Текст книги "Новые письма темных людей (СИ)"

Автор книги: Марат Нигматулин

сообщить о нарушении

Текущая страница: 4 (всего у книги 10 страниц)

Nos vivere in Petrucivis sic in mel et non scire dolores: nos habeo pecuniam in numerum valde et omnes dies ad nos veniam multibus homines abundantis et dare ad nos horologiam aureum et argenteum, monetis de generosis metallam, autovehiculiis etc. Etiam nuper ad unae nostrae iuristae pater studentium ignavum et, quid anglicos loquitum, – obtusum, dare praedium cum terris silvanis et ageris circum. Haec bonum et honorabilis vir amor suam paedis (παιδιά) valde, et in nunc annos illum filia ex scholae in nostrum Universitetae arroganter, et me audidi in andronis ex unus andros (άνδρας), qui illa voleo in facultatis philosophiensis arrogantero, et si est verum, me erit possum acciperum unus beneficium uberis, et me erit curant et facerio omnino, qui ita puella in nostro facultatio adveni.

Esti novariis est bonum, sed non totum, ergo nos nuper caperum delegatiae ex Pharrisiae, quod in nostrum bursum ducero nostris amicus Dmitrius Monedulus, quo est vester alumnus, et nunc ipse enitior animus permoventis proventes, – ipse nunc sunt parasitis Universitatis Pharrisiensis, et accipero multum aurum ex ganzae gazae universiae, et vos scire, quo Franciscas universitates est institutes pecuniosi et illum habeo multum aurum ad contis, quod dicitur teutonices, vel in logariasmos, quod dicit graeci, in cambiam Helveticis et Bahamiensis. Hospitis erat meliorandi valde, mansuetudinis in colloquam cum nos, illum singularo iociandi, risandi, vinum biberandi et in alimodum ludis carten luduandi. Me longiori temporem opinari et putarum in malum mentensis affectis, qui omnes haec franciscandis philosophos est «ranies», quando nominatur illum in patriae nostrae, sed post haec parvis colloquae me modificariam suam existimatio ad haec genus. Unus professor philosophiis ex Sorbonae adveni ad me et dicit: «Quad me laudare, se me possunt spectari vos, qui est meus occultis magister, et me non posse simpliciteri credero, qui me stare ante vos! Vos est magnissimus ex dialecticis post Evaldus, et etiam Gegelius non frater ad vos, quo vos superior Gegeli!». Haec professor ex Pharrisiae vir honorabilis est, et me scire, qui illum habeo multum pecuniam ex redituum studentibus, et omnes alios hostes loquitatum de ipse, quo illum profundus et subtilis philosophos scholae novaescholasticos, et illum ergo amicus mirxistam benitas. Omnes homines volunt totum felicitas in vita, et omnes ex nostrum amicis scire, quo felicitas est pecuniam sum. Sed omnes hac sunt vilitates, ergo et conservaro haec in paxem.

