Текст книги "Вяртанне Ліліт"

Автор книги: Юлія Шарова

сообщить о нарушении

Текущая страница: 5 (всего у книги 6 страниц)

28

Транзіты: Сатурн у 12 доме на шляху да злучэння з натальным Сонцам, Юпітэр і Уран у злучэнні з натальным Месяцам

Рамонт у новай Міланінай кватэры ішоў поўным ходам, і яна знаходзілася ўжо ў той шчаслівай ягонай стадыі, калі можна гадзінамі гуляць па мэблевых крамах і прыглядаць сабе канапу і мяккія фатэлі, бо ўсе матэрыялы даўно набытыя і трэба толькі прыспешваць брыгаду будаўнікоў. Думка пра пераезд, які мусіў адбыцца пад Новы год, сагравала Мілану ва ўсіх сэнсах, бо арандаваная кватэра была халодная і непрыдатная для камфортнага існавання.

Яна так засяродзілася на сваёй падрыхтоўцы да новага жыцця, што не звярнула ўвагі на змену ў паводзінах Мурмура. Кот пачаў неспакойна бегаць па кватэры, быццам яго нехта палохаў.

– Што здарылася? – запытала яна свайго кампаньёна.

Мурмур сарваўся з месца, з разбегу заскочыў на зачыненую фортку на акне і павіс кіпцюрамі на драўлянай раме.

– Оўўўў… оўўўў… – праскавытаў звер.

Мілана зняла яго з форткі, узяла на рукі і прыціснула да сябе. Звыклага ціхмянага вуркатання не было.

«Будзе вельмі дарэчы, калі вашэця скарыстаецца сваім дарам празорлівасці! – урэшце пачула Мілана. – Адбываецца нешта фатальнае для вашэці!»

Трэба супакоіцца, сесці і засяродзіцца. Фамільяры проста так не трывожацца.

Калі прычына стала яснай, Мілана парывіста ўстала з фатэля і пачала шнураваць па пакоі.

Ідыётка.

Кватэру набыла. Загнездавалася.

Той дурненькі з казіно, на якога яна навяла насланнё, атрымаў невялікі тэрмін за хуліганства, а затым яго перадалі ў Расею. Там ён выйшаў на волю і загаманіў… Сустрэўся са сваім апекуном па бізнесе і сярод іншага згадаў пра «ісаеўскую бабу» з Мінска. Шэф не ўзяў пад увагу словы пратэжэ.

Пакуль два дні таму не знайшлі цела Ісаева. Аднаго Ісаева. Без дзеўкі.

Яе будуць шукаць. Торбу з дакументамі яны выкінулі – тое добра. Яна прыкметная, а Мінск – невялікі горад, тое дрэнна. Зрэшты, маскоўская мафія сярэдняга звяна не настолькі ўсёмагутная, каб лёгка і танна купіць у Мінску ўсю патрэбную інфармацыю, а Мілана неўзабаве памяняе жытло і не стане вытыркацца.

Але ёй патрэбны быў план В, і яна прыдумала той план дужа хутка.

– Стрыечнай сястры патрэбны пашпарт, – абвясціла Мілана свайму Рабу падчас наступнай сустрэчы. – Складаная жыццёвая сітуацыя, разумееш? Доўга бадзялася за мяжой, а цяпер хоча вярнуцца і пажыць спакойна.

– Будзе зроблена, мая Спадарыня, – адказаў Раб.

У кастрычніку шарэла ўжо рана. Яна ўзяла палітон і пайшла прэч з таемнай кватэры. Ціхі цэнтр за філармоніяй. Інтэлігентныя кварталы. Шоргат лісця пад нагамі і невялічкі дождж. Яна надумала ісці пешшу, бо хада супакойвала.

Мілана выйшла дварамі на праспект да філармоніі, побач з якой людзі збіраліся на нейкі канцэрт, а затым рушыла ў бок Кастрычніцкай. Дарогаю, на Круглай плошчы, збочыла ў парк і доўга хадзіла ягонымі сцежкамі, падкідвала нагамі лісце, занураючыся ў яго сваім спецабуткам Спадарыні. Потым стаяла ля ракі і глядзела на адлюстраванне вечаровай ілюмінацыі ў вадзе.

