Текст книги "Гісторыя Ролянда"

Автор книги: Піліп Ліпень

сообщить о нарушении

Текущая страница: 6 (всего у книги 22 страниц)

– І? – нецярпліва спытаў Хуліё, – і што ж загадаў юнак?

– Ён папрасіў у камэты астранамічны атляс і тэлескоп, – пакепліва сказаў Колік, хрумстаючы агурком. – Яму вельмі падабаліся зоркі і камэты – і захацелася вывучыць пра іх лепей.

– А як жа ягонае каханьне? Чаму ён не папрасіў вярнуць сваю дзяўчыну?

– А навошта? Пражыць разам яшчэ пяцьдзесят гадоў? Які ў гэтым сэнс? Бо ён і так кахаў сваю дзяўчыну вечным каханьнем.

3F. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Яшчэ пра камэту

Выслухаўшы Коліка, Хуліё некалькі хвілін маўчаў, каб пераканацца, што працягу ня будзе. Ён нетаропка аб'еў вінаградную гронку, выплюнуў костачкі на сподак і страсянуў чубком:

– Вы ня супраць, калі я працягну гэтую казку?

Мы былі ня супраць. Я засяроджана кіпяціў ваду ў рондалі, а Колік габляваў ножыкам рагульку.

– Ну дык вось. Атрымаўшы атляс і тэлескоп, юнак бавіўся астраноміяй некалькі гадоў, пакуль не надакучыла. Потым яму захацелася актыўнасьці, ён набыў скейт і ўзяўся за катаньне і трукі: высокія скокі, перавароты, бардзюры, крайкі, лаўкі, клюмбы, трамвайныя рэйкі, пажарныя дэпо. Потым пастанавіў спасьцігнуць мастацтва самэлье: бяз стомы параўноўваў густы маладых і старых вінаў, нюхаў, глядзеў на прасьвет і пускаў бурбалкі. Прызвычаіўся адкаркоўваць бутэлькі чайнай лыжачкай ці нават грабянцом. Потым яму заманулася самому вырабляць віно – ён завёў вінаграднік у Гішпаніі і дамогся посьпехаў, ягоны херас высока ацанілі нават старэйшыя вінаградары. Потым высек вінаграднік і пасадзіў ядловец, каб ігнаць джын. Потым кінуў джын і дваццаць гадоў вывучаў філязофію ў Марбурскім унівэрсытэце. Выступіў з рэзкай крытыкай фэнамэналёгіі Гусэрля, быў спрыяльна прыняты ў акадэмічных сфэрах. Выкладаў. Кінуў філязофію і паплыў вакол сьвету юнгай. Зататуіраваўся з галавы да ног. Потым паплыў яшчэ раз – ужо сам-адзін, на ўласнай яхце. Кінуў якар у Японіі, каб дасягнуць дасканаласьці ў валоданьні мячом. Нарэшце яму надакучыла ўсё аканчальна. Юнак адшукаў свой стары астранамічны атляс, зрабіў складаныя вылічэньні і вызначыў, што тая камэта прылятае толькі раз на тысячу год! А прайшло ўсяго толькі дзьвесьце. Што было рабіць? Прыйшлося чакаць. Каб заняць час, ён іграў на мандаліне, займаўся альпінізмам, гадаваў рэдкіх акварыюмных рыбак, курыў опіюм, плаваў з аквалянгам, складаў сымфоніі, гуляў у зборнай па хакеі, праходзіў курсы псыхааналізу, жангляваў факеламі, будаваў замак з запалак і фанцікаў, здабываў нафту, скакаў з парашутам, разганяў працэсары, шукаў скарбы на атлянтычных выспах, развучваў Махабхарату, зьбіраў манэты і маркі, прымаў роды ў вадзе, паляваў на зомбі, пісаў п'есы і да поўнага атлуменьня валяўся на пляжы. Апошнія сто гадоў ён проста габляваў ножыкам рагулькі. За месяц да прылёту камэты юнак стаў ля вакна і не адыходзіў ані на хвілю, баяўся перапусьціць. І вось – яна! Убачыла яго, засьмяялася. «Хачу вярнуць сваю дзяўчыыну!» – гукнуў ён камэце. «Табе ў маладым выглядзе або ў старыым?» – гукнула камэта. «У маладым, калі моожна!» – крыкнуў ён. «Дообра! Заплюшчы воочы і ўяві яе, як мае быыць!» – пракрычала камета, адлятаючы. Ён зажмурыўся, уявіў сваю дзяўчыну і, заміраючы, расплюшчыў вочы. Які жах! Дзяўчына зьявілася, але гэта была зусім не ягоная каханая! Таксама нядрэнная, так-так, нядрэнная... мм, нядрэнная. Але ня тое, ня тое! За тысячу год ён няблага прызабыў сваю каханую і зараз ня здолеў як сьлед яе ўявіць. З прыкрасьці юнак ляпнуў сябе па каленках і ледзь не заплакаў, – і тут Хуліё перапыніўся, каб глытнуць хераса і зьесьці фінік.

– І? – нецярпліва спытаў я, – і чым усё скончылася?

– Ну а чым, па-твойму, усё магло скончыцца, Ролю? Зараз той юнак сядзіць і чакае другую тысячу гадоў, каб паспрабаваць яшчэ раз.

Колік пакрывіўся і пстрыкнуў запальнічкай.

40. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра жудасную жанчыну

Калі мы з брацікамі былі маленькія, мы яшчэ засьпелі амаль усе старадаўнія традыцыі нашага мястэчка. Нават такую ​​экзатычную, як выхаваньне хлапчукоў у бардэлі. Лічылася, што гэта спрыяе ўзмужненьню і папярэджвае гомаэратызм. І вось, калі мы крыху падраслі, у першую суботу верасьня тата заказаў нам ранішні сэанс у адной прыстойнай установе на краі горада, за фартэпіяннай фабрыкай. Мы паехалі туды на роварах, наперадзе павольны тата, за ім – зграйкай мы, з закасанымі калашынамі, каб ня трапілі ў ланцуг. Аднапавярховы будыначак з аканічкамі і белымі сабачкамі. Тата правёў нас на вэранду, пасадзіў на кушэтку і загадаў чакаць, а сам сышоў, каб мы былі самастойныя. Першы павінен быў ісьці я, як сама старэйшы. Я нэрвова церабіў гальштук, тузаў запанкі, і датузаўся – адна зь іх вывалілася і паляцела пад кушэтку. Я палез за ёй, і ў гэты момант дзьверы ў пакой адчыніліся. Жахлівае відовішча! Жудасная жанчына ў чорнай шыпастай скуры, зь бізуном, з вампірычна крывавым ротам і фіялетавымі аваламі вакол вачэй! А якія ў яе былі пазногці! ААА!!! – залямантаваў Толік і кінуўся наўцёкі. Усе – за ім, штурхаючыся, спатыкаючыся і падвываючы са страху! «Куды ж вы, дзетачкі?!» Але яны ўжо імчаліся па садзе. А мяне яна схапіла за руку так моцна, што я ня мог вырвацца. Ад яе патыхала пагрозьліва салодка, «разлажэньнем» – мільганула думка. Трэ было цяміць хутка, інакш сьмерць! І я зрабіў першае, што прыйшло на розум – разьмякнуў і прыкінуўся мёртвым. Паваліўся на падлогу, закінуў галаву, закаціў вочы, пусьціў сьліну. Яна войкнула і пачала дзьмуць мне ў твар – салодка! – а потым нарэшце адпусьціла і пабегла ў пакой, напэўна па ваду. На азадку ў яе быў велізарны выраз, ва ўсю шырыню! І я ўскочыў, і рынуўся вонкі, да брацікаў. Яны ўжо чакалі мяне пад яблыняй, і трымалі напагатове мой ровар. Павольна, павольна мы разганяліся, а жахлівая жанчына неслася ўтропы, хрыпла крычала, наганяла, цягнула атрутныя кіпцюры! Кляц-кляц, наўпрост за сьпіной! Сабачкі люта гаўкалі. Толькі б не калашына ў ланцуг! Але шчасьце: мы ўжо выкаціліся з травы на дарогу і набіралі хуткасьць. Яна адстала і шпурнула ў нас яблыкам, а сабачкі яшчэ з хвіліну беглі. На ўсялякі выпадак мы паехалі дадому вакольнай дарогай, каб зьбіць сабачак са сьледу.

Але таце мы сказалі, што ўсё прайшло добра, бо хто яго ведае.

41. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра каханьне

Калі мой брат Хуліё, узьнёслы падлетак, упершыню закахаўся, ён адчуў такую жальбу, што заплакаў. Яны ляжалі на лузе, у палыновым пылу, у пылку белых рамонкаў, у строкаце стракозак.

– Я так кахаю цябе! Не памірай, калі ласка! – ён гладзіў яе па прыполу сарафана, быццам апошні раз.

– Што? З чаго гэта мне паміраць? – насьцярожылася яна.

– Мы ўсе памром... – сіняга-сіняга сарафана.

– Што? Ты дурань!

Яна была старэйшая за Хуліё і надумалася, што ён намякае на ейны ўзрост. І сышла, і кінула зь ім сустракацца, і памерла.

42. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра вумныя кніжкі

У нашай сям'і асаблівым інтэлектам аніхто ня мог пахваліцца, ну а мы з брацікамі дык зусім – урадзіліся поўнымі тупіцамі. Чамусьці нашыя мазгі не жадалі дасканаліцца, і мы з кожным годам не разумнелі, як нармальныя дзеці, а ўсё больш тупнелі і тармазіліся. Магчыма, гэта ўтваралася праз ручнікі, якімі мама перавязвала нам галовы, каб мы менш балюча біліся, падаючы ноччу з ложка. Магчыма, гэныя ручнікі пераціскалі нейкія важныя артэрыі, і нашыя мазгі не атрымлівалі належнага жыўленьня.

Калі мы скончылі трэцюю клясу, перад тым, як адпусьціць нас на вакацыі, дырэктар школы вымераў нам інтэлекты і пацмокаў языком. «Такой кепскай адзнакі я яшчэ ня бачыў, – сказаў ён. – Вам пара разумнець, пакуль яшчэ ня позна! Мазгі – яны хутка дубянеюць, і потым ужо наогул анічога ня зробіш. Я вам раю чытаць пабольш кніжак. Ручаюся, гэта лепшае, што вы можаце распачаць! Сам я ў дзяцінстве таксама быў тупак, але кожны год чытаў па кніжцы, мазгі зараджаліся, як батарэйкі, і ў выніку вось – зараз я вышэй за сярэдняга, нават дырэктар. Памяркуйце!»

