Текст книги "Ад сяўбы да жніва"
Автор книги: Янка Брыль
сообщить о нарушении
Текущая страница: 30 (всего у книги 43 страниц)
«ДУМКІ ЗВЫЧАЙНЫЯ…»
Учора i я быў, нарэшце, у падзямеллі радзівілаўскага касцёла. Бачыў вялізныя, цёмныя, тоўста запыленыя скрыні з былымі трупамі магнатаў i магнацянят. Здзіўляўся дробна-стракатай процьме камароў на калісьці белых сценах i скляпенні – відаць, усіх камароў з азёрнага ды балотнага наваколля, якія праз пабітыя вокны пахаваліся тут ад зімы. Трымаў i я цёплы, з ацёкамі недагарак касцельнай свечкі i слухаў тлумачэнні мясцовага чалавека, больш за чвэртку стагоддзя таму назад апранутага ў ксяндзоўскую сутану.
Апраўдаць такія могілкі можна толькі радавым эгаізмам, велікапанскай традыцыяй. Вельмі, тым часам, няшмат каб усю гэтую кансервацыю лічыць натуральнай.
Успомніўся Талстой яго просьба да блізкіх: «Мёртвае цела маё закапайце як найхутчэй, як закопваюць кожную агідную, непатрэбную рэч, каб яна не замінала жывым…»
Вось так.
Цяпер, у ціхай палаце санаторыя, што размясціўся ў княжацкім замку, чытаю Олдрыджа, ахвотна хаджу з яго паляўнічым ад пасткі да пасткі па сакавітай i духмянай канадскай глухамані… Чытаю i – раптам у памяці ярка з'явіўся ўчарашні ксёндз.
Румяны, лёгкі на хаду таўсцюшок, відаць, вельмі падобны да бацькі, братоў або маці. Гаворыць ён на мясцовай беларуска-руска-польскай трасянцы, i ад гэтага падабенства яго са сваякамі ўяўляецца мне яшчэ большым. Яго вясковасці не можа цалкам закрыць ні чорная сутана, ні ўрачыстая латынь, якую ён чытаў-тлумачыў нам з надпісаў над дамавінамі.
Бачыў я настаўнікаў, што апрашчаліся ў вёсцы да падабенства ca сваімі бацькамі-сялянамі; лавіў такое падабенства, такую прастату ў вобліках пажылых афіцэраў, пісьменнікаў, урачоў… Даўно знаёмых параўноўваў у памяці з ix роднымі, таксама знаёмымі мне, a іншых – убачыўшы з ix бацькамі, якіх я раней не ведаў. Ну, а ксяндза з беларускай вёскі ўбачыў так блізка ды выразна ўпершышо. І неяк весела стала… I наша веска, наш край – пасечаная на кавалкі, затупаная гісторыяй, цяпер уваскрэслая Беларусь са сваім мінулым i сучасным павярнулася да мяне яшчэ адным краечкам.
Ажно чытаць цікавае пакінуў, каб запісаць гэта. Ажно ўспомнілася крамка сувеніраў у французскім гарадку Версалі, дзе я калісьці здуру не купіў маленькі кухаль. Вясёлы кухаль, калабруньёнаўскі. Румяная, лысая поўня кюрэ, прыходскага ксяндза, з шырачэзнай, дабрадушнай усмешкай. A лысіна – хай мне даруе ветлы ксёндз-зямляк – паднімаецца націскам пальца ззаду, над каўняром, як покрыўка піўнога кухля.
На запыленай скрыні стаіць не менш запылены, пад пылам чорны капялюш-трохвуголка. Сямейная рэліквія па тым з Радзівілаў, што быў ад'ютантам у Аляксандра I. (Дарэчы, іншыя сваякі служылі ад'ютантамі ў іншых валадароў: хто ў Напалеона, хто ў Вільгельма, хто ў Пілсудскага…)
Беларускі кюрэ з недагаркам у левай руцэ падняў гэтую рэліквію, сказаў пра яе, зноў паставіў i сцепануў правую ручку ад пылу. З дабрадушна шырокай, гасціннай усмешкай.
