Текст книги "Ад сяўбы да жніва"
Автор книги: Янка Брыль
сообщить о нарушении
Текущая страница: 12 (всего у книги 43 страниц)
4
Яны прабіраліся на ўсход па балоце, парослым кустамі. Скакалі па куп'і, спатыкаліся па найбольш хісткія, тканню падмураваныя купіны, правальваліся або падалі, гразлі, выбіраліся зноў і зноў упарта ішлі наперад.
Першы ішоў малы, каржакаваты Серада. За ім спакойна, шырока ступаў вечна маўклівы Тадорын Іван, худы, жанаты мужчына. Ён нёс два аўтаматы – Жэнькаў і свой. За Іванам спяшалася Ліда. За Лідай – самы малодшы, высокі, яшчэ па-юнацку ссутулены Жэнька. Правая рука яго, прастрэленая, вісела па перавязі. Няваяша, наспех перавязаная рана яшчэ ўсё – чуваць было хлопцу – крывавіла, а пальцы рукі звісалі з бінта, як перабітае крыло. Бровы пад лінялай армейскай пілоткай былі насуплены, а чорныя вочы глядзелі панура – не толькі ад болю…
Страляніна і выбухі мін і снарадаў памалу сталі прыціхаць, аддаляцца па захад. Больш выразна чуваць былі выбухі самалётных бомбаў. Некалькі разоў над балотам, заганяючы хлопцаў і маладзіцу з дзіцём у кусты, нізка гудзеў бамбавоз ці тарахцеў, падобны на страказу, самалёт-разведчык.
Найцяжэй было Лідзе. Скакаць па куп'і з цяжарам, утрымліваць раўнавагу з запятымі рукамі, падаць так, каб не ўдарыць дачушку, і ўставаць разам з ёю, – было але вельмі зашмат на жаночую сілу.
Ужо два разы маўклівы Тадорын Іван спыняўся і гаварыў:
– Дай, можа, я паднясу.
І два разы яна адказвала:
– Нічога. От ідзі.
Тым часам сонца схіліла з поўдня. Маці сама не адчувала б таго, што ад рання яе сушыць смага, што галодная, – сама не ўспомніла б, дык кажуць аб гэтым грудзі. Верачка цягне і плача: прапала малако. Звыш таго, малой было зусім незразумела, навошта ёй цярпець усе гэтыя непрыемнасці, і яна рашуча пратэставала. Пратэст гэты выказваўся адзіным для маленства сродкам – плачам, які цяжка было супыніць. Яна то сціхала парою, стомленая ці супакоеная лягчэйшай дарогай, то зноў, пры новай цяжкасці, заходзілася плачам. Маці туліла яе, галубіла, прасіла і папракала, быццам дарослую, плакала нават са злосці, а потым, зноў уявіўшы, што можа здарыцца з гэтай светлай, маленькай галоўкай, цалавала дачушку яшчэ гарачэй, прасіла ў яе прабачэння…
З усіх сіл намагаючыся не адстаць ад мужчын, Ліда напружвала ўсю сваю ўвагу ў той бок, адкуль яна баялася пачуць страшнае слова аб тым, да чаго можа давесці іх гэты плач… Ёй хацелася злавіць кожны найменшы позірк папроку і злосці. Хацелася проста самой заглянуць у кожную з гэтых трох душ, каб дакладна і найхутчэй даведацца, што хлопцы думаюць…
Праўда, хлопцы пакуль што маўчалі.
Толькі адзін Серада гаварыў.
Бо вось ён стаў як быццам нейкім камандзірам, лепш сказаць – павадыром. Ён узяўся правесці іх туды, дзе ёсць, як ён кажа, зусім надзейная схованка. Доступ туды ведае толькі ён адзін. Іхняя вёска Грачанікі – усе лесуны, толькі і жылі з заработкаў у лесе.
– Туды, браток, – гаворыць ён, – нават баба Ганна не дойдзе. Па гэты самы бабскі жывакост. Мяне бацька-нябожчык вучыў. Пры Польшчы – не так, а вось у саракавым, як Саветы прыйшлі, вось тады, браток, пачаў я аграбаць капейку. Тады мы яе па-культурнаму пачалі называць: авіябяроза. Бо раней – так сабе па-вясковаму: чачотка, дый толькі. Пра нас з Сабалёвым Іванам нават газетка пісала: ударнікі…
Ён расказвае пра тую бярозу-чачотку, з якой нешта робяць у самалётах. Яна расце недзе там, у найбольшай глушы, куды іншыя людзі могуць прайсці толькі зімой, як перамерзне балота. Недзе там, на адным з тых балотных астравоў, дзе фашысты не знойдуць Верачку. Абы толькі ён, Серада, не заблудзіў. Абы толькі дзіцятка маўчала…
Ой, мамачка, зноў!.. Зноў спатыкнулася, упала, пусціла адну руку, каб абаперціся і ўстаць. А яна праз траву палезла ў гразь – аж па локаць… Дзякуй табе, Іван, – ты зноў дапамог. А малая заплакала зноў. Ах, ды ціха ты, ціха, гора маё!..
