Текст книги "Плач перапёлкі"
Автор книги: Іван Чыгрынаў
сообщить о нарушении
Текущая страница: 16 (всего у книги 20 страниц)
ХІ
Гэты раз нават хадзіць пад вокнамі ды загадваць не спатрэбілася. Народ паваліў у Паддубішча – палетак каля трох дубоў – ледзь не на самым світанні. Там быў асноўны масіў калгаснага жыта – праўда, сёлета сеялі яго і на былых наддатках, і непадалёк ад Кулігаеўкі, але ў Паддубішчы было каля сотні гектараў. Расло жыта на так званых схілах верамейкаўскага кургана, на якім стаяў драўляны маяк, звычайная трыянгуляцыйная вышка. Цяпер маяка на кургане не было – яго спілавалі яшчэ ў пачатку ліпеня, калі прыйшоў у сельсавет Ягору Піліпчыкаву пісьмовы загад: казалі, што па маяку лёгка арыентавацца варожым самалётам.
Але як настаць сённяшняй раніцы, амаль скрозь ноч у памяшканні калгаснай канторы засядалі верамейкаўскія праўленцы. Вядома, не даваенным складам, бо маладзейшыя члены калгаснага праўлення падлягалі мабілізацыі і цяпер былі недзе на фронце.
Зазыба, як прыехаў з Бабінавіч, паклікаў на двор Гаманьковага Івана, балазе, недалёка было, і папрасіў, каб той прывёз на буланым з Кулігаеўкі Сідара Раўнягіна. Тым часам Марфа Зазыбава збегала па Кузьму Прыбыткова і Парфёна Вяршкова. То былі старэйшыя людзі ў вёсцы, і Зазыба не хацеў вырашаць калгасныя справы без іх.
Хоць Брава-Жыватоўскі і папярэджваў Зазыбу, каб у Верамейках дачакаліся камендантавага распараджэння, а тады ўжо вырашалі справу з калгаснай маёмасцю, але Зазыба надумаў сваё. Бабінавіцкі кравец Шарэйка разважлівасцю і цвярозым стаўленнем да падзей як нанава адкрыў Зазыбу вочы на тое, што адбывалася навокал. Зазыба разумеў, што цяпер, калі не было ў Верамейках Чубара, адказнасць за калгасную маёмасць, за лёс калгаса наогул зноў ляжала на ім; менавіта за ім было апошняе слова і менавіта з яго першага маглі спытаць за ўсё як свае, так і фашысты. З усіх бакоў выходзіла, нібыта Чубар цалкам меў тады, у Зазыбавай хаце, падставу – была свая суровая праўда ў тым, каб любым коштам пазбавіцца ў калгасе ад усяго, што магло трапіць да немцаў. Па гэтым часе ды пры такім павароце падзей Зазыбу, няйначай, ужо і прызнавацца нельга было, што ён таксама меў не меншую падставу, калі бараніў у размове са старшынёй калгаса сваю пазіцыю...
Пакуль не прывёз Іван Гаманькоў у Верамейкі Сідара Раўнягіна, мужыкі сядзелі ў калгаснай канторы і, як звычайна, гаманілі.
Кузьма Прыбыткоў, напрыклад, успомніў, як біліся верамейкаўцы пасля рэвалюцыі за Зінкевічаў луг. Той належаў бабінавіцкім панам, але быў па гэты бок Бесядзі. Бадай, гэтая акалічнасць і стала прычынай, што на луг пасягалі адразу некалькі вёсак, і верамейкаўцам даводзілася адстойваць свае правы на яго сілай – рабіць уноч перад касавіцай засады, нападаць на касцоў з лесу... Скончыліся бойкі тым, што Панцялей Казёл паслаў на той свет мужыка з Малога Хоцімска. Міліцыі давялося ці не тры гады ездзіць у Верамейкі, каб выкрыць забойцу, але дарэмна – ніхто не выдаваў свайго чалавека, хоць усе і ведалі, што мужыка таго Панцялей забіў дарэмна: небарака не прымаў удзелу ў бойцы, проста сядзеў каля вогнішча на ўскраіне лесу і пёк бульбу, а Панцялей наскочыў на яго таксама выпадкова, можа, нават старонячыся бойкі, аднак жа ўдарыў калом па галаве... Зінкевічаў луг верамейкаўцы адваявалі сабе ў дзевятнаццатым годзе: з Клімавіч і Чэрыкава, тагачасных павятовых гарадоў (Малы Хоцімск належаў да Чэрыкаўскага павета) былі накіраваны ў забяседдзе каморнікі, і тыя, пад аховай узброеных міліцыянераў, паставілі межавыя слупы.
Амаль усе, хто прысутнічаў у калгаснай канторы, ведалі пра тыя падзеі не горш за Кузьму Прыбыткова, але слухалі старога з нейкай новай настроенасцю, нібыта непакоіліся, што можа ўсё паўтарыцца.
Іван Падзерын, які прыйшоў у кантору пазней за ўсіх, сказаў:
– Дак ета ж нашы выйгралі тады, што большага хабару далі начальніку міліцыі. А калі раптам перайграць цяпер захочуць і ў Малым Хоцімску, і ў другіх вёсках да таксама хабар свой павязуць? Улада ж памянялася!