Пасля ён спыніўся побач з нейкім металічным кубельцам у кутку, паміж трунамі. Можна было б свабодна абмінуць яго, нават i блізка не падумаўшы, што ў ім. Адзін з князёў захаваў у гэтай пасудзіне… сэрца i вантробы любімай жонкі… Ад жалю i навек. Наш праваднік расказаў, што была тут нядаўна камісія з Масквы, дык i яго ў камісію запісалі. З пэўнаю навуковай мэтай адчынялі некалькі трунаў, кубелец – таксама.
– Усё, ведаеце, вельмі добжэ сахранілася. Але ж якімсь лякарствам стонд, ведаеце, як дыхне!.. Моцнае!..
Моднае было i жаданне магнатаў – хоць так вось, хоць трохі па-фараонаўску застацца пасля смерці.
З падзямелля па крутых усходках мы падняліся ў касцёл. Старадаўні. Багаты. Пабудаваны італьянцам, распісаны польскай, ужо забытай славутасцю. (Ксёндз i мрозвішча ўспомніць не змог.) I, як усюды, ні слона пра спрытныя рукі ды горкія плечы мясцовага нявольніка-ўмельца.
Касцёл быў пусты, зябкая пустэча ахвотна паўтарала нашы скупыя словы i шорганне ног.
Ад вядомых ужо скульптур i фрэсак, ад надпісаў на фамільных табліцах мяне яшчэ раз пацягнула да некрыклівага партрэта на сцяне, недалёка ад выхаду.
Малады Уладзіслаў Сыракомля.
…Невялікі, але старадаўні Нясвіж хоча мець свой музей. Адным з найбольш цікавых экспанатаў будзе ў ім, по-мойму, рэдкая кніга – Сыракомлевы «Вандроўкі». Мне ix далі пачытаць. У светлым, утульным пакойчыку на замкавым вале «Вандроўкі» чыталіся здорава. Уздзеянне, абаяльнасць зямляцтва. Тут, у Нясвіжы, паэт спачатку не змог закончыць сярэднюю адукадыю, a гіотым, ужо ў замку – можа, у адным з такіх шматлікіх пакояў i пакойчыкаў, міма якіх я штодзень хаджу, – ён працаваў малым чыноўнічкам у кіраўніцтве радзівілаўскімі маёнткамі. У княжацкай бібліятэцы i архіве (усё гэта векавое багацце зжэрла вайна) бедны юнак-недавучка абагачаўся культурай, тут ён пачаў сваю сціплую, шчырую песню «вясковага лірніка».
Таму i вісіць у касцёле ягоны партрэт.
Ну што ж, сярод кардін, якія ўпрыгожвалі раскошныя замкавыя залы (назвы самі гавораць: «гетманская», «мармуровая», «каралеўская», «залатая»), вісеў i партрэт мясцовага кмётка, мужычка, з недалёкай вёскі Чучавічы, які пражыў сто сорак гадоў.
Перад партрэтам Сыракомлі я спыніўся не ўпершыню.
Ен зноў нагадаў мне яшчэ адзін партрэт у касцёле, куды бяднейшым, вясковым, – партрэт мілага вусача, падзвіжніка нашага літаратурнага адраджэння Багушэвіча. Есць нешта вельмі блізкае ў ix, хаця адзін аддаўся роднай справе поўнасцю, a другі, Сыракомля, толькі любіў бяздольнага беларускага рабацягу, толькі часамі ад мовы ягоных паноў пераходзіў да мовы «мужыцкай», з натуральнай свабодай пішучы па-народнаму:
I нашто ж вясна нам, божа?
Мы адвыклі ад вясны…
Елкі ў лесе, мох на стрэсе
Зелянеюць заўсягды…
Невялікае поле было ў паэта для вандровак. Ад наднёманскага фальварка Залучча, які ён марна арандаваў, не сто, не пяцьдзесят, нават не дваццаць вёрст на паўднёвы захад – мястэчка Мір, раней цыганская, пасля толькі старцоўская сталіца. Мястэчка i замак з буслянкамі на зруйнаваных войнамі вежах. Ад карчмы да карчмы – вёрст пяток, перагон, памяркоўны нават для нецярплівага нешахода. ГІясчаны гасцінец паўзе сабе ў бярозах з хлебнага Міра на поўдзень, у Нясвіж. Ужо не мястэчка, а гарадок. I зноў жа замак. Магутны ён не баявою сдавай, а магнацкай раскошай. Адтуль дарога ідзе на ўсход, цераз віцінныя Стоўбцы, першую прыстань у вярхоўі Немана, цераз сасоннік, пясчанае поле, зноў сасоннік – у яшчэ адно старадаўняе мястэчка, Койданава, дзе быў калісьці разгромлены паплечнік Батыя хан Койдан. Адгэтуль – зноў у Залучча.
