Текст книги "Над Бугам: выбранае"

Автор книги: Міхась Лынькоў

сообщить о нарушении

Текущая страница: 5 (всего у книги 32 страниц)

– А ціху вы... няма на вас угамону, – злавалі на іх людзі.

Яны думалі аб працы. Дзень такі, а ты сядзі сабе так! Хіба ж праца гэта – грабільна майстраваць, стругаць грабільнавы зуб, віць гужы вераўчаныя. На гэтыя гужы хопіць часу ў зімовы вечар, не цяпер займацца імі. А дзед Янусь кошык пляце. Плюне на лазіну, пачне ўплятаць і адразу ж у злосць:

– А каб ты згарэла! – і адкіне лазіну ўбок.

Няйначай і лаза была ў тым годзе задужа крохкай.

Сяк-так дачакаліся вечара, спаць паляглі. Але не спалася. Выходзілі з душных хат, каб ночы паслухаць. Зорнае неба было, як заўсёды, – глыбокае, бяздоннае. Ды глуха шумелі хвоі ў бары. Як заўсёды шумелі.

А раніцой пачалі галасіць бабы:

– Што ж та будзе?

Яны першымі праведалі аб панскім полі.

– Жнуць!

– Хто жне, каб на вас немач? – пыталіся ў іх злосныя мужчыны.

– То чужыя людзі жнуць... З усёй акругі людзі прыйшлі, усім нават працы не хапае, няма адбою ад рук...

Здаецца, ні аб чым і не гаварылі тады выгодаўцы, але пайшлі ўсе гуртам. З сярпамі, з косамі, а хто і сякеру прыхапіў за пояс. Праўда, дзед Янусь папярэджваў:

– Навошта інструмент бярэш лесавы?

Адны адмоўчваліся, другія жартавалі:

– То, можа, воза паправіць на полі, вось там, ці што.

Дзед Янусь глядзеў сурова, гаварыў упаўголаса:

– Ты ў мяне глядзі...

Сустрэліся на полі мірна. Тыя, што з вёсак чужых, неяк сумеліся крыху, працу на якую хвіліну спынілі, стаялі, пільна разглядаючы свежы ржэўнік, нібы ў іржэўніку тым было што важнае, цікавае.

– Дык што ж вы, людцы? – пачаў дзед Янусь. – Што ж вы робіце?

– Жыта жнём, – ціха прагучаў нечы голас.

– А хто ж вас прасіў на наша поле?

– То поле не ваша, а панскае...

– А хіба не ведаць вам, што з году ў год працуем мы на гэтым полі? Ці хочаце ў жабракоў торбы ўкрасці?

Людзі маўчалі. Дзесьці на мяжы заплакала дзіця.

І той жа нечы голас праказаў ціха:

– То нам жа есці таксама трэба... Не паміраць жа і нам...

І нехта з выгодаўцаў адказаў тады злосна:

– То ідзіце паміраць на сваю зямлю, на сваё поле... Нечага лезці ў чужую дамавіну... Будзьце пракляты вы, калі пазарыліся на наш кавалак хлеба. Далоў з поля!..

– Кінь ты, кінь, чалавеча! – супакойваў дзед Янусь. – То ж не трэба... То ж свае, не чужыя... І ў іх жа дзеці сохнуць...

Але дзе ты тут супакоіш... Ужо бліснулі на сонцы сярпы, зазвінелі косы, нечы голас узляцеў аж пад самае неба і раптам упаў, як падаюць жаўранкі на зямлю. Галасілі дзеці, бабы, усё сплялося і пераплялося ў жывы стракаты клубок. Над полем не то пыл курэў, не то трапяткая імгла ўзнялася аж да самага лесу.

Нічога не бачыў дзед Янусь, ці то ад смутку, ці то ад слёз. Скупыя гэтыя слёзы старэчыя, але, на ж табе, засцяць вочы. Толькі думаў пра жыта: «Колькі-то яго патапталі!»

Ішоў дахаты, высокі, ссутулены. На ўзмыленым кані пранёсся побач пан Зыгмунт, агрызнуўся на дзеда:

– І ты тут, баламут стары! Без цябе нідзе не абыдзецца! То абломім рогі старому д'яблу!

Дзед зірнуў на яго безуважна, праказаў, абы сказаць што-небудзь:

– Ідзі ты, душа сабачая!

Стары граф не любіў пана Зыгмунта. Не то каб ненавідзеў, але не было асабліва прыемнасці гаварыць з панам Зыгмунтам. І калі сівы лакей дакладваў аб пану Зыгмунту, увесь твар графа рабіўся на мочаную дулю, і ён шаптаў, шамкаючы бяззубым ротам:

– То зноў, няхай Бог даруе, гэтая рудая выжла...

Калі пан Зыгмунт, то значыць будуць непрыемнасці. Відаць, ізноў непакой з гэтымі хлопамі. Калі-то пазбавішся ад гэтых турбот? Пара б ужо сыну заняцца ўсімі справамі. Але дзе ўланскаму палкоўніку думаць аб хлопах, аб сплаве лесу, аб зямельнай арэндзе, аб продажу быкоў! Ці мала спраў такіх неадкладных і турботных?!