– Каб я не знаў дарогі, не павёў бы, – чуваць спераду той самы голас. – Давяду. Там мы як у бога за пазухай прасядзім. Вось толькі што музыкі з намі зашмат. Пачуюць недзе немцы і – па ўсім. Бяда.
– Ну, ды ціха ты, ціха, дачушка…
Жэнька моўчкі ішоў за Лідай, перамагаючы боль, моўчкі слухаў плач малое, бясконцае гугненне Серады і думаў:
«…Чаму ён так крыкнуў на Сіўку: „Усё, па вайне!“? А гэты палец, які ён нават з радасцю нам паказаў?.. Чаму ён, такі ваяка, сілай нядаўна выцягнуты з хаты, такі таўкач, раптам адчуў сябе начальнікам? Ён завядзе ды схавае!.. Толькі вось Ліда перашкаджае яму. Ды нават не Ліда, а Верачка… Чаму ён забыўся і пра забітых сяброў, і пра тое, што сёння робіцца ў вёсках, – колькі нашых бацькоў, і малых, і дзяўчат расстраляна ці спалена ад рання?.. Можа, Шурка зусім не забіты, а толькі паранены? Можа, недзе яму накладаюць па шыю вяроўку, а ён, як заўсёды спакойны, збірае апошнія сілы, каб плюнуць у вочы кату?.. А дзе таварышы – уся брыгада?..»
…Пад вечар іх спыніла рэчка. Яна была нешырокая. Серада знайшоў ламачыну, памераў глыбіню. Нельга нават пазнаць, дзе пачынаецца дно: ламачына лезе і лезе… Знайшлі паблізу зломак сухой асіны, што ляжаў ад зімы. Перакінулі – якраз хапіла. Праверыць, ці вытрымае, найшоў Тадорын Іван. Ён разуўся на кожны выпадак і накінуў тут зброю. Перайшоў, датрывала. Тады пайшоў Серада з аўтаматамі. Жэнька застаўся апошні – таму, што Ліда стаяла збоку, чакаючы.
– Дай, можа, Верачку мне, – сказаў ён. – Ты ж змаглася.
А яна паглядзела на яго неяк дзіўна і толькі сказала:
– Ідзі.
– Ды што ты, Ліда?..
Яна паўтарыла таксама:
– Ідзі.
А потым дадала:
– Ды куды табе, Жэня! Ідзі хаця сам.
Перайшоўшы на другі бок, Жэнька стаяў і, збялелы, моўчкі глядзеў то на босыя, чорныя ногі жанчыны, якія надзіва ўпэўнена, цвёрда ступалі па асінавай жардзіне, то на рукі, якія трымалі дзяўчынку. Здавалася, што адарваць гэтыя ногі ад кладкі, а рукі ад дзіцёнка не здолее ніякая сіла.
Перайшла! І зноў пайшла разам з імі. А Жэньку хацелася проста спытаць: «Ты не верыш? Не верыш і мне?» Аднак страшна было пытацца: а што, калі яна таксама коратка, як двойчы сказала «ідзі», скажа «не веру»?
5
Ах, ізноў гэты плач!..
Малая дагэтуль ведала адно. Учора ў гэты час на стале побач з ложкам гарэла лямпа. А яна са сваёй мамай ляжала пад лёгкай дзяружкай. Ляжала, праўда, толькі мама, бо дачушка ізноў дамагалася свайго. Хто там зможа давесці, што яна ўжо ела, што пара было б падкурчыць пад пухкую, ружовую шчочку маленькі кулачок і спаць, праз сон пасмоктваючы губкамі! Хто там: стане аспрэчваць святое права маленства? Дзяўчынка будзе не толькі ссаць: яна час ад часу падніме вочкі і гулліва ўсміхнецца. Няхай толькі мама паспрабуе не засмяяцца ў адказ! Яна пачне цалавацца, мармычучы, доўга, кусаючы першымі зубкамі маміны губы. А тады, перамогшы, нарэшце зноў прыўстане, паднімецца і, як быццам нырне, ападзе да грудзей…
А сёння вось і знайшоўся той нелюдзь, што забраў у малое адразу ўсё. Навокал цемра, холад і лес. Маці сядзіць на зямлі, падкурчыўшы халодныя ногі, туліць да сябе свой адзіны скарб і толькі ледзь чутна, бездапаможна шэпча:
– Рыбка… мілая… што ж табе даць?
Нелюдзь прагнаў іх з роднага гнязда, гнаўся за імі з кулямётамі, мінамі, бомбамі, спыніў у грудзях маці малако…
І вось дзяўчынка дарма намагаецца вярнуць яго. Ужо не для радасці толькі, не для гульні. Першы раз у жыцці яе прымусілі адчуць голад.
Яна плача. Гэта ціхі і страшны плач…
А тут, побач з ім, гэтым плачам, зноў нехта ў цемры варочаецца на траве і зноў нездаволены гугніць:
– Эх, каб табе… як ад цябе ні ўдзень пі ўноч спакою няма. Давядзеш ты нас да пагібелі…
– Хто цябе давядзе? Скажы ты мне, хто цябе давядзе? Ну, скажы ты мне, што ты гаворыш?!
