Текст книги "Подых навальніцы"
Автор книги: Иван Мележ
сообщить о нарушении
Текущая страница: 17 (всего у книги 38 страниц)
Гэта было ўжо зусім нядаўна, летам. Дайшло, што хлопец зноў прыехаў дадому, жыве ў маткі. Калi выпала наведацца ў адну з блізкіх вёсак, знарок збочыў да Алеся. Яму не пашанцавала: увайшоў на пусты двор, дзверы ў хату былі на зашчапцы. Памагла дзяўчына-суседка: убачыўшы дзядзьку, што азіраецца на двары, пабегла па Алесеву матку; тая рабіла штосьці за гумном – на агародзе. Матка, выціраючы рукі аб фартух, гасцінна запрасіла ў хату, але Апейка не пайшоў: сказаў, што заехаў ненадоўга, праведаць адно яе сына. Прыселі ўдвох на цёплай прызбе, пад ліпаю.
– Схуднеў саўсім… – паказала яму боль свой старая. Губы яе, сухія, патрэсканыя, жалліва смыкнуліся, але яна стрымала плач. – Сухоты прызналі. Працэс, кажуць…
Апейка, устрывожаны i сам, паспрабаваў, як мог супакоіць яе.
– Вучыўся, вучыўся, ды ог – вывучыўся. – Разважліва, сумна падумала ўголас. – Нішчымніца, ведама. У горадзе, чула, голадна багата каму. А яму, без помачы, дак i саўсім. А ён змалку не моцны здароўем, век недаядаў. А тут яшчэ да навукі такі падкі, сушыў усё галаву, мабуць…
– Нічога, Мар’я Мацвееўна. Вылечыцца. У Мінску дактары добрыя. Першага сорту спецыялісты. Бальніцы добрыя, пад наглядам добрым будзе. Вылечыцца, не бядуйце да часу. Толькі от падкарміце, падмацуйце пакуль. Беражыце – чалавекам вялікім становіцца. Ганарыцца сынам сваім можаце…
– Я i рада б. Штоб не бяда, не сухоты етыя. А так ён – сынок – дзякуй Богу! Грэх паганае што сказаць! Кожнай матцы такога б сына! І ласкавы, i абыходлівы; не тое што маткі, дзіцяці не пакрыўдзіў ні аднаго! Ca ўсякім паздароваецца, кожнаму "добры дзень" дасць! І на работу не ўломак, усе яго хваляць!.. – Яна раптам сціхла, спахмурнела. Прызналася: – Не, не ўсе. Няпраўду кажу. Васіль тут, Сук, прыязджаў. З Гомеля – прыказчыкам там работае. Бацько яго жыве унь цераз хату. Дак Васіль той сказаў: "Не багато, сказаў, набраўся Хомка ў горадзе. Буў, сказаў, лапаць, лапаць i астаўся". Яно i праўда: усё добра, а от, i друпя гавораць, дзержыцца Алёшка па-простаму. Як усе адно i не буў у горадзе. І гаворыць не па-гарадскому, а панашаму. Як бы не ўмее іначай. A ў Васіля таго дак боты хромавыя, наваксаваныя. І еты, як яго, гальштух пад шыяю, i гадзіннік у кішэні, з ланцугом. І – усё пагарадскому, па-гарадскому: "дарагой ацец", "пажалуста". Культурны такі!
– Культуры той, Мар’я Мацвееўна, ва ўсім ім менш, як у адным Алесевым мезенцы!
– Не кажыце! Важны такі, як усе адно колішні пан. З гальштухам, чобаты хромавыя да калень, ідзе – ручкаю памахвае. Зямлі не бачыць. А як стане з кім, дак: "Здрастуйце! Как жызнь маладая?" Папяроску гарадскую ў губах дзержыць!.. Пан, ей-богу, пан…
– Чым жа яму, Мар’я Мацвееўна, пахваліцца другім, калі ў галаве мякіна?
– Яно такі праўда. Мякіна, адна мякіна…
Алесь абганяў картоплю. Неўзабаве сядзелі ўжо на ўзмежку, бачыў яго схуднелы, амаль без загару твар, вузкія i вострыя белыя плечы; зрэбныя, малаватыя ўжо, штонікі з лагіінаю на каленях, белыя, з наліплай рудаватай зямлёй ногі. Ён быў голы па пояс, i былі добра відны рабрыны пад белай скурай, было відна, які ён худы i змарнелы.
