Текст книги "Новые письма темных людей (СИ)"

Автор книги: Марат Нигматулин

сообщить о нарушении

Текущая страница: 5 (всего у книги 10 страниц)

Valete!

Datum ex Peterburgum.

Appendix.

Omnes nos scire, quo magister noster Constantin Semenis non totum diurnarista, sed etiam ipse poeta est. Debitum omnes illum carmenis, qui ipse scribunt ad suam amicis in epistolandi, nos non posse immisi cum epistolas haec in libro, debitum nos non habeo pecuniam, et librum nostrum sic parve esse. Sed melioris carmenis nos colligero et collocaro in haec appendix. Nos credum, quo lector noster valde delectare debitum phones divines carmenibus in verum Latinam et Antiquam Graecis linguam.

Antonina et Dennis.

Unum calida autumno in die

Antonina et Dennis simul guzzle.

Quod voluptatem in tam mirabili autumn

Eat in gazebo, quod Antonina villa in hortum.

«Volo, carissime Dennis, placenta,

Si vis, tunc vos erant hoc certa?» –

Antonina interrogavit, iacentem in parte eius.

«Puto ive had hodie nunc pulchellus.» –

Dennis respondit, manducatione collyridam,

Potus ejus aqua vita, et manu prensis eam.

«Heus, da Aegyptium dulcis, misellus servus,

Cum ea, mea infirma salus sentit melius!» –

Abdomen de Dennis a vestimentum multo ablatus,

Tactus de manu est mollis pelles et album eum corpus.

Dennis ruminat pullum et adipem de fluentem mentum.

Musculi eum nescio opus, ita infirmus, as a pullum.

Antonina et Dennis, sic porcos, piger et crassus,

Quamvis hoc statu multo pro es beatus.

Lit tunc Dennis et Antonina ebrietas jucundum,

Sic amatores et dormierunt circumdata cibum.

Ad hoc ex dumis de Faun emersit,

Post eum suis civibus surrexit.

Tunc in hortum Antonina descendit de caelis Bacchus.

«Ut sem multo magna cibus – hic vos a can bonus tempus!» –

Dixit ridens gluto, simul hydria de Falernian in manus.

Deinde misit in os suum a mensa Antonine racemus.

«Qui operatur multum, et non vinum bibere,

Et qui dormierit, non potest plene manducare!» –

Locutus est bona Deo in principio festo honorem,

Tunc coepit porta Antonina manducare ad vorem.

Cum Fauns comederunt omnia possent et reliquit amatores solus,

Antonina et Dennis evigilans a somno, erigens caput eius.

«Carissime Dennis, reprehendo cellarium!» –

Antonina dixit, questus a mollis cervicalia sursum.

«Qui comederunt omnes nostri cibum et bibit vinum?» –  Dennis interrogatus.

Hoc tempore audivit in frutices magnum silentium recedat risus.

Discipulus-urinator.

Haec fabula capit in symposio principium,

Ubi discipuli constat bibere vinum modicum.

Habent multum vilissimum vinum de Tauris bibit

Et quia cito surrexit ebrius et animum perdidit.

Unus discipulus erat, quod omni differens aliis:

Est fun et ebrius festum eam dilexit magis.

Ipse maxime dilexit ad vinum bibendum,

Et dilexit, ut ipse ut sequitur vescendum.

Erat nomine discipulus Dennis, qui bene vivant erat.

Et est manifestum, cum eam pueritia vixit in voluptate.

Ipse bibit quod multa per vini calicem,

Et tunc dedit fera choro et in mensam.

Tunc ille arreptaque sedem, et sollicitudin eius in humanis.

Clamantes: «Te turpis, et doctores non erit auxilium vobis!».

Antonina, qui accepit cathedra on capite, iratus.

Dicit: «Erit tibi horribiliter punitur, sneaky asinus!».

Postero die venit Dennis ad Antonina pro tormentum.

«Facti sunt ut urinator, quod nomen meum glorificandum!».

Ad hoc tempus, erat nunc novembris, et quia erat frigus.

Tunc abiit cum Dennis et servi ad columpna flumen magnus.

Caelum color sicut plumbum, cum flumina flante Boreas potens,

Magnus fluctus turbida aqua navi, quae as novaculata, oscillationes.

Tribus sapiens abiit trans tempestas mare in pelvis,

Si pelvis erat magis solidum, eam diutius fabulam illis.

Dixit gubernaculo: «Vos, urinator, nolite timere!».

Tunc duo servi impulit Dennis in abyssum frigore.

