Текст книги "Ад сяўбы да жніва"

Автор книги: Янка Брыль

сообщить о нарушении

Текущая страница: 37 (всего у книги 43 страниц)

ЭЛЕГІЯ

За шырокай градою гасцінца, які я перайшоў, за нявыкашаным раўком, у першых, нахіленых над высокай травою, жытніх сцяблінах, ніжэй калосся сціпла шарэла фанерная таблічка на кійку. З карандашным надпісам, які i мне паведамляў, як называецца наш калгас, які нумар участка, колькі тут гектараў жыта i які яго гатунак.

Правей, не вельмі далека ад месца, дзе я на момант спыніўся, i дзе даволі шырокая, травяная дарога з вёскі на могілкі, а лявей i бліжэй ад мяне – яшчэ i сцежка ў жыце. Таксама адзнака сучаснасці: поле народнае, нічыё, хадзі, тапчыся, дзе каму ўздумаецца…

A ўсё ж i я пайшоў па сцежцы. З узвышша ў даліну.

Жыта сёлета добрае. I прыгінацца, нават росламу, не вельмі трэба, каб люба, удзячна пайсці вачыма па каласістай паверхні, якая яшчэ i шчацініцца трохі вусікамі ўгару, а больш дык хіліцца долу пад цяжарам шчодра налітых, пакуль што не цвёрдых, салодкіх зярнят. Абапал сцежкі, у не зусім спалавелым саламяным гушчары, сям-там праглядвае рамонак, большыя сонейкі якога наіўна пнуцца ўгару, некаторыя нават даволі высока, а дробязь цвіце, адцвітае ды пахне понізу. Васількі стракацяць дружней, месцамі нават густа, – блакітная пяшчота, што таксама цяг нецца дастаць, дацягнуцца да каласоў. Для паўнаты дзіцячай памяці няма чамусьці ярка-ліловых званочкаў куколю. Затое трапляецца бярозка з грамафоннымі трубкамі белых i злёгку ружовых кветак, кволае плеціва вікі з дробненькай бурачковасцю цвету, а гледзячы на сонечна-хлебнае бязмежжа зверху, зрэдку бачыш, як над калоссем выкусціўся непераможна расквітнелы асот. На сцежцы – натапч сцяблін з пустым! ці поўнымі каласамі; яна шамаціць пад нагамі, злёгку блытае ix ды рвецца, калі адной наступіш, а другой на хаду шмарганеш. Ды такое – зусім ужо як між іншым, бо ты глядзіш наперад, час ад часу ўлева ці ўправа, табе, даўно ўжо гараджаніну, здаецца, што так вось ішоў бы ды ішоў,– далёка, можа, i бясконца…

А сцежка канчаецца.

Нашы старыя могілкі, i ў даўнім, у прыкрым сваім запусценні цяпер, у зеляніне ды ў сонцы нібы нават прыгожыя, сумна прыгожыя. Магутны, разложысты цёмна-зялёны дуб. Таксама, як i ён, спрадвечная, але ж змарнелая капліца. У шэрых лушпаях не да канца датлелай шалёўкі з блекла-ліловым купалам, які здалёк, у кудзерцы вышэйшых i ніжэйшых дрэў, бачыцца весялей. Тры сасны, як самотны дазор, прысланы сюды з далёкага лесу. I дзікі нізавы гушчар.

Нікога за яго не папракаючы, i самога сябе таксама, прывычна знаходжу ў бэзавай ды шыпшынавай, зноў ацвіцелай дзікасді два найраднейшыя помнікі. Надпіс на левым зацёрся больш, на правым менш. Пастаяўшы i адышоўшыся, я чамусьці вымаю блакнот i ледзь не з дзіцячай, тады, даўным-даўно адпаведнай узросту, сёння i трохі няёмкай, i гаркавата-шчымлівай пяшчотай запісваю па дзве даты з абодвух помнікаў. Як быццам не ведаю гэтага i ніколі не ведаў… А тады ўжо іду далей сярод рэдкіх, пахіла-шэрых драўляных крыжоў, абымшэ л а каменн ых старчакоў з загладжанымі часам надпісамі, сярод помнікаў навейшых, ужо ад большага пасляваеннага дастатку, i зусім новых, нядаўна дастаўленых удзячнымі гарадскімі нашчадкамі, стандартна бетонных стэлаў з таннай пазалотай надпісаў ды ў вастрапікіх агароджах, найчасцей блакітненькіх. Зноў здзіўляюся, якімі ж нестарымі памерлі той ці тая, якія ў маёй маладосці, не толькі ў маленстве, здаваліся дзядамі ды бабулямі. Заўважаю імёны тых, пра чый адыход пачуў з роднай мясціны сёлета, летась ці пазалетась…

I раптам – зусім нечаканае сутыкненне.