Кастрычніцка-лістападаўскі Мінск быў на свой лад цёплы і ўтульны, як у ніводную іншую пару года, таму пакідаць яго не хацелася.

Трэба вырашаць праблемы згодна з іхным з’яўленнем. А пакуль час на вячэру. То бок на сілкаванне.

29

Абудзі ў сабе Багіню (Блог Галі Плавінскай)

Вы думаеце, гэта вельмі лёгка – быць блогерам? Мала хто разумее, як шмат мне даводзіцца працаваць. Блогеру трэба рана прачнуцца, недзе а дзявятай. Мой мужчына ўжо на працы, таму снедаю я асобна. Я іду на кухню, стаўляю імбрык і раблю сабе каву. Пакуль яна запарваецца ў маім улюбёным кубку, выштукаваным сяброўкай, майстрыхай Мар’янай, я хуценька бягу ў душ.

Найсмачнейшая ў свеце кава з набытым учора круасанам – што можа быць лепшым! Я смакую боскі напой, седзячы пры французскім акне ў нашай гасцёўні, і гляджу на велічныя і адначасова ўтульныя сталінкі нашага квартала. Мне добра ў фатэлі пад пледам, але разнявольвацца нельга, бо мяне чакаюць справы.

Напачатку я павінная адведаць свайго асабістага майстра па манікюры. Пасля – перакусіць у кавярні ў Верхнім горадзе. Затым у мяне падзея, пра якую я буду пісаць у сваім блогу, – мяне запрасілі на адкрыццё прыватнай цукерні. Адтуль я сыходжу ў гуморы і з пакецікам эклераў, якімі выдатна пад’ем. Тады ў мяне вечарына ў Культавай Кнігарні, праўдзівей кажучы, вечарына не ў мяне, а ў найлепшай беларускай пісьменніцы – пра гэта таксама пазней у маім блогу.

Пасля вечарыны я вяртаюся дадому, дзе мяне ўжо чакае мой мужчына. Я буду валіцца з ног, але стану ля пліты і звару для яго сапраўдную італьянскую пасту (прынесла пачак з рэстарацыі, куды хадзіла на прэзентацыю). Абавязкова дадам туды кетчуп. Памятаеце, я хадзіла на прэзентацыю новага кетчупу вытворчасці фабрыкі «Бальшавіцкая слава»? Дык вось, яны даслалі мне цэлую скрыню з прадукцыяй іхнага новага брэнду Italiano vero.

Перад сном я выкраю гадзінку на працу над сваім блогам, пасля чаго ўрэшце ўпаду ў ложак і засну.

Посуд я памыю заўтра. Галаву таксама.

30

Радыкс: асцэндэнт у Вадаліве

У «Цэнтральным» на стойцы ў гэты час ужо шыхтаваліся пластыкавыя кухлі піва. Публіка, страшнаватая з выгляду для недасведчанага назіральніка, але цікавая тым, хто быў «у тэме», напаўняла фае ўніверсама сцішаным гоманам. Тут не лаяліся, не буянілі і не ўчынялі нічога такога, дзеля чаго варта адарваць ад сузіранняў шаноўную міліцыю.

Мілана ўвайшла ў «Цэнтральны» і стала ў чаргу да вітрыны, дзе разлівалі піва. Сёння на ёй чорныя джынсы ў абліпку, берцы, тоўсты швэдар грубай вязкі на голае цела і куртка-касуха. Сабраныя ў нізкі вузел валасы рабілі ейны твар і строгім, і бязрадным адначасна. Але ў тутэйшым асяродку яна выглядала як уштукаваны на сваё месца пазл.

Узяўшы піва і прыціснуўшыся да стойкі, дзе ўжо і певень нікуды не дзюбне, Мілана пачала ўважлівей азірацца навокал, прыглядаючы таго, хто схільны найхутчэй увязацца ў флірт.