– Навошта казаць абы-што, – паглядзеў на яго Парфён Вяршкоў. – Ніякага хабару не давалі верамейкаўцы. Само выйшла. А болей таму, што на нашым баку луг. Не дай бог, каб ён на тым баку Бесядзі быў, не бачыць бы нам сена з Зінкевічавага лугу, як чорту салодкіх вушак. Не, хабару мы не давалі. Ета плёткі пусціла тады пакрыўджаная старана, маўляў, верамеўкаўцы падкупілі начальніка міліцыі. Ну, і дагэтуль во гавораць, не перастаюць.
– За луг не давалі, – згадзіўся з Парфёнам Кузьма Прыбыткоў,– ета праўда, а от за Панцялея Казла ці не вазілі кадушку мёду?
Парфён Вяршкоў наморшчыў твар:
– Ты такс-а-а-ама!.. Самога ж у Верамейках няйначай, не было тады!
– Не знаю, ці быў я, – запярэчыў Кузьма, – а помніць дак яшчэ помню, як збіралі па ўсіх пасеках па пяць хунтаў мёду. Няхай во Дзяніс скажа.
– Дак і Зазыба недзе не вяртаўся тады са службы, – па-ранейшаму не пагаджаўся з Прыбытковым Парфён Вяршкоў.
Але ўсе павярнулі ўжо галовы да Зазыбы, што сядзеў за доўгім канторскім сталом, за якім у звычайны працоўны дзень было месца падліковых работнікаў, а ў часе агульных калгасных сходаў – прэзідыума. Зазыба таксама слухаў аднавяскоўцаў, але быццам з вялікай паблажлівасцю.
– Вам, як кажуць, хоць каліўка, хоць цавінку, – зварухнуўся ён. – І якое гэта цяпер значэнне мае?
Пасля гэтага мужыкі таксама заўсміхаліся – маўляў, тут як на марозе, абы лічыць лысых...
– Панцялей во паспеў памерці, – нібы між іншым сказаў праз нейкі момант Іван Падзерын, – а то б цяпера, пры такім часе, калі памянялася ўсё, магло яшчэ адыграцца яму.
– Не палохай ты нас, Іван Хаміч, – зноў, усміхаючыся, паўшчуваў Зазыба, – а то бытта крыві захацелася. Дак ці мала яе льецца цяпера без гэтага.
– Дак жа мы, беларусы, не такія, каб... – спрабуючы ўнесці пэўную яснасць, сказаў Парфён Вяршкоў. – Ета на Каўказе дак... А беларусы кроўнай помсты не маюць.
– Не ма-а-а-аюць, – пакруціў недаверліва галавой Іван Падзерын, – а помніш, як Маслюкі адпомсцілі таму лесніку з Гончы, што падстрэліў іхняга бацьку?
– Маслюкі – ета асобая рэч, – не пагадзіўся Парфён Вяршкоў. – Яны і без кроўнай помсты маглі каму хочаш юшку пусціць. А ў таго чалавека з Малога Хоцімска, здаецца, ужо нікога і не засталося ў вёсцы. Жонка ці не да калгасаў яшчэ памерла, а дзеці разбрыліся.
– Ета праўда, – падтрымаў Вяршкова Кузьма Прыбыткоў, – сям’і таго чалавека няма ўжо ў Малым Хоцімску. Але сына яго неяк мы бачылі з Пракопам сваім. Тады якраз у Кажлаёў дошкі пілавалі. Дак гаспадар адзін і сказаў мне, што ягоны падпасак і ёсць сын хоцімскага мужыка, якога нашы верамейкаўцы забілі. Я дак ажно паглядзець пацікавіўся. Гадоў дванаццаць хлопцу было. Дужа кніжкі чытаў. Можа, вывучыўся недзе.
– Яно па-вучонаму дак яшчэ...
Але дагаварыць Івану Падзерыну перашкодзіла Ганна Карпілава, якая раптам падала аб сабе голас:
– Пусцілі б вы мяне, мужыкі, дамоў. А то калі той Сідар прыедзе? Да і ці прыедзе яшчэ?
– Сядзі, – строга сказаў ёй Зазыба.
– Дак малец жа хворы. У жары цяпера недзе ляжыць! Да і рабіць мне няма чаго з вамі. У амбарах жа хоць шаром пакаці. Адна старызна – некалькі скур папрэлых да хамуты, у якія даўно не запрагалі коней. Так што і дзяліць няма чаго.
– Парадак ёсць парадак, – адвярнуўся недавольны Зазыба, але дадаў: – Ты б хоць папрасіла каго тады паглядзець за тваімі хлопцамі на гэты час. Ведала ж, куды ідзеш і зачым.
– Дак... – Ганна адно сцепанула плячамі ды туга пацягнула за рог чорную хустку вакол шыі, якая была завязана на галаве так званым вясковым буданком.