Ліда хацела сказаць яшчэ нешта, ды раптам, як быццам зноў уявіўшы ўвесь жах свайго становішча, яна заплакала – ціха, наўзрыд…
– Ах, Андрэй мой, Андрэй, каб ты быў, каб ты бачыў!..
…Андрэй бачыць. Ён тут. Ён стаіць у вачах Жэнькі, над гэтым жудасным плачам сваіх найбліжэйшых. З пагардай і смуткам прыплюшчыўшы на сяброў шэрыя, моцныя вочы, ён гаворыць:
– Эх вы!..
І за гэтымі словамі – ночы засад і сутычак, першыя радасныя зводкі… І той час, калі яны, яшчэ да ўступлення ў атрад… Да якога там, зрэшты, уступлення! Тады яшчэ і атрадаў ніякіх не было, калі яны, лядаўскія камсамольцы, збіраліся ў старэйшага таварыша, у Андрэя, па хутары, і абмяркоўвалі, што рабіць па пачатак.
Вось і Шура Сучок…
«Я, каб што-небудзь такое, спачатку даў бы вам знак, каб вы маглі спакойна адысці…» – «А сам?» – «Сам? Чорт яго ведае… Што ж, сам таксама пошта рабіў бы…»
Больш ён не кажа нічога.
«…Калі ж на сваёй слабасці, баязлівасці або па злоснай волі я: парушу сваё абяцанне і выдам народную спpaву, – устаюць перад Жэнькам заключныя словы партызанскай прысягі,– няхай я загіну ганебнай смерцю ад рукі сваіх таварышаў».
«Мы яшчэ не парушылі яе, – думае Жэнька, – аднак мы ўжо сталі на гэты шлях. Мы аслабелі, збаяліся. А збаяўшыся, мы бязвольна паддаліся найбольшаму паміне нас баязліўцу, бо ён абяцае завесці ў надзейную схованку. Толькі вось гэта дзіця перашкаджае, можа выдаць нас сваім плачам… А каб дайшло да выбару, хто мае застацца жыць – мы ці малая, – што ён выбраў бы, наш павадыр?.. А мы, можна надумаць, маўчалі б, бо цяпер вось маўчым, пакуль ён вякае. А потым на нашым шляху, не зважаючы, на ўсе лясныя прамудрасці Серады, могуць з'явіцца фашысты. Жыццё можна будзе купіць толькі здрадай, якую народзіць страх. І што ён выбраў бы, наш павадыр? А мы? Мы таксама маўчалі б?..»
Упёршыся на левую, здаровую руку, Жэнька Саковіч устаў.
– Пара, Іване, – сказаў ён.
Маўклівы, занадта спакойны Тадорын Іван нібы даўно чакаў на гэты загад.
Удвух яны падышлі да трэцяга. І Жэнька загадаў:
– Устань, Серада! Пагаворым.
6
Штаб групіроўкі. фашысцкіх войск, якому была даручана ліквідацыя энскага партызанскага злучэння, уяўляў сабе становішча справы так:
Лясны масіў Н. з'яўляецца базай злучэння. У цэнтры гэтага масіву, у найбольш, як можна думаць, дрымучым месцы, знаходзіцца штаб, які кіруе ўсёй работай паасобных партызанскіх груп. Задача аперацыі заключаецца ў тым, каб сагнаць усе гэтыя групы з ўсёй зоны іх дзеяння ў пушчу, тады аблажыць пушчу шчыльным кальцом войск і сціскаць гэта кальцо датуль, пакуль усе сілы злучэння будуць згуртаваны ў адно месца, вакол свайго штаба. Там яны будуць разгромлены. Было прадугледжана і тое, што пры адступленні ў пушчу партызаны паспрабуюць даваць адпор. Ён будзе хутка зламаны націскам рэгулярных часцей. Тады прыменіцца тактыка прачоскі з загонамі. Па лесе працягнецца шчыльны невад пяхоты, які згорне да цэнтра пушчы і большых партызанскіх рыб і расцярушаную ў баях драбнарыбіцу. Пяхота пройдзе па магчымасці ўсюды, бо дзеля гэтага ёй выданы адпаведныя камбінезоны, аўчаркі, дастатковая колькасць боепрыпасаў. Тактыка загонаў будзе заключацца ў тым, што перад невадам пяхоты будуць выкідвацца засады на дарогах, прасеках і сцежках, па якіх пабягуць партызаны. Непраходныя месцы будуць шчыльна пакрыты агнём гармат, мінамётаў і авіябомбамі.
План аперацыі быў задуманы і распрацаваны з усёй нямецкай педантычнасцю, аднак ён не даваў тых вынікаў, па якія разлічваў штаб групіроўкі. Жорсткія абаронныя баі на ўскраінах пушчы давялі захопнікам, што здольнасць партызан супраціўляцца рэгулярнаму войску з артылерыяй, браневікамі і самалётамі – улічана далёка не дастаткова. Яшчэ больш недастаткова былі ўлічаны «дзікія здольнасці рускіх» – партызанская кемлівасць, вынослівасць і веданне прыроды. Фашысцкі «невад» атрымаўся на практыцы далёка не шчыльным. Тымі месцамі, што лічыліся зусім непраходнымі для гэтага «невада», нягледзячы на шчодры агонь мінамётаў і бомбаў, у тыл ворага прабіраліся партызаны. Пушча таіла ў сабе недаступныя астравы, праходы да якіх ведалі нават не ўсе мясцовыя жыхары. Там была захавана бяззбройная частка загнаных у пушчу людзей – старыя, жанчыны і дзеці. «Невад» таксама не ўсюды даставаў да дна. Невялічкія, паасобныя групы партызан рассыпаліся перад наступаючай сілай, зарываліся пад тоўстыя аўчыны ляснога моху, а на балотах пакрываліся куп'ём і, зліўшыся з прыродай, трывалі там датуль, пакуль па іх цягнулася сетка варожых салдат.