In impenetrable tenebris Dennis descendit,

Manus a frigore paralyticus, sed lucet accendit.

Antonina Dennis dictum, imo debet invenire monstrum,

Latentes penitus in imo, sed sursum populus ad devorandum.

Diu in harenosum imo erraverunt Dennis;

Reliquias naves vidisset in magnis numeris.

Hic enim magna navis, aliquid terribilis apparuit,

Sic nigrum gutta, magnitudine walrus, as rana sicut.

Ad hoc, funem, qui coniuncta Dennis cum navis, fractum.

Caedibus aptae ventus pulsante navis, privati a subsidium.

Negligens servi in navi bibens vinum, in Dennis non vultus.

Navi in Borey ex subvertit; et demergatur stulti ebrius.

Dennis exsurrexerunt in turbinum superficie, pro supernatet adhaerere,

Usque ad hoc tempus imo monstrum piger et stultus servi manducare.

Tempestas sedatum paulatim, stetit omnino propius ad noctes,

Et mane Dennis sustulerunt tulit in navis piscandi piscatores.

In domo Antonina.

In divites domus Antonina vixit bonum,

Nulla tribulationis, non sciens dolorum.

Videbatur die omne festum Antonina mea,

Semper onusta dapibus a mensa marmorea.

Tota domus impleta est ex incensum odore.

Erat enim omnes populi fun et dulcis sopore.

Omni die Antonina hospitio chorum indecens,

Servis implacabile corporibus suis quatiens.

In genua carmina de Antonina legere poetarum,

In antiqua et sacra linguarum complicatum.

Multi servi amoribusque certaminibus Antonina habebat;

Inter eos sunt multa pulchra et adipem pueri effeminate.

Unum calidum et infectum vespere aestate,

Cum odore flos calcis arbores ubique penetrat,

Antonina a Parva theatrum in domum retro a luxuria currus.

Quae venisset in locum, ergo quod cito terebravisse factus.

Antonina tunc magna jurare servi dictum,

Dicit: «Veni huc, a putrida pars a cibum!».

Antonina ei ferre ingenti lucustarum et uvas multum,

Tam bene fed mulatto servus ludere amor et peccatum.

Mox servus, cum tormentum trahentes ad pedes, grub attulit,

Lectum servus George, exuding salutem, in cubiculum intravit.

«Tolle vestimenta tua, mea piger servus,

Etiam, voluptatem mihi tota nocte tempus!».

Georgius tunc spoliaverunt, in unum braccae mollis mansit,

Eius fragiles aqualiculus quatiens, cum ad lectum Antonina misit.

Antonina blandior Georgii crassus sinus adipem In ventre.

«Diu tua musculi opus non scire, exercitia fuisti non facere!».

Heroes comedere pingue cibis erat cum excessus,

Tunc totus ad vestes deponeret Antonina et Georgius.

Cum obscena voluptatibus indulgere placuit,

Ut pede lectus sub eis in vastitatem et fregit.

Lavantem Julia.

Factum est autem una die ad mare Scythian in litore tacit,

Ubi in Meridie Tauris Antonina cum suo servi requievit.

In gloriosum mensis iulii nox erat tamen quiete et calidum,

Et populus in litore egressus est in tenebris ad natandum.

Iulia, amicus Antonina, abiit in talis noctibus unum

In litore, quod erat ab saxa longe in absconditum.

«Nemo videre me in litore, non ego me molestum,

Tranquillitas in aqua frigida lavabit corpus tenera meum.».

Cum magna difficultate venit Iulia ad litus:

Iulia infelix infirma cor tritis et grave spiritus.

«Ego mendacium multum, multum dulce et pingue cibis manducare,

Et postquam movere paulo; ego sanus modus vivendi frangere.

Nimis longe me non confirma musculorum; fiunt flaccus.

Ego rotundatis et factus est mollis, et meus venter ablatus.».

A aqualiculus, quae musculus erat prius, Iulia delicata tetigit.

«Ego ante sicut a dea Diana, est nunc a Venus ad similis coepit!.».

In arena est alba Iulia vestimenta eius habitu vespere,

Sed paruum pedes crura strode versus fluctibus mare.

Quid agatur in omnibus Dennis observabant in petris et ex speluncis,

Quae corpus Iulia pulcherrima et delicata fueled infinita passionis.

Sed in eodem tempore, non dicam ut quisquam noluit,

Quia de ira a Antonina, eam domino et regina, timuit.

