Текст книги "Хатынская аповесць"

Автор книги: Алесь Адамовіч

сообщить о нарушении

Текущая страница: 13 (всего у книги 17 страниц)

Вось яны – пярэднія немцы, дазор! Гэтае пачуццё заўсёды асаблівае: з засады глядзець, як паяўляюцца перад табой ворагі. Вось гэты… Вы ніколі адзін аднаго не бачылі, не ведалі, што другі ёсць на зямлі, але недзе нешта склалася так, а не іначай, i няма цяпер людзей больш звязаных адзін з другім, чым вы: адно жыццё на дваіх, адна смерць на дваіх – дзяліце!

Але мы не засада, мы самі сябе пасадзілі ў пастку. Тут i застанёмся, нас заб'юць у гэтай канаве, калі немцы раптам уздумаюць агледзець яе ці мы выдадзім сябе кашлем, які пачынае раптам калаціць то мяне, то Зуёнка, то Косцю. У нас робяцца спалоханыя i вінаватыя твары, мы кідаемся тварам, ротам на руку, у зямлю i не кашляем ужо, a ціха гудзім, стогнем.

У зялёных мундзірах ці ў плямістых накідках, у касках – ідуць немцы. Па адным i групамі. I ўсё глядзяць на лазняк, насцярожана трымаюцца, адступаючы ад кустоў. Яны чакаюць нашага з'яўлення адтуль. Вось яно што! Немцы лічаць, што загналі нас у гэты лазняк (мы ўжо даўно не адгукаемся на іхнія стрэлы), што мы заселі ў лесе. Ходзяць i чакаюць, калі мы выбежым на адкрытае, пад ix кулямёты. Вось адзін спыніўся i застрачыў з аўтамата ў глыб лесу. I адразу другі, трэці стрэлілі – з вінтовак. Хмызняк абстрэльваюць. У наш бок яны i не глядзяць. Шмат ix, больш за сотню вываліла з-за лазняку, i ўсё новыя з'яўляюцца, ідуць у кірунку да нашай канавы. Тыя, што ўсярэдзіне калоны, не глядзяць на кусты, не страляюць: гэтыя нясуць параненых, забітых. I таксама, як мы, – на плашчах, на коўдрах: па чатыры, па шэсць чалавек каля ношы, спатыкаючыся, перашкаджаючы адзін аднаму. Водзіць ix у бакі. Чуваць вялыя галасы. Усё бліжэй падыходзяць немцы, i ix кашаль – выратавальны, гучны – чуваць нам. Свой мы заціскаем у сабе – хто далоньмі, хто рукавом. Вось ужо i апошнія немцы паказаліся з-за лазняку. Гэтыя збіліся ў цесную групу i не на кусты глядзяць, а назад азіраюцца: чакаюць нас ззаду. Увесь выгляд ix паказвае, што не яны нас, а мы ix гонім. Пярэднія перакананы, што загналі нас у кусты, а гэтым здаецца, што партызаны ціснуць, гоняць ix. Павернецца, пастрочыць з аўтамата назад i даганяе сваіх, на хаду выцягваючы з халявы ці з сумкi новы «ражок» з патронамі.

Спачатку мы ўсё чакалі, што нас адкрыюць. Але вось яны зусім побач: кашляюць, размаўляюць, страляюць – метраў за пяцьдзесят ад нас. Наша канава ўпіраецца проста ў лазняк, i немцам даводзіцца спускацца, перасякаючы яе. Усё надступіла ўсутыч, здаецца, што проста на нас яны ідуць, вось-вось на галаву стануць. I ў той жа час усё аддалілася: нібы не ты гэта ляжыш тут ці ты, але не цяперашні, а было гэта некалі з табой i ўжо прайшло, прамінула i толькі ўспамінаецца – да жаху рэальна…

Пайшлі немцы ca сваімі параненымі, са сваімі забітымі – услед нашым пайшлі, i мы сталі чакаць зноў з'яўлення партызанаў, Касача. Цяпер мы сваіх бачылі таксама збоку: i хаця другімі вачамі, па-другому, з радасным пачуццём звароту да самога сябе, але зноў здалося на міг, што i гэта толькі ўспамін аб нечым такім, што адбывалася з табой даўно-даўно… Падпоўз, далучыўся да нас i Пухаў: ён усё кашляе, але зараз адкрыта, вітаючы нас, жыццё, бяспеку сваёй радаснай, ужо шумнай дыхавіцай, кашлем. Косця-начштаба пастукаў кулаком па яго тоўстай спіне, але i сам закашляўся i засмяяўся.

