Текст книги "Ад сяўбы да жніва"
Автор книги: Янка Брыль
сообщить о нарушении
Текущая страница: 9 (всего у книги 43 страниц)
– Дзень добры!
Я працягнуў руку. Малая не задумвалася нават на момант: маленькая далонь, на якой я адчуў мазалі, i ўсе пяць малых i цёплых пальчыкаў схаваліся ў маёй бруднай, вялікай жмені.
– Пан ест наш. Пан уцека з няволі. Позналам адразу.
Вялікія светла-блакітныя вочы глядзелі па-дзіцячаму даверліва, наіўна. А словы яе «позналам адразу» казалі аб тым, што падлетак пачаў уваходзіць ва ўзрост, якому да твару бывае няшкодная, мілая мана. Бо не адразу малая пазнала мяне, – адразу яна проста спалохалася.
Яна спалохалася зноў, калі ў кустах, дзе сядзелі Мікола з Калодкам, пачулася шамаценне.
– Ой, што там? Што там, проша пана?..
Я не паспеў супакоіць яе. З-за куста паказаўся мядзведзь-Калодка.
– Дзень добры, цурка, дзень добры! – уголас гаварыў ён, падыходзячы. – Не бойся нас – свае! Ну, як жывеш, як маешся?
Малая павіталася з Калодкам за руку і, выглянуўшы з-за яго на новы шорах у кустах, убачыла Міколу.
– О, ешчэ едэн пан! – сказала з усмешкай.
– А божа мой, які ён пан! – здзівіўся Калодка, – Хлопец ледзьве ногі цягае, а яно кажа – пан. Голад, мая каханая, не цётка.
Мікола быў прыкметна нездаволены такім акрэсленнем яго выгляду. Па-свойму спрытна, ён павітаўся з дзяўчынкай, як кавалер.
– А як паненачку завуць?
– Ядзя. А пана?
– Галодныя каторы дзень ідзём, – умяшаўся Калодка, – а тут, у лесе, дрэва ці траву не будзеш грызці. Чловек усё ж такі, а не быдла…
Ядзя, знаёмячыся з Міколам, была не вельмі падобная на дарослую. Ва ўсмешцы, з якой яна называла яму сваё імя i хацела пачуць у адказ імя «пана жолнежа», больш было проста дзіцячай цікавасці. А цяпер, пачуўшы Калодкавы словы пра голад, яна нібы схамянулася i раптам нашмат пасталела.
– Добжэ, – сказала яна. – Вы пачакайце тут, а я пайду i прынясу вам хлеба.
– О, гэта дык гэта! – амаль ускрыкнуў Калодка. – Эх, не было б гэта сваё. Ідзі, цурка, ідзі!..
Дзяўчынка трошкі падумала.
– Вы пахавайцеся, – сказала зусім сур'ёзна. – А я, як прыйду, скажу так.
Яна зусім па-дзіцячаму наставіла губы i ціха закукавала:
– Ку-ку, ку-ку!..
– А то яе разумніца мая! – зусім расплыўся Калодка. – Ты нам ку-ку, i мы табе з кустоў ку-ку. Ты толькі хлеба нам нясі пабольш. I хлеба, i да хлеба!..
Апошняе было ўжо сказана ўдагон.
A галоўнае так i не ўспомнілі – не спыталіся, Польшча ўжо ці яшчэ ўсё Нямеччына?
Я ледзь не крыкнуў услед дзяўчынцы «пастой», але ўспомніў адразу, ужо з адкрытым ротам i ўзнятай рукой, што i тут небяспечна крычаць. I ў гэты момант яна апошні раз мільганула ў зелені кустоў. А на момант пазней мы пачулі зусім недалёка смех…
Засмяяўся нехта не там, куды пабегла дзяўчынка, a ў тым баку, адкуль мы прыйшлі. Спакойна разважаючы, можна было падумаць, што на ўсіх мовах людзі смяюцца аднолькава: засмяяца за дрэвамі мог i не вораг. Ды мы за два гады прызвычаіліся да думкі, што падняволенай Гітлерам Польшчы было не да смеху. Засмяяўся мужчына, на смех якога другі мужчынскі голас таксама весела i моцна адказаў… па-нямецку!
Мы шыбанулі ў лес.
Мікола бег першы. Ён паспеў нават па-нашаму ціха крыкнуць: «Бягом!» Следам за мной трашчаў галлём i грукатаў Калодка.
Метраў праз дзвесце ці трыста я ўспомніў, што з гэткім шоламам нам не прайсці. Я сігануў на ўвесь цырісуль, дагнаў Міколу i, параўняўшыся з ім, загадаў:
– Пачакай!
Мікола зразумеў мяне таксама, як мы перад хвілінай зразумелі ягоны загад.
– За мной – Калодка, ты – за ім. I – ціха.
Мы пастаялі момант i рушылі павальней, аднак амаль зусім нячутна.
Наша найлепшая сяброўка – ноч – ішла насустрач нам вельмі павольна. У ельніку яна асела ценямі, у шэрай гушчы якіх мы адчувалі сябе лепш. Ды ельнік спачатку радзеў, потым яго патрохі змяніла бярозавае драбналессе. Стала святлей. Па верасах, сям-там збіваючы капелюшы затоеных грыбоў, мы, не змаўляючыся, пайшлі шпарчэй, а за намі, i спераду нас, i абапал нячутна ішла небяспека…
I вось я нарэшце спыніўся.
