Текст книги "Вяртанне Ліліт"

Автор книги: Юлія Шарова

сообщить о нарушении

Текущая страница: 2 (всего у книги 6 страниц)

6

Радыкс: Сонца ў Стральцы ў злучэнні з Юпітэрам і Нептунам у апазіцыі да Месяца ў Блізнятах

«Беларускі Гавэл ідзе ў прэзідэнты».

«Ці займее Беларусь свайго Вацлава Гаўла?»

«Новае слова ў беларускай палітыцы: пісьменнік сабраўся на выбары».

«Пісьменнік напіша новую старонку ў гісторыі беларускай палітыкі».

Апошняе ўжо занадта. Дый папярэднія тры таксама не айс, а ў галаву болей нічога не лезе. Крызіс жанру. Пара ў адпачынак, пакуль гэтая сраная перадвыбарчая кампанія не запрацавала на ўсе застаўкі.

Юрась Карповіч, спецыяльны карэспандэнт газеты «Наша Нядоля», уважаўся за вялікага майстра прыдумляць кідкія загалоўкі да сваіх і чужых матэрыялаў. Калі ён дзяжурыў на сайце, то слова ў слова запазычаныя артыкулы збіралі праглядаў болей за арыгіналы, а ўсё праз небанальныя, свежыя назвы. Але сёння здарыўся ступар: дэдлайны даўно мінулі, пра заяву «беларускага Гаўла», які пажадаў стацца прэзідэнтам, ужо даўно напісалі ўсе, нават «КП», а на сайце «Нашай Нядолі» не было хоць якой навіны пра знакавую для беларускай палітыкі падзею.

Ішла трэцяя гадзіна ночы. Юрась адарваўся ад ноўтбука і пашкандыбаў на кухню запарваць яшчэ адзін кубак кавы. Кава не дзейнічала. Цытрамон не дзейнічаў. Аспірын таксама. Юрасю балела галава і пякло сумленне, бо апрача няздадзенага матэрыялу была за ім яшчэ адна хіба, думкі пра якую ён гнаў ад сябе, а яны лезлі, як тыя нахабныя мухі.

Гавэл Беларускі абвясціў пра сваё рашэнне ісці на выбары досыць нечакана: ён наняў сядзібу кіламетраў за сотню ад Мінска, склікаў туды журналістаў нібыта дзеля прэзентацыі сваёй чарговай кніжкі, а там і зрабіў гучную заяву. Справа была ўвечары, гадзіне а сёмай, калі ўсе нармальныя людзі ўжо адпісаліся і з асалодай сёрбаюць піва ў «Цэнтральным», але менавіта сёння журналісцкая грамада канспектавала праграмную прамову Гаўла Беларускага і злюцела пстрыкала фотакамерамі.

Гавэл Беларускі зрабіў усё дзеля камфорту рэпарцёраў: сядзіба трапляла ў «яміну», дзе знікала мабільная сувязь, а ўжо сеціва і пагатоў не бралася. Да таго ж бальшыня рэпарцёраў прыбыла на месца сваімі аўто, а падчас фуршэту на стол выставілі зусім не піва «нулёвачку».

Юрась у думках абклаў нецэнзурнымі выразамі Гаўла Беларускага і перадвыбарчы штаб ягоны і каля дзявятай вечара выехаў з тае сядзібы – шукаць найбліжэйшай соты, дзе будуць працаваць і тэлефон, і 3G-мадэм. Рэпарцёрскі запал змушаў дваццацішасцігадовага карэспандэнта працаваць шпарчэй за Reuters і Associated Press. Ён запаркаваўся ля прыдарожнай кавярні, дзе сувязь была збольшага нармальнай, і там пачаў шрайбаваць артыкул пра Гаўла Беларускага – з бэкграўндам, з гіперспасылкамі па тэме, як і мае быць. І ён набліжаўся да апошняга абзаца, калі ў шыбу ягонага «опеля» далікатна пастукаліся.

