Текст книги "Гапееў Ведзьміна тоня"
Автор книги: Автор Неизвестен
сообщить о нарушении
Текущая страница: 4 (всего у книги 13 страниц)
– Вось, будзе табе месца, дзе гуляць, – задаволена сказаў Сяргей Нэле. – Будуй тут свае сакрэты, я табе пайду яшчэ цацак пашукаю.
У гэты час у садок зайшла Жэнька.
– Што трэба? – непрыязна сустрэў яе пытаннем Сяргей, стаў на сцяжынцы між ёй і буданом.
Жэнька першы раз бачыла ў гэтым годзе Сяргея, і яе крыху напужаў і грубаваты голас, і сам ён: насцярожаны, вочы глядзяць з-пад ілба, аднаго вока амаль не відаць з-за сіняка.
Жэньку Сяргей бачыў увогуле першы раз. Ну, мо і бачыў раней, але не ведаў, хто яна такая. Лялька ў яе руках давала магчымасць здагадацца, чаго яна сюды прыйшла, але...
– Я... я цацкі прынесла тваёй Нэле-Анжэле. І ляльку вось, – прыўзняла Жэнька пакет.
– У нас няма чым плаціць, – адказаў панура, але цвёрда Сяргей.
Дык я ж не прадаю, я так даю, – разгубілася Жэнька.
Ён што – не разумее, гэты хлопец, такіх простых рэчаў?
– Нам ад чужых нічога за так не трэба. Абыдземся без падачак.
Жэнька ніяк не чакала такіх слоў. І раптам яе разабрала злосць.
– Ты ідзі і зарабляй сабе на цукеркі! А Нэла зарабіць яшчэ не можа. І таму дзіцяці цацкі дораць і даюць, а не прадаюць, – выпаліла яна і рашуча, трымаючы пакет перад сабой, пайшла проста на Сяргея.
Той ад нечаканасці саступіў убок.
Жэнька падышла да будана, прысела каля дзяўчынкі.
– Цябе завуць Нэла, праўда?
Нэла маўчала, паглядваючы то на Жэньку, то на ляльку, то на Сяргея.
– Трымай! Будзе ў цябе сяброўка! – Жэнька працягнула ляльку Нэле, не чакаючы адказу.
Лялька была напалову росту малой. Заварожанымі вачанятамі глядзела яна на ляльку, узняла руку і ціхенька кранулася пальчыкам залацістых валасоў.
– Трымай, трымай, Нэла! Яна твая, – працягвала Жэнька ляльку, і ўпершыню за апошнія дні Нэла не стала чакаць дазволу Сяргея.
Асцярожна, нерашуча яна ўзяла ляльку і трымала на руках, зазіраючы ў штучныя блакітныя вочы.
– І вось табе яшчэ гуляцца, – высыпала Жэнька з пакета побач з буданом цацкі, якія сабрала на гарышчы: кубікі, кольцы, машынкі. – Гуляй.
Нэла, быццам баючыся, што ляльку забяруць, перадумаюць, адступала задам і раптоўна з імклівасцю звярка шмыгнула ў будан. Жэнька адно заўважыла, што з усяго адзення на Жэньцы толькі сукенка.
– А ты чаму, такая дарослая, без трусікаў ходзіш, – прысела яна перад буданам, зазірнула ўглыб.
– Не лезь не ў свае справы! – раздаўся над галавой злы голас.
Жэнька ўскочыла – побач стаяў Сяргей.
– Чаго ты крычыш? – паціснула плячыма Жэнька. – Дзяўчынкам трэба...
– Я ведаю, што трэба, – глуха сказаў Сяргей. – Прынесла цацкі – ідзі, нечага лезці да нас. Не прасілі.
Жэнька павярнулася ісці, прыпынілася.
– Чаму ты такі злы?
– Гэта цябе не тычыцца.
– Ну і... дурны, – нечакана для самой сябе закончыла Жэнька і сама спужалася: за такія словы можна што хочаш атрымаць, ды яшчэ ад гэтага, інтэрнацкага...
Але рэакцыя Сяргея здзівіла Жэньку: ён адвярнуўся ўбок і невыразна прамармытаў:
– Які ёсць, мая справа...
Жэнька пайшла.
Сяргей зазірнуў у будан.
– Ты дзе там?
Нэла выглянула з будана, агледзелася, вылезла і стала гушкаць сваю ляльку, цягнучы доўгае “а-а-а”. І зноў Сяргея абдало: гэта быў другі гук з вуснаў Нэлы, выкліканы не болем і не страхам...
– Усё будзе добра! – паўтарыў ён каторы ўжо раз, лёгка пагладжваючы яе па галаве.
Частка 9
Вечарам на надворку пачуліся галасы – маці і прымака. Яны сварыліся. Потым да гэтых галасоў далучыўся яшчэ адзін, другі, трэці... Шум з хаты даносіўся ў садок да позняй ночы. І яшчэ даймалі камары – трэба будзе абавязкова прыдумаць што-небудзь, каб шчыльней закрываць уваход...
Прачнуліся позна. Нэла сама пабегла цераз агарод да бабы Адаркі і прынесла паўлітровы слоік малака. Снедалі гэтым малаком з батонам.