Праз рэдкія кусты i бярозкі прылеску мы ўбачылі луг. ён рассцілаўся шырока ў бакі i наперад, а светла-шэрае неба над ім гаварыла, што ноч яшчэ не прыйшла. Маленькія кравецкія машыны конікаў усё яшчэ сакаталі ў роснай атаве, – бязлікія, нястомныя краўцы яшчэ ўсё шылі, нават прыцемкам. Дзень датляваў на захадзе бяскроўнай палоскай зары. Зорак яшчэ не было. Асцярожныя прыгажуні сарны яшчэ не выйшлі на ўскраіну лесу. Нават i з гушчару не чутно яшчэ хрыпатых поклічаў ix фанабэрыстых, раўнівых дзецюкоў, галасы якіх надоечы да сцішнаты нагадалі нам брэх аўчарак.
Ісці далей ці начакаць?
На лузе толькі сцеледца, нібы ўздымаецца з травы, туман. Над лугам адно бязмежнае, ціхае неба.
I мы пайшлі.
Шорах роснай травы пад нагамі. Маўчанне i думкі, якіх ніхто з нас не хоча выказваць. Усё не новае, усё зразумела i так.
Новае прыйшло толькі недзе на самай сярэдзіне лугу. Гэта была рака.
Толькі пазнаўшы яе пад градою туману, дзе мы ўжо навучыліся здалёк пазнаваць непрыемны, дрыготкі холад вады, я спыніўся, сябры падышлі, i Мікола сказаў:
– Ну, вядома…
Адзін за ўсіх нас, ён з прыціскам адпусціў на свабоду зусім зразумелую, шчырую лаянку.
Гэта не быў адчай, а проста прыкрая злосць. Не ўпершыню наш шлях перагароджвала вада. Не ўпершыню найлепшы наш плывец, Мікола, моўчкі садзіўся на беразе i першы пачынаў распранацца.
Так пайшло i цяпер. Мікола зняў цераз галаву сваю сумку i сеў.
Кожны раз мы рыхтаваліся да пераправы хутка, не чакаючы нават, пакуль абсохне пот. I справа гэтая заўсёды выглядала аднолькава. З клункамі ўсёй нашай збруі, прывязанымі на галаве, мы падыходзілі да вады, i першаму, хто тыцнуў скручанымі пальцамі нагі ў раку, належала права акрэсліць тэмпературу словам «нічога» або, у праціўным выпадку, якім-небудзь больш красамоўным выразам. Незалежна ад гэтага Мікола апяразваўся цераз плячо канцом нашага шнура, а я ці Калодка надзявалі на працягнутыя рукі маток. Шнур гэты мы звілі на першай днёўцы ca шпагату, вялікі клубок якога Мікола прыдбаў на заводзе. Шнур быў доўгі, метраў сто, i надзейны, у тры шпагаціны.
Падрыхтаваўшыся, Мікола «змераў тэмпературу», адмоўна акрэсліў яе зусім ненавуковым тэрмінам, увайшоў па калені ў ваду i сказаў:
– Ну, вадалазы, пускай!
Маток шнура трымаў на руках Калодка. Сёння ў яго на галаве капой сядзеў падвойны клунак: свая i Міколава вопратка. Такі парадак у нас – першы плыве на разведку ўлегцы.
З пагардай да ўсяго, што супраць нас, Мікола крактануў i ціха даў нырца.
– Няхай здароў будзе, як бабёр, – зашаптаў Калодка, ужо танцуючы зубамі.
Мікола вынырнуў яшчэ цішэй. Паплыў, нацягваючы шнур. Седзячы на кукішках над самай вадой, я прапускаю шнур праз жменю, а Калодка з мядзведжым спрытам паварочвае працягнутыя рукі, з якіх бязгучна разматваюцца, сплываю ць петлі шпагату.
Я не зводжу вачэй з Міколы. Штораз, то меншай кропкай адсоўваецца ад нас яго галава, за якой на вадзе распаўзаецца штораз шырэйшы трохкутнік. Потым кропка, якая вядзе наперад гэты трохкутнік, знікае зусім, i, нарэшце, я адчуваю ў жмені тры штуршкі. Разведчык на тым беразе дае сігнал, тройчы тузаючы за шнур.
Я – з клункам свае вопраткі на галаве, i мне ныраць няможна. Ды не вельмі й ахвота. Плыву то пад шнурам, нацягнутым над самай вадой, то побач з ім, каб на кожны выпадак ён быў пад рукой. Вада, як заўсёды, без назвы, чужая, халодная… I, як заўсёды, трывожна, што ногі твае звядзе здрадлівая сутарга, – зімовы лагерны падарунак. Нагамі стрыжэш пад вадой, рукамі распорваеш пльшь асцярожна… Бліжэй да берага, калі ўжо бачыш сябра, робіцца весялей. Шнур, які ён трымае, ужо не патрэбен табе, аднак бачыць яго, нібы працягнутую, моцную руку, прыемна.
Адчуўшы дно, я ўстаю i брыду, a Мікола тым часам сігналіць адпраўленне Калодку. «Зноў крапіва!..» – лаюся ў думках, хіснуўшыся, як ад агню, ад роснага лазовага куста.
– Ну, кіта наструніў,– шэпча Мікола.
Ён цягне шнур, памагае Калодку, які цяпер ім апяразаны. Калодка плавае слаба, з пыхценнем.