Мы рушылі насустрач сваім: памахалі ім зброяй i зараз ідзём насустрач. Уклініліся ў калону, зліліся з ёю, з яе рухам. Цяпер нам весела расказваць, як блізка былі немцы, як мы ix разглядвалі i якія яны.

I зноў ідзём вакол лесу, несучы сваіх, даганяем ворагаў i ўцякаем ад ix, i ўжо не верыцца, што было што-небудзь, акрамя гэтага бясконцага блукання пад пякучым нелітасцівым сонцам, i што будзе, магчыма, нешта іншае. Становішся ўсё больш абыякавы, далёкі самому сабе: нас, жывых, быццам меншае, а тых, каго нясём – параненых, забітых, – становіцца больш: ужо няма падмены, ужо i шасцярым цяжка цягнуць мёртвага ці раненага.

Сонца амаль завяршыла свой паўкруг, пакідаючы нас адных. Спёка сышла, але стома большае, хаця, здаецца, i немагчыма стаміцца больш. Тарфяны дым гусцее, кашаль душыць усіх, параненых таксама. Толькі забітыя ціха ляжаць у правіслых гамаках-коўдрах, на якіх мы ix носім.

I ў той меры, як чырвонае, з дымным, сінявым абадком, сонца спускалася за пачарнелы край зямлі, за тарфяныя ўзгоркі, а неба ўздымалася да самых дробных зорак, з чорнай зямлі выступала, сачылася, пачынала трапятацца, дрыжаць сваё святло – злавеснае, нутраное. Яно таксама падсінена тарфяным дымам – гэта выраслае знізу паўзучае святло землянога пажару. Яно ўжо ўсюды, усё больш шырокім кальцом замыкае i нас, i лес, вакол якога мы ходзім, i нябачных (але мы ix чуем) немцаў. Ужо не знаеш, дзе яны, тыя сцежкі, якімі сюды прыйшлі i мы, i немцы i якімі можна вырвацца назад ці наперад. Агонь усюды, i ён наступае. Глянцавыя водбліскі яго на лазняку, на нашых тварах i тварах мёртвых. З кожным кругам тыя забітыя, якіх i мы, i немцы пакінулі на зямлі – уласаўцы, – быццам неяк змяняюцца, кожны раз яны нас сустракаюць інакшымі. Трупы бялеюць там i тут, i яны то бліжэй (пачынае здавацца) адзін да аднаго, то распаўзаюцца – пакуль мы i немцы робім наступны круг. Потым заўважаеш, што яны на тым жа самым месцы i ўсё тыя ж, адзначаеш гэта з бяссэнсавай, выпадковай зацікаўленасцю чалавека, стомленага смяртэльна. Мы ўсё часцей спыняемся: апускаем на зямлю раненага i самі падаем каля яго, як забітыя. А потым ён, голасам, рукой, будзіць нас. Нехта там, спераду – Касач, Косця-начштаба, – нехта распараджаецца, але ўжо з дапамогай параненых: яны зараз самыя свежыя, жывыя, не змучаныя, яны нас будзяць, штурхаюць, i мы зноў нясём ix, нясём забітых, вяла i цяжка. Нешта ў гэты час робяць нашы ворагі, напэўна, такія ж выматаныя, робяць тое ж, што i мы – уцякаюць ад нас i даганяюць нас: i мы i яны занадта вытрыбушаны, выматаны, каб спыніцца i пачаць бой.