Замкнуўшыся, кола вандроўкі не дасягае двухсот кіламетраў.
I гаворкі найбольш пра адно – пра Нясвіж, пра князёў.
У дробнага арандатара i набожнага каталіка, праз яго захапленне шляхецтвам, больш знізу ўгару, чым па сваёй шарачковай гарызанталі – праз захапленне, якое нам цяпер i нуднае, i смешнае, сям-там прарываецца несмяротная чалавечнасць.
Вось як ён піша пра ўсемагутных тады Радзівілаў:
«Большая палавіна Літвы, Валыні, Русі i амаль усё Палессе складалі тут даніну за сваё збожжа, за свае лясы, за рыбу, што ў вадзе, за пчол, што ў паветры, i хто ведае – можа, за само паветра. Цяжкая праца хлебаробаў, замененая ў золата, напаўняла тутэйшыя скарбніцы каштоўнасцямі, тутэйшыя скляпы выдатнымі напіткамі, свет здзіўленнем, а „сенатарскую“ i „пасольскую“ залы гонарам i гразою».
Або пра сялян:
«Дастаткова быць чалавекам i хрысціянінам, каб бачыць, колькі мы вінаваты мужыкам: сэрца – як братам, удзячнасці – як карміцелям».
Праўда, долю беднага брата паэт спадзяваўся палепшыць панскай ласкай.
Але ж праўда таксама i тое, што ён шчыра хацеў, каб абяздоленым палепшала. Ён жыў i працаваў для гэтага.
…Калі пра такое напішаш – яно здаецца наіўным, знарокавым, ганным прыёмам, калі ж яно здараецца ў жыцці – заўсёды хочацца весела ўскрыкнуць: раскажы, напішы – не павераць, што так i было!
Гэта – пра дзіўныя супадзенні.
У адзін з тых нясвіжскіх дзён, калі я з найбольшай у маім жыцці ўвагай думаў пра свет Сыракомлі, радыё падарыла мне песню. Вярнуўшыся з гарадка, я – от сабе, перад тым як сесці за працу, – уключыў рэпрадуктар. I палілося задушэўнае, раздольнае:
Когда я на почте служил ямщиком…
Гэтую песню я люблю даўно. З тых дзён, калі яшчэ не толькі не ведаў, але нават i блізка думаць не думаў пра тое, што яна дзіўна-шчаслівым шляхам – ад беларускага жыцця, падказаная сапраўдным здарэннем у ваколіцах Міра, нраз польскае слова, праз трэфалеўскі пераклад стала рускай народнай песняй. Цяпер я здзіўляюся гэтаму простаму цуду, цяпер мне здаюцца вельмі рускімі, вельмі народнымі словы:
Сначала не чуял я в девке беду.
Потом задурил не на шутку…
Цяпер мне сіла ix рускай народнасці ўяўляецца ў шчаслівым спалучэнні з дудоўнай i вельмі рускай мелодыяй. Цяпер… Ну так, цяпер мы любім разважаць, дакопвацца. Гэта нам, зрэшты, i паложана. А першы раз…
Калі я пачуў гэтую песню першы раз, мне было шэсць гадоў. Нават не поўнасцю. Гэта немалаважна на тым этапе жыцця, калі нам дні давал i больш, чым потым тыдні, а то часамі i месяцы.