– Глядзі, зараз плюхне нагой, хоць разок, – шэпча Мікола, i нябачная, добрая ўсмешка даходзіць да мяне праз дробны перастук яго зубоў.
I праўда, мядзведзь наш збіўся з такту, не змог танцаваць пад вадой. Плюхнула. Раз. I яшчэ раз.
– Харошы дзядзька, – шапчу я, нібы дзеля таго, каб апраўдаць Калодку.
– Нам бы толькі яго накарміць, – з той самай усмешкай у голасе кажа Мікола.
– А сам не еў бы?
– Сам? I сам я, браце, без вусам… Ну, усё. Калодка выходзіць з вады і, здымаючы свой падвойны клунак, шэпча:
– Ххол-лад-дна, тр-рас-цца яй-е ггал-лав-ве!
Гэта – чыстая, голая i да чорцікаў сцюдзёная праўда. Мы хутка апранаемся, i нам, як заўсёды ў такі момант, робіцца значна цяплей ад думкі, што вось i яшчэ адна перашкода – за намі.
А гэта ўсё ж такі была яшчэ Германія!
За лугам, калі пачаліся палі, пад нагамі ў нас шарахцела спачатку ржышча, пасля пачалося вялікае поле бручкі. Ужо сцямнела настолькі, што ў небе – навокал над намі – праявіліся першыя тысячы зорак. Не хапала толькі месяца, у святле якога – на вялікім абшары зямлі – халодна блішчала б роснае бручкавінне, як часта бывала раней, нейкіх дзвесце, не больш, кіламетраў за намі.
– Ну, вось… – сказаў Мікола, першы прыпадаючы да харчу. У голасе яго была i радасць галодных, i злосць на тое, што i яшчэ за адным вадзяным рубяжом краіна нашай няволі не скончылася…
Голад мы пакідаем тут жа, на месцы. Міколаў ножык пераходзіць з рук у рукі, i аблыселыя пры дапамозе яго галовы бручкі дзіка хрумсцяць пад нашымі зубамі. Па меры таго як напаўняецца халаднаватым i салодкім сокам наша нутро, я пачынаю заўважаць больш выразна, што мы адны пад высокімі зоркамі, што мы ляжым на зямлі, якая нават грэе нас, што мы нібы прыпалі да яе грудзей, каб нацягнуцца сілы.
– Пагрызём, а пасля i паскачам, як зайцы, – гаворыць Мікола.
Калі ўстаём ісці, Калодка выбірае яшчэ адну бручку, i мы, па прыкладу яго, робім тое самае. Потым доўга ідзём, як заўсёды, адзін за адным i на такой адлегласці, што шэптам гаварыць няможна.
Бручка, іржышча, бульбянік, ралля, зноўіржышча здаюцца мне менш дзікімі, чым лес i луг. Маленькія бабкі аўса, густыя рады якіх часта трапляюцца на шляху, здаюцца мне маленькімі дамамі, у якіх зусім нядаўна патухлі агеньчыкі. Мы – тры Гуліверы – ідзём па вуліцы гэтага казачнага пасёлка, i зманлівае адчуванне жылля так настойліва непакоіць мяне, што я нарэшце здаюся.
– Прывал, сябры мае, – кажу, i гэта ўспрымаецца як агульная думка.
Мы бяром адразу па нскалькі казачных домікаў за ix каласяныя стрэхі i абарочваем на кучу. Тады з асалодай лажымся на цёплых, яшчэ не астылых ад дзённага сонца, аўсяных снапах.
Бручку на гэты раз ямо больш культурна. Ачысціўшы сваю, Мікола разрэзвае яе на скрылікі, як галандскі сыр, i надзяляе нас па чарзе. Мы хрумстаем ляніва, нават з асалодай. Ды асалоды гэтай няшмат: поўнае не напоўніш, a даўні голад не ўдасца за раз супакоіць.
Я паварочваюся на спіну i пачынаю толькі слухаць i глядзець.
…У маленстве, калі ты вяртаўся з коўзанкі мокры, a маці – па-свойму вельмі правільна, а па-твойму зусім незаслужана – сустракала цябе пякучымі махрамі фартуха, ты найчасцей забіраўся на печ. Гэга была нібы крэпасць, дзе ты ў далейшым мог лічыць сябе амаль зусім недасягальиым. Гэта было найцяплейшае месца ў хаце, асабліва для тых, у каго ў такі час быў надзейны саюзнік – бабуля. У мяне яе не было, i я звычайна перажываў сваю крыўду адзін. Ляжаў, глядзеў на столь, спачатку хмыкаў, а потым пачынаў разглядаць, нібы нейкі цікавы малюнак, сукі i разводы слаёў на дошках. I крыўда праходзіла, асабліва тады, калі маці – цяпер ужо i па-твойму правільна – успамінала, што ты не еў амаль ад рання.
Маленства наша мінула даўно, назаўсёды. Ды засталіся не толькі ўспаміны аб ім. Я не забыўся любіць хараство, як калісьці любіў, упершыню пазнаючы яго i ў дробязях: праз пажаўцелы ліст, што ападаў з галля на галаву, i ў неабсяжнай, загадкавай велічы неба, якім захапляўся каля вогнішча першых начлегаў на пашы.