Прыгожая, вельмі прыгожая.

Усё сэксуальнае жыццё Юрася складаў небагаты ўрыўкавы досвед з аднакурсніцамі, а потым з’явілася Вераніка, і вось ужо чатыры гады ён мог здраджваць сваёй дзяўчыне толькі з працай і са стойкай «Цэнтральнага». Але тут яго перамкнула.

Красуня папрасілася пасядзець у салоне, пакуль не скончыцца дождж, то бок не дождж, а сапраўдная залева з навальніцай. Камп’ютар давялося выключыць, і праца так ці іначай стала. Затым, калі дождж крыху сцішыўся і перастала грымець, Юрась вырашыў ехаць у горад, бо ўсё адно не паспяваў адпісацца аператыўна. Гадзіннік паказваў дваццаць хвілінаў па дзясятай.

Далейшае ён не памятаў нават у агульных рысах, але з нейкай незразумелай нагоды ён збочыў з трасы ў адзін з прыдарожных гайкоў і там, проста ў ягонай машыне, адбылося нешта салодка-непрыстойнае, пасля чаго хістальнік Юрасёвых перажыванняў завагаўся паміж «вой, што ж я нарабіў» і «ўга, як я магу».

Калі ён ачомаўся, была цёмная ноч, а красуня знікла, нібы ў паветры распусцілася. Галава балела, як пасля абмывання дыплома. Юрась думаў пра Вераніку і вяселле, якое ў іх мусіла адбыцца неўзабаве. Пра артыкул журналіст згадаў толькі калі прыехаў дадому.

І вось тут яго чакала катастрофа – ён нейкім вусцішным чынам не захаваў тэкст з бэкграўндам і гіперспасылкамі па тэме. Юрась пачаў аднаўляць у памяці ўсю структуру матэрыялу, але атрымлівалася нейкая лухта.

Урэшце а чацвёртай ночы ён неяк даў рады артыкулу і абазваў яго так арыгінальна, як ніхто б не даўмеўся:

«Беларускі Гавэл закруціў раман з прэзідэнцкімі выбарамі».

Ён сам апублікаваў тэкст на сайце і пад раніцу лёг спаць з пачуццём выкананага абавязку. Хай сабе адпісаўся апошнім, але ж які загаловак!

7

Стужка навінаў niadola.by

Маладуха на трасе «кінула» пенсіянера з Гродна на грошы

Стратай 100 долараў і 5 млн беларускіх рублёў скончылася дарожная прыгода для жыхара абласнога цэнтра. Грамадзянін 1950 г. н. пагадзіўся падкінуць да горада нявызначаную жанчыну. Волас сівее, а галава шалее, як у народзе кажуць. Недаязджаючы да горада пенсіянер уступіў з незнаёмкай у палавую сувязь проста ў салоне аўтамабіля, паколькі жанчына была не супраць.

Затым, па словах дзядулі, пасажырка ўвяла яго ў несвядомы стан, з-за чаго ён не памятае дэталяў здарэння. Прыйшоўшы ў свядомасць, падмануты лавелас не знайшоў у сваім кашальку грошай і звярнуўся да праваахоўнікаў, паведамляе Гродзенская абласная міліцыя.

Па факце здарэння ўзбуджаная крымінальная справа. Праводзіцца праверка.

8

Радыкс: Плутон на куспідзе 3 дома

Артыкул пра Гаўла Беларускага, які надумаў круціць раман з прэзідэнцкімі выбарамі, меў ашаламляльны поспех: ужо а дзясятай раніцы на сайце «Нашай Нядолі» налічылі сто каментароў на прэмадэрацыі, у якіх аўтара пыталі, «што за траву ён курыць» і «якое адценне жоўтага яму найбліжэйшае».

Матэрыял знялі, аднак удзячныя чытачы паспелі адскрыніць бліскучы загаловак і пусціць яго ў сацыяльныя сеткі.