Мы памеркавалі і пастанавілі, што сапраўды пара брацца за розум, але што кожны год чытаць па кніжцы – гэта занадта. Лепш прачытаць адну, але надзвычай складаную, і тады мазгам хопіць зарада на ўсё жыцьцё. Мы пабеглі ў бібліятэку і спыталі сама разумнейшыя кніжкі, якія толькі яны маюць. Бібліятэкары пашапталіся, пашабуршаліся і прынесьлі, на адмысловым лякіраваным падносіку. Мы падыходзілі па адным і цягнулі наўздагад, з зачыненымі вачыма: Хуліё выцягнуў «Фэнамэналёгію духу», Колік – «Крытыку чыстага розуму», Толік – «Быцьцё і час», Валік – «Лёгіка-філязофскі трактат» з камэнтарамі, а мне прыпаў «Уліс».

Спачатку я ўзрадаваўся, што з раманам будзе прасьцей, чым зь філязофіяй, ды дзе там – кніга аказалася жорсткай і зубаскрышальнай! Закусіўшы рукаў, я цэлых тры жудасных дні запар упарціўся, не здаваўся і прадзіраўся скрозь абзацы, нават у прыбіральні. Мне таксама хацелася стаць дырэктарам! Але маё юнае цела нясьцерпна пакутавала жахлівым чытвом і ў адзін цудоўны момант аканчальна адхіліла яго – пальцы самі сабой расьціснуліся, і Джойс паляцеў у сьмярдзючую яму. Вылавіць яго не было ніякай надзеі, цяжкая таміна адразу патанула. «Авохці мне! – забедаваў я, – цяпер ужо ніколі не пазбыцца мне тупасьці!» Спустошаны, ані не паразумнеўшы, са сьлязьмі роспачы на вачох, я выйшаў з прыбіральні і павалокся на возера, да зрыву, глядзець на чаек.

Як жа я ўзрадаваўся, калі спаткаў тамака ўсіх маіх брацікаў! Выявілася, што Хуліё страціў Гегеля ў лесе, Колік выпадкова спаліў Канта ў вогнішчы, Толік незнарок спрэс заліў Гайдэгера чарнічным сочывам, а ў Валіка адабралі Вітгенштэйна хуліганы. Мы абняліся і доўга плакалі разам, а потым купаліся. Зразумела, на наступны ж дзень мы пабеглі ў бібліятэку зноў, але ў падаўжэньні абанэмэнта нам адмовілі.

43. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра дзёньнік

Калі ў нас з брацікамі пачалі прабівацца першыя бакенбарды, мы вычыталі ў юнацкім часопісе, што вельмі карысна весьці дзёньнік, запісваць у яго ўсялякія падзеі – і потым аднойчы, праз гады, будзе прыемна разгарнуць яго і ўсё ўспомніць. Як і належала, мы вялі дзёньнікі ноччу, глыбока пад коўдрай, зь ліхтарыкамі. І, зразумела, хутка за гэтым заняткам нас застукаў тата. Мы зрабілі непавінныя выгляды, а ён зрабіў выгляд, што нічога не заўважыў. Але без зануднае павучальнае казкі не абышлося:

– Жыў-быў адзін чалавек, які вельмі турбаваўся каб анічога са свайго жыцьця ня страціць. Спачатку ён вёў дзёньнік, і скрупулёзна ўносіў туды кожны свой рух.

– І? – мы былі раззлаваныя і наважаныя скептычна.

– А потым дзёньніка яму здалося мала, і ён купіў фотапарат, і кожны дзень фатаграфаваўся, калі-нікалі нават па некалькі разоў.

– І?

– А потым і фотаздымкаў яму здалося мала, і ён купіў відэакамэру і дыск зь велізарнай памяцьцю, і бесьперастанку здымаў сябе ў вышэйшай якасьці. Менавіта так, ішоў па вуліцы, адставіўшы руку з камэрай, і здымаў сябе.

– І?

– І ён засьняў усё-прыўсё сваё жыцьцё, да сама глыбокае старасьці. А потым ціхамірна сканаў.

– І?

– І ўсё! А што вы яшчэ хацелі?

44. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра самага разумнага чалавека

Глядзець Сама Разумнага На Сьвеце Чалавека мы з мамай і татам паехалі ў абласны опэрны – бо ў наша мястэчка яго не прывозілі. Перад тым, як ісьці ў касу, тата адвёў нас у тэатральны рэстаран, спачыць з дарогі, і тут нам пашанцавала – за суседнім столікам абедаў сам Старэйшы Білетэр. Ён павітаў нас, паслаў бутэльку бажале і крыху распавёў пра атракцыён. Паказ ішоў ужо другі сэзон, людзей было не зашмат, але ён усё ж параіў ня йсьці з усімі, а набыць пэрсанальныя квіткі і сустрэцца з Сама Разумным На Сьвеце Чалавекам асабіста, наўпрост у ягоных апартамэнтах. «Калі?» «Зараз». Тата ахвотна падпісаў чэк, мы даелі салаты і паехалі на ліфце – ён жыў тут жа, у пэнтхаўсе адміністрацыйнага корпуса. Старэйшы Білетэр адамкнуў замок сваім ключом, але сам заходзіць ня стаў, расчыніў дзьверы і саступіў убок. «Пяць хвілін». У пэнтхаусе было прасторна і сонечна, Эванс летуценна падыграваў Холлу, віселі партрэты Пірагова, Боткіна і яшчэ некалькіх, незнаёмых нам. Сама разумны чалавек сядзеў на тапчане, закінуўшы нагу на нагу, паліў цыгарэту з мэнтолам і гартаў часопіс. Мы расьселіся ўздоўж супрацьлеглае сьцяны на крэслах і глядзелі на яго. Ён насіў штаны ў вузкую палоску, вольны хатні пінжак і балеткі. «Напэўна, трэба нешта спытаць у яго», – шапнуў тата.

