Текст книги "Ад сяўбы да жніва"

Автор книги: Янка Брыль

сообщить о нарушении

Текущая страница: 21 (всего у книги 43 страниц)

Вораг ведае, што гэта значыць. І сёння старыя, недабітыя генералы Гітлера, начыненыя яшчэ кайзераўскай мярцвячынай, гавораць пра наш незразумелы для іх «фанатызм». Бачыш, аміка, яны нездаволены, ім выгадней было б іншае… Яны змаглі б пасля… ды і цяпер яшчэ могуць дапасаваць да любога параграфа любой міжнароднай умовы смерць нашых маці і нашых дзяцей – як стратэгічна неабходную, а нашу свяшчэнную помсту фашызму – як юрыдычна беспадстаўную…

Ёсць адна вёска ў нашым краі блакітных азёр. За гэтай вёскай узвышаецца гара – зрэзаны конус з вянком маладых бяроз на вяршыні. Адтуль відаць адразу пяць азёр. Там ты, аміка, успомніў бы роднае мора, там ты смяяўся б, гледзячы ў прывольную далячынь. З-пад тых бярозак відаць не толькі азёры, але і поле, і шэрыя вёскі, і стужкі дарог, і дзве бліскучыя струны чыгункі.

Вясной сорак чацвертага, у адну з тых майскіх начэй, калі малым так добра спіцца ля адчыненага акна, а салаўіныя песні забіваюць шоргат партызанскіх ног, у тым месцы, дзе струны рэек успаўзлі на высокі насып, – пачуўся выбух!.. Адзін з бязлікіх выбухаў, якія мы прагна і стрымана бралі на ўлік, а вораг – аплочваў нервамі і крывёю.

На жаль, не толькі сваёй…

Уранні вёску над возерам акружылі карнікі ў чорных і шэра-зялёных мундзірах. Былі там не толькі немцы. На бліжэйшай станцыі іх было многа, аднак на гэты раз, для большай аперацыі, іх аказалася малавата. Гітлераўцы раздалі вінтоўкі рабочай камандзе, – тваім землякам, якіх яны нядаўна, пасля выхаду Італіі з вайны, ператварылі ў бяззбройных нявольнікаў. З яшчэ большай пагардай, цяпер падмацаванай нянавісцю і адчаем, такіх, як ты, аміка, называлі яны «фарфлюхтэр музыкер». Аднак з афіцэрамі вашымі, са сваімі нядаўнімі партнёрамі па будаўніцтву «новай Эўропы», яны дамаўляліся яшчэ ўсё хутка і дружна…

Слухай, аміка, як перад строем катаў плача на руках у сівай бабулі светлавалосы хлопчык!.. У адной белай кашульцы, з цёплымі ножкамі, заўчасна ўзняты з пасцелі каля адчыненага акна. Слухай перадсмяротны гул над натоўпам безабаронных людзей, асуджаных на страшны адыход з жыцця!.. Слухай каманду: «Агонь!», на якую ўсе дваццаць вінтовак у руках тваіх суайчыннікаў адказалі маўчаннем!.. Слухай і невымоўную цішыню, якая хутка асядзе над яшчэ адной братняй магілай!..

Італьянцаў зноў абяззброілі. Яны паддаліся: не ведалі, што іх чакае. Загадалі ім стаць над заваленай цёплымі трупамі ямай. Яны паслухаліся: не верылі, што гэта можа стацца…

Цяпер над той магілай шумяць і іграюць у сонцы лісцём беларускія пальмы – бярозы; каля помніка з вечнага каменя надазёрных палёў цвітуць нашы кветкі – прыгожыя ў сваёй сардэчнай сціпласці. А ў вёсках, якія разам з пяццю азёрамі відаць з высокай гары, простыя, шчырыя людзі гавораць пра тых безымянных Дваццаць, што не змаглі страляць… не захацелі цаной нявіннай крыві вяртацца нават сюды, у сваю непаўторна прыгожую краіну…

Спыні свой кацер, аміка! Стой, пакуль і вада супакоіцца! Ушануем іх памяць маўчаннем. 1958 г.

АСТРАВОК

На хутары, дзе садок, i гарод, i навокал, як мора, калгаснае жыта, бачыў жывы прататып казачнага Іванькі-прастака.

Дужы, рахманы дзяцюк. З гонарам расказвае, што ён усё-ўсё ўмее рабіць. Хоць i робіць толькі тое, што не патрабуе трохі большай кемлівасці: не косіць, але падае на воз, не коле дроў, але валочыць вёдрамі ваду ca студні, якая больш за кіламетр ад хутара, у вёсцы… Малодшы брат, гаспадар, вазіў летась яблыкі прадаваць – з Наваградчыны ў Маскву – i купіў яму шапку, якой вельмі ж хацелася – салдацкую, з чырвоным аколышкам. Яна вісіць на сцяне, любоўна загорнутая ў маміну хусту.