На маленства мае – маленства гарадскога хлопчыка, нядаўна перавезенага з поўдня на поўнач, у вёску, – упершыню тады абрынулася шчодрым снегам беларуская зіма. Ці гэта мы ўжо старэем ды па гадах любім прыкрашваць былое, ці зімы тады, на пачатку дваццатых гадоў, i сапраўды былі больш снежныя?.. Адзін дзядзька расказваў: яго карову пад паветкай аднойчы так засыпала, што «выйшаў уранні, гляджу – адны, браток, рогі з-пад снегу тырчаць…». Многа снегу, усё пад ім тоне, а ён усё ідзе. Бацька да позняга снедання капае ў ім сцежкі-траншэі – каб з хаты вылезці, дайсці да студні, да хлява, на вёску выбрацца… Столькі лішняй работы, а бацьку весела: такая гэта работа чыстая, белая, нават іскрыстая, калі ўзыдзе сонца. За малымі, замураванымі марозам вокнамі процьма казачнай прыгажосці. Чырвоныя, нібы пузатыя агеньчыкі, гілі. Пякучыя, балючыя, калі лізнеш па шыне, палазы новенькіх санак. Каля парога вераб'і, якім i холадна, i есці хочацца. На агародзе шчыглы i чачоткі, дзе для ix паўтыканы ў снег канопліны з валасянымі сілкамі. На прыгуменне прылятаюць курапаты, i там кладуцца абручы з сілкамі, а зверху гэта пасыпаецца пацярухай. За гумнамі бегаюць зайцы, якія ноччу падыходзяць аж у сад, абгрызаць яблынькі. Недзе яшчэ далей, у лесе – ваўкі, пра якіх вечарамі расказваюць страшнае…
Толькі i гора, што на двор калі-небудзь не пусцяць; толькі i ганьбы, што раптам рыбы ў ложку наловіш; толькі i болю, што маці часамі ляпне па портках, калі нашкодзіш трохі ці лішне вякаеш!..
У адзін з такіх дзён, вельмі звычайна белых, будзённых, вароты нашы адчыніліся для нечаканых гасцей, хата напоўнілася гоманам, а потым песнямі – па-святочнаму.
У празаічным тлумачэнні гэтай справы ўсё выглядае проста: з трэцяй вёскі, за сем кіламетраў, да дзядзькі i цёткі прыехалі пяць маладзіц-сваячак – у госці, з кудзеляй.
Маё ўяўленне ўспрымала гэта інакш. У той дзень я быў i на дварэ, i ў хаце, i за сталом – я ўсё бачыў i чуў.
Пад дугою – i гэта перш за ўсё – трэнькаў вясёлы званочак. Цётак з прасніцамі было не проста пяць, a поўныя сані-развалы. У хаце цёткі распраналіся, цалаваліся з мамай, хто распрануўшыся, а хто яшчэ i не, шмат гаварылі, смяяліся, а потым паселі прасці.
Смыкалі нітку з кудзелі, кожная слінячы тую нітку ў румяных, вільготных губах, кожная хораша ведучы яе доўга, на ўвесь адмах правай рукі, несучы на той нітцы вясёлае, нібы ваўчок, верацяно. I ніхто з ix не думаў, відаць, што хлопчык глядзіць, вачэй не зводзіць таму, што ў нейкай зачараванасці, неяк па-свойму шчасліва бачыць ix жаночую маладосць. Які ён быў бы шчаслівы пасядзець у гэтай цёці на каленях; гэтую, мусіць, абняў бы, абняў бы за шыю; а гэтая… яіс цалуе лянок, хай бы пацалавала так яго…
Тата кудысьці пайшоў i прыйшоў. Мама заслала стол. Тата паставіў бутэльку – адну на белым стале, нібы царкву на роўненькім далёкім снезе. Потым на край кужэльнага снегу лёг рыжаватай гарою вялізны, халодны з каморкі, бохан хлеба. Тата пачаў яго кроіць i лусты класці па краях стала. А потым мама каля лустаў палажыла лыжкі. Раз, два, тры… восем… адзінаццаць штук. Як гэта добра, божачка, што ўсе гэтыя цёці будуць у нас абедаць!.. I мы ўсе з імі. I дзядзька Аляксандр, наш сусед, які зайшоў i застаўся. I сястра Віліта, што ўжо таксама, як цётка, замужам, у нашай вёсцы, i яе адразу пайшлі паклікаць. Усе будуць. I я!..