Больш таго, была яшчэ адна не прадбачаная фашысцкім штабам акалічнасць. Некаторыя з тых, каго яны мелі на ўвазе, гаворачы пра «большых партызанскіх рыб», зусім нечаканым, імклівым ударам прарывалі «невад» і выходзілі з пушчы ў тыл сілам блакады.
Яшчэ адно, галоўнае з галоўнага, было таксама не ўлічана ворагам дастаткова. Гэта – пачуццё радзімы, пачуццё вялікай, непераможнай еднасці савецкіх людзей, якое жывіла кожную групу, кожнага партызана.
Быў свой, вялікі, родны партызанскі свет. Для колатага, хто насіў гордае званне народнага мсціўца, асяродкам гэтага свету была яго група ці аддзяленне, ці ўзвод. За гэтым цэнтрам, найменшым, былі большыя цэнтры: узводы ў атрадзе, атрады ў брыгадзе, брыгады ў злучэнні. Энская пушча як база злучэння ва ўсе бакі – ляскамі, пералескамі і родным полем – злучалася з іншымі масівамі беларускіх лясоў, дзе таксама былі партызаны. На поўнач, поўдзень і ўсход злучэнні беларускіх партызан дзейнічалі поруч з народнымі мсціўцамі іншых братніх рэспублік. Такім чынам ствараўся ён, магутны партызанскі свет, частка непераможнага, усенароднага фронту змагання з фашызмам.
Недарэчная думка аб тым, што раптам мог загінуць гэты свет, магла ўзнікнуць сярод яго найменшай часткі – трох партызан з разгромленай разведкі – толькі таму, што гэтая частка адчула сябе адарванай ад роднага свету і па нейкі час паддалася страху.
Тым часам яе баявая сям'я, брыгада «Сокал», давала ворагу адпор. Увесь гэты дзень на подступах да пушчы кіпеў гарачы, няроўны бой. Бой з ворагам, які перавалаў і колькасцю і ўзбраеннем. Толькі ноччу, калі высветлілася, што фашысты прарвалі партызанскі фронт далей на поўнач і абыходзяць сокалаўцаў з тылу, брыгада пакінула пазіцыю. Адышоўшы за ноч у глыб лесу, на досвітку яна павярнула крута на поўдзень. Штаб вырашыў намацаць там найбольш слабое месца ў варожым кальцы, прабіць гэта кальцо і выйсці ў тыл варожым сілам.
На ўскраіне Чорнага балота сокалаўцы спаткалі трох партызан і жанчыну з дзіцем. Яны ішлі на захад, у той бок, дзе – як яны спадзяваліся – і сёння стаіць яшчэ на Нёмане іх брыгада.
– Хто вёў? – ціха, прыгнуўшыся з сядла, спытаўся камбрыг, пачуўшы сумную гісторыю пра лёс сваіх людзей.
Яму было дваццаць пяць год. З той ночы, калі ён апусціўся па гэтую зямлю з парашутам, прайшоў толькі год. Атрад «Сокал» вырас у брыгаду, а камандзір яе заслужана насіў далёка вядомае імя – Грозны. Аднак знешні выгляд камбрыга ніяк не пасаваў да гэтага імені. Чарнявы, дробны хлапчына ў кубанцы заўсёды быў вясёлы, просты ў абыходжанні.
Ён заклапочана глядзеў з сядла на трох разведчыкаў і ціха пытаўся:
– Хто вёў?
І вось тады сталася так, што малы, каржакаваты Серада, чырвоны ад напружання і страху, ступіў наперад і далажыў:
– Учора вёў я, таварыш камбрыг. Хавацца вёў. Спалохаўся, як баба…
– Ты пра сябе гавары, пра мяне гавары, – перапыніў яго маўклівы Тадорын Іван. – Якраз мы з табой бабы, а не яна…
Ён паказаў на Ліду з малой на руках.
Тут грымнуў смех. Яны смяяліся – да чорта стомленыя, непакорныя, свае!.. Смяяліся з коней, смяяліся спешаныя, смяяўся і сам камандзір.
Аднаму Жэньку было не да смеху. Ён толькі памятаў пра цэлы дзень, пра цэлы дзень адступлення ў той мох, куды іх вёў Серада. Ён чуў цяпер сяброўскі дружны смех, і, здаецца, дарэчы было б праваліцца.
– Ну, Саковіч, нічога, здаралася і такое, – сказаў яму камбрыг.
– Саковіч сёння вёў, таварыш камандзір… – пачаў, ізноў падцягнуўшыся на «смірна», Серада.
