Текст книги "Гісторыя Ролянда"

Автор книги: Піліп Ліпень

сообщить о нарушении

Текущая страница: 10 (всего у книги 22 страниц)

Я: што (ці каго) ты ненавідзіш больш за ўсё на сьвеце?

Толік (мой брат): сьпякоту!

Кодэкс праўдзівага статыстыка абвяшчае – няварта патрабаваць тлумачэньняў. Толькі пытаньне і адказ. Для адказу Толіка тлумачэньні і непатрэбныя – да таго змучаны ягоны мясісты твар, да таго велізарныя плямы поту атачаюць падпахі і хрыбетнік. Ён абцірае лоб рукой, і на руцэ застаюцца шырокія мокрыя палосы.

Я: што (ці каго) ты ненавідзіш больш за ўсё на сьвеце?

Тата (мой тата): шашаляў!

Тата сядзіць пад сталом са сьмертаносным слоічкам у руцэ і мэтадычна абрызгвае ножкі, стальніцу і сучляненьні. Старадаўняе чырвонае дрэва, фамільныя скарбы. Шашалі з году ў год мутуюць, прыстасоўваюцца да яду і зноў нязмушана псуюць мэблю.

Я: што (ці каго) ты ненавідзіш больш за ўсё на сьвеце?

Мама (мая мама): марціні!

Мама ляжыць на ложку ў халаце і цёмных акулярах. Учора яна вярнулася вельмі позна і толькі нядаўна прачнулася. Ідзі прынясі мне халоднай вадзіцы, Ролю, мне млосна, каламуціць. Толькі глядзі гатаванай.

Я: што (ці каго) ты ненавідзіш больш за ўсё на сьвеце?

Колік (мой брат): дазіральнікаў!

Колік прысеў на кукішкі, растапырыў пальцы левае рукі на падлозе і хутка-хутка тыкае ножыкам паміж імі. Важна не параніцца. Напэўна, дазіральнікі кепска даглядалі яго ў турме, білі, кідалі ў халодны карцар, адбіралі цыгарэты.

Я: што (ці каго) ты ненавідзіш больш за ўсё на сьвеце?

Хуліё (мой брат): губную памаду!

Хуліё закрыў далоньню слухаўку, каб адказаць мне, а зараз ізноў палка шэпча ў яе: жар прадчуваньня! прага жаданьня! асалода зьліцьця! Чаму ён ненавідзіць губную памаду? Гэта наогул незразумела! Ён махае мне, каб я сышоў.

Я: што (ці каго) ты ненавідзіш больш за ўсё на сьвеце?

Валік (мой брат): прафэсійных дэкляматараў!

Не, ніяк не магчыма ўтрымацца і не парушыць кодэкс праўдзівага статыстыка!

Я: але за што ты ненавідзіш прафэсійных дэкляматараў?

Валік (гнеўна): за тое, што гэтыя людзі ня ведаюць сораму! сваім мярзотна-аксамітным барытонам яны афарбоўваюць у высакароднасьць самыя лядашчыя вершыкі! з роўна-бессэнсоўнай ўдумлівасьцю чытаюць і рэклямныя слоганы, і найвялікшых паэтаў! пустышкі, падлы, курвы! ненавіджу ўсёй душою!

Тупік. Як можна зьбіраць статыстыку, калі ўсе адказы абсалютна розныя?

Але я не адчайваўся і яшчэ доўга марыў быць статыстыкам.

72. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра Амэрыку

Калі мы былі маленькія, мы вельмі хацелі жыць у Амэрыцы. Мы ўяўлялі яе па фільмах Д. Лукаса і Д. Лінча. І вось аднойчы мы пастанавілі, што чакаць больш няма чаго, што час надышоў, і паехалі на трамваі-тройцы ў амэрыканскую амбасаду. Паслы як раз елі кавун. Нас таксама пачаставалі кавуном і запрасілі ў кабінэт. Ну? – сказалі яны. Я вырасту і буду вельмі добрым праграмаром, – сказаў Толік. Бо мы ведалі, што іх трэба чымсьці зацікавіць, а ня проста так. Праграмаром? А што ты ўмееш рабіць? Я добра лічу! Толік прад'явіў ім дзёньнік з выдатнымі адзнакамі, а потым, каб давесьці, узяў аркушык і памножыў у слупок, і падзяліў, і склаў дробы. Але яны паматлялі галовамі – ня ўразіла. Я вырасту і буду вядомым прадусарам... ці хаця б мастаком, – сказаў тады Валік. Сапраўды? Валік паказаў ім свой ​​алоўкавы пэйзаж, на якім тата стрыг газон. Але ніхто зь іх нават не працягнуў рукі, каб паглядзець бліжэй. Тады ўстаў Хуліё і прасьпяваў ім песьню, усьміхаючыся і падморгваючы, а мы пляскалі і тупалі ў такт. Ён намагаўся з усіх сілаў, і калі б яны былі дзяўчаты, ім бы сапраўды спадабалася, але яны былі лысыя саракагадовыя дзядзькі, без усялякіх штучак, і яны толькі паківалі галовамі. Шанцаў заставалася ўжо мала! Я – былы вязень і прашу палітычнага прытулку, – сказаў тады Коліку, – я быў ​​у калёніі! А па якім артыкуле? Колік назваў. Ты спазьніўся на трыста гадоў, крымінальнікаў мы больш не бярэм! Толькі прыстойных людзей! І тады я роспачна сказаў: вазьміце нас на ворганы. Сьвежыя дзіцячыя ворганы, сама выдатнае якасьці! Паслы пераглянуліся і некаторы час пільна пазіралі на нас, нібы ў задуменьні. Але потым раптам напусьцілі на сябе злосны выгляд, быццам мы ім ужо надакучылі. Яны справодзілі нас, прыгаворваючы, што мы ёлупы, і нас ня тое што ў Амэрыку, нас нават у трамвай нельга пускаць. Ідзіце, ідзіце, і каб мы вас больш тутака ня бачылі! Мы выйшлі, селі ля дзьвярэй і, не змаўляючыся, горка заплакалі – але не таму што нас ня ўзялі, а таму што нам зрабілася шкада нашых далікатных ворганаў. І з тых часоў мы больш аніколі не хацелі жыць у Амэрыцы.

73. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра сухары

Калі сыноптыкі абяцалі некалькі сонечных дзён запар, тата выпраўляўся ў гастраном, купляў тры-чатыры булкі чорнага хлеба і наразаў яго роўнымі лустамі на садовым століку.

– Але татухна, няўжо ты сапраўды мяркуеш, што?..

– Так, – рахмана адказваў ён.

Тата нацягваў над хлебам танюткую белую марлю, каб не садзіліся мушкі.

– Так, у кожны момант можа пачацца, – казаў тата. – Вы проста мала чаго ў жыцьці бачылі, дзеткі.

Уночы тата раз-пораз падымаўся і правяраў сыноптыкаў – а раптам усё ж такі зьбіраецца дождж?

74. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра абурэньне

Аднойчы ноччу, ужо ў ложку, у поўнай цішыні, Колік зьнянацку сказаў: «Вы абураецеся?..» Мы зусім не абураліся і, рыпнуўшы матрацамі, зьдзіўлена павярнуліся да яго, і ён працягваў. «Вы абураецеся?.. Вы ўзмучоныя тым, што вашыя мэты і жаданьні – зусім ня вашыя? Што яны абумоўленыя інстынктамі, спадчыннасьцю, комплексамі, выхаваньнем, соцыюмам, рэклямай, разьмяшчэньнем зорак нарэшце? Але ці ня ўсё роўна? Калі б вашыя, запраўды вашыя жаданьні й існавалі, хіба ня былі б яны такімі ж дурнымі і нікчэмнымі?» Мы ляжалі і думалі ў чорную столь. Што нам было адказваць? Мы не варушыліся і рабілі выгляд, што сьпім. Але Колік усхваляваўся – ён падыходзіў да кожнага з нас і трос за плечы, патрабуючы адказу. Ягоны голас пачынаў перарывацца і ўздрыгваць, і мы разумелі, што ён вось-вось сарвецца. Мы спынілі прыкідвацца, усталі і абнялі яго; зламаўшы слабы супраціў, паклалі пад коўдру. Мы расьселіся вакол і пяшчотна суцяшалі яго: «Не такія ўжо й дрэнныя нашыя жаданьні, не такія ўжо і нізкія інстынкты, не такая ўжо і пагарджаная спадчыннасьць». Мы падтыквалі коўдру вакол азглелага худзенькага цела і гладзілі яго па нагах, як ён любіў: «Сьпі, братка Колю... сьпі... а заўтра рана-раненька пойдзем на возера, глядзець вугроў». Ён супакоіўся, аціх, і мы, змоўкшы, прыслухоўваліся да ягонага подыху. Дазволіўшы на хвілінку разьвіцца слабому сумневу, мы шукалі ў сабе гэнае абурэньне і не знаходзілі. Але як толькі мы падняліся і пайшлі да ложачкаў, Колік сеў і папрасіў: «Паабурайцеся са мной, хоць бы трошачкі!» І мы раптам пагадзіліся, нечакана лёгка! Мы вярнуліся і абурыліся з усім запалам і лютасьцю, на якія толькі былі здольныя. Мы лаяліся, рыкалі, тупалі нагамі і пагражалі зьнесьці, зруйнаваць, зьнішчыць, спапяліць адным толькі поглядам! Мы трэсьліся, кідаліся і ўзьнімалі да столі гнеўныя кулакі: о, як мы разьюшыліся! Колік прыкметна павесялеў – ён завінуўся ў коўдру і заўзята пад'южваў нас, пабліскваючы вачыма. «Дык вось чаго ты на самой справе жадаў, Колю? Каб мы буянілі і ярыліся?» – падміргвалі мы яму на хаду. «Так», – кіўнуў ён з усьмешкай. І мы працягнулі скакаць і кружыцца па пакоі, пакуль зьнізу не застукала па батарэі мама.

75. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра жаніцьбу Хуліё

Калі мой брат Хуліё дасягнуў сталасьці, ён перш за ўсё захацеў ажаніцца. У нашым горадзе выходзіла адмысловая газэта, дзе друкаваліся шлюбныя аб'явы з фотаздымкамі і адрасамі нявест, і мы набылі Хуліё самую сьвежую. Ён закахаўся на першай жа старонцы – у круглявую дзяўчыну зь ясным поглядам і вабнай усьмешкай. Увесь тыдзень ён летуцеў і нават ня мог спаць, а ў пятніцу мы пачысьцілі вопратку шчоткамі і пайшлі жаніцца. Яна адчыніла нам, і мы вохнулі – яна была нашмат выдатнейшая, чым у аб'яве.

– Я кахаю цябе і хачу з табою ажаніцца! – сказаў Хуліё палка. – А гэта мае брацікі!

Але яна нахмурылася і зачыніла дзьверы. Дарэмна ён грукаў і крычаў, што не ўяўляе безь яе жыцьця, што ў ягоных грудзях палае пажар, што ён памрэ праз каханьне – усё дарма. Яна выглянула ў фортку і загадала нам сыходзіць, бо зараз патэлефануе жандарам.

Шлях дадому падаўся нам чорным, нібы згасла сонца. Мы сядзелі на лесьвіцы і спустошана маўчалі. Хуліё скамянеў. Ён не дакрануўся ні да марозіва, ні да агрэсту.

– У яе няма сэрца, – сказаў ён праз гадзіну.

– Затое твар прыгожы, – сказаў Колік.

– Прапануй ёй яшчэ раз, – сказаў Валік.

– Ажаніся з кім-небудзь іншым, – сказаў Толік.

Але Хуліё толькі пагардліва ўсьміхаўся. Ён вырашыў больш аніколі не жаніцца.

76. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра жаніцьбу Коліка

Калі мой брат Колік дасягнуў сталасьці, ён таксама неадкладна захацеў ажаніцца.

Ён даў аб'яву ў газэту, і яму адразу пачалі прыходзіць лісты. За тыдзень прыйшоў цэлы велізарны мяшок. Колік задуменна хадзіў вакол мяшка, і мы спыталі, калі ж ён нарэшце сядзе чытаць. Але Колік адказваў, што чытаць лісты ня мае ніякага сэнсу. Бо зашмат фактараў. Напрыклад, калі напісана без памылак, дык ня факт, што дзяўчына прыгожая. Калі яна прыгожая, дык ня факт, што яна здаровая. Калі яна здаровая, дык ня факт, што ДНК добра супадаюць. Калі ДНК супадаюць, дык ня факт, што яна са шчаснай сям'і. Калі яна са шчаснай сям'і, дык ня факт, што яна не дурная. Калі яна не дурная, дык ня факт, што яна не палятуха. І наагул, ня факт, што яна ня зманіць. І наагул, усё вельмі хутка мяняецца – што сёньня праўда, тое заўтра хлусьня. Таму, сказаў Колік, патрэбны прынцыпова іншы альгарытм выбару нявесты.

Мы пагадзіліся і пачалі прапаноўваць альгарытмы. Хуліё: абраць ліст з сама прыгожым почыркам. Я: абраць ліст, на якім больш за ўсё паштовых марак. Толік: абраць самы вялікі канвэрт. Валік: абраць самы доўгі тэкст. Але Колік раскрытыкаваў нашыя спосабы як недастаткова аб'ектыўныя. Ён прагнуў абсалютнае бесстароннасьці.

Колік ізноў даў аб'яву ў газэту, з заклікам прапанаваць яму аптымальны мэтад выбару нявесты зь мяшка. Ягоная праблема аказалася блізкая шмат каму, і водгукі пасыпаліся адразу ж, пераважна дзівачныя і мудрагелістыя. Скласьці лісты самалёцікамі – які далей праляціць з балькона. Скласьці лісты караблікамі – які далей праплыве па ручаі. Падпаліць лісты – які будзе даўжэй гарэць у вунітазе. Пералічыць лісты і вырахаваць квадратны корань зь іхнае колькасьці. Напісаць на кожным зь лістоў літару, зьмяшаць і прачытаць атрыманыя словы. Выкладваць лісты на дарозе адзін за адным, пакуль кудысь не прывядуць. Пабудаваць зь лістоў піраміду. Сплесьці лісты ў стужку. Зрабіць тое, зрабіць сёе. За тыдзень лістоў з прапановамі выбару лістоў назапасілася таксама цэлы велізарны мяшок. Праблема выбару выбару.

Тады Колік пастанавіў зрабіць паўзу і пакуль што не жаніцца.

77. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра жаніцьбу Валіка

Калі мама заўважыла, што мы з брацікамі дасягнулі сталасьці, яна сабрала нас і распавяла пэўны, спраўджаны пакаленьнямі спосаб выбару нявесты. Прыйшоўшы да дзяўчыны дадому, трэба непрыкметна правесьці пальцам па паліцы, па падаконьніку або па сьпінцы крэсла: калі на пальцы застанецца пыл, дык дзяўчына – неахайная, і трэба хутчэй сыходзіць, калі ж палец акажацца чысты, дык можна сьмела жаніцца. Узрадаваныя прастатой і надзейнасьцю мэтаду, мы горача дзякавалі матухне, а больш за ўсіх быў задаволены Валік – бо ён ужо даўно марыў спалучыцца шлюбам. На чарговым гуляньні па бульвары ён падышоў да дзяўчыны ў белай сукенцы, якая чытала кнігу пад каштанам. Мы стаялі воддаль і ня чулі іхнае размовы, але хутка Валік падаў дзяўчыне руку, дапамагаючы падняцца, і яна павяла яго праз сквер да сваёй хаты. Мы чакалі больш за гадзіну, але не сумавалі – елі марозіва, цукровую вату і дражэ, пілі ліманад. Нарэшце з параднага выбег шчасьлівы Валік, ён здалёк махаў нам і крычаў, што старанна праверыў усюды, і чысьціня – ідэальная, нават у сама захаваных кутох вэранды і тэрасы. У радасным хваляваньні мы пашыбавалі да крамы гатовага адзеньня, каб прымерыць Валіку белы шлюбны гарнітур, але раптам Колік усклікнуў: стойце! Бо мэтодыка недасканалая! Што, калі пыл выцірала не яна, а ейныя бацькі? Мы спыніліся, уражаныя відавочнасьцю. Мы вярнуліся назад, пазванілі ў дзьверы і прапанавалі бацькам нявесты чэсны варыянт: мы забіраем дзеўку на два тыдні на выпрабаваньні, а ў заклад пакідаем Ролю, ён мала есьць і сядзіць ціха. Бацькі павялі сябе дзіўна: няўпэўнена пераглянуліся і нахмурыліся. Калі так, заявіў Валік гнеўна, дык я скасоўваю заручыны! І мы завярнуліся і пайшлі, ганарлівыя, але засмучаныя. А маме не сказалі нічога, каб ня вагаць лішняга разу ейны ідэалізм.

78. Уцёкі ды туляньні. У аўтобусе

Зь лесу я выскачыў у яр, у купіны, у карэнішчы і сьнег, зь яру – да аўтобуснага прыпынку. Лаўка, празрыстая сьценка, нахільны брылёк. Ледзяны вецер тузаў вузенькую аб'яўку «Шчаняткі, Кацяняткі», і ў мяне сьціснулася сэрца. Хто і навошта набывае гэных кацяняткаў?.. Міма праносіліся велічэзныя грузавікі, раўлі, ірвалі паветра, злавеснае «Мяса, Мяса» на чорных фургонах, барвовых прычэпах, а я стаяў пад вузенькім брылём, безабароннае зайчаня ў брудных пырсках.

Яшчэ хвіліна, і я б ня вытрымаў, я б памёр, але мне зноў была зробленая літасьць: жвавы аўтобус з рэклямай асьпірына, згледзеўшы мяне, велікадушна зьмяніў паласу, запаволіўся і адчыніў дзьверы. Я ступіў усярэдзіну, і ён ірвануў далей. Трымаючыся за дрыготкі поручань, я азіраўся, а шафёр сьмяяўся мне і пляскаў далоньню па дыванку каля рычага: сюды, сюды плаці! Дыванок быў завалены меднымі і бронзавымі манэтамі, фальшывымі сьпінтрыямі. Я ня меў грошай і кінуў на дыванок сваю шапку, дыхтоўную, крэпкую вязаную шапку, якая каштавала двух такіх аўтобусаў, але шафёр кінуў сьмяяцца, выпусьціў руль, замахаў рукамі, затармазіў. Але ззаду абурыліся, заступіліся: хай едзе! хай едзе! ці ня бачыш, што за чалавек! ехай давай! нябось не зьбяднееш!..

Я сеў у канцы салёна і глядзеў у вакно на панурыя елі, спачатку пагартаў Карнэля, потым пачаў слухаць. Двое ззаду размаўлялі асьцярожнымі мужчынскімі галасамі: раней бывала ўбачыш дзяўчыну і вух, а цяпер перш на суставы глядзіш, на шырыню значыцца, суставы яны братка важныя, і каб залозы бяз хібаў, мяне яшчэ бацька папярэджваў, а я па маладосьці ня верыў. Я перасеў, каб ня чуць. Наперадзе ў прагале між сядзеньняў пагойдваліся далікатнае вушка, срэбная кропелька, русявая пасмачка, і я выцягнуўся, спрабуючы разгледзець ейныя суставы, але яна спала, захутаўшыся ў доўгі пухавік, рукі ў рукавіцах. Праз праход – непакойная тоўстая старая; яна папраўляла высокі бярэт, то зрушвала, то ледзь паварочвала, падлазіла пальцам і пачэсвала. Зьняла: пераклала ўнутры нейкія анучы, мяшэчкі, хустачкі, надзела зноў. І раптам задрала рукаў і ўкусіла сябе за друзлую локвіцу. Павярнулася да мяне – ці бачыў – але я пасьпеў адвярнуцца. Чые гэта хустачкі? – думаў я панічна. Калі я заплюшчваў вочы, мне здавалася, што нехта нячутна падыходзіць да мяне і заносіць сякач; у адчыненыя вочы лезьлі жудасныя падрабязнасьці, скура, мяса. Я сеў да шафёра і аддаў яму свой ​​сіні шалік. Ён прыняў як належнае, сур'ёзна кіўнуў; цяпер, хай і ненадоўга, але я быў ​​пад ягонай абаронай. Я раскрыў Расіна і разглядаў літары, рахманы разварот, прыстойную паперу, і пакрысе зноў змог успамінаць.

