Текст книги "Новы дамавікамерон"

Автор книги: Адам Глебус

сообщить о нарушении

Текущая страница: 4 (всего у книги 12 страниц)

17 – Спароннiца

Яна зноў, не хочучы таго, панесла. Мужа не было. Жыла яна дваццаты год у iнтэрнаце, таму нi пра якое дзiця i думак не магло быць. А тут, як снег у вераснi, – цяжарнасць.

I было вырашана неадкладна рабiць спарон.

Давялося пайсцi да ветлiвага знаёмага лекара, якi таемна кахаў яе без прызнанняў i назалянняў. Ён лiчыў, што, адкрыўшы хоць раз сваю душу Спароннiцы, дасягне адно таго, што тая болей не прыйдзе. А так патаемныя памкненнi i жаданнi задавальняюцца праз садызм, i хай сабе, бо садызм складае аснову ўсёй хiрургiчнай практыкi. Жахлiвы Джэк-трыбушыльнiк меў пасаду галоўнага хiрурга англiйскай каралевы, пра гэта не варта забываць.

Папiўшы са Спароннiцаю гарбаты, лекар прызначыў дзень аперацыi. Жанчына выйшла са спаранарнi з пачуццём гнятлiвае трывогi.

Па дамоўленасцi з лекарам спарон рабiўся пад агульным наркозам.

Спароннiца напружана спала ў гiнекалагiчным крэсле, а ўрач сумленна выскрабаў з похвы тое, што магло б вырасцi ў чалавека. Старанная медсястра дапамагала яму.

За акном аперацыйнай свяцiўся цёплы вераснёўскi вечар. Таму акно было шырока адчыненае, хоць правiлы i забараняюць адчыняць дзверы i вокны падчас аперацыi. Толькi нi ўрач, нi медсястра не лiчылi спарон за сур’ёзную справу. Таму нiхто i слова не сказаў на прыбiральшчыцу, калi тая адчынiла акно. Хто ж будзе абурацца на свежы ветрык, якi крышку астудзiць задушлiвую аперацыйную.

Спароннiца бачыла жахлiвы сон... Нiбыта яна ўзлезла на высозную вежу з негабляваных рэек. Далёка ўнiзе засталася каменная пустэльня, спрэс засланая клубкамi змяюк, гэтых татуiраваных кiшак. I раптам вежа пачала хiлiцца-хiлiцца, жанчына паляцела ўнiз, на камянi, на змяiнае сычэнне. Душа сцiснулася ў грудзях i... пакiнула цела Спароннiцы.

Душа выйшла з раскiданага на гiнекалагiчным крэсле змучанага хiрургам цела. Яна ўсплыла да столi i пачала назiраць за падзеяй. Вiдовiшча акрываўленай похвы, над якой навiсалi лекаравы рукi ў слiзкiх пальчатках, уражвала. Душа Спароннiцы пабачыла згусткi таго, што не стала чалавекам. Яно ляжала ў белым эмалiраваным тазе, запэцканым крапкамi i рагамi крывi. Ад усяго ўбачанага рабiлася прыкра, горка, гiдка, млосна, балюча i невыносна.

Душа Спароннiцы цiхенька выплыла праз акно ў вераснёвую цеплыню i паляцела па-над залацiстымi i рудымi клёнамi ў бок кiнатэатра "Мiр", адтуль – на пляц i далей, над трамвайным дротам, да афiцэрскiх могiлак, дзе панавала цiша.

Магiлы невядомых салдат хавалiся пад бурштынавай таполевай лiстотаю.

Душа Спароннiцы хацела цiхенька палунаць над помнiкамi, каплiчкамi i залатымi царкоўнымi крыжамi, але, пачуўшы далёкае благанне пакiнутага цела, выправiлася назад. Яна вярнулася да шарай трохпавярховай спаранарнi, узнялася над кляновымi шатамi i падляцела да аперацыйнай. Толькi марна. Дубальтовае акно зачынiлi, i за iм лекар бiў Спароннiцу па шчоках. Пераляканая прыбiральшчыца стаяла ў кутку i прыцiскала да чэрава эмалiраваны таз з рэшткамi растрыбушанага зародка.