Юрася Карповіча тут не было і не будзе сёння – піша раман пра ліхога Уладара. Мілана ажно пырснула са смеху, калі ў думках прагледзела той шэдэўр. Пырснула – і выпадкова штурхнула локцем суседа.

Хлопец, выглядае гады на дваццаць тры ці нават болей, але трымаецца падлеткам. Высокі, нязграбны, худы, але не танклявы, увесь грубай лепкі – што цела, што твар. Бялявы, блакітнавокі. У непрыгожым абліччы ўсё ж праглядаецца нешта шляхецкае.

Лукаш. Імя абіралі бацькі-вернікі. Пяць хвілінаў як студэнт. Некалі будзе выдатным праграмістам, бо проста добрым нецікава. Астролаг-самавучка. І піва яму яшчэ нельга, але ніводная з прадавачак пакуль не папрасіла ў яго пашпарт.

Ад звычайных мужчын патыхала алкаголем, курывам, потам або парфумай, жарсцю, нянавісцю, славалюбствам, маладушнасцю, лютасцю. Ад носьбітаў ішла гарачыня, у якой адчуваўся пах пякельнай смалы і серы.

Ад Лукаша павявала мяккім цяплом, прыроду якога Мілана не магла зразумець. Ён не праглядаўся. Не звычайны юнак, але і не носьбіт.

Яны павялі размову гэтак нязмушана, як тое бывае паміж людзьмі занадта блізкага кшталту, калі яны выпадкова знайшлі суразмоўцу на свой капыл. Вакол Міланы і хлопца ўтварылася нібыта абарончае поле: у агульным гомане яны маглі размаўляць вельмі ціха і пры гэтым чуць адно аднаго.

Лукаш меў дзіўную манеру не трымаць позірк на суразмоўцы, але тым не меней ён заўважыў, што Мілана даволі часта паварочвае галаву сюды-туды, быццам спрабуе размяць цягліцы. Спытаў у новай знаёмай, ці не баліць ёй шыя. Потым моўчкі паклаў далонь на ейную патыліцу, замружыў вочы і праз хвіліну апусціў руку. Боль, на які Мілана пакутавала ад моманту ўцелаўлення, цалкам знік.

Потым яны ішлі начнымі вуліцамі, абмінаючы кансерваторыю, ратушу, катэдру і французскую амбасаду, – ладная чарнявая Мілана ў сваіх звонкіх берцах і шыракаплечы цыбаты Лукаш, які апавядаў пра свяцілы і планеты, пра аспекты паміж імі, пра дамы і куты гараскопаў, пра транзіты, прагрэсіі і саляры. Пра ўсё, што яна і сама ведала, але ў выкладанні Лукаша гэта гучала як літаратурная апрацоўка старадаўніх казак.

– Я люблю глядзець натальныя карты. І яшчэ я люблю залазіць на дахі і глядзець на горад. Толькі з апошнім бывае крыху складаней, чым выпытаць у чалавека дакладны час нараджэння.

– Хадзем.

І вось яны ў пад’ездзе Дома-ля-стэлы, дзе Мілана здымае кватэру, на верхнім паверсе пры выхадзе на дах. Лукаш заўсёды цягае ў заплечніку ломік і кусачы, а таксама набор адмыкачоў – не так ужо і цяжка разваліць замок на дзвярах, дзе ўваход забаронены.

– Шыкоўна… – прамаўляе ён пазней, акідваючы позіркам начны горад.

Ён сядзіць па-турэцку, заплюшчыўшы вочы. Тут, угары, так ціха, што нават чуваць, як вецер калмаціць ягоныя светлыя кудзеркі.

– Ты хто такі?

– Хлопец з сякімі-такімі здольнасцямі. У іншым звычайны. Ну, бацькі ў мяне са сваімі прыбабахамі. Хачу ўжо ад іх сысці, усё адно я сам сябе кармлю.

Мілана сядае таксама і туліцца спінай да Лукаша. Адкуль гэтае дзіўнае спалучэнне дзіцячай наіўнасці і старэчай мудрасці? А яшчэ гэтая здольнасць прымаць чужы боль…

– І, дарэчы, я не цікаўлюся дзяўчатамі, – абвяшчае Лукаш. – Таму калі ты меркавала мяне зняць…

– Мела такую думку, – прызнаецца Мілана. – І ўсё ж: адкуль ты прыйшоў?