– Я ведаю і сам, – перапыніў камбрыг. – Саковічу трэба каня. Несцярэнка, – звярнуўся ён да свайго ад'ютанта. – У трэцім узводзе вазьмі. Ну, і гэтым сокалам… таксама, – і ён паказаў з усмешкай на Івана і Сераду. – Хоць я з прыемнасцю паслаў бы іх у пяхоту. Пеша лягчэй заслужыць прабачэнне. Як, Серада?
– Я заслуяеу, таварыш камандзір…
– Даволі! Ведаю і сам.
Заставалася толькі пачуць каманду – паперад! Ды камбрыг не забыўся яшчэ аднаго.
– Што, кажаце, зробім з жанчынай? – спытаўся ён. Ніхто не гаварыў аб гэтым, Грозны сам запытаўся і сам адказаў: – Жанчыну, вядома, тут не пакінем. Толькі і з намі ёй няма чаго рабіць. Ану, паклічце мне Дзеда.
– «Дзед», – гэта быў брыгадны старшына. З Грачанікаў, адной вёскі з Серадой і адной з ім прафесіі – лесаруб. За сорак год валацужання з сякерай стары вывучыў пушчу добра.
– Што, Дзед, да Праглай адгэтуль далёка? – спытаўся камбрыг, калі з'явіўся старшына.
– Адгэтуль трэба пад сонца ісці,– адказаў Дзед, доўга не думаючы. – Да Чортавага акна будзе добрая кіламетра. А там балотам кіламетры са тры… А што?
– Як што? А сем'і нашы дзе? І трэба туды завесці вось гэтую цётачку з дзяўчынкай. Здаецца, дзяўчынка?
– Дзеўка, дзеўка, таварыш камбрыг, а як жа, – адказала Ліда і першы раз сёння ўсміхнулася. – Мая партызанка. Свірыдава дачка. Андрэя Свірыда.
«Дзеўка» болей не плакала: яна з заклапочаным выглядам прагна смактала кавалачак брыгаднага хлеба.
– Ну што ж, як трэба, дык трэба, – сказаў, хвіліну падумаўшы Дзед, – Но хочацца, праўда, ды дзеўкі шкада. І І ў ты, Андрэеўна, ідзі да мяне.
Верачка надзіва даверліва працягнула ручкі і нават сказала Дзеду: «ня».
– О, брат, не бойцеся, – прагудзеў Дзед, – яна ведае, з кім сябраваць. У старшыны не толькі хлеб, – у яго і скварка знойдзецца. Што, пойдзем?
– Ну дык што ж, – нібы схамянулася Ліда, – дай вам божа, шчасліва, таварышы дарагія.
Яна працягнула руку камбрыгу, Серадзе, Івану і некалькім іншым хлопцам, што стаялі бліжэй. Калі ж дайшла да Жэнькі, нешта як быццам падумала ці ўспомніла, бо нечакана аберуч абняла яго і моцна, як брата, пацалавала.
– Які ты, Жэня…
І заплакала.
– Ну, цалавацца дык цалавацца, а плакаць чаго? – прагудзеў з усмешкай Дзед.
Сказаўшы гэта, ён рушыў, а потым спыніўся.
– Шчасліва, хлопцы! – ужо не сказаў, а крыкнуў, бо насустрач ім паплыў, затупацеў жалезны, конны грымячы паток.
– Шчасліва, Дзеду! – крычалі коннікі,– Глядзі там – толькі грыбоў не аб'ешся!
І зноў смяюцца, ужо на рысях, – непакорныя, слаўныя хлопцы!
1940–1952
ЛАЗУНОК
Позняя ноч. Пад нагамі паскрыпвае свежы, марозны снег. Безліччу дробных крупінак ён іскрыцца пад ціхім i сумным святлом вулічных ліхтароў. Час ад часу прагудзе аўтамашына або, выкрасаючы дугой сінія Іскры, прагрукаціць амаль зусім пусты трамвай.
Над цёмнымі руінамі i рэдкімі агнямі горада зноў, як да вайны, пераклікаюцца гудкі заводаў. У адказ ім з вакзала або з далёкай ускраіны даносіцца не менш задорны гудок паравоза.
Вялікія вокны друкарні напоўнены яркім святлом. Яны будуць свяцідь усю ноч.
Гэты вялізны, уцалелы ад бамбёжак i пажараў гмах стаідь ціха, без зычных гудкоў. Толькі зусім блізка праходзячы каля яго, можна пачуць нутраны, нрыглушаны сценамі гул, вельмі надобны да шуму марскога прыбою.
Гэта гудзе друкарскі цэх.
Суцэльным гулам ракочудь вялізныя ратацыённыя машыны – камбайны друкарскай справы. Сіпяць i ляскаюць малыя руплівыя «амерыканкі». Да суму аднастайнымі раскатамі гудуць машыны, што называю цца плоскімі. I шум нагадвае марскі прыбой. Не толькі шум! Гледзячы ўздоўж лініі дзесятка гэтых машын на тое, як з-пад вальцаў узад ды наперад з мерным грукатам раскачваюцца талеры, – зрокам памяці бачыш, як кішыць на пяску пена, як неспакойна варушыцца галька, як пырскаюць угару ўсплёскі хваль, у бяссільнай злосці штурмуючы валуны…
Думы i вобразы заключаны ў металёвыя радкі набора.