Я ляжу на аўсяных снапах, за многія сотні кіламетраў ад хаты, з якое пайшоў у жыццё. Я даўно не дзіця, i крыўда мая – не дзіцячая. Ды на зорную столь нада мной я гляджу з нейкай дзіўна-дзіцячай усмешкай. На другой злева зорцы сузор'я Вялікай Мядзведзіцы – мне здаецца – прысеў камар. Бедная зорачка міргае, міргае i ніяк не можа яго сагнаць… А можа, гэта не камар? Можа, яна падміргвае мне i сябрам, нібы хоча сказаць, што мы напэўна выплывем з шалёнага віру на родны прастор, туды, дзе нас любяць, дзе мы патрэбны будзем, як свае?..
Не міргай, зорачка! Прайшло не толькі маленства, – юнацтва мінула таксама. Яшчэ тры месяцы таму назад мы думал i пра родны край, як юнакі,– там спадзяваліся знайсці сунакой i матчыну ласку, думалі там адпачыць перад новай, сапраўднай i радаснай працай. Ды нашы мары абарваліся. Вораг, якога мы пазналі ў верасні трьщцаць дзевятага года, цяпер захацеў адабраць у нас волю i шчасце ўжо назаўсёды, забраўшы радзіму, якую мы любім даўно, хоць ні разу яшчэ не былі ў яе межах. Што ж гэта сталася з нашымі? Так адступаць!.. Як зразумець нам гэта?.. Не міргай, зорачка, – мы ідзём не спакою шукаць. Мы…
Ды што гэта – песня?
Я падняўся i сеў.
Нямецкая песня ўстае за гарой, куды пайшлі адгэтуль шэрагі аўсяных домікаў. Песню спяваюць дзяўчаты, якім памагае гармонік.
– Весела сцервам, – праз зубы гаворыць Мікола.
Ён таксама падняўся, сядзіць на снапах. I Калодка спыніўся жаваць. Мы не гаворым больш, думаем кожны сваё.
Гэтую песню мы чулі не раз. Вельмі часта ў ёй паўтараецца слова Эрыка – дзявочае імя. Больш у песні я разумею няшмат. Ды мне хапае таго, што ўжо ад музыкітолькі я ўспамінаю іншую Эрыку – нашу…
…Шкляны завод. Вялікі комін, чорны подых якога здаваўся мне подыхам нашых збалелых грудзей. Вялізныя, чорныя гурбы вуголля. Ад ранку да цямна мы адчуваем яго скрыгатанне пад нашымі лапатамі, чуем грукат яго аб жалеза пустых ваганетак.
A паблізу ад нас сядзіць дзяўчынка. Злажыўшы на каленях руку i ўспёршыся на ix дзіцячым вострым падбародкам, яна глядзіць на нас, не зводзячы вачэй. Так глядзела i ўчора, i пазаўчора… Па некалькі разоў на дзень з-за чорнай горбы вуголля, дзе домікі рабочага пасёлка, чуваць жаночы голас: «Эры-ка-а!» I калі гэты покліч паўторыцца некалькі разоў, дзяўчынка паволі, відаць, неахвотна ўстае i ідзе. Пасля прыходзіць зноў i зноў глядзіць. Нястомна, моўчкі…
Комін, вуголле, ваганеткі – усё засталося далёка на захадзе. Навокал іржышча, домікі бабак. Над намі – ціхі, азораны акіян. Я міжвольна – ад думак пра тую дзяўчынку – падцягваю стомленыя ногі і, паклаўшы на сагнутыя калені рукі, апускаю на ix галаву. A дзяўчынка стаіць у вачах як жывая, як тут. Столькі болю i столькі надзеі ў яе не па ўзросту сталых вачах. I я чытаю ў ix, як i тады, адно бязмоўнае пытанне: «Ці праўда гэта, што ты – мой найлепшы друг?..»
«Ты мой найлепшы друг!..» Гэтак казаў нам немец Карл, стары рабочы. Разам з ім мы, Мікола i я, разладоўвалі акумулятары без рукавіц i разам з ім апарылі кіслатою рукі. Абураны, Карл крычаў на ўвесь цэх, паказваючы рукі інжынеру. Яны былі знізу мазольныя, зверху – худыя, як рукі нашых бацькоў. А «гер інжэнір», верны слуга сваіх гаспадароў, усміхаўся. «Та-ак, – сказаў ён, – цяпер табе можна, бадай, i рукавіцы выдаць…» I горш за ўсё, што разам з інжынерам смяяліся тады i тры іншыя немцы, падлеткі, якім на гэты раз пашанцавала не апарьщь рук. Не смяяліся толькі Мікола i я. Пасля Мікола нават пачаў – больш жэстамі, чым нямецкаю мовай, – тлумачыць юнакам, што ўсё гэта зусім не смешна. А Карл – бязвусы, маўклівы стары ў сініх штоніках, палатаных да апошняй магчымасці, з лустачкай хлеба ў кішэні таксама палатанай курткі,– Карл падышоў да Міколы, падаў яму руку, сказаў: «Ты – мой найлепшы друг!»