Vos percontasivi, quomodo nos disquisitium cum studentes oppositiones, quae in numeri valdium in civitas nostrum, et me respondidi ad vester quaesitum: δεν ξέρω, quod in omnibus civitas, sed in Universitatis nostrum nos enecaro quis omnino volocogitatio totum, et non etiam in nostrum Universitetae nunquam mens voluntatis, et non omnes haec iuvenes poetas, hipsteres, oppositiones etc., et in vitae academicae dominatium totalis disciplina baculum vel punitionis, et vos impossunt videre in nostrum facultatae etiam unum studentis, qui discerne ex alios exemplaris studentis; omnes studentes ex facultatio meam est fautores nostrum Presidentius et sodalii partiis «Unitatia Rossica», et non est ex meam studentis inimici Sanctum Principatiae! Haec problematibus nos solvi simplicitiam et elegantiam: vos scire, quo haec bufones ex Ministerio educatione nomizato (νόμιζε), qui nos debito «iudicare sine emendatum ideologiam et politicam», sed haec narren non scire, qui nos impossunt facerendo sicut ex nostram honoria et ex famae bonum, et nos odi illum et volunt assumpsi libertas ex vexatiam regnum, et ergo nos continereo corruptiam in magistratis et ministeriam alimodum, quia «totum corruptia potentum vindictam nostrum educatio», quod nuper dicit noster amicus Alexius Amoritas, quid nunc emittero libri solidiam et aestimabiliam, et titulavit haec libri «Obscuro eruditiam»; in haec libri ipse etiam scribunt hac. Sic ecce, meus amicus, me et aliam professores in Universitatis Petrocivitatis habeo in externorum studentiam vestigatoris, et haec rattis argutis in breviter tempore paeberui ad nos nuntius, quod est conclamarui ad nos, se aliquid studenta conturbandi normales moraliensis «non scribature», – quod est damnarum rectori, decani vel aliae personae officialia ex Universitetae sive ex Ministerio educatione; se hac studens satus sum loquindi orationes contro nostrum Regis et Ordnung magistratis; se studiosus erat perspexit in opus indignitatis, quid est ergasiam (εργασία) ad wurdelis lagis, quat dicitur teutonici, vel in vulgis (turpis) locis, – se nos scribo in Latine classicarum, – quid est douleam (δουλειά) officiantiam, curieren, alimentaries, pantopolies (ex παντοπωλείο), propolies in tabernam etc.; quando in rectoratium sovietis noscero, qui unique ex studentibus nostrum vivere in peccantiam et quaesitum ad vitae, vinum et meretrixen trans laborarum nefandiam et prostituero nostrae Universitetae (me non volo, quat aliquid officialis ex Ministeriis regionalis agnovi, quo nos non solvi stipendium ad studentis nostrae), – nos statim et sine cunctationes exturbaro haec studens et non curat de eo longe.

Me bionum (βιώνουν) et tentarum grossum deliciae ex tamen aciem, quod celeriter sinaniares occupatum nostrae patria; illum adeptiam signalizavi, qui Sina nunc habeo realis communismus in suam dominatiam, et nunc hac prima terra-communiensa expugnare Rossica omnia, et finis est! Me nuper scribere in Schanhaum et n Pecinum, qui me voluntate laborare in illum horae, quid professores in Sina habeo valde pecuniam, quae in Rossicam. Aliquid dicetur, quo sit immoralite sunt, quo sit antipatriotico sunt, sed me contradixi, – esto totum pragmatico, et omnes nostrum patriotam non volo intellegero unae verum sententiae, qua postulavit: «Totum pecunia in vitae solvi!». Me scire, quo nos decet amore betulis, sed me «non perdidi de meam duam guttes oleum», quod scribi meus amatoritatis romanistus Paulis Coelis. Meus amicus Constantin Semenus continerare me in haec sententiae et etiam nomize sicut, et dixit ante suam digressum in Germaniae ad sanatio, quando nos sedere in symposium in honaria exgressum novis filmum Constantini, – seriae tertiam «Ultimus campanum» vel, – quat me nomizato haec in meam generis teunocam linguae, – «Der Sturmglocke»; et magister Constantinis dici cum scyphi vinum in manu, quo «illum volunt, quat crantinum rossa armia siniensia occupatur Sibiriam totum et Moskvae, et Peterburgae, et locis aliis, et stabilare hoc communismus». Me magnam perturbatum, quo noster amicus Constantin post primactium filmum haec subitum abstuliam ex omnes reversi: ex socium, ex parentis, ex scientices, ex pedagogues etc. Nunc me tangero de eam et mitterui nuper epistolae ipsum in Baden; cum haec litterarum me mitto XII lagoenam vinum italiensum, quasi haec vinum ad sanitas bonum valde. In omnino nos vivere bonum et meliorandi; et quat vivere vos in Moskvae suum?

Nuper me scribunt haec carminae heroicam ad Dies Electiam, quando nos iterum confirmaro nomimotiam (νομιμότητα) nostrum Administratio.

Ode ad princeps Vladimir Putin.

O Putin, tu donum pro nobis a diis,

Sicut enim caeci te duce in tenebris.