Палосы – старонкі будучай існігі – таксама строга i стройна заключаны ў форму. Па спускавой дошцы на барабан спаўзаюць белыя аркушы. Чорныя вальцы раз-пораз убіраюць пад сябе нагружаны наборам талер. З барабана на доўгія лучыны «пальцаў» сплываюць аддрукаваныя аркушы. Побач з машынай няспынна расце стапа паперы.
Падлетак Міхась Лазунок першую ноч стаіць каля плоскай друкарскай машыны. Ён увесь напоўнены радасцю працы над кнігай.
Праўда, найбольш складаная i адказная частка работы зроблена без Міхася. Майстар сам спусціў i прыправіў форму, сам адрэгуляваў накладку, сам зрабіў заліўку i змазку машыны. Міхасю засталося толькі стаяць ды глядзець – наглядаць за спраўнасцю друкавання. Аднак, нягледзячы на гэта, хлопец адчувае сябе бадай што зусім паўнаякасным майстрам.
З вышыні сваіх пятнаццаці год ён важна глядзіць на машыну. Вось яна i вялізная, i хітрая, i шмат чаго ў ёй ён не паспеў дагэтуль зразумець, a ўсё ж такі яна поўнасцю падначалена яму. Варта толькі павярнуць вось гэтую ручку ў адзін бок – i ўся гэтая музыка спыніцца, у другі – пойдзе зноў.
Апрача таго, хто ж яму тут перашкодзіць уяўляць сябе майстрам? Сапраўдны, значыцца дарослы, майстар Іван Сымонавіч стаіць ажно каля трэцяй машыны. Абапал Міхася стаяць такія сэмыя, як ён, падлеткі. Усе яны – былыя вучні рамесніцкай школы паліграфістаў, першы выпуск пасля вайны. Ix школа знаходзіцца тут жа, на першым паверсе. У друкарні не хапае рабочай сілы, i таму ix выпусцілі са школы датэрмінова, у канцы першага навучальнага года. Яны паспелі прайсці толькі палову курса. Ды i гэты год не быў належна выкарыстаны з-за розных Непала дкаў. Шмат часу заняла прыборка памяшкання i ўстаноўка вучэбных машын, зімой было страшна холадна. I ў выніку – яны прыйшлі ў друкарню амаль што навічкамі. Аднак, гледзячы на ix, можна думаць, што кожны з ix таксама, як Міхась, лічыць сябе ледзь не майстрам. Дык чаму ж Міхасю не лічыць?
Міхасёву сталасць даказвае яшчэ i тое, што сам Іван Сымонавіч паставіў на талеры, збоку набора, яшчэ адно неабходнае слова: «Лазунок». Унізе кожнага аркуша стаіць лічба 3, а тады – «Якуб Колас. Дрыгва». Лічба 3 – гэта чарговы нумар друкарскага аркуша. Якуб Колас – гэта імя i прозвішча пісьменніка, які напісаў кнігу пад назвай «Дрыгва». Слова «Лазунок», Міхасёва прозвішча, пастаўлена на полі аркуша дзеля таго, як сказаў майстар, што Міхась лічыцца сёння, на трэцяй змене, адказным за якасць друку. Якуб Колас адказвае за тое, як напісана кніга, a Міхась Лазунок – за тое, як яна будзе на друкавана. I як тут пасля гэтага не ганарьщца?
Звыш усяго, як апошні доказ Міхасёвай сталасці, да яго прыстаўлена памочніца – Люда Мірончык, таксама з іхняга выпуску. Яна шмат большая за Міхася, a ўсё ж такі стаіць каля яго толькі прыёмшчыцай. Так што можна нават час ад часу, з ахвоты, зрабіць ёй сякую-такую заўвагу. Міхась даўгавата глядзіць на тое, як Люда здымае са стала аддрукаваныя аркушы i адносіць ix на стапу. Усё ў яе ідзе як трэба. I за што б учапіцца?..
– Цётка, – кажа нарэшце Міхась, – вы, можа, паменш хапалі б?
– Што? – пытаецца Люда, не дачуўшы праз гоман машын.
– Што, што… Паменш, я кажу, адбірай.
– А што табе да гэтага? Балідь?
– Як гэта што? Прыёмка павінна быць спраўнай. Не ведаеш, мусіць.
– Ай-ёй! Які ж ты зрабіўся начальнік! Глядзеў бы от лепш на сябе.
Ну што ж, прыёмшчьща яўна недысцыплінаваная. Ате «начальнік» не мае больш у запасе адпаведных сваёй годнасці слоў, i таму ён вырашае проста прамаўчаць. Ён кладзе ў кішэні зашмальцаваных портак чорныя ад змазкі i фарбы рукі, важна цыркае слінай праз зубы i адыходзіцца ад машыны.
Міхасёвым суседам справа, каля машыны № 7, стаіць Толя Касёнак, больш вядомы па хатняй мянушцы – Цыган.