– Прывітаньне! – сказалі мы.

– Прывітаньне, – адгукнуўся ён, ветліва адарваўшыся ад часопіса.

– Як цябе завуць?

– Аляксандар.

– Колькі табе год?

– Трыццаць два.

У ягоных вачох чыталася незвычайная моц думкі, спакойная і сьвядомая, і за кожным словам стаяў імгненны ланцуг інтэлектуальна бездакорных высноваў. Мы губляліся – пра што запытацца? Чым адрозьніваецца кангруэнтнасьць ад канвэргентнасьці? Ці зьяўляецца рацыянальнай пастаянная Эйлера? Як распазнаць нягодніка зь першага погляду? Навошта ў носе растуць валасы? Усё гэта было дурное і недарэчнае, маўчаньне доўжылася, і нас пачала падшыбаць благая весялосьць.

– Колькі будзе два плюс два? – дрыготкім голасам спыталі мы і зарохкалі, душачы сьмех.

Тата з мамай таксама рохкнулі. Сама Разумны На Сьвеце Чалавек паглядзеў на нас з дакорам. Ён адкашляўся, зірнуў на гадзіньнік і апусьціў вочы назад у часопіс. Ягоныя бровы былі зьдзіўлена паднятыя, але ён стрымаўся і ня стаў вымаўляць нам, бо мы заплацілі за квіткі і мелі права на ўсё.

45. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра прадказаньні

Адной з улюбёных забавак у нашым горадзе былі аракулы. Бліжэйшы да нас аракул знаходзіўся на суседняй вуліцы, насупраць малочнае крамы – шэрая дашчаная будка зь зялёным эмаляваным вядром на столку. Калі вам прыходзіла ў галаву думка – вы запісвалі яе на аркушык ​​і кідалі ў вядро, а калі шукалі прадказаньне – ціхутка загадвалі пытаньне, засоўвалі руку паглыбей і выцягвалі штосьці наўздагад. З усіх нас да аракула часьцей зьвяртаўся закаханы Хуліё – каб атрымаць падказку пра шляхі да ўзаемнасьці. Аракул часам сапраўды гаварыў справу, але звычайна абвяшчаў нешта абстрактнае ці нават расхалоджваў.

«Сэксуальная пацяга існуе дзеля таго, каб нават самая грубая чалавечая душа мела магчымасьць зьведаць каханьне. Мяккі, але настойлівы штуршок у сьпіну».

Прачытаўшы такое, Хуліё сьмяяўся і махаў рукой, а Колік адбіраў у яго аркуш ​​і наклейваў над сваім ложкам – ён меў ідэю, што шмат маленькіх прадказаньняў аднойчы дасягнуць крытычнае масы і зьліюцца ў адно велізарнае, усёабдымнае.

46. Уцёкі ды туляньні. У ахвяру

Трасучыся са страху, я прасядзеў паміж плітой і мыйкай ўсю раніцу. Трывожны вецер пастукваў форткай, падрыгваў фіранкай. Нага дранцьвела, казыталася, калолася іголачкамі, а потым быццам зьнікла, стаяла асобным прадметам. Чорны павучок доўга-доўга спускаўся па куце, агінаў маё плячо, агінаў локаць... схаваўся ў шчыліне пад ліштвай. Палудзень. Цень аконнае рамы доўга-доўга поўз па падлозе, пераламваючыся на табурэтах, бялеў... растаў пад сталом. Набліжаўся вечар, Паляўнік ня йшоў, але страх не праходзіў.

Калі нарэшце шчоўкнуў ключ, я тузануўся, спатнеў, прахалодныя струменьчыкі пацяклі па рэбрах. Лёгкія крокі – гэта магла быць і дзяўчына-гаспадыня, і бясшумны ён! Але пяшчотны кашаль выдаў жаноцкасьць – і я рвануўся са свайго закутка, прывалокваючы чужую непатрэбную нагу, убачыў яе, упаў. Я абняў яе за туфлі і залапатаў:

– Выратуй! Выратуй!

Яна прысела, ускудлаціла мае валасы і запэўніла:

– Я выратую цябе.

Яна вырвала лісток з нататніка і рупліва-нахільна напісала адрас свайго лецішча, гадзіну на паўночнай электрычцы. «Там цябе ня знойдуць. Ніхто ня ведае, а бабуля памерла». Я цалаваў яе туфлі, цалаваў калготкі на костачках, такія непрыемныя вуснам – і тут грынуў званок! Аглушальна!

– Выратуй! Выратуй! – бязгучна прашаптаў я.

– Я кахаю цябе, – бязгучна адказала яна.

Яна штурхнула мяне за вешалку, пазахінала кажухамі і расчыніла дзьверы. Цішыня. Ён, ён, бясшумны Паляўнік! Я ўціскаўся ў сьцяну, адасабляючыся ад кажухоў, каб яны ня ўздрыгвалі праз удары майго сэрца. Толькі б не паглядзеў, толькі б не паглядзеў! Два ціхіх кроку, выразнае дыханьне забойцы. Чаму яна маўчыць? Але яна не падвяла, не дала паглядзець:

– Заходзьце! Вось сюды, сюды. Як прыемна ад вас пахне... дазвольце... ах, нічога, проста нітачка ў вас на каўняры. Вось сюды, сюды сядайце. Гарбаты? Сыру? Ах, і добра, што ня хочаце, я толькі што са службы і да таго стамілася... Нічога, калі я прылягу? Не-не, ня рухайцеся... О, мае ножкі, як вы натрудзіліся... Вы не маглі б трошачкі..? Так, вось так, вось так... О... Які вы моцны! Так, так... Калі ласка... Так, так... О!..