Сястра, што вадзіла яму каня, толькі падышла на хвілінку, паздароўкалася i зноў иадалася да каня – пасвіла яго наводдаль. Апейка i Алесь сядзелі на ўзмежку ўдвух.
– Чаму не зайшоў, калі ехаў сюды? – папракнуў Апейка.
– Я заходзіў. Вас не было. "У раёне", сказалі…
– Пераказаў бы ці паперку аставіў бы. Што вярнуўся. На радзіме…
– Мала ў вас клопату без мяне! Я думаў быў чыркнуць два словы, а потым рашыў – не трэба…
– Скажы: паленаваўся. На першы раз даю вымову. Другі раз, калі такое паўторыцца, будзе горш. Запомні…
Ён усміхнуўся:
– Запомню.
– Надоўга?
– На месяц.
– Болей трэба. На паветры добрым трэба пабыць. Агародам пакарыстацца. Свежай зелянінаю.
– У рэдакцыі прасілі. У газету я ўладзіўся. Рабіць трэба. Летам раз’язджаюцца ўсе. З-за гэтага найбольш i ўзялі. Ну, i калі падрабіць, як не летам!
– А што – з лёгкімі?
Ён паморшчыўся, не хацеў гаварыць.
– Найшлі нешта. Зацямненне вярхушкі справа. Дысемінацыя – ёсць такі вучоны тэрмін. Смяртэльнай небяспекі няма, сказалі. Але – патрэбна лячэнне. Добрае харчаванне, добры пакой, здаровы рэжым. – У голасе яго чулася іронія.
– Алесь, адчайвацца не трэба. Але – i падсмейвацца таксама ні да чаго. Тваё здароўе не аднаму табе трэба… – улавіў іранічную ўсмешачку, не даў запярэчыць яму. – Будзь разумны!.. Пішаш тут?
– Мала. Гультую без сораму. Гуляю, гляджу…
– Гуляй. Адпачні. Вершы – потым. Самі пісацца будуць… Дарэчы, загараць табе, здаецца, покуль не трэба… Што ў горадзе?
– Вучыўся багата, экзамены. Дык не вельмі i бачыў…– сагнаў усмешку, заклапочана змоўк. – Неспакойна ў горадзе. Пошасць розная галаву ўзнімае. Усякі бруд напаверх вылазіць… Ну, i дурняў багата што толькі бруд i бачаць усюды. Не вераць, што людзі могуць быць i чыстыя!.. – ён раптам трасянуў галавою. – Ат, хай яны ў балота!.. – павёў бліскучым позіркам па пол i, на лесе наводдаль. Шчаслівы, заплюшчыў вочы; адкінуў назад галаву, шумліва, на ўсе лёгкія ўдыхнуў: —Паветра ў нас! Лесам i лугам, нават у полі, пахне!.. І наогул – рай тут!.. У Мінску ўвесь час у мітусні. А тут – ціш, воля! Думай колькі ўлезе!
Здаецца, усё запомнілася з гэтай сустрэчы; але з асаблівым жалем згадваліся белыя вострыя плечы, рабрыны пад белай, кволай скурай. З трывогай успаміналася яго іранічнае: "Ёсць такі навуковы тэрмін – дысемінацыя!" Потым ад урача даведаўся як мае быць, што значыць гэты навуковы тэрмін, напісаў яму на універсітэт ліст, i прасіў, i загадваў берагчы сваё здароўе, сур’ёзна паставіцца да хваробы. Успамінаў, вядома, i клопатнасць маршчынак на Алесевым твары, i неспадзявана вясёлае: "Ат!", i захопленае, зачараванае: "Ціш, воля!" Згадваючы ўсё, не бесклапотна ўспамінаў тое, што ён кінуў пра "бруд", пра "дурняў", якія не вераць, што ёсць "чыстыя", але неспакой гэты трывожыў яго толькі наогул, як агульная трывожная з’ява, а не як бяда, што мае асаблівае дачыненне да хлопца. Трывожыўся адно пра яго здароўе. Адсюль ён чакаў бяды. І вось, на табе!..