Увечары «дурань» зняў яе са сцяны, разгарнуў i надзеў аберуч – як карону.

– Куды ты, Іване? – пытаецца цярплівая i ціхая жанчына – маці.

– У кіно.

– Позна, сынок, яно там недзе ўжо канчаецца.

– А пад канец яшчэ цікавей.

Ды з такой жа дзіцячай усмешкай адказвае!..

– Малому дарогу саступіць, – кажуць пра хлопца сямейнікі.

I шкадуюць яго ўсе – i брат, i братавая, i сястра-школьніца, i дзед.

Дзед – цікавы i сам. Яму ўжо за дзевяноста. Накрыўшыся старой цыратай ад дажджу, пасе ў зялёным яры дзве каровы i жменьку авец. І вельмі рад, што вось ізноў, як людзі, бачыць. Бо толькі нядаўна яму знялі катаракту.

– Як на свет нарадзіўся, сынок! – расказвае ён мне, неяк надзіва молада смеючыся. – А тыя разы, сляпым быўшы, дзяржу дзве каровы на павадах, а малыя толькі камандуюць: «Дзеду, лявей! Дзеду, правей!..»

Дзед есць зацірку толькі з хлебам i злуецца на ўнукаву жонку, калі зацірка рэдкая:

– Сама, відаць, хадзіла па ваду!..

Увечары выпіў з намі – цэлую шклянку самагону – i пачаў успамінаць. Ну, спачатку – бліжэйшае. Як ён на ўнукавым вяселлі «ўзяў» трошкі не літар i нават яшчэ «барыню» паскакаў. Як сын яго, Лёўка, насіў у млыне на другі наверх па два шасціпудовыя мяхі зараз, узяўшы пад пахі, а потым – булава, царства яму нябеснае, напіўшыся п'яны, прастудзіўся за ноч у канаве i памёр… Пасля гэтых успамінаў, цікавых, але звычайных, ідуць такія, ад якіх ажно неяк трошкі вусцішна. Што памятае жывы чалавек!.. У другой палавіне дваццатага веку – успамінае пра турэцкую вайну!.. Праўда, на Шыпцы сам ён не быў – па пашы бегаў яшчэ, але ж палонных туркаў бачыў многа. У графскім маёнтку.

– Шапкі высокія, чырвоныя. Снапоў накладуць у параконныя кары – толькі ў драбіны, не болей, палягуць туды шасцёх i паехалі!.. Яшчэ, кажуць, пазвальваемся! Ха-ха-ха!.. – рагоча, аж хіхікае, як малы.

Уранні папрасіў мяне зняць яго на картачку – пад яблыняй, з маленькім праўнукам на каленях. Табурэтку паставілі ў бульбе, якая цвіце.

1958

МОЙ ЧЭХАЎ

Ёсць i такая задума: напісаць гісторыю мае дружбы з кнігай. Не напісаўшы, цяжка пераканаць каго-небудзь, што гэта будзе цікава. A пісаць паку ль што не хочацца: яшчэ ўсё баюся, што не здолею адшалушыць ад значнага, патрэбнага для іншых, толькі сваё, асабістае, вузкапрыватнае.

Цяпер вось дакранаюся да той задумы з першым, можа, наймацнейшым хваляваннем. Хачу пісаць пра Чэхава. Пра пачатак нашай дружбы, пра маю сардэчную любоў. I не баюся, што я не першы, нават не тысячны, – да гэтай крыніцы з гаю чай вадою ніколі няма чаргі: усе падыходзяць адразу…

Успамінаю цень нарачанскай сасны, прымятую траву з затоенымі ў ёй ненадакучліва мулкімі шышкамі, ласкавы плёскат хвалі пад узгоркам берага, звонкі смех загарэлай малечы… Як тут добра прылегчы над кнігай! Наш польскі госць i друг Леан Кручкоўскі ляжыць у тым самым цяньку i таксама чытае. Я ведаю – што. Нават як быццам прадбачу i тыя ягоныя словы, якія праз пару месяцаў буду з прыемнасцю перакладаць:

«Шчаслівыя хвіліны! Яшчэ том Чэхава ў рукі – i чаго ж болей трэба, каб стаць багацейшым на пэў ную частку чалавечага вопыту, ведаў, мудрасці?..»

Мала бываў я на шырокім свеце, многае назіраў мімаходзь.

За нямецкім калючым дротам у бараку палонных фрайцузаў бачыў на дзвярах спіс кніжак іхняй бібліятэкі. I пастаяў перад ім, бо з невымоўна прыемным пачуццём заўважыў у тым французскім спісе родныя імёны: Гогаль i Чэхаў.

З іншым трохі, але таксама па-зямляцку радасным пачуццём давялося нядаўна, спыніўшыся перад адным з кніжных магазінаў Рыма, распазнаць на стэндзе, сярод залітых сонцам каляровых вокладак, «Вайну i мір» i зборнік чэхаўскіх навел.