У Карла мы i спыталіся потым, чаго так дзіўна глядзіць на нас каторы дзень малая Эрыка. Азірнуўшыся навокал, стары ледзь не шэптам пачаў: «Вам я скажу. Бацька яе, рабочы Віллі Кляйн, быў камуніст. Цэлая група камуністаў была на гэтым заводзе. Пасля ix забралі ў канцлагер, нешта перад вайной. У гэтым коміне быў замураваны архіў. Дзяўчынка ведае, што вы з Pacii, i яна… Але ціха! Давайце працаваць», – закончыў ён i зноў узяўся за лапату. Мы азірнуліся. Нікога не было, нават фашысцкага ценю, – чаго ён спалохаўся? Карл зразумеў наша здзіўленне, выпрастаўся ад вуголля i, успёршыся на цяжкую лапату, з добрай усмешкай сказаў: «Вораг чуе». Такія плакаты віселі навокал, i так ix вытлумачыў па-свойму чалавек, што ў нас убачыў сяброў…
– Шкада малое, – азваўся раптам Мікола задумана, ціха.
– Вядома, – сказаў я адразу, нібы пра Эрыку не толькі ўспамінаў, a гаварыў уголас. А потым, схамянуўшыся, спытаў: – Karo шкада?
– Kaгo ж?.. Вярнулася недзе з хлебам, хадзіла па лесе i кукавала. А можа, i плакала… Эх!..
Хвіліну мы маўчым.
I побач з чорнымі вачыма Эрыкі ўстаюць перада мной заплаканыя вочы Ядзі. Замучанае польскае дзіця, з кавалкам хлеба, украдзеным у гаспадара, ходзіць, можа, па лесе, углядаецца ў цемру i ціха кукуе. Цяпер ужо няма для нас сумнення ў тым, што гэта яшчэ ўсё Нямеччына. I дзяўчынку прывезлі сюды, як прывозяць усіх, у няволю. I яна недзе плача, бо родныя людзі, якіх яна не бачыла даўно, па якіх так збалела душа, ашукалі яе. Хацелася так многа ім сказаць, пра многае спытацца, а яны пайшлі… А можа, не ўдалося ёй украсці хлеба: заўважылі – ці скупая, крыклівая фрау, ці сам пануры, з вялікай, як чайнік, люлькай «гросбаўэр» – прускі кулак. I дзе яна цяпер, што думае, які цяжар нясе на сэрцы?..
– Мне здалося адразу, – сказаў я Міколе, – што ты не пра гэту…
– Усё як усё, – перапыніў мяне Калодка, – а хлеба, хлопцы, больш за ўсё шкада. А то нажэрліся мы гэтай бручкі, як каровы, i ўсё роўна што i не еў чалавек. Як той казаў – абедаў, а жывот не ведаў. А хлеб – усё ж такі хлеб. Каб прынесла…
– Жы-вё-лі-на, – павольна, ціха, але выразна прасіпеў Мікола.
– Ты пра каго? – здзівіўся Калодка.
– Пра цябе.
– Дык гэта я для цябе – жывёліна?
– Ты.
– Дык ты за гэта, кал i хочаш… ты…
Калодка ўстаў.
Наступіла трывожная паўза.
Мікола маўчыць.
I мне здаецца, што нехта нябачны выцягнуў з гранаты кальцо, вялікі палец той самай рукі паволі адпускае скабу, пасля чаго адстукае некалькі самых даўжэйшых секунд – i наступіць развязка…
Калодка гэта зразумеў.
– Хлопчыкі…– ціха сказаў ён. – Ды хлопчыкі, што вы?.. Дык я ж да самага Брэста цярпеціму! Што вы?.. Я проста жартаваў. Я разумею ўсё. У мяне ж ёсць таксама дачушка. Алеся…
У паўцемры, хоць блізка стаім, я невыразна бачу Міколаў твар. Ды ён жа, гэты твар, так добра мне вядомы. З-пад заўсёды прыхмураных чорных брывей цяпер глядзяць на Калодку Міколавы вочы, напэўна, ужо з іскрынкамі добрага смеху.
– Ну, вось бачыш, – гаворыць Мікола.
I я падхопліваю яго пачуццё.
– Ды што ты, Сцёпа, – кажу я, – няўжо ты падумаў: «пакінуць»?! Ты толькі гэтак не ный. I так ногі не служаць, а ты яшчэ павіс на ix…
– A ў цябе ж адны боты пудоў ca тры, – у тон мне гаворыць Мікола.
Мы смяёмся. Не толькі Мікола i я.
– Ды няхай бы вы, хлопцы, – рагоча Калодка, – былі здаровенькія, ну вас!..
I мы пайшлі.
На ўсход – на сваю Зараніцу.
1941–1951
МОЙ ЗЯМЛЯК
1
Вясной, як толькі сыходзілі крыгі, амаль кожны дзень можна было бачыць, як ён ідзе на раку ці вяртаецца з ракі дахаты. Вудачкі, вуды, начныя шнуры, венцер, восці, сачок – уся гэтая рыбацкая снасць пушчалася ў ход. Зрэбная торба была заўсёды мокрая і поўная. Калі часам не хапала рыбы – на спод торбы ішла трава, а дробнарыбіца зайздросна прыкрывалася зеленаватымі, лычастымі шчупакамі, паласатымі акунямі, язямі… І заўсёды наверх ганарыста тырчаў хвост найбольшай у той дзень «штукі». Да пояса мокры, цяжкай мядзведжай хадой ён чмакаў па залітым лузе, а следам за ім асцярожна хляпала хітранькая сучка.
– Вудзіць дык вудзіш, а вячэраць хрэн будзеш? – спатыкаў яго нехта з суседзяў.