Мужчыны адчулі на нейкі момант сябе быццам ніякавата, але заступіцца за Ганну ніхто не падумаў. Затое колькі хвілін сядзелі прымоўклыя. Курыў толькі Кузьма Прыбыткоў, але смаліў як за ўсіх, таму пад столлю ў канторы, што была слаба асветлена пузатай лямпай на крывых ножках, плаваў дым. Святло ад лямпы трапляла больш на Зазыбу, які сядзеў насупраць, тады на Івана Падзерына, што на правах рахункавода таксама прыладкаваўся паблізу, локці за тры ад намесніка старшыні калгаса; астатнія верамейкаўцы – і члены праўлення, і радавыя калгаснікі – сядзелі на суножнай лаўцы ўздоўж сцяны з вокнамі, але не адзін каля аднаго, а наводдаль, з няроўнымі прамежкамі, быццам прыехалі аднекуль на суд; далей за ўсіх ад стала, ужо ледзь не ў парозе, выбрала сабе месца на лаўцы Ганна Карпілава.
На дварэ была невысокая поўня, і святло месяца, якое трапляла праз вокны, коса ляжала на дошках падлогі, адбіваючы ледзь не карункавыя абрысы аконных рам. Паверхня месяца яшчэ нядаўна была ўся аранжавая, серабрыцца пачала якой паўгадзіны таму, бо святло не набрала пакуль таго зачараванага бляску, што стварае ўражанне, быццам знаходзішся ў нерэальным свеце.
Першая чвэрць перайшла ў поўню ўжо ці не на тры дні таму, але надвор’е мянялася марудна, быццам недзе страчаны былі законы фазавага пераўтварэння: толькі гэты, мінуўшы, дзень выдаўся наскрозь з сонцам; на ноч неба таксама першы раз засталося чыстым, і цяпер вось месяц шастаў за вёскай, якраз над ровам з глінішчам, зазіраючы ў цёмна-чырвоныя пашчы круглых пячурак.
Мужчыны, здаецца, перагаварылі ўжо ўсё, што хацелі і не хацелі, і ў чаканні Сідара Раўнягіна паступова трацілі цікавасць адзін да другога.
Кузьма Прыбыткоў перастаў нават курыць, пачаў патроху драмаць на лаўцы. Парфён Вяршкоў тым часам талопіў у цёмную пустоту позірк сваіх пацяжэлых вачэй і барабаніў пальцамі сагнутай у локці левай рукі па гладкім падаконніку. А Іван Падзерын выйшаў на колькі хвілін у двор, вярнуўся адтуль і сказаў, пацепваючы плячамі:
– Але ж і вечар сянні!
– Ета Чубар любіў за ваколіцу такімі вечарамі хадзіць, – млява ўсміхнулася на Іванавы словы Ганна Карпілава.
– Успомніла! – зарагатаў тады на ўсю калгасную кантору Іван Падзерын.
Ганна нечага зазлавала:
– Чаго ржэш? – і як з нянавісцю паглядзела на рахункавода.
Той праглынуў рогат, але пакпіў:
– Кажу, успомніла!..
Даволі было ўнесці ў кантору гэтую ўзбуджанасць, як зноў пачулася бязладная гаворка, якую спярша падтрымаў Парфён Вяршкоў, надумаўшы абараніць жанчыну.
– Прыемнае заўсёды прыемна ўспомніць, – падаў ён голас, – але скажу праўду – як быў я летася палявым сторажам, дак Ганну з Чубарам ніколі не бачыў, ета праўда. Другія хадзілі, а Ганны не бачыў.
– Дык навошта ёй было хадзіць за вёску – не сунімаўся як пакрыўджаны Іван Падзерын, – калі ў яе месца хапала і ў амбары, на збожжы яно яшчэ лепей, чымся на тым сене.
– Ета ты так гаворыш, бо сам не паспытаў етага рабіць на тым збожжы, – сказаў Падзерыну Парфён Вяршкоў. – Пасля і на другі дзень зярняты з цябе будуць сыпацца.
Мужчыны зарагаталі.
Але Ганну, здавалася, ужо не кранала гэта – яна адно пакутліва сказала, звяртаючыся да Зазыбы:
– Адпусціў бы ты мяне, дзядзька Дзяніс, дамоў адсюль. Хрыстом богам прашу. А то нават не ведаю, як тама малыя мае.
Зазыба ад яе голасу плюснуў вачамі, быццам ачомаўся ці прагнаў ад сябе насланнё, а тады неяк нанава абвёў позіркам прысутных – наколькі хапала святла (і таго, што давала на кантору лямпа, і таго, што кідаў у вокны месяц).
– Нешта і праўда няма Сідара... – пашкадаваў ён.
– Можа, зусім не прыедзе? – падаў няхітрую думку Кузьма Прыбыткоў.
– Павінен прыехаць, – пачаў тады супакойваць дзядзькоў намеснік старшыні калгаса. – Я ж яму паперку напісаў, каб верна было.
– А калі ён лазню топіць для бабінавіцкага каменданта? – засмяяўся раптам Кузьма Прыбыткоў. – Яны ж тама, на сваіх пасёлках, прывыклі ўсякаму начальству дагаджаць. Дак, можа, і цяпера во забегалі, балазе, начальства новае.
Нечакана Кузьмоў жарт выклікаў ва ўсіх рогат, нават Зазыба, да чаго ўжо маўклівы апошнім часам ды пануры, але і той адпіхнуўся ад стала рукамі і, датыкаючыся спіной да тынкоўкі на сцяне, ажно закалаціўся ў сваім нягучным рогаце: у Верамейках наогул, быццам ад зайздрасці якой, мелі звычку злосна пацьвельвацца з кулігаеўскіх і мамонаўскіх мужыкоў, можа, таму, што тыя багацей жылі нават у адным калгасе.