Чарачак было толькі тры. Пілі па чарзе. Цёткі ўсё моршчыліся, бо гарэлка, мусіць, пячэцца, як тыя намёрзлыя палазы; i пырхалі смехам, выпіўшы, бо ад яе, відаць, робіцца весела. Потым усе заспявалі.
Найлепш – сястра i дзядзька Аляксандр.
Цяпер сястра ўжо старая, цяжка ходзіць, гадуе ўнукаў, збірае зёлкі i лечыць людзей. Тады ж яна была чырванашчокая, вясёлая, як усе тыя цёткі, тады яе голас звінеў, выбіваўся наверх праз усе галасы. Сусед Аляксандр зусім ужо тым часам дзед. Нядаўна, быўшы ў Мінску, ён начаваў у мяне. Вельмі хацелася пачуць яшчэ раз яго тэнар, ды я не ведаў, як падысці да старога, як папрасіць. Потым успомніў пра сваіх шчыглоў…
Я ix купляў кожную зіму, на радасць нібы толькі дзецям. Увечары, кал i шчыглы аціхалі на ноч, я ix часамі ашукваў – уключаў у другім пакоі святло, яно даходзіла сюды цераз калідор, праз шкло дваіх дзвярэй, вельмі, відаць, падобна на світанне. Бо птушкі абуджаліся i ціха пачыналі песню – яе як быццам уступнае, трохі гуллівае, трохі сардэчнае цурчанне. Часамі я ix ашукваў i так, што ставіў у другім пакоі пласцінку з прыціхлай музыкай, i яны, у задоры, ці што, пачыналі спяваць – не ў пару.
Так я… ну, не скажу, што ашукаў, a падзадорыў свайго госця песняй. Паставіў не Шаляпіна, а некага са слабейшых. Знарок. Стары паслухаў i ціха пачаў… На жаль, ужо зусім, зусім не так, як раней… Нават не так, як нядаўна, гадоў некалькі перад гэтым. I сам ён гэта адчуў, відаць, ужо не ўпершыню. Бо толькі рукою махнуў i змоўк. A памаўчаўшы – пачаў гаварыць. Пра мінулае.
Тады, у далёкім мінулым, больш за сорак гадоў таму назад, ён быў спявак па ўсю ваколіцу. Я, праўда, гэтага не ведаў, не ўсведамляў. Значна пазней прыйшла горкая думка, што вось i яшчэ адзін талент, праз беднасць i цемру, не стаў вядомы мільёнам людзей. Тады ж, за стадом, на каленях у бацькі, я быў толькі зачараваны. Прыгажосцю i сілай песні – яшчэ адной з'явай жыцця, такога добрага, вялікага, незразумелага, невытлумачальна любага i таямнічага.
Можа, нават я i не так ужо выдзяляў у той застольнай песні два галасы – можа, я сёння нават міжволі прыпісваю сабе, малому, пазнейшае? Сотні разоў пасля – падлеткам, дзецюком, сталым чалавекам – я чуў Аляксандраў голас, які сваёй ласкавай, ціхай сілай вылучаўся вечарамі ў кожным, хоць самым шматлюдна-грымучым, вясковым хоры. Можа, праз прызму гадоў, як праз тоўшчу няхай сабе i празрыстай вады, проста нялёгка акрэсліць грані падзей i адчуванняў? Можа, гэта ўжо мне цяпер, калі я неўпрыцям дажыў да таго веку, у якім быў тады мой тата, больш уяўляецца, чым помніцца, як ён, бацька, які пакінуў мяне сіратою праз год, каб стаць ва ўспамінах амаль легендарна вясёлым i добрым, – як ён тады i сам спяваў, i дачкой любаваўся, i заціхаў ca слязамі ў вачах, глядзеў на Аляксандра і, крутануўшы галавой, нарэшце гаварыў: «Галубчык! Саша!..» «Галубчык» – гэта было першае слова для пахвалы i пяшчоты, прывезенае ім у родную вёску з бяскрайніх шляхоў расійскай чыгункі. Гэтым словам мне, з далечыні мінулага, перадаецца бацькава, а з ім i маё, захапленне.
Захапленне – найбольш такі самою песняй.