– Сёння, браце, шчупачка ганяў па лузе, – спакойна адказваў ён. – Ніяк, ліха яму! Трэба будзе яшчэ заўтра падысці. Дваццаць чатыры фунты!
– Ха-ха-ха! – рагатаў сусед. – А ты, брат, і зважыў яго, не злавіўшы?
Верная сучка нездаволена вурчала, як сцянны гадзіннік перад боем, а потым злосна брахала – гаў! гаў!..
– Мушка, цыц! – суцішаў яе гаспадар. Мушка вінавата спушчала мутныя вочы і бахкала мокрым хвастом на яго таксама мокрай зрэбнай калашыне.
А ён зусім спакойна пачынаў пра другое.
Ён ніколі не стараўся ўпэўніць іншых у тым, што кажа праўду. Кожны, хто знаў Паўлюка, ведаў, што дзядзька гэты – манюка.
«Ах ты, Паўлюк, што ж ты маніш!» – сарамацілі ў нашай вёсцы лгуноў.
Аднак Паўлюкова мана была адменнай ад простай маны.
Ніхто не ўмеў так «марозіць». І тады, калі звычайнай балбатнёй пагарджалі, – Паўлюк за сваю бескарысную, мастацкую ману быў вядомы далёка. Былі выпадкі, калі яго ноччу, толькі па голасе, пазнавалі ў пятай – дзесятай вёсцы.
І пэўна: шчупак мог быць і ўсіх толькі дзесяць фунтаў, але, ганяючыся за ім па лузе, залітым ад вяснянай паводкі, Паўлюку чамусьці неадчэпна думалася, што «шчупачок» напэўна дваццаць чатыры фунты, таксама як той, што летась увосень папаўся яму на вуду.
Зімой, у душнай накуранай хаце, пры газніцы, мужчыны прасілі:
– Ану, Паўлюк, змарозь што-небуць яшчэ, бо нешта ўсе, як мокрыя, маўчаць.
– Адамовіч сабачку дастаў, – пачынаў Паўлюк, крыху паправіўшы калматую, як воз канюшыны, авечую шапку.
Адамовіч – хутаранін, за пятнаццаць кіламетраў ад нашай вёскі, аднак ніхто з мужчын не дзівіцца таму, што Паўлюк знае ўжо і таго «сабачку».
– Хацеў я ў хату зайсці, дык ён, зараза, стаў на парозе, разгірачыўшыся, ды толькі – ур-р-р…
Мужчын пачынае разварушваць: павінен быць сапраўды цікавы «сабачка», калі нават Паўлюка не паслухаў. Бо заўсёды амаль хапала таго, каб Паўлюк пагудзеў яму, пагладзіў па лабаціне, прыцмокнуў – і зноў новы «сабачка» пакорна чыкаў услед мядзведжым лапцям чарадзея. А гэты, бачыш, – ур-р-р…
– А ноччу, – гудзіць далей Паўлюк, – сядзе сярод двара, натапырыцца і слухае. Пасля гэта – чык-чык-чык – хутар вакол абяжыць, праверыць усюды. І зноў сеў. І так, браце, усю ноч. «Эх, – кажа стары Адамовіч, – каб ён тады ў мяне быў, не звялі б цыганы маю Сіўку». Дваццаць восем пудоў зімкі аддаў за яго…
– Ну ж мы і рагаталі! – кажа нехта з мужчын, хочучы спыніць расказчыка на найвышэйшым напружанні маны.
Гэта – словы самога Паўлюка: калі яму часам і самому ўжо стане моташна ад лішне смелай маны, ён папраўляе на вочы шапку і канчае не зусім удалую казку так: «Ну ж мы і рагаталі».
Мужчыны смяюцца, а Паўлюк сабе толькі маўчыць, хоць бы што. Праўда, дваццаць восем пудоў азімай пшаніцы – гэта амаль каровіна цана, аднак цяжка іначай акрэсліць незвычайную вартасць «сабачкі». Сам Паўлюк, каб і меў тых дваццаць восем пудоў, можа, і не даў бы іх за сабаку, аднак свае два-тры, а то і ўвесь пяток сабачак ён харчуе зімой аўсяным цестам, спаборнічаючы са сваёй Гануляй, якая корміць тады парсюка.
– Цікава толькі, – казаў нехта з мужчын, – як таго сабачку не заб'юць.
Дзядзька Васіль, дзюбаносы, як галка, і з такімі ж, як у галкі, жывенькімі, хітрымі вочкамі, уперад заходзіцца ціхім нутраным смехам, а потым кажа:
– У яго там пасярод двара замест буды тая самая конская печань ляжыць, дык ён пад печань – хоп! І ўсё.
Узнімаецца рогат.
І сам Паўлюк, папраўляючы шапку, спачатку ўхмыляецца, а потым – хэ-хэ-хэ – смяецца здаравеннымі грудзьмі.
А справа з печанню заключалася ў тым, што ў Румыніі, бачыце, ды ў тым палку царскай артылерыі, дзе Паўлюк служыў у сусветную вайну чубатым, галасістым бамбардзірам, былі зусім незвычайныя жарабцы. Калі аднойчы Паўлюковага «жарэбчыка» парвала снарадам, Паўлюк ад наступнага снарада надзейна схаваўся пад ягонай печанню. Пабіла пасля амаль усіх жарэбчыкаў у батарэі, і прыйшлося папаўняць яе румынскімі коньмі. Румынскі конь – «як сабачка», а расейскі хамут, прынамсі, у той батарэі, такі, што Паўлюк праходзіў у яго, прыгнуўшыся не больш, як у дзвярах свае хаты. Навялі румынскіх канюкоў, думалі, думалі, што рабіць, а потым гэта – па два ў хамут, па два ў хамут!..