Цемра ў кабінеце пабольшала, а ён усё сядзеў на стале, перабіраў усё ў памяці, стараўся развязаць неспадзяваную, незразумелую зусім загадку. "Выдумка, паклёп!" – прыходзіла зноў упартае, самае простае. "Наплёў нейкі дурань – i пайшло! А там – i надрукавалі!.." Думка такая прыходзіла Апейку найбольш адтаго, што яму хацелася, каб было гэтае, самае лёгкае для Алеся, i адтаго, што яна найлепш адпавядала ўсяму, што ён ведаў пра хлопца. Але цвярозыя развагі адна за адной бурылі гэтае добрае, жаданае: "Так проста i надрукавалі б! Усё ж там блізка было, ля газеты. Усё відна. Праверылі, узгаднілі. Ды i – ясна сказана ж – абмяркоўвалі на камсамольскім сходзе. Калектыўная думка!.." Гэта заводзіла развагі ў тупік: тая ж самая цвярозасць казала, што, як бы там ні было, хоць i абмяркоўвалі, хоць i надрукавалі, усё гэта – няпраўда. "А ячэйка – не магла памыліцца? Ячэйка – маладыя, гарачыя хлопцы i дзяўчаты. Якія так легка паддаюшда настрою. Бываюць выпадкі, i дарослым не хапае цвярозасці. Дарослым, спакайнейшым, вопытным. А то ж – мал ад ыя, гарачыя…"
Што б там ні здарылася, Апейка быў перакананы ў адным: "Не можа быць! Не можа быць таго, што напісалі! Няпраўда!" Але перакананне гэта усё ж не супакойвала: што ні думай, а, мяркуючы па артыкулу i сходу, штосьці ж было там; нейкая, няхай i не такая, як там у артыкуле навернута, прычына была ўсяму! Прычына, што дала пачатак гэтаму. Была! Што ж яна за такая?
"Вучыўся, вучыўся i – вывучыўся!" – успаміналася яму матчынае. Тады прыходзіла на памяць тое, што ён ведаў пра асяроддзе, у якім давялося жыць хлопцу ў Мінску. Прычына, адчуваў Апейка, была, не інакш, тут: даверлівы, зялёны вясковы хлопец, шчырае, няхітрае дзіця, трапіла ў хеўру спрактыкаваных, лоўкіх, нячыстых махляроў: ачмурылі, зацягнулі, загубілі! Апейка з газет ведаў, колькі ix там такіх – затоеных, яўных, нядобразычлівых, нават варожых – ахвотнікаў муціць ваду i галовы людзям! Напладзілі ўсялякіх аб’яднанняў, як гандляры крамак; узнімаюць век непатрэбную валтузню: бясконца спрачаюцца, кусаюць адзін аднаго, вылазяць з рознымі фанабэрнымі заявамі, якія іншы раз выглядаюць проста як выскакі супроць генеральнай лініі партыі!..
Чорт ведае, што ў ix там робіцца! Нават такія відныя – здавалася б, надзейныя, адцаныя партыі – дзеячы, як славуты, можна сказаць – узрошчаны рэвалюцыяй, паэт Міхась Чарот, як Змітро Жылуновіч – Цішка Гартны, чалавек, які ўзначальваў першы савецкі ўрад Беларусі; людзі, якія, думалася, столькі гадоў усёй душой служьші партыі i савецкай уладзе, нават яны, аказалася, апынуліся ў твані. Нават яны, пісалі газеты, дакаціліся да таго, што звязаліся з буржуазнай поганню, нацдэмамі, не толькі па гэты, a i па той бок мяжы! Чаго ім было лезці ў тую смуродную твань! І чорт яго ведае: калі ў твані апынуліся такія вопытныя дзеячы, то што было зацягнуць туды зялёнага, няхітрага хлапчука! Няўжо i праўда – зацягнулі?!