Напачатку Сяргей упраўляўся са сваёй гаспадаркай: знайшоў стары, але яшчэ не дзіравы чайнік, адно што ручкі ў ім не было, то ён зрабіў яе з дроту. Нацягаў кавалкаў цэглы (іх шмат валялася на надворку, што засталіся ад некалішняй будоўлі), прынёс ад дзеда Васіля яшчэ пяску і гліны (ну, усё на надворку дзеда ёсць патрэбнае!), памучыўся трохі – амаль што пячурка атрымалася. І два паўлітровыя слоікі вымыў, і лыжкі, што ўзяў у хаце, адцёр жвірам, аж блішчалі.
Аблазіў гарышча, хлеў, кладоўку. Збіраў, выбіраў з хламу тое, што можа спатрэбіцца. Яно толькі напачатку здаецца, што нічога не трэба, а час пройдзе – ніткі не будзе – ужо праблема.
У блізкі ад вёскі лясок, дзе расло кустоў колькі арэшніку, ён пайшоў адзін – Нэла захапілася гульнёй з лялькай: і спаць яе клала, і карміла, і вадзіла за сабой. І ўсё яна нешта гула ціха, чуваць было яе доўгае “а-а-а”…
Да чатырох гадзін Сяргей прынёс тры добрыя вудзільны, абадраў кару, паклаў на дах хлява на сонечны бок сушыцца. Нэла ўжо была зноў збегала да дзеда Васіля – прынесла яблык.
Паелі яблыкаў з хлебам і салам. І пайшлі за вёску.
…Луг стракаціць: белыя хусткі, квяцістыя сукенкі жанчын, яркія чырвоныя, зялёныя, жоўтыя, сінія купальнікі дзяўчат і маладзіц, загарэлыя спіны. Луг вялізны і цяпер не зялёны, а шараваты з гэтымі кропкамі людскіх постацей. Быццам на вялікі, роўны, падстрыжаны дыван нехта зверху пырснуў вадой, а кропелькі афарбаваліся ва ўсе колеры, разляцеліся па лузе ў выпадковых месцах. І не стаяць на месцы – варушацца, перасоўваюцца: туды, сюды. Здаецца, ну што тут могуць зрабіць гэтыя кропелькі з вялікім шаравата-зялёным дываном?
Але ж робяць!
Вось капашыліся яны тут увесь дзень, а к вечару раптам усе кінуліся ачышчаць гэты луг, зграбаць шэра-зялёнае сухое покрыва ў мноства валкоў, валкі зносіць у копы, і марудна, але няўмольна, метр за метрам ужо ачышчаецца луг зноў да чысцюткага зялёнага колеру, малады, падстрыжаны, як салдат-прызыўнік.
Першы ўкос – самае смачнае, самае пахучае сена. Даў Бог надвор’е – за два дні сонейка высушыла, ветрык выветрыў, то хутчэй убраць, захаваць... І к вечару якой толькі тэхнікі няма на лузе – тут і трактары з прычэпамі, і аўтамабілі, і самаробныя “агрэгаты” з самаробнымі ж прычэпамі, і мотакаляскі, і, вядома ж, конікі, а на калёсах – вяроўка, вілы, граблі і гладкае роўнае бярвенца – рубель, каб сена ўціснуць, каб даехаў пульхны, пругкі, высачэзны воз на гаспадарчы надворак.
Аркадзь трохі псіхаваў – не паспее. Як ні хапалася Галіна, яго жонка, як сам ці не подбегам ні закідваў сена з валка ў прычэп, разумеў – два рэйсы не атрымаецца, а ў адзін прычэп не ўлезе сена з дзялкі, хоць з Галяй грузі, хоць з мужчынам. Два разы ехаць трэба, а сена ж яшчэ скінуць ды ў хлеў унесці – не кінеш на надворку на ноч, вунь і сонца ў аблокі садзіцца, чакай дажджу, хоць ноччу, хоць пад ранне. Добра хоць свякруха узяла малых глядзець, Дашу ды Андрэйку, а вось яшчэ па гаспадарцы ўправіцца самім трэба. Таму хвілін праз дваццаць супакоіўся Аркадзь і стаў падаваць сена Галіне на прычэп павольней. Валок, у які Галіна загрэбла дзялку, быў бясконца доўгі.
– Карацей, не будзем ірвацца, – выцер Аркадзь пот з ілба. – Сёння не забяром, не паспеем. Прычэп нагрузім, потым астатняе ў копы складзём. Дасць Бог, не будзе дажджу, забяру заўтра.
Давай так, – пагадзілася на прычэпе жонка.
Яна, прыбегшы з фермы, грэблася тут гадзіны чатыры і не абедала яшчэ сёння. І цяпер, раскладваючы сена на прычэпе, аглядваючы зробленае ёй, адчувала тупы ныючы боль ва ўсім целе. Упасці б на гэта сена і ляжаць...
…Сяргей не баяўся, што ён не знойдзе дзялку Аркадзя – памятаў з мінулага года, які ў яго трактар, ды і самога Аркадзя помніў – невялікага росту, з дзіўнымі чорнымі-чорнымі густымі валасамі і чорнымі вусамі. Ды і Галіну, жонку Аркадзя, выглядзець не складана: гэткая дзябёлая цётка, грудзі ў яе вялікія, твар шырокі і нос бульбінай. І – усмешка на твары добрая і прыемная.