Граф глядзіць з-пад рукі, як перамінаецца з нагі на нагу пан Зыгмунт, перабіраючы цыратовы пасак на сваёй злінялай шапцы. То ж неахайны трохі пан Зыгмунт. Вечна гэтыя рыпучыя боты з рудымі халявамі, дужа ўжо стракаты пінжак, заўсёды ў пуху, у саломінах. Гальштук да таго пазацяганы, што відаць жывыя ніткі на ім.

Граф думае з хвіліну. Палавіна твару, далонь у яго сінія, другая палавіна зялёная. Зыгмунт пазірае на каляровыя шыбы акон графскага кабінета, і яму робіцца весялей, ён смялее:

– Ясны пане...

– То вы б хаця ажаніліся, пане Зыгмунт, – перабівае яго граф, каб аддаліць на якую хвіліну непрыемныя гутаркі, каб выказаць нейкія свае думкі аб гэтым неахайным чалавеку.

– То як жа можна, ясны пане, калі я яшчэ, даруйце мне, босы... То я не прыдбаў яшчэ на ўласную хату... Хто ж пойдзе за мяне, ясны пане?..

– А ў банку?

– Я ж не хлоп, ясны пане, каб ставіць якую звычайную хаціну. Я, ясны пане, шляхціц... Яшчэ от год ці два, і я пастаўлю, ясны пане, такі дом, такі дом, што на мяне, ясны пане, пазайздросціцца нават любая графіня...

– Што? – пытае, адсунуўшыся, граф, і твар яго робіцца зялёна-жоўтым.

– Ах, даруйце, пане, я, здаецца, сказаў прыкрае глупства... То ўсё па дурноце сваёй, па дурноце...

– То справы? – пытае ўжо суха граф, і ў голасе яго гучаць рашучыя, цвёрдыя ноткі.

Пан Зыгмунт выцягваецца ў струнку. Ён дакладвае. Увесь выцягнуты яго лісіны твар, блудлівыя вочкі, нават чорныя воспіны гавораць аб яго такой выключнай адданасці, аб яго выключнай гатоўнасці. Нават рудыя халяўкі, здаецца, мякчэюць, і самі боты маўчаць, ані рыпнуць, каб не парушыць урачыстай цішыні і спакою графскага кабінета.

– Каб жа ясны пан ведаў, як цяжка, ой як цяжка абыходзіцца з гэтымі хлопамі... Але ж я ведаю, ясны пане, усе сакрэты, як трымаць хлопа за горла...

– З вашымі сакрэтамі яны хутка пусцяць у дым маёнтак!

– Даруйце, што вы кажаце, ясны пане?

– Хутка шэсцьдзесят год, як жыву я на свеце, а ў мяне быдла не хадзіла таптаць маё поле. Я распараджаўся на полі і ў лесе, і на лузе, я быў гаспадар і ў хлопавай хаце, я ўмеў размаўляць з быдлам, і яно цалавала мае рукі, вот гэтыя рукі... – Граф б'е рукой па сталу. Хвалюецца вада ў графіне, празрыстыя цені-блікі скачуць ад яе па сукне стала, мігцяць зайчыкамі на жоўтай сівізне галавы графа. Пан Зыгмунт адступае на крок.

– А вы, пан Зыгмунт, не хто іншы, як мой сабакар... Разумееце вы, – сабакар... Я даручыў вам ведаць і людзьмі цяпер... А людзі, быдла – гэта цяжэй... І вы не разумееце таго, дарагі пан Зыгмунт...

Калі граф пачынае называць дарагім, тады худа, тады граф сапраўды сярдуе. І пан Зыгмунт ціха, ціхусенька пачынае апраўдвацца:

– Цяпер, дазвольце сказаць вам, ясны пане, другія часы. Нават хлопы і тыя разумнеюць...

– Што?

– Выбачайце, хітрэюць, ясны пане... Але на іх мы маем і вялікую сілу... Наша войска, ясны пане! Наша паліцыя, ясны пане! Нашы турмы, ясны пане!

– Турмы, турмы... – перадражнівае пана Зыгмунта граф. – Трэба раней жыта жаць, а тады думаць пра турмы... Ідзіце! Ды каб усё было ў парадку.

Асцярожна, каб не рыпелі боты, згінаючыся ў паклонах, пан Зыгмунт выходзіць задам. Калі выходзіць на чыстае, непадфарбаванае сонца, ён разам выпроствае спіну, падкручвае аблезлы вус і таропка, з падскокам, бяжыць да людской кухні, дзе жыве ён разам з батракамі, каб лішне не траціцца там на кватэру, на ложак, якія-небудзь асаблівыя прысмакі.

– Есці! – коратка кідае ён цётцы Зосі.

– Дзе так вычыхаўся, гіцаль?! – жартаўліва-грозна пытаецца цётка Зося.

Пан Зыгмунт не адказвае. Заўважыўшы батрака ў кухні, так жа коратка загадвае:

– Запрэгчы каня!

– Куды пану ехаць?

– Не твая справа... Ну?

Калі пан Зыгмунт займаецца важнымі справамі, тады размовы ў яго надзвычай кароткія. Цётка Зося знарок грукоча сваімі засланкамі ў печы, выцягвае вялізны кацёл.

– Ізноў капуста з грохам! – нездаволена мармыча пан Зыгмунт, пацягнуўшы прагна сваім вострым і ў воспінах носам. – Хаця б калі бігусу трохі...