Ложак выратавальна рыпаў, і я адважыўся рассунуць кажухі, павольна-павольна, плачучы з жаху і баючыся ўсхліпнуць. Яна пакінула дзьверы прыадчыненымі, мая ахвярная! Бласлаўляючы яе, я сьлізгануў на пляцоўку і паляцеў уніз па лесьвіцы, праз тры, празь пяць прыступак, да трамвая, на вакзал.

47. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра пыласосьніка

Па чацьвяргах да нас прыходзіў пыласосьнік – дужы мужчына ва ўзросьце, з шырокімі вусамі на сур'ёзным твары, у вязанай кофце і вэльвэтавых штанах. Пыласос ён насіў на брызэнтавым рамяні цераз плячо, цёмна-сіні самсунг, маленькі, але моцны. Паважна павітаўшыся з татам і мамай і пачаставаўшы нас з брацікамі маркоўным пірагом, ён умыкаў пыласос у разэтку і прымаўся за справу. Ён пыласосіў старанна, з задавальненьнем, усьміхаючыся і напяваючы, не прапускаючы аніводнага сантымэтра. Ён не ленаваўся і ня грэбаваў насадкамі: шчотка для падлогі, плоскі плашчак для дываноў, тарка для канапаў, соска для цяжкіх кутоў. Мама не аднойчы згадвала, што пыласосьнік ходзіць па хатах выключна дзеля ўласнага задавальненьня, але аднойчы мы вырашылі даведацца пра гэта ў яго самога. З хвіліну мы штурхаліся ў яго за сьпіной, саромеючыся падысьці, і нарэшце выштурхнулі Валіка. Зьбялеўшы, Валік крануў пыласосьніка за рукаў. Павярнуўшыся і ўбачыўшы нас, ён вымкнуў пыласос і падняў на лоб шкляныя матацыклетныя акуляры, якія напранаў для бясьпекі.

– Дзядзечка, навошта вы пыласосіце? – піскнуў Валік.

– Падабаецца, – адказаў ён проста. – Вядзеш шчоткай па пылу, а за ёй роўны чысты сьлед застаецца. Праз гэта мне прыемна становіцца, і адчуваю лёгкае такое ўзбуджэньне, быццам з горкі лячу. Як у піянэрскім лягеры ўбачыў пыласос ў першы раз, так і закахаўся ў яго!

– Але няўжо ж вам не надакучыла?

– Не, дзеткі, не надакучыла... – пакруціў ён галавой і задумаўся, а за хвіліну прамовіў: – Я вам вось што скажу, дзеткі. Празь зьменьлівасьць – усе беды чалавечыя. Адзін жанчыну пакахае, а потым разьлюбіць і кіне, іншы пачне сымфонію пісаць, стоміцца і плюне, а трэці шчанятку прыгрэе, прылашчыць, дый утопіць праз паўгады. Запомніце: чалавеку, якому надакучыла, імя паганец. А што будзе, калі ён у Госпада спачатку паверыць, а потым надакучыцца? Маўчыце? Вось як.

І ён, пагладзіўшы нас па галовах, працягнуў уборку, а мы марудна падняліся ў свой ​​пакой і селі на ложку, з запозьненым каяньнем успамінаючы, як учора папрасілі маму не гатаваць больш прасяную кашу. Яна яшчэ так скоса зірнула...

48. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра фізычную культуру

Акрамя іншых прадметаў, у нашай школе вывучалі фізычную культуру. Выкладаў яе сэньёр Рунас, былы абат, народжаны пуэртарыканец. Не па сваёй волі, вядома, а па прызначэньню дырэктара – настаўнікаў у тыя часы дужа не хапала. Сэньёр Рунас быў чалавекам духоўным і пагарджаў фізычнай культурай. Усе нашыя практыкаваньні складаліся з павольнага гуляньня да школьнага стадыёна і сядзеньня на травяністым узгорку пад яблыняй. Некаторы час мы традыцыйна глядзелі на праплываньне аблокаў, а потым ён частаваў нас цукеркамі «кароўка» і пачынаў занятак:

– Ці магчымае ў наш час хоць нешта? Ці магчымае прынцыпова? – голас сэньёра Рунаса быў сумны. – Што б мы ні сказалі, што б ані падумалі – усё ўжо накрэсьлілі на скрыжалях Вялікія. Гекатомбы Вялікіх строга сочаць за нашымі наймалейшымі пукамі: «га? што ты тамака наважыўся? мы ж ужо пісалі пра гэта – сто гадоў таму і нават тысячу!» Любую нашую думку можна раскласьці на Вялікія складнікі. Любую, любую, любую. Што вы на гэта скажаце, дзеткі? Думайце.

– Апакаліпсіс блізкі, як ніколі, – звыкла адказваў Толік, і ўсе моршчыліся з гэткай банальнасьці.

– Хутка наперадзе якасны скок, пераход на новы ўзровень. Нечуваны фазавы зрух! – казаў я, з усіх сілаў спрабуючы не зарагатаць і праз слова пачмыхваючы. Але мае жарты даўно надакучылі, і ўсё слухалі Валіка.

– Толькі плябей і выскачка разглядае ўласныя думкі скрозь чужыя прызмы! – усклікаў Валік узьнёсла. – Моцны і сьмелы ня чуе шэпту з магілаў, моцны і сьмелы стварае сьвет нанава!