Толя старэйшы за Міхася на адзін толькі год, але вышэйшы ён нават за Люду. Наогул увесь ix выпуск – сто сорак хлопцаў i дзяўчат, – усе большыя за Міхася. Затое яго i празвалі Бабашкай[9]9
Бабашка – металічны брусочак, ніжэйшы за наборную літару, які ўстаўляецца ў набор, каб зрабіць такім чынам прабел.
[Закрыть] яшчэ на пачатку вучобы, як толькі пачалі знаёміцца з прабельным матэрыялам.
Бабашка, не вымаючы з кішэняў рук, важна глядзідь на верхні аркуш Цыгановай прадукцыі. Таксама мне работа! Падумаеш – нейкія бланкі друкуе! Черная рука пакідае цёплую кішэню i перагортвае адзін, другі аддрукаваны аркуш. Toe самае! Бабашка зноў кладзе руку ў кішэшо, зноў важна цыркае слінай праз зубы i нейкі момант думае над тым, як тут найлепш сказаць Цыгану аб перавазе такой, скажам, прады, як друкаванне трэдяга аркуша «Дрыгвы», над усімі відамі дробных друкарскіх формаў – усімі гэтымі бланкамі, квіткамі… Ён толькі хоча пачаць, як раптам праз гул машын даносіцда сур'ёзны голас дарослага:
– Эй, хлопец!
Гэта – майстар. Бабашка, выхапіўшы рукі з кішэняў, лётам ляціць да машыны.
– Ты што, на рабоце ці на рынку? – пытаецца Іван Сымонавіч.
– На рабоце, таварыш майстар, – больш пакорна, чым разгублена, адказвае Міхась.
– На рабоце, брат, так не стаяць. Гэта што?
Майстар паказвае рукой на тры пакамечаныя аркушы.
– Гэта, таварыш майстар, брак, – яшчэ больш пакорна адказвае Міхась.
Больш тут нічога не скажаш. Машына як быццам у нейкай змове з Іванам Сымонавічам. Так усё было спраўна, а як толькі Міхась адышоўся, «пальцы» чамусьці няўдала прынялі два лісты, скамячылі ix, a трэці ліст наогул сышоў з барабана парваны. I майстар таксама спрытны: умомант заўважыў!..
Як толькі Іван Сымонавіч адышоўся, Міхась з цвёрдым намерам больш ні на крок не адыходзіцца ад сваёй машыны, пачынае сачыць за працай «пальцаў».
– Таварыш майстар! Таварыш майстар! – чуваць ціхі, прыглушаны гулам машын голас. Міхась чуе яго, але не адварочваецца. Ён ведае: гэта Люда. Яна стаіць каля папяровай станы, aдвярнуўшыся, i толькі прыкідваецца, што нешта робіць.
– Міхаіл Бацькавіч!..
Міхась робіць выгляд, што гэта яго не датычыцца.
– Таварыш Лазунок, што гэта ў вас? Няўжо брак?
Далей Люда не можа трываць: яна садзіцца на стапу i звонка смяецца.
Хочучы давесці дзяўчыне, наколькі вышэй ён стаіць над усім гэтым блазенствам, Міхась пачынае высвістваць, робячы зусім абыякавы выгляд.
Пасля крыху супакоіўшыся, ён заціхае i задумваецца.
…Ат, ісолькі там гэтага браку! Аднак…
Аднак у памяці зноў паўстае, як жывы, той самы дзядуля…
Было гэта больш за месяц таму назад, яшчэ ў школе. На перапынку Міхась з нуды прадзьмухаў у абмерзлай шыбе акна невялікае круг лае акенца. Стала, нарэшце, i не выходзячы з класа, відаць, што робіцца на вуліцы. Людзі ідуць. Прайшло тры машыны. Два салдаты ў кажухах праехалі на санях каля самага тратуара. А потым Міхась зацікавіўся толькі дзядулем. Ен ішоў тым бокам вуліцы, уздоўж высокага шэрага плота. Спаважна ступаў па снезе, апіраючыся на кіёк.
– Зірні,– сказаў Міхась гэтаму самаму Толю Цыгану.
– Вось прыдумаў, Бабашка! I рад яшчэ, як невядома што! – сказаў Цыган. A ўсё ж прыгнуўся да Міхасёвага акенца i пачаў цікаваць.
– Дзядулю бачыш каля плота? – спытаўся Міхась.
– Бачыш, бачыш… Я яго знаю, не толькі што бачу. Гэта ж, Бабашка ты, Якуб Колас. Ён у друкарню прыходзіў аднойчы. Мне тады завуч паказваў. Відаць, новую кніжку прыносіў. О, паглядзі,– сказаў Толя, зноў прыгнуўшыся да акенца, – ён i цяпер у друкарню ідзе. Вунь i папка пад пахай, таксама як той раз…
Дзе там глядзець у акенца! Міхась хапіў шапку i выбег на ганак.
Дзеля таго, каб Якуб Колас звярнуў увагу на маленькага друкарскага вучня, хлопчыку трэба было хаця б прывітацца. А ён стаяў, дашчэнту разгубіўшыся ад захаплення. Ды дзе там, зрэшты! – толькі ад прывітання, можа, нават i Кол асу цяжка было б здагадацца, што рабілася ў той час у Міхасёвай душы… Дзеля гэтага трэба было б шмат аб чым расказаць.