Галоўны рэдактар хацеў быў тэлефанаваць Юрасю і ўсцешыць яго штрафам за непрафесійны падыход, але перадумаў (а хай сабе людзі чытаюць, якая розніца!).

Матэрыял зноў выставілі. Усе каментары пра курэнне травы таксама пакінулі, ды яшчэ і пачалі на іх адказваць, падаграваючы дыскусію. Паказнікі наведвальнасці сайта паляцелі ўгору.

– Юрка, ты напісаў х…ню, але яе чытаюць! – радасна паведаміў начальнік. – Я цябе віншую!

«Але ж гэта х…ня», – падумаў Юрась.

«Уга, як я магу!» – падумаў ён у тое самае імгненне.

Пачуццё сораму за ўсе прыгоды мінулага дня адступіла перад пачуццём уласнай значнасці (ПУЗ). Два «ўга» з рознай нагоды – зашмат для Юрася, даволі простага хлопца без выключных талентаў. Ягоны ПУЗ вырас на вачах і прыемна акругліўся.

– Гэта я пасцябацца вырашыў, – з адценнем паблажлівасці прамовіў ён у адказ на словы рэдактара. – І што, добра чытаюць?

– Дзевяноста тры чалавекі адначасова! Я не кажу пра агульную колькасць праглядаў! – з яшчэ большай радасцю адказаў рэдактар. – Апошні раз у нас такое было, калі Галя Плавінская пісала, чаму трэба выдаваць на беларускай мове не Караткевіча, а раманы пра Анжаліку. Карацей, збірайся зараз жа ды ідзі да Хрысціяніна Наскага. Прэсуха ў яго. Праект закона аб барацьбе з варажбітамі і ведзьмакамі.

І Юрась пайшоў на тую прэсавую канферэнцыю і напісаў гэткі артыкул, што Хрысціянін Наскі (а ён таксама сабраўся ў прэзідэнты) моцна абураўся і зычыў рэдакцыі «Нашай Нядолі» гарэць у апраметнай.

Затое чыталі добра.

9

Радыкс: Сонца ў Рыбах у трыне з Сатурнам, Месяц у Рыбах без курсу, рэтраградная Венера ў Авене

Знаходзіць сабе сябровак Мілана не думала: яна зусім не пакутавала з тае нагоды, што не мае з кім паразмаўляць. Калі ў тваёй памяці тысячы жыццяў, праз якія ты прайшла сама, то няма ахвоты насіць у сабе яшчэ і чужыя праблемы. Але Таня налучылася зусім выпадкова – разам падавалі ў міліцыі дакументы на замену скрадзеных пашпартоў.

Таня займала пасаду менеджаркі ў гандлёвай фірме і рабіла там выгляд, што складае таварна-транспартныя накладныя, а насамрэч усцяж чакала, ці напіша ёй начальнік Дзяніс нешта цалкам звычайнае, але з непрыстойным падтэкстам. Ён умеў: то ў яго настрой прыўздымаўся, то здараўся інтэлектуальны аргазм, то падатковая гуляла з ім у БДСМ.

Дзянісу было трыццаць гадоў. Ён меў росту пад метр дзевяноста, даволі грунтоўны памер пінжака, пухкаватыя рукі і жывот (але Таня ўважала гэта мілым і ўтульным), кватэру на тры пакоі і «аўдзі» ў добрым стане – усё проста, але з густам. Яшчэ ён часцяком насіў гарнітуры і гальштукі, а Таня з маленства млела па мужчынах у пінжаках. Дзяніс быў нежанаты і заўсёды казаў, што марыць сустрэць тую, адзіную. Таня спадзявалася стацца адзінай, а пакуль штодня картавала таллю Таро Райдэра – Уэйта, спрабуючы даведацца, ці шмат у яе канкурэнтак.