Душа паспрабавала прайсцi праз акно, але не змагла. Яе кроплепадобны абрыс змянiўся на сферычны i распластаўся па шкле тонкiм каламутным кругам. Давялося адступiцца i, счакаўшы iмгненне, паiмчаць з неверагоднай хуткасцю да ўваходных дзвярэй спаранарнi, якiя, дзякуй Богу i цёпламу вечару, былi наросцеж. Душа праляцела вестыбюль i з лёгкай проймаю ўзнялася на трэцi паверх, дзе, каля ўвахода ў аперацыйную, успатнелая медсястра кацiла грувасткi апарат. Той самы, якiм абуджаюць ледзь жывое цела ўдарамi электрычнага току.

Першы ўдар так таргануў i скурчыў Спароннiцу, што душа ў нямым пераляку затрымцела пад столлю.

Толькi пасля сёмага ўдару душа пераадолела жах i вярнулася ў цела, ад чаго Спароннiца скаланулася i закрычала. Яна скавытала гучна, працягла, не расплюшчыўшы вачэй. Паступова выццё перарасло ў галашэнне па ўсiх памерлых немаўлятках. Слёзы праступiлi з-пад заплюшчаных павекаў.

Спрактыкаваны, абвыклы да ўсяго хiрург сцягнуў гумовыя пальчаткi i сказаў да стомленай медсястры:

– Не трэба грэбаваць сродкамi кантрацэпцыi, асаблiва кандомам.

14.01.1995

18 – Чарапашнiк

Пасля зiмовай спячкi Чарапашнiк прыўзняў над падушкай лабатую галаву i прынюхаўся. У хаце пахла пылам i попелам. Чарапашнiку захацелася есцi, але апетытнага водару харчоў ён не ўчуў.

На вулiцы толькi-толькi пачынала днець, i ў хаце вiсела шэрае сутонне.

Чарапашнiк устаў i прапляскаў босымi падэшвамi па земляным току ў сенцы i далей на двор, да калодзежа. Пiў ён прагна, iмкнуўся наталiць не толькi смагу, але i голад. Тонкiя вадзяныя змейкi струменiлiся па няголеным падбароддзi, абапал кадыка, унiз, пад кашулю. Спустошыўшы паўлiтровую алюмiнiевую конаўку, ён начапiў яе на загнаны ў калодзежную стрэшку цвiк. Жалезны скрыгат канчаткова прагнаў сон.

Павесiўшы нагавiцы i кашулю на штыкетнiк, Чарапашнiк доўга з асалодаю плёхаўся пад рукамыйнiкам, змываў паўгадовае здранцвенне. Абцёршы клубы i торс ручнiком, ён дастаў з кiшэнi сваiх шырачэзных нагавiц грабеньчык i старанна расчасаў русыя кудзеры.

Устала сонца, надышоў час палявання на земнаводных, пачаўся чарапашнiкаў паўгадавы дзень.

Даўжэзным паўметровым ключом ён прысунуў засаўку на дзвярах сваёй хаты i, схаваўшы ключ за рукамыйнiкам, пашыбаваў праз вёску. Суседзi не любiлi галавастага Чарапашнiка, але "дзень добры" давалi спраўна.

Пакiнуўшы за плячыма высозны, аб’едзены вятрамi, прыдарожны крыж, ён выйшаў да вялiзнага, парослага мохам каменя. Малiтва гучала нядоўга. Чарапашнiк сцiпла папрасiў у валуна дапамогi на першы час, каб паспрыяў упаляваць на сняданак пару-тройку балотных паўзуноў. Валун маўчаў. Чарапашнiк паазiраўся i, не згледзеўшы нiчога падазронага, адзiнаццаць разоў плюнуў на абамшэлы камень. Не чакаючы адказу, ён пашыбаваў па вузенькай сцежцы, што светлым пасам перахоплiвала лог. Перайшоўшы рэчку, Чарапашнiк рушыў уздоўж берага. Iшоў ён шпарка i лёгка, а таму хутка дабраўся да старой, зацягнутай салатнай раскаю завоiны. Пад туркатанне дробных жабак Чарапашнiк скiнуў абутак, падкасаў калашыны i палез у гнiлую ваду. З-пад мулу на паверхню ўсплывалi смуродлiвыя бурбалкi. Пралезшы каля аеравага зараснiку да пачварнага карча, ён выцягнуў з-пад слiзкiх карэнняў алюмiнiевы бiтончык з зашрубаванай накрыўкай i метровы трызубец, зроблены з лыжнай палкi ды сталёвага вiдэльца.