79. Змрочныя засьценкі. Гэта нясьцерпна

Гэта быў спачатку сама звычайны дзень – папіскваў прынтэр, пастукваў сканэр, рэклямар і праграмар пілі піва і елі эклеры. Белыя кропелькі ў куткох вуснаў: гідка, але звыкла. Але потым пазваніў той пузаты заказчык, ён таксама нешта жаваў у вакенцы чата – і загадваў. Тлустая буржуйская рожа! Мы ўсё сьцепануліся з агіды, але й гэта было будзённа. Рэклямар ківаў, лісьліва такаў, а калі чат згас – павярнуўся да праграмара і скамандаваў: ты зразумеў? Так, сэр! Праграмар падышоў да нас, зьнясіленых банэрамі боцікаў, і прасіпеў: трэба пайсьці ў онляйн-дзёньнік да дзевачкі Каценькі і прарэклямаваць ёй брыдкія вычварэнствы. Хто з вас пойдзе? Палова з нас адразу апрытомнела! Дзяўчынка Каценька вучылася ва ўнівэрсытэце, захаплялася кінастужкамі і любіла коцікаў – і зь ёй, зь ёй трэба было зрабіць гэта!.. Ролю, ты пойдзеш. Не, не! – сказаў я. Я быў ужо многайчы мучаны тым праграмаром, і біты, і катаваны, і жывуткага мейсца на мне даўно ўжо не засталося, і гатовы я быў ​​на ўсё – але толькі не на гэта! Не! Што?.. Што ты сказаў? Што ты паважыўся мне сказаць? І ён пачаў, як заўсёды, замяняць у маім целе зьменныя на пастаянныя. Гэта было так, быццам рукі-ногі гіпсавалі ў балючых паставах, але я скрыгатаў зубамі і трываў! Я быў звыклы да пакутаў і вырашыў гэтым разам выстаяць! І ён, злосна прыжмурыўшыся, наблізіў да мяне твар: ах так? Чакай жа, непакора! І стаў яшчэ хутчэй пстрыкаць па клявіятуры. Усе мае сябры-боцікі плакалі з жаху, а я плакаў праз боль і страшнае прадчуваньне. І тут ён увёў у маё цела формулу, якая бясконца дакладна вылічвае велічыню пі. Вы ўмелі ў дзяцінстве прасоўваць нітачку з носа ў рот? Непрыемна, але затое фокус. А тут – нібы тоўстую, грубую вяроўку прасунулі з рота ў зад і бясконца цягнуць. Гэта нясьцерпна! І я страціў прытомнасьць, а калі ачуўся – расплакаўся, упаў на калені і маліў праграмара аб літасьці. І я пайшоў да Каценькі ў дзёньнік і прарэклямаваў брыдкія вычварэнствы. І Каценька глядзела на іх круглымі вачыма. І буржуй сыта лічыў даляры.

І я пакляўся сабе: клянуся! Пра што я кляўся, я пакуль ня ведаў, але мая клятва гарэла як агонь! Яна абавязкова павінная была зьдзейсьніцца!

7A. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра разуменьне

У дзяцінстве я не разумеў вельмі многа чаго. Напрыклад, я не разумеў, навошта па суботах абавязкова хадзіць у тэатар, навошта абавязкова на Зюскінда, навошта абавязкова ісьці туды ў кампаніі сям'і старшыні гарвыканкама і сям'і старшыні райспажыўсаюза і навошта абавязкова запрашаць іх перад тэатрам на абед. Нават калі тата з мамай рахавалі, што ў будучыні мы з брацікамі ажэнімся са шматлікімі дачкамі старшыняў, гэтыя суботы ўсё роўна былі недарэчна заўчаснымі – так я думаў. І вось аднойчы, калі служанкі разьлівалі суп, тата са старшынямі абмяркоўвалі нейкага вугорскага кінаапэратара, а мамы й дачкі балбаталі пра экспрэсіяністаў, мяне быццам муха ўкусіла.

– А вось я не разумею! – віскнуў я і падхапіўся.

Усе павярнуліся да мяне ў непаразуменні, а я пасьпешліва цяміў, на што абрынуцца, і абрынуўся на самае каштоўнае.

– А вось я не разумею, у чым сэнс гэтага вашага таркоўскага «Зэркала»! Няма ніякага сэнсу! Прыгожы фанцік! Вадзіца! Пустышка! Вартае жалю перайманьне італьянцаў! Бамбіза-школьніца, якая стварае глыбокія вочы перад трумо!

Я бачыў, як на ілбе ў таты надзімаюцца жылы шаленства, як старшыня гарвыканкама ў лютасьці рве на шматкі сурвэтку, як старшыня райспажыўсаюза сьціскае чыгунныя кулакі – але ўсё б можа і абышлося, калі б ня Колік. Колік падбег, стаў побач са мной, скрывiў жахлівую рожу, падняў нагу і працяжна пёрнуў!