Я аж сумеўся ціха, ледзь не спалохаўся, спыніўшыся каля яшчэ цішэйшага. Адразу – толькі заўважыў светла-шэрую пляму на рагу прасторнай i змрочнай агароджы, a ў наступны момант – пазнаў у гэтай пляме жывую істоту.

Нейкая бабуля стаяла на каленях i, нікога, нічога не бачачы, не чуючы, уся занятая сваёй справай, фарбавала адзін з жалезных прутоў. Пруты былі яшчэ новыя, чорныя, аднак старая з няспешным, сказаў бы – з эпічным спакоем давала ім поўнае абнаўленне. Раз-поразу няспешна абмачала квачык у бляшанку i памаленьку, старанна квэцала чорным тоўсты прут, ад цэментавай падмуровачкі да ўзроўню сваіх вачэй. За гэтым прутам, – я моўчкі глядзеў,– пайшоў такі самы другі. Злева, пачаўшы ад рога агароджы, некалькі ix ужо тлуста чарнелася. Далей бабуля, вядома, падсунецца на каленях направа, будзе мазаць усю гэтую сценку спачатку знізу. Потым цяжка паднімецца, пагоніць даверху… А ix жа так многа, гэтых прутоў, агароджа зроблена з запасам, не на адзін толькі помнік, з разлікам i на сябе. А да вёскі ж няблізка, з даліны ўгару, на нямоглых нагах, настаяўшыся на каленях…

Ды вось пайшоў ужо i трэці прут пры мне. Памаленьку, спакойна, няспешна.

Яна кленчыла да мяне бокам, хустка нізка насунута ад гарачыні, i я не пазнаваў бабулі, a ў твар не заглянеш. Можна i не палохаць, не ўмешвацца ў яе малітвенна-ўрачыстую, грунтоўную работу. Але як жа i адысціся, не ўведаўшы, хто гэта?

Ступіўшы трохі наперад, я – з-над вострых прутоў – заглянуў за каменна-шырокія плечы помнікастэлы, прачытаў, па кім ён, i тады, здагадаўшыся, аказаўся:

– Добры дзень, цётка Аксеня!

Яна зірнула на мяне, узняўшы твар на голас зверху, неспалохана прыгледзелася i сказала:

– А я не ведаю, хто вы.

Я назваўся – i хто я, i чый – па-даросламу.

– А, гэта ты… – яна назвала мяне так, як гаварылася ў маім маленстве. – Тады здрастуй! Да таты, да мамы прыйшоў?

I ў імені маім, неадпаведна дзіцячым, i ў пытанні, да каго я прыйшоў, было штосьці адтуль жа, адкуль i мой запіс дзвюх па двойных дат з двух помнікаў. I на душы пацяплела. Нейкім сваяцтвам з бабуляй, ці што.

Пагаварылі мы няшмат. I як толькі я развітаўся – яна адразу ўзняла з бляшанкі свой нетаропкі квач i пачала, нібы навобмацак, паводзіць ім па пруце то ўніз, то ўверх, то ўкругаля. Быццам пайшла, патэпала ў бясконцы свет па лабірынце чорных сцежачакпрутоў…

А я пастаяў, паглядзеў, для яе ўжо нібы непрысутны.

З далечыні амаль шасці дзесяцігоддзяў сюды, у летнюю спёку сённяшняга дня, на мяне дыхнула адліжнай зімой, грымнула маршам (скрыпка, гармонік, бубен), затэленькала званочкамі з-пад дугаў, ажыло i цвярозым, дзіцячым, i хмельным, дарослым гоманам вясковае вяселле.

Кожнае з ix было падзеяй, а гэтае – тым больш. Цупронава Аксеня, дзеўка з багатай хаты, выходзіла за Лебяду, амаль за батрака. «Па любові», як гаварылася i ў чым была незвычайнасць падзеі.

Тады бабуля была маладою красуняй. З варотаў іхняга двара выязджалі, пазвоньвалі першыя санківазок – з маладою. I маладая – высокая, чарнявая, у фаце – стаяла ў вазку сама, ні за што не трымаючыся, i не плакала, a ўсміхалася, нават рукой з узмахам павяла. Вясельны звычай такі: маладая едзе стоячы – пажаданне сяброўкам яе не заседжвацца дзеўкамі.