Cum omnes in reprehenderit in Iulia in mari aqua lavit,

Tunc rustled in montibus pinus, et risum Zephyr volavit.

In terra et lapides Zephyr Dennis suscitavit

Et eum versus fluctus maris cum Iulia portavit.

In fuga Dennis vestes omnes perdidit et nudus stetit,

Et tunc, sicut rana, ante Iulia in aquam cecidit.

Μια φθινοπωρινή μέρα.

Την ημέρα ένα κρύο, βροχερό και παγωμενός,

Με το γκρι του ουρανού οταν φύσηξε ο ανεμός

Σε ένα δροσερό βουνό ανέβηκε ειμαί,

Από θάμνους μικρά οδοντωτά καλυπτεταί.

Άνοιξε μου τη βαριά πόρτα ξύλο κέδρου από,

Μπήκε στο σπίτι λιτό και μικρό, αλλά ζεστό.

Άναψε φως στο σπίτι το μικρό μαι,

Και μετά πήγε στην κουζίνα, και

Στη φωτιά σου φτιάξω καφέ τον εαυτό σας,

Να ήταν παχιά και σε αυτό στάθηκε το σουπάς.

Αυτός στο τραπέζι κοντά στο παράθυρο για να καθεταί,

Δείτε στο βουνό, το δάσος με άγρια καλυπτονταί.

 «Γω τέλεια. Όλα καλά μου στη ζωή!» – σκέφτομαι τωρά.

 Το χιόνι έξω από το παράθυρο, σπάζοντας μικρά δεντρά.

De schola.

Nuper, totius societatis factus est notus

In Moscoviae, in una schola populus.

Doctores mired fornicatione et luxuria,

Quod etiam et non pudet eorum vitia.

Oblitus magistris omnibus bonis moribus,

Et alumni in eorum viliores fiunt prorsus.

Unus magister cum discipulis simul dormiens,

Alia cum eis cervisia et vino post opus bibens.

Similia unus magister fun cum pueri lenis,

Et aliis agitur vinum et tobacco cum eis.

Purus arcu bibendum post classes pueri noster,

Sed sunt valde laudat propter hoc magister.

Nulla magister, etiam Director domine,

Latine sacra non scire, non classica legere.

Dolor, medicinae et corruption florere –

Quid est quod adduxit doctores schola nostre.

Et hoc est quod theologia prorsus oblitum,

Et nunc ego legere damnati saecularis poetarum.

Omnes poetae et scriptores profani isti

Athei, ebriosi et terribilis fornicarii.

Pushkin erat ebrius cum uxor peccator,

Lermontov erat interfectorem, odio Imperator.

Tolstoy, dignus nisi de nostra scolded,

Sancta theologia blasphemaverunt et vilified.

Volo dicere profani scriptores:

«Ego volo te mortuus maxime omnes.».

Haec «artifices» meritas doloris intolerabilis,

Sit eos ardere in flammis inferni sunt terribilis.

Η σκοτεινή άνθρωπος.

Έζησε στη γη ένας δημοσιογραφός,

Ήταν ένα σκοτεινό ανθρωπός.

Όταν ήταν μικρός ακόμα παιδί μικρός,

Έκανε κοπάνα σχολείο συνηθώς.

Όταν έγινε μεγαλύτεροι εφηβός,

Άρχισε το κρασί πίνουν με τους φιλός.

Μετά έγινε ενήλικες, μεγάλωσε ανθρωπός,

Μπήκε στο πανεπιστήμιο για δωροδοκία αυτός.

Το επάγγελμα του δημοσιογράφου έχει σπουδασέ,

Αλλά μόνο ήταν πολύ τεμπέλης για αυτό κανετέ.

Κάθε βράδυ έπινε το κονιάκ με τους φίλους ιδιό,

Και το πρωί έχει πονοκέφαλο και το μυαλό.

Είναι, ωστόσο, αποφοίτησε πανεπιστημιό,

Πήγε να εργαστεί στην εφημερίδα κιτρινό.

Και επειδή σχεδόν τιποτα δεν ηξερές,

Άρχισε να συνθέτει τις ανοησίες διαφορές.

Έγραψε για τους εξωγήινους και τους βρικολακές,

Για ένα παγκόσμια κυβέρνησης μηχανορραφιές.

Έγραψε για ένα τσουπακάμπρα και γη επιπεδής,

Για ό άνθρωποι στο Φεγγάρι δεν πάμε καθόλου επισής.

Σύντομα πολύ γνωστός είναι εγινές,

Έγινε όλους τούς άλλους είναι γνωστής.