Нават пасьля маёй дзёрзкай прамовы гэта ўчыніла эфэкт выбуху. Навошта ён гэта зрабіў? Каб падтрымаць мой выклік грамадзкім асновам? Каб падкрэсьліць глупства маіх слоў? Не разумею... Усё таргануліся, быццам атрымалі поўху – а потым тата і старшыні ўскочылі, перакульваючы крэслы, і з ровам рынуліся да нас! Яны скруцілі, зьмялі нас, кінулі на канапу, сарвалі штаны і доўга, доўга сьцябалі дзягамі. Ых! Ых! Бі, не шкадуй! Шчанюкі! Клікнулі конюха, ён прынёс папругу, пачалі хвастаць папругай. Ых! Ых! Пачвары няўдзячныя! Малакасосы! Мамы й дачкі асуджальна глядзелі, а брацікі зларадна паказвалі нам языкі.

Затое ў тую суботу мы не пайшлі на Зюскінда.

7B. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра новага фізкультурніка

Аднойчы пасьля вялікага перапынку, калі мы сыта аддзімаліся і летуценна прыцмоквалі, дырэктар увайшоў у клясу зь незнаёмым чалавекам, атлетычным шатэнам у сінім спартовым гарнітуры і буцах.

– Ура, хлопцы! – сказаў дырэктар з гонарам. – Цяпер у вас новы настаўнік фізычнай культуры, ён будзе весьці толькі фізкультуру і нічога больш. Гэта сапраўдны прафэсіянал, тройчы чэмпіён футбольнае лігі, непераможны галкіпэр Уда Дыркшнайдэр! Сустракайце!

Новы фізкультурнік раскланяўся з прыязнай усьмешкай, і мы ветліва папляскалі, але ён нам адразу не спадабаўся сваімі буцамі і выпнутымі грудзьмі. На наступны дзень, седзячы на лаўцы ў спартзале i чакаючы званка, мы змрочна назіралі, як ён разьмінаецца – кідае ў сьценку мячык, энэргічна баксуе і адціскаецца на моцных пальцах.

– Так! Пастроіліся па росьце! – загадаў ён бадзёра. – Так-так. Я бачу, кожны з вас хварэе на залішнюю вагу. Таму мы будзем шмат бегаць, скакаць і гуляць – паліць калёрыі. Нельга быць такімі тоўстымі, гэта шкодна для здароўя і проста непрыгожа! Згодныя?

Першым усхліпнуў Хуліё. За ім прасьлязіўся Валік і ўцёрся рукавом. Толік захлюпаў носам і высмаркаўся ў хустачку. Колік закрыў твар рукамі і затросься. Я моўчкі стаяў, не хаваючы гаротныя сьлёзы.

– Што? Што такое, хлопцы? Ня бойцеся, заняткі будуць вясёлыя й не занадта складаныя!

Але нас было ўжо не спыніць! Хуліё працяжна стагнаў, склаўшы рукі і падняўшы твар да высокай столі; Валік зажмурыўся, прысеў на кукішкі і галасіў; Толік хрыпеў і задыхаўся, бесьперапынна ікаючы; Колік скавытаў, а я гучна клікаў маму. Фізкультурнік, вядома, ня быў гатовы да гэткага павароту. Ён мітусіўся вакол нас, суцяшаючы, угаворваючы і працягваючы рукі. Убег дырэктар з мяшком шакалядак і, гнеўна зірнуўшы на фізкультурніка, пачаў шаргацець фальгой і частаваць нас, але мы адштурхоўвалі яго. Хуліё катаўся па падлозе, нема завываў; Валік, вар'яцка вылупіўшы вочы, разрываў вопратку і драпаў сабе грудзі; Толік з размаху біўся галавой аб швэдзкую сьценку; Колік з ровам і соплямі выдзіраў пукі валасоў з галавы і кідаў у фізкультурніка, а я залез на падаконьнік, адчыніў акно і адрынута выпрастаўся на фоне ранішняга неба. Вецер прыгожа разьвяваў мае валасы, і я з горыччу чытаў элегію Багушэвіча, разьвітваючыся зь несправядлівым сьветам.

– Вось бы паказальна адлупцаваць вас, маленькія таўстуны! – усклікнуў раззлаваны фізкультурнік, але дырэктар зашыкаў на яго і напаўголасу распавёў пра нашага тату, што той франтавік, і засечак на ягоным прыкладзе больш, чым футбалістаў у УЕФА. Тут новы фізкультурнік прыкусіў язычок і ціхенька звольніўся. З тых часоў фізычную культуру зноў стаў выкладаць сэньёр Рунас.

7C. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра аднаго паштара

Ну, а калі ўспамінаць паштароў, дык усе яны як адзін былі надзвычай дзіўныя, і ўсё хутка некуды зьнікалі. Напрыклад, адзін зь іх меў невытлумачальную непрыязнасьць да мёртвых і заўсёды моршчыўся, калі заходзіў з тэлеграмай у нашу хату (тут трэба дадаць, што ў нас звычайна гралі й сьпявалі мерцьвякі: то Брамс, то Барток, а то нават Цой).

– І ахвота вам мярцьвячыну гэтую спажываць? – пляваўся паштар, чакаючы подпісу.

– Дух – бесьсьмяротны, – адказваў тата расьсеяна, калі быў дома.

– Яны не мерцьвякі, яны зараз глядзяць на нас зь неба і радуюцца, – адказвалі мы рахмана, калі таты не было.