З-за гэтага няроўнага замужжа сварка ў бацькавай хаце, вядома, была, i немалая, нават i да лупцоўкі, казалі, дайшло. Аднак не яе, не Аксеню было пераставіць. A праклінаць яе ніхто не праклінаў,– няшчасці пачаліся не ад гэтага. Калі ехал i ад вянца, ужо на Лебядовым коніку, той, – на роўнай дарозе, у спраўнага хлопца – узяў ды распрогся. Гэта лічылася вельмі нядобрым знакам. I спраўдзілася. Беднасць – беднасцю, на гэта дзеўка ішла сама, але ж прыйшло i горшае: паміралі дзеці. Адно, другое, а пасля ўжо i зусім ix не было. Жылі Аксеня з Тодарам адны, спачатку яшчэ ўсё спадзяваліся, а потым пачалі i падумваць, ці не ўзяць якую сірату. Але не выйшла гэта ў ix, бо звалілася i другая бяда. Тодар падаваў у цапы малатарні (чужое, вядома ж), i хапанула, уцягнула ў барабан руку, добра хоць, што не правую.

Гэта я памятаю таксама жыва, як той Аксенін выезд, стоячы, з бацькоўскай брамы. На дзікі крык з суседняга прыгумення пачалі збягацца людзі, пабег i я, тады ўжо дзяцюк. Малатарня спынілася. I раней, праз гул яе, i цяпер крычаў не Тодар, крычалі іншыя. Галасіла, прыбегшы, двароў цераз дзесяць, Аксеня. А ён стаяў, як прывязаны сваёй раструшчана падаўжэлай, крывавай рукой да аціхлых цапоў, збялелы, але ж i сам яшчэ камандаваў, як раскручваць, развінчваць барабан, i толькі гютым ужо, як садзіўся на воз – у мястэчка, да доктара – самлеў.

Нехта – не памятаю, хто – першы падгледзеў, як ён пасля бальніцы, ужо толькі з адной правай, пакутліва прымяркоўваўся, намагаўся засупоніць хамут. Сусед хацеў дапамагчы, але Тодар ажно ўзлаваўся. Крычаў, што сам павінен, сам навучыцца – i запрагаць, i ўсё!..

У самога была ж i сама. I не для бабскай каманды ці звягі,– сяброўка, памочніца.

Так яны ўжо i векавалі ўдваіх, доўга жылі – доўга пры мне, яшчэ даўжэй без мяне ў нашай вёсцы, – спачатку бедна, а потым i ў новай хаце, на нейкай пенсіі, з чатырма вуллямі ў садочку.

Ды вось яго ўжо няма, а яна ўсё жыве, як быццам непрыкметны, ціхі i нязбыўны подзвіг яе жыцця яшчэ ўсё чамусьці трэба працягваць.

Сумна?

А можа, якраз i лягчэй ад такога вось клопату – пра магілу?..

Зноў жа па сцежцы ў жыце я выйшаў з даліны на самы верх нашай «гары» – узвышша з сонечна-ясным, раскошна летнім аглядам на ўсе бакі свайго свету. Спыніўся на абочыне нядаўна заасфальтаванага гасцінца, пастаяў.

Хораша. I далёка відно.

А якая ж тут, можна сказаць, адбылася вялікая змена дэкарацый. Не адна.

Што тут «ігралася» ў папярэдніх дзеях даваеннай, ваеннай i пасляваеннай гісторыі – відно ўжо нямногім. У тым ліку i мне. I я магу нямала расказаць, якімі былі навакольныя вёскі раней, дзе тут навокал віднеліся, куды i як падзеліся тыя маёнткі ды маёнтачкі, замест якіх распасцерлася хлебная чыстаполіца, хто тут, па нашым гасцінцы, па нашых дарогах ды сцежках ездзіў, хадзіў, якія значыў, пакідаў сляды. I я ўжо магу… ох, як нямала налічыць тых, каго ў розны час рад быў вітаць, па кім сумую, то свяжэйшым, то адбалелым сумам, каго часамі згадваю, пазнаўшы яго рысы ў сыне ці ў дачцэ…

Маруся?

Не, па бацьках яе, шчыра кажучы, я не сумую, бо з імі, значна старэйшымі, не дружыў. Яна для мяне – сама па сабе. Вось прыгадалася i тут, зноў, як на могілках, у падвойным успаміне – свежым, сённяш нім i ўжо таксама даўнім, нават i ў дачыненні да яе, яшчэ так нядаўна дзяўчынкі, пасляваеннай сіраты, бацька якое загінуў на фронце, a маці адна паднімала трое малых.