– А вы, яснавяльможны пан Зыгмунт, загадайце, каб я людзям смажыла бігус. То я, калі будзе на гэта воля яснавяльможнага пана Зыгмунта, магу і курапатак смажыць...

Яна стаіць, цётка Зося, ля печы, узяўшы рукі ў бокі. Есць пан капусту з грохам і скоса пазірае на яе. Не даспадобы пану Зыгмунту Зосіны гутаркі. А яна не змоўчыць, як пачне пілаваць – крый Божа. Тады самае лепшае – маўчаць. Пагаворыць, пагаворыць цётка Зося і замаўчыць, агрызнуўшыся:

– Чорт скупы!.. Гарохам душыцца, банкі складае...

Пан Зыгмунт моўчкі, бачком, бачком, выходзіць на двор.

Пан Зыгмунт едзе ў павет.

* * *

Так і не давялося ў той год выйсці выгодаўцам на панскае поле. Калі паспрабавалі яны на другі дзень пайсці туды, іх не пусцілі на самай дарозе ўланскія раз'езды. Уланы – гэта ж не свае: з імі ў сварку не пойдзеш, не прагоніш, з добрым словам да іх не даступішся. Не было яшчэ спосабу такога ў выгодаўцаў, каб сілу якую займець над уланамі. А справы тым часам разгортваліся, і зусім неспадзявана.

Позна ўначы, мо ад уланскай папяросы, мо так з якой прычыны, загарэліся на панскім полі сцірты хлеба. Усякім другім разам выгодаўцы кінуліся б на пажар, каб дапамагчы тушыць агонь. Такі ўжо няпісаны закон, каб пажар тушыць грамадою. Але выгодаўцы, учуўшы набатны звон і ўгледзеўшы вялікае зарыва над панскім полем, нікуды не крануліся і сядзелі пад вокнамі сваіх хат, ведучы ціхія гутаркі аб надвор'і, аб бязгрыбным леце, аб рана выспеўшых ячменях. Аб пажары не гаварылі. І толькі дзед Янусь, углядаючыся ў бледную чырвань палыхаючага неба і ні да каго не зварочваючыся, гаварыў нібы да сябе:

– Грэх, вялікі грэх... Хлеб – гэта дар Божы...

І, учуўшы яго словы, скупа адказвалі людзі:

– А пры чым жа грэх? Яно ж само гарыць... Такая ж сухмень на дварэ...

Дзед маўчаў.

А пад самую раніцу пацягнула з лесу востраю гар'ю. Шызыя каснікі дыму засланілі ўсё неба. Калі ўзышло сонца, было яно цьмяным, багровым. Гарэлі графскія тарфянішчы, бліжэйшыя да балот лясы. Агонь ціха поўз па сухіх верасах, змейкамі віўся па імшарынах, па бруснічніку і ўскідваўся снапамі бляклых папяловых іскраў на сухадрэвіне-хвойцы. Сонца тушыла іскравы бляск. Буйны віхор узлятаў вышэй лесу і паволі апускаўся адтуль. Кружыліся шэрыя сняжынкі попелу. Там, дзе забіраўся агонь у глыбіню зямлі, у торф, там жаўцелі стромкія бярозкі і, затрымцеўшы раптам, страсянуўшы спёкшымся ад жару лісцем, глуха падалі на счарнелую, абгарэлую зямлю.

Агонь падбіраўся да графскага бору, да самых Выгодаў. Тады людзі пабралі рыдлёўкі і, панурыя, маўклівыя, пайшлі бараніцца ад агню, капаць канавы, засыпаць пяском тлеючыя папараці і верасы. Колькі дзён яшчэ прабіваўся агонь, але пайшлі дажджы, абмылі лесавыя выгары, і на шэрай, абгарэлай зямлі пачалі прабівацца скупою рунню бледныя травы. Толькі на тарфянішчах яшчэ клубіўся дым і доўга стаяў там, аж да самае восені, да спорных восеньскіх дажджоў.

Людзі хадзілі, аднак, без працы. Блукалі па лясах – па ягады, па грыбы, па арэхі. Лясы былі панскія. Злыя былі панскія леснікі. Малая была ўдача і на ягаду. Ды невялікі і наедак з той лесавой ягады, калі без хлеба! А на поле, на лесавую работу выгодаўцаў не пускалі.

* * *

Была ўжо восень. Першыя замаразкі ўбіралі інеем астуджаную зямлю. У хаце нібы пасвятлела. Бяроза пад акном не засціла неба, і скрозь яе вецце назірала Ядвіська, як лятуць у вырай познія птушкі. Яна прыслухоўвалася да іх далёкіх галасоў, сачыла за хуткімі хмаркамі, якія абганялі і птушак і хавалі тады празрыстае восеньскае сонца, узнімалі хліпучы вецер, і ён пырскаўся халодным дажджом, наганяючы цемрадзь у хату.

Надрыўна кашляў тады дзед. Ён мала хадзіў ужо, усё больш адлежваўся на печы і ўсё пытаўся ў Ядвіські, а дзе ж маці.

– Дзе ж маці? Маці пайшла ў людзі, можа, прынясе якой бульбы.

Мутныя вочы былі ў дзеда. Ён нібы ўспамінаў што, нібы нешта хацеў расказаць, але толькі пытаў зноў:

– Дык пайшла, кажаш?