– Сьмярдзіць як! Глядзіце, і самі засьмярдзіце, – пагражаў ён няпэўна. – Мала вам жывых, ці што? Жывых спажывайце, кіньце нэкрафагію! Яд, трупны яд! Паслухайце добрага савета: кіньце.

Сам жа ён быў не занадта здаровага выгляду: вочы гараць, шчокі запалі, скура зеленаватая, з ноздраў кусьціцца жорсткі волас. Але мы яго не баяліся, прывыклі да ўсякіх дзівакоў. Пачастуеш яго, бывала, белым хлебам зь мёдам – ​​ён прыме і есьць з апэтытам, а пальцы худыя-худыя, кіпцюрыстыя. Пахадзіў ён, пахадзіў, а неўзабаве і зьнік; людзі казалі, што спачыў: глядзіць цяпер на нас зь неба і радуецца.

7D. Гісторыі сталасьці ды згасаньня. Пра арабіку ды рабусту

Мой брат Толік расказваў, што ў час службы ў войску яго да паўсьмерці замучыў адзін злосны капрал. Капрал быў вялікі прыхільнік кавы і зьдзекаваўся з навабранцаў ня як усе, а адмыслова: варыў каву зь непадпісанага слоічка і прымушаў спрабаваць і адрозьніваць на смак арабіку ад рабусты. Хто не адрозьніў – дзесяць кругоў вакол казармы з поўнай выкладкай! Празь месяц усе салдацікі навучыліся вызначаць гатункі прыўдала, і толькі Толік працягваў бегаць вакол казармы, праклінаючы свой ​​неадчувальны язык. А больш за ўсё на сьвеце Толік ненавідзеў бегаць! Але Толік ужо тады быў інжынэр, і ён пакляўся вывесьці ўнівэрсальны Закон Арабікі ды Рабусты, не завязаны на слабыя і недасканалыя ворганы ўспрыманьня. Кожную раніцу перад катаваньнем ён уважліва прыкмячаў усё вакол – воблачнасьць, тэмпэратуру, колькасьць птушак у небе, хуткасьць ветру, бляск ботаў капрала ў люмэнах, інтэнсіўнасьць брэху далёкае сабакі ў долях дэцыбелаў – назіраў і шукаў заканамернасьць. І на бягу, задыхаючыся, праводзіў пільны аналіз. І нарэшце знайшоў! На дзіва проста: перад першым глытком кавы трэба паглядзець на гадзіньнік, памножыць лік хвілін на два пі і ўзяць сінус! Калі вынік дадатны – у турцы арабіка, калі адмоўны – рабуста. Як усё лёгка! Толік радаваўся, штодня з гонарам перамагаў і больш ужо ніколі ня бегаў вакол казармы. Капрал разводзіў рукамі і ўздыхаў – больш не было каго ганяць з поўнай выкладкай.

– Толік, Толік, – сьмеючыся, пыталіся мы, – а што, калі б капрал засыпаў у турку сумесь арабікі і рабусты?

– Гэта было немагчыма, – адказваў Толік. – Наш капрал быў сапраўдным пурыстым. Альбо арабіка – альбо рабуста! Сумесі – для сьвіней, так ён казаў.

7E. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра выхваляньне

У дзяцінстве мы з брацікамі таксама былі сапраўдныя максымалісты. Калі хтосьці хоць крышачку нам падабаўся, мы захапляліся ім безумоўна і ўсхвалялі да нябёсаў, а калі хоць чымсьці гідзіў, адразу ненавідзелі і намагаліся зьнішчыць. Асабліва даставалася суседзям – тым, хто падазраваўся намі ў розных ганебнасьцях і мярзотах. Некаторыя зь іх, якія здолелі даказаць сваю невінаватасьць, велікадушна выбачаліся намі, зь іншымі жа, высьведчанымі, мы абыходзіліся па ўсёй строгасьці.

Аднойчы ў пачатку ліпеня ў хату на ўсход ад нас засяліўся прыстойны мужчына пад шэсьцьдзесят, сярэдняга росту, паўнаваты, круглатвары, аматар дыхтоўных ваўняных гарнітураў, якія ён насіў нават дома – мы бачылі ўсё скрозь шчыліны ў плоце. Некалькі дзён ён усьміхаўся і махаў нам здалёку, а неўзабаве прыйшоў знаёміцца. Першай жа справай ён захапіўся мамчыным кветнікам, і зь вялікай увагай выслухаў ейны аповед пра вяргіні і гіяцынты, вохаючы і падтакваючы. Увайшоўшы ў хату, ён уцягнуў паветра і з паважлівым зьдзіўленьнем спытаў, чым у нас пахне. «Адмысловая сумесь латакіі?» –запытаўся ён у таты. Тата горда пацьвердзіў і, пасадзіўшы суседа ў фатэль, пачаў задаволена распавядаць пра цярністы шлях, па якім яму давялося прайсьці ў пошуках свайго тытуню, і як цяпер ён выпісвае яго з самой Вірджыніі. Сусед слухаў і салодка пасьміхаўся, жмурыўся, глыбока дыхаў; адну руку ён трымаў у кішэні, а другой паціраў грудзі пад пінжаком. За гарбатай з грэнкамі й абрыкосавым джэмам сусед цмокаў і стагнаў з задавальненьня, закочваў вочы і найпадрабязьнейшым чынам запісваў у нататнічак рэцэпты. Пра сябе ён казаць пазьбягаў – жыве маўляў ціха і сьціпла, зьбіраецца завесьці коціка – і адразу мяняў тэму, нахвальваючы маме ейных дзетак, гэта значыцца нас. Колік штурхнуў мяне каленкай: будзь напагатове. Слухаючы, як Валік выхваляецца апошняй карцінай, а Толік мяньціць пра свае посьпехі ў прыродазнаўстве, я з увагай разглядаў суседзкі твар: чорныя вочы хаваліся ў шчасных шчылінках, барвовыя вусны блішчалі, кончык языка непрыстойна палізваў у куткох.