A ўжо тым часам i дваццаць гадоў з той раніцы, калі я, трохі пабыўшы ў сваёй вёсцы, вяртаўся аугобусам у горад, які ўжо таксама стаў мне сваім.

Маруся сядзела побач са мной, ад акна. Дзве яе сяброўкі, не з нашай вёскі, але таксама выпускніцы местачковай дзесяцігодкі, сядзелі далей, за намі. Тыя i на прыпынку, да аўтобуса, больш за яе маўчалі, а цяпер мы з ёю i зусім былі як адны. Спачатку яна шчабятала пра свае няхітрыя ранне-дзявочыя навіны, час ад часу вярталася да трывогі – ці ўдасца ж паступіць у тое медвучылішча, а потым пачала драмаць. Летняя ночка – па песні – i так маленькая, а паненка ж i з вечарынкі вярнулася, бадай, на світанку. На сваім пажылым i ўжо тым часам натруджаным плячы я неўзабаве адчуў яе галаву. Румянашчокую ды сінявокую, з просценькай русай прычоскай.

I ў гэтым столькі было ўжо хвалюючага цяпла i яшчэ ўсё дзяцінага даверу, што я i тады быў шчаслівы, i цяпер яно ўспамінаецца – з удзячнасцю i нібы са сваяцтвам.

Потым прыемна было пачуць, што Маруся i паступіла, куды ёй хацелася, a закончыўшы медвучылішча, была размеркавана ў свой раён, дзе неўзабаве ды вельмі ўдала – па школьнай дружбе, якая стала каханнем, – выйшла за аднакласніка, дужага i маўкліва-талковага Віктара. Ён пасля школы застаўся ў вёсцы, пры сваіх «старых», тым больш што бацька вярнуўся з вайны інвалідам, закончыў хлопец курсы ў райцэнтры, – механізатар шырокага профілю. А яна працавала ў бальніцы, куды, за шэсць кіламетраў, то ездзіла ўлетку на веласіпедзе, то пад'язджала ў непагадзь i зімой на рэйсавым аўтобусе, а то дык i Віктар часамі на матацыкле падвозіў, асабліва на першым го дзе, – хоць i рахманы, а з горда стрыманай усмешкай.

Многія хаты ў сённяшняй вёсцы больш адпаведна называць дамамі. Нямала, праўда, i такіх, дзе або ўжо няма каму жыць, або заўтра-пазаўтра не будзе каму. Сумна, трывожна… Калі ж хата яшчэ жывая, а да таго i спраўная, – міма такое добра i прайсці, i, чаго добрага, спыніцца.

Механізатараў ды медсястрын дамок стаіць бокам да вуліцы, у гародчыку. Вялікія вокны, на падваконні кветкі. Ix так багата – белых, ружовых, чырвоных, ліловых, – што, здаецца, i шыбы хутка павыдушваюць навонкі. Адна цераз адну, запоўніўшы яркай стракатасцю чыстыя шыбы, усе гэтыя жаніхі i нявесты, герань i вогнікі пруцца да тых, што ў гародчыку, куды большых i на прасторы, – да мальваў, флоксаў, вяргіняў, гладыёлусаў… Сцены сонечна-вохрыстыя, ліштвы i рамы вокан, рамкі ды рамачкі шырокага ашклёнага ганка чысценька белыя.

A гаспадыні ўсё гэтай вясёлай белі—мала!..

Ідучы на могілкі, я прыпыніўся каля «Марусінага дома» (для мяне гэта так), яшчэ зводдаль заўважыўшы яе з дачкой у гародчыку. Яны падбельвалі белыя рамачкі ганка, у якіх паблісквалі сонцам разнаформенныя шыбкі i шыбачкі.

– Добры день! Што мы робім?

– Добры дзень вам! Прыехалі? А мы тут наводзім красу.

– Яе ж i так хапае. Не разабрацца, якая лепшая.

Яна смяецца, прыняўшы намёк, але адводзіць на іншае:

– От, будзе трохі чысцей. Я выхадная сёння, а сена ўжо няма. Пагаварыце з намі, пабудзьце. Мой недзе ў полі. Дома не заганяецца. А гэта во наша Таня. У дзесяты перайшла.