Думаючы цяпер пра ўсё гэта, дашукваючыся, што ў тым артыкуле пра Алеся праўда i што – няпраўда, Апейка мімаволі згадваў, што не ўсе артыкулы аб літаратурных справах, якія ён чытаў у газетах раней, былі абгрунтаваныя, доказныя; успаміналася, што ў некаторых з ix абвінавачанні, i вельмі сур’ёзныя, былі прыцягнуты, проста сказаць, за вушы. Ён прыпомніў, як адна цэнтральная газета абвінавачвала часопіс "Полымя" i нават рэдакцыю газеты "Савецкая Беларусь" у тым, што яны гадамі вялі контррэвалюцыйную нацдэмаўскую прапаганду. Тая цэнтральная газета так i пісала, Апейка гэта запомніў добра: "Мы гадамі цярпелі прапаганду контррэвалюцыйнай нацдэмаўскай ідэалогіі" ў гэтых часопісе i газеце! Апейка не часта разгортваў часопіс, не стаў бы ручацца за яго, а газету "Савецкая Беларусь", газету ЦВК, чытаў амаль штодня i ведаў добра, колькі ў тым гневе праўды! Яго тады вельмі здзівіла i абурыла, што на відную, заслужаную газету так проста было пісаць такую страшную няпраўду! Легка, безадказна нападала тая мінекая газета нават на ЦК партыі: вінаваціла ЦК, нібы ён абараняў "багоў" тыпу Жылуновіча ад крытыкі газеты; Апейку гэта здзівіла асабліва тым, што газета нібы абуралася ўмяшанню ЦК у яе справы! І ў тым артыкуле, i ў іншых Апейку не даспадобы быў, здавалася яму, непатрэбна крыклівы, пагрозны тон, дзе крык i пагрозы нярэдка падмянялі доказы.
Усё ж нельга сказаць, што ён не вельмі верыў таму, што чытаў пра літаратурныя справы ў Мінску. Яго бяда была ў тым, што ён не бачыў усяго сам, сваімі вачыма. Не ведаючы добра ўсяго, ён мусіў лічыць, што ёсць яшчэ нешта вельмі важнае, чорнае, што яму невядома i пра што не пішуць; што іменна гэтае невядомае i дае падставы гаварыць там, у Мінску, такім тонам. У яго раз-пораз узнікалі сумненні, што некаторыя нападкі праўдзівыя; але сумненні гэтыя рэдка трымаліся моцна – ён вельмі ж мала ведаў сам. Сумненні яго найчасцей разбіваліся аб цвёрдасць, непахіснасць тону i рашэнняў там, у сталіцы рэспублікі: там, пэўна ж, ведалі, што рабілі! Што ні думай, з такіх пастоў, як пост рэдактара цэнтральнай газеты ці намесніка наркома, так проста не здымаюць! Ды яшчэ такіх відных пісьменнікаў, відных дзеячаў, як Міхась Чарот i Цішка Гартны! Пэўна ж, ёсць важныя прычыны!
Цяпер даўнія сумненні ажывалі зноў, зноў трывожылі. Алесь, канешне, не Цішка Гартны i не Міхась Чарот, але ці няма ў тым, што было з імі, з Гартным i Чаротам, адгадкі i Алесевай "гісторыі"? Ён толькі мог гадаць пра гэта, як i пра незразумелы артыкул. У думках не было яснасці. Думкі блыталіся ўпоцемку. Ды i як яны маглі выбіцца з поцемку, калі невядомы праўдзівыя факты. "Факты, факты, от што трэба высветліць! Самому!.."
Апейка раптам схамянуўся, заўважыў: за акном было зусім чорна. Трэба дадому. Не запальваючы лямпу, стаў вобмацкам збіраць паперы на стале; паклаў у шуфляду, замкнуў яе.
"Паеду на сесію. Там i высветлю усё".
Раздзел трэці
1Доўга не ўціхала туга па дачцэ. Hi клопат, ні ўтома не маглі сцішыць смутку страты. Усё лета, усё ў гэтым леце жыло смуткам вялікай, незваротнай страты. Аб страце шумелі лозы ў балоце, шапталі каласы ў полі, спявалі жаўранкі. Аб ёй гулі пераднавальнічныя вятры, грымелі грамы, пісалі агністымі стрэламі бліскавіцы…
Толькі пад восень стала патроху аціхаць, зацягвацца рана. Яна яшчэ чулася, ныла, але ўжо не так балюча. Як бы прывыкаць стала Ганна да гора. Ужо не такім жывым згадвала тварык дачушкі, усю яе, ужо не чула жывога цяпла яе цельца. Цьмеў воблік малой, паціху, непрыкметна, але адыходзіў у нябыт.