Έγινε ακόμα πιο χαζή, έγινε ματαία,

Πίστευε ό ίδιος, τι είναι ιδιοφία.

Όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο σημαντικός,

Αν τότε δεν εκλεγεί αυτό το άτομο προεδρός.

Vespere ratio de marxismus.

Iterum mirabile erat vespera illum,

Iterum ventus ferebat iucundum.

Cecidit iterum ad parcum coccinum solis,

Ab Oriente venerunt arcana quaedam tenebris.

Cum antemnis et domos effusus in crepusculum,

Ego mensam lucerna includitur, accepit librum.

 Inscriptio videre in occulto liber vetus:

«Marx et Engels, tres volume conventus».

Ego aperuit codex, legere librum,

Et spe gaudentes; verborum horum.

De his singulis divina libris, –

Hoc est realis carmen de mentis.

Magna Marx, ut Apollo, aut Hermes,

Verba tua sunt sanitatem proprietates.

Illic es multus de dogmata falsum,

Sed unum verum schola tantum.

Sunt iustus repetita dogma omnes magistri mendaces,

Sed creans potest tantum de Marx magna imitatores.

Omnes mendaces clamare ovis as,

Sed marxist semper maneat tranquillitas.

A marxist non scire lacrimae et dolore,

Ipse antem omnia probat sine clamore.

Marxism est salus humanum animum,

Alia exercitia trahere eos ad infernum.

Verbum Marx illuminat humanitatis semitam,

Per spinis ducit ad meliorem et beatior vitam.

Ύμνος Ασκητική.

Για την αγία και απλότητα θεία,

Είσαι κάθε δίνεις την αληθεία.

Τα παλάτια ποιος χρειαζεταί,

Οι θησαυροί τα ομόλογα και;

Δεν χρειάζονται ρούχα καταραμενό,

Από την οποία σάρκα ζεσταθεί μονό.

Ακόμη και ενώ, όταν είναι χιονί,

Το περπάτημα γυμνός πρεπεί.

Ποιος χρειάζεται το φαγητό συνθετή

Όταν ένα νερό και απλό ψωμί;

Πολλά τρόφιμα κάνουν αδυναμούς

Άνθρωπος και τους αρρωστούς.

Μόνο η μεγάλη ασκητικής

Μπορεί να είναι εντελώς υγιής.

Απραξία σιγά-σιγά τον άνθρωπο σκοτωνεί,

Αλλά πραγματική ευδαιμονία δεν παρεχεί.

Σε θάνατο ασθενοφόρο και την ασθενειά

Προκαλεί τη λαιμαργία και την τεμπελιά.

Τεμπελιά – η μητέρα όλων των ατελειών,

Και το έργο – ο εχθρός όλους γνωστών.

Αγαπούν άνθρωποι ηλίθιοι και αδαείς

Να φάνε καλά και να γλυκά κοιμηθείς.

Ο άνθρωπος με τα γουρούνια δεν τρωεί,

Ο άγιος δίπλα ασεβείς δεν θα καθισεί.

Μισώ αυτά τα ποταπό τους αμαρτωλούς:

Ας είναι ζωντανοί στην θα πάνε κολασής.

Μέθυσοι όλα καταδικασμένη να υποφερεί,

Αλλά μόνο ασκητική για πάντα αποθηκευτεί.

Φίλε μου, μην τρως λιπαρά, δεν κρασί πινείς,

Δεν σκέφτεσαι τα άσχημα, τον καπνό μην καπνιζείς.

Τον σωστό δρόμο αν ακολουθείς,

Ευτυχία και υγεία τότε θα αποκτησείς.

Σχετικά μεγάλη, ευτυχισμένος, φύση πανισχυρή,

Συνεργαστείτε μαζί σου είναι μια χαρα μεγαλή.

Ultimum primae parte.

Meam epistolare ad professores et responsam illum.

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salvate!

Certe, scribere in latinae bene, qui scribere in linguae rossicum, sed me timet, quo mea litina non tam optimum, et Vos possum non intellegerum me. Gratias ago ad Vos sine numerior, enim Vos mittero me haec vocabularium et aliquam libres ad themae «latinae mediaevis» et aliis. Me nunc laetitiam et gaudia mea non sciro finis, quoniam me in omnia vita mea non potentiando invenirio tam gute, quod teutonici dicitur, libres.