Таня – ужо не нашмат маладзейшая за тую, чью галоўку я нібы зноў адчуў на плячы, а Маруся – у загарэлай i пышнаватай красе шчаслівай маці, якой толькі пад сорак. Дзяўчына моўчкі, нібы сарамліва павярнуўшыся ад мяне, працуе белым пэндзлікам, час ад часу тыцкаючы яго ў бляшанку на табурэце. А мама яе… ну, не сказаць ужо, што шчабеча, як тады, у ранішнім аўтобусе, – яна гаворыць ахвотна, усё дарэчы, з гаспадарлівай заклапочанасцю: пра сенакос, на які так добра падпагодзіла, пра жніво, што вось-вось i пачнецца, пра тое, што робіцца ў вёсцы, пра бальніцу сваю, пра Таню, што памагае i ў хаце, i ў полi… Хоць i чытае многа, i ў клуб, вядома ж, хочацца: маладое. Яна гаворыць з выразнай прыемнасцю, я слухаю – таксама. А мне ж яшчэ добра глядзець, як спрытна ходзіць пэндзлік у яе руцэ, як акуратна бель кладзецца на тоненькія рамачкі, нідзе не крануўшы чыстага шкла.

Таня робіць тое самае не менш акуратна, але павальней, з большай асцярогай.

Процьма яшчэ не пражытага часу, нязведанай прасторы, не адчутага сонца аддзяляе ix, маці i дачку, ад тых строга панурых прутоў, што недзе там з чорных памаленьку робяцца яшчэ чарнейшымі…

Iм, маладой i маладзенькай, i не думаецца пра такое, – гэта я цяпер думаю, стоячы на ўзбоччы гасцінца, гэта мне яно ярка прыгадалася там, за жытам, у зеляніне, каля прасторнай на запас агароджы.

Не ў спалучэнні з ёю, яшчэ не бачыўшы той чарнаты, гадзіны паўтары таму назад, калі я любаваўся белай работай-забавай у сонцы ды ў кветках, па праву ўзросту бласлаўляючы нейчае шчасце, непераможнасць жыцця.

1981

СЯРГЕЙ

Перад школай на рыначнай плошчы мястэчка быў зялёны, прасторны ўзгорак, што ў вераснёвым сонцы мякка, калі прылегчы, i соладка пахнуў ацвіцелым, нізенькім, густым рамонкам.

Там мы на перамене часамі рабілі «слана».

Пяць дужэйшых старшакласнікаў станавіліся адзін за адным, паклаўшы рукі адзін аднаму на плечы. На гэтыя рукі сядалі чатыры лягчэйшыя, таксама рукі на плечы адзін аднаму, тады тры яшчэ лягчэйшыя, a ўжо на руках двух апошніх, зусім вераб'ёў, важна садзіўся пагоншчык.

У тым вясёлым, пагодлівым верасні, калі я пачаў хадзідь з вёскі ў чацвёрты клас местачковай сямігодкі, пагоншчыкам заўсёды быў той самы Сяргей. Не па гадах малы, гарбаты, з залішне доўгімі рукамі i нагамі, ён трохі сам, а больш пры дапамозе збоку, але ж i спрытна, як павук, узбіраўся на «слана». Не так сабе, а са сваім «мечам». Звычайнае трапло, якім бабы трэплюць лён, пацешна вялізнае ў Сяргеевай руцэ, старое ўжо, тонкае, добра адшліфаванае ў рабоце.

«Слон» пад каманду, пад мноства камандаў, кранаўся з месца, памаленьку, урачыста ішоў па траве, а воін-пагоншчык размахваў «мечам» i ваяўніча крычаў. Навокал была ўся шматгалосая школа, усе сем класаў «паўшэхнай» на розныя галасы галаганілі, смяяліся i свісталі. Спыняліся i людзі паглядзець, i некаторыя таксама не маўчалі. Крычалі, вядома, i тыя, з каго на гэты раз складаўся «слон». Мне было тады дзесяць гадоў, разоў колькі i мне здаралася сядзець з тымі, што ўтваралі «трэці паверх», i я таксама галёкаў ды пішчаў ад радасці. А праз увесь гэты шолам верхнім было чутно, як над намі, над усім «сланом» раз-поразу, яшчэ вышэй пяўся голас пагоншчыка:

– Грунвальд, халера ясна!..

I «меч» Сяргееў быў узняты так, як у руцэ вялікага князя Вітаўта на вядомай карціне Матэйкі.