Зрэшты, i не бачачы ўласнымі вачыма, не так ужо цяжка ўявіць шматтысячную, а то i шматмільённую армію жыхароў Зямлі, закаханых у творчасдь Чэха ва – кожны па-свойму.

Дык маю ж права на гэта i я?

Не, не тое пытанне – так яно не толькі не гучала, але i не ўзнікала ў душы. Я любіў i люблю яго, не пытаючы ні права, ні дазволу. Без рэўнасці да іншых, хто яго любіць таксама. I гэта – самая чыстая, самая высокая, самая няздрадная любоў, часціна той магутнай сілы, што яднае людзей добрай волі.

Мой Чэхаў.

Маю права сказаць так, не баючыся найбольш з'едлівага скептыка. Мой – у тым сэнсе, што i я знайшоў сцяжынку да гэтай крыніцы адзін, самастойна, што ад маёй юначай закаханасці з нершага позірку, ад самотнага захаплення яго першымі старонкамі – адтуль для мяне пачалося i сталае, мудрае – наш.

А раней было – мой.

Раскажу пра майго.

Не пажоўкла ад часу адна з першых старонак гісторыі мае дружбы з кнігай. Успамінаў яе днямі, гаворачы з дачкою-школьніцай, з непакоем – ці не зарана? – даючы ёй Дастаеўскага… Цяпер успомніў тую старонку яшчэ раз, ужо апошні раз перад тым, як замацаваць i гэты неадчэпны ўспамін на паперы.

Калі мне было пятнаццаць, увосені трыццаць другога года, пралез я даволі шчасліва ў адну бібліятэку. У мястэчку Турэц на Наваградчыне, дзе я год перад гэтым скончыў польскую сямігодку. Бібліятэка з пераважнай большасцю кніг на яўрэйскай мове. Плаціць за карыстанне кнігамі трэба было нямала. I заклад быў таксама вялікі. Аднак маці дазволіла мне гэтую раскошу – i не таму, што я быў меншы ў хаце i найбольш слухмяны, а з любасці яшчэ i да кніг, якія я часта чытаў ёй уголас. Словам, восень тую пражыў я шчасліва, аддаючы кожнай кнізе, звыш грашовай даніны, яшчэ i восем гразкіх або падмарожаных кіламетраў – чатыры туды i чатыры дахаты. Часта i многа – апавяданне ді пару раздзелаў рамана – прачытваў прыхваткам у дарозе…

Як жа не ўспомніш такое, калі цяпер дзяўчынка зойдзе ў твой кабінет, паглядзіць на паліцы з сотнямі жывых імён на любай стракатасці пераплётаў i скажа з наіўна-пацешным сумам чатырнаццацігадовай асобы: «Эх, пачытаць няма чаго!..»

У той бібліятэцы былi:

Горкі – раннія апавяданні i вершы, «Маці» без першых i апошніх старонак, чацвёртая частка «Жыцця Мацвея Кажамякіна»;

«Сон Макара», «Сакалінец», «Лес шуміць» i сёе-тое яшчэ Караленкі;

«Белыя ночы», «Нетачка Нязванава», «Сяло Сцяпанчыкава» Дастаеўскага;

паасобныя апавяданні Скітальца, Касаткіна, Маміна-Сібірака;

быў другі том «Анны Карэнінай»;

былі ўспаміны жонкі «славутага» Захер-Мазоха i іншыя не менш пікантныя кнігі, якія i я цяпер не дазволіў бы чытаць падлетку, аднак якія не зрабілі мне, здаецца, шкоды, бо я на ўсю душу зачараваны быў велічнай музыкай класікі.

Гэта не былі, безумоўна, мае першыя рускія кнігі. Калі мы ўлетку дваццаць другога года вярталіся ў бацькава Загора з Адэсы (бацька там трыццаць год працаваў на чыгунцы), у нашым няхітрым багажы сямейным скарбам з савецкага горада ў глухую заходнебеларускую вёску ехалі ўслед за трыма хлапчукамі Пушкін, Лермантаў, Жукоўскі, Крылоў i яшчэ некалькі кніг, якімі азначан выток мае лсыццядайнай сыноўняй любві да вялікай рускай літаратуры.

Бывалыя i пакалечаныя томікі з той местачковай бібліятэкі ўспамінаю са шчырай удзячнасцю. Не ў крыўдзе я, вядома, i на гаспадароў гэтай прыватнай асветніцкай установы – за тую дзелавітасць, з якой яны дралі з мяне матчыны залатоўкі, i за Талстога, i за Мазохаву жопку аднолькава.

У дні вайны ад рук фашыстаў загінулі ў нашым мястэчку ўсе адзінапляменнікі вясёлага мудраца Шолам-Алейхема, сярод якіх былі не толькі мае добрыя знаёмыя, але i сябры маленства. I няма ў каго сёння спытацпа, каб удакладніць: тыя два-тры дзесяткі i выпадковых, i характэрных па тэматыцы кніг – ці не маюць яны дачынення да бібліятэкі, якая на пачатку стагоддзя была заснавана ў недалёкім старадаўнім гарадку Міры самім Горкім?..