Карты нічога не казалі. Або казалі нешта такое, што Таня прачытваць не хацела. Тады яна зноў збірала таллю і церабіла яе да тае пары, пакуль на пачуцці Дзяніса да яе не выходзіла Каралева кубкаў ці тройка манет. Наступным днём начальнік пісаў Тані ў скайп эротыкападобныя двухсэнсоўнасці, але сыходзіў з працы раней за ўсіх, а сціплая менеджарка дабіралася дадому падземкаю і аўтобусам, спадзеючыся, што неўзабаве яе пакатаюць машынаю.

Мілана не думала выслухоўваць Таніны споведзі, але ж новая сяброўка ўмела стрыгчы валасы і рабіць манікюр, педыкюр і шмат чаго яшчэ, на што звычайная дама траціць немалыя грошы ў салонах. Слухай сабе пра пакуты кахання і атрымлівай дагледжаныя кіпцюрыкі.

Таня прыходзіла ў госці да новай сяброўкі, піла на гаўбцы звараную ў джэзве каву з кардамонам і слухала тлумачэнні раскладаў, якія ёй рабіла Мілана, – а ўжо ў варажбе яна была геніяльнай.

Неўратычныя карцінкі Таро Сакрэтаў мільгацелі пад далікатнымі пальцамі варажбіткі, а сама яна нагадвала Каралеву булаваў у гэтай таллі, асабліва калі надзявала смарагдавага колеру сукенку. Раз-пораз Мілана ўздымала левую руку і масажавала сабе патыліцу ды моршчыла твар, быццам ад болю. Чорны кот з элегантным белым жабо і белымі вусамі прыходзіў да гаспадыні і цёрся аб ногі.

– Гэта Мурмур… – казала Мілана.

– Можна проста Мурчык? – пыталася Таня.

Кот свідраваў яе позіркам мядова-жоўтых вачэй, маўкліва пратэстуючы супраць такой плебейскай мянушкі. Ён укладаўся на каленях у гаспадыні і са скепсісам глядзеў на госцю, якая ўсё распытвала пра лёс сваіх стасункаў з Дзянісам.

– Ты яму цікавая, – мовіла варажбітка. – Але ты не адзіная. У яго не можа быць адзінай. У такога мужыка заўсёды нехта ёсць і ніколі нікога няма.

– Мажліва, мне проста трэба счакаць? – пыталася Таня і змаўкала, ловячы зусім ужо здзеклівы позірк Мурмура.

Гэтай жывёліны яна баялася.

– Як сабе хочаш, – спакойна казала Мілана. – Побач з табой ёсць іншы мужык.

– Генка? Пффф… – фыркала Таня.

Генка ездзіў роварам і не меў схільнасці да гарнітураў з гальштукамі. Ён быў просты і зразумелы, як цацка для дзяцей да трох гадоў: націсні тут – і будзе букецік, націсні там – і будзе прыбітая палічка, націсні вунь там – і хоць заўтра ажэніцца. Прымітыў!

Перад сыходам у адпачынак Дзяніс раптам прапанаваў Тані пакатацца. Вывез на Цну, частаваў арахісам са смакам васабі, апавядаў, якія жанчыны пайшлі меркантыльныя і як ён расчараваўся ў каханні. Таня слухала і падтаквала. У ейным горле перасыхала ад арэшкаў і хвалявання, а Дзяніс усё скардзіўся на нейкую сваю пасію, якая здрадзіла яму з італьянцам. А магла б стацца адзінай.

За пару гадзінаў шпацыру ля вады Дзяніс наразмаўляўся і згадаў, што мае тэрміновыя справы. Таню ён высадзіў на найбліжэйшым аўтобусным прыпынку ў Навінках, а сам паехаў сабе далей. Таня скакала з аўтобуса ў метро, перасаджвалася са станцыі на станцыю, потым скакала з метро зноў у аўтобус, пакуль дапяла да сваёй кватэры ў Шабанах.

Схлусіла маме, што начальнік падвёз яе дадому машынаю, а потым пайшла піць ваду – заліваць арэшкі са смакам васабі.