Цяпер, у княжым замку, гэтая песня пра земляка-паштальёна гучыць для мяне ў спалучэнні з цудоўным малюнкам снежнай зімы, убачанай вачыма гарадскога хлопчыка, у спалучэнні з румянай, пышнагрудай i звонкагалосай радасцю маладзіц, што спявалі з такою сардэчнасцю, у спалучэнні з той, няхай няясна, але светла ўсвядомленай, а больш адчутай мною тады прыгажосцю высокага, найвышэйшага ў нашым жыцці,– нельга праходзіць міма чужое бя ды, – што зрабіла, відаць, гэтую песню народнай, любімай, хвалюючай.
У чароўнасць гэтай песні, у абаяльнасць яе ўваходзіць нечым неаддзельным другая мая сустрэча з яе аўтарам, ужо трошкі мне вядомым. Успамінаю верш пра задуманага перад выраем бусла, што, перакладзены на нашу мову, так люба лунаў над роднымі старонкамі заходнебеларускай чытанкі.
Ажывае ў памяці i пагодлівы летні вечар, калі мне, стомленаму на жніве юнаку, што вось паставіў апошнія мэндлі i моўчкі, памалу ідзе па ржышчы, хацелася сваю радасць, сваё адчуванне вячэрняй красы, красы i мудрасці працоўнага жыцця перадаць другою Сыракомлевай песняй, акрыленай музыкаю Манюшкі.
Po nocnej rosie
Płyń, dzwięczny głosie —
Niech się twe echo rozszerzy…
Гэта ўсё было так блізка – i начная paca, i звонкі голас, i рэха, i недалёкая вёска, дзе ў нашай хаце старая матуля рыхтуе вячэру…
Таксама блізка, i po дна, i радасна, як i гэтая песня, што вось гучыць з рэпрадуктара, што хвалюе мяне зноў i зноў…
Каб толькі тое, што ён, Сыракомля – мой зямляк, што яшчэ бліжэйшым земляком быў апеты ім на вякі паштальён, што я так добра ведаю наднёманскі, пясчана-сасновы край яго, паэтавага свету, што я хадзіў па ягоных шляхах i сцяжынках, больш як праз сотню гадоў па-сяброўску сумнавата, з бацькоўскім разуменнем думаў пра ягоных дзяцей, без пары пахаваных на тых стаўбцоўскіх могілках, міма якіх я столькі разоў праязджаў… каб толькі тое – было б далека не ўсё, чым ён здаецца мне блізкім…
Слухаючы яго песню, у думках зноў стоячы перад яго касцельным партрэтам, гледзячы ў яго шчырыя вочы, хацелася сказаць:
Прабач, браток, што я, па прыкладу верхаглядаў, намякаў на тваю шляхецка-каталіцкую абмежаванасць, нібы па звычаю свайго часу хацеў павесіць на цябе ярлык.
З часовага ты вылузаўся даўно. Яно, як i належыцца шкарлупіне, дзесьці там засталося – што ў нябыце, а што ў гісторыі. Ты вылецеў, ты жывеш сваім несмяротным, хвалюеш i радуеш.
Пра магнацкія могілкі пад касцёлам ты стрымана пісаў, як быццам стоячы ў тым нудным падзямеллі:
«Думкі звычайныя, але тут яны ідуць з-пад самага сэрца – думкі пра гордасць чалавечую пры жыцці, пра марноту па смерці…»
Гэта, дружа, цябе не датычыцца.
1966
З КУПАЛІХАЙ
Калі б я аднойчы ўранні прачнуўся i раптам паверыў, што яна жывая, – я пагаліўся б чыста, надзеў бы беленькую кашулю і, адклаўшы ўсякія працы ды справы, пайшоў бы сказаць:
«Добрай раніцы, мілая цётка Уладзя!..»
Высакародны быў чалавек. Мітуслівая, гаваркая, вясёлая, часам цяжкая, як гаворыцца характарам, але асабліва з дыстанцыі часу – харошая.
Часта мне ўспамінаецца адна паездка з ёю. У кал гас імя Купаны, каля Маладзечна.