Недзе ёсць дарога, па якой мы прыйшлі, па якой прыйшлі нашы ворагі. Можна паспрабаваць адной з гэтых дарог вырвацца з цеснага кола землянога пажару. Але адразу адкрыеш сябе кулямётам другога: другі адразу ж скарыстае такую перавагу. Земляны агонь усё разгараецца пад пацямнелым небам, ён так шчыльна нас акружае, што ўжо не верыцца ў ацалелыя дарогі, сцежкі – дзе яны там?! Але яны ёсць: не мог за адзін дзень торф падгарэць кругом, усюды. Трэба толькі знайсці тую дарогу, але спачатку адарвацца ад немцаў.

А пакуль што спыніліся, услухоўваемся, дзе немцы, дзе страляюць. Можна ўпасці i ляжаць, ляжаць… Зноў нас будзяць раненыя, гукаюць: «Хлопцы, пад'ём, пад'ём!» Трэба ўставаць, але можна пабыць яшчэ міг у салодкім небыцці, пакуль не ўсе яшчэ ўсталі. Штурхаюць, трэба…

Ага, мы зараз на тым месцы, дзе пабілі коней. Сюды падыходзіць дарога, па якой немцы з'явіліся. Значыць, па ёй будзем адыходзіць: нам туды прарывацца. Значыць, будзем адыходзіць…

Адразу зляцела санлівасць, i нават пра стому нібы забыліся. Па ланцугу ідзе каманда, яе падхопліваюць, жывей i гучней, чым трэба, як бывае пасля сну.

– Раненых нясіце, другая рота нясе раненых, – мармыча з насілак малады партызан, у якога на лбе набраклы крывёй белы бінт, а твар закарэў, чорна зіхаціць ад засохлай крыві.

– Першая пойдзе, першая – насустрач немцам, – напружана слухаючы, зычна паўтарае каманду паранены, строга пазіраючы на нас з зямлі, нібы мы сапраўды спім ці самі не чуем.

Не, я пайду з першай, мы пойдзем насустрач немцам, а тым часам нашы панясуць параненых, адыдуцца як мага далей. Нарэшце i вось гэтак скончыцца – мы павернем, мы рушым назад, насустрач ворагу, i ўсё, што было за гэтыя дні, што збіралася на бясконцых кругах, разрадзіцца. Магчыма, смерцю, але разрадзіцца. Вочы мае ўсё слязяцца, але я нібы звыкся ўжо з гэтым – з тым, што ўсё расплываецца, растае, афарбоўваецца болем i вясёлкай…

Тым, хто пойдзе на немцаў, збіраюць i перадаюць патроны. У мяне нямецкая вінтоўка, мне патрэбны нямецкія… Ага, ужо ідзём, адыходзім, – ну, вось i добра! Мы азіраемся на сваіх, пакуль яшчэ можна бачыць: няспрытна, стомлена, ярасна ўчапіўшыся ў коўдры, у брызент, ці проста так, за рукі, за ногі нясуць параненых, забітых – расцягваюцца ў трывожную i таропкую працэсію, ідуць насустрач дымнаму зараву. Не, мы ўжо не вернемся на гэтую дарогу, мы гэта ведаем, нас мучыць туга гэтага ведання, i, каб заглушыць яе, задушыць яе ў сабе, мы ўсё паскараем крок. Плямамі зіхціць лістота лазняку, твары ў людзей афарбаваны злавесным земляным агнём, цені ад купін i калдобін, ад кустоў здаюцца чорнымі ямамі… Мы ўжо бяжым, аднекуль сіла ўзялася бегчы: мы растрачваем нейкі НЗ, апошні запас, які раней несвядома зберагалі. Зараз ужо няма патрэбы берагчы. Зробім менш, чым паўкруга, i тады знойдзем, сустрэнем тых, ад каго ўцякалі, каго праследавалі. Косця-начштаба з намі. Калі ён азіраецца на хаду, мне здаецца, што твар, што вочы ў яго ненатуральна вясёлыя. Зрэшты, я дрэнна бачу, мне шмат што толькі здаецца.

Мы ўжо стаміліся бегчы, дыхаць няма чым, перайшлі на таропкі крок. Ланцуг наш моцна перакасіла: крыло, што далей ад лесу, адстае. Як ваду ў нізінку, усіх зганяе да лесу, дзе i калдобін не столькі, i круг меншы.

Справа ад нас – няроўна падсветленая сцяна лазняку, злева – зламаны тарфянымі ўзгоркамі гарызонт, які палае агнём – чырвоным, жоўтым, сінім, нават чорным. Нават чарната нібы палае, плавіцца.

Мы ўбачылі людзей. Гэта мёртвая засада – уласаўцы. Знаёмымі плямамі бялеюць на зямлі трупы. Нешта помслівае, злараднае ў ix нерухомасці, заспакоенасці.

Косця-начштаба ўсё азіраецца на нас, нібы прыкідвае, колькі часу гэтыя трыццаць ці сорак чалавек змогуць пратрымацца. Мы адбеглі, адышлі даволі далека ад сваіх, даўно ўжо не бачым ix, a немцаў няма. I не чуваць больш, каб яны стралялі.

А што калі i яны, адначасова з намі, наважыліся павярнуцца i ісці нам насустрач? I таму зноў адыходзяць ад нас i зараз наскочаць на нашых параненых. Косцю-начштаба відавочна непакоіць гэта: немцы нібы скрозь зямлю праваліліся. I не страляюць больш, а раней увесь час мы ix чулі.

– Вунь яны, глядзі! – крыкнуў нехта, узрадаваўшыся, з палёгкай. За кіламетр, калі не больш, ад лазняку – нейкі жывы рух, падсветлены дымным заравам. Так, яны пайшлі: дарогай, якая нас сюды прывяла.

Там ix сустрэнуць: вусаты камандзір, яго атрад.

А нас чакаюць другія немцы – знешняе кола блакады.

Мы завяршаем свой апошні круг, каб усё-ткі пераканацца, што немцы сапраўды пайшлі, што пайшлі ўсе.

Нам трэба даганяць сваіх.

…I ўсё ж чаму за Касачом мне бачыцца Барыс Бокій i наадварот – Касач за Бокіем? Я ж не вельмі разумею, што такое Касач, каб параўноўваць ix. А Бокія я i не бачыў ніколі, толькі чуў яго нязгодны голас. Бокій – увесь з кніг, з бібліятэкі, з радыё i газет, a ў Касача ўсё гэта – ад вайны. Што гэта – я, здаецца, i не сфармулюю дакладна. Горкая, бязрадасная, часам жорсткая думка пра людзей, пра чалавека? У аднаго – густа настоеная на ўласным жыцці, у другога – вырасла з вопыту іншых, але тым не менш вельмі асабістая, свая. Часам у Касача гэта прарываецца нейкай спыненай (як яго ўсмешка) думкай, выказанай абавязкова праз дзеянне, у другіх жа, як у Бокія, сама думка, пакутлівая, няспынная, i ёсць дзеянне. Бокій нагадвае мне чалавека, які не верыць у шчаслівы канец хваробы, бо звыш усякай меры балюча, страсна жадае такога шчаслівага выніку. Думку яго на ляту, як спазмай, перацінае нецярплівасцю, гаркотай, болем. Такая спазма, але якая пераходзіць ужо ці нават перайшла ў застыглую жорсткасць, часам адчувалася i ў Касачу. Асабліва гэта прарвалася пасля Пераходаў, на тым балоце. Бокій часам мне ўяўляецца Касачом, які раптам разгаварыўся…

Але ж i сапраўды, няма сёння спакойнага разумення. Калі яно спакойнае – значыць, чалавек не адчуў, не зразумеў усёй пагрозы. Я дэманструю перад Бокіем такое ўраўнаважанае разуменне, але ён, вядома, не верыць мне, бачыць у гэтым палемічна задзірлівы прыём i яшчэ рэфлекс сляпога, прывычку асцерагацца рэзкіх рухаў. А сам ён, мой пастаянны апанент, увесь з такіх рухаў! Часам ён так намацвае, адгадвае мае ўласныя сумненні, мой боль, што яго можна было б прыняць за сваё другое «я», тое, што называюць «апанентнае», без якога няма «стэрэаскапічнага», аб'ёмнага бачання падзей i самога сябе…

– Вось, палюбуйцеся, Фларыян Пятровіч, якое яны сабе свята зрабілі – патрыятычнае! – нават з суда над забойцамі Сангмі! Тысячы пісьмаў прыходзіць да лейтэнанта Уільяма Колі, які ўзяў на сябе нацыянальную ношу – забіваць. А ён драпіруецца, какетнічае: «Скажа мне большасць (учора гаварылі: «Фюрэр скажа!») забіць цэлую краіну – заб'ю! Я заўсёды ставіў волю Амерыкі вышэй за сваё сумленне!» Заўважце розніцу: Клод Ізэрлі, які скінуў на горад першую атамную бомбу, сам лез у турму, прасіўся пад суд, покуль не схавалі «нацыянальнага героя» ў вар'яцкі дом. Там вайна ўсё-такі была супраць фашызму! А гэты толькі здзіўляецца: «Забойства? Смешна! Вы ж мяне паслалі, я выконваў абавязак! Самі ж казалі, што ў В'етнаме мы – «лепшыя з лепшых». Дык якога вам д'ябла!»– не смяшыце лейтэнанта. Сённяшнім ізэрлі смешны суд сумлення. Хоць у адрозненне ад Клода Ізэрлі яны будуць ведаць, які груз у чэраве ix самалёта ці ў зяпе ракеты… Вось так, Фларыян Пятровіч, а вы мяне ўсё ўгаворваеце! Усё яшчэ разлічваеце, на маю боскую цярплівасць? Усе знакі выстаўлены, паказаны. Выбірай, чалавек, куды ісці! Хіба мала знакаў: Бухенвальды, Хатыні ды Хірасімы… A дзесьці i апошні. Дабяжыш – звароту не будзе. Раней замест чалавека прырода старалася. Цяпер сам паклапаціся. Ёй ужо не саўладаць з тваімі бомбамі ды фашызмамі. Самому прыйдзецца.

I ўсё-такі! Так яно, дарагі Бокій, але i не так. Калісьці Гегель па-мефістофельску ўсміхаўся, што гісторыя адзіны дае ўрок, a іменна той, што яна нікога нічому не навучыла. Здавалася б, i сёння так: зноў Хатыні, зноў адольфы! Зноў знаходзяць прастакоў з кароткай памяццю, знаходзяць блізарукіх, знаходзяць жорсткіх – зноў пад рукамі сухое сучча для агню, які вось-вось папаўзе. Зноў кароценькія наркатычныя ідэі i наркотыкі замест ідэй.

Стрэлка скранулася, пастаяла, дрыжачы, i зноў нашчупвае тыя ж самыя рыскі…

Так i не навучыліся людзі нічому? Але ж мы не ведаем, так, Бокій, не ведаем, дзе б цяпер быў свет са сваімі бомбамі, калі б не пякельны вопыт трыццатых – саракавых гадоў!

I калі б не было ў чалавецтва тых пятнаццаці хвілін. Калі Нюрнбергскаму суду, журналістам, ахове, публіцы (i падсудным таксама) паказалі кінадакументы нацысцкіх зверстваў у Еўропе (у Беларусі, у Падмаскоўі, на Украіне, у Польшчы, у Югаславіі), паказалі Асвенцімы i Хатыні (яны яшчэ не называліся Хатынямі) i калі пасля гэтага зноў успыхнула святло ў зале, людзі, падняўшыся з месцаў, усе павярнуліся i сталі глядзець на галоўных забойцаў: пяць хвілін, дзесяць, пятнаццаць… Моўчкі глядзелі на чалавекападобных, якія такое тварылі.

Ужо не пятнаццаць хвілін, а дваццаць пяць гадоў доўжыцца ён, – той позірк… Так, дзе-нідзе фашызм ужо падняўся з той падсуднай лавы, размінае застоеныя мускулы, ужо не смірненька-здзіўленая міна на фізіяноміі, а нахабная ўхмылка. Ён ужо рыкае сытым баварскім голасам: «Сёння Германія дастаткова моцная. Мы маем права патрабаваць, каб усё мінулае было забыта». Але новыя фюрэры нервуюцца, дзе б яны ні паявіліся. I даводзіцца нават першыя крокі рабіць пад позіркамі мільёнаў людзей, якія помняць…

Пятнаццаціхвілінны позірк той доўжыцца…

Сангмі… I адразу ўспыхвае, як у промні: Лідзіцэ, Арадур, Хатынь, Хатыні!

Малойчыкі, што лупяць па галовах за чытанне кніг… Адразу паўстае: вогнішчы з кніг на плошчах Берліна i Мюнхена!..

Штраус, Адольф фон Тадэн, Галдуотэр, Альмірантэ… I адразу праяўляюцца на твары вусікі, спаўзае на лоб касмыль…

Пра ix, пра новых фюрэраў, людзі памятаюць усё.

I яны самі памятаюць пра сябе… Хоць вельмі ж хацелася б забыць! Як сядзелі, злоўленыя, a людзі ў Нюрнбергу, у Мінску, у Кіеве, у Варшаве, у Бялградзе разглядвалі ix, a іхнія ахвяры з кінаэкранаў зноў глядзелі ў вочы… Помняць яны, цяперашнія, як раптам абмяклі пад гэтымі позіркамі, быццам i не было гэтага – дзесяцігоддзяў жорсткай улады над жыццём, над лесам мільёнаў… Помняць яны, як у ix (тады ix называлі герынгамі, кохамі, гесамі) расцягваліся ад паслухмянай усмешкі губы перад салдатам, канваірам, пераможцам. Як бездапаможна, непадобна выглядалі яны, нядаўнія дучэ, пад дулам партызанскага аўтамата («– Я ведаю, мне не зробяць шкоды!»). Як вішчэлі, зажмурвалі вочы, страчвалі прытомнасць, як не хацелася ім, кальтэнбрунэрам i розенбергам, у пятлю, хоць чужыя смерці, мільёны, імі запланаваныя, абуджалі ў ix толькі прафесійную нудоту. I як у ix, што называліся тады Гітлерам, дрыжэлі губы i пальцы, калі ад усяго ў ix засталася толькі пацучыная атрута.

Як бы нахабна ні паводзілі сябе сёння пад абаронай новай сілы, улады, яны памятаюць, што тады была ў ix улада над паловай свету, а потым быццам прачнуліся, апынуўшыся сам-насам са сведкамі – суддзямі, якіх, здавалася, яны даўно спалілі ў крэматорыях…

Як гэта ў Піта Сігера – пявучага амерыканца?.. «Апошні цягнік у Нюрнберг! Апошні цягнік у Нюрнберг! Кожны займае сваё месца! Вы бачылі лейтэнанта Колі? Вы бачылі капітана Медыну? Вы бачылі генерала Костара? Вы бачылі Уастморленда? Адпраўляецца цягнік у Нюрнберг!»

Знакі сапраўды выстаўлены, асветлены, ва ўсіх перад вачамі, перад памяццю!..

Так, усялякае ашуканства, махлярства не можа цягнуцца бясконца: немагчыма ўсіх ашукваць вечна. Сёння гэта такая ж ісціна, як i ў даўнейшыя часы. Але гэта ўжо не суцяшае, як раней. Занадта небяспечны i нядоўгі падман многіх. Таму што ёсць Бомба, для якой такога часу дастаткова. На сабе спыні ланцуговую рэакцыю! У час спыні homo sapiens, у сабе таксама абарві дроцік, які цягнецца да Бомбы!..