Лукаш змоўк. А ягоная спадарожніца проста хацела пацверджання сваёй здагадкі.

– Я – выгнаны з Раю, – урэшце прызнаўся ён.

Гэтага і варта было чакаць. Мілана раней толькі чула пра існаванне такіх, як Лукаш, але сама ніколі не сустракала.

– А пра мяне не хочаш спытаць?

– Я не люблю задаваць пытанні, калі ведаю, што на іх не хочацца адказваць. Я здагадваюся, хто ты такая. Чуў пра цябе. Можаш не апавядаць, дзе ты зламала шыю.

– Але можна я запытаюся? Табе паставілі ўмову наконт дзяўчат, так?

Хлопец адно ўздыхнуў, і Мілана пашкадавала, што пацікавілася такімі відавочнымі рэчамі.

– Такое правіла, – распачаў ён. – Я трымаюся ад іх як найдалей, каб не спакушацца. Фізіялагічна я звычайны хлопец, у мяне ўсё добра са здароўем, і гэта дзіка нязручна. Калі ў мяне з’явіцца дзяўчына і я не стрымаюся, тады я страчу свае здольнасці і памру, як чалавек, без права вярнуцца… Разумееш, мне тут кепска, асабліва ў гэтым горадзе, але я не маю права пакінуць яго надоўга – яшчэ адно правіла. Раней нікога з нас не скіроўвалі сюды. Нас надзвычай рэдка высылаюць на Зямлю, а каб яшчэ і ў гэтую краіну…

– За што цябе так?

– Выказаў сумнеў у вінаватасці Евы. Цяпер я змушаны ахоўваць край. Таму пераезд пад забаронай. І дзяўчаты таксама.

Мілана болей не задае пытанняў. Калі робіцца ўжо зусім халодна, яна запрашае Лукаша ў госці. Мурмур некуды знік – яму часам хочацца пабыць на самоце, а можа быць, ён зноў залез у філармонію праз сутарэнне, каб паслухаць сімфанічны канцэрт. Вернецца ў полудзень, эстэт чортаў.

Дзіўна: патрэбнага ёй сілкавання не было, але яна адчувае сябе адноўленай і бадзёрай. Мілана не пытаецца, як Лукашу гэта змаглося. Яны п’юць каву на кухні і не заўважаюць, што спакваля надыходзіць дзень.

– Я люблю світанні і заходы, бо тады святло сустракаецца з цемрай, – сказаў Лукаш.

– Мая хата з Новага года вызваляецца. Хочаш яе зняць і зваліць ад бацькоў?

– Было б файна. А гаспадыня падпіша са мной дамову? Мне ж яшчэ нельга… амаль год нельга нічога падпісваць.

– Я таксама маю сякія-такія здольнасці. Мы яе намовім, абяцаю.

На развітанне ён злёгку цісне левую руку Міланы. Бачыць на ейным запясці пляму як ад апёку – стары месяц з крыжыкам. Сумна ўсміхаецца. Лукаш сыходзіць, а Мілане мрояцца іскрыстыя промні, як ад сонца, і лёгкія абрысы белых крылаў.

31

Сінастрыя: квадратура Месяцаў і Венераў, Сатурн мужчыны ў квадратуры з Венерай жанчыны

Зіма ў той год прыйшла заўчасна, і моцныя маразы ляснулі ўжо пры канцы лістапада. Самагубцы перасталі прагнуць смерці і занурыліся ў ліпучую дэпрэсію ажно да вясны, а паэты перасталі пісаць вершы.

Юрась Карповіч дапісваў свой раман у стылі палітычнага фэнтэзі. Ён не быў дэпрэсіўным суіцыднікам і паэтам таксама не быў. Ён меркаваў, што ягоны раман зломіць паліцы культавага прыватнага выдавецтва. Заставалася дапісаць апошнія раздзелы пра катастрофу крывавага Уладара і пра паўстанне, на якое натхніла зацюканы народ пекная Міліца. Яна знайшла чароўны камень, у якім схаваная сіла, здольная зваліць Уладара… што рабіць з тым каменем, Юрась не прыдумаў, не было часу. Ён цяпер працаваў у шалёным рытме, бо ў Мінску ўрэшце зрабілася сапраўды весела, і журналісту было пра што пісаць.

