Текст книги "Выбраныя творы"

Автор книги: Кузьма Чорный

сообщить о нарушении

Текущая страница: 26 (всего у книги 41 страниц)

– Дык ты не захацеў iсцi ў сваю армiю? Значыцца, ты быў супроць дзяржаўнай улады? Дык калi не пойдзеш зараз служыць у палiцыю, то адразу расстраляю.

I ён стаў палiцаем.

Пра агульную справу ён так сказаў:

– Пасля таго, калi партызаны ўкаранiлiся ва ўсiм гэтым раёне i, самае важнае, загарадзiлi шашу, па якой немцы не мелi цяпер праезду, нямецкае камандаванне дайшло да свае патрэбы выцеснiць адсюль партызан. На гэта ўжо ўзяты ўсе палiцэйскiя, тутэйшыя гарнiзоны, i яшчэ прыйшоў атрад эсэсаўцаў. Немцы ведаюць, дзе стаяць партызаны. Не ведалi толькi яны, што ў шасцi хатах стаiць атрад. Але цяпер i пра гэта ведаюць. Палiцаi, што адсюль родам, або так каторыя службоўцы пры немцах i ведаюць тут усе хады i выхады, а найбольш тыя, што высачылi партызан, па ўсiм раёне павялi сёння нямецкiя атрады iм вядомымi дарогамi на партызан. Гэтак i ў шэсць хат кiруецца нямецкi атрад, зборны, з палiцаяў i немцаў. Найбольш усе ўзброены аўтаматамi, ёсць i кулямёты. А то яшчэ i так: дзе-нiдзе палiцаi па адным збiраюцца ў лесе i там на месцы гуртуюцца i жарнуць на партызан, як пачуюць сiгнал.

Коля Сушчэвiч памчаўся ў суседнi атрад, кiламетраў за восем, каб пераказаць усё, што расказаў гэты палiцэйскi. "Можа ўсе атрады гэта ўжо ведаюць, але няхай погаласка дойдзе ўсюды".

На пачатку зiмы дзень вельмi кароткi. Коля не паспеў завiдна вярнуцца. У старой хаце было цёмна i горача. Печ была добра напалена. Усе спалi, хто на лаве, хто на прыстроеных паўз сцяну нарах, а хто проста на саломе, пасланай на зямлi пасярод хаты. Коля палез на печ, на сваё звыклае месца. Там спала некалькi чалавек. Коля звыклым iнстынктам пазнаў, каторы з iх Крамарэвiч, i лёг пры iм, плечы ў плечы. Якая доўгая ноч на пачатку зiмы! Коля спаў толькi спачатку, як лёг. А пасля ўжо, як прачнуўся пад канец ночы, да святла нават i не задрамаў. Раптам стукнула ў грудзi i вушы вялiкае ўзбуджанне. Колькi такiх ночай i дзён ужо было! Яны канчалi тое, што было да iх, i пачыналi новае. Гэтак i цяпер. Заўтра пачнецца можа грозная i цяжкая пара. Тут ужо недзе блiзка ходзяць яны, жорсткiя, тыя, што павесiлi матку. Яны панавалакалiся, як плойма, на пакуту людзям. Можа ўжо многiя, што спяць тут у гэтай хаце, дажываюць апошнiя свае гадзiны. Хто з iх заўтра будзе ўжо нежывы, а хто ўзнясе да ўсяго свету сваю вялiкую радасць, што жыве i сваiмi рукамi зрабiў смерць не аднаму прышламу гаду. Гэтая радасць будзе вялiкай, аб сваiм жыццi i аб гадаўскай смерцi! Божа мiлы! Каб у гэтыя хвiлiны знайсцi роднага бацьку! Ён жа жывы! Можа ён i тут дзе, блiзка! Блiзка быў дзень, i Колева душа была на вялiкiм уздыме.

Свiтала. Коля звесiўся з печы i глядзеў на хату. Партызан з распушанымi вусамi, лежачы на лаве, курыў папяросу. Белы певень стаяў пад сталом, выцягнуў шыю i заспяваў. Ён чуў дзень. Каля людзей ён адкармiўся i абсмялеў. Коля саскочыў з печы на зямлю i пачаў адзявацца. Шыбы ў вокнах былi чыстыя, i прымарожаныя сняжынкi садзiлiся на iх i ападалi. Певень спяваў раз-поразу, i людзi пачалi ўставаць. Антон Крамарэвiч апрануўся ў кароткi кажушок i пайшоў станавiцца на дзённую варту. Вусаты дакурыў папяросу, залажыў рукi пад галаву i сказаў да Колi:

– А ты чаго, хлопча, устаеш так рана? Ты яшчэ стаiш напроцi свайго веку, дык прывучвайся спаць i ў вадзе, i ў агнi. Калi ты будзеш мець такую натуру, што здолееш заснуць за тры гадзiны да смерцi, дык i нiякае смерцi тады не будзе. Спакоем i халоднаю развагаю льга горы з месца зрушыць. Хадзi сюды, садзiся пры мне, пагаворым.

Гэты вусаты чалавек апошнiмi часамi ўсё больш зблiжаўся з Колем. Хоць i ўсе так. Лёс вусатага чалавека так склаўся: пасля таго як устанавiлася ў раёне нямецкая ўлада, яго паклiкалi ў палiцэйскую ўправу i сказалi яму: "Ты цярпеў ад савецкай улады. Iдзi служыць у палiцыю". Ён адказаў: "Я цярпеў ад дурнога Сушчэвiча. Дазвольце мне iсцi дадому? Я хачу жыць цiха". Дадому яму iсцi дазволiлi, але ўвечары забралi, i ён апынуўся ў канцэнтрацыйным лагеры i быў там, аж пакуль не пагналi яго разам з усiмi па шашы. Сам то ён не бачыў, але чуў i ведаў ад Антона Крамарэвiча, што гэта Коля першы кiнуў гранату, пасля чаго ён кулакамi палажыў навек нямецкага афiцэра i пабег з шашы. У яго нарадзiлася i вырастала з кожным днём вялiкае замiлаванне да Колi Сушчэвiча, а пасля пачала з'яўляцца як бы рэўнасць аб Колю да Антона Крамарэвiча, з якiм Коля быў неразлучны.

– Развiднела, а нiчога не чуваць, – сказаў Коля, сеўшы на край лавы ля вусатага. – Можа палiцай наманiў, i ўсё так абыдзецца?

– Не абыдзецца, – сказаў вусаты. – Калi сёння будзе цiха, дык заўтра будзе грукатна. Як нi круцi, а з немцам бiцца прыйдзецца. Не на тое ён навалокся сюды, каб яму ў зубы глядзець. Ты, сынку, прыхоўвайся, калi што якое. Не вытыкайся без патрэбы. Шануйся. У сталых гадах прыйдзецца з гадаўём зноў бiцца.

– Хiба зноў тады вайна будзе?

– А ты думаеш, так адразу гады на свеце звядуцца? На твой век яшчэ хопiць.

Ён, гэты вусаты, тым i быў непадобен да Антона Крамарэвiча, што мог i любiў разважаць, хоць бы нават i сам з сабою, калi не было з кiм. Ён любiў Колю, як бацька любiць сына. Крамарэвiч жа iмкнуўся да Колi як да нейкага неабходнага апiрышча сваёй душы.

Марна спадзяваўся Коля, што абыдзецца цiшынёй той дзень. У познюю ранiцу немцы пайшлi на гэты лес, але наткнулiся на вялiкую засаду. Так што бой пачаўся не ў самым лесе, а за паплаўнымi хмызнякамi. Ад шасцi хат гэта было кiламетраў за шэсць. У старане, дзесьцi ўбаку, таксама чуўся бой. Там нават бiлi гарматы. Вiдаць, немец пачаў не жартам. Апоўднi самалёты страшылi партызан тым, што скiнулi над лесам некалькi бомбаў. Але ўсё гэта было звыклае i неўзабаве мiнулася. Самае важнае пачалося надвечар. Як пасля выявiлася, да гэтага часу ў пяцi месцах таго раёна партызаны разбiлi ўшчэнт немцаў i палiцаяў. У двух жа месцах партызаны адступiлi да гэтага "шасцiхатняга" лесу. Так што тыя два атрады i "шасцiхатнi" сышлiся i стаялi разам. Яны займалi пазiцыю доўгiм шнурам на ўзлессi. Немцаў перад iмi было многа. Кулямёты ўвесь час бiлi па гэтым узлессi, немцы здорава нацiскалi. Партызаны адыходзiлi ў глыбiню лесу. Пасля ўсе казалi – i гэта, бадай што, магло быць праўдай, – што такi, наканаваны здаровай думкай цi выпадковы, манеўр згубiў немцаў i правалiў усе iх намеры. Шашу iм ачысцiць так i не ўдалося.

У лесе пайшлi рукапашныя схваткi. Усе выбiлiся з фронтавага шнура i пабiлiся на групы па некалькi чалавек. Так само сабою зрабiлася. Выглядалi адны адных, расстрэльвалi, беглi на штыкi, бiлiся з крыкам "ура" i з лаянкаю. Вечар пачынаў агортаць першым змрокам зямлю. I ўжо зусiм чорным стаў сухi верас на белым засцiле мёрзлага снегу, якога вецер не паспеў яшчэ сагнаць у лагчыны. Па ўсiм лесе iшла стралянiна. Былi адзiночныя стрэлы, i iх глушылi аўтаматы i кулямёты. Божа! Як бярог увесь дзень Колю Антон Крамарэвiч! Ён усё гнаў яго лажыцца дзе пад выварат i чакаць. Коля лажыўся i прыпадаў да зямлi. Але ж гэта было б добра, каб усё стаяла на месцы. А то за дзень iм давялося некалькi разоў абшнарыць увесь лес з канца ў канец. Яны нарэшце ўдвух толькi ў рэдкiм лесе i асталiся. Настаў момант цiшынi. Раптам усё сцiхла. Цi гэта i тыя i гэтыя паляглi, цi, гонячы адны адных, зайшлi далёка, цi гэта яны ўдвух адбiлiся ад усiх i выйшлi з бою? Цi ўжо больш немцаў не хапiла, i бой сцiх? Праўда ж, ляжаць два гiтлераўцы перад iмi, чэравам угару.

Коля вылез з-пад выварата i стаў пры хвоi. Твар яго быў чырвоны, i адзежа ў зямлi. Крамарэвiч сядзеў на зямлi i прыслухоўваўся. У Колi на рэменi вiселi гранаты. Крамарэвiч быў з аўтаматычнай вiнтоўкай. У старане зноў загрукала i заляскала. Блiзка. Нават чутно, як закрычалi.

– Рус, здавайся! – чутно было.

– Сука берлiнская! – адказалi. I зноў трэск i грукат, i зноў: "Рус!" I зноў: "Нямецкая сука!"

– Коля, падай! – сказаў Крамарэвiч.

Коля ўпаў на зямлю i пачуў, што iдуць. Паволi, цiха, каб без трэску. Асцярожна. I Крамарэвiч ляжыць поплеч яго.

– Iх многа, – шэпча Крамарэвiч. – Iх можа пад дваццаць. Колечка, рыхтуйся кiдаць гранаты. Шануйся, не вытыкайся. Яны нас не бачаць. Яны iдуць проста на нас. Як падыдуць блiжэй, кiдай у самую кучу. З вiнтоўкi я менш iх палажу...

Коля недаслухаў. Вельмi можа быць, што ён i зусiм нiчога не чуў, што казаў яму Крамарэвiч, якi меў за свой абавязак навучаць малога. Нiчога Коля не чуў. Ён бачыў зводдалеку, як ступае па белай зямлi многа ботаў. I калi падумаў, што пара, ускiнуў руку i ткнуўся лбом у снег. Добра. Грунула. Устрасянулася.

– Колечка! Сынку! От жа маладзец! А на доўгi ж твой век! Ты ж з iх кашу зрабiў, – здаецца, не гаворыць, а спявае Крамарэвiч.

Ён яшчэ не бачыў сваёй работы, а душа яго напоўнiлася ўздымам шчасця i радасцi. Ён усхапiўся на ногi i шырокай хадой рушыў туды. Моцны шэпт Крамарэвiча дагнаў яго:

– Куды ты, чакай, унь там адзiн ходзiць, гнучыся. I другi. Проста стаiць!

Крамарэвiч нацэлiўся i стрэлiў. Коля бачыў, як там адзiн упаў, а другi сеў пры дрэве.

– Здавайся! – крыкнуў Коля i падбег, рыхтуючы гранату. Ён быў п'яны ад сваёй узбуджанасцi, i ўздым яго не зменшваўся. Дзеля такой хвiлiны варта шмат што перацярпець! Вось яны! Варожыя галовы, рукi, ногi, плечы, грымасы на акамянелых тварах, усё парвана, расшастана, скрываўлена. Разварочаная зямля. Вырванае карэнне. Ён быў п'яны ад шчасця. А ў старане яшчэ iшоў бой. Антон Крамарэвiч тузянуў Колю за плячо:

– Не стой, не глядзi, яны яшчэ могуць прыйсцi.

– Гэтыя не прыйдуць.

– Дык iншыя. Хадзем.

Крамарэвiч пацягнуў Колю ў кусты, i яны паспелi прайсцi не больш дваццацi крокаў.

– Здавайся! – закрычалi тут жа наўздагон.

Яны ўпалi i папаўзлi. Ледзьве паспелi дапасцi да кустоў.

– Здавайся! – яшчэ раз закрычалi. – Паднiмайце рукi i сюды iдзiце!

– Трасцы! – цiха абазваўся Коля. У вачах яго ўсё кружылася.

– Здавайся! Здавайся! – крычалi.

А партызаны адпоўзвалi. Тыя пачалi страляць. Стукаў кулямёт. Кулi цераз iх галовы стабнавалi зямлю. Ужо скончыўся дзень. Ужо свяцiў месяц. Чутно стала: тыя пакiнулi страляць i шпараць следам. Крамарэвiч азiрнуўся, прыўзняўшыся. Нацэлiўся i стрэлiў.

– Гатоў, – сказаў ён.

Зноў адтуль пачалi страляць. Коля ўстрапянуўся i зашаптаў, моцна i заiкаючыся:

– Яны мне вiдны. Спераду страляюць, а з бакоў заходзяць. Абкружваюць нас! От каб аўтамат...

Шэпт яго сцiх. Ён пачаў азiрацца.

– Трымацца, сынку! Дай мне адну гранату.

Вельмi можа быць, што ў гэты момант якраз i працверазiўся Коля ад сваёй узбуджанасцi. Ён працягнуў Крамарэвiчу гранату i зiрнуў на яго, як на бацьку, ад якога чакае ратунку. Ад месяца было вiдно. Бой у старане зацiх. Навiсла цiшыня.

– Здавайся! – закрычалi з двух бакоў. I пачалi страляць.

Iншай рады не было. Крамарэвiч пачаў адстрэльвацца. Так i пайшло. Тых было многа. Крамарэвiч адстрэльваўся адзiн. Было цяжка, нудна i страшна. Душа ў Колi ныла i прасiла ратунку. Крамарэвiч здаваўся яму цяпер асiлкам, i хацелася схавацца за яго плечы. Страшны сум па матцы рвануў яму душу. Хацелася кiнуцца на шыю бацьку i заплакаць. Вось ужо з двух бакоў пачалi абсыпаць iх кулямi.

– Дай яшчэ гранату, – сказаў Крамарэвiч.

Коля паслухмяна даў яму гранату.

– Бяжы за мной, – сказаў Крамарэвiч. – нарыхтуй гранату. Прабiцца трэба.

Крамарэвiч пабег, i Коля за iм. Крамарэвiч упаў, i Коля за iм.

– Перачакаем момант, – шапнуў Крамарэвiч. – Пiльнуйся мяне.

– Iх тут мала! Можа ўсяго адзiн! – пачуўся крык. Калi гэта не быў кашмар, а сапраўды ўсё гэта так i было, як чуў Коля, то гэтаму меры няма ў чалавечым абыходку. Колю здалося, што гэта закрычаў яго бацька. У Колi твар пачаў дрыжаць i зубы стукалiся аб зубы. Ён як ляжаў тварам унiз, так адчуваў, што барада дробна стукае аб мёрзлую зямлю. Ён падпоўз да Крамарэвiча i астаўся пры яго плячы. Крамарэвiч ускiнуў руку, i граната разарвалася там, адкуль крычалi. Крамарэвiч тузянуў Колю за вопратку, i ўдвух яны пабеглi ўбок. Ужо iм здалося, што яны адарвалiся ад тых, хто дамагаўся iх смерцi. Лес канчаўся, i пустая прастора вызначылася перад iмi. Колю стала спакайней i весялей. Ужо яму хацелася, каб тыя падбеглi сюды i каб шпурнуць у iх гранатай. Але не, лепш ратавацца, бо унь яны бягуць напярэсцiжкi. I зноў! З аўтаматаў б'юць адтуль. I вось ужо пеканула яму ў ногi, i калена левай нагi здрыганулася.

– Сынку, Мiкалайка, хутчэй, мы адрываемся ад iх.

– Я ранен у ногi, – абазваўся ён i кiнуўся на зямлю. Крамарэвiч чуў, як трэснула пад iм струхлелае вецце. I запанавала цiшыня. Крамарэвiч нагнуўся над Колем i пачуў, як недзе зусiм блiзка аддаляюцца нечыя крокi.

– Моцна табе балiць?

– Моцна.

– Ну, як ты сам чуеш? Многа крывi iдзе?

– У боце мокра.

– Толькi ў адным? – узрадаваўся Крамарэвiч.

– Здаецца, у адным.

– Дык можа ты толькi ў адну нагу?..

– Можа i ў адну. Балiць у абодвух.

– Чакай, дай сцягнуць бот. О так. Ого, крывi многа. О так. О так. Здаецца, тут, на лытцы. Перавязаў. Не варушыся. Дай другi бот. Нiчога. Здаецца, тут няма раны. Каб лесам, то блiжэй да хаты. На табе мой кажух, ляжы на iм. Я пабягу дарогу разведаю. Чакай мяне. Адну гранату я табе пакiну, а рэшту адвяжу ад цябе.

Крамарэвiч пайшоў. Стаўшы, каб прыслухацца, ён пачуў, што гавораць. Блiзка. Iншай рады не было. Ён нарыхтаваўся i рушыў туды. Iх было трое. Яны стаялi памiж двух дрэў i вельмi добра вiдны былi пад поўным месяцам. Але трэба было зберагчы гранату. Крамарэвiч налажыўся i стрэлiў. I адзiн упаў. Крамарэвiч пабег туды.

– Здавайся! – крыкнуў ён.

I той усё самы голас аглушыў яго:

– Ён адзiн! На яго!

Крамарэвiч застыў пры дрэве. Унь яны вiдны. Бяруцца. Крамарэвiча брала злосць. Прыйдзецца гранатай. Ён пабег да iх. I яны сталi вiдны яму як мае быць. Яны разбеглiся ў два бакi. Крамарэвiч улёг за адным. А другi знiк i страцiўся. Крамарэвiч дагнаў яго ў знаёмым яму месцы. Гэта была вывернутая навальнiцай хвоя, завiслая на беразняку. Крамарэвiч задыхаўся. Той пачаў кiдацца ўбакi. Ён ужо не дыхаў, а хроп i свiстаў лёгкiмi. Нарэшце стаў i падняў рукi ўгару. Здавалася, што ён не мог ужо трымаць iх так, бо яны аб'ехалi ўнiз, i толькi цяпер з рукi ў яго ўпаў на зямлю аўтамат. Крамарэвiч паспеў заўважыць, што ён у цывiльнай адзежы i без шапкi. Крамарэвiч нацэлiўся i стрэлiў. I той грымнуўся вобземлю, дзiка заенчыў, захроп, перакруцiўся i змоўк у нерухомасцi.

Коля цярплiва чакаў на тым самым месцы. Крамарэвiч узяў яго на плечы i панёс лесам. I цiха гаварыў з Колем, якi трымаўся за яго шыю i звiсаў тварам з пляча.

– Унь тут, ля завiслай хвоi, ён ляжыць. Гэта ён усё крычаў i, мусiць, ён пачаставаў цябе ў нагу. Нiчога, Мiкалайка. Зараз данясу. Пацярпi.

Так ён вынес Колю з лесу на палявую дарогу, i перад iмi зачарнелася ў полi старая арабiна, знаёмая iм абодвум. Стаяла вялiкая цiшыня. Дзiўна было падумаць, што нядаўна яшчэ тут усё гуло i калацiлася. На ўваходзе ў шэсць хат стаяў партызанскi вартавы. У старой Крамарэвiчавай хаце было пуста. Адзiн толькi белы певень прымасцiўся на табурэце i не паварушыўся, калi Крамарэвiч унёс Колю. Людзi пачалi збiрацца ў самае свiтанне. Дзень пачынаўся адлежны. Сiнiя засцiлы стаялi над лесам i полем. Коля ляжаў у дрымоце. Крамарэвiч драмаў, седзячы ля яго. Певень заспяваў. Коля зварухнуў вейкамi. Крамарэвiч выгнаў пеўня з хаты, i той агаласiў сваёй песняй першую ранiцу. Крамарэвiч выйшаў з хаты курыць. На панадворку з'явiўся той, з распушанымi вусамi. Ён быў у вельмi добрым настроi i сыпануў Крамарэвiчу словамi:

– Але ж i далi ўчора. От жа далi! А братка! Колькi немцаў навалена. Страх. Ужо i з таго раёна немцы выбралiся. Разведка была i нiводнага немца не застала. Вось як. А ты што тут курыш?

– У хаце ранены Коля ляжыць.

Вусаты збялеў:

– Як? Што?

– Толькi ён аслабеў, крывi сышло. Белы як палатно. Але рана лёгкая. Уночы быў доктар. Пабажыўся, што на трэцiм месяцы абуецца ў боты i пойдзе з хаты, куды захоча.

I яны ўвайшлi ў хату. Людзей ужо насыходзiлася. Гэтая старая хата быццам пачала ў сабе жыццё нанава. Як тут усё было не падобна да таго моманту, вельмi нядаўняга, калi Крамарэвiч, напалохаўшы адзiчэлага пеўня, увайшоў у яе са свайго бадзяння. На ўбiтым у сцяну круку вiселi аўтаматы, i вусаты разлажыўся на стале чысцiць свой наган. Коля павесялеў.

– О так, – сказаў вусаты, прыгледзеўшыся да яго. – Ты напроцi свайго веку. Тваё шчасце ўсё наперадзе.

У той дзень пад завiслай на бярозах хвояй знайшлi ўкарчанелага Сушчэвiча. I Крамарэвiч сказаў Колю:

– Мiкалайка, каб раз назаўсёды з гэтым скончыць, каб ты больш не думаў i не мучыўся дарма, а каб весялеў i ачуньваў, скажу табе: непраўдзiвыя былi чуткi, што твой бацька недзе тут. Няпраўда. Ужо даўно. Яшчэ ў першыя днi твайго бацьку застрэлiлi немцы. Ачуньвай, станавiся хутка на ногi. Кожны новы дзень зменьвае стары. Так усё iдзе да лепшага. Спадзявайся на заўтрашнi дзень. Ты яшчэ дзiця. I стаiш напроцi свайго веку. Iдзi ў заўтрашнii дзень так, як i дагэтуль iшоў. I ён будзе табе повен шчасця.

1944

АПАВЯДАННІ

На беразе

I

Густы і мокры вецер гоніць сырыя і цяжкія хмары; яны грузна плывуць, лезучы адна на другую, закрываюць сабою неба і сонца і робяць асенні дзень шэрым і хмурным.

Часам спускаюцца яны нізка і сеюць на мокрую зямлю дробны дождж-імглу, а часам узнімаюцца вышэй і, не вытрымаўшы сілы ветру, разрываюцца і ачышчаюць бледную сінь неба. Тады пакідае ісці дождж, і пачынае выглядаць сонца.

Ад яго свету белая пена быстрай і шумлівай ад ветру ракі аддае жаўтавата-блішчастым колерам.

Рака выйшла з сваіх берагоў.

Густая і каламутная ад асенніх дажджоў вада ў ёй паднялася і заліла абодва берагі.

З быстрага размаху свайго кідае яна на іх сваёю пенай, б'ецца аб купчастыя вяршаліны затопленых ёю кустоў алешніку і крушыны і весела плюхае, бурліць і шуміць...

У тым месцы, дзе канчаецца вада і пачынаецца жаўтавата-зялёны, пацямнеўшы бераг, стаіць прыкручаны к слупку новенькі невялічкі паром. Ззаду за ім, бліжэй к сярэдзіне ракі, свецяцца ў вадзе жоўтыя дошкі-масткі, якімі абложан бераг у тым месцы, дзе ў звычайны час прыстае паром. Цяпер, як паднялася вада, ён прыстае проста к зямлі і ходзіць паверх сваіх масткоў.

Направа, збоку – залітыя вадою, асмаленыя пблі, на якіх трымаўся мост, спалены палякамі ў вайну. Паром ходзіць да часу, пакуль не будзе зроблен новы мост.

Проціў парома, у некалькі кроках ад вады прытулілася к зямлі будка паромшчыка. Яна сплецена яшчэ ў канцы лета з бярозавых дубцоў. Лісце на іх пажоўкла і пасохла і цяпер шуміць на ветры ціха і нудна.

Вакол будкі – скошаны ўлетку поплаў, сям-там чарнеюць на ім нізкія купіны, атава збіта быдлам і пацямнела.

Па ёй задумёна і важна спацыруюць вароны; месцамі зямля ад іх, на вялікі абшар, чарнее жывымі купінкамі. Як пачынае свяціць сонца, яны ўзнімаюцца і, весела крычучы, нізка кружацца над зямлёю.

На той бок ракі, на ўзгорку, сярод заворанага на зіму поля, відаць вёска Хартонаўка.

На гэты бок, не вельмі далёка – голы ўжо дубовы лес і пры ім, як клешч пры вялікім целе, – малады бярэзнік.

На беразе пуста.

Адзінокі паром трасецца на вадзе, шморгаючы аб пусты, звіты ў некалькі столак дрот, працягнуты цераз рэчку, з аднаго берага на другі. Каля будкі валяецца некалькі паленняў дроў, куча лому і каля яе патухшае вогнішча...

Паромшчык Амелька Вілач не вылазіць з свае будкі – рад, што перавозіць некага: гэтакаю пагодаю мала хто ездзіць і ходзіць.

Яму пяцьдзесят год. Цвёрдыя вусы яго канцамі сваімі растуць уніз і закрываюць рот. Мяккая, махнаценькая «папоўская» шапка яго заўсёды ссунута на патыліцу, адкрываючы шырокі лоб і даючы твару яго такі выгляд, як бы ён на доўгі час збіраецца падняць сваю галаву ўгару і чорнымі вачыма сваімі пільна ўглядацца ва ўсё тое, што робіцца вакол.

Нізка стрыжаныя валасы яго каля вушэй чуць-чуць серабрацца сівізной.

На ім кароткая цвёрдая жакетка з тоўстага гаспадарчага сукна, саматканыя порткі з вузкімі чорнымі палоскамі, уздоўж па шэрым, і боты з нізенькімі халявамі і падковамі.

Сягоння ён вясёлы.

Атрымаўшы ўчора ў іспалкоме месячную пенсію за сваю службу пры пароме, ён начаваў гэтую ноч дома – у вёсцы, на той бок лесу, вёрст дзве ад парому.

Прыйшоў ён сюды раніцаю, як яшчэ было цёмна, і свайго васемнаццацігадовага сына Міхася, які быў пры пароме замест яго, застаў стаячым пры самай вадзе.

– Ты чаго ў будку не лезеш? – запытаў ён яго.

– Толькі што прыйшоў, – адказаў той весела.

– А дзе ж ты быў?

– На тым баку, у Хартонаўцы.

– Чаго?!

– Там камсамольцы нашы спектакль ставілі, ішлі вечарам, я іх перавёз і сам пайшоў з імі.

– А паром на каго пакінуў?!

У голасе бацькі пачуўся нейкі страх.

– Ні на каго. Прывязаў на тым боку і пайшоў. Які тут чорт, думаю сабе, паедзе гэтакім ліхалеццем.

– І нічога?

– Мусіць, нічога. Як пакінуў – так і застаў.

– Добра, што каго чорт не нагнаў, – сказаў Амелька ўжо весела. – А дзе ж больш хлопцы?

– Там начуюць.

– Вось ты, чорт яго бяры, – загаварыў Амелька ўжо зусім развесяліўшыся, – пакінуў ды і пайшоў. Адвага. Я б ніколі не адважыўся. Ну, ідзі дамоў, – закончыў ён цішэй.

Міхась паглядзеў на свае мокрыя боты, падцягнуў вышэй халявы і пайшоў паволі к лесу, а Амелька, зірнуўшы на той бераг і апрача туману нічога там не ўбачыўшы, палез у сваю будку.

І з таго самага моманту аж дагэтуль ніхто тут не ездзіў.

Толькі ў гадзін восем раніцы прыйшлося перавозіць камсамольцаў – усё суседніх хлапцоў з свае вёскі.

Яны, паставіўшы спектакль, начавалі ў Хартонаўцы і ішлі дамоў.

Яшчэ здалёк Амельку пачуліся вясёлыя песні і крык:

– Міхась, э-ээ!.. Рыла суконнае, перавозь!.. О-о-э-э!..

Амелька выскачыў з будкі і стаў адвязваць паром. Мокрая, раскудзеленая вяроўка не развязвалася, і хлопцы нецярпліва крычалі:

– Скарэй, а то ўто-о-о-пім! Заснуў!.. Гэ-эй!..

– Успееце, чорт вас не возьме, – сярдзіта і весела гукнуў ім Амелька.

– А, дзядзька Амяльян! – пачуўся крык з таго берага. – Скарэй, дзядзька, не марудзь!

– Скінь порткі, дык будзеш вё-о-орткі, – весела, са смехам гукнуў другі голас.

Хлопцы крычалі, часам апошнія словы прыспеўвалі. Звонкія галасы іх рэзалі паветра і глушылі шум ветру і вады.

Амелька ўпёрся нагамі ў паром і пачаў перабіраць рукамі мокры дрот. Паром, ціха паскрыпваючы, загойдаўся на вадзе і папоўз цераз раку.

Зразу Амельку абвеяла мокрым ветрам. Ён зажмурыў вочы, ад чаго твар яго прыняў выгляд такі, як бы Амелька к нечаму прыслухоўваецца...

Яшчэ не падплыў ён к берагу, як вясёлыя камсамольцы пачалі скакаць на паром.

– Паволі, – крычаў Амелька, – патопіцеся, дурні, чаго вас дрэнчыць!

– Назад! – закрычалі яму ў адказ хлопцы.

Паром яшчэ не прыстаў к берагу, а яны ўжо ўсе былі на ім. Некалькі рук, адапхнуўшы Амельку, замітусіліся на мокрым дроце. Паром быстра, так, як ніколі, пайшоў к берагу.

– Вось чэрці, – сказаў Амелька, – усё роўна, як лукавы іх падмывае. Чаго вы гэтакія вясёлыя?

– А чаго плакаць, – адказаў яму смуглы Міколка, сын яго суседа Кастуся, – на свеце няма чаго плакаць...

І, пачакаўшы з хвілінку, закончыў:

– Каб, здаецца, трохі цяплейшая вада, дык так бы плюхнуўся і паплыў бы проці вады.

– І ўтапіўся б, – сказаў Амелька.

– Не ўтапіўся б, – адказаў рашуча Міколка.

Паром падплыў к берагу. На зямлі рабілася святлей – на небе пачала расплывацца светлая лапіна: гэта сонца хацела прабіцца скрозь хмары.

Хлопцы пасаскаквалі з парома. Міколка прыкруціў яго к слупку, і ўсе пачалі біць рукамі аб полы свае адзежы – ад сырасці і халоднага, мокрага дроту памерзлі рукі.

Амелька праверыў, ці добра Міколка прывязаў паром, і хацеў ужо лезці ў сваю будку, але хлопцы, як бы згаварыўшыся, схвацілі яго за рукі і, зрабіўшы кола, усе гуртам закружыліся.

– Пусціце, д'яблы, – крычаў Амелька, – знайшлі таварыша!

Але хлопцы зналі вясёлы гумар Амелькі. Зналі, што часта ён сам, схваціўшы дзе-небудзь на ігрышчы дзяўчыну, пускаўся з ёю ў скокі.

І яны яшчэ мацней закружыліся і зачмокалі нагамі па мокрай зямлі.

Сонца весела пячэ,

Цераз мост вада цячэ, -

стараючыся пападаць у такт нагамі, загукаў Міколка вясёлую песню. Гурт здаровых галасоў зычна хваціў далей:

Пад вадою мост дрыжыць,

Па вадзе Міхал бяжыць!

Старога Амельку раптоўна ахваціла буйная вясёласць. Ён бачыў, як хлопцы спрытна ўзляталі ўгару, ускідалі махам галавы з вачэй свае доўгія валасы і шчабяталі песню. А мокры і жывы вецер весела свістаў у вушы і вочы.

І ўжо не спрачаючыся, а з ахвотаю, ён дробна затупаў нагамі, махнуў галавою, каб скінуць з яе шапку, і, стараючыся не адставаць ад хлапцоў, загукаў разам з імі:

Ой, куды цябе нясе?!

Згінеш ў рэчцы-паласе.

Разгулялася вада,

Чаго прэ цябе бяда?!

Далей Амелька не знаў слоў песні і, кружачыся, выкрыкваў толькі адны галосныя зыкі:

– О-а, о-а, о-а-о!

А хлопцы не пакідалі:

Не загіну я ў вадзе:

На той бок, у слабадзе

Жджэ дзяўчыначка мяне

– Дык ці ж можна згінуць мне!

– Капут! – крыкнуў адрывіста Міколка, пускаючы рукі.

Кола раскідалася, і хлопцы пачалі выціраць рукавамі пот з зачырванеўшых твараў.

– Ой, замарылі, д'яблы, – сказаў, моцна сапучы, Амелька.

– Давай, дзядзька, яшчэ пагрэемся, – смеючыся, сказаў Міколка.

– Хай яго агонь спаліць, дайце адсапціся, – адказаў Амелька і моцна дыхнуў.

– Калі так, дык марш, – сказаў адзін з хлапцоў, – можа, дзядзька, маеш што дамоў перадаць?

– Я толькі што сам з дому.

– Ну, дык аставайся здароў! – закрычалі хлопцы.

– Пабольш скачы – весялейшы будзеш, – пачуўся яшчэ адзін голас.

– Не маракуй, што пакруцілі, – пачуў яшчэ Амелька адзін голас.

На апошнія словы ён аглянуўся на хлапцоў і весела, ласкава зарагатаў ім услед:

– А каб вас паляруш, каб вас!

Хлопцы пайшлі к лесу, а Амелька астаўся адзін на беразе. Ён трохі патупаў на адным месцы, паглядзеў на неба.

Там вецер нагнаў цэлыя шэрагі хмар, збіў іх у адну густую цёмную масу і закрыў ёю светлую лапіну ад сонца. На зямлі зрабілася цёмна і нудна. Здавалася, што мокрыя лагчынкі кругом на поплаве больш яшчэ сталі выпускаць з сябе густога і белага, як малако, туману.

Пільна і падрабязкова разгледзеўшы ўсё гэта, Амелька палез у сваю будку і, лежачы там на саломе пад кажухом, да самага паўдня думаў розныя вясёлыя думы.

II

Па паўдні к парому зноў прыйшоў Міхась.

Амелька сядзеў ужо на зямлі пры раскладзеным вогнішчы і пёк на ражэнчыку сала.

– Ты чаго? – запытаў ён Міхася.

– Нічога, – адказаў Міхась, – на поле гэтакаю пагодаю не выедзеш, дома работы няма, пайду, думаю, сюды, панюхаю ветру.

– Панюхай, – сказаў, смеючыся, Амелька. Яму было смешна з таго, што сказаў Міхась.

– Хочаш? – працягнуў ён сыну сала.

– Не, – адказаў той.

Амелька пачаў есці, а Міхась, абапёршыся на локаць, расцягнуўся па сухім месцы каля будкі і, паплёўваючы на зямлю, стаў глядзець некуды паверх вады.

На зямлі зноў рабілася святлей. Вецер зганяў хмары ў адно месца, на паўночную старану неба; яны, ужо лёгкія і паслушныя, паднімаліся высока і быстра плылі, ачышчаючы паліняўшае неба. Туман пачаў знікаць, і на той бок рэчкі выразней стала вырысоўвацца вёска Хартонаўка. Рака плюхала так, як і раней, але вада ў ёй пачала фарбавацца ў ясныя, блішчастыя колеры.

Міхась маўчліва і быстра падняўся з зямлі, не аглядаючыся вакол, падышоў к вадзе і стаў так, як і раней, глядзець паверх яе.

– Што разглядаеш? – запытаў сына Амелька.

Міхась маўчаў.

– Аб чым думаеш? – запытаў зноў Амелька, памаўчаўшы.

– Не ведаю і сам. Нечага хочацца.

– Чаго?

– Кажу, што не ведаю.

Міхась пакінуў глядзець цераз рэчку і падышоў к бацьку.

– Вось так, – загаварыў ён, – часам паглядзіш на ваду, на хмары, паходзіш па полі на ветры, і захочацца нечага. Каб той, здаецца, аэраплан, дык узняўся б на доўгі час і лятаў бы, каб вецер свістаў у вочы і вушы. Эх, няма лодкі, паплыў бы проці вады.

– Ага, узяло, – у сваю чаргу загаварыў Амелька, – і са мною гэта часта бывае. Узяў бы тады, здаецца, у кузні молат і лупіў бы з усіх сіл па кавадле. Эх, сколькі сілы ў нашага брата!

Амелька набраў поўныя грудзі паветра і дыхнуў.

– Вось жывём, – загаварыў ён далей, увесь ахоплены наплывам нейкіх новых думак, – зямля вялікая, колькі на ёй усяго ёсць, а мы, апрача свае вёскі ды гэтага лесу, нічога больш не бачым. Жывём неяк, як той поп кажа, па-божаму, на адным месцы, хоць сілы ў нас многа.

– Знаеш, – сказаў Міхась, – пайду я ў флот, зраблюся матросам. Запішуся ў камсамол і пайду. Нашто, каб сіла прападала дарэмна; буду тут марнаваць сябе адно.

– Як хочаш. Не малы ўжо, – сказаў Амелька.

Амелька быў увесь, таксама як і Міхась, ахоплен нейкаю вольнаю сілай – на зямлі было так шумна і весела.

– Пайду, – сказаў Міхась і неяк задумёна прыбавіў: – Весела ісці лесам. Дома там нейкі сход будзе вечарам, трэба быць.

Ён зняў з галавы шапку, паправіў валасы і пайшоў паволі, углядаючыся ў зямлю і як бы што думаючы. Шырокі і кароткі, без каўняра, кажушок на ім развяваўся на ветры.

Амельку абхапілі думы.

«Вось астаўся адзін на пустым беразе, – кружылася ў яго галаве, – астаўся адзін, і ніхто не бачыць і не ведае, дзе я і што раблю. Колькі людзей на свеце, і ўсякі па сабе. Схованы адзін ад другога па вёсках, лясах. Не можа чалавек бачыць таго, што робіцца нават за дзесяць вёрст, не то што каб угледзеў ён усю зямлю сваю. Не бачыць ён яе, бачыць усяго маленькі кусочак пад нагамі сваімі».

«Не бачыць, а знае яе, – выплыла другая думка, – ведае, дзе што на ёй. Без абмылкі патрапіць, куды хоча. А можа калі-небудзь выдумае што-небудзь такое, на чым паднімецца так, што ўбачыць усю зямлю, як бачыць сонца. Пэўна, што некалі, можа нават скора, будзе гэта.

Хай ідзе Міхась, куды хоча, – думаў ён далей. – Ніколі не трэба станавіцца чалавеку на дарозе, калі ён чаго шукае. Шукаючы і хочучы, усё знойдзеш. Хто шукае разумнага – таму памажы.

Але ці разумнага шукае Міхась?

Загаварылі многія цяпер па-новаму. Многа іх з'явілася і зусім новых. Павярнулі ўсё жыццё, пакінулі багатую спадчыну мінулага».

І тут у Амелькі бліснула новая думка-пытанне:

«Чаго гэтыя, новыя людзі заўсёды так радасны, такія вясёлыя?!

Значыць, у жыцці яны бачаць нейкую радасць, нейкае няшчасце. Знаюць яны кожны крок свайго жыцця...

Ідзі, Міхась», – думаў далей Амелька.

За Дунаем стаіць хатачка-а-а... -

перарваў яго думкі высокі чысты голас. Спяваў чалавек, паволі пад'язджаючы к парому.

Не кажучы ні слова, Амелька ўзяў каня за обраць, узвёў на паром, які і пагнаў прывычнаю рукою к другому берагу.

Там, узяўшы грошы за перавоз і даўшы чалавеку квітанцыю, паволі паплыў назад.

Чалавек не сказаў ніводнага слова, а толькі, ад'язджаючы, кіўнуў галавою і з нейкаю задуменнасцю ў голасе зноў заспяваў.

«Вось праехаў чалавек, – думаў Амелька, – невядома, адкуль і хто і пра што ён думае. Колькі ў гэты момант думак на зямлі?! І ўсякая думка аб тым, каб як найлепей зрабіць дзела гэтага моманту. І аднак, нягледзячы на гэта, чалавек увесь час мучыцца на зямлі. А гэтыя, новыя камуністы, суседнія мае хлапцы-камсамольцы, заўсёды вясёлыя, знайшлі, мусіць, дарогу к гэтай радасці...»