Насмяяўшыся ўволю, Зазыба выціснуў вялікім пальцам левай рукі слёзы з вачніц, спытаў Кузьму:
– Кажаш, лазню топіць для каменданта?
Але Кузьма ўжо нібыта засаромеўся сваёй дасціпнасці, сказаў, як перапрашаючы:
– Дак ета я...
– Давайце-ка пачынаць будзем без Сідара, – прапанаваў тады Парфён Вяршкоў. – А то ноч скора кончыцца.
– Трэба яшчэ трохі пачакаць, – паглядзеў на яго Зазыба. – Няхай хоць Хрысцінін хлопец вернецца. Тады будзем, няйначай, ведаць.
– А знаеце, каго я сустрэў сянні? – успомніў раптам Іван Падзерын. – Кулака таго з Гончы, што некалі вывезлі ўсю сям’ю.
– Ета каго ж? – выцягнуў шыю Кузьма Прыбыткоў.
– Да, мабыць, Шкроба, – падказаў Парфён Вяршкоў.
– Во-во! – падхапіў Іван Падзерын.
– Дак самога ай сына? – папытаў Кузьма Прыбыткоў і дадаў: – У Шкроба ж сын сямейны быў.
– Самога, – сказаў Іван Падзерын. – Ішоў каля Стаючага возера, відаць, на Гончу. Але як пабачыў мяне, дак запыніўся. Кажа, я цябе ведаю. Ну, мы і пагаварылі. Змарнелы такі, зарослы. Пытае, ці даўно я ў Гончы быў. Нядаўна, кажу. А што там новага, пытае. Як і паўсюды, кажу. А ён мне – пайду хоць з абідчыкамі сваімі паквітаюся.
– Ну і час настае... – пакруціў як у адчаі галавой Парфён Вяршкоў. – З кулакамі етымі таксама...
– Час якраз такі, каб пашкадаваць кулакоў, – кпліва ўсміхнуўся Зазыба.
Тады Кузьма Прыбыткоў паглядзеў задзірыста на Парфёна Вяршкова і сказаў:
– Ета Дзянісу дзякуй трэба сказаць от. Праз яго ў Верамейках раскулачаных не было.
Але Зазыба сам не захацеў Кузьмовай пахвалы.
– Пры чым тут Зазыба? – паморшчыўся ён і сказаў, нібыта ў разліку на кагосьці яшчэ, хто неўпрыкмет прысутнічаў у канторы: – У нас і папраўдзе кулакоў не было!
– Да ўжо ж! – як несвядома кіўнуў галавой Прыбыткоў.
– Але каб тады да замест Зазыбы хто іншы быў, дак знайшліся б і ў нас кулакі,– сказаў Парфён Вяршкоў. – Вон як у Бабінавічах. Тама, калі спатрэбілася, дак і незгаворлівыя сераднякі сышлі за кулакоў, абы аднаасобнікаў менш.
– А яно і трэба было б забраць таго-сяго з вёскі, – кінуў вокам на Зазыбу Кузьма Прыбыткоў. – Цяпер во спакайней жылося б.
Вядома, усе разумелі, каго меў на ўвазе рахункавод – таго ж Брава-Жыватоўскага, можа, нават Рамана Сёмачкіна, аднак гатовы былі паадварочвацца адзін ад аднаго, каб не большыць гаворкі, бо справа тычылася аднавяскоўцаў, а ў такіх выпадках верамейкаўцы звычайна давалі пасу: было ў вёсцы нешта як ад несвядомай кругавой парукі. Праўда, гэта магло не датычыць Брава-Жыватоўскага, бо той быў прышлы, але гады, што пражыў ён у Верамейках, таксама незвяглівы характар, які ажно вунь як умеў вытрымліваць у патрэбных межах былы махновец, адыгралі сваё. Якраз па гэтай прычыне не прагучала па-належнаму ўжо і наступная заўвага Івана Падзерына, сказаная ў сувязі з Кузьмовымі словамі:
– От бачыце, а вы казалі пра грузінаў! Яно і беларусы няпроць калі... Нездарма ж Шкроб еты пагражае каму-небудзь кроў пусціць у Гончы, а не дак...
– Але і праўда, табе бытта крыві захацелася!.. – здзіўлена паглядзеў на рахункавода намеснік старшыні калгаса.
– Нешта Хаміч сянні дужа настырны, – азвалася тады ледзь не сонным голасам і Ганна Карпілава: яна была сцішылася адна на лаўцы, але ж у канторы паступова зноў рабілася голасна.
– А яшчэ Цукар Мядо-о-овіч! – пажартаваў Кузьма Прыбыткоў.
– Дак яму ці засталося ўжо таго мёду? – засмяяўся на гэта Парфён Вяршкоў. – Бацька ўвесь спажыў. Той дак і праўда быў і Цукрам Мядовічам. Здаецца, і праўду цярэбіць у вочы, а от жа неяк... далікатна ўсё, бытта пад цябе што сцеліць пры етым, як анёлу таму, калі з неба падае. Не, бацька яго мянушку ету па праву насіў, а Іван ужо не заслужвае – нейкі натапыраны, бытта шышка тая з хвоі.
– Ета ў яго, мусіць, ад дзеда, – нязлосна сказаў Кузьма Прыбыткоў, – ад Хомкавага бацькі. Той таксама жыў, як ты кажаш, бытта шышка натапыраная. А бацька Іванаў чалавек быў ласкавы.
Падзерын, апусціўшы ў нецярплівай усмешцы галаву, чакаў, пакуль выгаварацца мужыкі, каб усё ж давесці сваё – нечага прычапілася да яго гэтая кроўная помста!.. Але раптам пад вокнамі калгаснай канторы пачуліся паспешлівыя крокі. Зазыба падсунуўся да акна, нагнуўся да шыбіны і засланіў рукой з левага боку ад сябе святло, каб паўглядацца на вуліцу.
– Нарэшце такі, – з палёгкай сказаў Парфён Вяршкоў, думаючы, што гэта Сідар Раўнягін.
Усе заварушыліся, быццам ім патрэбна было з воза злазіць, але дарэмна. Замест Сідара ў дзвярах, калі адчыніліся напята, апынулася залітая месяцавым святлом нязграбная постаць Мікіты Драніцы. Мікіта затрымаўся трохі на самым парозе, стаўшы на яго абедзвюма нагамі, пасля нібы саскочыў на маснічыны і спыніўся пасярод канторы, паспяваючы адным часам пазнаць у прыцемках аднавяскоўцаў. Быў ён у звычайнай сваёй форме – тыя ж закарэлыя на запятках і на саюзках боты, якіх яму ставала, здаецца, на круглы год, калі яшчэ не болей, таксама доўгая фуфайка, пад якой нават штаноў не ўгледзець, і плісавая шапка, нібыта пабітая лішаём. Але гэты раз Мікіта чамусьці зусім не вушакоміўся – ёсць у Верамейках такое слова, значыць, не задаваўся, як то ўмеюць рабіць недалужлівыя людзі, затое паглядаў ён па баках з тою несхаванай сялянскай патурбаванасцю, калі кожнаму ўжо зразумела – няйначай, прыйшоў чалавек на выведкі.
– І ты, як тэй таго, тута? – казаў ён Парфёну Вяршкову.
– І я, – адказаў той.
– І ты, як тэй таго? – называў далей Мікіта Кузьму Прыбыткова.
– Як бачыш, – ківаў галавой стары.
Усе, каго Драніца надзяляў сваёй увагай, адказвалі яму з вясёлай прыжмуранасцю ў вачах, быццам распачыналі гульню і чакалі ад яе нейкай асаблівай уцехі. Нарэшце чарга дайшла да Зазыбы. Але Мікіта чамусьці не адважыўся папытацца ў таго – ці то сумеўся раптам, ці, можа, захрасла што ў горле. Тады Зазыба па-змоўніцку падміргнуў Мікіту і сказаў сам, маючы ў гэтым патаемны сэнс:
– Мы, бачыш, тута, а вы дзе?
– Мы? – ныкнуў галавой Драніца.
– У Брава-Жыватоўскага?
– Дак...
– Хто ж тама?
– Ну, Брава-Жыватоўскі, як тэй таго...
– Гэта мы ўжо знаем.
– Раман Сёмачкін...
– І пра гэта мы маглі здагадацца.
– Сілка Хрупчык...
– Гэта ўжо нешта новае!
– Тады, як тэй таго, Рахім, што ў Бабінавічах паліцаем. Дак прыйшоў, як тэй таго, у госці. Раман казаў, што да Ганны во начаваць павядзе яго.
Ганна, пачуўшы гэта, не ўзбурылася, адно сказала, як пра нешта зусім вясковае:
– Няхай толькі напалохаюць мне дзяцей, тама, дак!..
– Значыць, цябе яны паслалі сюды? – не зводзіў з Мікіты насмешлівых вачэй намеснік старшыні калгаса.
– Чаму ета яны? – незалюбіў Мікіта. – Сам ішоў міма, дак бачу, як тэй таго, цяпло ў вокнах.
– Не хітруй ужо, Мікіта, прызнавайся, – кінуў тады з лаўкі сваю заўвагу Парфён Вяршкоў.
Мікіту яўна прыпіралі да сценкі. Ён гэта адчуваў. Таму сказаў на ўвесь голас, бы вельмі пакрыўджана:
– Ну, як хочаце, – і павярнуўся ісці да парога.
Але над сталом падняўся вялікім ценем Зазыба.
– Нікуды ты не пойдзеш, раз прыйшоў сюды! – Ён не хацеў выпусціць Драніцу з канторы, каб той не ўзварушыў сваіх сабутэльнікаў раней часу. – Сядай во з мужчынамі да таксама пагавары. Ты нават не здагадваешся, чаму мы сабраліся тут?
– Дак усе праўленцы!..
– А Кузьма во?
– Дак...
– А Парфён?
– Дак...
– Сядай, сядай! – ужо ледзь не хапаючы Драніцу за крыссё, казаў Зазыба. – Будзеш таксама голас мець, калі што якое.
Драніца муляўся, але не паслухацца не мог.
– Калі трэба, як тэй таго, – робячы выгляд, што з неахвотай даецца на ўгаворы, паціснуў плячамі ён.