Не, гэта не легенда. Яшчэ жывуць прадстаўнікі той мірскай інтэлігенцыі, нерадавая група якой гйсала ў свой час Аляіссею Максімавічу з просьбай дапамагчы ў арганізацыі бібліятэкі, на што ён адгукнуўся пісьмом i пасылкамі кніг.

I пісьмо тое, i бібліятэка не захаваліся. А мне чамусьці здаедца, мне прыемна думаць, што імснна з той, з мірскай, з «горкаўскай» бібліятэкі маглі быць i былі тыя кнігі рускай класікі, з якімі я так своечасова, так удзячна сустрэўся на парозе сталасці.

Чаму я ўспомніў пра ўсё гэта?

Таму, што там, у той бібліятэцы без шыльды, у тым местачковым доміку з крывым, дзіравым ганкам быў сярод іншых кніг i томік Чэхава.

Блакнот, у якім я тады запісваў усё, «што ўражала розум i сэрца», захаваўся. У ім запісаны смешна i міла нязграбным, як само цыбатае юнацтва, хуткапісам тры назвы:

«Ведзьма», «Белалобы», «Ванька».

З гэтага ён i пачаўся – мой Чэхаў.

Не памятаю, якія яшчэ апавяданні былі ў тым томіку, апроч названых. Думаючы цяпер, чаму іменна толькі яны, гэтыя тры, пакінулі наймацнейшае ўражанне, спыняюся на трох, найбольш характэрных элементах: адчуванне красы прыроды, любасць да жьшой істоты, дружба з чалавекам. Можа, не вельмі ўдалы ён, такі падзел, аднак за кожным з гэтых трох пунктаў, а яшчэ лепш – за ўсімі імі адразу, стаіць ён – цудоўны свет непаўторных па сіле i чысціні перажыванняў маленства i юнацтва.

Значна пазней, у суровую восень сорак другога года, зроблен наступны запіс:

«Чытаў хлопцам „Ведзьму“, асабліва захапляючыся класічнымі малюнкамі завірухі за вокнамі самотнай хаткі. Яскрава ўявіў самога Чэхава на бязмежжы аснежаных прастораў Расіі, пад словы песні „Извела меня кручина“, i грудзі напоўніліся шчасцем творчых пакут…»

Я пакрывіў бы душою, каб сказаў, што ў пятнаццаць гадоў, чытаючы «Ведзьму» ўпершыню, захапляўся толькі апісаннямі прыроды.

Кудлатая рыжая галава i вялікія, даўно не мытыя дзякавы ногі, што не ўмяшчаліся пад зашмальцаванай коўдрай, здорава закранулі ў хлапечай душы тое самае, што разбудзіў i напаіў іскрыстай пеністай радасцю ні з кім не параўнаны ў сіле смеху Гогаль. Гогаль – з яго Наздровым, Манілавым, Шпонькам, з яго адпушчаным для пафарбоўкі даху міргарадскага суда пакостам, які канцылярысты з'елі з цыбуляй… A кіеўская бурса, а дзяк у гасцях у Салохі, а… Ды, божа мой, часта падумаеш цяпер: рэдкая птушка далядіць да палавіны Гогаля!..

А тут жа да яго, ужо вядомага i так любімага, далучыўся з такім задушэўным, хоць ціхім i стрыманым, смехам яшчэ адзін – Чэхаў!..

А потым у Чэхава побач з дзячком – i такім, i не такім, як гогалеўскі,– была яшчэ i дзячыха-ведзьма, здаровая, прагная прыгажуня, што тамліва чакала здаровай сілы кахання, той сілы, дзеля якой можа забыцца «на цюкі, на паштовыя цягнікі… на ўсё ў свеце». Куды там Гогаль з яго нанначкай, што спакусіла Андрыя!..

Тут, у Чэхава, зусім інакш, чым ва ўсіх, каго я чытаў перад гэтым, была закранута тая слодыч «забароненага плода», што хвалюе нас у юнацтве непаўторна па сіле i свежасці ўспрымання.

Тым больш характэрным застаецца тое, што наймацнейшым у «Ведзьме» было для мяне адчуванне красы прыроды.

Невыпадкова ж i запомнілася з тых дзён такое моцнае, такое простае, такое чэхаўскае апісанне завірухі, што лютуе за акном:

«A ў полі ішла сапраўдная вайна. Цяжка было зразу мець, хто каго зжываў са свету i дзеля чыёй пагібелі заварылася ў прыродзе каша, але, мяркуючы па несціханым, злавесным гуле, камусьці даводзілася вельмі туга».

Гэта – далека не ўсё, што адбывалася за акном, ды мне здавалася i здаецца, што ў карціне завірухі іменна гэтыя штрыхі найбольш істотныя, найбольш чэхаўскія. Як Млечны Шлях, які «вырысоўваецца так ясна, нібы яго перад вятам памылі i пацерлі снегам»; як тая івалга, im о спявала ў старым садзе нехаця, слабым голасам, «відаць, таксама старэнькая»; як тое шкельца, што… Ды, божа мой, хочацца ўсклікнуць зноў: рэдка каму ўдаецца даляцець да палавіны чэхаўскага стану!..

Так усклікнуць я мог бы пазней, калі ўжо далека-глыбока забраўся ў раскошны свет ягонай творчасці. А тады, хлапчуком, я толькі рот разявіў, толькі затрымцеў ад першага захаплення.

I невыпадкова, відадь, колькі б разоў ні перачытваў я Чэхава, у тых пачуцдях, у той цудоўнай музыцы, што абуджаецца ў душы ад ягонага ўспрымайня прыроды, першай струной звініць пачуццё ўпершыню перажытай радасці – сустрэчы з чароўным чэхаўскім светам.

Цяпер – пра «Белалобага».

«Нарэшце шчашок змарыўся i ахрып: бачачы, што яго не баяцца i нават не звяртаюць на яго ўвагі, ён стаў нясмела, то прысядаючы, то падскакваючы, падыходзіць да ваўчанят. Цяпер, пры дзённым святле, легка ўжо было разгледзець яго. Белы лоб у яго быў вялікі, а на лбе бугор, які бывае ў вельмі дурных сабак; вочы былі маленькія, блакітныя, цьмяныя, а выраз усёй морды надзвычай дурны. Ііадышоўшы да ваўчанят, ён выцягнуў наперад шырокія лапы, палажыў на ix морду i пачаў:

– Мня… мня… нга-нга нга!

Ваўчаняты нічога не разумелі, але замахалі хвастамі».

Відаць, таму, што мяне перавезлі з гора да ў вёску пяцігадовым хлопчыкам i пазнаваць прыроду я пачаў з некаторым спазненнем, паасобныя малюнкі яе адбіліся ў памяці з асаблівай сілай.

Рэчы для звыклага вока надзвычай простыя: рамонкі на чыгуначным адхоне, васількі, калоссе, а над усім гэтым белыя кубкі ізалятараў на слупах, што бягуць насустрач нашаму таварняку з рассунутымі дзвярыма… Яшчэ прасцей: чатыры курыцы, выпушчаныя з падпечка на хату. То сястра, то кума, то суседка – хго ні прыходзіў да нас, каб сустрэцца з маёй маці, што вось i вярнулася пасля столькіх гадоў,– кожная што-небудзь прыносіла. Так яны i з'явіліся ў нашай хаце, чатыры курыцы, да якіх я прыг ляд аўся, для зручнасці прылёгшы на падлозе. Стракатая, белая, чорная, жоўтая… I ўсе з чырвонымі грабянцамі! А як яны стукаюць дзюбамі ў падлогу! A калі сонца засвеціць з акна, – якія ж яны ненаглядный ў сонцы!..

Потым былі галубы, аднаго з якіх, сірату, я выкарміў сам. Быў сабака, з якім я дружыў дзесяць год i пахаваў якога ўрачыста ўзрушаны. Былі каровы, якіх мы, праўда, білі попускам кіямі, але i напасвалі, нібы перапрашаючы за тыя здзекі, з асаблівай стараннасцю. Быў конь, з якім так добра было i маўчаць, i пагутарыць за плугам або ў лесе. Значна пазней, калі ён вынес цябе, партызана, з-пад куль, хацелася прытуліцца шчакой да ягонай цвёрдай шчакі, заглянуць у глыбокае, сіняе, ціхае вока…

Гэта ўсё было – кожнае захапленне ў свой час, гэта i сёння жыве, як дома, у найбольш утульным куточку душы.

З асаблівай прыемнасцю прачытаў я днямі простыя, мудрыя i такія вясёлыя словы Астапа Вішні:

«Ездзілі на паляванне. Гэта – не ўпершыню i не апошні раз. Нічога!

I як радасна, што я нічога не забіў!

I як радасна, што я яшчэ паеду (абавязкова!), каб што-небудзь забіць!

I як радасна будзе, што я нічога не заб'ю».

Гэты дзённікавы запіс азначаны датай: 23 студзеня 1952 года.

На паўтара года пазней i я меў шчасце пазнаёміцца з гэтым цудоўным сынам любай Украіны, быць у яго кабінеце, здзіўляцца процьме карцін i малюнкаў, падараваных яму сябрамі, па-блазенску, глыбока ў душы пабойвацца яго сабакі, што лез, мармычучы, да рук, каб палажыць i мне на далоні цяжкую, шакаладнага колеру, галаву. Як супрацоўнік «Маладосці» дзён некалькі перад гэтым я папрасіў Вішню даць нашаму часопісу якую-небудзь гумарэску. A ў прызначаны тэрмін атрымаў з яго рук зусім не сатырычную, а проста сонечную замалёўку. I так здзівіўся гэтаму, i так расчуліўся, калі ён, як спачатку здавалася, сатырычна калючы стары ў парусінавым кіцелі, сівы, ссутулены, па-бацысоўску абняў мяне на развітанне.