Пасля ўсёй гэтай радасці прыходзіў прадбачаны, але заўсёды як нечаканы канец. Тыя пяць найдужэйшых, што неслі ўсіх, раптам, пад каманду аднаго з ix, пускалі рукі з плячэй, i ўвесь жывы, рухомы, крыклівы трохкутнік рушыўся, ападаў, распаўзаўся ў яшчэ большым віску ды рогаце. Калі ты i ўдарыўся – не прызнаешся, а то i сказаў бы, каб хто спытаўся, што – далібог жа! – ані не баліць.

Найгорш было нашаму мечаносцу. Ён ляцеў з самага верху, падаў ці на кагосьці, ці гарбузом на цвёрды пад травою дол. A ўсё ж i «меча» свайго не кідаў i, разам з усімі, штосьці крычаў ды смяяўся, выбіраючыся з кучкі-невялічкі.

Для мяне Сяргей быў першым жывым гарбуном. Літаратурных, вычытаных неўзабаве прыйшло ажно тры. Вадзім у Лермантава, Нэлі ў Амічысавым «Сэрцы» i Юзя ў Прусавых «Грахах маленства». Рускі, італьянец i паляк. Вадзім, «Чырвоная шапка», пачварны жабрак i крывавы мсцівец, пра якога я чытаў найраней, дома, у старым патрапаным аднатомніку, успрымаўся даволі адчужана, гістарычна. Зрэшты, для мяне ён быў вельмі дарослы, i ўсё там дарослае, a Нэлі i Юзя – героі школьных аповесцей, мае равеснікі, зразумелыя, блізкія нашаму брату пад шыванцу.

Нядаўна я, сабраўшыся, нарэшце, разлічыцца з яшчэ адным неспакойным успамінам, перачытаў абедзве тыя аповесці, праверыў сваё дзіцячае захапленне. Яно ў асноўным паўтарылася, а да таго, колішняга захаплення i падсвядомай удзячнасці аўтарам дадалося яшчэ i дарослае: павага да двух высакародных сыноў сваіх народаў i свайго часу – гарыбальдзійца Эдмонда дэ Амічыса i паўстанца 1863 года Баляслава Пруса. Амаль аднагодкі, яны i ў рэвалю цыю, кожны ў сваю, пайшлі аднолькава зялёнымі юнакамі, i кнігі свае напісалі амаль у адзін час, у тым мужным узросце, пра які гаворыцца: сорак – ужо разумны i яшчэ малады. I супадзенні гэтыя ўспрымаюцца не проста як штосьді цікавае, – чысціня маладых парываў спалучылася з мудрасцю сталага ўзросту i ў выніку – дзве кнігі, што ўжо тым часам цэлае стагоддзе хвалююць i вучаць дабру дзяцей многіх народаў.

Тады, калі я быў часткай «слана», i пазней, над старонкамі названых кніг, такіх разваг ды вывадаў у мяне не было. Адтуль, з тых дзён, i дагэтуль шчымяць у душы два святыя адчуванні – спагада пакрыўджанаму i жаданне быць яго абаронцам.

Мужны Гаронэ абараніў пакрыўджанага Нэлі, гарбуна, калеку, а Нэлева маці, прыгожая італьянская сіньёра, прыйшла ў школу i ў кабінеце дырэктара абняла таго чатырнаццацігадовага абаронцу, са слязьмі цалавала яго нагала астрыжаную галаву, зияла з шыі свой крыжык на залатым ланцужку i павесіла яго хлопцу пад школьны гальштук.

У небагатага i вечна п'янага бацькі польскага калекі Юзя падарунак яго школьнаму абаронцу Казіку быў іншы: куфэрак з кнігамі, уся спадчына пасля Miлага гарбуна, які памёр, прыдушаны возам на вуліцы.

Аднак i ў італьянскім, i ў польскім выпадках гэта да слёз хвалявала яшчэ i мяне, заходнебеларускага хлапчука, аднаго з тых, да каго гэты высокі агульналюдскі змест дайшоў… няхай сабе i не на роднай мове.

Сяргей жаласці ў сэрцы не выклікаў. Нават тады, калі ён падаў сваім гарбом са «слана» i, не трэснуўшы, як трэснуў бы, так упаўшы, вялікі гарбуз, усхопліваўся з крыкам i разам з усімі смяяўся, зноў узняўшы свой «меч».

