Текст книги "Афганская шкатулка"
Автор книги: Андрей Федоренко
Жанр:
Прочие приключения
сообщить о нарушении
Текущая страница: 15 (всего у книги 16 страниц)
Усе нашы выказванні маюць іншы сэнс, які ўтойваецца і які пагэтаму больш значны; неасцярожна і недастаткова задавальняцца прамым сэнсам слоў, бо і сны нашы сімвалічныя, і творчасць – сімвалічная.
Б. Грыфцоў
Празаіку Н., якога ў мінскім літаратурным асяроддзі адны называлі «маладым пісьменнікам», другія – «дзядзькам, якому пайшоў чацвёрты дзесятак» (напраўдзе яму было роўна трыццаць адзін год), прысніўся сон.
Сон падзяляўся на дзве часткі. Першая: снілася нейкая дзяўчына, трохі падобная на ягоную жонку, але зусім чужая і разам з тым вельмі свая, блізкая, і Н. чамусьці ўпрошвае яе быць з ім, каб потым ехаць некуды разам, і тады ён скажа ёй штосьці важнае, прызнаецца ў нечым. Дзяўчына вагаецца, раздумвае і ўрэшце згаджаецца ехаць, толькі не з Н., а з іншым. Н. едзе з імі ў цягніку, у суседнім купэ, чуе іхнія размовы, смех, яму сумна і горка… Раптам каля Бабруйска на цягнік налятаюць нямецкія самалёты, свіст бомбаў, выбухі, крыкі, кроў… Н. разумее, што трэба спыніць сон, і гэта ў яго ўладзе. Ён спыняе сон, і вось тая ж дзяўчына, ужо недзе ў Мінску, стаіць перад ім, вінавата цярэбіць яго за рукаў, просіць прабачэння. "Цяпер я разумею, – кажа яна, – што трэба было ехаць з табою, цябе паслухацца". Н., шчаслівы, адказвае: "Давай так і зробім, я магу вярнуць усё да пачатку!"
І другая частка сну: яны з дзяўчынаю едуць у адным купэ, спакойна мінаюць Бабруйск і ніхто іх не бамбіць.
Прачнуўшыся, Н. успомніў сон да драбніцаў, да інтанацыі дзявочага голасу. Што гэта магло значыць?
Ну, з цягніком і з дарогаю ясна – сёння ўвечары Н. збіраўся ехаць у вёску да маці, і быў куплены білет. Нямецкія самалёты – з учарашняга фільма пра вайну. Але адкуль дзяўчына і, галоўнае, што за "вяртанне да пачатку"? Мабыць, гэта звязана з п'есаю. Справа ў тым, што Н. пісаў п'есу і тыдзень біўся над другой карцінаю, не мог псіхалагічна абгрунтаваць дзеянні галоўнай гераіні, дзяўчынкі. "Вярнуцца да пачатку" азначала, відаць, перарабіць гэтую карціну зусім па-новаму, замест сустрэчы галоўнай гераіні з яе жаніхом зрабіць яе сустрэчу з чалавекам другасным. Ну, вядома! Тады не будзе "бамбёжкі", "крушэння цягніка", г. зн. не будзе правалу ў тым месцы п'есы.
Зрабіўшы такі псіхааналіз, Н. супакоіўся і адразу забыў пра сон. І без таго наперадзе хапала клопатаў. Найперш пазычыць у каго грошай, каб паказаць маці, што ён не жабрак (а потым прывезці тыя грошы назад у Мінск і аддаць), пабегаць па крамах…
Цягнік выязджае з Мінска позна ўвечары.
Самае цікавае – прыехаць на вакзал раней, тады адным з першых улезці ў вагон, заняць сваё месца ў купэ, законнае, пацверджанае строгімі лічбамі на жоўтым прыгожым квітку, і чакаць, угадваць, хто будзе тваімі спадарожнымі.
Самае нецікавае – калі гэтыя спадарожныя балбатуны, п'яніцы, храпуны, маладыя маці з піскунамі-немаўлятамі, карцёжнікі. Заплюшчваеш вочы і просіш Бога аб адной маленькай ласцы – не пасылаць такіх.
І Бог памагае. Насупраць, на ніжняй паліцы ўладкоўваецца ўкраінка гадоў за сорак ("кількі пасцель каштаваціме?"), вясковая, з клункамі, абвязаная хусткаю – зубы баляць. Другі пасажыр – мужчына, цвярозы, сеў, дастаў газету. Вось і цудоўна.
Можна глядзець цёмнае акно на свой адбітак, можна прыціснуцца бліжэй да шкла і глядзець на мокры ад расталага снегу перон, на якім мітусяцца пасажыры. Можна перавесці вочы на жанчыну-гаротніцу і ў душы парадавацца, што ў цябе нічога не баліць. Можна паглядзець на мужчыну, хоць у яго знешнасці нічога цікавага – нос, рот, акуляры, сівыя вусы. Можна ўгадваць, хто зараз прыйдзе ў купэ чацвёртым.
А лепш проста заплюшчыць вочы і думаць.
Хоць бы пра п'есу: што, калі Наташу – галоўную гераіню – рабіць не «крутой», не сучаснай, а выдуманай, набожнай красуняю, з чыстай светлай душою… І маналог: "Не думайце, што ўсё купляецца і прадаецца! Вашыя грошы для мяне не больш чым смецце!", – і пачак даляраў на дробныя шматкі… Лухта нейкая.
Можна думаць пра рэцэнзію (у адной газеце нядаўна выйшла рэцэнзія на другую кніжку Н.). А яшчэ лепш пра рэцэнзента, які каменя на камені не пакінуў ад яго прозы. Акрамя тупой злосці, якою дыхаў кожны радок рэцэнзіі. Н. было ясна, што рэцэнзент нават не чытаў яго кнігі, ён яе прагартаў у лепшым выпадку (напрыклад, адна аповесць пачыналася словамі "Стаяла лета", а рэцэнзент пісаў: "Асабліва брыдка ў пачатку аповесці паказана зіма"). Не, і гэта лухта.
Можна думаць пра трэцюю кнігу, што ляжыць у выдавецтве. Мастака трэба было б пашукаць… А, якая розніца, хай хоць зусім без афармлення, без вокладкі выдаюць, змест галоўнае. Выйдзе гэтая трэцяя кніжка – напішацца чарговая рэцэнзія, выйдзе чацвёртая…
Ага, вось ты, чацвёрты пасажыр. Пасажырка. Дзяўчына. Джынсікі, плашч белы. Сумку паставіць уніз? Калі ласка. "Глядзі, у нас сумкі аднолькавыя. Каб не паблытаць… Табе дакуль ехаць?" – «Далёка». Вочы шэрыя, носік правільны, роўны. "Хочаш, займай маё ніжняе месца?" – "Не, не хачу".
"Дзякуй" яны, такія, чамусьці ніколі не кажуць.
Цягнік крануўся. Пайсці ў тамбур, пакурыць… І падумаць.
Калі Н. вярнуўся, у купэ было цёмна. Украінка спала. Мужчына слаў пасцель. Дзяўчына сядзела на голай лаўцы.
"Ты чаму не спіш?"
"Так".
Н. схадзіў, купіў пасцель, вярнуўся – дзяўчына сядзела як сядзела. Духата была невыносная.
"Хочаш, вазьмі маю пасцель?" – сказаў ён шэптам, бо і мужчына ўжо лёг.
"Не хачу", – і зірнула на яго недаверліва.
Ён здагадаўся, што яна студэнтка і проста шкадуе, або няма ў яе, грошай.
"Тады давай падзелімся. Я ўсё роўна не засну. Мне хопіць аднае прасціны", – сказаў ён.
Яна прамаўчала. Ён зняў зверху матрац, паклаў на яго прасціну і навалачку.
"Вазьміце мне тады і коўдру", – прашаптала дзяўчына (коўдры давалі толькі тым, хто купляў пасцель).
"У такую духату?"
"Уночы холадна будзе".
Н. прынёс коўдру; пакуль хадзіў, дзяўчына паспела заслаць яму сваю верхнюю паліцу. Яго кранула гэта.
"Дзякую. Цыгарэты скончыліся, дазволь…" – ён падняў ніжнюю лаўку і пачаў корпацца ў сумцы.
"Што вы робіце?! – смеючыся, прашаптала яна, хапаючы яго за руку. – Гэта ж мая сумка! І не сорамна?"
"Ды ў мяне ўсё тое ж самае, у маёй сумцы, – апраўдваўся ён. – Тыя ж дзве каробкі цукерак зверху…»
Яму расхацелася курыць, ён забраўся на паліцу, лёг на спіну. Не спалася. Пачаў думаць пра гэтую дзяўчыну, а потым – пра жонку, як яму пашэнціла з ёю.
У Н. былі любоўныя гісторыі, і амаль усе няўдалыя. Яго чамусьці заўсёды цягнула да дзяўчат, якія, як высвятлялася праз пэўны час, яго цярпець не маглі. Ён камплексаваў, чытаў Фрэйда і прыдумваў розныя тэорыі, паводле якіх выходзіла, што пражыць яму век адзінокім. Але на апошнім курсе яго нечакана пакахала дзяўчына, з тых, да якіх яго заўсёды цягнула, – красуня, утульная, а пасля выйшла, што і «хатняя», адданая. Яны ажаніліся, жылі добра, чакалі цяпер дзіця, дзяўчынку, ужо нават прыдумалі імя. Маючы такія тылы, Н. перастаў камплексаваць. Жанчыны, акрамя жонкі, калі і цікавілі яго, дык у якасці аб'ектаў для мастацкай прозы.
Не могучы заснуць у духаце, Н. круціўся да паўночы, тады задрамаў і прачнуўся ў ранні, калі цягнік стаяў у горадзе. Н. трэба было праехаць яшчэ адну станцыю. Дзяўчына выходзіла. Яна азірнулася, вочы іх сустрэліся, але яна адвяла свае і хутка выйшла.
"Да пабачэння" ці «дзякуй» яны, такія, чамусьці ніколі не кажуць.
Н. ішоў дамоў ад станцыі лесам. Пахла вясною. Снегу нават тут, пад дрэвамі, амаль не было. Зыркае, непрыемнае, ненатуральнае ў лютым месяцы сонца свяціла ў вочы.
Н. дастаў цыгарэту і, прыкурваючы, заўважыў, што ў яго дрыжаць пальцы. Не верачы яшчэ, стараючыся не думаць ні пра што, ён пайшоў хутчэй; не, хада не памагла, а з кожным крокам невядомая трывога толькі нарастала і нарастала. І вось ужо не трывога, а страх, паскудны, ліпкі, той самы, сімптомы якога тысячы разоў прасочаныя ў мастацкіх творах і раскладзеныя да драбнюткай драбязы ў медыцынскіх даведніках… Знешніх прычын для гэтага страху ніякіх, але на што ні паглядзі, пра што ні падумай – усё страшна… Чаго я тут, у лесе, адзін? Куды я іду? Што буду рабіць двое сутак выхадных? Не дзён, а менавіта сутак, бо ведаю, што не засну… Гэтыя хвоі, бярозы, сонца – нашто яны?..
"Значыць, вярнуўся? – задыхаючыся, спытаў, як у старога знаёмага, у гэтага страху Н. – А я ж быў думаў, назаўсёды знішчыў цябе! Столькі часу ты не падаваў нават знаку!"
Ён спыніўся, заплюшчыў вочы, паклаў далонь на левую грудзіну. Сэрца барабаніла часта-часта. Было адчуванне, што з кожным яго ўдарам патыліца і шыя наліваюцца свінцом, і вось-вось – і Н. не зможа нават павярнуць галавы.
"Я амаль не спаў у душным вагоне. Мозг стаміўся. Я еду да маці, да Жанчыны. Жанчына-прыцягненне і адначасова небяспека, страх. Стомлены мозг згубіў на хвілю кантроль над падсвядомасцю і мозг разладзіўся. Арганізм рэагуе па-свойму: сустрэча з Жанчынаю – небяспека, вяртайся назад. Не, к чорту Фрэйда. Калі б гэта было так, тады было б кожны раз, падчас кожнага майго прыезду. А гэта не кожны раз".
"Неўрастэнія. Самая звычайная, як ва ўсіх творчых людзей. Я амаль год пісаў аповесць, увесь час думаў пра яе. І на працы, і дома, і ў сне. Пракручваў варыянты. Тое, што надрукуецца, будзе адзін з дзесяці амаль розных варыянтаў. Выходзіць, за год я напісаў дзесяць аповесцей! Вось адкуль стомленасць галавы, а не ад душнага вагона. Вось цяпер можна прышпільваць і Фрэйда… Ну, а далей? Я ведаю гэта, а мне не лягчэй, а яшчэ страшней. Мозг больш не кантралюе работу арганізма".
"Хочаш быць шчаслівым – будзь ім", – згадаў Н. вядомае выслоўе і адчуў да яго проста агіду. Які тупагаловы, таўстаскуры дурань мог выдумаць такое? "А я вось хачу быць шчаслівым – і што? Ды палец дзвярыма прыцісні і паспрабуй быць шчаслівым! А тут душа прышчэмленая…»
Цэлы дзень наперадзе, а потым бяссонная ноч, а потым яшчэ дзень… Тады, праўда, цягнік" – і Мінск.
Мінск! Вось што яго выратавала б! Калі думаеш пра Мінск, тады і страх неяк меншае… Вярнуцца, сесці за стол, закапацца ў свае паперы, прытуліцца да жонкі, пазваніць сябрам, гарэлкі, урэшце, выпіць. Расслабіцца, забыцца любым чынам, каб толькі ацалець, каб толькі не было ГЭТАГА.
"Я паеду сёння ўвечары", – падумаў Н. і адчуў дзікую палёгку.
Ён працягнуў перад сабою далонь – ніводзін палец не ўздрыгнуў. Сэрца застукала роўна і спакойна. Моцным рабілася цела, лёгкаю – галава. Здалося, каб да яго былі падключаны датчыкі медыцынскай апаратуры, што кантралявалі б яго фізічны стан хвіліну назад і цяпер, датчыкі, відаць, зашкалілі б. Яны паказалі б, што былі два зусім розныя чалавекі: першы – разваліна на парозе смерці, другі – малады, звычайны, трохі, можа, узбуджана-радасны хлопец.
Н. хацелася павярнуцца і зараз жа, пехам ісці да Мінска.
Пад вечар сабраліся чорныя хмары, лінуў дождж. Ён ліў усю дарогу, пакуль Н. з маці, закручаныя ў слюдзяныя накідкі, дабіраліся на станцыю. Н. гаварыў без упынку, смяяўся, жартаваў. Узбуджаны настрой не пакідаў яго, але ўспаміны пра страх жылі і Н., размаўляючы з маці, у думках не пераставаў аналізаваць ранішні прыступ. Карцела да канца разабрацца, разгадаць зброю ворага, каб потым не падпускаць яго да сябе.
"Можа, у мяне проста павышаны ці паніжаны ціск, перад такім зімовым дажджом? Адсюль і пальцы пачынаюць трымцець, і галава наліваецца свінцом… А я "прышпільваю" Фрэйда ды стомленасць мозга…"
Цягніка доўга не чакалі.
І вось цёплае, сухое, светлае купэ. Дождж у акно. А тут так утульна. Адзін. Паспаць бы… Не, тузанулі дзверы. Малады, высокі, п'яны, з кіёчкам. "Выпі са мною". – "Дзякую, не хачу". – "А я вып'ю! Заслужанае! Ты служыў?!" Ага, вось яно – вядома, «афганец». Зараз пачнецца: кішлакі, душманы, засады… Не, новая мода – "чачэнец".
"Рота, целая рота легла под Моздоком!", і п'яныя слёзы і ўсхліпванні.
Адзіны ратунак – сядзець і ківаць моўчкі, пакуль не зойдзе новы пасажыр і «чачэнец» на яго не пераключыцца. Прыпынак, пасажыры – маладая маці з маленькай дачкою. Гуд бай, «чачэнец», пераключайся. І прабачце, жанчына. Я вам не зайздрошчу. Падсядае: "Как это вы одна, без мужа? А я в Чечне роту в бой водил…" Не адказвай, дурнічка. Адказала, усміхнулася. Прапала… "Мужу нельзя таких жен одних отпускать… Вот у нас в Чечне тоже был случай…»
Другі прыпынак. Не, так жа не бывае!.. Знаёмы плашч белы, вочы шэрыя, знаёмая сумка… І дзяўчына яго пазнала; здзіўлена, нават радасна: "Привет!"
Усё, «чачэнцу» ні ў якім разе яе не аддаваць… Сядае побач.
"Так, зараз я табе зноў купляю пасцель і зноў аддаю сваю ніжнюю лаўку".
"Праўда?"
"І так будзе кожны раз. Мы цяпер заўсёды з Мінска і ў Мінск будзем ездзіць у адным купэ". Засмяялася.
"Чачэнец" нагаварыўся, упаў на рукі на столік, заснуў. Потым прачнуўся, залез у адзенні на верхнюю паліцу і адразу ж захроп. Жанчына ўкладала дачку спаць. Святло прытушылі і ў паўзмроку свяціліся добрыя шэрыя вочы.
"Як цябе завуць?"
"Наташа". "Сур'ёзна?"
"А што, такое рэдкае імя?"
"Ты не першакурсніца "ін'язу?"
"Не, першакурсніца медінстытута".
"Проста я якраз пішу п'есу, там галоўная гераіня – першакурсніца Наташа".
Яна не зразумела, аж прыадкрыла роцік. Н. паўтарыў па-руску.
"А чаму вы пішаце… гэтую… п'есу?"
Н., упершыню за ўсё жыццё, сказаў незнаёмаму чалавеку, што ён – пісьменнік. А што гэта такое? Ну, проста, друкуецца ў часопісах і піша кніжкі.
Яна памаўчала з ветлівасці. Ён пачаў асцярожна распытваць і хутка зразумеў, што яна не ведае нічагуткі: ні таго, што людзі могуць гаварыць па-беларуску, ні таго, што нехта нешта піша, а хтосьці чытае; яна не ведала ніводнай назвы беларускага часопіса.
"Чым вы там займаецеся, у сваім інстытуце?"
"Зубрым… А пра што вы пішаце?"
"А чаму ты завеш мяне на вы? Колькі мне гадоў, як ты думаеш?"
"Павярніцеся да святла…»
Доўга, уважліва разглядала, ўрэшце сказала ўпэўнена: "Дваццаць пяць".
"Трыццаць адзін, – з гонарам адказаў Н., прыгадаўшы выказванні мінскіх літаратараў (гл. пачатак аповесці). – Чацвёрты дзесятак!"
"Ніколі не дасі. Тады тым больш трэба на вы, – і адразу ж: – Дык пра што ты пішаш?"
"Не, я пра сваё не ўмею. Я чужое люблю расказваць. Вось, паслухай, якую навелу напісаў мой сябра…»
Сюжэт навелы быў такі: галоўны герой, студэнт, блізарукі, падчас сяброўскай выпіўкі знянацку разбівае свае акуляры. Яго знаёмяць з дзяўчынаю. Яна бачыцца яму, бы ў тумане, уся размытая, але ў яе цудоўны голас. Дзякуючы голасу, уяўленне малюе гэтаму студэнту яе як дзяўчыну незвычайнай прыгажосці. Ён праводзіць яе дамоў, закаханы, шчаслівы. І на другі дзень ідзе на спатканне з ёю, – у акулярах, вядома. І вось ён бачыць перад сабою звычайнае, шэрае, невыразнае дзяўчо. Толькі голас яе – той самы, начны, мілагучны – не дае яму адразу павярнуцца і ўцячы. Дзяўчына між тым усё разумее. Ёй сорамна. Яна яшчэ больш сцінаецца. І тады хлопец – які цудоўны, нечаканы паварот! – нібыта выпадкова зноў разбівае свае акуляры, і ўсё вяртаецца: зноў каханне, зноў дзяўчына ператвараецца ў фею.
Н. расказваў з інтанацыяй, падрабязнасцямі, жэстыкулюючы і робячы паўзы ў патрэбных месцах, стараючыся не прапусціць драбнюткіх дэталяў, дадаючы сёе-тое (па праву пісьменніка) і ад сябе.
Яна была ўражаная: "Трэба ж!.. Няўжо цяпер такое пішуць?"
Пастуквалі колы. Час ад часу за акном праплывалі асветленыя пероны невялікіх станцый, на якіх цягнік не спыняўся, – тады і ў купэ святлела. А потым – зноў ноч і перастук колаў.
"Пра што ты думаеш? – спытала дзяўчына. – Мне здаецца, ты гаворыш і думаеш пра штосьці сваё".
"Звычка такая… Прафесійная!" (Чорт бы яе, гэтую звычку, пабраў.) "Дык пра што?" "Табе цікава будзе?"
"Цікава".
"Я гавару з табою, а сам мару. Мне хочацца "білецік на другі сеанс". Каб зноў апынуцца ў дзяцінстве, пайсці зноў у школу, тады твае гады зноў перажыць, студэнцкія… Усё-ўсё па-нову, разумееш? Колькі памылак можна было б пазбегнуць!"
Яна не зразумела. Ён сказаў: "Кладзіся спаць, Наташа", – і пайшоў курыць у тамбур.
Вярнуўся – яна ляжала, прыкрытая коўдраю, і не спала.
"Пасядзі са мною", – сказала яна раптам.
Ён прысеў, паправіў ссунутую коўдру, падаткнуў ёй пад ногі.
"Мне так пашэнціла, што я з табою еду", – прашаптала яна.
"З-за таго, што купіў табе пасцель?"
"Раскажы яшчэ што-небудзь", – папрасіла яна, не адказаўшы.
"Ну, слухай. Бог стварыў Зямлю. І ўсё жывое на ёй. І гэтае жывое жыло і развівалася, а потым памірала, мільёны гадоў. Нараджаліся і паміралі розныя мудрацы, розныя рэлігіі, розныя грамадскія лады, вяліся войны, адбываліся рэвалюцыі, ірваліся атамныя бомбы… і ўсё гэта рабілася дзеля таго, каб у канцы дваццатага стагоддзя два чалавекі сустрэліся ў адным купэ цягніка. Смешна, праўда? Вось вынік усяго развіцця чалавецтва – каб мы з табою сустрэліся! А раніцаю развіталіся назаўсёды".
"Не, – хутка сказала яна. – Ты пакажаш мне Мінск".
"Што менавіта ў Мінску?"
"Усё. Я амаль нічога там не ведаю. Не ведаю нават, дзе цырк, не была ў ім ні разу, не ведаю, дзе плошча Перамогі…»
"Ты не перастаеш мяне здзіўляць. Ты ж нармальная сімпатычная дзяўчына – табе няма каму паказваць Мінск? Як жа ты жывеш, чым?"
"Колькі я там жыву – менш чым паўгода. Інтэрнат не даюць, гаспадыня кватэры сварыцца, каб не гуляла позна. Лекцыі, семінары, а ўвечары зноў вучу і тэлевізар гляджу. Ведаеш, як цяжка ў медыцынскім?"
"Здагадваюся. Усё, Наташа, заўтра ўставаць рана".
"Пачакай, нагніся… – сказала яна, прыўзнялася і пацалавала яго ў вусны. – Добрай ночы!"
Н. драмаў. Ён чуў, як гадзіны ў тры пастукалі ў дзверы, правадніца крыкнула: "Жлобін!", і «чачэнец» падхапіўся, пачаў збірацца. У чатыры гадзіны зноў стук і крык: "Беразіно!", і маладая маці з дачкою выйшлі. Нарэшце а палове шостай уключылася святло, зайшла правадніца і аб'явіла: "Мінск".
Н. паляжаў трохі, каб не перашкаджаць дзяўчыне збірацца. Потым зірнуў уніз, павітаўся. Яна сядзела апранутая, трохі прыпухлая пасля сну і ад таго яшчэ больш па-дзіцячы прыгожая. Яна разглядала білеты.
"Вось, аддалі, – сказала яна, убачыўшы яго. – На, на памяць".
Ён узяў два білеты, запіхнуў у кішэню кашулі.
Вакзал сустрэў іх ранішнім рэзкім шумам, лютаўскім, адліжным, прапахлым дымам паветрам.
Яны спусціліся ў светлы пераход, да метро.
"Ну, шчасліва", – сказала дзяўчына, забіраючы сумку, якую ён падносіў.
"Ты паедзеш?"
"Паеду, метро працуе ж". "Можа, запішы тэлефон?"
"Навошта?" – яна няўцямна зірнула на яго, усміхнулася чамусьці.
Белы плашч мільгануўся апошні раз, змяшаўся, растварыўся сярод людзей.
Н. выйшаў на другім баку вуліцы. Першы тралейбус будзе толькі праз паўгадзіны.
На прыпынку курылі, і гэты цыгарэтны ранішні смурод раздражняў. Праехала прыбіральная машына, са скрыгатам здзіраючы сваім касым «нажом» бруд з асфальту, а жорсткі "венік"-круцёлка падхопліваў ззаду гэты бруд, не так падмятаючы, як раскідваючы яго ва ўсе бакі. Людзі хапалі сумкі, ціснуліся да сцен, далей ад краю тратуара, на які ляцела гразь.
О, пракляцце! Гэтыя галасы, мацюкі, бледныя ў паўзмроку твары, сумкі, цыгарэтны дым, гэты скрыгат «нажа» аб асфальт!.. Таксоўку ўзяць? І прыперціся дамоў у шэсць раніцы? І дома будзе тое ж самае!
Н. было страшна.
"Ну, выратаваў Мінск?" – папытаў ён у сябе.
Ён сабраўся і хутка пайшоў Ленінградскай вуліцай у бок «Дынама», завярнуў улева і ў скверыку прысеў на крайнюю лаўку. Святлела. У Мінску зусім не было дажджу. Сёння будзе сонечны, цёплы, харошы дзень. Жыць бы і радавацца.
Што ж адбылося?
Тое, што яму зноў стала страшна. Да моташнасці. Да істэрыкі. Да немагчымасці не тое што радавацца, а жыць.
Учора яго выратавала ад гэтага страху думка хутчэй вярнуцца ў Мінск. Што цяпер? Чым цяпер гэты страх мог бы быць зняты?
Адным: калі б гэтая абсалютна чужая яму дзяўчына не развіталася так абыякава. Калі б яна пакінула адрас, ці запісала нумар яго тэлефона. Навошта? Няважна, ён больш чым упэўнены, што ніколі не шукаў бы яе.
"Пакуль не разбяруся, нікуды не паеду! Буду сядзець тут хоць да вечара!"