На беразе Чарапашнiк спрытна паабтрасаў з валасатых лытак налiплую раску. Не абуваючыся, ён вярнуўся да крынiчнай рэчкi, дзе скiнуў нагавiцы, выцягнуў пас i падперазаў голы жывот, папярэдне начапiўшы на скураны пас пачарнелы бiтончык. Завязаўшы кашулю высока на грудзях, Чарапашнiк спусцiўся па пясчаным адхоне да вады. Пасвечваючы бялюткiмi клубамi, ён апусцiўся ў сцюдзёную плынь. Вада была неглыбокая, i Чарапашнiк хутка дабрыў да тоўстай нахiленай вярбы, за якой з рэчкаю злiвалася невялiкая ручаiна. Сунучыся па вузкiм, але глыбакаватым раўчуку, Чарапашнiк трапiў на балота.

Ручаiна скончылася раптоўна, схавалася пад дзёран. Чапляючыся за алешыну, Чарапашнiк запоўз на ненадзейны дзёран, якiм зарасло вялiкае багнiстае возера. Дзёран дыхаў, уздрыгваў i торгаўся, нiбыта скура на спiне ў велiзарнага патрывожанага цмока.

Чарапашнiк папоўз памiж танклявымi бярозкамi ў бок нiзкага чэзлага ляска. Там, пры ляску, на купiнах гнездавалiся чарапахi.

Першую ён прыкмецiў у алейных лiсцiках бруснiчнiку. Чарапаха грэла чорны парэпаны панцыр на сонцы, далёка высунуўшы лапкi, хвост i змяiнапысую галаву на танюткай шыйцы. У гэтую змаршчакаватую шыю i пацэлiў трызубцам Чарапашнiк. Трызубец узняў паўзуна ў паветра i прынёс на далонь Чарапашнiку, якi прагна абнюхаў здабычу i схаваў яе ў бiтончык.

Поўзаючы мiж купiнамi, Чарапашнiк лёгка набiў паўзунамi пяцiлiтровы бiтончык пад самую накрыўку. Напаляваўшыся на сваiх улюбёных земнаводных, Чарапашнiк вярнуўся на рэчку да тоўстай старой вярбы, пад якой доўга куляўся ў крынiчных вiрах, змываў палявальную стому.

Таксама на беразе ён расклаў вогнiшча i зварыў чарапахавую юшку, якую пiў проста з бiтончыка. Панцыры Чарапашнiк раздзiраў рукамi i чыста выядаў варанае мяса разам са скурай, са страўнiкам, з нястраўленай травою, з гноем, з вантробамi, з храбусткiм хрыбетнiкам, з чарапнымi костачкамi, з вочкамi, з раздвоеным языком i разам з вострымi лакавымi кiпцюрамi.

Нахарчаваўшыся, Чарапашнiк ляжаў каля вогнiшча, нюхаў дым i глядзеў у пустое зорнае неба. Ён думаў, што спаць не захочацца ажно да прымаразкаў.

01.02.1995

19 – Рэпетытарка

Рэпетытарка макнула касметычны пэндзлiк у залатую фарбу, нахiлiлася да люстэрка i намалявала iскрыстыя колцы вакол вачэй i вуснаў.

– Пасуе мне маска? – размаляваны твар павярнуўся да трынаццацiгадовага вучня.

– Вельмi пасуе. – Хлапечыя шчокi паружавелi.

– Давай i табе намалюю на лобе залатое колца.