Тады яму ішоў ужо сёмы дзесятак. A колькі ж па-дзіцячы пяшчотнага, чыстага было ў яго душы, добра знаёмай з бурамі i болем. Цяпер, калі ўжо i да мяне прыйшлі гады найбольш адказнай сталасці, i я з ціхай радасцю чую яго пасмяротны i несмяротны голас. I думаю, што вельмі добра таму, хто не растраціў пачуццяў, так шчодра адпушчаных нам пры ўступленні ў жыццё. I ў голасе Вішні мне чуецца нешта ад Чэхава, тое, чым падтрымаў ён нас у самым дарагім.

Таму i з'явілася гэта адступленне.

Ну, а да чаго тут сабачка, у якога на лбе – ад знака дурасці, белы бугор? Да чаго тут i тое: «Мня… мня… нга-нга-нга»?

Ды да таго, что ў неабдымным свеце, які я люблю, на які я прагна i нястомна гляджу вось ужо больш за сорак гадоў,– у гым невымоўна прыгожым свеце гэты, так небывала пераказаны шчанячы брэх звініць для мяне напамінкам пра тыя восеньскія вечары, калі я чыстай душою падлетка ўспрыняў яшчэ адно радаснае адкрыццё: у гэтым свеце ёсць цудоўны, родны чалавек, што ўмее так многа бачыць i так весела любіць!..

Неўзабаве пасля гэтага ён прывёў мне сваю непараўнальную Каштанку з яе трывогай, што гаснадар можа знайсці i з'есці схаваную за шафай курыную лапку. Ён паказаў мне свайго Івана Іванавіча, цыркавога гусака, што так i не дажыў да вясны, не пахадзіў па сонейку, па траўцы. Нібы казачны маг-чараўнік, ён ціхенька прывёў мяне ў тую канюшню, дзе возчык Іона дзеліць няўцешную тугу з худой, таксама ўшчэнт падбітай памочніцай…

Цяжка ўстрымацца i не выпісаць яшчэ адзін абзац, які, як i ўсё чэхаўскае, не сцёрся i не сатрэцца ад бойкага абароту.

«Так вось, брат кабылачка… Няма Кузьмы Іоныча… Не захацеў з намі жыць… Узяў i памёр дарэмна. Цяперака, скажам, у цябе жарабятка, i ты гэтаму жарабятку родная маці… I раптам, скажам, гэта самае жарабятка памерла… Хіба ж не шкада?»

«Взял и помер зря…» У перакладзе гэта не гучыць так поўна i абаяльна. Гэтаму «зря» – проста няма цаны!

Не ацаніць яго, не ахапіць за раз, не нацешыцца ім – тым чароўным светам пачуццяў друясбы з жывымі істотамі, які адкрыўся мне ў творчасці Чэхава, пачынаючы іменна ад таго няўдалага шчанюка, што так па-новаму забрахаў у аснежаиым лесе, каля воўчай бярлогі, над якой пераляталі час ад часу смарагдавыя ў сакавіцкім сонцы пеўні-цецерукі…

Ванька Жукаў.

Калі я быў яго аднагодкам – пасвіў каровы. Увосені, пасля атавы, мы ганялі ix па-тагачаснаму вельмі далека: на сенажаці, пад самы лес, кіламетраў за пяць ад дому. На прыволлі заліўных лугоў цячэ ціхая, паўнаводная Буша, што паблізу ўпадае ў Нёман – недзе вунь там, на даляглядзе, дзе таксама сінее лес, што называецца Налібоцкай пушчай. Над Вушай у гэты час збіраліся статкі з шасці навакольных вёсак. Пастухі часта біліся, ішлі вайной веска на вёску. Наша веска легка пабівала дзве суседнія, Чыжыноўцы i Маласельцы, бо былі яны невялікія, не маглі выставіць больш-менш прыстойныя арміі, а аб'яднацда так i не здагадаліся. На роўных сілах былі мы з вёскамі Трошчыцы i Пясочная. Затое пабойваліся Скорыч. Бывала так, што правёўшы адпаведную дыпламатычную работу мы аб'ядноўваліся з песачлянамі i хмарай ішлі на скарычан, у той бок, дзе былі Нёман i Налібокі.

Цяпер, выступаючы ў ролі летапісца тых падзей, я бяру на сябе, шчыра кажучы, мнагавата. Мы аб'ядналіся, мы пайшлі… А сам хадзіў я тады толькі ў абозе: разам з іншымі жэўжыкамі падносіў каптаны i торбы старэйшых.