– Ну так, пайшла, пайшла... – адказвала нібы са злосцю Ядвіська.

Ёй надакучвалі дзедавы пытанні. Дзе маці, дзе маці... Ведае ж, не маленькі! Ні казак ад яго, нічога, адзін толькі кашаль... Але ж шкода Ядвісьцы дзеда, дужа ж ён хворы, пра якія тут казкі пытаць, сама ведае.

– Можа, вады падаць, дзеду? – пытае яна.

А той зойдзецца кашлем, нічога не чуе.

Так і не ўчулі аднаго разу за дзедавым кашлем, як моцна загрукацелі дзверы і ў хату ўвайшоў чужы чалавек. Ён не зачыніў дзверы і, брыдка вылаяўшыся, загрымеў на ўсю хату:

– Ці доўга-то я казаць вам буду?

Ядвіська азірнулася, пабялела. Польскі салдат стаяў у хаце і крычаў. Крычаў з усяе сілы. Ён быў нібы напалоханы чым, нібы перакрычаць хацеў свой страх.

– Дык зараз жа выходзьце з хаты... На вуліцу... Такі загад пана афіцэра... Ды хутчэй... Доўга буду я тут прасіць вашай ласкі... – І ўжо мякчэй: – То загад пана афіцэра – усім на вуліцу... То пан афіцэр не любіць марудзіць... Прашу вас...

І ў вачах салдата быў страх. А можа, не страх... Яны ўнікалі глядзець у вочы людзям і палахліва бегалі па закураных сценах, па дзіравай падлозе, па ўбогаму сталу. На ім стаяла пустая міска, тры сухія абгрызеныя лыжкі.

Дзед насілу злез з печы і, хапіўшыся за грудзі, пайшоў на вуліцу, худы, высокі, босы.

– Ты б хоць лапці, дзеду!

– Не трэба, унучка, нічога не трэба... Відаць, карацелі прыехалі, што ж мы будзем марудзіць з імі...

Усе выгодаўцы ўжо былі на вуліцы. Тут жа былі салдаты, некалькі чалавек з паліцыі, нейкія цывільныя людзі ды пан Зыгмунт з панскім сабакам. То быў вялізны, увесь у плямінах, дог. Яго трымаў на ланцугу пан Зыгмунт, які хадзіў, як надзьмуты верабей. Рудыя халяўкі былі ў пыле. Рудым бляскам свяціліся пана Зыгмунта вочы. Трохі п'яны быў ён і злосны. Але ён маўчаў, толькі думаў: «Праз вас, мярзотнікі, непрыемнасці мне. Праз вас мяне лае пан граф. Праз вас, ірады, я не бачу яшчэ ўласнага дома, коней сваіх, сабак сваіх...»

Аж чмыхнуў ад злосці ён і пайшоў па вуліцы, ганарысты, надзьмуты. Надзьмуты і труслівы – ні на крок не адпускаў панскага сабаку.

Допыт пачалі адразу.

– Хто паліў? – цікавіліся гэтым.

Дзе ж тут знойдзеш адказ на такое пытанне.

Больш маўчалі ўсе ці адказвалі скупа:

– Мо сам Бог... Мо паны ўланы... А мы ж нічога не чулі і нічога не бачылі...

Дарэмна дабіваўся начальнік пачуць якое слова ад дзеда Януся. Той маўчаў зусім, сцяўшы зубы, і стаяў з непакрытай галавой, худы, ссутулены. Вузлаватыя пальцы ног мясілі сцюдзёную гразь, зябка дрыжалі дзедавы калені, ды трымцеў на вятру аўсяны колас у жыдкай дзедавай барадзе. І толькі тады, калі падступіўся да яго з кулакамі начальнік, дзед Янусь загаварыў:

– Што вы хочаце ад нас, пан начальнік! Хлеб – вялікі дар Божы... Толькі нябесным агнём можна паліць яго... Можа, і пакараў Гасподзь Бог нашага пана за яго вялікую чалавечую несправядлівасць...

Аж ускіпеў тут пан начальнік. Сам пан Зыгмунт падаўся на які крок ад раз'юшанага начальніка. Той пляваўся слінай, давячыся словамі, – быў пан начальнік трохі заікай.

– Я пакажу вам сапраўдную боскую справядлівасць... Я пакажу вам, як бунтаваць у нашай айчыне... Я пакажу вам боскую ласку...

Звярнуўшыся да салдат, прасіпеў каманду:

– Уціхамірыць быдла!

Людзі стаялі і нема дзівіліся на цяжкую салдацкую працу. Дзынкалі шыбы ў вокнах, трашчалі выбіваемыя рамы, дзверы. Аж пыл узняўся над усім сялом, калі гэтыя завішныя і ёмкія да працы людзі пачалі ламаць коміны, бурыць у хатах печы, якія і так ледзь ліпелі. Дзе-нідзе высыпалі на вуліцу ў гразь торбы з мукой, выкідвалі на агароды і трушчылі дзежкі, старыя гладышы, драўляныя міскі.

– То папаўся, стары баламут! Будзеш ведаць цяпер панскую ласку, будзеш ведаць, як жыць з людзьмі! – не ўцярпеў пан Зыгмунт, каб не сказаць дзеду, стоячы ля яго хаты.