У школах тады, пасля амаль сямі гадоў так званай «мікалаеўскай» i грамадзянскай войнаў, пасля некалькіх «пераваротаў» – зменаў улады, шмат было пераросткаў. Сяргей, хоць i вучыўся толькі ў пятым, старэйшы быў за мяне на тры гады. A ў шостым ды ў сёмым класах, побач з меншымі, былі ўжо i сапраўдныя дзецюкі ды дзеўкі. Сяргей трымаўся ca старэйшымі. З хлопцамі шаптаўся, хіхікаў з нечага, пра што не гаворыцца ўголас, курыў на школьным гарышчы, a дзяўчат, ужо добра грудастых, услед за іншымі гуляючы ў кавалера, абдымаў па-свойму – вышэй каленяў, дакуль даставаў.

Аднак ён i з намі, меншымі, умеў падзяцініцца.

Ён вельмі ўдала гаўкаў, мяўкаў, кукарэкаў, буркаваў голубам, шчабятаў ластаўкай. З Паўлам, маім аднакласнікам, якога за кволасць празывалі Кісяе Маляко, Сяргей часамі наладжваў, так сказаць, лялечны спектакль. Звязаўшы з кіёчкаў дзве крыжавіны, яны надзявалі на ix свае курткі i шапкі i, схаваўшыся пад тыя пудзілы, трымаючы ix над сабой, пачыналі паказваць бойку. Спачатку наскокі, адскокі, зачэпны перабрэх, першыя куксаны, а тады – узаемная малацьба рукавамі, да поўнай знямогі, калі ўжо ix «двайнікі» павісалі адзін на адным i толькі хэкалі, пад смех i крык гледачоў, наадварот нястомны.

I з «мечам» справа не абмяжоўвалася адным «сланом». Напрадвесні, калі кашэчае марцаванне не абмінала i гарышча нашай школы, Сяргей затойваўся там у цямнейшым кутку i пачынаў клікаць, на ўсе лады выводзячы то кошчына, то катова тамленне. Ці ўдалося яму калі прывабіць марцавальніка ці мардавальніцу бліжэй, пад удар свайго «меча», не памятаю, а наша – унізе, на дварэ – нясцерпнае хіхіканне i, нарэшце, смех, што выбухаў, зрываючы апера цыю, i сёння для мяне жывы.

Былі i іншыя «выхілкі», былі i вясковыя жарты i прыпеўкі, амаль заўсёды скаромныя. Праўда, разлічаныя ўжо не на нас, малечу, намі, здалёк ці зблізку, пачутыя ў гурце старэйшых.

Сярод пераросткаў найцікавейшы быў Сашка-Кі, якога празывалі так за пацешнае заіканне ў маленстве. Заіканне даўно прайшло, мянушіса засталася, але далека не кожны мог асмеліцца сказаць яе хоць здалёк, уцякаючы. Тады, у той першы слановы сезон, Сашка-Ki быў вучнем апошняга, сёмага класа, умеў выдатна бегаць на руках, да самых пят пранозліва свістаў i ў пальцы, i ротам, зусім непераймальна падцяўшы губу ды прыткнуўшы язык, камандаваў «сланом», валейболам, лаптой, хадзіў найбольш з Валяй з іхняга класа, казалі, i вечарамі з ёю сядзеў, аднак i вучыўся таксама добра, нават выдатна. I хораша спяваў у нашым школьным хоры. A гадоў яму было ўжо ажно пятнаццаць, i гэта для мяне, чатырохкласніка, аднаго з тых, хто ў школу пайшоў нармальна, сямігадовым, было недасягальным, выклікала пашану ^зайздрасць, а то часамі i страх.

I вось ён, Сашка-Ki, дружыў з Сяргеем. Як i большасць у нашай школе, яны былі не местачковыя, а з вёскі, да таго ж з адной, a сябравалі, відаць, даўно. Паспрабуй тут хто-небудзь Сяргея пакрыўдзіць!

Зрэшты, i потым, калі ўжо Сашка ў нас не вучыўся, Сяргея ніхто ніколі не крыўдзіў,– не памятаю такога выпадку.

Сашка-Ki паступіў у беларускую гімназію, на той гужавы ды пешаходны час, на мой малечы ўзрост пайшоў у вельмі далёкі, пакуль што недасягальны свет – у ваяводскі Наваградак.

Сяргей закончыў школу на год раней за мяне, далей вучыцца не пайшоў. Зрэшты, i Сашка тады ўжо не быў гімназістам: яго адтуль, як гаварылася, «прагналі за палітыку», a неўзабаве i пасадзілі ў турму.

Пра ўсё гэта я толькі чуў, яно было па-тагачаснаму далека, у пятай вёсцы ад нас, за цэлых трынаццаць кіламетраў.