Heroes de praeterito mundus erit oblivisci igitur,

Sed vos usque in sempiternum amore recordabuntur.

Mundus erit oblivisci gloriosa Trajan et Cortes gestarum,

Quod prius erat, quia Romanis et Spaniards sanctum.

Mundus erit oblivisci opes, bellum et pax opus Venetiarum,

De Florentia potens et superbia ad caelum eius pulchrum.

Nemo memento nunc de illa Medici familia potentia,

Quod et vetustate nimia comminuti ad pulverem historia.

Defluxit inscriptions in antiquis monumentis heroes,

Sed multa sunt, quae in perpetuum manere cum homines.

Mundus oblitus Romanae legiones calcare,

Quod audita in omnia litora Mediterraneo mare.

De Bonaparte bonum et malum agit pereat memoria illius,

Et horrificam verbis et factis Adolf populus oblitus.

Pridem mundi recepit a foeditatem magna bellum:

Sicut utrenia caligo pictures Buchenwald liquefactum.

Plerumque gesta sunt, sepultus in aquae flumen oblivionis,

Sed quidam aqua super, sicut saxa propinquo mare, turris.

Te, Princeps magni, pertinent ad phaenomena genus secundum,

Quod ut sapientes, ut Palladis, pulchra ut Apollo, in sententia circuitum.

Nos semper erit memento de magna victoriis,

Quae fecisti eorum praeclara et mirabilia annis.

Numquam decidet fama tua magna victoriae in Caucasus,

Ubi bis barbari in fecit fuga pudore terribilis a finibus.

Vos adepti estis, pacem et civilibus rebus progressus:

In patria autem creavit multus of aedificia magna et novus.

Sed eadem omnia tua magna res et actus –

Hoc vincens Taurida a saeva et stultus barbarus.

Viret et crescit dives Reipublicae sub sapiens fidem tuum;

Vos metus et odio barbari, sicut ligula populus bonum.

Pontem de incredibili pulchritudine in Bosphoro ascendit excelsum,

Sub eo ingens curia, et tempestas non obruit eum, quia est factus ferrum.

Beatus est qui vivit in terra tua est magnus et dives,

Ubi sub tua protectione divina sunt omnes cives.

Valete!

Scribunt in Petrucivis.

Epistolae Eugenium Radium ad Constantinis Semeni.

Vester amicus ex Rossicam

Scribunt ad vos in Germaniam,

Cum multibus novitates illum vocavit

Et nunquam in verborum ipse circulavit!

Salutes sine numeri me mittero ad vos, amicus meus κράββατης, qui me amoritando amentiam! Me vos amore tamen fortasse, quo nunc me totus conflagrarui ex zelum (ex ζήλια), ubi quando unus noster sodalis delegerui me, qui vos facerunt peccatum adulterium; quat te possum me, – tuam amicum alterum, – ad aliquando pueri molestaro et non etiam diatribunt haec rem cum me!? Vos decet scire, et quapropter me promulgaro ad tuam mentem, quo quando noster socius narrarunt me de tuasi amoritas periculam, – me facerunt malum in καρδία, et me possunt morte in loci hoc, sed celerum auxiliam explantarui me ex unguis de Tod!

Nunc me cubaro in nosocomium vel (sic me placere multi) hospitalium in separatum cardiologiam, et doctores sancirendi me comedere gallinam er aliis frictam volatiles (haec verbum, quod nos omnes scire, est haustus ex germanicos linguae, in quid illum sonaro quod «Vogel»). Me nunc vivere malo et sine-luxuriam, et non me possunt manducare numerialis speciei et subigerunt sedere ad dietae severae, et ergo me cruciaro et non possum dormire totum. Ah, me sicut infelicis!