Гэта ж інфармацыйнае прыволле, калі тузін палітыкаў штурмуе фатэль Уладара Усяе Беларусі. Юрась Карповіч, прыйшоўшы позна ўвечары пасля чарговай прэсавай канферэнцыі ці вандроўкі па рэгіёнах, сядаў за свой раман і ўсё не мог выціснуць з сябе канцоўку. А што, калі «нашыя перамогуць», і раман станецца неактуальны? Такія кнігі добрыя, калі трэба падтрымліваць у людзях надзею і веру, а калі ўсе мары здзяйсняюцца, людзям не да раманаў.

Аднойчы Юрась завітаў пасля працы да бацькоў, выпіў хатняга лікёру і пастанавіў заначаваць на роднай тахце. У тэлефоне сеў акумулятар, зараднік застаўся ў рэдакцыі. Ну, такой бяды, падумалася яму. Раніцай, выйшаўшы на працу і паставіўшы тэлефон на сілкаванне, ён пабачыў пяць прапушчаных выклікаў і столькі ж непрачытаных смс ад Веранікі. Юрася загрызла сумленне, і ён патэлефанаваў, патлумачыў, што быў у бацькоў.

– А чаму адразу не паведаміў? Я хвалявалася.

Ён пачаў апраўдвацца, ды так нязграбна, што сам адчуў: жонка падазрае яго ў тым, што ён не чыніў. Юрась хуценька вымысліў легенду для шэфа і адпрасіўся з працы. Кінуўся ў краму і набыў парфуму, якой Вераніка даўно прагнула. Дарогаю набыў яшчэ кветак і ўвесь такі галантны з’явіўся на ганку дзіцячага садка, дзе жонка адбывала сваё размеркаванне. Юрась калі-нікалі любіў пацешыць уласны ПУЗ шырокімі жэстамі.

Вераніка акурат піла гарбату з выхавацелькай ясельнай групы, якая толькі што паклала малых спаць. Цяпер выхавацелька давала псіхалагічную падтрымку дыпламаванаму псіхолагу.

– Калі мужык загуляе, ён звычайна пачуваецца вінаватым, – навучала яна Вераніку. – Вось як пачне апраўдвацца, будзе занадта лагодны, тады і хвалюйся. А тут, можа, сапраўды ў бацькоў начаваў, га?

Вераніка спакутавана ўсміхнулася, бо ёй карцела, каб гэтая недалёкая кабета мела рацыю. У гэты момант увайшоў Юрась з ніштаватым венікам ружаў і прэзентам, запакаваным на нейкім там другім паверсе ГУМа. Ён быў вельмі мілы з жонкай і калі сыходзіў, то верыў, што ўсё зрабіў слушна.

– Дакладна загуляў… – рэзюмавала выхавацелька.

Літаратурную творчасць Юрась вырашыў адкласці да лепшых часоў, то бок да перамогі дэмакратыі. Тады ж і прыдумаць фінал. А гераічную Міліцу зрабіць бландзінкай або наагул рудой, як жонка.

32

Натальны асцэндэнт у 8 доме саляра, салярны Месяц у Скарпіёне, натальныя Меркурый, Венера і Плутон у салярным 8 доме, салярныя Венера (рэтра) і Марс у салярным 8 доме

Маскоўскія сябры даволі хутка ўзялі след, таму варта было прыспешваць працэсы, каб не зацягваць чаканне. Мілана мусіць знікнуць, а замест яе на сцэну выйдзе зусім іншая асоба. Але спачатку трэба падчысціць канцы – намовіць Раба на начное спатканне.