Не памятаю дакладна, як гэта здарылася, але ў тую восень было ў нас i перамір'е ca Скорычамі, нават даволі доўгае. Іхні статак даходзіў, пасучыся, да нашага, i каровы з абедзвюх вёсак мірна абгрызалі няскошаныя надрэчныя ўзмежкі. A пастухі раскладвалі вогнішчы, гулялі ў самаробныя карты, курылі цыгаркі з махоркі, пераважна крадзенай у бацькоў i для эканоміі прыпраўленай сухім вішнёвым лістам, вудзілі рыбу. З моста, што крута горбіўся над бродам. I займаліся гэтым пераважна «абознікі».

Аднойчы я быў сярод ix героем дня. Апроч пячкурыкаў, што легка лезлі ў бутэльку ад малака, нейкім дудам злавіў i я – ды з моста, у такой неспакойнай кампаніі – самую сапраўдную плотку!.. Слоў не хапала, каб выказаць радаедь. Ды ўсё ж галоўйае – не ў плотцы.

Дзякуючы ёй, гэтай срабрыстай дуроніцы з чырвонымі вачыма i плаўнікамі, якая да вечара на трэску высахла ў пастушынай кішэні, я пасябраваў з адным датуль незнаемым скорыцкім хлапчуком.

Ён быў таксама «абознік», маіх гадоў, але заморана маленькі, вельмі бедна апрануты, нават без вудачкі, хоць для снасці гэтай намі купляўся толькі зазубень, кручок, дана якога вагалася тады ад аднаго да двух курыных яек. Хлопчык быў сірата, бязбацькавіч, – такіх мы бязлітасна звалі байструкамі,– пасвіў чужыя каровы. Не памятаю, як яна пачыналася, наша дружба, што i пра што мы гаварылі. Нават імя яго згубілася назаўсёды, аднак у памяці модна i ярка засел i тры акалічнасці: хлопчык усё дрыжаў ад холаду, мяне чамусьці клікаў «Вана», а плотку называў «плёткай», i трэцяе, найбольш істотнае, – увечары, калі я дома расказваў пра яго, узяў ды раптам разрумзаўся. За гэта мяне высмеялі, але маці назаўтра палажыла мне ў торбачку больш, чам заўсёды, нават не намякнуўшы навошта.

Потым зноў былі бітвы ca скарычанамі, а тады – зіма, калі мы хадзілі ў розныя школы, вясна i лета, калі мы пасвілі паблізу ад родных вёсак. Наступнай восенню не сустракаліся, a выраслі – не пазналі адзін аднаго… Словам, ад гэтай кароткай дружбы застаўся толькі ўспамін.

Плотка, якую я злавіў з моста, – першая ў маім жыдці «вялікая рыбіна», але радасць, якую я з-за яе перажыў, была мне ўжо знаёма па адной з прачытаных да таго часу кніг: «Дзіцячыя гады Багрова-ўнука».

А радасць дружбы, якую я адчуў тады ўпершыню так моцна, не ведала раўназначнага рэха ў любімых кнігах дату ль, паку ль я, праз цэлых шэсць год пазней, не прачытаў апавядання «Ванька».

Праўда, я ўжо тады, у тым жа трыццаць другім годзе, адчуў на сабе першы i вельмі моцны ўплыў Льва Талстога з яго мастацкай i немастацкай пропаведдзю любві да брата-чалавека. Аднак у Чэхава было нешта якасна іншае – у яго была не проста любоў, без разбору: я палюбіў не якога-небудзь шаўца Аляхіна, што біў свайго маленькага вучня, i не шаўцову жонку, што «ўзяла селядца i ягонай мор дай пачала мне ў рыла тыцкаць», a іменна i толькі Ваньку Жукава. Ён, дарэчы, вельмі ярка нагадваў мне тады, пры першым чытанні, i нагадвае дагэтуль таго «абозніка» – пастушка, а пачуццё любві да пакрыўджанага, прыгнечанага чалавека – такое на-чэхаўску чыстае, без найменшага адцення фальшу пачуццё, – якое я так моцна перажыў над старонкамі гэтай навелы, шчасліва i непарыўна знітавана для мяне з тым здаровым i непасрэдным, высока чалавечым успрыняццем свету, з якім мы ўступаем у жыццё.

Чэхаву я абавязаны вельмі многім, але тут прыгадаю адно.

Антон Паўлавіч першы з найбольш любімых пісьменнікаў унёс папраўку ў маё юнацкае безагаворачнае захапленне Талстым – не толькі непараўнальным мастаком, але i філосафам. Праўда, папраўкі такія ўносіла перш за ўсё само жыццё з панскім прыгнётам i народным рэвалюцыйным адпорам, сама заходнебеларуская рэчаіснасць, у якой я жыў i шукаў сваю сцежку. А вось першай чэхаўскай папраўкай быў іменна «Ванька». Пазней, улетку трыццаць восьмага года, калі ў мае рукі ўпершыню трапілі «Дуэль», «Маё жыццё», «Печанег» i іншыя творы так званага другога перыяду чэхаўскай творчасці, пераацэнка вартасцей пайшла ў патрэбным кірунку значна хутчэй.

Чэхаў, вядома, не замяніў мне Талстога, a толькі цудоўна дагюўніў яго, дапамог палюбіць той ачышчанай, сталай любоўю, якая i мне, як паветра i сонца, патрэбна для жыцця i барацьбы.

Не памятаю, дзе гэта ён, Чэхаў, гаварыў, што любоў да чалавека трэба насіць не толькі ў сэрцы, але i ў галаве.

Не ведаю… лепш будзе сказаць – не думаў ніколі над тым, скрозь сэрца ці скрозь розум прапушчана яго любоў, скажам, да Ліпы з мёртвым сыночкам на руках, калі яна ідзе пад зорным вясновым небам… Аднак такога глыбокага, чыстага, невымоўна паэтычнага выяўлення любві да простага, пакрыўджанага чалавека няма, здаецца, ні ў аднаго з пісьменнікаў.

Упершыню я адчуў гэта ў невялікім апавяданні пра долю шаўцовага вучня.

…«Чэхаў – непараўнальны мастак… Іменна так: непараўнальны… Мастак жыцця.

Ён – адзін з тых нямногіх пісьменнікаў, якіх можна многа, многа разоў перачытваць, – я гэта ведаю з уласнага вопыту».

Следам за Львом Талстым так гаварылі, гавораць i будуць гаварыць мільёны ўдзячных чэхаўскіх чытачоў.

Міжвольна ўспамінаю знаёмага – даволі развязнага i пуставатага, як мне часта здавалася, чалавека. Куды там яму да ціхай, сардэчнай радасці, якую дае нам добрая песня!.. А ён аднойчы за сталом, нібы стаміўшыся ад свае пашлаватай балбатні, папрасіў: «Заспявайма». I, спяваючы, стаў зусім іншы, нават неяк па-людску прыгожы. Вярнуўся чалавек да самога сябе, атросся ад наноснага, нібы памыўся ды пачысціўся дзеля вялікага свята.

За гэтым – у цеснай сувязі – другі ўспамін, другі вобраз. Друг мой прыехаў рэдкім i чаканым госцем ажно з Урала. Ён хадзіў ca мной па ўсіх тэатрах i музеях, аглядаў новы горад, быў задаволены, шчыра здзіўляўся. А потым гэты не літаратар, a інжынер, закаханы ў сваю энергетыку рабацяга, сказаў:

«Давай, брат, сёння нікуды не пойдзем, а сядзем ды пачытаем Чэхава».

I мы чыталі, удвух, пры настольнай лямпе, у вельмі ж нейкім утульным паўзмроку пустога пакоя. Узялі з паліцы першы, які трапіў пад руку, том, зачапіліся за першае апавяданне… I як жа нам было добра! Як ён пахарашэў, раскрыўся для мяне яшчэ адным кутком свае душы, мой малады далёкі друг!..

Чэхава нельга начытацца.

Я, напрыклад, чытаю-перачытваю яго вось ужо хутка траццаць год. Тэрмін, здаецца, зусім дастатковы для самай грунтоўнай праверкі пачуццяў.

Спачатку, у давераснёўскіх умовах, пошукі ягоных кніг часта нагадвалі нялёгкі хлеб следапыта. Тройчы ўздымалася хваля вялікай удачы: у трыццаць другім годзе, на пачагку знаёмства, у трыццаць восьмым, пра што я ўжо таксама гаварыў, i трэці раз, у дні вайны, калі я ўпершыню сустрэўся з цудоўнымі пісьмамі Чэхава – брату Сашу i Горкаму.

Старажылы Мінска, сябры кнігі, памятаюць, як увосені сорак чацвёртага года на жудасных руінах вызваленага горада-партызана з'явіўся першы вішнёвы томік гюўнага падпіснога Збору твораў Чэхава – яшчэ адно прыгожае сведчанне нашай непераможнасці.

Вось тады я наіўна падумаў, што прачытаю нарэшце Антона Паўлавіча ўсяго…

На працягу васьмі наступных гадоў былі прачытаны, па часу ix выхаду, усе дваццаць тамоў. А яшчэ праз два гады я меў гонар рыхтаваць да выдання «Выбраныя творы» Чэхава на беларускай мове.

Дзве рэчы ўразілі мяне тады, здаецда, з новай сілай.

Аповесдь «У яры» – велічная карціна жыцця рускай вёскі ў эпоху станаўлення капіталізму, рэдкаснай сілы згустак, за рад высокай паэзіі,– аповесць гэтая, калі я пераклаў i перапісаў яе на машынцы, заняла… толькі 49 старонак!..

I другое: рэдагуючы пераклады сяброў i двойчы на працягу паўгода чытаючы карэктуру, я канчаткова пераканаўся, што Чэхава начытацца – нельга. Ён вечна новы i новы, не разгаданы да канца.

Нельга тяксама i сказаць пра яго адразу ўсё, што хацеў бы i мог бы сказаць.

Гэтым разам мне радасна было расказачь пра пачатак мае закаханасці – з першага позірку i назаўсёды.

1959