Сад у Аркадзя малады, вішань многа, а клубніц – плантацыя цэлая. Але ў гэты агарод Сяргей ніколі не лазіў. Не тое, каб баяўся надта (не без гэтага), а стрымлівала больш, што ў сям’і гадавалася двое дзяцей: старэйшая за Нэлу на гады два дзяўчынка і хлапчук, мо аднагодак Нэлы. І яшчэ таму ніколі не паквапіўся Сяргей на клубніцы Калюжаў (так па-вясковаму звалі сям’ю Аркадзя і Галіны), што колькі б разоў ні праходзіў Сяргей з Нэлай у мінулым годзе міма гэтай хаты, і цётка Галя, калі была ў садзе ці на надворку, заўсёды паспявала заўважыць іх і даць хоць жменьку клубніц ці вішань.
Сяргей не ведаў, з якой нагоды гэта чужая яму і Нэле жанчына, частуючы іх ягадамі, так шкадуючы ўздыхала.
Вось таму Сяргей ішоў з Нэлай па лузе да дзялкі Аркадзя смела.
Аркадзь заўважыў, што Сяргей разам з сястрой ідзе менавіта да яго, прыпыніўся і (усё роўна ж не паспееш!) дастаў цыгарэту, каб хоць хвілін пяць даць спачынак рукам – не так лёгка кідаць угару.
– Ты ж Зойчын, га? – замест прывітання спытаў Аркадзь Сяргея, калі той спыніўся перад ім.
– Зойчын.
– А чаго гуляеш? Такі хлопец, памог бы каму сена грэбці, на цукеркі малой зарабіў, – упікнуў паўжартам Аркадзь.
– Я і прыйшоў.
– Што прыйшоў? – не зразумеў адразу Аркадзь.
– Да вас прыйшоў, дапамагаць і зарабляць, – прыўзняў Сяргей руку, паказваючы, што нясе з сабой вілы.
– А ці многа плаціць табе трэба? Чуеш, Галя! – гукнуў Аркадзь да жонкі. – Будзеш развязваць панчоху, бо во работнік наймацца прыйшоў, ці хопіць у нас грошай?
Яго жонка ў адказ, назіраючы з прычэпа за мужам, Сяргеем і Нэлай, толькі махнула рукой.
– Хопіць.
– Мне грошы не трэба, – заспяшаўся Сяргей. – Мне... Нам... Вось у вас дзеці ёсць... Дзяўчынка ў вас старэйшая за Нэлу. Можа, у вас засталося што з адзення дзявочага? А то ў Нэлы... трусікаў няма. І кофтачку якую... Бо... няма нічога...
– Т-э-э-к, – Аркадзь умомант пасур’ёзнеў, выбіў каблуком ямку ў дзёрне, затаптаў туды недакурак. – Чула, маці?
– Чула, – нявесела адказала Галіна.
– Знойдзецца там у нас што, каб аздобіць гэтую маўклівую прыгажуньку? – Аркадзь, ужо зноў усміхаючыся, прысеў перад Нэлай.
– Ды знойдзем, – адказала Галіна.
– Т-э-эк! Чула, маўчуня, будзе табе пасаг. А цяпер хадзі – я цябе пасаджу ў трактар, будзеш там сядзець, а то ногі тут наколеш вельмі, там, далей, бадзякоў многа. А мы з тваім брацікам хуценька сена будзем грузіць.
Аркадзь падхапіў яе на рукі, занёс у кабіну трактара.
– Толькі нічога не чапай, добра?
Нэла кіўнула, уціснулася камячком у сядзенне.
– Ну, маці, цяпер трымайся! – Аркадзь хапіўся за вілы.
Закідвалі сена ўдвух, Галіна паспявала ўкладваць. Потым Аркадзь пераганяў трактар, хапаўся за граблі – заграбаў палоску ў валкі, і ўсё – подбегам, подбегам. Сяргей ссоўваў валок у кучу, каб добра пачапіць на вілы, подбегам нёс да прычэпа.
– Гэ, маці, управімся! – гукаў весела Аркадзь, кідаючы на прычэп сена. – З такім памочнікам тры рэйсы зробім!
Яны напоўнілі прычэп хутка, як было кідаць.
Галіна засталася – складаць копы, пакінулі і Нэлу, а самі паехалі.
Галіна адшукала ў валку свой вузельчык – брала з сабой полудзень, ды так во і не прысела. І цяпер вырашыла, што можна хоць крыху адпачыць. Разаслала хусцінку, стала развязваць вузельчык.
– Паядзім з табой, Нэла...
…І разгрузілі прычэп хутка, і сена ўнеслі ў хлеў, і зноў паімчалі на луг. Закідвалі сена з коп, а дакладней – з вялікіх куч, не спяшаючыся, хоць сонца ўжо, бліснуўшы апошні раз праз шчыліну ў аблоках, схавалася за лесам.
– Управімся тут, управімся і дома. Святло ўключым, будзе ўсё відаць, – прыгаворваў Аркадзь. – Ці ты мо на танцы ў клуб пойдзеш? – падміргнуў Сяргею.
– Не, не хаджу я на танцы, – адказаў сур’ёзна Сяргей.
– Што, не падабаюцца табе нашы дзяўчаты? – не адставаў Аркадзь.
– Я на іх не гляджу.
– Ну, то справа асабістая, – заключыў Аркадзь, бачачы, што Сяргей не хоча размаўляць жартаўліва.
Вярталіся ў вёску ўжо прыцемкамі.
Сяргей скінуў сена з прычэпа, скочыў долу. Разам з Аркадзем яны заганялі вілы глыбока ў сена, разам прыўздымалі і потым цягнулі ў хлеў вялізную кучу – аднаму ні за што не падняць і за чатыры разы.
Галіна спяшалася туды-сюды па двары: вішчалі парсюкі, стаяла ў маўклівым, пакрыўджаным чаканні – калі яе падояць – карова.
Апошняя ахапка сена легла на месца. Сяргей падгроб акуратна надворак.
– Ну, дзякуй за дапамогу! – працягнуў Аркадзь руку.
І калі Сяргей трохі разгублена падаў сваю, адчуў, як моцна сціснуў яе Аркадзь.
– Вось гэта, я разумею, выручыў, як мужчына мужчыну. Ну, пойдзем у хату, перакусім, што там маці падрыхтавала.
– Не, не трэба, мы не галодныя. Я ж... для Нэлы там прасіў, – стаў адмаўляцца Сяргей.
– Ну, вось пакуль рукі памыем і пасядзім, і пасаг тваёй Нэле збярэцца. Ідзём, – Аркадзь па-сяброўску хлопнуў Сяргея па плечуку, падштурхнуў.
Халаднік у місках, яечня ў патэльні, тонкія скрылікі сала з ружовымі пражылкамі, кружкі сушанай паляндвіцы, малако і хлеб.
І калі цётка Галіна ўжо паспела? Чуваць было, як яна ў другім пакоі, нешта прымерваючы на Нэлу, казала:
– Так, гэта табе малое, а гэта якраз будзе... Во, добра. Цяпер калготы выберам...
Свежае малако Нэла піла, апрануўшы калготы і кофтачку. Да сябе яна прыціскала невялікі вузельчык – “свой пасаг”, як сказала цяпер і цётка Галя. Большы вузел цётка паклала на падлогу каля Сяргея.
– Тут паліто ёсць, трошкі велікаватае, праўда, куртачка, як дождж ці пахаладае, туфелькі, хоць падрапаныя, але цэлыя і сандалікі, каб босай не хадзіла.
Яна прысела за стол насупраць Сяргея, глянула з сумнай спагадай.
– П’е маці?
Сяргей уздрыгнуў. Ён і так адчуваў сябе ніякавата, не хацеў ён, каб нехта пытаўся ў яго пра маці, пра тое, што яны ядуць, дзе спяць, як праводзяць час. Але ў голасе цёткі было куды больш спагады і спачування, чым цікавасці. І хоць Сяргей не хацеў, каб яго шкадавалі, але вось цяпер, пасля работы, за сталом на ўтульнай, але чужой кухні, усведамляючы, што праз колькі хвілін яму вяртацца ў свой будан, а не класціся ў ложак, ён адчуў, што і ён, і Нэла пазбаўлены вельмі многага, і гэта многае варта шкадавання. І яшчэ ён адчуваў, што цётка Галя пытаецца не проста так. Здавалася, што з тых многіх вяскоўцаў, якія сустракаліся з Сяргеем і Нэлай, яна нейкім чынам ім бліжэй за ўсіх.
– Мы іх амаль не бачым. Ноччу гэтай шумелі.
– А дзе ж вы былі? – здзівіўся Аркадзь.
– Мы будан у садку зрабілі. Там і спім...
– Т-э-эк, – Аркадзь пакруціў галавой, палез па цыгарэты.
– Сябравалі мы з тваёй маці, – загаварыла цётка. – Ой, якімі сяброўкамі былі. І ў бацьку твайго, было, удваіх закахаліся, яшчэ дзесяцікласнікамі. Вой, маці твая прыгажуняй была, ну, а я... Мне вось гэта золата дасталася, – яна кіўнула на мужа.
– Чаму... Чаму мая маці п’е? – глуха запытаўся Сяргей.
Цётка Галя ўздыхнула.
– Каб ведалі адказ, то і п’яніц не было б. Як твой бацька загінуў, пачала яна выпіваць. Як пахавала твайго бацьку, цябе пакінула ў бабы, сама сышла на тыдзень. Думалі, ужо рукі на сябе дзе налажыла. У райцэнтры яе знайшлі. П’яную, малако ў грудзях перагарэла, захварэла. Тыдзень у бальніцы была... А прыйшла... Напачатку на тыдзень яе цвярозасці хапала, добра – баба, свякруха жывая была. Ды яна праз год памерла... А апошнія гады тры – няма прасвету.
– Навалач тую гнаць трэба было ёй! – ускрыкнуў Аркадзь.
– Цяпер ужо позна нешта казаць, – ціха прамовіла цётка.
– Ага, позна, – узвіўся раптам з-за стала Аркадзь, падбег да прыпечка, залапаў па паліцы, па сцяне. – Дзе тут запалкі?
Знайшоў запалкі, закурыў, зацягнуўся раз і другі.
– Позна і позна... То таго ідала позна ратаваць, а іх во? – ён нервова кіўнуў на Сяргея і Нэлу. – Позна? Гэта пры жывой маці і... – раптам стукнуў сябе ў грудзі, – і пры суседзях такіх харошых ідзе хлопец зарабляць адзёжкі для малой!
– Не крычы! – нервова адазвалася цётка. – Дзяцей напужаеш.
– Не бойся, Нэла ж дзядзьку не баіцца, праўда? –падміргнуў Аркадзь Нэле, а тая і праўда назірала за ўсім і слухала без страху на тварыку.
– От ты сяброўкай Зоі была, – зноў павысіў голас Аркадзь, стаў казаць з абвінавачваннем: – А ты сама не магла здагадацца, што трэба гэтаму дзіцяці? Не ведала, што Зойка...
– Мы пойдзем, – Сяргей узняўся з-за стала. – Не трэба з-за нас сварыцца. Я не маленькі. Мы галадаць не будзем. Нэла! – ён працягнуў руку.
– Чакай, чакай, – не мог астыць Аркадзь. – Ты хлопец разумны, але ж ты тут да восені. А далей, далей што?
– Я тут застануся. Працаваць пайду...
– Вучыцца табе трэба, заканчваць школу...
– Не трэба мне вучыцца. Я ўсё роўна... Мне навука не ідзе...
Сяргей падняў вузел, узяў Нэлу за руку.
– Дзякуй.
– І табе дзякуй, – Аркадзь падаў руку на развітанне, і Сяргей на гэты раз смела паціснуў шырокую далонь мужчыны.
– Значыць, пакуль мае вырастуць, я на цябе магу разлічваць у выпадку чаго, так? – прыжмурыўся хітравата Аркадзь.
– Разлічвайце, – кіўнуў Сяргей, і яны з Нэлай выйшлі з хаты.
Жонка Аркадзя з хвіліну маўчала, потым нерашуча сказала:
– А як скажуць, што ты хлопца за парабка трымаеш?
– А пайшлі яны ўсе!.. – Аркадзь раптам злосна, гучна мацюкнуўся. – Хлопца пабачаць! А меншую хто-небудзь бачыць? Ты бачыш?
Частка 10
Рыхтаваліся доўга, ажно два дні. У першы дзень майстравалі рагаткі. Эдзік прывёз з сабой у вёску здабыты недзе гумавы медыцынскі бінт. Во гэта рэч! Гэта не чорная гума з веласіпедных камер. Палоскі з гэтага бінту можна расцягваць на ўсю руку, а б’е рагатка – ні з чым не параўнаць. А трапнасць якая! Двух вераб’ёў Віцька збіў чатырма каменьчыкамі, а Эдзік злаўчыўся ластаўку на ляту падстрэліць. Не забіў, тая яшчэ жыла, пасадзілі яе на плот – няхай ачухваецца, бо ластаўка ўсё ж.
На другі дзень збіралі каменьчыкі. За вёскай будавалі дарогу, жвіру навезлі. У тым жвіры і корпаліся паўдня, пакуль не набілі кішэні “кулямі” – велічынёй з буйны арэх на ляшчыне каменьчыкамі.
К вечару назбіралі бутэлек, аднеслі ў кар’ер і там стралялі па іх. Але надта цікава не было – то ж не паляванне.
У лес збіраліся пайсці гадзін у 9 раніцы, на ўвесь дзень. Хлеба і агуркоў з соллю павінен быў набраць Віцька. Эдзік будзе несці ваду.
У лес увайшлі, калі сонца пачало ўжо адчувальна прыпарваць.
– Слухай, птушак процьма звініць, а ні адной, халера, няма! – пакруціў галавой па баках Віцька.
– Ат, нам драбяза не трэба, – упэўнена адмахнуўся Эдзік. – Сойку вышуквай, дзятла...
Але ні сойкі, ні дзятлы на вочы не трапляліся. Блукалі на лесе, пастрэльваючы зрэдку з рагатак на галасы нябачных птушачак. Калі з гушчару лістоты пасля стрэлу спуджана вылятаў трапяткі камячок і знікаў у кроне суседняга дрэва, Эдзік, цвыркнуўшы слінай, канстатаваў:
– Паміраць паляцела.
Хадзілі ўжо з гадзіну. Урэшце прыселі на выварацень, Віцька дастаў лусту хлеба, разламаў, тое ж зрабіў з агурком.
– Пакуль тая смажаніна, з голаду адурэем...
Хрумсталі гурком, калі недзе далёка ўбаку пачуўся рэзкі сарочы трэск.
– Во! Слухай! – Эдзік аж падскочыў, павярнуўся на гук. – Сарокі!
– Ну, сарокі, – паціснуў плячыма Віцька. – А сарок ядуць?
– А яны што, не з мяса? – агрызнуўся Эдзік. – А чучала сарокі не менш прыгожае... Слухай, калі яны так стракочуць, значыць – там гняздо! А ў гняздзе – птушаняты. Ужо вялікія будуць, лета сярэдзіна. Пайшлі!
Віцька, на хаду глытаючы ваду з бутэлькі, паспяшаўся за Эдзікам у гушчар. Гняздо сарок знайшлі, калі ўжо здранцвелі шыі ад напружання і неабходнасці трымаць галаву задзёртай к небу, каб аглядаць верхавіны дрэў. Яно, гняздо, было на невысокай хвоі, і, здавалася знізу, далезці да яго – нічога цяжкага.
У гэтай сухой кучы галінак, пераплеценых між сабой, сапраўды нешта было, бо дзве дарослыя сарокі, калі хлопцы спыніліся пад хвояй, распачалі адчайны лямант.
– Так, ану, беглым па гэтых гадах – агонь! – закамандаваў Эдзік і пачаў хутка, каменьчык за каменьчыкам, закладваць у рагатку.
Віцька паспяшаўся зрабіць тое ж.
Сапраўдны залп атрымаўся! Адзін каменьчык трапіў у цела высока ляцеўшай птушкі, яна спуджана крыкнула, рэзка змяніла накірунак палёту, знікла ўбаку.
– Ага! Бачыў, як я пацэліў! – Эдзік зноў нацягваў гуму рагаткі. – Страляй па гэтай! – і каменьчык паляцеў у бок другой птушкі, што стракатала, седзячы каля гнязда.
– То я пацэліў! – запярэчыў нясмела Віцька, але спыніўся – якая розніца, цяпер не час высвятляць.
– Так, гэтую мо не прагоніш, а трапіць знізу немагчыма, хаваецца за сукамі, – спыніўся Эдзік. – Давай, лезь на хвою.
Віцька хутка пачаў узнімацца па суках, якія раслі прама ад ствала, бы спецыяльна, каб па іх лазілі.
Сарока рэзка сакатала недзе над галавой Віцькі. Перад самым яго тварам быў вялізны камяк скручаных, зблытаных неймаверна галінак. У глыбіні іх было бачна нешта стракатае.
– Птушаняты ёсць! – гукнуў Віцька.
– Выдатна! Кідай хутчэй! – закамандаваў знізу Эдзік.
– Ага! Ты паспрабуй залезь! – агрызнуўся Віцька, раздзіраючы голле гнязда.
Здаецца, накіданы былі галінкі абы-як, а ні адной не выцягнуць! Ды яшчэ і не ломяцца. А тут сарока над самай галавой стракоча, здаецца, вось-вось у твар кінецца.
Сяк-так расхістаў гняздо, разварушыў голле, трымаючыся адной рукой за ствол сасны. Ірваў, выдзіраў другой сухія галінкі, залазячы ўсё глыбей і глыбей да таго, што нерухома замерла ў глыбіні ў прадчуванні смерці.
Нарэшце рука дацягнулася, пальцы намацалі цёплае, жывое.
– Ого! А яны ўжо вялікія! – выгукнуў Віцька, выцягнуўшы адно сарачанё з гнязда. – Хутка б паляцелі.
– Кідай долу адно! Пабачым! – заёрзаў пад дрэвам ад нецярпення Эдзік.
Віцька паслухаўся.
Сарачанё, няўмела, бязладна ўзмахваючы крыламі, стукаючыся аб сучча хвоі, стракатым камяком упала на зямлю. Падхапілася, пабегла, трапечучы крыламі, падскокваючы.
– Куды! Куды, гадзіна!? – са злым азартам крычаў Эдзік, закладваючы каменьчык у рагатку. – На!
Каменьчык зашыўся ў ігліцу. Эдзік бег за сарачанём, страляў яшчэ, яшчэ, пакуль каменьчык не трапіў у спіну птушаняці, прыбіў яго да зямлі.
– Гітлер капут! – радасна закрычаў Эдзік. – І зблізку, паднёсшы рагатку да самага ўздрыгваючага бела-чорнага цельца, расцягнуў з усяе моцы гуму і стрэліў.
– Во даў! Віцька! Я яму мазгі выбіў, а камень у чэрапе засеў! – зарагатаў у захапленні Эдзік. – Кідай яшчэ адно!
– Дудкі! – гукнуў Віцька. – Я буду кідаць, а ты – страляць? Я таксама пастраляць хачу.
– Ну, добра, я не буду больш страляць. Кідай!
– Не, я з сабой вазьму. Тут усяго трое засталося, – адказаў Віцька, выцягваючы чарговае птушаня, якое раптам усчало рэзкі, непрыемны крык. Сарока зверху застракатала, бы загаласіла, нябачная, пагрозліва блізкая.
Трэцяе птушаня, якое Віцька клаў за пазуху, балюча клюнула яго ў палец, пабліскваючы чорным, бліскучым вочкам.
– Ну, ты, халера, за гэта адкажаш, – прыгразіў Віцька, моцна сціснуўшы птушаня. Так моцна, што адчуў, як пад пальцамі рукі затрымцела хуткімі-хуткімі ўдарамі сэрца птушкі.
– Слухай, а сэрца б’ецца, бы маторчык працуе, – Віцька злез з хвоі, прытрымліваючы рукой птушанят за пазухай. – Жывот падрапалі. Так, першы пайшоў, ты мяне клюнуў! – Віцька выцягнуў птушаня, кінуў на зямлю.
Птушка нечакана падскокнула, адчайна забіла крыламі, і яны ўзнялі яе цела на метр, вышэй, вышэй. Сарачанё паляцела, ці то з перапуду, ці то ад радасці, голасна закрычаўшы.
У наступнае імгненне яно стукнулася прама ў ствол дрэва, аглушанае, упала на ігліцу.
– Агонь! – залемантаваў Эдзік.
Стралялі здалёк, потым зблізку, а сарачанё бегала, падскокваючы, сярод тоўстых камлёў, спатыкалася, кулялася цераз галаву і крычала, крычала, крычала...
Ад трапнага пападання каменьчыкам у галаву яно крыкнула коратка і хрыпла, застыла і павольна выцягнулася, раскінуўшы шырока крыльцы, стала нечым падобнае на чорна-белы крыж на рудой ігліцы. Страпянулася яшчэ раз і заціхла.
– Другі гатоў! – адрапартаваў некаму Эдзік. – Пускай трэцяе!
– Не, не хачу, – заўпарціўся Віцька, не зводзячы позірку з распластанага на зямлі мёртвага птушаняці. – Я аднаго з сабой вазьму, будзе ў мяне жыць. Я чытаў, што сарокі добра прыручаюцца. А з другога ж ты збіраўся чучала рабіць, яго ж неяк па-другому забіваць трэба...
– Ну добра, – з неахвотай згадзіўся Эдзік. – Давай таго, што на чучала.
Ён узяў працягнутае птушаня, распрастаў яму крыльцы і, крутнуўшы, перакінуў, быццам нейкую анучу, сарачанё дагары. Яно ўцягвала галаву ў плечы, але хутка цяжкая дзюба пацягнула галаву ўніз, шыйка выцягнулася. Сарачанё вісела, бы нежывое, на расцягнутых крыльцах, толькі кропелькі вачэй блішчалі, але і на іх напаўзала брудна-белая плеўка.
– Нічога не будзе! – голасам знаўцы заявіў Эдзік, аглядаючы птушку. – Бачыш, пад крыламі пер’я няма, скура ў пухірах. Маладая яшчэ. Ну і халера яго бяры, тое чучала. Спірту ўсё роўна няма, а гарэлкай добра не прадэзінфіцыруеш. Адно памучышся са скуркай. Давай на сук во пасадзім яго і з дваццаці крокаў – хто першы пападзе, га?
Віцька паціснуў плячыма. За пазухай у яго казытліва паварушылася птушаня.
– Мо адпусціць?
– Каго? Сароку? Такога драпежніка? Ды мы, ведаеш, колькі гнёздаў карысных птушачак выратуем, калі гэту шэльму расстраляем?
– Ну, давай... – згадзіўся Віцька.
Эдзік зноў крутнуў сарачанё ў сваіх руках.
– Той вунь сук добры. А ў мяне нітка ёсць, прывяжам за нагу, каб не ўцякло. Цір будзе!
– Казаў, чучала рабіць будзем, смажаніна будзе...– разнюніўся нечага Віцька.
– Ну, сароку есці я не буду. То ж не сойка, тая птушка чыстая, арэхі есць, а гэтая і падлу цягае. Цьфу! – грэбліва пакрывіўся Эдзік. – У цябе дома кураняты ёсць, а сарока за год 25 куранят крадзе. Во!
– Дзе яна іх крадзе?
– Па вёсках. За сто кіламетраў лятае.
– Хлусіш, – не паверыў Віцька, а Эдзік тым часам ужо вязаў да лапкі птушкі тоўстую нітку.
Праз хвіліну сарачанё сядзела на суку, не варушылася, бы чучала.
Эдзік адлічыў дваццаць крокаў ад сука ў бок Віцькі.
– Во, лінія агню тут, – ён наском кеда разварушыў ігліцу, адкрыўшы чорную тлустую зямлю. – Страляй першы!
Віцька не спяшаўся. Доўга прыцэльваўся, нарэшце стрэліў. Каменьчык праляцеў побач з сарачанём, якое сцялося ўсё, нават доўгую дзюбу схавала недзе на грудзях, прыпала да сука, быццам хацела зрасціся з дрэвам.
Другі, трэці, чацвёрты стрэл – усё міма. Сарачанё бы нехта загаварыў, каменьчыкі цокалі ў сук, праляталі так блізка, што прыўздымалі пер’е птушаняці, а тое сядзела нерухома, бы нічога не адбывалася.
Нарэшце Віцька патрапіў – проста ў галаву. Нават гук быў такі незвычайны, што адразу здагадаешся – пацэліў каменьчык у жывое: “плясь”. Ад гэтага гуку ў самога Віцькі нешта пляснула ўсярэдзіне. Ён амаль фізічна адчуў, што птушаня стала раптоўна мёртвым, што знікла невядома дзе жыццё. Не моцны гук, маленькі каменьчык, а вынік – аглушальны, беззваротны...
Птушаня кульнулася ўніз, бы нырнула, павісла на нітцы. На момант раскінуліся сутаргава крылы, распушыўся маладым пер’ем хвост. А потым усё апала, сарачанё ператварылася ў шматок нерухомага пер’я.
– У, гадзіна, здохла хутка, – вылаяўся-пашкадаваў Эдзік і выпусціў яшчэ каменьчык з рагаткі ў бок птушаняці.
Трапіў, мёртвая птушка завагалася на нітцы.
– От, трэба было адразу яго падвесіць! – ляпнуў сябе па ілбе Эдзік. – Яно б трапяталася, вагалася, цікавей было б біць па такой мішэні.
– І так добра, – кісла махнуў рукой Віцька. – Пайшлі ўжо дахаты.
– Чаго ты зазбіраўся? Давай яшчэ паблукаем, мо на сойку патрапім. Ведаеш, якое ў яе пер’е прыгожае? Такое чучала будзе!
– Ты ж казаў, што спірту няма, не атрымаецца. Пайшлі, мне трэба свайму сарачаняці клетку зрабіць да вечара, – стаяў на сваім Віцька.
– Свайму, свайму! Чаго ты яго прысвоіў? Я сарок пачуў!
– А я за імі лазіў! І ты свайго, першага, застрэліў. Гэта мой! – рашуча стаяў на сваім Віцька, і Эдзік уступіў:
– Ну, добра, пайшлі, дай толькі хлеба з агурком, апетыт пасля палявання разгуляўся...
Калі выйшлі з лесу і зарослая амаль палоска дарогі пабегла напрасткі праз луг да сінеючай далёка адсюль вёскі, Эдзік пачаў разважліва:
– Калі па-сапраўднаму, па справядлівасці, па-сяброўску, то ты мне павінен гэтае сарачанё аддаць. Так, я сваё застрэліў, потым мы яшчэ па аднаму. Гэта тваё, што нясеш. А вось рагатка з чые гумы зроблена? Ведаеш, колькі я грошай за гэты бінт аддаў? Ого! А табе не пашкадаваў, рэзаў ты, колькі хацеў. І яшчэ адрэзаць дам, мне не шкада. А ты вось жмінда...
– Чаму гэта я жмінда?
– Бо нічога мне за гуму не даў. Я то не пытаў, думаў, ты сам здагадаешся. Паложана ў паляўнічых на першым паляванні аддзякаваць таму, хто нешта паляўнічаму даў. Ну, мо ён порах пазычаў ці стрэльбу... То павінен нешта прынесці... А потым, слухай, Віцька, сарачанё ў цябе вырасце, яно ж ва ўсёй вёсцы куранят падушыць і да цябе прынясе. Уяўляеш, што будзе! А я б у горад яго завёз, там курэй няма. А на канікулах бы прывозіў... Аддасі сарачанё? Ну, сябар ты мне ці не?
– На! – Віцька прыпыніўся, дастаў з-за пазухі птушаня. – Мне не шкада, толькі не забівай. Хай гэтае жыве.
– Хай жыве! – Эдзік схапіў сарачанё, яно устрапянулася і ушчыкнула чорнай дзюбкай скуру рукі. – Кусаешся? Я назаву цябе “Кусака”, будзеш у мяне на ланцугу сядзець... А сарок можна гаварыць навучыць, ведаеш, Віцька?
– Брэшаш, – абыякава адказаў Віцька. – Многа ты гаворыш.
– Сам брэшаш! – пакрыўдзіўся Эдзік. – Я навучу...
Птушаня Эдзік нёс у руках, ён ішоў крыху ззаду Віцькі. Сарачанё раптам голасна закрычала. Віцька азірнуўся, птушаня адчайна білася ў руках яго сябра.
– Чаго яно?
– Чорт яго ведае! Ціха ты! – Эдзік моцна пстрыкнуў па галаве птушаняці, тое смешна закруціла галавой, але сціхла. – Гэта яно адчула, што ў лес не вернецца, развітваецца з гняздом. “Кусака”, у горадзе жыць будзеш, там цікавей.
– А чым ты яго карміць будзеш?
– Яны ўсёядныя, што ні дай, праглынуць. Чаго яно трапечацца, бы здурэла? – Эдзік перавярнуў сарачаня на спіну і прысвіснуў: – У яго лапа зламана! Здохне.
– Як зламана? Цэлыя былі лапкі... – Віцька пакратаў на самай справе пераламаную проста папалам тоненькую чорную лапку. – Ты зламаў? – спытаў са скрухай у Эдзіка.
– Дурань, навошта мне ламаць? Гэта во як затрапяталася, то паламала...само…
Нейкі час ішлі моўчкі.
– Здохне сарачанё! – як бы з жалем загаварыў Эдзік. – Абавязкова здохне. Гангрэна пойдзе, будзе зажыва гнісці. Мучыцца будзе птушка.
Віцька маўчаў.
– Трэба зжаліцца над жывым, – прадоўжыў Эдзік. – Лепш адразу памерці, чым мучыцца. Ты як лічыш?
– Забівай, я ж табе яго аддаў, – панура адмахнуўся Віцька.
– Ну, калі ты вырашыў забіваць, то я прывяду прысуд у выкананне!
Эдзік апусціў сарачанё на дарогу.
Яно павалілася напачатку набок, але потым устала, на адну здаровую лапку і на кароткі тоненькі стрыжанёк другой. Да гэтага стрыжанька неяк збоку нязграбна чаплялася зламаная другая лапка. Сарачанё задрала галаву, высока ўзнялося, напружынілася, абаперлася на хвост і голасна закрычала.
– О, з жыццём развітваецца. Ну, агонь! – Эдзік прысеў, прыцэліўся і пусціў каменьчык з рагаткі.
Папаў у грудку птушаняці. Тое кульнулася цераз галаву, але з незразумелай упартасцю зноў стала ў тую ж позу – задраўшы галаву, шырока разявіўшы дзюбу. І зноў закрычала – скрыпучым, непрыемным голасам.
Эдзік зноў трапіў у грудку. Зноў сарачанё ўстала, яшчэ шырэй, здаецца, разявіла дзюбу і крычала яшчэ гучней.
– Чаго ты здзекуешся? – павярнуўся да сябра Віцька. – Стрэліў бы раз, а то крычыць птушка...