А мужыкі, наадварот, засмяяліся – маўляў, не шлындай ад кампаніі да кампаніі.
Праз нейкі момант Парфён Вяршкоў падначыў Драніцу:
– Ты б расказаў, як тама ў Бабінавічах вам было з Брава-Жыватоўскім? Як немцы?
Але Драніца сцяўся ўвесь на лаўцы:
– Ніяк, як тэй таго...
– Чаму ета?
– Таму!
– Ладна, Мікіта, не будзь!..
– Што вы ка мне прысталі, як тэй таго? Вон Зазыба таксама ехаў праз Бабінавічы, дак і ён бачыў немцаў!
– Ён расказваў ужо.
Драніца недаверліва цыўкнуў вачамі – мусіць, яму не надта хацелася апавядаць пра свой добраахвотны паход у занятае немцамі мястэчка. Але ён добра ведаў верамейкаўскіх мужыкоў: раз тыя прычапіліся ўжо, то ўсё роўна на чым-небудзь заблытаюць. Напрыклад, на той жа торбе, якую выкапалі вясковыя хлапчукі тады на гародзе. А якраз гэтага Мікіта сама больш баяўся. Таму нічога не заставалася, як зрабіць згаворлівы выгляд.
– Дак мы тама кожны па сабе-е-е, – яўна адмяжоўваючыся ад Брава-Жыватоўскага, пачаў Драніца. – Ён жа мяне за перакладчыка, як тэй таго, браў. Але тама адзін пайшоў да каменданта, бо Адольф, як тэй таго, сам разумее па-нашаму. Я застаўся ля ганка. На вуліцы грузавікі нямецкія стаялі акурат. Дак я і застаўся, як тэй таго. Спярша боязна было – а раптам, як тэй таго, які дурны герман возьме да трахне ў жывот з аўтамата. У іх жа ва ўсіх аўтаматы, не тое, што ў нашых салдат, як тэй таго. Дак і я, думаю, мабыць, дарэмна, як тэй таго, увязаўся за Брава-Жыватоўскім! Лепей дома б сядзеў! Але бачу, як тэй таго, немцы нават не зважаюць на мяне. Сядзяць сабе на мураве паўз платы, гяргечуць, як тыя яўрэі, бывала нават і мне зразумець цяжка, да ядуць нешта ў золаце. Ну, я тады, як тэй таго, і пасмялеў. Балазе, галодны пабег з Брава-Жыватоўскім.
– Няўжо ў немцаў чаго папрасіў? – як не злякаўся Іван Падзерын.
– Так бы яны яму і далі! – ажно з зайздрасцю сказаў на гэта Кузьма Прыбыткоў.
Але Драніца запярэчыў:
– А можа б, і не пашкадавалі, як тэй таго! Падыходзілі ж местачковыя падшывальцы, дак немцы ім давалі.
– Не, мусіць, усё ж пашкадавалі б, – пакруціў галавой Іван Падзерын, – бо... у золаце...
– Дак у іх жа, як тэй таго, усё загорнута ў золата, – ужо падскокваючы на лаўцы, пачаў даводзіць Мікіта.
Тады не ўтрымаўся Парфён Вяршкоў.
– Ета саўсім і не золата, – падаў ён свой усяведны голас. – Ета, мусіць, папера такая ў іх. Дак у яе яны і загортваюць... тама сыр, масла рознае... І не з золата яна, а як пасярэбраная.
– Ну, як на абразах, – падказаў Кузьма Прыбыткоў.
– Дак чорт жа яе ведае! – пачухаў патыліцу Драніца.
– Адным словам, пакаштаваць табе нямецкіх прысмакаў не давялося? – глянуў на Драніцу Іван Падзверын.
– Дак...
– А Брава-Жыватоўскаму? Яго ж хоць немцы накармілі?
– Не ведаю, як тэй таго. Але бытта не. Адно вінтоўку далі з патронамі бяльгійскімі, такія во шырокія на срачках, як тэй таго, да паліцаем залічылі ў Верамейкі. Кажа, скора хворму палуча.
– Да ўжо ж, як тэй таго, – уздыхнуў Кузьма Прыбыткоў, і ўсе раптам засмяяліся з гэтага пераймання.
На вуліцы зноў пачуліся крокі. Але гэты раз парог ужо сапраўды пераступіў Сідар Раўнягін.
– Цябе як чакаць, – сказаў з папрокам Зазыба, – дак хутчэй жабу ў Кулігаеўку пугаю гнаць.
– От, – махнуў рукой Сідар, – тута часам і не думаеш, а клопат цябе сам знойдзе. Так і ў мяне сянні. Карова была правалілася ў багну, што ля Святога возера, дак пакуль выцягнулі з гразі, усе вяроўкі парвалі ў карчах.
Выходзіць, і дакараць чалавека няма за што.
Сідар падышоў да стала, сеў там спіной на кантору, засланіўшы ўсё святло.
– Чаго клікаў? – уставіўся ён на Зазыбу.
– Дак... – Зазыба таксама глядзеў на Раўнягіна.
– З калгасам трэба нешта рашаць во, – нібыта памагаючы Зазыбу, растлумачыў Кузьма Прыбыткоў.