10

Абудзі ў сабе Багіню (Блог Галі Плавінскай)

Пра сапраўдных мужчын. Вось што я вам хачу сказаць, дзяўчаты. Уся наша адукацыя, увесь наш культурны бэкграўнд – гэта ні пра што, калі мы сустрэлі СВАЙГО МУЖЧЫНУ. Нармальна, калі жанчына хоча мыць яму шкарпэткі. Значыць, яна пачуваецца за каменным мурам.

Роўнасць – пустая балбатня феміністак, якім проста не пашанцавала. Мужчына абавязаны быць мацнейшым за жанчыну. Ён павінны добра вальнуць кулаком па стале і запатрабаваць, каб ты заторкнулася, калі цябе заносіць. Гэта і называецца сапраўдны МУЖЧЫНА, а не бясполае нешта, якое нават у крытычнай сітуацыі, калі трэба хапаць сякеру і бегчы, пытаецца майго меркавання.

Я люблю, калі мужчына мяне раўнуе: значыць, ён хоча ад мяне патомства і дбае, каб мяне не краналі чужыя самцы. Нераўнівы мужчына не хоча ад вас дзяцей, запомніце, дзяўчаты! А калі мужчына не хоча ад вас дзяцей, ён вас кіне ў першы-лепшы момант, як толькі сустрэне сваю саміцу. Ён будзе махаць вакол яе сякерай, каб прагнаць чужых мужыкоў, а яна будзе мыць яму шкарпэткі. І гэта адзіныя нармальныя стасункі, магчымыя паміж мужчынамі і жанчынамі.

11

Радыкс: Сонца ў Рыбах у квадратуры з Сатурнам, Месяц у Панне ў квадратуры з Сатурнам. Тау-квадрат

Цяпер не трэба ехаць на адпрацоўку ў Бялынічы школьным псіхолагам.

Вераніка паставіла подпіс там, дзе ёй сказала працаўніца ЗАГСа. Яна ўжо была законнай жонкай мінчука і таму мела права на пераразмеркаванне паводле месца жыхарства сужэнца.

Маці падышла да яе і са слязьмі радасці абняла:

– Дачушка, я так радая! Хай у цябе ўсё будзе добра!

Маладая склала вусны ў змушаную ўсмешку. Насамрэч яна не хацела выходзіць замуж: гісторыя мамы, за якой дзядзька Віця бегаў з сякерай, не натхняла на шлюб. Калі таго дзядзьку пасадзілі за разбой і ён сканаў у вязніцы ад сухотаў, Вераніка пачувалася шчаслівай, бо не ўяўляла, як тая пачвара вернецца да іх і паселіцца ў новай хаце, якую маці набыла за цяжка заробленыя грошы, каб толькі з’ехаць з аднапакаёўкі на Сонечнай.

Вераніка трымалася невысокай думкі пра свае шлюбныя перспектывы: якому дурню заманецца пабрацца з дзяўчынкай не толькі з простай, але і з праблемнай сям’і? Ды яна і сама не хоча замуж, бо нічога добрага да яе не прыплыве.

Кавярні, кіно і прагулянкі ў стасунках з Юрасём скончыліся імкліва, за лічаныя некалькі тыдняў. А потым было чатыры гады сустрэчаў дзеля сэксу (трахнемся заўтра, га?), падчас якіх ён яшчэ паспяваў нагаманіцца пра свае журналісцкія будні, а яна – наслухацца тых размоваў. Яна слухала так, як гэта робяць многія каханкі жанатых мужчын або прасталыткі: уважліва і без разумення сэнсу сказанага ды без імкнення надзейна пераплесці сваё жыццё з біяграфіяй мужчыны.

Юрась таксама паводзіўся як той жанаты каханак: сэкс, прагаворванне сваіх праблемаў, часам – кветкі ці падарункі. Калі ж Вераніка паведаміла, што едзе ў Бялынічы і сэксу пару разоў на тыдзень ужо не будзе, то раптам пачула:

«Распішамся!»