Змоўчаў дзед. Толькі тады, калі працавітыя салдаты пачалі бурыць страху, не сцярпеў дзед, кінуўся да іх, узняўшы ў неба худыя свае кулакі:

– Што вы робіце, дзікія вы людзі!

– Ну, ну! – грозна закрычаў надзьмуты пан Зыгмунт і кійком, што быў у руцэ яго, піхнуў дзеда Януся ў грудзі.

Той не ўстояў і паваліўся ў сцюдзёную гразь, моцна выцяўшыся аб вугал зруба.

Ядвіська не памятае, як было ўсё гэта. Яна не магла сцярпець знявагі над хворым дзедам. Схапіўшы камень, што ляжаў на двары, яна кінулася на гэтага злоснага пана, які падняў руку на дзеда Януся. Пан Зыгмунт падаўся, перапалоханы, назад, ён выпусціў ланцужок ад страху. І дзікі, прарэзлівы дзіцячы крык паласнуў паветра, сцішыўшы і жаночы енк, і трэск ламаемых стрэх, звон старое зляжалае цэглы.

Ледзь адцягнулі ад дзіцяці панскага дога. Пан Зыгмунт, уцяўшы голаў у плечы, бег трушком па агародах. Салдаты кончылі сваю працу, маўкліва выходзілі з вёскі. Яны забралі некалькі чалавек з сабою, каб весці ў горад, у турму.

Над хатамі стаяла ноч, пустая, глухая. Людзі завешвалі старымі дзяругамі чорныя яміны акон, дзвярэй, масціліся нанач, укладвалі спаць дзяцей.

Некалькі жанчын завіхаліся ў дзедавай хаце. Патрэсквала чадная лучына, і ўсё гасла. Раздзьмухвалі вуголле на камянку – ён адзін застаўся ад печы, – зноў палілі лучыну, і ў трапяткім святле яе завіхаліся ля лавы, дзе, захутаная ў кажух, ляжала Ядвіська. Абмылі твар ёй, абвязалі чыстай хусцінкай парваную шчаку, падрапанае плячо. І нехта весела сказаў:

– Ну, нічога, будзе жыць! Каб жа на шчасце!

І пайшлі. Згасла лучына. І дзед сядзеў усё, сядзеў. Сухія камякі падкатвалі к горлу, але вочы былі сухія ў дзеда, дужа скупы быў дзед на слёзы. А яму хацелася заплакаць. Хацелася крыкнуць так, каб ад голасу таго загаласілі камні белыя ў лесе, халодныя зоры ў небе. І не мог дзед заплакаць. Ён сядзеў, здранцвелы, на лаве, прыслухоўваўся да няроўнага дыхання ўнучкі і адчуваў, нібы і душа дранцвее ў ім, робіцца жорсткай такой, шурпатай. Дужа любіў дзед усё жывое на свеце, шкадаваў ваўчанё забіць, пакуль не абрасце злою поўсцю ваўчынай, не адгадуе зубоў ваўчыных, няўмольных. А як жа на чалавека руку падняць?

Доўга абуваўся дзед, не паліўшы лучыны. Надзеў лепшую світку, падперазаўся поясам новым – падарунак унучкі. Намацаў сякеру пад лавай, заткнуў за пояс яе. Пастаяў ля лавы памацаў унуччын лоб – быў ён сухі, гарачы.

– Ну што ж, даруй мне, унучка... – праказаў шэптам і пайшоў з хаты.

Глухая восеньская ноч стаяла над зямлёй. Вечным гудам сваім поўніўся бор. На мохавых сцежках не ўчуеш хады чалавечай.

Так і не бачылі з таго часу дзеда.

Сышоў у ноч і знік.

* * *

Перад самай зімой ужо вылоўлівалі карасей з панскай сажалкі. Тады вылавілі і дзеда Януся. З-пад самай вярбы, з-пад карэнняў, выцягнулі яго панскія батракі-рыбалкі. Выцягнулі і не рады былі той удачы – узбегаўся, як шалёны, пан Зыгмунт, крычаў, сыпаў д'ябламі, пагражаў.

– Чортведама што цягнуць... Што вы, гады, з возерам нарабілі?

Але, убачыўшы нахмураныя твары рыбалак, у час схамянуўся:

– То што ж рабіць? То ж чалавека пахаваць трэба... Трэба ж даць парадак чалавеку, зямлёй вочы прыкрыць небараку... – і набожна перажагнаўся.

Аб удачы рыбалак адразу ўведалі і ўсе панскія батракі і выгодаўцы. Усім сялом прыйшлі паглядзець на тую навіну. Тут жа ўсякія чуткі хадзілі і здагадкі. Нібы парвалі дзеда панскія выжлы. Няйначай чуваць быў у тую ноч – пасля ўціхамірання – дужа моцны брэх сабачы ў графскім двары. І нібы – так людзі казалі – перакінулі панскія служкі паўжывое дзедава цела праз плот старога парку і, каб змыць сляды, пазбыцца непрыемнасцей лішніх, кінулі ў старую сажалку і заціснулі пад корч лазовы. Людзі казалі, ды ці мала чаго людзі гавораць! А як апынуўся дзед у панскім садзе, як заблудзіўся там? Хто ж яго ведае...