Se haec possible, amabo, narrarui me de vestrum noviis amantis, quae vos habeo nunc in Germaniae; me haec delectat «ex purum studium scientiam», et me non forte iracundiam ad vos ex haec causum, sed me volunt scire de ipse multo. Me cognovi ex unus socialis, qui vester amicus novus ex Iberiae, ex Barcelonam, et quo illum – chontros (χοντρός) puer. Me pridem sciro, quo vos amoritando pueri obesi et grossum, et qui vos «ganeo, quae ad puelli irii ex tres silvam», et quo vos non potentum praetermittere non aliquid formosi iuveni! Me memorum, quasimo nos tres sive quattuor annorem retro in unum municipium vel stadium, quod dicitur germaniis, quat in Provinciam Tueriam, – me non memoro nomine hoc civitas, et sit malum est. Nos erat in his tempore multum ebriosi, et cerevisiam in nostrum venteris elusum in numerior; nos in vestrum novum vehiculum agerui ex Petropolis ad Moskvae, – ad tuam viam nos veherui, de quam veherui et Dominus Tschaadavius, et de quam haec vir venerabilis scriberam illum romanis «Peregrinatio ex Petropolis in Moskvae». Igitur, nos vehiori ad «locam divinae», qua nominata Provincia Tueria, et superveni nox tenebria, sed translucentia, – quod in Ucrainae, qua est mea Patria. Nos curre in autovehiculum Nipponiensis ad via silvestria, et circum nos erat totum valdis, quod dicti germaniis, vel foresta ampluam et tenebris, et rarum nos potest spectare trans ramulis parvae, aeruscatori et miseri ruris cum vitiosum parastrages domis, in quaem parvulissimam fenestram lux surdus erat. Nos erat valde ebriosi, quod me dicitur retrum, et in haec truculentiam topiae ad nos parerum in formam hallutinationis alimodum umbris, fantomaes et aliam daemonis, et nos forte extimui in hoc locis et in hac tempore, sed in uno momento vos stamatizarum (ex verbum graeci σταματήσει) currus et dixi: «Camarades, me nunc memoraro, quo prope est unus campus puerosum, et in illum nos potest luderam bono valde!». Et omnes nos, quae erat in currum, – me, vos et amicus noster Dmitrius Trabus, – vadedi post vos trans caespitis aliquam multium spinulentum et post enite trans saeptum; sed haeci carnificiam erat non σισύφης, et verum verborum nos legerui in Bibliae, quo «Deus restituero dignas», et nos illum ergo restitutum! In campum nos inveni firmosum iuvenes, qui est XIV sive XV annorem aevum, et nos habeo cum illum bonum «stuprum purum», quat dici nostrum amicus professor Sergius Saveliis; haec meus socius meliorasus est, quatpropter illum me ex bastiliam exciperunt, quando me unum annos retro scandalum facero in restaurantum. Vos invehi in tabernae proximae et emero in illum numeram flascis cum vinum Rossadarum viliteri et cerevisiam Balticae, et post nos exorirum festitum cum pueres. Ad mane nos omnes erat multo lassitudini ex haec operam, et ergo nos somnum sicut cricetinam – in valdi acervi hominem corpuses, et somno nos sic ad cenae. Post nos epularum in viam popinam, in qua nos comederui schaschlicis et biberunt omnes IV scyphis cerevisiam; post nos proficiscium ex hoc landis, et totum memoriae de haec vivum in me... Ah, quatudo tam erat momentes in campus, quo tam erat pueri! In hoc campus erat pueri formosum et sportibus, cum musculis vigoratis et sine adipis ventres grossum, – breve, – quod me amore valde!

Nuper me scribi aliqui carminam, quatpropter me cubarunt in hospitalium et nunquam aliam non potentiam facere. Prima carmina est liberum translationis carminae italici, qua nominatur «Faccetta nera», et alia carmina est liberum translationis rossicae carminae «Dubinuschca».

Missionalis.

Volat aquila super caerulus mare,

De tricolor libertatis super naves,

Transmarinis qui sunt, oportet care.

Mox quoque erit libero serves.

Respice, cubare homo parvus.

Eam gemit ex Intolerabilis labore.

Iam Ire ad felicitas, auxilium et salus

Mox remedium horror tuo dolore.