Або яна багіня сэксу, дзеля якой хлопец гатовы на ўсё, або гэта шчырае каханне.

І тое, і іншае Вераніку задавальняла.

– Ён табе не пара, – сказала бабуля, але яна мела свае рэзоны, ад якіх Вераніка адмахвалася ці не з маленства, а цяпер і пагатоў пляваць на іх хацела і перапаўнялася ўдзячнасцю да Юрася.

Месяц таму пачаліся няўцямныя перамены. Ён іначай пачаў паводзіцца ў ложку і рабіць рэчы, якіх ніколі не рабіў. Пачаў глядзець на сваю будучую жонку адсутным позіркам і надта млява займаўся падрыхтоўкай да вяселля. Казаў, што знясілены працай.

Вераніка западозрыла, што ейная сэксуальная адоранасць была не такой ужо яскравай у параўнанні з кімсьці там яшчэ. Яна спалохалася, але падумала пра размеркаванне і пра сапраўдную сям’ю, якую безвынікова спрабавалі стварыць і бабуля, і маці, таму вырашыла меней ведаць і лепей спаць.

Вяселле не сарвалася. Яна прынамсі замужам, а Юрась прынамсі не алкаголік і не б’ецца (ну, штодня п’е піва ў «Цэнтральным», але хто не п’е таго піва). Дыплом псіхолага хоць у нечым дапамагае, і жыццё Веранікі дакладна будзе лепшым. Нават калі ён меў інтрыжку, то нічога страшнага ад гэтага не здарыцца.

Страшна іншае: ён пачаў пісаць нейкі раман, літаральна тыдзень таму. Юрась толькі і кажа, што пра сваю літаратурную творчасць. Вераніка мала цяміла ў літаратуры і думала, што ейны цяпер ужо муж звар’яцеў.

Калі вяселле адгулялі і госці разышліся з кавярні хто куды, яны з Юрасём паехалі на кватэру, якую ён зняў літаральна днямі. Грошай будзе мала. Свякруха шчыра стараецца прыняць выбар сына (сыночак, нашто табе жаніцца з той жыдоўкай?), але жыць пад адным дахам ім нельга (сэкс пад бокам у бацькоў – не тое).

На кватэры, дзе стаялі як след не разабраныя рэчы, Вераніка пераапранулася з вясельнай сукенкі ў звычайны халат. Спраўдзіла, каб сукенка нідзе не была падраная – здаваць жа назад у вясельны салон. Акуратна павесіла святочны ўбор на плечыкі і села змываць твар, намаляваны на замову візажысткай. Юрка адно зняў гальштук і расшпіліў верхні гузік на кашулі – ён сядзеў пры ноўтбуку. Нешта набіраў у вордаўскім файле, заціраў, зноў набіраў.

Вераніка схадзіла ў душ і зрабіла сабе гарбаты. Якая шлюбная ноч, халера яе бяры?! Так і не дапіўшы гарбату, яна паслала свежую бялізну на ложак, легла на яго і нечакана заснула.

Яна сніла дзяўчыну нечуванай прыгажосці, што варажыла ёй на картах і казала незразумелыя рэчы, ад якіх рабілася страшна. Казала пра бабулю, пра мужа, пра яе саму. Вераніка ажно закрычала ў сне і падхапілася.

Юрась усё яшчэ сядзеў пры ноўтбуку, і жончыны крыкі яго напалохалі. Ён павярнуўся да яе з нямым пытаннем на твары, але не ўстаў і не пайшоў супакойваць.

Маладая жонка зноў легла, хутаючыся ў коўдру, хоць у пакоі было горача. Чамусьці менавіта цяпер яна адчула нейкае непапраўнае ліха і пашкадавала, што не едзе ў Бялынічы.

12

Стужка навінаў niadola.by

Дзяўчына лёгкіх паводзінаў «пракаціла» кіроўцу на $2 тысячы

Расійскі дальнабойнік не падазраваў, якім бокам яму вылезе сэксуальная прыгода на трасе М1.