Me sciro, quae est vir Dominus Alexander Podosinov (vel Subpopulus, se dicto haec in latinae), et me laborarunt cum illum studiam libri; ergo me possum dixi, quo libri est meliori et optimae, et, quid graeci dicitur in causam simularum, – πολύ γλυκό. Magnissima gratia ex me ad Vos de adressum haeci vir dignas et aliam virorum tamen; sine Vestrum auxilium me possum retinaculum cum eus totum trans socialiam rate «Incontactum» sive trans aliis rates.

Me volo quaererunt, Vos scire, quae est Doctor Alexius Lubzin (sive Amoritus – in latinae)? Me nuper legerum illum libri novae, qua nominatum «Creperum omnestudium», et decet dicit, quae haec libri verum est, et auctor illum – philologos-classicos doctum et pedagogos subtilis.

Me scribo in Vivarium novum in latinae, sed illum non respondi. In Scholae Novae me erit scribero in vicine futurum.

Ex omnes latinorum libres mea libri amoritissima – est libri «Epistolae obscurorum virorum»; etiam me amore «Epistolae novae obscurorum virorum ex Francfurto Moenano ad Dr. Arnoldum Rugium rubrum nec non abstractissimum datae». Nunc me scribo unae libri in latinae, quod me loqui ante, et haec libri est simulatio «Epistolae obscurorum virorum» et me titulavit eam «Epistolae obscurorum virorum novae. Epistolas honestas rossicis virorum, qui magister Constantin Semenis colligero in haec libri». Se Vos volo, me mitterum aliqui partes ex haec libri ad Vos.

Valete!

Datum ex Moscoviae.

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi (Ita enim praenomen tuum inveni latinizatum) studiosissimo s.p.d.

Pro utraque epistula gratias ago. De Neovivariensibus autem, qui nihildum tibi responderint, noli demittere animum, sed ad Gregorium Belikov et Alexium Belousov nihil cunctatus scribe eorumque scholas Latinas, quae in studiorum universitate Lomonosoviana et Pozarskiana habentur, per occasionem frequenta.

Alexio Philtrio (qui et Ljubshin) nonnumquam diversos inter conventus occurrebam, semel collocuti sumus, neque tamen me dixerim illum recte novisse. Ceterum tibi assentior: est vir doctissimus atque Latinissimus qui multos insuper libros Russice tradidit.

Ecce novos tibi libros omnimodo utiles addo; primum omnium inspicias A. Scatebrani initia lectu dignissima (quorum recensio repiritur hoc loco: ***).

Bene vale!

P.S. At opus tuum, cuius mentionem fecisti, libenter percurram oculo. Mitte, sodes.

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salvate!

Gratias ago iterum enim omnes libres, quae Vos transmitterunt ad me: haec libres est verum divinae, et me nunc gaudereo valde. Cum haec epistolae me etiam missum partes ex libri meam «Epistolae obscurorum virorum novae». Exemplum, quam me mittero ad Vos, – est prima scriptio et nihil etiam.

Me oportet narrarui parve de meam libri, quae nominatur «Epistolae obscurorum virorum novae». Haec libri famosum (sive pamphletum), in que me satiricarum «obscurorum virorum» nostrae tempore: hac est multibus politicales, diurnarii, blogeram, scriptores (quod reales, tam et fictam). In epistolas, de que libri constiti, nostri «obscuri viri» scriberam ad amicis suam et narrarunt de suam vitae publicum et privatum. Thematicae epistolandi rectae et simplex est: tenebris homines colloqui de vinum, de cerevisiae, de «quod nos ebriosum erat», de rumores novissme, de politicae et vitae publicum. In omnes epistolas auctores singularum demonstraro suam inscientiam et stultitiam. Epistolas omnes scribendi in unum stilis egregium; in illum multo locis crassum. Me credero, quo libri mea optima et ridenda est, et Vos erit ridereo multo, quando perlectum illum.

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi optimo s.p.d.

Omnia tua accepi gratiasque ago. Laudo summam industriam tuam, quae opere isto patet, multum sane laboris imposuisse videris. Macte virtute! Revera ius atque fas est, ut non solum ex Latino convertamus, sed etiam ut Latine ipsi loquamur, Latine scribamus et imitemur auctores quam optimos (sive classicos), tam recentiores probatos.

Attamen sunt haud pauci, qui stulte dicant Latinam esse linguam mortuam, Latine loqui atque scribere esse insanum, impossibile, inhoneste. Tales ut dedecorentur, servare scribendo debemus Latinitatem, id est ipsam normam Latinam, grammaticam rectam.