– Мужчыны не фарбуюць твараў, – адхiснуўся ад блiскучага пэндзля вучань.

– Прабачце, я зусiм запамятавала пра вашу мужчынскасць. Мужчыны не расфарбоўваюць твараў? Няўжо? А баевiкi ў Iчкерыi не робяць на тварах маскавальных плямiн? А наймiты не чарняць свае пысы, каб не свяцiлiся ў цемрадзi? А блазны?

Вучань маўчаў.

– Не хочаш, як хочаш. Я атрымлiваю грошы не за тое, каб размалёўваць твой лоб, а за тое, каб за лобам былi веды... Ты зрабiў практыкаванне?

– Так. – Хлопец паклаў на трумо вяла-ружовы сшытак.

Чырвоны аловак шпарка заскакаў па радках. Фiялетавае практыкаванне застракацела выпраўленнямi.

– Цяпер мне будзе сорамна браць грошы ў тваёй мацi. З кожным урокам ты горай i горай выконваеш практыкаваннi. Нiбыта я не вучу, а, наадварот, развучваю. Ты ходзiш у сёмы клас, а пiшаш горш за вясковага другакласнiка. I што рабiць? I што казаць тваёй мацi?

Вочы Рэпетытаркi пазiралi на вучня з залатых кругоў.

– Сёння ў мяне дзень нараджэння. Мне трыццаць. Свята. Прыйдуць госцi. Я павiнна мець добры, вясёлы, iскрысты настрой. А ты ўсё псуеш: прыходзiш з брудным сшыткам, у якiм на бруднай старонцы напiсана практыкаванне, поўнае брудных памылак. Ты што, так i не змог вывучыць, дзе пiшацца мяккi знак? Гэта ты знарок зрабiў мне падарунак? – Рэпетытарка падмiргнула люстэрку.

– Я не ведаў пра дзень нараджэння. – Хлапечы голас затрымцеў.

– Не веру. Я ўпэўнена – ты знарок кепска напiсаў практыкаванне. Знарок выканаў яго на двойку, i нават не на двойку, а на адзiнку, на кол. I я пастаўлю табе вялiкi чырвоны кол. Я накрэслю ў ружовенькiм сшытачку велiзарны кол, чырвоную палку, крывавае бервяно. I ты пакажаш заробленае маме. Каб ведала, якi ў яе кепскi сын. Яна плацiць за навучанне, я гадзiнамi вытлумачваю правiлы i выключэннi, а ён слова "песьцiцца" пiша без мяккага знака, ён лянуецца выканаць просценькае заданне. Гэта абраза, гэта знявага, гэта нахабства, лайдацтва, iдыятызм... I табе не сорамна? I што скажа мацi, пабачыўшы чырвоную палку? Як думаеш? I не маўчы. I не хавай вачэй. I не чырваней, як рак. Ты скажы, што зробiць твая мацi, калi на яе вочы патрапiць чырвоны кол? Адказвай...

– Раззлуецца, – ледзь выцiснуў вучань.

– Раззлуецца, i ўсё? – залатая луска зацерушылася з веяў. Рэпетытарка ўзмахнула рукамi, залацiста блiснулi наманiкюраныя пазногцi, i растапыраныя пальцы прагна абхапiлi голыя каленi.

– Можа ўзяць пас i адлупцаваць...

– Дык, можа, мне высекчы цябе? Калi заплачана за навуку, дык i лупцоўка, пэўна ж, уваходзiць у навучальны працэс.

Вучань маўчаў.

– Зараз вазьму пас i адлупцую за нелюбоў да граматыкi. У мяне няма мужчынскага паса, таму давядзецца пасекчы тваю мужчынскую дупу жаночым раменьчыкам. – Рэпетытарка выцягнула са скураной спаднiцы руды танюткi пас.

– Бачыш, якi цудоўны жоўценькi пас? Ён навучыць расстаўляць мяккiя знакi... Распранайся i кладзiся на канапу.

Хлопец заплакаў, ягоны тварык скрывiўся, са шчыльна заплюшчаных вачэй пырснулi слёзы.