Небараку знайшлі раніцай 23 ліпеня непадалёк ад Кобрына. Яго пабачылі калегі, якія ехалі ў бок беларуска-польскай мяжы. 35-гадовы расіянін ляжаў проста на ўзбочыне дарогі побач са сваёй машынай. Ён быў у непрытомным стане, што з ім адбылося, не памятаў.

Пасля праверкі салона аўтамабіля кіроўца не знайшоў там сваіх грошай і дакументаў. Гэта і прымусіла яго звярнуцца да беларускіх праваахоўнікаў. У размове са следчым памяць спакваля вярнулася да расіяніна, і ён прыгадаў, што пазнаёміўся на трасе з дзяўчынай, якая прапанавала яму інтымныя паслугі коштам 20 даляраў за паўгадзіны.

У выніку гэтай прыгоды расіянін страціў у 100 разоў болей грошай, ды яшчэ і застаўся без дакументаў.

Міліцыя вядзе пошук спакуснай рабаўніцы.

13

Радыкс: Сонца ў Шалях, Венера ў Скарпіёне ў злучэнні з Плутонам

Авантура на мяжы магчымасцяў, дзеля якой трэба набрацца моцы. Вялікай моцы.

Мужчыны, ад якіх сілкуецца носьбітка, пасля маюць праблемы з галавой – ад мігрэні да поўнага псіхічнага разладжвання. Гэта не лекуецца. Таму аб’ектаў на сілкаванне трэба абіраць такіх, каб без жалю ўшкодзіць іхныя мазгі. Дальнабояў, якім фантазіі стане адно на зліў паліва. Або журналістаў «Нашай Нядолі».

Мілана апошнім часам амаль штоночы вылятала са сваёй кватэры ў вобразе кугакаўкі, дабіралася да найбліжэйшай трасы, дзе ператваралася ў жанчыну. І абавязкова знаходзіўся разява, якія спыняў машыну, калі бачыў абсалютна аголеную дзяўчыну.

Калі-нікалі яна яшчэ да прыцемкаў лавіла спадарожныя і ехала далей ад Мінска, а пасля заходу сонца распачынала паляванне. Потым зноў лавіла спадарожныя і дабіралася дадому: насланнё працавала круглыя суткі, таму дамовіцца на падвоз было нескладана. Скрадзеныя грошы сталіся прыемным бонусам за начныя «камандзіроўкі». Але пасля такіх экспедыцыяў абвастраўся болевы сіндром, і Мілана вымушаная была піць моцныя лекі, каб шыю «адпусціла».

За содні перад задуманай авантурай Мілана пастанавіла даць сабе адпачынак. Яна прабавіла ноч у сваім ложку, а ўдзень пайшла гуляць па горадзе.

Няпраўда, што заможныя каханкі ловяцца ў кампаніях вядомых і знакамітых – Мілана натрапіла на такога ў «Кароне», куды зазірнула адвячоркам набыць прадуктаў і пашукаць у тутэйшых крамах адпаведную падзеі сукенку.

– Я Стась! – сказаў ён. – А калі я вас некуды запрашу?

І тут на яе накаціла да болю знаёмае адчуванне – перацяла подых, быццам паблізу распылілі атрутны газ. Адчуванне дыму і смуроду. Пацямненне ў вачах. Халодны пот на скронях. Мілана яго пазнала, а ён яе – не. Яна пакаціла свой вазок з прадуктамі да касы, дзе стаяла зусім невялікая чарга. Досыць хутка разлічылася і рушыла прэч з той «Кароны».

– Я вас усё адно знайду! – гукнуў Стась.

Яна прыспешыла хаду і змяшалася з натоўпам пакупнікоў, што выходзілі з гандлёвага цэнтра. Сукенку Мілана знайшла ў іншым месцы. Калі ж вярнулася дадому, то сказала Мурмуру:

– Я сёння сустрэла Мамона. І мне ад яго нікуды не падзецца, на жаль.