Але Сідар нават не глянуў на старога, сказаў яшчэ да Зазыбы:
– Дак чаму б тады не склікаць агульны сход, раз ужо дайшла справа, каб распускаць калгас?
– Ніхто не збіраецца яго распускаць, – спахмурнеў Зазыба. – Пытанне аб роспуску мы не павінны ставіць. У іншых вёсках няхай робяць як знаюць. А мы свайго не будзем распускаць. Падзелім адно па спісках калгасную маёмасць. Проста будзе лічыцца, што раздалі яе на захаванне да прыходу Чырвонай Арміі.
Усе, у тым ліку і Парфён Вяршкоў, здзіўлена паглядзелі на намесніка старшыні калгаса.
– Гм, – усміхнуўся як збянтэжаны Кузьма Прыбыткоў.
Сапраўды, мудрэйшага нельга было прыдумаць: Зазыбава прапанова, па сутнасці, ратавала ўсё – як кажуць, і ваўкі маглі быць сытыя, і авечкі заставаліся цэлыя.
– А як прыйдуць нашы, – працягваў тлумачыць Зазыба, каб не пакінуць наперад чаго няпэўнага, – дак людзі і вернуць усё.
– Так яны табе і панясуць! – заёрзаў на лаўцы Мікіта Драніца. – Я верамейкаўцаў, як тэй таго, знаю! Будзеш пасля па дварах бегаць, як тэй таго, да па аброці збіраць!
Зазыба глянуў на яго спадылба, сказаў:
– Я таксама іх ведаю. Калі ў калгас ішлі, дак, здаецца, нічога не ўтойвалі.
– Тады от што, – паклаў руку далонню на стол Сідар Раўнягін, – вы нам аддасце тое, з чым мы прыйшлі да вас, калі далучаліся да калгаса. І зямлю, і маёмасць. А мы тама самі памяркуем, што да чаго.
Сідаравы словы выклікалі ў верамейкаўцаў рогат.
– Во куркуль! – пакруціў галавой Іван Падзерын.
– Як Жыватоўшчык кажа, як тэй таго, воўчы дух да лесу цягне, – пакпіў Мікіта Драніца.
– Вы са сваім Жыватоўшчыкам ужо абас... – злосна кінуў у адказ Сідар.
Тады раптам узбурыўся Парфён Вяршкоў:
– Пабачым яшчэ, як вы тама, на сваіх пасёлках, абас... А прапанова твая нам не гадзіцца!
– Дак...
Зазыба пакутліва наморшчыў твар:
– Ладна, перастаньце, мужыкі, бо яшчэ ж, можа, і чэрці сянні на кулаках не біліся, а вы... Парфён праўду кажа, – паглядзеў ён на Сідара, – прапанова твая нам не падыходзіць. Разам аралі, разам сеялі, разам і жыць павінны, а тама... Словам, заўтра перамераем жыта да пачнём. – Пасля гэтага перавёў позірк на Івана Падзерына. – Сядай во, Хоміч, бліжэй да лямпы да пісаць будзеш. Спярша пратакол, а тады спіскі трэба складаць.
Рахункавод дастаў з расчыненай шафы стос чыстай паперы:
– Як пісаць?
– А так от і пішы, – паказаў пальцам Зазыба зверху на аркушы паперы,– маўляў, праўленне калгаса на сваім пасяджэнні ад такога-та чысла адна тысяча дзевяцьсот сорак першага года пастанавіла раздаць сялянам калгасную маёмасць, у дужках – на захаванне, да прыходу Чырвонай Арміі.
– А от етага і не трэба пісаць, – спыніў Зазыбу Парфён Вяршкоў.
– Чаму? – хацеў не паслухацца Іван Падзерын. – Чаму гэта не пісаць?
– Дак не хачу, каб Зазыба павіс на той сасне, што за Кандрусевічавай хатай!
Кузьма Прыбыткоў таксама заварушыўся.
– Парфён праўду кажа, – падтрымаў ён Вяршкова. – Трэба памеркаваць.
– Ага, парахавацца трэба, – паклаў ручку пяром на чарніліцу-двухдонку Іван Падзерын.
– А што тута рахавацца! – з пагардаю ў вачах паглядзеў на верамейкаўцаў Сідар Раўнягін. – Ета Дзяніс не падумаў, што прымушае пісаць. Пратакол такая рэч – у яго нікому не забароніш глянуць, дужкамі не закрыешся, дак от і скажа хто, можа, той камендант – значыць, Чырвоную Армію чакаеце, хлеб для яе запасаеце? А ну-тка пакажыцеся тады, якія вы смелыя!
Але Зазыба крутануў галавой і настойліва патыцкаў пальцам у паперу:
– Пішы, Хаміч, пішы, як я табе кажу! Тута ўжо не схаваешся! Да й навошта?
– Дак вайна ж цяпера, – паціснуў у неўразуменні плячамі Кузьма Прыбыткоў. – Нездарма кажуць, у голад людзі намруцца, а ў вайну налгуцца.
Усё гэта адбывалася ўчора, дакладней, сёння ўначы, а ўранку Зазыба таксама меў клопат падавацца за вёску ды мераць на палосы ў Паддубішчы калгаснае жыта.