– Не трэба румзаць. Ты ж мужчына. А мужчыны не румзаюць i не размалёўваюць твар залатой фарбаю. Мужчыны цвёрда трываюць боль. Распранайся.

Вучань выцерабiўся з пiнжака i стаiўся ў чаканнi.

– Павесь на крэсла, павесь на спiнку, акуратна павесь... Усяму трэба вучыць, як з дзiкага лесу прыехаў.

Хлопец зняў кашулю, яна гэтаксама павiсла на спiнцы крэсла, на яе легла саколка, якую накрылi нагавiцы. Шкарпэткi вучань схаваў пад крэсла.

I раптам вучань сцiснуў кулакi, прысеў на кукiшкi i цiхенька па-кацiнаму завiшчаў.

Рэпетытарка секанула пасам паветра над хлапечай спiнаю.

– Iдзi ў варэльню i налi з графiна шклянку гатаванай вады. А ў лазенцы абмый твар i прамый нос.

Вярнуўся хлопец амаль супакоены, толькi пурпуровае ззянне на шчоках выдавала блiзкiя слёзы. Рэпетытарка намалявала на гарачых шчоках залатыя колцы.

– Так лепш. У мяне дзень нараджэння. I так ты больш падобны да падарунка. А цяпер кладзiся на канапу, кладзiся на жывот, каб мой раменьчык змог навучыць тваё мяккае месца змякчаць зычныя.

– Я болей не буду...

– Што ты болей не будзеш?

– Рабiць памылкi.

– Ты будзеш рабiць памылкi, бо абмылiцца можа кожны, але пасля лупцоўкi ў тваiх практыкаваннях стане значна меней недакладнасцей. Спадзяюся, ты запомнiш гэтую работу над памылкамi. – Рэпетытарка джыганула пасам па аголеным хлапечым плечуку. – Скiдай майткi i кладзiся!

Вучань сцягнуў белыя з чырвонай паласою майткi. Рэпетытарка пабачыла цемнаваты стручок i зграбны мяшэчак пад iм. Хлапечая рука накрыла мужчынскае месца. Рэпетытарка падштурхнула вучня да канапы. Той ускараскаўся на скураныя падушкi i скурчыўся.

– Выпрастайся i прыбяры рукi, – загадна кiнула Рэпетытарка.

Хлапечыя пальцы сашчапiлiся на патылiцы. Рэпетытарка шырока размахнулася, i раменьчык прайшоўся па малочных клубах, пакiнуўшы пяшчотна-ружовы пiсяг, якi iмгненна налiўся малiнавасцю. Вучань пранiзлiва заскуголiў. Але выццё i слёзы не перахапiлi, не спынiлi, не стрымалi важкую руку Рэпетытаркi. Яна ўзлятала i ўзлятала да столi, пакуль пругкi пас не спаласаваў хлапечую дупу ўшчэнт. Вучань плакаў, iкаў i калацiўся.

– На сёння ўсё! Iдзi папi вады.

Гэтым разам вада не дапамагла, вучань вярнуўся, плачучы.

– Ну што ты енчыш? – пацiкавiлася чулая Рэпетытарка, зацягваючы раменьчык у спаднiцу. – Трэба вучыць правiлы. Асаблiва трэба вучыць правiлы пра напiсанне мяккага знака. Бо гэты знак – сымболь незалежнасцi нашай дзяржавы. Сапраўдны беларус павiнен ведаць i помнiць усе правiлы ўжывання мяккага знака. У лiцэi ты можаш выкарыстоўваць i сталiнскую наркомаўскую граматыку, але сярод сваiх мусiш паслугоўвацца тарашкевiцай. Выхаванне патрыёта, барацьбiта за незалежнасць i велiч Бацькаўшчыны – вось мая найвышэйшая мэта. Выхаванне мужнага змагара, якi са зброяю ў руках будзе адстойваць правы Беларусi – вось наш намер. Нi герб, нi сцяг, нi гiмн, нi валюта, нi пашпарт не з’яўляюцца для беларуса найвышэйшай святыняю. Мова – вось найбольшая каштоўнасць. Мова – важнейшая за дзяржаўную мяжу, за найвышэйшую раду, за ўрад. Слова – вышэй за прэзiдэнта i караля. Мова – гэта праява прыроды, праява духоўнага праз матэрыяльнае, праява Бога праз чалавека. I чалавечыя пакуты ў параўнаннi з Боскiмi – мiзэрныя. I твой боль – нiкчэмны. I хопiць плакаць. – Рэпетытарка пасадзiла хлопца на канапу побач з сабою. – Ну не плач, ну скажы мне, як цябе супакойвае мама? Яна гладзiць па галоўцы? Яна чэша за вушкам? Чэша? Яна гладзiць тваю шыйку. Ну скажы мне, яна цябе песцiць?

– Песцiць, – гэта было першае слова, вымаўленае вучнем пасля пакарання.

– Вось i я цябе палашчу, папешчу, пагладжу па галоўцы, па кудзерах, па шыi. Я пагладжу, а ты супакоiшся i не будзеш румзаць, не будзеш плакаць. Я палашчу твой жывоцiк. Кладзiся на спiнку, i я мякенька пагладжу пупок. I каленкi палашчу. I сцёгны папешчу. I табе стане прыемна. I табе будзе соладка, цiха i спакойна. Табе ўжо соладка. I твая палачка абудзiлася. Такая маленькая акуратная цёмная палачка ўстала. Твая мама бачыла, як устае твой чэлес? Яна бачыла?

– Бачыла, – прашаптаў сарамлiвы вучань.

– Раскажы, дзе мама згледзела ўзбуджаны чэлес свайго любiмага сына. Дзе яна пабачыла гэтую акуратненькую палачку, твой калок. Дзе?

– У лагернай лазнi. – Вучань саромеўся расплюшчыць вочы, i ягоны твар быў закрыты локцем.

– Расказвай пра лагер, пра лазню, пра маму... А я пагладжу, палашчу, пашкадую майго хлопчыка, майго мужчыну, майго прыгожага, паслухмянага, салодкага...

Рэпетытарка старанна агладжвала хлапечае цела.

– Мама ўзяла ключ ад лагернай лазнi... Мама прыехала да мяне ў зiмовы лягер i сказала, што ў мяне брудная нячэсаная галава, нямытыя рукi, неабрэзаныя пазногцi i трэба тэрмiнова весцi мяне ў лазню. I начальнiца лагера выдала маёй маме ключ ад лазнi. I мы ўтраiх пайшлi мыцца... Не так... Мама прыехала адведаць мяне разам з сяброўкаю. Яны хацелi пахадзiць па лесе на лыжах. Мама з сяброўкай прыехалi з лыжамi, але, убачыўшы маю брудную галаву, мама адклала прагулянку i павяла мяне мыць. У лазнi мамiна сяброўка сказала, што я вялiкi хлопец i ўсё пра ўсё разумею, а таму яна саромеецца распранацца. А мама хмыкнула... Кажа, вось яшчэ цнатлiвiца-сарамлiвiца знайшлася. Ён яшчэ дзiця. Паглядзi, у яго пад пупком яшчэ i поўсць не вырасла. I, каб падбадзёрыць сяброўку, хуценька распранулася дагала. Тая таксама паскiдала апранахi. У яе былi вялiкiя грудзi, тоўстыя сцёгны, пукаты жывот i глыбокая ямка з круглым пупком. Ад пупка ўнiз цягнуўся алейна-ружовы шнар, якi хаваўся ў валасяным кусцiку. Сяброўка зарагатала... Не... Я распрануўся дагала. I мая пiся напялася, так, як зараз. Мамiна тоўстая сяброўка заўважыла напружаную пiсю i засмяялася... А мама аблiла яе ледзяной вадой. Не так... Поўная сяброўка зарагатала i паклiкала маму i паказала пальцам на мой напружаны чэлес... Ну што я табе казала, ну што цяпер рабiць, ну хiба гэта не мужчына? Мама схапiла мяне за руку, завяла пад душ i пусцiла халодную ваду. Струменi абдалi мяне лёдам, я выскачыў з-пад пякучых куслiвых кропель. Пiся зусiм зкуксiлася. А мама набрала таз халоднай вады i аблiла сяброўку. Тая завойкала на ўвесь лагер. А потым зноў смяялася. Мы смяялiся i мылiся. Мой чэлес болей не напiнаўся.