Нерад усім трэба было б сказаць, што ў гэтай маленькай друкарскай Бабашцы, нягледзячы на яго пятнаццаць год, жыве зусім сталае сэрца. I аб тым расказаць, дзе i як яно, гэтае сэрца, так хутка паста лела.
Фашысцкія бомбы не далі Міхасю скончыць нават чацвёртага класа. Замест школы хлопчык пайшоў з бацькамі ў лес, да партызан. Расказваць бы пра тое, як ён сядзеў у балоце ў час апошыяй блакады, як яго там знайшла i выцягнула за нагу аўчарка… Фашысты спачатку білі яго таксама, як усіх дарослых, а потым разам з дарослымі везлі ў таварным вагоне. Сёння ён ведае, што ix тады везлі паліць у печах трасцянецкага лагера смерці. Тады ён гзтага не ведаў, таксама як не ведаў ніхто з дарослых. Не ведаў, але не хацеў, каб яго вёз некуды пракляты, ненавісны фрыц. Бабашка скочыў у прыадчыненыя дзверы вагона, куляўся, быццам падстрэлены заяц, з высокага насыпу пад адхон. Па ім стралялі – але дарзмна.
Пасля трэба было б яшчэ расказачь пра тое, як ён вярнуўся дахаты, у спаленую вёску. Толькі з мамай i Верай, старэйшай сястрой, бо тата ix адразу пайшоў удагон за ворагам. Расказаць бы пра тое, як маленькі чатырнаццацігадовы хлапчук ішоў сюды цэлых сорак кіламетраў пеша. Лідзія Пятроўна, настаўніца, прачытала ў газеце, што тут адкрываецца школа, у якой будуць вучыць друкаваць кніжкі. I ён адразу пайшоў. Як ён блуісаў па вуліцах зусім незнаёмага горада, паку ль не знайшоў сабе сякога-такога прытулку!.. Як ён думаў пра хлеб, пакуль для ix не наладзілася сталоўка.! Як ён мёрз у сваім летніку, пакуль ім не выдалі форменнай вопраткі!.. Расказаць аб гэтым трэба было б хоць бы для таго, каб давесці, што ён, Міхась, нічога не збаяўся. Што вось дамогся свайго: ён тут хутка закончыць вучобу i будзе па-сапраўднаму друкаваць кніжкі. Надрукуе тады i дзядулевы – усе тыя казкі i вершы, што так хвалявалі калісьці малога Міхаську…
Трэба, безумоўна, трэба было б пра ўсё гэта расказаць. Але Бабашка не асмеліўся, ды i не паспеў. Ён так разгубіўся, што нават не змог прывітацца.
Вялікія вокны друкарні зусім замураваныя дзівоснымі ўзорамі дзеда-мароза. За імі – над горадам – позняя ноч. A ў цэху – гул машын, аднастайны, як гоман марскога прыбою.
З-пад барабана на доўгія лучыны «пальцаў» няспынна плывуць аддрукаваныя аркушы. Маленькі друкар Міхась Лазунок сочыць за імі i марыць.
…Ашто, каб цяпер – адчыняюцца раптам дзверы i ўваходзіць той самы дзядуля. Яшчэ больш: ён падыходзіць сюды, да машыны, i спачатку не кажа нічога, а проста бярэ верхні аркуш i моўчкі глядзіць. I толькi ўбачыўшы, як спраўна Міхась Лазунок друкуе яго Талаша, дзядуля кажа: «А як жа ты называется, хлопча?»
«Ох ты, таксама надумаўся! – прыемна ўздрыгвае Міхась, як быццам прачынаючыся ад салодкай дрымоты. – Чаго ён пойдзе сюды так позна. Зрэшты, без пропуска яго i не ўпусцяць. Ды i наогул ніколі ён сюды i не хадзіў…
А чаму б яму i не прыйсді? – зноў вяртаюцца цёплыя мары. – I пропуска яму ніякага не трэба: яго сам дырэктар прывёў бы. Тут я кнігу яго друкую, дык як жа яму не зірнуць! А што, як, i праўда, цяпер…» Ох, вы, мары! Неверыцца, не верыцца, а потым зноў – цік! – i паглядзіш на дзверы. Немагчымае здасца настолькі магчымым, што па ўсім табе раптам забегаюць салодка-казытлівыя мурашкі. Апусціш над працай галаву – i здаецца, што вось ён, дзядуля, стаіць над табой i глядзіць… Зробіцца неяк горача-горача, добра-добра. Проста так-такі i верыш, што вось ён стаіць…
– Ну, памочнік, як справы?
Ох ты!.. Ну, чаго, гэта ж майстар. Іван Сымонавіч глядзіць на Міхася i ўсміхаецца.
– Бачыш, – кажа ён, памаўчаўшы, – глядзець трэба пільна, уважна, а задумвацца лішне каля машыны не варта. Наша, брат, справа з табой такая, што мы нічога асаблівага не прыдумаем. «Дрыгвы» мы, братка, з табой ке напішам. А за гэтую штучку дык нам будзе брыдка.