Снедаў ён похапам, адно выпіў з акрайцам пазычанага ў Прыбытковых хлеба карэц халоднага, з сенцаў малака. Марфа і яшчэ наважылася наліць яму – нават стаяла з гарлачом напагатове, але гаспадар як спаражніў карэц, то накрыў яго рукой.
Ранняя гамана на вясковай вуліцы хоць і надта нагадвала колішняе жыццё – у Верамейках гэтак бывала заўсёды, як пачыналася жніво, аднак сёння ўсё здавалася калі зусім непатрэбным, то ўжо лішнім: чалавечыя галасы, беганіна ажно раздражнялі Зазыбу; у душы стаяла такое нядобрае пачуццё, быццам намеснік старшыні калгаса ў нечым падмануўся, быццам нешта не спраўдзілася, на што ён дужа разлічваў. Зазыба разумеў – людзі збіраліся і сёння рабіць тое, на чым трымаўся іхні жыццёвы ўклад, гэта значыць, ісці ў поле ды прыбіраць хлеб, а вось жа варушылася ўсярэдзіне нейкая крыўда на іх, нібыта не з яго дазволу ўчора складаліся маёмасныя спісы. Дзіва, але Зазыбу ажно як хацелася, каб раптам здарылася, што ніводны чалавек з усіх Верамеек, таксама з абодвух пасёлкаў, не паказаўся на полі: тае бяды, што пераспелая збажына зачакалася людзей на нівах. І нядобрае пачуццё, і недаверлівасць, і крыўда на аднавяскоўцаў былі, можа, таму, што вельмі багата ўклаў Зазыба за гэтыя гады і душы свае, і сіл у калгас, і сёння людзі меліся пабурыць не толькі тое, што створана было калектыўнай працай і адзіным жаданнем, але і ягоную мару...
Калі Зазыба выйшаў у завулак, за глінішчам, над асмужанай зямлёй, стаялі ажно тры сонцы: адно – вялікае – пасяродку, два меншыя, акурат гумовыя мячыкі – па баках. Вялікае сонца мела вакол сябе бліскучы, але як пашматаны круг, на якім і трымаліся два меншыя сонцы, – яно было звычайнае, такое, якім выглядае штодня, а тыя, што збоку, былі прафарбаваны ў чырвоны і блакітны колеры: чырвоны па баках, павернутых да вялікага сонца, блакітны – на адваротных. Зазыба нямала пажыў на свеце, амаль кожную раніцу глядзеў на ўсход, дзе цяпер віселі тры няроўныя сонцы, аднак раней нічога падобнага бачыць не даводзілася яму. Спярша Зазыба падумаў, што гэта здаецца толькі, няйначай, прывід, і ён пачаў плюскаць вачамі, матаць галавой, каб пазбавіцца яго, але дарэмна – сонцы быццам бы і ссунуліся трохі адно адносна другога, круг нават расплюшчыўся, аднак дзіўны малюнак не знік з неба. Тады Зазыба падумаў пра другое: значыць, нейкая прыкмета, кажуць, здараецца гэтак у часы бедстваў народных... Але якая – добрая ці благая? Сам ён не верыў у забабоны, аднак адразу прыгадаў – Марфа сёння перад самым Зазыбавым сняданкам стала расказваць у скрусе, што пасля дасвецця нібыта чула, як спявала на двары пеўневым голасам курыца. Гаворачы мужу пра гэта, яна ажно не ўтрымалася і заплакала, але хутка перастала, бо Зазыба паказаў тварам сваю нездаволенасць і пачаў паспешліва збірацца ў поле.
– Нешта ж во здарыцца, – казала ўжо з сухімі вачамі Марфа. – Раз яна запела не сваім голасам, дак здарыцца. Можа, з Масеем тама... А можа, з намі... А можа, з Марыляй... – І спытала ў Зазыбы: – Як жа вы яе? Хоць пасялілі добра дзе, а то ўчора я пацікавіцца не паспела, дак?
– За поштай, у яўрэйскім доме пасялілі, – адказаў з неахвотай Зазыба.
– А чаму не ў самога Шарэйкі?
– Ну, так мы рашылі...
Марфа паглядзела недаверліва на мужа, уздыхнула.
Тады Зазыба сам сказаў, каб неяк заспакоіць жонку:
– Дак гэта ж, можа, не наша справа. Ты ж не бачыла, якая спявала?
– Можа, й не наша...
Марфе нібыта ўжо і самой не хацелася гаварыць пра гэта.
– Дак навошта тады душу вярэдзіць? – буркнуў яшчэ Зазыба.
Але праз нейкі момант Марфа зноў сказала:
– Ат жа! – і махнула рукой. – Яны цяпера нешта саўсім распеліся, етыя куры... Во Куліна Вяршкова таксама казала, і ў іх бытта пела. – Памаўчала і дадала: – Канешне, каб ведаў, якая спявала, дак ужо не пашкадаваў бы па етакім часе. Можна было б пакласць на парог.
– А я так і не ведаю, як гэта вы, бабы, робіце, – усміхнуўся Зазыба. – Чуў, што на парог кладуць курэй, калі тыя спяваюць не сваім голасам. Нават матка мая, помню, секла. Казалі тады, што памрэ нехта свой, а памёр Кузьмоў брат цераз дарогу. Да і то няскора.