Зайчыкаў быў гатовы служыць ёй ва ўсім, але рабіўся ўпарты, калі заходзіла пра час і месца сустрэчы. Раб сам абіраў тэрыторыю і час, прычым свае рабскія справы ён рабіў у абедзенны перапынак або прыдумляў нейкія неадкладныя нарады ды інспекцыі пасярод дня, а сам ехаў пакаштаваць звонкага бізуна Спадарыні. Як быццам адчуваў, што ўначы можа здарыцца нешта некантраляванае.

Мілана пачала яго шантажаваць: паведаміла, што больш ніколі не прыйдзе. Ён не мог доўга пярэчыць сваёй Спадарыні і ў выніку ўсё спланаваў так, каб вызваліць сабе ноч.

Спадарыня гэтым разам затрымлівалася. Зайчыкаў пачаў турбавацца: Міланін тэлефон маўчаў. Толькі блізу першай задзынкаў дамафон, і Раб нарэшце пачуў у слухаўцы ейны голас.

– Адчыняй!

Сёння яна была апранутая вельмі звычайна і нават не ўзяла бізун. Паводзілася не як строгая Спадарыня, а як нахабная дзеўка, што занадта шмат сабе дазваляе. Гэта было парушэнне правілаў гульні, і Раб пачаў ператварацца ў Васіля Мікалаевіча Зайчыкава. О, ён умее матыліцу з галавы выганяць!

– Загадаю, каб цябе ў лесе адымелі дзесяць дзецюкоў, а потым, калі выжывеш, прыстрэлілі і ў тым лесе закапалі.

– Ты ведаеш, варыянт! – амаль са смехам прамовіла дзеўка, і Васіль Мікалаевіч паглядзеў са здзіўленнем. – Я акурат думаю, як гэта ўсё зладзіць… ты ж дамовіўся наконт пашпарта для маёй сястры, так?

– Хрэн табе ў вочы, а не пашпарт! – раззлаваўся начальнік Упраўлення высокай маралі. – Мала таго што выцягваеш мяне на спатканне ўночы, потым спазняешся, дык яшчэ і хаміш.

– Ды я ведаю, што дамовіўся. І да каго ісці, ведаю. Раб…

Тут Васіль Мікалаевіч не вытрываў і з усяго размаху выцяў дзяўчыну па твары. З прыгожага носіка пабег маленькі струменьчык крыві.

– Дарма ты так. Але ўсё адно для цябе гэтая прыгода павінная была кепска скончыцца, – прашаптала яна і паднесла раскрытую далонь да ягонага ілба.

Васілю Мікалаевічу раптам зрабілася горача, затым – млосна. Перад вачыма паляцелі залатыя мухі і паплылі хвалі. Ён паваліўся на падлогу і пачаў качацца, схапіўшыся за галаву, у якой быццам пасяліўся шалёны бубнач. А тая паскудніца бярэ ягоны тэлефон і нешта ў ім шукае. А цяпер яна адчыняе акно, залазіць на падваконне і… Не, яна не скочыла долу – у яе раптам выраслі магутныя чорныя крылы, твар змяніўся ў агідную пыску кажана, а маленькія вочкі засвяціліся чырвоным.

– Бывай, чмо балотнае! – прапішчэў кажан і мярзотна зарагатаў.

Затым пачвара ўзмахнула крыламі, зрабіла кола гонару па пакоі, пабіўшы жырандолю, і вылецела з кватэры на вуліцу. Ашалелага Васіля Мікалаевіча трэсла ліхаманка. Ён думаў, што сэрца зараз спыніцца. Ледзь дацягнуўшыся да століка, ён схапіў тэлефон. Але ў спісе кантактаў было пуста! Журнал тэлефанаванняў таксама быў вычышчаны!

Ён не ведаў, каму тэлефанаваць, бо не памятаў нават нумара ўласнай жонкі. Васіль Мікалаевіч ужо не быў упэўнены, што праз нумар 102 выклікаюць міліцыю, а не хуткую. Страх і паніка замяніліся разгубленасцю, а разгубленасць – незразумелай тугой. Ён залез з нагамі на ложак і скурчыўся ў позе эмбрыёна. Так ён і праляжаў да раніцы, пакуль не пачуў звон мабілкі. Гэта быў Правераны чалавек, але Васіль Мікалаевіч забыў ягонае імя. Няшчасны начальнік Упраўлення панёс нейкую лухту пра страшнага кажана, які будзе чакаць яго на дварэ. Потым пачаў прасіць, каб яму падрыхтавалі вольную камеру ў СІЗА КДБ, бо толькі там кажан яго не дастане.