Ut afferam nonnulla exempla, opus tuum nominasti «Epistolae obscurorum virorum novae». Latinius autem esset: «Novae epistolae obscurorum virorum», vel potius «Novae obscurorum virorum epistolae» (novus et vetus plerumque praeponuntur).

Neque placent ista: «Epistolas honestas rossicis virorum, qui magister Constantin Semenis colligero in haec libri». Fiant secundum grammaticam Latinam: «Epistolae honestae virorum Russorum, quas Constantinus... hunc in librum  collegit», sive «Virorum Russorum epistolae honestae, quas Constantinus... hunc in librum collegit».

Sed inspiciamus initium epistulae primae:

«Salvate! Doctor Dimitrius Trabus salutant magister Alexander Panchin, profundissimus de biologus russians et luce in tenebris». Recte esset Salve! (salve!

Incipias igitur sic: «(Doctor) Demetrius Trabus (magistro) Alexandro Panchin, Biologorum Russorum  peritissimo, ... salutem»

Et sic porro. Libri tui consilium est bonum atque audax, sed grammatica et verba quaedam sunt emendanda.

Quoad epistulas scribendas, ecce libellus quidam: ***. Sed multo melior est Iosephi Jimenez Delgado symbola, quae continetur collectaneis «Latine scriptis» (pag. 215-232).

Quid plura? Perge audacter, ut coepisti. Ceterum te admoneo, ut scribas ad Alexandrum Suppopulinum (Podosinov) et Gregorium Belikov (qui apud Universitatem Pozarskianam Latine docet).

Optime vale!

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salve!

Gratias ago, quo Vos lexi libri meam et scribo de erroris meam!

Me accipi Vestrum epistolae et lege de grammaticis erratis in mea libri. Me oportet dixi, quo certi (sed non omnes) erratis me facere in textum consulte; haec est proprietas stilis et generis libri. Me νόμιζα sic: se omni viri in libri indoctis multo, – illum decet scribere cum erratis in litterarum. Me scire, quo oportet scribe «Salve», sed non «Salvate»; sed in primum «Epistolae obscurorum virorum» (1517 anno) omnes homies scribo totum «Salvate» vel «Salutant», et non «Salve». Etsi aliquid erroris me facere per accidens, – haec erratis me utique correcti cito.

Celeriter me mitto ad Vos aliquid carmina suam. Haec carminis decet erit appendix ad libri.

Iterum gratias ago et vale!

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi sal. pl.

Sententiam tuam, cum ipse similiter atque tu unquam senserim, bene intellego. Attamen, amice, non omnia hercle decursu tot saeculorum conscripta, quaeque eo magis apud posteriores leguntur, sunt nobis imitabilia. Participes enim I Latinitatis Vivae Conventus (anno 1956 Avennione celebrati), viri huius nostrae aetatis Latinissimi, solam grammaticam classicam nobis Latine scribentibus normativam esse decreverant. Idem decenniis post P. Caelestis Eichenseer confirmavit hisce verbis:

«Norma autem Latinitatis est ipsa antiquitas Latina, maxime aetas Latinitatis «classicae» quae dicitur, id est auctorum optimorum. Haec normae condicio imprimis ad grammaticam spectat...» (Eich. Us. 5).

Et denuo: «Iterum iterumque graviter monendum est solam Latinitatis antiquitatem esse normativam, non ita medium (quod dicitur) aevum neque tempus humanismi neque tempora posthumanistica» (Eich. Hod. 85).

Si igitur hoc praeceptum observare nolumus, sumus quasi Latinitatis vivae adversarii, inimici quidam, nonne? Tales similesque Iohannes (sive Ianus) Novak salse irridebat carmine «O Latinitas!»:

«Studia Latina, Latina,

qui colit non fideli – deliter,

ima in latrina, latrina,

dispereat crudeli – deliter...»

Sed istuc iam satis est. Ecce novos tibi libros mitto, inspicias hanc quoque paginam ***, ubi optimum lexicon Russico-Latinum invenies.

Quidnam de Mosquensibus, iamne responderunt?

Vale!

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salve!

Gratias ago multo quo mitto ad me novum libri.

Scilicet, me legere haec decretum de Latinitatis Vivae Conventum, quod erat in Avinionum in anno 1956. Certe, me memorari bene haec loci ex haec documenti. Sed nos decet memorari, quo «Viva Latina» – est non publicum ordo, non motio, non factio politicam, sed hic est informalis grex.

Ergo decreti Conventum non habeo potentiam iuridicae, sed habeo totum commendationis character. Ergo nos non debere parere haec decretum, et nos habeo libertas in quaestiones grammatici. Et nemo non possunt nos iudicare!