Усё ж такой, якой была, Ганна ўжо не стала. Пакута назаўсёды пакінула ў ёй знак. Штосьці ў яе душы перакіпелае як бы астыла, зацвярдзела, давала ёй большай рашучасці, а другое зрабілася мяккім, вельмі чулым, падатным. Можна сказаць, нейкая не знаная раней чуллівасць паявілася ў Ганне…
Былі пагодныя дні. З сонцам ад ранку да вечара, з сінім небам. Днём яшчэ было цёпла, а пад вечар, калі чырвонае сонца сцякала за лес, апусцелая, няласкавая зямля стыла на холадзе. Пад поўнач бяліў яе i ней, у ледзяныя, звонкія раніцы i трава каля йлатоў i на выганах, i палі з загонамі яшчэ не скопанай бульбы, i панурыя, учарнелыя стрэхі – усё было па-зімоваму белае. Калі ўздымалася над чэзлым балотным алешнікам сонца, светлае, прамяністае, ад інею аставаліся толькі цемнаватыя плямы вільгаці. Неўзабаве знікалі i яны. Іней трымаўся яшчэ ў цені дрэваў i хат, трымаўся ўпарта, пакуль сонечная цеплыня не дабіралася i сюды.
Неба гэтымі днямі сінела чыстае i глыбокае. Яно не было цяпер такое яркае, як раней, часта атульвала яго белаватая, нібы малочная, смуга, i яно здавалася бляклым, быццам выгаралым за ліпеньскую i жнівеньскую спёку. Сонца таксама было іншае. Аддаўшы амаль увесь свой пал лету, яно берагло рэшткі цяпла, грэла мала, але надзіва лагодна i пяшчотна. Гэтай лагоднасцю i пяшчотай было напоўнена ўсё ў прыродзе усе дні.
У лагодным сонечным святле гарэлі сумным адвечным полымем ліпы i бярозы каля хат, дрэвы ў недалёкім лесе. Як сівізна ад былога, ад перажытага, бялела ўсюды павуціна. Яна вісела ў паветры, абчэплівала павялы i пасохлы бульбоўнік, калы i жэрдкі вакол агародаў, пажоўклыя кусты. Усё агартаў спакойны, стары як свет смутак, смутак развітання з цяплом, з летам, набліжэння слаты, халадоў.
На душы ў Ганны усе гэтыя дні было самотна i трывожна, не адыходзіў ціхі, цягучы жаль. Душы хацелася шкадаваць – шкада было i добрага, ужо аслабелага сонца, i голых, бедных палёў, i яркіх агністых дрэваў, што вось-вось павінны былі страціць сваю красу.
"Што ето са мной?" – дзівілася не раз яна сваёй чуласці. Раней яна ніколі не адчувала так восені, была безуважная да гэтай пары, нібы i не заўважала. Чаго ж цяпер так хвашое яе апошняя пяшчота цяпла, згалеласць палёў, смутак асенніх дзён? Чаму ж усё гэта адгукаецца ў сэрцы маркотнай, няўціхнай журлівасцю?
Капалі бульбу. Цэлымі днямі, ад ранняга ранку да позняга змроку, Ганна рабіла на полі. Зямля была ўжо халодная, i пальцы, чорныя ад зямлі, стылі, станавіліся непаслухмяныя. Зямля моцна ўядалася ў поры, у маршчыны, пад пазногці; скурчаныя, намёрзлыя пальцы пад вечар разгіналіся цяжка. Цвярдзела, касцянела i сагнутая дзень у дзень крукам сгйна.
Рыючы пальцамі зямлю, яна неяк сарвала аб каменьчык палову пазногця. Пазногаць яшчэ моцна трымаўся на пальцы, але капаць i перабіраць рукамі зямлю стала нязручна. Часам Ганна вярэдзіла яго, i руку ламаў, тузаў моцны боль; яна сціскала зубы, каб не застагнаць. Старалася б яна маўчаць, мусіць, калі б было i ў тысячу разоў горш. Ганне нізашто не хацелася паказваць перад свёкрам i перад свякрухаю свой боль. Хавала яна яго i ад чалавека.
За час свайго замужжа Ганна прывыкла таіцца, хаваць у душы i пакутны боль, i тугу, i надзеі. Калісьці такая гаваркая, таварыская, яна даўно стала любіць адзіноту.
З настроем адзіноты лепш за ўсё было ёй у лесе. Лес супакойваў, суцішаў, гаіў; дрэвы, то маўклівыя, то шапаткія, здавалася, разумелі i спачувалі, каля ix лягчэла на душы. Так было раней, увесну, улетку. Цяпер жа лес, як i ўсё, навяваў у душу, якая стала дзіўна чулай, трывогу i смутак.