"Пачнём з прасцейшага: што мяне спалохала? Для гэтага трэба ўспомніць, калі ТАКОЕ было апошні раз. Даўно, да жаніцьбы. Я пісаў тады сваю першую аповесць…»
І Н. прыгадаў сюжэт той аповесці (ён увогуле помніў кожную старонку трох сваіх кніжак). Галоўны герой ведаў, што яго сяброўка спіць з іншымі. А з ім – не. Разам з тым яна кахала яго, несумненна. Яна, голая, выходзіла з ванны, выціралася перад ім, прасіла зашпіліць на спіне станік, цалавала, запаляла яго – і далей ніяк. Яна смяялася з яго, нібы помсціла за тое, што ён кахае яе такую. А ён не столькі кахаў, колькі хацеў разабрацца. Было не каханне, а паталогія кахання, хвароба. Яе паводзіны і словы былі алагічныя. І сваёй непаслядоўнасцю, невытлумачальнасцю дзяўчына даводзіла галоўнага героя да адчування страху перад жыццём.
"Дык што – сексуальныя матывы? – думаў Н., седзячы ў ранішнім скверыку на лаўцы. – Глупства, гэтая дзяўчына з невялікай нацяжкаю годная мне ў дочкі! Не, могуць быць, вядома, і сексуальныя, але не гэта галоўнае…»
Ён успомніў жанчыну, з якой пазнаёміўся ў тых жа гадах, студэнтам, у "Кнігарні пісьменніка". Ён выйшаў з дзвярэй "Закрытага фонду", тады яшчэ быў такі, толькі для пісьменнікаў; жанчына падышла і папрасіла купіць ёй у тым «Фондзе» нейкую кнігу па псіхалогіі. Ён вярнуўся, купіў. Яны пазнаёміліся. Жанчына аказалася дзіцячым псіхіятрам. Н. падараваў ёй сваю кніжку з той першай аповесцю. Потым разоў колькі хадзіў да жанчыны ў госці (яна была ўдава); яны гулялі ўвечары па вуліцах і размаўлялі.
"Ты ведаеш, што ты «прирожденный» пісьменнік? – казала жанчына. – Проста дзіўна: нарадзіцца сярод нейкіх палескіх балот – і такое абвостранае адчуванне ўсяго! Твая аповесць – беларускі варыянт "Крэйцэравай санаты", я называю гэта «мардабой» – калі жанчына і мужчына, кахаючы адно аднаго, абое люта мучацца. Але бачыш, дарагі Н., п…страданне заўсёды было і будзе асновай любой творчасці…»
Не таму шарахнула яго тое слова, што і да яго адносілася, не таму, што так будзённа вылецела з вуснаў старэйшай за яго, сімпатычнай інтэлігентнай жанчыны, дзіцячага доктара, – а таму, што няпраўдай было. У гэтым ён гатовы быў паклясціся. Ды Божа мой, калі б толькі гэтае – мала ў інстытуце дзевак, якія клаліся ў ложак за пачак цыгарэт!..
Н. успомніў іншыя свае творы на тэму «кахання». Несумненна, творы тыя звязвала адно – адчуванне героямі АЛАГІЗМУ, СУПЯРЭЧНАСЦІ.
Чалавек зацыкліваўся на пункце: чаму сказаўшы «а», жанчына не гаворыць «б»? Чаму, абяцаючы чакаць з войска, не чакае? Чаму голая выходзіць з ванны, прыхінаецца, запаляе – і на гэтым усё канчаецца? Чаму цалуе першая ў цягніку, просіць паказаць Мінск, а раніцай абыякава кідае: "Шчасліва"?..
Матывам тых твораў быў не секс, а жаданне звесці канцы з канцамі, адшукаць логіку, нават гармонію. То былі пакутныя пошукі нейкай формулы, якая давала б магчымасць разгадваць такі тып жанчын.
І ў творах гэта больш-менш удавалася. Гармонія знаходзілася, супярэчнасці знікалі. Гераіні каяліся, прасілі прабачэння… Гэта значыць, калі б Н. захацеў напісаць мастацкі твор пад назваю "Банальнае дарожнае знаёмства", дык для вырашэння супярэчнасцяў ён скончыў бы яго тым, што дзяўчына адшуквала б Н. – галоўнага героя – і ўсё выйшла б цудоўна і гарманічна.
Зусім інакш было ў рэальным жыцці.