– Толькі плябей і выскачка пагарджае футболам! – перарываў Колік, нахабна гледзячы абату ў вочы. – Сапраўдны арыстакрат духу не баіцца цела, яно падуладнае яму, як паслухмяны інструмэнт. Брамс абліваўся халоднай вадой, а Брытэн гуляў у тэніс!

Карацей, у нас было весела. Потым мы ўсе разам ішлі шукаць Хуліё, і знаходзілі яго ў зарасьніках багуна – ён ляжаў і закахана стагнаў, і цёрся плячыма аб купіны, як кот. Ён марудліва паварочваў на нас свой ​​погляд, але нічога ня бачыў і ня чуў, пагружаны ў салодкія мары. Сэньёр Рунас яго заўсёды хваліў і ставіў прыкладам: вось вам чалавек новага сьвету! Вучыцеся.

49. Змрочныя засьценкі. Гэта толькі пачатак

Паціху чарната ажывала. Праяўляліся вобразы, прадметы, і ўсе – чароўна насычаных колераў, зь цьвёрдымі акруглымі гранямі, быццам зробленыя зь ледзянцоў. Дакрануцца было немагчыма, і я глядзеў. Мае таварышы, якія аказаліся жыцьцяздольнейшымі за мяне, ужо на ўсю моц займаліся: дзяўчынка Леначка, былая сьляпая, танчыла перад люстэркам у велізарных ліловых слухаўках, а вакол яе ў такт нячутнай музыцы ўспыхвалі россыпы далікатных промняў; аўтааматар Рыгор, сагнуўшыся над джойсьцікам, насіўся па сэрпантынам на навюткіх нісанах, перакульваўся, ляцеў, узрываўся букетам вогненных аскепкаў і імчаў далей; шахцёрскі сірата Куценька з блажэннай усьмешкай плыў на белай хмарцы над залатымі палямі, над зялёнымі лясамі, над новабудоўлямі, з жаўрукамі.

– Як до-обра, Ролю, га? Як хо-ораша! – сьпяваў Куценька.

Я не адказваў.

– Не лянуйся, ствары штосьці, зрабі сабе па-альчыкі.

– Мне тут не падабаецца.

– Ну навошта ты адразу! – Леначка ссоўвала слухаўку. – Гэта толькі пачатак! Далей будзе цікавей! Ну што ты дзічысься?

– Не хачу. Сыду.

– Цябе не адпусьцяць!

– Уцяку.

– І як жа ты ўцячэш?

– Уцяку.

– Да матухны захацеў? А пра Белага Паляўніка чуў? – паварочваўся Рыгор. – Ад яго не схаваесься, ён за кілямэтры зьбеглых чуе! І бачыць скрозь сьцены, скрозь атамную рашотку! Ловіць такіх, як ты, коле з шпрыца атрутай і душыць.

– Лухта.

– Сам ты лухта! Ляжыш тут і ня ведаеш анічога. А нам ужо шмат чаго распавялі.

– Яны ня могуць трымаць тут чалавека супраць волі.

– Чалавека мо й ня могуць. Але хто тут чалавек?

Я маўчаў.

– І ведаеш што?

Ён нахіліўся да мяне. «Каго зьбеглага зловіць – наругаецца і скарыстаецца. Жах які шалёны, усё яму мала». Ён адвярнуўся і самазадаволена круціў галавой, разьмінаючы шыйныя пазванкі. На ўкормленым карку пераліваліся зморшчыны скуры. Гад! І тут я раптам зразумеў той унутраны рух, якім ствараюць рэальнасьць і робяць сабе пальчыкі. Я ўжо адчуваў, як яны распухаюць і выцягваюцца – дужыя, касьцяныя, з агрубелымі кончыкамі.

4A. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра словы

Калі мы былі маленькія, перад існом нам абавязкова патрабавалася казка. Мама распавядала выключна добрыя казкі, і ўгаварыць яе на страшную было амаль немагчыма. Іншая справа – тата. Патушыўшы лямпу, ён запальваў ліхтарык і сьвяціў сабе на твар зьнізу, каб дадаць жудасьці. Ён ведаў, якія казкі мы любілі больш за ўсё – калі ў іх таямніча зьнікаюць маленькія хлопчыкі.