Вучань змоўк i расплюшчыў вочы.

Рэпетытарка сцiснула ў пальцах пругкi гарачы стрыжань хлапечага чэлеса. На галоўцы выступiла густая кропля.

– А ты ведаеш, чаму напiнаецца мужчынская пiся?

– Ведаю.

– Скажы...

– Яна напiнаецца... Пiся... Яна... Напiнаецца...

– Гавары, я хачу, каб ты сказаў, чаму паўстае мужчынскi чэлес. Ты ж кемлiвы. Ты разумны хлопчык i ўсё ведаеш. Чаму ўстае твая пiся? Давай гавары, не саромся...

– Мая пiся... Не... Не так... Мой чэлес устае, каб увайсцi...

– Правiльна. Выдатна. Пяцёрка. Стаўлю пяцёрку... А цяпер скажы... Куды павiнен увайсцi мужчынскi чэлес?

Хлопчык закацiў вочы пад лоб.

– У жаночую похву.

– Выдатна. Пяцёрка. – Рэпетытарка макнула пэндзлiк у золата i расфарбавала хлапечы чэлес.

– А цяпер ты палашчыш мяне. Я цябе пагладзiла, папесцiла, пашкадавала... Я пацалавала кожны куточак твайго цела, нават пяты, нават слёзку з чэлеса я злiзну.

Рэпетытарка дакранулася языком да кропелькi. Памiж языком i чэлесам затрымцела павуцiнка.

– Уставай. – Рэпетытарка скiнула апранахi, i вялiкае светлае аголенае цела наплыло на вучня.

Той ускочыў з канапы, на якой праз iмгненне ўладкавалiся жаночыя вабноты. Адну нагу Рэпетытарка паставiла на падлогу, другую ўскiнула на канапную спiнку. Хлопец упершыню пабачыў жаночае патаемнае месца ў поўнай адкрытасцi. Рэпетытарка развяла дагледжанымi пальцамi набрынялыя губы похвы, паказваючы ружовую мацiцовасць улоння i вiльготны грудок секеля.

– А цяпер палашчы маю маленькую штучку, мой грудок, мой чэлес, мой секель. Павадзi па iм пальчыкам. Наслiнi пальчык i павадзi па секелi. А цяпер нахiлiся i павадзi языком. Хутчэй вадзi языком. Вось так i вадзi. Толькi хутчэй, i яшчэ хутчэй, i языком. Я люблю, калi языком, калi секель лашчаць языком, я не люблю, калi чэлесам, асаблiва вялiкiм. Я аддаюся языку, я аддаю перавагу языку... Думка нараджаецца ў роце, на самым кончыку языка. Фiлалогiя, мова, боская праява таксама нараджаецца ў роце. У жанчыны два раты. I адным яна нараджае будучыню. Жанчына раскрываецца i нараджае... I трэба яшчэ хутчэй языком па секелi... Секел-i-i-i... I! Усё, хопiць, не трэба болей. Скончы, – залатапазногцевыя пальцы адштурхнулi хлапечую галаву ад распаленай, расхiнутай похвы.

– Дзень нараджэння! Госцi. Падарункi. Кветкi. – Рэпетытарка вярнулася з лазенкi. Яна расцiрала абсыпаную кроплямi спiну махровым ручнiком.

Калi Рэпетытарка надзявала белыя майткi, вучань заўважыў на iх рудую плямiнку i пачырванеў.

– А ты што стаiш? Хуценька мыцца, хуценька пад душ. А то, крый Бог, так i панясеш да мамы залаты чэлес. А яшчэ вазьмi i памый пэндзлiк. З мылам памый.

Рэпетытарка закаркавала флакон з залатой фарбай.

02.02.1995