Me scribere ad omnes homines, inscriptiones quae Vos dare me, sed respondi totum dominus Belikov.

Nuper me inveni aliquantum iuvenes pueri et παίδι in scholae meam, et in die Mercuri me inceptum docere eorum Latina linguae.

Etiam gratias de bonum libri. Si Vos possum, mittere ad me, amabo, duo libri: «Epistolae novae obscurorum virorum ex Francofurto Moenano ad Dr. Arnoldum Rugium rubrum nec non abstractissimum datae» (me legere haec libri retro, sed nunc me non habeo eorum) et «Epistolae obscurorum virorum de concilio Vaticano» (haec libri me non possum invenire in Interratum absolute).

Cum haec epistolae me mitto meam carmina et etiam aliquantum epistolae ex meam libri «Novae epistolae obscurorum virorum...» (haec epistolae maxime obscenum est).

Vale!

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi s.p.d.

De neglegentia tua decretorum Avennionensium Lugdunensiumque doleo, sed suadeo, ut assidue discas grammaticam Latinam, praesertim morphologiam, terminationes verborum recte ponendas. Namque eodem modo quo nunc scribere soles, epistulas forsan privatas tantum componere (et quidem in initio saltem) licet, neque tamen opuscula publica. Istud genus scribendi a lingua Latina longe abhorret.

Libri autem quos quaeris mihi absunt.

Cura, ut valeas!

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salve!

Me multo metuere, quod me violare Vos sine voluntas vel fortuito. Me rogare veniae Vobis, si me laedere Vos suam contumeliam ad decreti Conventum! Si me affero ad Vos dolores, – veniae dare me, amabo! Me non volo haec...

Nuper me in morbum cadere; haec est sic novum morbum, de qua omnes loqui nunc. Credi in me, – nunc me noscere studiose grammatica et morphologia, et morbum non problema est. Et me erit scire omni!

Amabo, non perdidi debitum stultitiae meam! Nunc me valde pudet debitum meam actio malum!

Si Vos respondere, – me erit in VII caelum debitum felicitas.

Vale!

Post scriptum:

Rogare veniae, quod meam epistolae multo confusum.

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi suo s.p.d.

Noli animo cadere, res se bene habent. Lege Suppopulini «Linguam Latinam. Введение в лат. яз. и античную культуру» nec non Oerbergii «Familiam Romanam», quam tibi tradidi, per occasionem autem linguae Latinae frequenta scholas, quae illic atque hic (apud studiorum Universitatem Pozarskianam, in Museo Graeco-Latino etc.) Moscoviae habentur.

Quod vero Latine scribere audes, bene facis, sed observatis grammaticae legibus Latiniora conare. Scisne proverbium «festina lente»? Es iuvenis multosque habes prae te annos, itaque labore studio voluntate ad magnam paulatim peritiam pervenies.

Ut finem epistulae faciam, valetudinem tuam cura diligenter!

Epistolae Alexandrum Suppolinum ad Maratus Nigmatulinus.

Alexander Suppopulinus (qui et Podosinov) Marato caro salutem dicit quam plurimam!

SVBEEV!

Veniam da mihi, Marate, quod tam longe tibi non respondebam – eram aegrotus (grippo, si tale verbum barbarico uti possum).

Magno mihi gaudio est, te Latinitatem tam amare et colere. Non sum certus me tibi bene Latine scribere posse, quia non habeo usum in lingua Latina loquendo et scribendo. Sed conar!

Quid nunc lingua Latina scribis? Opus scientificum, romanescum, lyricum, memoriale, phantasticum, epistulare? Satisne bene linguam eam scis, ut aliquod praeclarum scribere possis.

Si vis, unum parvulum fragmentum textus tui mihi mittere potes, ut qualitatem prosae tuae aestimare possim.

In primis accipe duas meas notas de epistula tua.

1. Pro SALVATE debet SALVETE esse;

2. Non debes mihi in plurali forma scribere et dicere. In lingua Latina non existunt tales formae. Quisque servus etiam imperatori «TU» dicebat.

Cura, ut valeas,

Alexander, Basilii filius Suppopulinus

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexander Suppopulinus.

Salve!

Magna gratias ago quo tu respondi me!

Me scire, quod grammatica mea non bene est, sed me amore lingua latina πολύ-πολύ, quod Graeci loqui. Utpote grammatica mea nunc infirma, me decidere, quo decet scribe opus in generis simplicis, – libri meam est satura. Me multo amore libri «Epistolae obscurorum virorum», et me cogito, quod erit bene si scribe similia libri.