На дзедава пахаванне прыбегла і Ядвіська. Яна ачуняла ад хваробы, і толькі шырокі чырвоны рубец застаўся ў яе на шчацэ ад усіх тых здарэнняў. Ды ўсміхалася ўсё. Што ні скажы ёй, а яна ўсміхаецца.

– Дурненькая стала... – сумна ківалі жанчыны галовамі і змаўкалі.

Ядвіська хацела паглядзець дзеда. Але дзе ты яго ўбачыш, пад дзяругай! Толькі і відаць была зліплая дзедава барада ды той колас аўсяны, што прарос у ёй. Таму коласу ўсміхалася Ядвіська, сінімі вачамі пазіраючы на дзедаву дзяружку, на мокрыя невады, на бялёсае прадзімовае неба. Яе дзве касіцы, пераплеценыя жоўтымі істужкамі, недарэчна задзіраліся ўгору, калі пазірала яна ў неба, шукаючы дзедавых журавоў. Ды не чуваць было іх, яны даўно праляцелі. Дзеда пахавалі пад агромністым дубам, што за сажалкай, на ўскрайку графскага лесу. Хацелі людзі на могілкі дзеда панесці, але не дазволіў ксёндз. Нельга ж самагубцу ў рад з целамі праведных.

І доўга яшчэ казаў казанні свае ксёндз у касцёле. Аб страшным граху, аб божай ласцы, аб вялікай цярплівасці перад Панам Богам. Людзі слухалі і ўздыхалі. Ды на словы гэтыя ўсміхалася Ядвіська. Людзі тузалі яе за рукаў:

– Кінь, дурненькая, чаму ты гэта?

Але ўсміхаліся сінія вочы.

Адны звалі яе Ядвіськай. Злыя ж людзі абзывалі сабачым недаедкам, хлапчукі дразнілі едзькай-недаедзькай.

* * *

Мінулі дзве зімы з таго часу, як панскія рыбалкі вылавілі ў сажалцы Ядвіськінага дзеда. Яна жыла ў людской кухні ў цёткі Зосі. Была тая нейкая сваячка Ядвісі і доўга ўпрошвала старую графіню, каб узялі на якую працу дзяўчынку, далі б дзіцяці хлеба кавалак. Старая графіня выжывала ўжо з розуму, ад старасці трэслася яе галава і левая рука, але яна вечна поўзала па панскаму двару, прыглядаючыся сваімі шэрымі, папяловымі вачмі да ўсіх закуткаў вялікага двара. Гэта звалася ў яе – весці гаспадарку. Яна чытала розныя энцыклапедыі, лічыла патрэбным даваць работнікам парады – конюхам, аратым, пастуху Сілівону, кульгавай птушніцы Сцепанідзе, высокаму, як таўкач, зябкаму садоўніку Антосю. Той зімой і летам хадзіў у кажушку, быў наўздзіў маўклівы і толькі з паняй графіняй вёў важныя гутаркі па-латыні аб графскіх ляўкоях, рэзедзе, аб незвычайных гарбузах і дынях.

Конюхі, птушніцы, даяркі заўсёды выслухоўвалі графіню з павышанай увагай і паціху пасмейваліся з яе. І крый Божа, калі ўчуе яна той смех! Адразу вернецца назад і, трасучы галавой і рукой, пачне распякаць гультаёў і грэшнікаў, заклікаючы іх імем святога Пана Бога:

– Маліцеся, галганы!

І яны маліліся перад распяццем, скоса пазіраючы на набожную графіню, а ці хутка д'ябал знясе яе адсюль, паверне ў другі бок.

Распяцці былі паўсюды – у кухні, у стайні, у вялікай аборы, нават у старым птушніку, дзе не змаўкаў пранозлівы гоман індыкоў, гусей, розных завадскіх кур і ўсякай іншай птушыны. Тут здарылася аднаго разу няшчасце з Панам Езусам па звычайнай курынай несвядомасці. І, як на тое ліха, трапіла на тое здарэнне сама графіня. Было многа тады гвалту і вялікіх патрасенняў у птушыным царстве. Сама ясная пані графіня давала жорсткія распараджэнні, якую птушыну пусціць на продаж, якую пад нож, якую пакінуць на развод па прычыне яе бясспрэчнай невінаватасці. А старую птушніцу, быўшую тут з даўніх часоў, выгналі адразу ж з працы і доўга спаганялі нейкі кажушок, нібыта дадзены птушніцы год дзесяць назад. І ўсё хвалявалася ды малілася старая графіня, ніяк не магла дараваць сабе той нечуванай крыўды Пану Езусу. Цэлымі днямі раілася з ксяндзом, памкнулася была к самому старому графу, але той, стары грэшнік, усчаў такі рогат, што пані графіня памкнулася была бегчы да графскага лекара, ці не здарылася мо што з панам графам.

І толькі тады супакоілася графіня, калі ўласнаручна пашыла саф'янавы каптурок на божае цела. І кожнага дня пыталася кульгавую Сцепаніду, а ці добра там Пану Езусу.

– Чысценькі, як младзенчык! – дакладвала Сцепаніда. – І ручкі, і ножкі, і ўсё святое Пана Бога цела аж зіхаціць... То закарэла была галоўка крыху, ад пылу, дык прамыла я свянцонай вадой, цяпер чысцюткая, як божае вока... Усё вашымі клопатамі, ясная пані...