Занепакоены Правераны чалавек прыляцеў на кватэру, у якой учора ўвечары пакінуў Мікалаевіча ў добрым здароўі і цвярозым розуме. Пабачыў шэфа і пачаў вагацца, ці не выклікаць яму псіхіятрычную брыгаду хуткай. Потым падумаў, што перадаваць палкоўніка ў рукі санітараў, ды яшчэ на чужой кватэры, будзе неасцярожна. Згроб Мікалаевіча ў ахапку і папёр на вуліцу. Той працягваў трызніць пра страшныя чырвоныя вочы кажана. Калі ж Правераны чалавек урэшце загрузіў яго ў машыну, Мікалаевіч ціхенька загугнявіў:

– Я – Раб, я – брудны чарвяк, я – чмо балотнае…

33

Транзіт Сатурна праз натальнае Сонца

Пераканаць Таню, каб прыняла даверанасць на кватэру, было досыць лёгка. І перадаць ёй ключы, каб хадзіла карміць Мурмура, – таксама нескладана. Мілана змушана імправізавала, бо ведала, што лік ідзе на дні.

Паводле легенды яна ехала за мяжу на дужа выгадную працу і чакала візы. Гэтую легенду яна пасля будзе так ці іначай падтрымліваць (мае адзін безаватарны акаўнт у сацыяльных сетках). З яго яна будзе пісаць Тані рукамі іншай носьбіткі, бо знікнуць назаўжды – гэта падазрона. Далей трэба зняць з рахунку ўсе грошы і перахаваць іх у зацішным месцы: яно знайшлося ў лесе непадалёк ад лецішчаў на аршанскім кірунку чыгункі.

Затым яна мусіла павыганяць з новае кватэры будаўнікоў, нават калі яны не паспелі нечага дарабіць. Брыгадзе яна заплаціла наперад і мовіла «да пабачэння». Будаўнікі тое ўпадабалі.

Мурмур трывожыўся, бо разумеў, што з сяброўкай адбываецца нядобрае. Мілана загадзя перавезла яго на новую кватэру і дзеля супакаення фамільяра пераначавала там, а потым вярнулася ў Дом-ля-стэлы.

З Таняй яна развіталася, калі зразумела, што выканаўцы ўжо ў Мінску і шукаюць яе. Цяпер яны не пакінуць цела і зробяць так, каб не засталося ніякіх слядоў. Гэта добра.

Кожны дзень можа стацца апошнім. Кожная гадзіна можа стацца апошняй.

Чаканне лёгка было б параўнаць з камерай смяротнікаў, але для Міланы яно болей выглядала на непрыемную аперацыю, праз якую абавязкова трэба праходзіць з той ці іншай перыядычнасцю. Толькі тут дакладна запланаванага часу няма.

Кватэрнай гаспадыні Мілана заплаціла яшчэ на год наперад, і тады на сцэне з’явіўся Лукаш пад выглядам стрыечнага брата, ціхамірнага хлопчыка без шкодных звычак (так, ён не курыў). Маўляў, Мілана з’язджае на год за мяжу, а пакуль у кватэры пажыве сваяк-студэнт. Прыстойны выгляд хлопца і крыху наслання – і кватэрная гаспадыня пагадзілася.

– Можаш прыняць гэта як падзяку за вылекаваную шыю. Я некалькі тыдняў жыла без болю, – сказала Мілана свайму прыяцелю, калі той запярэчыў, што не можа аддаць ёй грошы за кватэру.

Каб пазбавіцца наструненасці, яна гуляла па крамах з вопраткай і мерала ўсё, што бачыла, не збіраючыся нічога набываць. Навошта, калі ты не ведаеш, у якім целе вернешся на зямлю?

Месяц рос, і да поўні заставалася колькі дзён.