– Жыў-быў адзін хлопчык, зусім звычайны: вучыўся сярэдне, паводзіў сябе паслухмяна, любіў валачашчых сабакаў і час ад часу ірваў на каленках штаны. Бацька ягоны працаваў у будоўлі – да позьняе ночы ўзводзіў жыльлёвыя масівы, а часам і наогул у камандзіроўку зьяжджаў. А маці была мастачкай, займалася батыкам і керамікай, і на хлопчыка ў яе таксама часу бракавала – то выставы, то сэмінары, то творчая ліхаманка. Таму на мозг яму ніхто ня ціснуў, і ён разьвіваўся вольна ва ўсе шэсьць бакоў. У малодшай школе хацеў, як і многія, стаць пажарнікам і сьледчым, а крыху пазьней, клясе а пятай – архітэктарам або мастаком, накшталт маці з бацькам. Благія кампаніі шчасна абышлі яго бокам, дый ён і не сябраваў ні з кім асабліва, толькі з адным тоўстым аднакляснікам-выдатнікам. А дзівацтвы ягоныя ўпершыню выявіліся ў сёмай клясе, калі на занятках па грамадазнаўству зноў пачалі абмяркоўваць пляны на будучыню. Дзеці пасталелі: хто хацеў займацца прафэсійным спортам, хто – мэдыцынай, хто – бізнэсам. Тоўсты выдатнік абвясьціў, што стане лінгвістам і філёзафам. Потым чарга дайшла да нашага хлопчыка, і ён сказаў, што ягонае прызначэньне – кабарын. «Гагарын? – недачула настаўніца, – ты хочаш стаць касманаўтам?» «Кабарын», – паўтарыў хлопчык. «Барын!» – гукнуў нехта, і ўсе рагаталі. «Кабан! Ха-ха-ха! Кабан!» «Ціха, дзеці! – настаўніца падумала, што хлопчык пажартаваў. – Ня сьмешна. Сядай. Хто наступны?» Але з тых часоў заўсёды, калі гаворка заходзіла пра прафэсію, хлопчык казаў, што ён стане кабарынам. Некаторыя сьмяяліся, а некаторыя дапытваліся – і хлопчык пачынаў тлумачыць ім значэньне слова, але зразумець чамусьці ні ў каго не атрымлівалася. Нарэшце ўсе зацьвердзіліся, што хлопчык занадта загуляўся ў свой жарт, ужо надакучыўшы, і гэтую тэму абыходзілі бокам. За ім замацавалася мянушка Кабарын, а пра гісторыю мянушкі пакрысе забыліся. Прайшло пару гадоў, і школа скончылася. Увечары бацька падарыў хлопчыку сталёвую запальнічку і скрынку з прэзэрватывамі, а потым спытаў, куды той пойдзе вучыцца. Хлопчык адказваў, што паступае ў каледж, і назваў спэцыяльнасьць. Бацька не зразумеў з назвы ніводнага слова, але каб не губляць годнасьці, выгляду не падаў. Ці мала бывае спэцыяльнасьцяў? Галоўнае – сын ведае, чаго хоча. А маці ўдзельнічала ў чарговым вэрнісажы і наогул засталася ня ў курсе. І вось: прыкладна празь месяц, калі маці йшла перад існом у прыбіральню, яна ўбачыла за прыадчыненымі дзьвярыма ваннага пакою постаць сына, усю ў рабізьне, як гэта бывае на экране тэлевізару падчас дрэннага прыёму сыгналу. «Сынок!» – паклікала яна спалохана, і ён павярнуўся да яе, зрабіўшыся цалкам нармальным. Ён чысьціў зубы. «З табой усё добра?» – спытала яна. «Афуль вялф кабарын сінул», – ён неразборліва ўсьміхнуўся ёй скрозь пену пасты. Маці зрабіла выгляд, што зразумела яго, і ўсьміхнулася ў адказ. Наступным разам бацька, вярнуўшыся з будоўлі моцна падпіты, прыабняў хлопчыка за плечы і па-сяброўску пацікавіўся – ці маюцца у ягонай групе дзеўкі фігурыстыя? «Валдорн мунія пэнезполд кабарын. Сямболіпі геліскул», – паківаў хлопчык шчыра. Ягоныя плечы пікалі. Бацька зьбянтэжана паглядзеў на яго, але сьпісаў усё на гарэлку і пайшоў спаць. З таго дня хлопчыка ўжо ніхто ня мог зразумець. А потым ён зьнік. І сабакамі яго шукалі, і вадалазамі, і сяброў апытвалі, і дзевак фігурыстых. Нарэшце прыйшлі да аднаклясніка-выдатніка дапытвацца. «Ну а чэ ж вы хацелі? – адказваў выдатнік удумліва і з дыхавіцай. – Ён стаў-такі кабарынам». «Але што, што гэта такое?!» – усклікнуў бацька. «Дык у тым і справа, што незразумела, што гэта такое. Слова гэтага ў чалавечай мове няма. І паняцьця такога няма. А ён узяў, дый атаясаміўся ​​з гэтым. Выйшаў, як гавораць, за межы разуменьня. Ступіў!» «Але гэта ж проста слова! Слова! А дзе наш сыночак?» – загаласіла маці. «Даволі словаў! Дзе цела?» – падтрымалі яе сьледчы і пажарнік. «Ну чэ ж вы гэткае кажаце, га? – выдатнік засьмяяўся тоўстымі шчокамі. – Дарослыя ж людзі. Высьмяхаецеся, ці што? Дэрыду не чыталі, ці што? Няма, няма аніякіх целаў, каб вы ведаць хацелі, – і, вытрымаўшы значную паўзу, важка вымавіў: – Ёсьць толькі словы».

4B. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра недаеданьне

Па аўторках пасьля школы мы з брацікамі звычайна зьбіраліся і рабілі тое, чаго яшчэ ні разу раней не рабілі. Напрыклад, аднойчы мы выправіліся ў рэстаран. Адмыслова дзеля гэтага мы пераапрануліся ў белыя кашулі, чорныя строі, лакавыя туфлі, прычасаліся і ўвайшлі. Мы стараліся паводзіць сябе бездакорна: па чарзе важка казалі пра палітыку, стрымлівалі міміку, не дакраналіся да твару і сядзелі прама, прыціскаючы локці да бакоў. Калі прынесьлі ежу, мы па-шляхецкі адтапырылі мезенцы і з выглядам знаўцаў боўталі віно ў келіхах, разглядаючы яго на прасьвет. Ежа была ня надта смачная, але мы мэтадычна зьелі ўсё да дробачкі, наклаўшы кожную нажом на відэлец і пражаваўшы з зачыненымі вуснамі 33 разы. Мы спрабавалі адгадаць па афіцыянтам, ці добрае пра нас складаецца ўражаньне, але афіцыянты чамусьці адводзілі ад нас погляды, і на іхных тварах не было й ценю належнае пачцівасьці. Прываліўшыся плячыма да сьцяны, яны глядзелі кудысь у акно. Нават чаявыя яны прынялі холадна й напышліва, а ахоўнік праводзіў нас адкрыта пагардлівым позіркам.