У армейскім лазарэце, памятаю, сусед – сапёр з выпаленымі вачамі, апавядаў пра тое, як тапіўся, а яго ратавалі, адкачвалі на беразе возера. Дык ён, аказваецца, увесь час чуў галасы людзей, якія стараліся над ім. A ў нейкі момант пачаў i разумець, пра што гавораць. I раптам – выразнае:

– Баста! Нашто яго мучыць? Сорак хвілін – i ніякай адзнакі! Безнадзейна.

Чалавеку хацелася крыкнуць, што ён жывы, хоць бы застагнаць, губамі паварушыць, а ён не мог. I памятае, які жах быў: а раптам i астатнія згодзяцца з гэтым: «Безнадзейна!»

Занадта многае залежыць ад сённяшніх намаганняў людзей, – якая б сітуацыя ні склалася – чалавек не мае права рашыць: «Баста! Безнадзейна!»

…– Паваротка на Хатынь, – сказалі ў аўтобусе. Нас хіснула, i гул машыны зрабіўся лясны, блізкі.

– Адзін… два… тры…

Сярожа ўголас чытае лічбы. Мабыць, на кіламетровых слупах. Зноў адкрытая прастора (гук адступіў далей). Спыняючыся, мы зрабілі круты разварот.

– Прыехалі, татка.

Дзень вельмі сонечны, цёплы. Гэта мая звычка: выходзячы з будынка ці машыны, перш-наперш пашукаць тварам, павекамі казытлівыя промні сонца. Агульная, так сказаць, арыенціроўка ў космасе.

Галасы навокал, шмат, прыглушаныя. I замежныя галасы. Ix цяпер i на вуліцы нашага несталічнага горада пачуеш. З тых часоў, як я перастаў бачыць, a асабліва ў апошнія гады ix з'яўляецца ўсё больш…

Шорганне ног па цэменце, шархаценне колаў i маторы машын. Ударыў – мне пад ногі – рэзкі металічны гук. Гэта мой алюмініевы кіёк, тут ён нязвыкла i непрыемна гучны. Я ўзяў яго, нясу пад локцем. Пачакаў, пакуль мяне знойдзе Глашына рука. Але металічны гук, як рэха, застаўся ў прасторы: ён здалёку прабіваецца да нас – праз галары i шорганне падэшваў. Гэта i ёсць хатынскія званы? На высокіх комінах, кажуць, вісяць званы – там, дзе стаялі хаты…

Мы ідзём насустрач гэтаму гуку, кволаму, быццам расколатаму. Прыпыніліся каля людскіх галасоў, што чытаюць лічбы:

– …2 мільёны 230 тысяч… На Беларусі загінуў кожны чацвёрты.

– Гэта магільныя пліты? – ціха пытае Сярожа.

– Не, проста дарожка.

Глашына рука паказвае i падказвае, як ісці, як ставіць нагу, але сёння яна не тая, што звычайна – дома ці на вуліцы горада. Яна, як тады, у лесе, дзе грымела нямая (для мяне, аглушанага) страляніна, а Глаша віснула на маёй руцэ, паказвала, ці далека страляніна…

Гук ужо мацнейшы, бліжэй: тарганецца i цішэе, як заціснуты боль, каб тут жа раздвоіцца. Прагучыць, падвоены, патроены – надтрэснута, цымбальна – i таксама абрываецца, быццам на яго лягла нечая далонь. Але зноў i зноў паяўляецца ў свеце надтрэснуты, цымбальны звон, яго ўжо чакаеш, i з ім узнікае даль, яна імкліва пашыраецца. I ў табе таксама штосьці шырыцца: звон зноў i зноў шукае, абмацвае дно, кліча рэха. Пліты, мабыць, чорныя: Сярожа спытаў, ці не магільныя.

– Мамка, гэта гэты стары жывы застаўся? Які цяпер з каменя зроблены?