І ўсё-ткі ён вабіў да сябе. Поле Глушакоў было каля самага лесу, i Ганна не раз збіралася выбраць вольную хвілінку, пахадзіць па ім. Але Глушакі рабілі амаль без перадыху. Толькі калі скончылі капаць усю паласу i апошнюю бульбу ссыпалі ў лазовы кош, Ганна нарэшце адчула, што прыйшла жаданая хвіліна.
– Я пайду ў лес, – абыякава сказала яна свякрусе.
Глушачыха глянула недавольна.
– Чаго там табе рабіць?
– Грыбоў пагляджу…
– Свіней карміць скора! – апярэдзіў маці Яўхім. Ён паклаў у кош жалязняк.
– Я ненадоўго.
Старая нечакана прамовіла:
– Яўхім, a мо i ты схадзіў бы, дзіцятко… пагуляў.
Ганна, што ўжо ішла ад старой, слова не падала, нібы нічога не чула. Ужо ў лесе яна мелькам азірнулася – Яўхім стаяў каля воза, рыхтаваўся ехаць дамоў.
Схаваўшыся ў лесе, яна адчула палёгку, якая з’яўлялася ў яе толькі тады, калі знікалі з вачэй Глушакі. З гэтай палёгкай, нібы між знаёмых, блізкіх, i пайшла яна між дрэваў.
Як тут было хораша i як сумна было! Тое асенняе хараство, на якое так адгукалася яе сэрца, у лесе панавала асабліва. Тут было ўсё перайначана, перароблена ім. З усіх бакоў абступалі Ганну купы падпаленага лісця, жаўтлявага, дзе-нідзе зеленаватага, зусім, дарэшты, чырвонага, ружовага, барвовага. Ніколі ў лесе не было такой дружнай, бурнай, як усплёск полымя, яркасці фарб, такой кідкай красы. Усё было нібы ахоплена агнём, дзівосным, невыказна прыгожым, усеабдымным.
Гэта хараство ўзяло, захапіла Ганну. Як у сне, яна рвала ля куста мокрую траву, слала на аблепленае зямлёй дно кошыка, як у сне, ішла без сцежкі, трымаючы кошык каля грудзей, слухаючы, як шархаціць пад нагамі апалае лісце. Яна раптам забылася пра грыбы, стала дзіўна бяздумная, няцямная. У шырокіх, круглых, пасвятлелых вачах яе было не здзіўленне, не захапленне, а нейкая пакутлівая разгубленасць. Абветраныя, патрэсканыя вусны Ганны, нервова смыкнуўшыся, застылі, гатовыя не то ўсміхнуцца, не то сумна сціснуцца…
Яна прайшла зараснік, багата лесу, што абступаў бярозамі, дубамі, асінамі, падлескам.
Ужо сярод лесу яна нібы абудзілася, пачала шукаць грыбы. Ix было нямала, але пара ix сыходзіла, большасць, асклізлыя, трухлявыя, ад першага дотыку разлазіліся.
Ганна хутка адчула, што стамілася, i падалася назад. Ішла павольна, неахвотна. Вяртацца не хацелася. Каля рабіны, на якой крывёю гарэлі важкія гронкі ягад, яна паставіла кошык i апусцілася на халодную траву. Зморана згорбіўшыся, не варушачыся, нейкі час сядзела з той бяздумнасцю, з якой нядаўна ішла лесам. Вакол, ападаючы, шамацела лісце, угары маркотна, цягуча шумеў густы вецер.
Яна заўважыла непадалёку некалькі кустоў арэшніку, i ў грудзях яе штосьці нядобра заныла. Успомнілася нечакана, як калісьці спаткалася з Васілём – у такім самым арэшніку. У яго была цераз плячо доўгая торба… Яны потым сядзелі на выспачцы. Васіль лузгаў арэхі, якія браў з торбы, гаварыў, што ў Хвойным воўк сярод белага дня зарэзаў авечку… Яшчэ пра рознае гаварылі… Нічога асаблівага ёй не прыгадалася, бо ў той сустрэчы нічога такога i не было, але сэрца яе зашчымела жалем.