«Што мы зрабілі ня так?» – спыталі мы ў таты з мамай, вярнуўшыся. Тата заўважыў, што толькі дурні ходзяць у рэстаран, бо там табе могуць плюнуць у талерку, але мама патлумачыла: ані ў якім разе нельга даядаць ежу да канца, гэта верх непрыстойнасьці. Ідзіце і паспрабуйце яшчэ раз, у вас усё атрымаецца.

«Што за абсурд і бязглузьдзіца?» – падумалі мы, але паслухаліся мамінае парады і вярнуліся ў рэстаран. Зараз, дачакаўшыся падачы супу, мы нават не дакрануліся да яго, і толькі дакорна маўчалі, зрэдку прамакаючы лбы хустачкамі. Вынік быў імгненны: афіцыянты занепакоіліся, забегалі вочкамі, заскублі бародкі. Зьмяніце! – крыкнуў Колік празь дзесяць хвілін. Прыбралі суп і прынесьлі наступныя стравы. Цяпер афіцыянты сьмешна драбязілі і лісьліва падхіхіквалі. Мы моршчыліся і адсоўвалі прыборы далей. Мы закурылі і стрэсвалі попел са зьдзіўленай пагардай, быццам попельніца была заплёваная. Прыбярыце! Нясіце кампот! – загадаў Валік празь дзесяць хвілін. Падлашчваючыся і зазіраючы ў вочы, афіцыянты вынесьлі кампот. Стоячы за нашымі сьпінамі, яны зьняважана горбіліся і манежыліся, як малпы. Мы кінулі на стол сурвэткі, кінулі банкноты і падняліся. Яны пабеглі да нас, падаючы паліто, капелюшы і пальчаткі. У змрочным маўчаньні мы выйшлі. Я выходзіў апошні і бачыў краем вока, як ахоўнік працягнуў нам усьлед малітоўна складзеныя рукі. Уся ягоная пастава выяўляла роспач. Трагедыя адрынутага апостала.

Вось так з кожным аўторкам няробленых спраў заставалася ўсё менш. Мы глядзелі ў будучыню з некаторай асьцярогай – што будзе, калі мы зробім абсалютна ўсё?

4C. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра пляваньне

На шчасьце, аўторкі хутка канчаліся, упэўненасьць і аптымізм вярталіся да нас, і мы з палёгкай казалі адзін аднаму: не, справы ніколі ня скончацца! Таму што адна справа цягне за сабой дзесяць іншых. «Жыцьцё невычэрпнае, прынамсі невычэрпнае чалавекам», – так мы думалі па серадах, і з гэтае думкі нам рабілася лёгка і радасна. Мы спаборнічалі: хто хутчэй прыдумляў новую справу, таго на ўвесь дзень менавалі трыюмфатарам. Аднойчы Валік прыдумаў пайсьці паглядзець, як гатуюць ў рэстарацыі. Дакладней, спраўдзіць татавы словы, ці на самой справе кухары й афіцыянты плююць у ежу, і калі так, дык у які менавіта момант? Бо калі плюнуць, прыкладам, у гарачае да гатовасьці, дык палкі пар мусіць абясшкодзіць заразную сьліну? Мы пераапрануліся ў кухараткаў і пракраліся на кухню праз чорны ход, беззабаронна абмінуўшы ахову. Мы адразу зразумелі, што прыйшлі не дарма – на кухні было надзіва весела! Кухары з рогатам спаборнічалі, хто трапней заплюне ў харчо: адыходзілі на дзесяць крокаў, на дванаццаць, мылялі вуснамі і шчокамі, стымулюючы сьліну. У піццу плявалі пад кожную каўбаску, у сушы плявалі пад кожную рыбку. Афіцыянты не адставалі, на бягу падплёўвалі ў мусы, соўсы і чызкэйкі, а нажы і відэльцы перад падачай аблізвалі сваімі распухлымі ад празьмернасьцяў языкамі. Мы запыталіся ў самога тоўстага кухара, па выглядзе шэфа, ці перадаецца сьнід празь сьліні? Вядома! – важна пацьвердзіў ён, і ўсе іншыя кухары згодна заківалі. І ня толькі сьнід, і ўсё астатняе таксама! Давайце, дзеткі, ну! Плюйце ў салаты! Мы спачатку крыху саромеліся, але потым увайшлі ў смак і з гіканьнем заскакалі па кухні, заплёўваючы ня толькі салаты, але й чыстыя талеркі. Вось малайцы! – нахвальвалі нас кухары, – вось прыгажуны! Яны хутка-хутка шаткавалі моркву і кідалі нам аранжавыя кружочкі, а мы лавілі ратамі і хрумсталі. Потым у ахоўнікаў надышла перазьменка, і яны далучыліся да нас, але ім больш падабаўся студзень. Ну дык што, тлумачылі нам ахоўнікі, ну дык што, што ў яго наплявалі? Па-першае, сьліна нячутная на смак, па-другое, мы самі сухотныя і бацылу не баімся, па-трэцяе, ганарыстасьць нам чужая. Ахоўнікі падарылі нам вялікі сьвісток, крыху абкусаны па краі, з аксаміцістым белым шарыкам усярэдзіне, а кухары падарылі зручную прыхватку зь сінімі васьміножкамі.