Быў чэрвень у самым сонечным росквіце. У дарозе мы – тры літаратары, тады яшчэ маладыя, наша цудоўная гаспадыня i шафер – перакусвалі ў буйнай траве пад бярозкамі, смачна i весела. Потым, у вёсцы, прыехаўшы ранавата, чакалі, каб звечарэла.
Купаліха пайшла кудысьці, шафёр прыдрамнуў у зацішку, а мы прыпыніліся ўтрох на ганку клуба, у цяньку. Ці то гаворачы пра штосьці блізкае, ці так сабе, у приемным маўчанні,– помніцца толькі добры, ціхі настрой.
Ды вось аднекуль, нібыта з неба, з'явіўся ўпаўнаважаны. Рыжы i трохі чырванаваты – ад «мухі».
– Чыя машына? – спытаўся ён грозна, нават не павітаўшыся.
Двух нас было, можна сказаць, здаравенных – адзін сядзеў на прыступку, a другі ўзвышаўся амаль да самага капяжу. Трэці таварыш быў маленькі, даволі мізэрны, але з таямнічым, сурова засяроджаным выразам твару.
– Мне патрэбна машына! Гэта чыя?
– Наша, – сказаў я.
– Вы што – па выбарах?
Якраз выбіраліся суддзі i засядацелі.
– Не.
– Па дзяржаўнай пазыцы?
Быў пяцьдзесят чацвёрты год.
– Таксама не.
– Хто ж вы тады? Чыя машына, я пытаюся?
Зусім спакойна, як гэты вечар вясковы, я растлумачыў:
– Гэта машына ўдавы Яыкі Купалы.
– Ну, добра, – яна ўдава, а вы хто?
Тады я, нібы па натхненню, шапнуў яму – з належнай таямнічасцю, на паўгубы:
– Мы – а-са-бі-ста-я а-хо-ва.
Упаўнаважаны імгненна лузгануўся ўгару, на «смірна», казырнуў i гаркнуў:
– Здраўя жалаю!
Мы прынялі яго пашану моўчкі, з належным спакоем i годнасцю.
Грозны таварыш стушаваўся, як мне помніцца, хутка, нават адразу.
Пазней, на прыцемку, у душным перапоўненым клубе быў літаратурны вечар. Мы выступалі ахвотна, нас добра слухалі, асабліва, вядома, Купаліху. Потым, у школе, настаўнікі частавалі нас шумнай вячэрай. Пасля застолля мы ўсе вялікай кампаніяй вярнуліся ў клуб на танцы.
Ох, як нястомна танцуюць нашы дзяўчаты! Выбегуць да студні, панапіваюцца з вядра халодненькай, паспяваюць ці парагочуць на зоркі, трохі прасохнуць ад начной свежасці i – зноў пайшлі, полька ці кракавяк – відаць, на цэлыя паўгадзіны!..
Мы, як баяры, сядзелі на лаве, сумнавата адчуваючы, што ўжо не для нас такая нястомнасць. Цётка Уладзя то любавалася танцамі, то зноў сарамаціла нас:
– Сядзіце, таўкачы!..
Потым – нібыта з яснага неба – зноў з'явіўся ўпаўнаважаны. Чырвань яго была ўжо куды гусцейшая.
Ён падышоў да шаноўнае госці, галантна казырнуў, нахіліўся i гаркнуў:
– Факстроцік не жалаеце?
Бачу i сёння, як яна дабрадушна смяецца – паўнатварая, у сваім нязменным чорным берэце. Смяецца мол ада. Рукой, па праву старасці, махнула перад ім: ды што ты, чалавеча, – нездароў?..
Танцы змяняліся танцамі. Перапынкі шумел! смехам ды песнямі.
Упаўнаважаны то прападаў, то з'яўляўся.
З'явіўшыся, ён зноў падыходзіў i казыраў:
– Факстроцік не жалаеце?
За трэцім разам цётка Уладзя, як толькі кавалер зноў павярнуўся, каб знікнуць, сказала – па-свойму непасрэдна, голасна, праз малады, сардэчны смех:
– Ой, хлопчыкі… Калі мы з Янкам у Вільні жылі, быў там… ой, такі ж такусенькі дурны акалодачны надзірацель!..