Адышло ўсё гэта, сустрэчы з Васілём, маладое шчасце назаўсёды адышло. І ў думках даўно ўжо не згадваецца, i ў сне не сніцца… Адышло, адгарэла – няма чаго i згадваць…
Іншае наўме было, іншым жыла. Каб i хацела, не было б калі думаць асабліва, перабіраць у памяці… Жончына доля – не дзявочая. Гаспадарка, клопат дзень пры дні. Ганна ўпершыню як бы глянула назад: вясною, зімою, летам – хоць бы калі была гадзінка, каб параскошавацца без працы…
Гаспадаркі ў Глушакоў не тыя, што ў бацькоў Толькі ўпраўляйся наварыць свінням, каровам, авечкам, нарэзаць, намясіць, занесці ўсім, накарміць такую пражору. А поле – памажы паараць, пабаранаваць, пасеяць; а агарод – парабі градкі, пасадзі ўсё, выпалі так, каб травіначкі нідзе не асталося: свёкар любіць, каб чыста было! A жніво – калі ў вушах шамаціць ад сухіх каласоў, калі ломіць здзервянелую спіну, калі чакаеш не дачакаешся краю паласы, збаўчага поцемку. А восень – выццё малатарні, хмары пылу, ад якіх душыць усярэдзіне, доўпя рады карчоў бульбы, падкапаных жалезняком Яўхіма ці старога Глушака…
Было тут калі думаць, успамінаць пра вольныя мілыя вечары! Толькі збудзеш апошнія клопаты, з’ясі чаго-небудзь, ледзь дацягнешся да ложка – сон навальваецца, як сцяна. Спіш – што мёртвы. Ніякая сіла, здаецца, узняць ужо не здольна. А заспяваюць друпя пеўні – ногі самі сабой ссоўваюцца з ложка. Дзіва – i мёртвы ўстаў бы, калі стары, крэкчучы, успёрся, пачаў сноўдацца па хаце. Усе павінны ўстаць. І ўсе ўстаюць. І яна таксама…
Як адзін доўгі-доўгі дзень, як адна бясконцая, дурнотная ноч успаміналася Ганне яе замужняе жыццё– тры гады жыцця! Успомніліся нялюбыя, грубыя Яўхімавы абдымкі, якія яна павінна была заўсёды цярпліва трываць – чалавекава жонка! А ён хоць бы калі падумаў, уважыў яе: ахвота ці неахвота ёй, ён ведаў адно – абы яму было добра! Ён нават як бы знарок мучыў яе, чуючы яе стрыманасць. Ён як бы помсціў за тое, што не любіла, што ўпарцілася некалі. Помсціў за Васіля, за вольныя гады… І кожны вечар, кожную ноч – адно-і тое ж: быць з ім, цярпець яго!.. І так усё жыццё – да скону!.. Няўжо ўсё жыццё – так?!.
Усё жыццё, увесь век цярпець яго, цярпець старога, які гатоў з’есці, калі прысядзеш на хвілінку, калі запарвеш, панясеш што сваім, які воч не зводзіць, баіцца, што абкрадзеш; да скону са старой, якой усё мала памагаеш, якой усё мала любіш Яўхімачка?!. Батрачкам, рабою ix век быць?! Рабою скнарых ненажэр, рабою – праўду ж кажуць – п’явак людскіх, кулакоў. Ганну ўзяў страх.
Яна паспрабавала адагнаць страх, але спакою не было.
Позірк яе раптам выхапіў бярозу, што тырчала наводдаль. Бяроза дажывала век. Вецце яе было ужо найбольш пасохлае, там i тут вятры абламалі галіны, ствол чарнеў старэчай карою… Ад гэтай бярозы Ганне стала яшчэ страшней. "Ето ж – я сама! – пранізала яе думка. – Такая ж i я!.."
Слёзы, як ні стрымлівала ix, набеглі на вочы затуманілі позірк.
Згадала, як канала малая. Як засыпалі зямлёй труну. Адчуванне бяды, вялікай, як свет, непапраўнай ніколі, напоўніла яе, сціснула балюча горла. Усё жыццё пакутаваць ёй, усё жыццё ісці з бядою. Жыць без шчасця, без уцехі, без якой-небудзь надзеі на прасвегліну!
Яна упала на павялую, халодную траву, i плечы яе затрымцелі ад горнага, роспачнага рыдання.
Яна плакала доўга. Доўга ляжала без слёз, ціхая, стомленая, спусцелая. Калі раптам цвёрда устала, не глядзела ужо навокал. Вочы нібы не бачылі нічога, зрэнкі былі вузкія, вострыя, сухія. З дзіўным, такім не падобным на нядаўняе спакоем падумала: "Няўжэ ж так i далей будзе? Не пераменіцца няўжэ?.. Увесь век!.."
Спакойна ж, з нейкай злосцю, нават злараднасцю запярэчыла: "Не!"