* * *
Сабак Паўлюк мяняў не горш, як цыган коней. Кожны чарговы сабачка, трапіўшы да яго, перш за ўсё пазбываўся роднага імені і хутка звыкаўся з тым, што ён ужо не Курта, а Жэўжык ці Жук. Калі ён, высалапіўшы язык, цяхкаў услед за зайцам і не даганяў яго, тады пазбываўся хваста і іншых, лішніх на погляд гаспадара, дробязей. Калі ж і пасля такой палёгкі яму не ўдавалася накрыць «зайчыка», – ён некуды знікаў, а на месца яго неўзабаве паступаў іншы. Варта было навічку быць цікавым і шустрым, – і Паўлюк, ведучы яго дахаты, не тузаў, крый бог, за аборачку, а ўслед за цюцькам цяжка цёпкаў подбегам. Сучкі знікалі тады, калі яны не давалі пажаданага прыплоду. Затое ўдалы вывадак акружаўся проста-такі бацькоўскім клопатам. Сука ела цеста, а цёпленькія, з прэсным пахам, смактуны – малако, на роўных правах з Паўлюковымі дзецьмі. Крывалапы пузачык хлябтаў, а здаравенны Паўлюк кленчыў ці станавіўся ззаду яго ракам і тузаў цюціка за хвост. Давячыся малаком, шчанюк цяўкаў, і, на першыя адзнакі злосці, Паўлюк смяяўся, як малы. Цюцькі вучыліся хапаць за калошы, брахаць на чужых, не чапаць курэй, а ганяцца за свіннямі, станавіцца дыбка, даваць лапу, казыраць да адвіслага вуха і іншае рабіць, не менш патрэбнае. Адзін ці два выдатнікі гэтай вучобы пакідаліся сабе, а рэшта спушчалася ў людзі. Каля плота была вялікая сямейная буда. Калі не сука з сям'ёй, дык проста дзяжурны сабачка званіў кальцом ланцуга на дроце ўздоўж двара. Побач з будой Паўлюк гаспадарліва падсцілаў салому. Вясной ён выклікаў сваю Ганну з-за красён на двор і, паказаўшы на ладны вазок гною, хітра пасміхаючыся, казаў: «А што, глядзі!» Таксама як кожны ўпаляваны зайчык, гэты воз павінен быў давесці, што Паўлюк недарма марнуе на сабак аўсяную муку і высеўкі. Ганна злосна плявала, а ён, дабрадушна пасміхаючыся, вёз гэты новы гатунак угнаення на свой вузкі, гарбаты загон. Услед за ім фанабэрыста, пераможна задраўшы хвасты, беглі адзін-два сабачкі.
…Аднойчы летнім вечарам, калі ад цёплай ракі паднімаецца пара, мы цягалі з ім сетку, удвух. Ціха заходзілі, ціха тапталі нагамі, падводзячы сетку да берага. Пасля паднімалі яе на сябе, адцэджваючы спалоханых са сну плотак, заграбалі іх у мокрыя торбы на шыях і задаволена, смачна пакрэхтвалі. Найбольшай удачай таго вечара быў вялікі, быццам знарок для нас адкормлены, язюк. Ён толькі што ўшыўся тупым рылам у аер і салодка задрамаў, а тут мы яго зачэрпалі! Паўлюк прагна ашчарэпіў яго ўчэпістымі лапамі і шчасліва смяяўся: «А-та-та!..» Увесь час рыбалкі я любаваўся на тое, як з паднятай сеткі гэтаксама, як з вады, струменілася пара, як вочкі сеткі зацягваліся плеўкай, а потым плеўка лопала, і, услед за дзесяткамі іншых кропель, у ваду ападала яшчэ адна кропелька. Гледзячы на Паўлюка, асабліва калі ён задаволена, быццам ужо смакуючы яго, рагатаў над язюком: «Эх, браце, а мы ж цябе ажэнім з паўлітроўкай!» – мне думалася грэшнай справай, што дзядзька далёкі ад маіх пачуццяў бескарыснага захаплення. Аднак ён раптам, ды ў самую адказную хвіліну, калі трэба было заходзіць-заганяць ад берага, спыніўся, заціх, загледзеўся, а потым сказаў:
– Паглядзі, засынае!..
І праўда, рака засынала.
…Вясной трыццаць восьмага года панскія паліцыянты прынеслі ў нашу вёску яшчэ адзін новы загад: звясці ўсіх галубоў. Таму што ў нас, бачыце, «прыгранічная паласа». Паўлюк, вядома, не паслухаў загаду, – і раз, і другі раз. І толькі пасля таго, як яго аштрафавалі і Ганна пачала з ім няшчадную барацьбу за знішчэнне галубоў, – Паўлюк злавіў тры апошнія пары вертуноў, каб завезці іх да сябра ў далёкую вёску, туды, дзе канчалася «прыгранічная паласа». Аднак ён не здолеў зрабіць гэтага. У вёсцы яшчэ развязаў і зняў хустку, якой быў абвязаны кошык. Чубатыя, пярэстыя прыгажуны, пабліскваючы сінню і чырванню сваіх латаў, аслепленыя сонцам, збянтэжана застылі.