Графіня ўрачыста жагналася, міласціва дапускала Сцепаніду да свае рукі. А часам, расчуліўшыся, доўга корпалася ў кішэнях шматлікіх сваіх спадніц і дарыла Сцепанідзе або ссохлую цукерку, ці стары ззелянелы грош.

– То за твой клопат святы!

Дужа любіла графіня распяцці. Праз гэтыя распяцці трапіла Ядвіся на працу ў панскі двор. Толькі гэта заўважыла цётка Зося, што сунецца старая навала – так звала яна старую графіню – і сунецца проста на кухню, як хуценька падхапіла за руку Ядвіську, да сцяны яе працягнула.

– Станавіся, дурненькая...

І сталі абедзве перад распяццем. Нічога не разумелі сінія вочы Ядвісі, але яна стаяла маўкліва і прыслухоўвалася, як голасна шэпча цётка Зося божыя пацеры. Моліцца цётка Зося і нібы не заўважае, як, адчыніўшы дзверы ў кухню, любуецца на іх старая графіня, не перашкаджае святой малітве. Канечне, цётка Зося не такая, каб ясную пані доўга прымушаць стаяць за парогам.

– Калі ласка, пані, прошу, пані, якое найвысшае шчасце, ясная пані!

Графіня пыталася, як заўсёды, што варылі людзям на абед, і, даведаўшыся, як зазвычай, што варылі капусту і гарох, доўга хваліла цётку Зосю за стараннасць, за ўмельства, за шчырую прыязнь да Пана Бога. Успамінала пра нейкага прадзеда свайго, які дужа быў чалавекам набожным і простым: еў заўсёды капусту з гарохам. І гэта не пашкодзіла яму быць вялікім ваякам, каралеўскім рыцарам, заснаваўшым цудоўны графскі род. І, заўважыўшы Ядвіську, запытала раптам:

– Што то ест за дзетка такая?

– То зайшла да мяне сваячка мая, сіротка...

– Як зваць цябе? – запытала графіня Ядвіську.

– То мы з Выгодаў... – адказала дзяўчынка, стоячы бокам да графіні.

Вочы цёткі Зосі кідалі маланкі на Ядвіську, але такія ціхія і глыбокія былі сінія вочы дзяўчынкі, ніякае ў іх хітрасці.

– То ў цябе сваякі ў Выгодах? – спахмурнела графіня.

Аб Выгодах не любілі гаварыць у графскіх пакоях.

– То... не... – спалохалася цётка Зося. – То яна сіротка. Год, як маці яе памерла... Не мае нікога... А яна ж ні ў чым не вінавата, бо, бачыце, малая яшчэ і крышку дурненькая... Ды яна нічога не ведае, акрамя Пана Бога.

Твар графіні мякчэў. Яна глядзела ўжо жаласліва на яе зрэбную спаднічку, босыя ногі, злінялыя жоўтыя істужкі ў косах... І хапілася аж за голаў, калі заўважыла шырокі рубец, які, нібы чырвоная рана, уродаваў дзіцячы твар.

Рубец быў страшны. Ён праходзіў праз усю шчаку, закранаў крыху лоб. Ён надаваў дзіцячаму твару выгляд празмернай пакуты. Але сінія вочы дзіцяці былі яснымі, спакойнымі. Ціхая прыгажосць была ў іх.

– Што то з ёй? Дзе ж яна так? – запытала графіня ў Зосі.

– То пакусаў сабака ў вёсцы... – праказала за цётку Зосю Ядвіся.

Яна хацела нешта яшчэ сказаць, пра панскіх сабак, пра дзеда Януся, але так злосна зірнула на яе цётка Зося, што Ядвіся проста сумелася і не ведала, што ж ёй рабіць ці то плакаць, ці бегчы адсюль. Але дзе ж ты пабяжыш, калі побач такая суровая, такая важная пані?! І ўсё вохкае яна, усё гаворыць нешта.

– Божа мой, якія дзікуны жывуць у нашай вёсцы! Яны ніколі не даглядзяць па-людску сваіх дзяцей... Ім толькі думаць аб панскім лесе, аб панскім хлебе... Божа ж мой, калі людзі пачнуць жыць, як належыць людзям...

Цётка Зося цярпліва чакала, пакуль кіне ясная пані свае глыбокія ўздыханні аб дзікай людской долі, і тады кінулася да яе, хапала яе старэчыя, усе ў маршчаках, рукі, прасіла:

– То няхай жа ясная пані дазволіць сіраце застацца на працу...

Была расчулена графіня. Лагодна зірнула яна на распяцце.

– Маліцеся! Дзякуйце Госпаду Богу за яснае, прасветлае жыццё...

І цётка Зося, неўзаметку падштурхнуўшы Ядвіську да графіні, шаптала ёй голасна на вуха:

– У ручку... У ручку пані... Ну, хутчэй жа, дурненькая...

Графіня працягнула сваю руку. Расчуленая, заспакоеная, яна глядзела на святое распяцце. Яна не бачыла, як наморшчыўся светлы твар дзіцяці, накалоўшыся аб жорсткія барадаўчыны валасіны на яе графскай руцэ.

Так трапіла Ядвіся на працу ў панскі двор.

І калі выйшла графіня, цётка Зося дала лёгкага кухталя Ядвісі.