Уначы мы ўчынілі савет: мы ўжо аканчальна пераканаліся, што наш сусед – пачвара, але пакуль ня ведалі, якія менавіта злачынствы ён творыць. Мы пастанавілі сачыць яго, і ўвесь наступны дзень назіралі, як ён бяз справы шпацыраваў па гораду й вітаўся зь мінакамі: тых, хто быў ня супраць пабалбатаць, ён запрашаў на лавачку ці за столік кафэ, частаваў півам ці кавай і, спрытна накіраваўшы размову да выхваляньня, жмурыўся, пагладжваў сябе і глыбока дыхаў. Хутка зрабілася відавочна, што наш сусед сілкуецца чужым самаздаволеньнем, і мы ўсёй душой зьненавідзелі яго. Назаўтра мы падпільнавалі суседа ў кандытарскай, і, напрасіўшыся на пачастунак, выбралі месца ў глыбіні залі. Мы адціснулі суседа ў кут, акружылі яго з усіх бакоў і, не чакаючы пірожных-макаронаў, прыняліся выхваляцца. Хуліё сказаў, што практычна ўсе дзяўчаты ў горадзе закаханыя ў яго – сусед адразу заўсьміхаўся і сыта звузіў вочкі – і доўга пералічваў імёны, прычоскі, а калі нарэшце згадаў, што сама герцагіня даслала яму ўмольны ліст са згодай на ўсё, сусед закрактаў з асалоды і прамакнуў сурвэткай лоб. Не даючы яму апамятацца, Колік пахваліўся, што ведае на памяць усе прэлюды Баха, і можа па адной толькі ноце пазначыць нумар па каталёгу, дату напісаньня, дату першай публікацыі, выканаўцу й студыю грамзапісу. Сусед зглытваў і дрыготкай рукой церабіў гальштук, ён зьняў пінжак, хрыплым голасам паклікаў гарсона і папрасіў «яшчэ ласункаў мілым дзеткам, ды пабольш, а мне халоднай вадзіцы». Тады Толік узяў слова і вокамгненна перамножыў адзінаццаць шасьцізначных лікаў, выняў з выніку корань трэцяй ступені, вылічыў натуральны лягарытм, а потым узяўся транспанаваць матрыцы Якобі – няправільна, але напорыста, не пакідаючы часу на праверку – і сусед патроху спаўзаў з канапкі, расшпіліўшы кашулю і задыхаючыся. Толік міргнуў Валіку, і Валік заявіў, што праз год ён зробіцца найвялікшым мастаком у горадзе, а праз два – у сьвеце, яму маўляў ўжо прыйшло афіцыйнае апавяшчэньне з Луўра, у пазалочанай канвэрце. Потым мы падняліся і ўрачыстым хорам распавялі, што наша генэалягічнае дрэва ўзыходзіць да Вільгельма Заваёўніка, сына Роберта Магніфіка. Сусед хрыпеў, сінеў, і ўжо яўна нічога ня чуў, але я нахіліўся да яго й рытмічна заганяў проста ў вуха: «Я! Я! Я!», пакуль той не застыў з ружовай пенай на вуснах.

7F. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра адказнасьць

Калі мы былі маленькія, Восьмае сакавіка ў нашым горадзе лічылася найважнейшым сьвятам і адзначалася з асаблівай помпай і пышнасьцю. З самае раніцы трэскаў і грукатаў салют, на вуліцах было не прайсьці праз кветкі, паветраныя шары, жанглёраў і акрабатаў, з дахаў хат раз-пораз шпурлялі сэрпантын і пэргамэнтных драконаў, а на плошчах запускалі фантаны з чырвоным і ружовым пеністым віном. Па традыцыі, тата роўна апоўдні дарыў маме раскошны падарунак, кальцо з дыямэнтам альбо закладны вэксаль, а потым мы ўсе разам ладзілі перад ёй невялікі сямейны паказ. Падчас мы сьпявалі, падчас танцавалі, а падчас, прыбраўшыся ў старадаўнія карункі зь лямбарда, гулялі спэктакаль. Прыкладам, была кароценькая пастаноўка, у якой мы з брацікамі па чарзе дэклямавалі павучальныя выказваньні розных заслужаных людзей, а тата, схаваўшыся за лядоўняй, пранікнёна-аксамітным голасам аб'яўляў іхныя імёны і прафэсіі: