Текст книги "Gamedec 01: Granica rzeczywistosci"

Автор книги: Przybylek Marcin

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 17 страниц)

Marcin Przybyłek

Gamedec 01: Granica

rzeczywistosci

Gamedec

Warszawa 2004

Od Autora

Urodziłem się w Pułtusku w roku 1968 i od razu chciałem być kosmonautą. Kiedy odkryłem, że pojawiłem się na świecie o stulecie za wcześnie, wpadłem w depresję. Szukając pocieszenia, zostałem psychiatrą, lecz chociaż przez lata pracy w koncernie farmaceutycznym przejechałem ponad 300 tys. kilometrów, nigdy nie udało mi się wejść w hiperprzestrzeń; chociaż poznałem setki nowych istnień, nigdy nie byli to Obcy.

Zmęczony nieudanymi eksperymentami założyłem własną firmę, w której uczę zasad komunikacji międzyludzkiej, przemycając gdzie się da metody gestykularnej konwersacji transgalaktycznej.

GAMEDEC narodził się z moich fascynacji grami komputerowymi oraz tęsknoty za kosmiczną przygodą. Opowieści o gierczanym detektywie, który toczy wirtualne boje ze złem czyhającym w sieci, znajdą kontynuację w cyklu powieściowym.

Bardzo dziękuję:

Ani (mojej żonie) za miłość i poświęcenie, Tadeuszowi Kobierzyckiemu (nauczycielowi);a wiedzę i przyjaźń, Maciejowi Parowskiemu Redaktorowi „Nowej Fantastyki') za serdeczność pierwszą szansę, Ojcu za inteligencję techniczną, matce za zwrócenie uwagi na subtelności literatury oraz Jarkowi Bralskiemu, Arkowi Michalskiemu i Łukaszowi Grochowiczowi za to, że są.

1. Małpia pułapka

W życiu każdego mężczyzny pojawia się moment refleksji. Nie chodzi o chwile nad kuflem w jednym z high-barów na Jagiellońska Street, lecz o ten szczególny moment, gdy człowiek zaczyna widzieć w pełnej krasie pierwszą połowę życia. Taki nastrój mnie ogarnął, kiedy tkwiłem w swoim biurze na trzysta czterdziestym drugim piętrze linowca Stockomville wdrapującego się na orbitę z Cotomou – dzielnicy Warsaw City położonej w rozwidleniu rzek Vistula i Narau. To był wyjątkowo upalny marzec. Radiator regulujący temperaturę apartamentu pracował jak szalony. Siedziałem rozparty w fotelu, patrzyłem poprzez żaluzje na konające słońce i czekałem na zlecenie. Moja agencja znalazła się na skraju bankructwa. Jedna dziesiąta populacji Warsaw City pogrążona była w Światach Sensorycznych, więc rynek był olbrzymi. Ogłoszenia zamieściłem we wszystkich portalach, lecz nie tylko ja wpadłem na taki pomysł: wyroiło się mnóstwo partaczy i lamerów podających za gamedeców, a będących zwykłymi naciągaczami.

Reputacja profesji zaczęła podupadać, i tak z powodu zgrai patałachów powoli godziłem się z myślą o zmianie zawodu.

Zadzwonił telesens. W nozdrza uderzył oszałamiający zapach perfum. Zanim odwróciłem się w kierunku ekranu, wiedziałem, że mam pracę. I to nie byle jaką. Chanelu nr 101 używają wyjątkowe kobiety Powoli spojrzałem spod ronda biokapelusza i za chwilę dziękowałem stwórcy, że cień zasłaniał mi oczy, które postanowiły pospiesznie opuścić moje zepsute ciało.

Z ekranu patrzyła najpiękniejsza kobieta, jaką do tej pory widziałem. Okay, była podretuszowana przez gierczany make-up, ale stary wyga bez trudu rozpozna klejnot. Za nią rozpościerał się Deep Past World – jeden z najbardziej ekskluzywnych światów – zaś ona sama prezentowała stosowny image: połyskująca łuskami obcisła sukienka rozcięta była od bioder w dół, by nie krępować ruchów; znad ramienia wystawała kolba lejzergana, dobrze wyrobiona i – spostrzegłem to od razu – często używana; całości dopełniał napierśnik z kompozytów wyrzeźbiony w motywy wzburzonych fal. Info wyświetliło jej nazwisko. Jane Seymour. Z tych Seymourów?, zastanawiałem się, gdy usłyszałem jej aksamitny alt:

–Pan Torkil Aymore?

–Do usług.

Poruszyła się niepewnie.

–Jest pan licencjonowanym solverem, prawda?

–W dzisiejszych czasach, droga pani, zawód ten nazywają gamedecem lub, dłużej, game detectivem.

–W każdym razie pomaga pan graczom? Wziąłem głębszy oddech.

–Z całym szacunkiem, pani… – Panno.

–Panno Seymour, nie bezinteresownie.

–Jaka jest pana stawka?

–Najpierw muszę poznać sprawę.

Kobieta rozejrzała się

–Czy to jest bezpieczny kanał?

Harry Norman, mój doradca i przyjaciel, twierdził, że zabezpieczenia są solidne, lecz ostatnio gdzieś zniknął i nie mogłem go złapać. Nie miałem pewności.

–Absolutnie, droga pani.

–Dobrze. Sprawa wygląda tak. Niedaleko stąd jest ekranowana świątynia, w której utkwił mój… narzeczony. Siedzi tam już dwa dni i nie może wyjść. Próbowałam dostać się do środka, ale nie udało się. Nie wiem, co robić.

–Mam nadzieję, że nie usiłowała pani zdejmować jego hełmu?

–Nie. Wiem, że to niebezpieczne.

Hełmy sensoryczne stymulują mózg impulsami grawitacyjnymi w setkach miliardów miejsc jednocześnie, dając wrażenie pełnego uczestnictwa w grze. Po włożeniu kasku pobudzenia te odłączają od ciała ośrodki ruchowe i czuciowe, co w slangu graczy nazywane jest dewitalizacją. Dzięki temu centra motoryczne mogą wydawać polecenie ruchu ręką, a ta leży bezwładnie. Za to rusza się inna – w świecie cyfrowych przepływów. Przed zdjęciem hełmu należy przeprowadzić zabieg odwrotny – rewitalizację.

Mówiąc o ekranowanej świątyni, panna Seymour miała na myśli nielicencjonowany twór, swego rodzaju wirus zaimplementowany do Deep Past World przez jakiegoś dowcipnisia. Narzeczony Jane nie mógł wewnątrz budowli wyjść z gry, gdyż haker wprowadził program uniemożliwiający rewitalizację. W sumie nie powinienem go potępiać. To między innymi dzięki takim jak on wciąż miałem pracę. Hakerzy to nie zabójcy. Zawsze pozostawiają złapanym w pułapkę drogę wyjścia. Która jednak otwiera się dopiero po rozwiązaniu jakiejś piekielnej zagadki. Znałem tego typu sprawy Robota niewdzięczna i wymagająca cholernego skupienia. Może nie najdroższa, ale z pewnością nie najtańsza. Potarłem czoło.

–Panno Seymour… wezmę to zlecenie za… dziesięć tysięcy W razie niepowodzenia pięćdziesiąt procent – ryzykowałem.

Wiedziałem jednak, że DPW jest jedną z najdroższych rzeczywistości, zaś makijaż i perfumy zleceniodawczyni podpowiadały, że mam do czynienia z nieprzyzwoitym bogactwem. Poza tym byłem zadłużony.

Kobieta okazała się prawdziwą arystokratką. Nie drgnęła jej brew.

–Dopuszcza pan niepowodzenie?

–Nie jestem geniuszem, droga pani.

–Czy zdarzyło się panu zawieść?

Wkroczyła na niebezpieczny teren. Postanowiłem ominąć pytanie:

–Pamiętam przypadek, gdy rozwiązałem pewien problem… za późno. W przypadku pani narzeczonego czas jest istotnym czynnikiem, a ja bardzo nie lubię pracować w pośpiechu.

–Zgoda. Kiedy pan wejdzie?

–Za godzinę. Gdzie jest najbliższa brama?

–Przekażę panu koordynaty. Będę czekała.

Po rozłączeniu się dokonałem rutynowego oglądu łoża. Złączki i kontrolki wydawały się funkcjonować prawidłowo. Przeprowadziłem szybki test automasażu przeciwdziałającego odleżynom oraz regulatora ciepłoty ciała podłączanego do kombinezonu. Poszedłem do lodówki i wyjąłem z kontenera zasobnik z płynem infuzyjnym. Podłączyłem go do zaczepu:

Wykonałem kilka prostych ćwiczeń fizycznych i wziąłem tusz. Odświeżony zażyłem gamepill – kapsułkę przestawiającą biochemiczne tory mojego ustroju na minimalizację produkcji metabolitów. Dzięki niej przez cztery doby nie musiałem się martwić o przepełnienie pęcherza moczowego i jelita grubego. Kosztowały majątek, lecz w mojej pracy były nieodzowne. Sprawdziłem czas. Byłem w cuglach. Naciągnąłem kombinezon, podłączyłem nanowtyczkę płynu do gniazdka na przedramieniu i wygodnie się ułożyłem. Zanim założyłem kask, zdążyłem jeszcze pomyśleć, że nie jestem pewien, czy zaryglowałem drzwi.

Sprawdziłem pocztę. Jane przekazała adres bramy i numer swojego konta bankowego. Wszedłem na stronę DPW i zalogowałem się. Poproszony o uiszczenie opłaty, podałem numer panny Seymour. Za chwilę stałem przed menu z ubraniami. Przywdziałem kolczugę ozdobioną fantazyjnymi naramiennikami wraz ze stosownymi dodatkami. Z talerza ozdób wybrałem skromny tatuaż na policzkach. Na broń obrałem obosieczny topór noszony na plecach. Byłem gotowy Wydałem instrukcję transportu do wskazanego przez Jane miejsca i za chwilę podziwiałem rzadki las, wysokie paprocie, kolorowe ptaki krzyczące wśród listowia, głęboko błękitny kolor nieba cudowną muzykę otaczającą mnie ze wszystkich tron. Byłem w Deep Past World!

Niedaleko kamiennego portalu, z którego się wyłoniłem, stała panna Seymour.

–Standard? – spojrzała rozczarowana. – Sądzi, że taki obieżyświat jak pan dorobił się jakichś artefaktów.

Uśmiechnąłem się półgębkiem. Postanowiłem nie odpowiadać na zaczepkę.

–Gdzie jest ta świątynia?

–Poprowadzę pana.

Szedłem za nią i powoli zaczynałem żałować, że nie jestem piękny i bogaty Zaprosiłbym wówczas pannę Seymour na drinka. A tak mogłem co najwyżej popatrzeć.

–Nie widzę innych Graczy – zagaiłem.

–Mało ich – przyznała. – Przenieśli się na wschód i polują na smoki. Tutaj nie ma już dzikich zwierząt. Weszliśmy z Henrym, by trochę odetchnąć od realium. Potem zamierzaliśmy wyruszyć na łowy. I gdyby nie ta diabelska świątynia, już od dwóch dni bawilibyśmy się wraz z innymi – w jej głosie słychać było wyraźne rozżalenie.

Henry był głupcem, włażąc do jakiegoś budynku, kiedy obok miał taką świątynię rozkoszy, pomyślałem. Za niewielkim wzgórzem, porośniętym przez skrzypy i widłaki, rozpościerała się kolorowa dolina okryta kobiercem wysokich, słodko pachnących kwiatów. W jej centrum przycupnęła okrągła kaplica. Zatrzymałem się i odetchnąłem. Od tej chwili każdy szczegół mógł mieć znaczenie. Otworzyłem menu screenshotów i uwieczniłem obraz całej niecki. Potem ruszyłem w ślad za przewodniczką. Wraz ze zbliżaniem się do budowli monumentalne tony ustąpiły miejsca melodii dziwnie nostalgicznej, granej na zwielokrotnionych smykach, punktowanej głębokimi uderzeniami bębna i miękkimi odciskami basów. Układ łąki zdawał się być pozbawiony wzoru. Kamienne bloki świątyni również.

–Pozwoli pani – odezwałem się – że najpierw sam obejrzę obiekt, a potem, jeśli uznam to za stosowne, zadam kilka pytań.

–Zgoda.

Dziewczyna usiadła na pobliskim kamieniu. Otworzyła okno podglądu innych zakątków świata i pogrążyła się w zadumie.

Uruchomiłem notatnik i włączyłem nagrywanie. Dla wygody zwiększyłem jaskrawość krawędzi obiektywu i kontrast obrazu.

–Deep Past World, dzień zero, godzina… – włączyłem chronometr – czternasta czasu lokalnego. Sektor… – zerknąłem na mapę. – F 45 łamane na D 334. Narzeczony klientki, Henry… Jak pani narzeczony ma na nazwisko?

–Wallace! – odkrzyknęła Jane.

–A więc Henry Wallace uwięziony został w tym obiekcie dwie doby temu…

Okrążyłem strukturę, poszukując wystających elementów, kamieni innego koloru czy zwyczajnych przycisków, które mogłyby pełnić rolę dźwigni, lecz, jak się tego spodziewałem, nic nie znalazłem. Ściana, wykonana z bloków piaskowca, była stosunkowo gładka, wsparta na niskiej podmurówce z otoczaków. Wróciłem do wejścia. Wyglądało zwyczajnie. Pomiędzy dwiema białymi kolumnami mieściły się dębowe gładkie drzwi z pojedynczym kasetonem. Mosiężna klamka nie dawała się poruszyć nawet pod najsilniejszym naciskiem. Nie było dziurki na klucz. Cofnąłem się i przyjrzałem portykowi. Zdawało mi się, dostrzegłem wyryty niewielki napis. Przybliżyłem raz. Rzeczywiście były tam greckie litery układa się w ciąg: kappa, alfa, lambda, omega, sigma. Zrobiłem zdjęcie. Odszedłem dalej i przyjrzałem budowli na tle drzew i wzgórz. Nie odnalazłem prawidłowości. Obszedłem całą dolinę, od czasu do czasu robiąc fotki i rzucając zdawkowe zdania do nagrywarki. Potem przyszła pora na wspinaczkę. Na szczęście pobliskie dęby i jesiony były stare, rosochate i chętnie przyjmowały gości. Obserwacje poczynione z wysoka również nie przybliżyły mnie do tajemnicy. Szpiczasty dach kaplicy pokryty był drewnianym gontem. Szczyt zdobiła niewielka złota iglica zakończona kulką. Odwiedziłem jeszcze kilka drzew, patrząc z różnych kątów i szukając powiązań. Badania zajęły mi kilka godzin. W końcu ponownie zbliżyłem się do gmachu i postanowiłem przejść do drugiej fazy.

–Okay – mruknąłem do siebie – skończyliśmy oglądanie, przechodzimy do osłuchiwania…

Nie zauważyłem, że od dłuższej chwili obserwuje mnie zleceniodawczyni. Wydawała się zdegustowana.

–Przez tyle czasu nic pan nie znalazł? – zapytała, nie kryjąc rozdrażnienia.

Wyłączyłem nagrywarkę.

–Szanowna panno Seymour – ukłoniłem się dwornie. – Raczy pani wybaczyć, lecz sądzę, że mamy do czynienia z robotą profesjonalisty Pozwoli pani zatem, że będę postępował zgodnie ze wszystkimi zasadami, bo jeśli je złamię i coś przeoczę, będzie pani musiała zaaplikować Henry'emu elektrowstrząsy.

To nie była przenośnia. Wyjście z gry bez procedury oznaczało dla mózgu szok porównywalny do serii potężnych elektrycznych wyładowań w obrębie całej kory mózgowej. W najlepszym wypadku kończyło się to bólem głowy. Częściej występowała amnezja i halucynacje – pozostałości ze świata. Zdarzały się, choć rzadziej, długo trwające stany paranoidalne, majaczeniowe, a w końcu – sporadycznie – przypadki utraty osobowości, a nawet śmierci.

Dziewczyna umilkła. Poprawiła się na prowizorycznym siedzisku i zacięła usta. Przybliżyłem ucho do drzwi. Cisza. Osłuchiwanie murów również nie przyniosło rezultatów. Potem przyszła kolej na obmacywanie i opukiwanie. Gdy zapadał zmierzch, miałem za sobą pełny zestaw badań, który absolutnie niczego nie ujawnił.

Nieopodal dostrzegłem kamienny krąg przeznaczony na ognisko.

–Jest pani kleryczką? – rzuciłem. Skinęła głową.

–Niech pani rozpali ogień. Robi się zimno. Otworzyła menu czarów: w powietrzu przed nią zawisła księga. Wybrała zaklęcie zapalające i wycelowała w palenisko. W powietrze strzelił wesoły płomień.

Usiedliśmy na trawie. Przestrzeń dookoła wypełniona była graniem cykad, pohukiwaniami puchaczy i szumem drzew. Gwiazdy błyszczały jak brylanty. Gdzieś daleko na wschodzie żarzyła się łuna. Być może to łowcy świętowali ubicie kolejnego smoka. Albo odwrotnie. Po raz nie wiem który zdumiałem się nad fenomenem gier: człowiek nie odczuwał senności ani znużenia, bo cały czas jakby spał. Moje ciało spoczywało gdzieś tam, w Cotomou, i odbywało przymusowe leżakowanie. Wspomnienie realnej rzeczywistości, zwanej w gierczanym slangu „realium", było tak ległe, że zdawało się ułudą.

–Teraz nadszedł czas… – powiedziałem i przestraszyłem się własnego głosu; kilka godzin milczenia zrobiło swoje -…żebym zadał kilka pytań.

–Myślałam, że się nie doczekam – patrzyła nieruchomo w ogień. – Nawet pan nie wie, jak nudne jest obserwowanie pańskiej pracy.

:– Nie denerwuje się pani losem narzeczonego?

Żachnęła się.

Henry to dżentelmen. Dopóki działa jego łoże gamepill, nie będzie panikował. Znam go. Poza tym wie, że w razie czego zmienię mu zasobnik i podam następną dawkę prochu.

Zmarszczyłem czoło w niemym podziwie.

–Przejdźmy do interesujących mnie kwestii – ponowiłem. – Niech pani opowie ze wszystkimi szczegółami, jak się tutaj znaleźliście i jak Henry wszedł do świątyni.

Skrzywiła się.

–Niewiele mam do powiedzenia. Weszliśmy dwie i pół doby temu. Tą samą bramą, którą wszedł pan. Trochę pobiegaliśmy i cieszyliśmy się otoczeniem. Potem Henry dostrzegł tę kaplicę i zaproponował, byśmy się razem pomodlili. Za dwa miesiące mamy ślub. To miała być medytacja za nasze szczęście. Zgodziłam się. On wszedł pierwszy, a ja jeszcze przez chwilę patrzyłam na świat. Wie pan – uśmiechnęła się niewinnie – euforia po wejściu.

Skinąłem głową na znak, że rozumiem. Nawet mnie odurzał DPW. Fotorealistyczna jakość obrazu i krystaliczny dźwięk dawały pełnię złudzenia. Na dodatek doskonale imitowane zapachy, poruszenia powietrza, strefy chłodniejsze i cieplejsze, i jeszcze ta słodka muzyka – można się było zachłysnąć.

–Potem podeszłam do drzwi – podjęła – lecz były jak lita skała. Nie mogłam ich otworzyć. Na początku myślałam, że to żart. Próbowałam się z Henrym skontaktować, ale milczał. Po kilku minutach zrozumiałam, że nie milczy, tylko po prostu się nie słyszymy. Domyśliłam się, że to jakaś pułapka, i czekałam, mając nadzieję, że poradzi sobie z zagadką. Henry jest piekielnie inteligentny…

Chciałbym, dziecino, pomyślałem, żebyś po rozwiązaniu tej sprawy powiedziała tak o mnie.

–…lecz po upływie czterdziestu ośmiu godzin dałam za wygraną. Wyszłam z gry i sprawdziłam ogłoszenia w portalu. Pana oferta wydawała się najsensowniejsza.

–Miło mi – pochyliłem głowę, wspominając, jak konstruowałem ogłoszenie, pocąc się, by wypadło wiarygodnie. – Czy nie pamięta pani niczego osobliwego, gdy wchodził do środka? Jakaś barwa? Dźwięk? Może coś powiedział?

Zmarszczyła brwi.

–Nic takiego. Zaraz… – potarła czoło. – Mam wrażenie, że westchnął. Myślałam, że to tak sobie, z zadowolenia. Ale teraz… wydaje mi się, że było w tym westchnieniu coś więcej…

–Co?

–Nie wiem… było jakby głębsze.

Zagryzłem wargi. Łamigłówka nie zapowiadała się ciekawie. Po z górą siedmiu godzinach dociekań miałem jedno westchnienie i tajemniczy napis. Wizja dziesięciu tysięcy kredytów powoli odpływała w nicość. Znałem siebie i wiedziałem, że złożoność problemu mnie przerasta. Z reguły w układankach tego typu były jakieś wskazówki, czasem więcej mylnych tropów. Tutaj nie było prawie nic.

–Skąd się biorą takie rzeczy? – spytała.

–Światy sensoryczne nie zawsze są własnością. Współtworzą je gracze z całej Ziemi. Jeden na dziesięć tysięcy ma pstro w głowie i zamiast miejsc zabawy programuje takie świństwo.

Podniosłem się. Otworzyłem menu ekwipunku i wyciągnąłem z niego pochodnię.

Przytknąłem drzewce do ognia i poczekałem, aż zajmie.

Pozwoli pani, że ją opuszczę. Chciałbym jeszcze sprawdzić.

Oczywiście – odparła chłodno – za to panu płacę. Obserwacja układu gwiazd i chmur nic nie dała. Przypomniałem sobie o napisie. Wszedłem w słownik i wczytałem zdjęcie. Efekt tłumaczenia był zaskakujący. Czytało się „kalos" i znaczyło po grecku piękno. Coś we mnie drgnęło. Krew w żyłach zaczęła żywiej krążyć. Poczułem dawne podniecenie, które towarzyszyło mi w chwilach, gdy zbliżałem się do rozwiązania zagadki. Stary rupieć się rozgrzewa, pomyślałem. Otworzyłem encyklopedię i odnalazłem hasło: „Złoty podział odcinka". Wyczytałem tam o greckiej estetyce i proporcjach. Nałożyłem siatkę współrzędnych na zdjęcie kaplicy i przekonałem się, że stworzona została zgodnie ze starożytnymi kanonami piękna! Mam, mam, mam, myślałem gorączkowo, sam kształt budowli jest kluczem. Tylko co on oznacza, jak go zinterpretować… Co trzeba zrobić, żeby otworzyć drzwi? Zrobić coś pięknego? Przybrać piękną pozę? Ładnie zaśpiewać? Powiedzieć wiersz? Myśli gorączkowo tłoczyły mi się w głowie, czułem jednak, że mijam się z rozwiązaniem.

Mimo to spróbowałem. Najpierw ładnie się zaprezentowałem. Potem z różnymi intonacjami wypowiadałem słowo „kalos", następnie prosiłem, kłaniałem się i pląsałem. O świcie stwierdziłem, że jestem za mało powabny. Wtedy spojrzałem na pannę Seymour, której dostarczyłem zdrowej rozrywki i która bez żadnych zahamowań śmiała się ze mnie do rozpuku. Stwierdziłem, że rozwiązaniem zagadki może być ona. Po wielu dyskusjach nakłoniłem ją do przybierania kuszących póz naprzeciwko wejścia, a nawet do częściowego i w sumie nieudanego striptizu. Po upływie doby od mojego wejścia zwątpiłem. Zastosowałem wszystkie sztuczki: dawałem myślom odpłynąć, wracałem do nich, zmieniałem perspektywę, czepiałem się skojarzeń, łączyłem ze sobą wszystkie elementy. Mój notatnik zapełniony był dziesiątkami bezużytecznych drzewek i schematów zależności.

Siedziałem oparty o kostropaty pień dębu i rozmyślałem, gdzie popełniłem błąd. Co mnie zawiodło? Pamięć? Inteligencja? Spostrzegawczość? Obojętnie obserwowałem pannę Jane, która gotowała się do wyjścia. Postanowiła osobiście sprawdzić stan zdrowia narzeczonego, a że mieszkał po drugiej stronie Warsaw City liczyła, że podróż może jej zająć sporo czasu. Poza tym chciała mieć w zapasie kilka godzin na konsultację z lekarzem i przyjaciółmi.

Wtedy zza wzgórza wyłoniła się postać. Był to siwowłosy góral ze skórzaną tarczą przewieszoną przez plecy. U pasa zwisał mu potężny szeroki miecz.

–Co? Znowu ktoś zniknął? – spytał basem.

–Wie pan coś o tym miejscu?! – zerwałem się. – Niech nam pan pomoże! – Pal diabli wynagrodzenie, pomyślałem.

–Nie, przyjacielu – odparł, nie zwalniając kroku i przechodząc obok nas. – Ja tu nic nie poradzę.

–Ale tam może zginąć człowiek!

–Jeśli nie chce, to nie zginie – zaśmiał się olbrzym.

–Ale tak nie można! – wrzasnąłem oburzony.

–Można, można. Sam pan zobaczy – mężczyzna oddalił się.

Patrzyliśmy z Jane na siebie i zastanawialiśmy się nad słowami nieznajomego. Kobieta była nimi tak wstrząśnięta, że usiadła obok bramy i czekała do zmierzchu.

Kiedy słońce zaczęło znikać za szczytami drzew, postanowiłem zerwać kontrakt. Tylko tyle mogłem dla niej zrobić: nie wziąć pieniędzy, na które i tak nie zasłużyłem. Już otwierałem usta, gdy nagle usłyszeliśmy skrzypienie. Spojrzeliśmy w kierunku świątyni. W otwartych drzwiach stał Henry Wallace.

–Henry! – krzyknęła Jane.

Oboje podbiegliśmy do ocaleńca. Wyglądał marnie. Po raz kolejny musiałem docenić programistów. Tak subtelnie wyrażonych uczuć dawno nie widziałem: twarz lekko zapadnięta i blada, oczy dziwnie błyszczące. Stał oparty o kolumnę.

–Przepraszam, kochanie – wychrypiał i usiadł na schodkach.

–Żyjesz! – krzyknęła uradowana Jane i czule go objęła.

Nie odwzajemnił uścisku. Jego ręka lekko pogładziła ją po plecach. Był oszołomiony.

–Cieszę się, że nic panu nie jest – odezwałem się. Wtedy panna Seymour przypomniała sobie o mojej obecności. Rozluźniła oplot ramion wokół szyi mężczyzny i dokonała prezentacji.

–Henry, to jest pan Torkil Aymore, gamedec, którego wynajęłam, by cię ratować.

–Miło mi – Wallace próbował wstać, lecz uniósł się tylko i z powrotem klapnął na stopień. Wyciągnął rękę z przepraszającym wyrazem twarzy. Uścisnąłem ją. Była szczupła i delikatna.

–Ależ pana wytrzymało – rzekłem, ciekaw czającej się w środku zagadki. – Cóż to za diabelska pułapka?

Pokręcił głową na wspomnienie.

–To dzieło hakera, wie pan – nie ustępowałem. – Takich przestępców powinno się wsadzać do więzienia! – zawtórowała dziewczyna.

–Próbowałem pana wydobyć, ale zdaje się, że kaplicę można otworzyć tylko od środka, prawda? – Miałem nadzieję, że potwierdzi moje słowa. Inaczej reputacja, którą dotąd się szczyciłem, mocno by podupadła.

Kiwnął głową. Kamień spadł mi z serca.

–To nie przestępca – odezwał się cichym głosem. – To geniusz.

Zatkało mnie. Panna Seymour zamarła.

–O czym ty mówisz? – wyszeptała.

Wallace patrzył w ziemię i przez chwilę milczał. Po chwili podniósł wzrok, w którym wciąż żarzył się blask.

–Nie było żadnej zagadki – powiedział w końcu. – Mogłem wyjść, kiedy tylko chciałem.

–Jak to!? – dziewczyna nie kryła oburzenia. – Pozwoliłeś mi czekać ponad trzy i pół doby? Czyś ty zwariował?! Już się szykowałam, żeby do ciebie jechać!

Mężczyzna skrzywił się od hałasu.

–Tego nie sposób opisać – odezwał się przepraszającym tonem. – Wejdź sama, to zobaczysz. Ja na ciebie poczekam – westchnął. – Dokładnie wiedziałem, ile mam czasu i jak długo mogę naciągać strunę.

–Ależ niech pan wreszcie powie, co tam jest! – nie wytrzymałem.

–Coś, co można zobaczyć tylko raz. Głos w środku informuje, że kaplica nigdy nie wpuści po raz drugi tej samej osoby.

–Niech pan się nie znęca – błagałem.

–Tam jest… – Henry wyciągnął drżący palec w kierunku drzwi -…piękno…

Wybałuszyłem oczy. Dziewczyna zastygła.

–Jak to piękno? – spytała.

–Nie do opisania. Kwintesencja. Czułem się, jakby ktoś zanurzył mnie w samej ostatecznej esencji… – urwał na chwilę. – Dotykałem ideału.

–Była tam inna kobieta? – Panna Seymour wciąż nie rozumiała.

Gdy Henry starał się jej wytłumaczyć istotę zagadki i zapewniał o swojej wierności, obraz tajemnicy powoli klarował się w mojej głowie. Pułapką było samo zjawisko, od którego nie mógł się oderwać. Mając świadomość, że nie będzie drugiej okazji, starał się przebywać w świątyni tak długo, jak tylko mógł. Prawdopodobnie gdyby był sam, siedziałby jeszcze dłużej.

–Ale jak to możliwe? – spytała mnie Jane, wysłuchawszy do końca wyjaśnień narzeczonego. – Jak można stworzyć w grze taki fenomen?

Usiadłem obok i popatrzyłem na zmierzchający świat.

–To rzeczywiście geniusz – przyznałem. – A odpowiadając na pani pytanie, sądzę, że tylko w grze jest to możliwe.

–W jaki sposób? – nie ustępowała.

Wtedy pomyślałem, że posiadanie żony nie musi być miodem, jaki sobie kiedyś wyobrażałem. Wysłuchiwanie tych wszystkich pytań i przymus odpowiadania…

–Czym jest odczuwane przez nas piękno? – spytałem. – Zbiorem subtelnych wrażeń wynikłych z obserwacji kolorów, kształtów, proporcji i… czegoś jeszcze. Czegoś nieuchwytnego. W tej chwili mamy na sobie hełmy sterujące naszymi doznaniami, operujące setkami miliardów zmiennych na mikrosekundę. Twórca kaplicy złamał formułę piękna lub bardzo się do niej przybliżył, komponując taką mieszankę doznań, że odwiedzający kaplicę ma wrażenie kontaktu z samą ideą.

Henry kiwał głową. Patrzyłem na niego i zastanawiałem się, jakimi oczami spogląda teraz na przyszłą żonę. Czy kontakt z ideałem spowodował, że zaczął w niej przez kontrast dostrzegać brzydotę, czy wręcz przeciwnie, uczulony na przejawy piękna, widział w niej więcej światła? Nie umiałem odpowiedzieć na to pytanie. Jego twarz zdradzała jedynie wielkie zmęczenie.

Panna Seymour pokazała klasę. Zanim zgasły ognie zachodu, otworzyła menu swojego banku i przelała na moje konto całą sumę. Uznała, że skoro nie miałem żadnych szans, nie jest w stanie ocenić moich umiejętności i wypłacenie połowy honorarium byłoby nieuzasadnione. Trudno było nie zgodzić się z jej logiką, zwłaszcza że ciężar moich długów znacznie się w tym momencie zmniejszał. Zanim się pożegnałem i wszedłem w bramę, zastanawiałem się, czy kobieta zdecyduje się odwiedzić świątynię. I znowu nie znałem odpowiedzi.

Pozostawiłem broń, tatuaż i ubranie w odpowiednich miejscach i wylogowałem się. Za chwilę byłem w portalu i wydałem dyspozycję rewitalizacyjną. Gdy zielony pasek wypełnił się do końca, poczułem, jak wraca mi czucie w prawdziwym ciele. Zacisnąłem i rozluźniłem pięści. Wziąłem głęboki oddech i powoli wyciągnąłem ręce do hełmu. Delikatnie go poruszyłem i ostrożnie zsunąłem. Leżałem jeszcze chwilę, trawiąc przeżyte wydarzenia. Wreszcie odłączyłem zasobnik i usiadłem.

Przypomniałem sobie, w jaki sposób kiedyś w Afryce polowano na małpy: myśliwy drążył w skorupie kokosa otwór na tyle duży, by ofiara mogła przecisnąć przez niego dłoń, lecz na tyle mały, by ręka zwinięta w pięść nie mogła się wydostać. Następnie wkładał do środka błyszczący przedmiot. Tak skonstruowaną pułapkę przymocowywał liną do drzewa i odchodził. Małpa, widząc kuszący obiekt, wkładała łapę i chwytała go. Lecz ku jej przerażeniu okazywało się, że może wyjąć rękę tylko wtedy, jeśli go wypuści. Nie chcąc się z nim rozstać, szarpała się długie godziny, aż do nadejścia łowcy. Henry został schwytany w taką właśnie pułapkę. W każdej chwili mógł zostawić błyszczący przedmiot, lecz sam, z własnej nieprzymuszonej woli, nie chciał tego zrobić.

Wiecie, co jest najlepsze w pracy gamedeca? Rytuał po wykonaniu zadania: gorący antygrawitacyjny tusz, lampka koniaku i kubańskie cygaro. Okutany w miękki szlafrok rozpierałem się w fotelu, powoli zapadając w drzemkę. Przed oczami majaczyły obrazy z DPW: piękna twarz panny Seymour, tajemnicza kaplica, łąka pełna kwiatów, siwowłosy góral i Henry Wallace. Zanim odpłynąłem w sen, rozmyślałem, czy sam zdecyduję się na wizytę w sanktuarium. Może kiedyś.

2. Błędne koło

I tak spłaciłem wszystkie długi, a moja agencja po kilku chudych latach wyszła na prostą. Nalałem trzecią szklaneczkę Jacka Danielsa. Alkohol rozchodził się po ciele, wywołując fale ciepła. Rozkoszowałem się uczuciem, że zrzuciłem z barków nieznośny ciężar. Powoli zapadałem się w senną otchłań. Wspominając wydarzenia z ostatnich kilku dni.

Wszystko zaczęło się niecały tydzień temu, gdy w gabinecie rozdzwonił się telesens. Poczułem zapach biura: perfumowanych podłóg i wymuskanych komputerów. Gdy podniosłem wzrok, z holoekranu zerkał zatroskanym wzrokiem łysawy urzędnik w śnieżnobiałym kołnierzyku i stylowym krawacie w fosforyzujące kwadraty. Na ścianie za nim pysznił się emblemat Creation Dome Industries – jednej z wiodących firm w elektronicznej rozrywce.

–Pan Aymore, nieprawdaż? – spytał papierowym głosem.

–Torkil Aymore do usług – odparłem tonem profesjonalisty – Czym mogę służyć?

–Nazywam się Philip Fyodorowicz. Jestem dyrektorem pionu technicznego wydziału RD Creation Dome Industries. Myślę – nerwowo podrapał się w podbródek – że miałbym do pana prośbę… – zawiesił głos – ale prosiłbym o osobiste stawienie się w naszej firmie. Rozumie pan – zatoczył wzrokiem krąg – chodzi o tajemnicę handlową… Nie ma teraz pewnych zabezpieczeń – uśmiechnął się przepraszająco.

–Oczywiście – sprawdziłem w informatorze adres. – Będę u państwa… za dwie godziny. Fyodorowicz rozłączył się. Zatarłem ręce. Zlecenie od takiej firmy oznaczało nie byle jaki profit! Od czasu nierozwiązania sprawy panny Seymour los jakby zaczął się do mnie uśmiechać.

Po przejściu przez niezliczoną liczbę bramek kontrolnych, przy których czuwali podejrzliwie patrzący strażnicy, po pokonaniu kilku kilometrów korytarzy i wind, dotarłem przed oblicze przynależne do krawatu w świetliste kwadraty.

–Jest pan, to dobrze… – wskazał ręką kierunek marszu. – Proszę do mojego pokoju.

Pomieszczenie mogłoby służyć za apartament hotelowy. Przez krótką chwilę zazdrościłem Philipowi przepychu i władzy Szybko jednak się opamiętałem, przypomniawszy sobie, jak bardzo cenię wolność. Fyodorowicz z całą pewnością był nieprzyzwoicie bogaty, lecz przypłacił to uwikłaniem w zależności, przy których zaplątanie w sieć nanowodu wydawało się problemem dziecinnie prostym.

–Spocznie pan? – wskazał biofotel.

Dotąd widywałem je tylko na reklamówkach. Ostrożnie zanurzyłem się w lekko wibrujące wnętrze. Wrażenie można porównać jedynie do najbardziej wyuzdanych przeżyć, pominę więc opisy. Gospodarz zajął miejsce za gigantycznym biurkiem, które – o ile mogłem zauważyć – pełniło również funkcję stołu masażowego, aparatu do manicure'u oraz osobistej, całkiem inteligentnej sekretarki.

–Mamy – zagaił, robiąc z palców wieżyczkę – pewien problem. To, co teraz powiem, nie może opuścić tego pomieszczenia – spojrzał surowo.

–Dyskrecja jest wpisana w specyfikę mojej pracy – odparłem, usiłując wyglądać na osobę godną zaufania.

–Mimo to czuję się w obowiązku poinformować, że w razie najmniejszego podejrzenia o przeciek nasi prawnicy nie zostawią na panu nawet naskórka.