– Як жа ты не разумееш жыцця... Цалуе і моршчыцца... То ж нягодніца ты гэтакая... То свет на тым стаіць, што трэба ласкай браць, ды пакорай, ды хітрасцю... Ну, еш, мая дурненькая!..

Нечаму свайму, дзіцячаму, усміхаліся сінія вочы Ядвісі.

Ядвіся стала на працу ў садзе. Ад ранку да вечара хадзіла яна ля графскіх клумб, чысціла разам з другімі батракамі люстраную сажалку ў парку, падстрыгала агрэст, маліннік у садзе, падмятала дарожкі, пасыпала пяском іх.

Ніяк не магла зразумець яна загадаў маўклівага пана Антося, каб не хадзіла па свежых пясчаных дарожках. Але як жа не пахадзіць, калі такі жоўценькі, чысты пясочак, макраваты крыху! Аж пальцам прыемна, шлакоціць ногі, і такія прыгожыя сляды тады на ім. Дзівіцца на іх Ядвіся. Дзівіцца на казачныя кветкі, на празрыстую люстранасць сажалкі, на ніколі нябачаны фантан. Пад ім шырокі вадаём. Калі нагнешся над ім, прысеўшы на краю, відзен твар твой, як у цётчыным люстры. Толькі тое патрэсканае, змутнелае. А тут чыстае, чысцюткае – аж вочы відаць сінія і гэты чырвоны рубец. І проста цераз рубец праплываюць срабрыстыя рыбкі, – якія нахабныя рыбкі! Ядвіся пляскае рукой па вадзе. Празрыстая люстранасць знікае, вада цямнее, шэрае рабацінне калышацца на ёй.

– Вот вам! Вот вам! – пляскае рукой у захапленні Ядвіська і перастае, заўважыўшы ў брыльянцістых пырсках такую ж зялёную, такую ж радасную вясёлку. Вясёлка знікае, як сон.

А ўжо да Ядвісі бяжыць спахмурнелы Антось.

– Дзе ты сядзіш, неразумнае ты дзіцё... То ж клопату з табой не абярэшся, як заўважыць стары граф твае свавольствы...

І ён пасылае Ядвіську ў дальні канец саду капаць канаўку ці перакапваць зямлю пад клубніцы. Пашле і стаіць сам з якую хвіліну, маўклівы і задуменны. Натужна ўспамінае ён, як то ёсць па-латыні – жыццё...

Былі дні, калі батракам не дазвалялася хадзіць па садзе, па паркавых алеях. У такія дні сабіраліся панскія госці. Яны ўсе былі такія важныя, нібы надзьмутыя. Не любіла глядзець на іх Ядвіська. Затое цікавілі яе дзеці, дзеці панскіх гасцей. Схаваўшыся дзе-небудзь у малінніку за жалезнай паркавай агароджай, яна часамі, калі была вольнай ад працы, сачыла за іх гульнямі, прыслухоўвалася да іх галасоў, да іх звонкага рогату. Ах, якія то былі прыгожыя, вясёлыя і разумныя дзеці. Яны так мала плакалі, яны так не хацелі есці і ўхіляліся ўсякім чынам ад гэтай ежы, калі няўмольныя нянькі набіваліся ім з якой-небудзь стравай. Ёй так хацелася часамі крыкнуць ім, папрасіць іх:

– Ешце ж вы, дурненькія! Гэта ж так смачна... Калі ж не есці, то можна памерці, як памерла ў тым годзе мая маці...

Але нічога не гаварыла Ядвіська. Яна пазірала моўчкі. Цётка Зося кожнага дня напамінала ёй, пагражала, што яна будзе проста біць яе, Ядвіську, калі будзе яна вытыркацца на чужыя вочы, на панскія вочы. Яна напамінала пра панскіх сабак, і гэта дзейнічала. Ядвіся баялася панскіх сабак.

І ўсё ж аднаго разу трапіла Ядвіся на панскія вочы. У той дзень была такая чыстая, сонечная раніца. Ядвіся палівала клумбы ля самага галоўнага ганка графскага дома, дзе стаялі, ашчэрыўшы зубы, вялізныя каменныя львы. Ільвы былі заўсёды маўклівыя. Ядвіся ніколі не прапускала выпадку, каб не пырснуць вадой на іх касматыя грывы альбо ўставіць кветку ў ашчэраныя зубы звярыны. Такі страшны звер і з кветкай! Проста аж смешна. І толькі лінула яна з конаўкі ваду на ўгрэтую сонцам ільвіную грыву і ўзіралася, як сохне вада на цёплым жорсткім камені, калі пачула кволы дзіцячы голас. Пад самым ганкам стаяла маленькая дзяўчынка. Было ёй мо гады чатыры, мо пяць. Яна лапатала аб нечым сваім, дзіцячым, і, размахваючы ручкамі, пляскала ў далоні. Яна глядзела на клумбы. Толькі-толькі палітыя півоні нібы гарэлі пад сонцам, жывым срэбрам скатваліся кропелькі вады з зялёнага лісту. Над півонямі пырхаў белы матыль. Дзіця глядзела на яго. Яно радавалася яму. Яно пільна сачыла за матылёвым узлётам, за яго трапяткім ападаннем. І трапяталася блакітная істужка ў шаўковых косах дзяўчынкі, яе бялюткая сукенка, такі зграбны пярэднічак, на якім цвілі палявыя рамонкі.