Праўда, за нашымі лугамі ды за рэчкай, далей каля лесу, былі сенакосы Сашкавай ды Сяргеевай вёскі, a ўсё ж i няблізка ад нас, i ехалі іхнія касцы ды грабцы туды не цераз нашу вёску, а па гасцінцы. I яшчэ адна праўда, – у святы моладзь з навакольных вёсак сяды-тады, вясной ці летам, сыходзілася ў мястзчку, каля прыгожай царквы на ўзгорку. Не маліцца, вядома, з бабамі, а з дзеўкамі пажартаваць на цвінтары, кавалерскай кампаніяй пахадзіць, пасядзець, паляжаць на траве пад вялікімі ліпамі. Ды гэта ўсё старэйшыя. А для мяне, падлетка, што, дарэчы, як маці казала, «за кнігамі свету не бачыў», усё іншае было яшчэ ўсё наперадзе.

Словам, з Сяргеем i з Сашкам-Кі я не бачыўся доўга. Пакуль мы выпадкова не сустрэліся на сенажаці, над рэчкай. Яны вярталіся ca свайго, заўсёды пазнейшага, сенавання, а мы, некалькі хлопцаў з нашай вёскі, ужо свабодныя, прыйшлі пакупацца.

Тая сустрэча, праз сем гадоў пасля «слана», часта апошнім часам вяртаецца.

Наша рэчка – не з тых, што апяяны ў вядомых песнях, яна – сціплы прыток, да мора сама не даходзіць, плыве сабе ціха па лузе, а мы яе любім, змалку i назаўсёды. Цяпер, здалёк, светла ўспамінаецца i смех, i плёскат купальшчыкаў, i шарканне касы, i грукат колаў на пукатым сезонным мосце з плашак i круглякоў, i боўтанне шаста пры «чайцы», i побліск рыбы ў таптусе, i цярплівасць над паплаўком, i страшнае на ўсю аколіцу, – хтосьці стары ці малы, нейкі хлопец ці дзеўка, незнарок ці знарок утапіўся!.. Усё прыходзіць, праходзіць, а рэчка плыве сабе, рэчка плыве…

I вось над рэчкай – у маёй удзячнай памяці, упершыню ў маім, тады зусім юначым жыцці – гучаць словы глыбокага зместу, музыка невыказнай красы:

 
Умирает отец на дубовой скамье,
Завещая родимому сыну:
«Ты пойди-ка, сын, в лес да дубину сруби
На проклятую барскую спину…»
 

Мне яшчэ вельмі далека было да свайго радыё, да патэфоннай пласцінкі з голасам Шаляпіна, да поўнага ды нравільнага тэксту гэтай песні, надрукаванага ў якой-небудзь кнізе, для мяне ў той час больш за ўсё выпадковай. A ўсё ж мне i так было вельмі нямала, я быў захоплены i так, ды настолькі, што вось i сёння, амаль праз паўстагоддзя, уражанне тое яшчэ ўсё хвалюе сваёй першароднай i незацёртай свежасцю.

Спяваў наш Сашка-Кі.

Пакуль нырнуць у ціхую, прахалодную глыбіню, ён стаяў на зноў ужо зялёненькай пакошы высокага берага, голы толькі яшчэ да пояса. Загарэлы i дужы, – нягледзячы на тое, што сілу i волю яго ўжо намагаліся адабраць i ў паліцэйскіх катоўнях, i за турэмнымі кратамі. Глядзеў на лес за ракою ды за прасторам лугоў i густым барытонам, з грудзей i ад сэрца спяваў.

Каля яго стаяў Сяргей.

Спяваць не памагаў. Слухаў разам з усімі. Чалавек было нас больш за дзесяць, з іхняй i з нашай вёсак. Але глядзеў i ўсміхаўся ён так, быццам гэтая песня па нейкаму таямнічаму праву належыць i яму, разам з яго – такім магутным i прыгожым – сябрам.

Яго калецтва, ужо таксама да пояса аголенае, не было шчымліва-прыкрым у параўнанні з маладой нармальнасцю ўсіх іншых, а перш за ўсё з Сашкавай, не выклікала яно i жаласці.

…Яшчэ праз сем гадоў, улетку сорак першага, фашысты i ў нашым мястэчку, дзе стаяў ix паліцэйскі гарнізон, расстрэльвалі былых заходнебеларускіх падпольшчыкаў i малады савецкі актыў. З самога мястэчка i з навакольных вёсак, – хто быў сваімі здраджаны, каго ўдалося накрыць.

Разам з Сашкам-Ki, разам з іншымі дужымі загінуў тады i Сярожа.

1981