– Перад ліхім канцом вар'яцеюць, крукі!
Гэта Паўлюк – пра паліцыю.
Стары голуб-павадыр падняўся першы. Ён патаптаўся кашлатымі і чырвонымі, быццам з морквы, ножкамі, скокнуў на край кошыка, залопаў крыллямі і ўзняўся. За ім узнялася ўся сям'я. Пакуль яны радасна кружылі пад пярэстым ад хмарак блакітам, Паўлюк, загледзеўшыся ўгару, гудзеў:
– Скулу вам, паночкі, не аддам!
Гэтак вось скупа і рэдка выказваў ён свае пачуцці да прыроды.
І толькі раз мне давядося пачуць, як ён іх абараняў.
Нехта з маладых, асабліва старанных гаспадарыкаў упікнуў Паўлюка тым, што ён замест парсюка корміць цестам сабак.
– Сюды-туды і сем пудоў! – усхваляваны загудзеў Паўлюк. – І сем пудоў, і капейка, і скварка на лета!.. А ці ведаеш ты, што такое любоў, хараство? То ж кветачка цвіце, і то… Ды што табе!.. Свінтух сем год не стрыжаны…
Гэта было міжвольнае прызнанне, ужытае ў парадку самаабароны.
* * *
Толькі паэзія цяжкай гаспадарскай працы была яму, бадай, зусім чужой.
Вось ён вяртаецца з поля, з сярпом ці з касою. Уперадзе, быццам на разведку, бяжыць сабачка, абнюхваючы кожны кусцік шчавука ці асоту і на кожны з іх паднімаючы нагу. За ім кабыла Мышатка з танканогім жарабём ляніва члапае па сівым, пытляваным пыле палявой дарогі. Яна наелася за дзень, а ўсё ж час ад часу хапае сівыя мяцёлкі аўса і на вокрык Паўлюка, а то і сама, вінавата трухціць наперад. Другі сабачка, больш любімы ў той час, ідзе збоку, аціраючыся аб калошу Паўлюковых портак. Спераду, на грудзях Паўлюка, звоніць жмут іржавага ланцуга і матляецца шпень: на ланцугу Паўлюк вядзе цялушку. Шырока расставіўшы вушы, цялушка то дэбае спакойна, то раптам трухціць, каб чамусьці панюхаць сабачку або тузануць за бараду адзін з тых трох снапоў аўса, што на спіне гаспадара. Побач з цялушкай, на вяроўцы, ідзе каза. Ззаду – гуллівы козлік, яшчэ безбароды, з маленькімі гузамі рожак, але таксама, як матка, задзёршы хвосцік.
– Здароў, Рабінзон! – спаткаеш яго, як заўсёды з усмешкай.
– Ячмень, браце, жаў. Цэлы дзень! Ажно ў вачах жоўта.
Разыдзешся з ім, яшчэ і яшчэ раз засмяешся, а потым толькі належна раскусіш, колькі бязлітаснай спёкі, ныцця ў паясніцы і лайдацкай пакуты ўложана ў гэтыя словы.
Таксама, як жоўта ў вачах ад ячменю, зялёна бывала ад касы, шэра ад плуга. «Каб рабіць было добра, дык і воўк рабіў бы», – жартам апраўдваўся Паўлюк.
Аднак трэба сказаць, што пры ўсім гэтым ён жыў ніштавата.
Бадай за цэлых два работнікі трапяталася Ганна.
Сам жа ён прырабляў вартаваннем, быў, як гавораць у нас, паплаўнічым.
За вёскай, абапал ракі, да самай пушчы стэпам ляжалі панскія і сялянскі лугі. Вартаваў іх Паўлюк. Вясной над ракою ўставала калматая лазовая буда. Тут паплаўнічы жыў да апошняй атавы. У поўдзень сабачкі ў будцы, ахоўваючы сон гаспадара, злосна бурчалі праз солад дрымоты ці члапалі на дакучлівых мух і аваднёў. А ноччу яны рабілі з Паўлюком абход ці аб'езд на Мышатцы сваіх неабсяжных уладанняў, – шукалі зладзеяў-начлежнікаў. Мышатка шчасліва выпасвалася на мурожным прыволлі, тут і жарабілася, і неўзабаве вакол яе, непакоячы кветкі, з кволым іржаннем гайсаў новы жарабок ці жаробачка. Вечары і раніцы Паўлюк праседжваў над адвоямі, узброены рознакалібернымі вудамі, цярпеннем і вопытам лепшага ў ваколіцы рыбака. І ў сорак – сорак пяць гадоў ён, – паўнакроўны, вясёлы мядзведзь, – ніяк не мог выжыць прывычак сваёй разгульнай маладосці. Былі ночы, калі ён пакідаў сабак і Мышатку адных і плёўся лугамі ў суседнія вёскі па мёд з чужых вулляў… Бывала і так, што гэты мёд – маладзіца ці ўдоўка – сам прыходзіў да мядзведзя пад духмяную засень яго вялай лазовай бярлогі. Здаравенныя боты яшчэ надзіва добра выбівалі чачотачку, а вечарамі, у вясковых хорах, голас яго верхаводзіў па-ранейшаму. Зімой, аб'ехаўшы навакольныя маёнткі і вёскі, Мышатка горда цягнула дахаты мяхі збожжа – плату за вартаванне.