– Цішэй, Сярожа, паслухай, што цёця расказвае…

Малады, дзявочы голас тлумачыць, як тут было, што тут дзеелася чвэрць стагоддзя таму назад: як наляцелі карнікі, як сагналі ўсіх у хлеў i падпалілі, a людзі вырываліся, выбягалі на кулямёты, i як уцалеў гэты стары. А сям'я яго, як i астатнія, каго спалілі, запісана на бронзавай дошчачцы, прымацаванай да коміна-звона…

За дзявочым маладым голасам – як праўда, якую выказаць, перадаць немагчыма, але якая, тым не менш праўда – усё тое ж цымбальнае перакліканне званоў, пералік мёртвых комінаў.

«Дзіця з'ядае хлеба больш, чым дарослы» – гэта засела пад чэрапам маньяка ў адным канцы Еўропы, i праз некалькі гадоў сюды, у другі канец кантынента, прыйшлі, каб забіць дзяцей… Якія з'ядаюць больш…

У каменнага старога, што ўзняў, трымае забітага хлопчыка, далонь, пальцы прастрэлены. Я не ведаю, ці заўважаюць гэта відушчыя. Я бачыў не адзін раз – пасля вайны. Амаль ва ўсіх, каго расстрэльвалі разам з дзецьмі i хто выпадкова пры гэтым застаўся жывы, рука знявечана. Тая, якая закрывала, прыціскала да зямлі галаву дзіцяці. Чалавек упаў побач з забітымі, паспеў паваліцца жывы з жывым дзіцем, ix залівае жах, залівае кроў мёртвых: не дыхаць, не варушыцца, што б там ні тварылася!.. Але хлопчык, але дзяўчынка – яно хоча ўстаць, вось-вось заплача, закрычыць! I яго, яе трымае, прыціскае да зямлі рука маці ці бацькі, просіць, моліць маўчаць, не клікаць да сябе смерць. А смерць падышла ўжо, глядзіць у патыліцу, цэліцца. Страляе ў галоўку дзіцяці – i ў руку, якая абараняе, хавае цёплую, як летняя зямля, галоўку…

Гук, ломячыся, пульсуючы, адскоквае ўдалячынь i ўсё лічыць, лічыць коміны… Я сярод неіснуючай вёскі, слухаю, як людскія галасы счытваюць з нябачных табліц імёны, прозвішчы спаленых людзей, назвы забітых вёсак. Назвы гарадоў i – зноў i зноў паўтораныя – лічбы тысяч закатаваных у канцлагерах: 80 тысяч… 180 тысяч… 250 тысяч…

Сонца казыча павекі, стараецца ix, не закрытыя, раскрыць. Калісьці я любіў глядзець на сонца заплюшчанымі вачамі: праз жывую расплаўленую чырвань павек. Сесці дзе-небудзь ці вось так стаяць ці ісці насупраць сонца i глядзець на сонца, афарбаванае маёй жывой крывёю i быццам ад крыві маёй цёплае.

Цяпер мае павекі чорныя, i толькі іскры болю паласуюць чорнае, заўсёды гарачае неба…

Гук хатынскіх званоў ужо за спiной у нас лічыць, пералічвае коміны, мы ідзём адсюль, а ён застаецца, ён зноў даганяе, крышыцца, пытае: «Вы – за-пом-ні-лі?.. Дык вы – пом-ні-це?.. пом-ні-це?.. пом-ні-це?»

Мы аддаляемся. Я ўжо апусціў палку, яна звініць аб пліты нязвыкла гучна, патрэбны час, каб гук гэты зноў стаў звычайны. Усяго толькі стук металічнай палкі аб камень. Я кудысьці іду – i нічога больш.

Але ці ёсць цяпер у свеце хоць што-небудзь, пра што можна сказаць: i нічога больш!

Гук ззаду робіцца слабейшы, а мой кіёк, нашы крокі, галасы людзей – гучаць больш упэўнена, звыкла.

– Ну, далей паехалі? – малады голас шафера.

1966, 1968–1971 гг.