Librum mea nominari «Novae epistolae obscurorum virorum» et componi ex multum epistolare. «Auctores» de epistolare est moderni politici, officiales, diurnaristos, scriptores etc.

Me credo, quod libri mea bona est.

Vale!

Post scriptum:

Cum haec epistolae me mitto parte ex libri meam. Haec parte te possum videre infra.

Epistolae Gregorium Belikov ad Maratus Nigmatulinus.

Gregorius Marato sal. pl.

Ignoscas mihi moranti responsum, nunc autem tibi paucis verbis rescribam. Quamquam valde laudandam tuam voluntatem Latine scribendi puto, apperte tamen dicere audeo. Ea lingua, qua tu scribere conaris, nullo modo lingua Latina est.

Prima sententia tuae epistulae recte hoc modo scribi debuit:

Me opportet narrare parve (melius breviter) de meo libro, qui «Epistolae etc» nominatur. Hi libri famosi, in quibus ludibrio viros obscuros nostri temporis habeo, id est multos viros politicos, diurnarios, scriptores cum veros tum fictos...

Confer hanc sententiam cum litteris tuis, ut intellegas tibi grammaticam linguae latinae accurate religioseque colendam esse.

Nullo modo offendere te volo, tantummodo suadeo, ut primum grammaticam discas deinde scribas.

Cura ut quam optime valeas!

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salve!

Haec erit epistolae brevi. Me volo communicare optimum novitas. Nuper me dico Vos, quod in scholae me creare circum Latinitatis.

Nunc VI iuvenes et puellam studere Latinae cum me, etiam XI volui incipere studere Latinam. Nos cognovi Latinam III horae in septimanae. Nos labore ad principium parallelum legere. Nos decidere, quod decet inchoare docere Latinam cum libri Ioanni Duns Scoti «De primo principio». Omnes meum discipulis valde laetari, et nostrum circum ditatur!

Me etiam docere Latinam omnes dies et noctes, et in medio Aprilis me vehi in Petropolis ad «Olimpiadae Latinam», qua erit in gymnasium DCX. Vos erit esse in haec calculum?

Etiam Dominus Suppopulinus respondere me, sed ipse odi me debitum meam «Dog Latin», quod anglicis loqui.

Vale!

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi sal. pl.

Puto te nunc feriis frui, nonne? Gaudeo quidem, quod Olympiorum pericula facturus es, talia similiaque proderunt et ad linguae peritiam acquirendam, et ad comparandos amicos Latinos. Egomet Petropolim non ibo, numquam enim in schola docui neque discipulos Latinos, qui hoc in certamine exhibeantur, habeo.

Ibi forsan Alexandro Suppopulino cum discipulis occurres, itaque carpe diem.

Vos iam circulum quendam una instituisse optimum est. Tractatum de primo principio ignoro, nec tamen dubito rem esse bonam et lectu dignam.

Haec paucissima in praesenti,

bene vale!

Epistolae Maratum Nigmatulinum ad Alexius Slednikov.

Salve!

Gratias ago magnum, quod Vos mitto valde optimum libres ad me!

Quod de diebus feriarum, tunc non: in urbi nostri pueri discere etiam unam septimanam.

Nunc me absolvi meam librum «Novae epistolae obscurorum virorum...» et editum illum in Interratum. Me subscripsi haec librum non suam nomine, sed nomine «Constantinus Semenis». Quando Hutten editum suam «Epistolae obscurorum virorum...», tunc illum subscribere haec librum nomine Ortuinum Gratium.

Hac est relatio ad librum in Interratum: ***.

Nunc me faciam translatio librum in Rossicum Lingua et quando absolvi, – tunc misi haec translatio (et exemplum Latinam) ad Constantini Semini.

In vitae meam omnes optimum est et me laborare cum linguam meam omnes dies et noctes.

Si Vos delectat sermones meam, tunc relatio urna linquere: ***.

Bene vale!

Epistolae Alexium Slednikov ad Maratus Nigmatulinus.

Alexius Amorathi s.p.d.

Tandem contigit mihi ad epistulam tuam respondere. Si vales, bene est, ego valeo. Utramque copulam, quam dederas, libenter inspexi et acroases, quas apud Lomonosovianos habueras, revera per pulchrae sunt muhi que placuerunt. Neque tamen scripta, ista maxime displicuerunt; sed meam istuc sententiam pro certo scis, non iam iterare volo.