Ah, mihi pauper barbarus.

Lorem ipsum dolor sit cuter frater,

Nunc erit vita tua nihil malus.

Tu scire leges, ordine et imper.

Carmen de navis servorum.

Heus, trahunt crura, comrades, funem trahere!

Nos ire de calidum arenam in litore caerulus mare.

Heus, trahere funem semel, semel viverra!

In saxa sonantis calida fluctus, et a montes flante aura!

Inter mare et montes, operuit aromas, et nos litore.

Cantu, quod serpit omnibus castellum: nos ambulare.

Nos Iter per arenam, hymnum ad Sol cantantes,

Memor de nostra puellam, ventus valde amores.

Valete!

Datum in Moskvae.

Epistolae Alexandris Tarasovum ad Constantini Semeni.

Salvate, meus studiosus orphanis et miseris!

Me nuper accipero tuum epistolae ad me et responderui ad tuasi quaestationam in meam litteram ad tibi, meus baceolus sive lapis.

Ad meus spectarunt, se dicti verum, te stare nunc ordinariam et miserandum diurnarii; laborarum ad canalis magistrandis erat malum ad tuam animus. Quando te satus sum douleam (δουλειά) in hic loci, – te inciperio mutante in diurnariam burgensis; hac loci et homines, qui laborare in telespectario et diu emero omnino suasi corpum et animum ex dollaries ad capitalum. Te, fortasse, memore sic versam metrici Demianis Pauperum:

Oblecti divinae picturae, serves, me ante vergero;

Suam araneum ferrorum mundi me omni saepiro!

Sed me viderunt ex tuum epistolam, quo aliquo homiensi in tibi vivere, et te habeo potestas ad vitae normale, sed te decet multum modificaro in vitae suam, et totum sic viam te possunt seligero, sed alias viam est ficti. Sed te nunc non est puer parvulus sine mentem et νους, sed nunc te est vir dignas et independens, et te nunc ponero ad suae visitatiocharten titulum «Dominus magister Constantinis Semenis, diurnarius doctum»; te facerendo filmam documentales et docereo populus cum tristis faciei; ergo te suam scire, quo te decet facere. Nunc te vir adultus est...

Sed nunc me non volunt colloqui de haec, et me decet dicit te, quo te facere falsum in suam laborare quod communista; esto grave sunt. Me legeram tuasi textam et possum dixi: omnes commentationes tuam est verum et fortis delirium in bonissimum casum, sed in casum malum omnes haec est totum stercus canis. Quando me legerum commentationes tuam, – in meum capitis oririam novae capilles incanis. Me conflagrare ex pudoris quando legerunt illum, et me non possunt praeposui huc ad studiosam meam, quae illum doctorem, qui te, et illum risandi in vocem sup textam tuasi.

Me memore, quando in unum maphimum (ex μάθημα) nos disputando de «essentiae nomine «socialismus» in theoriam marxisticae», et me comprobaro suam gnomisiae (ex γνώμη) de magnae problemae haec, et docerui, quo primum stadiam socialis commusiensis est stadiae socialisticarum, et posthuc decet communismus inireo; te dicit orationes conto sum et probarui severum, quo socialismus sovieticus – est unum verum socialismus et communismus in mundi omni. Ah, quat te erat stupidum in hoc temporem, et nunc te tamen unus narr, quod dicti Magnissimus ex teutonices, et non te transformarui in miltum annorem! Te – dedecus meus et me non volunt scriberam epistolae ad te et mitterunt eius ex te, – sanitas meam nunc malum exgressum totum, et me omnino tempore infirmum et etiam scriberam suam libres et opusculam non in potentes. Quando me legerum tuam articules me habeo carnificinae magnae, et in cor affectio tripudiarunt sive exsultarunt, et tu turpis et foedus ad me sicut homo, et me odi te valde, quo me odi professori Borisum Cagarlicium; haec rostrum nunc «laborare» (quo significaro habebanturi sinecurae in formae cathedram professoris cum praebendorum solidum), sed illum non scire socialiam philosophiae tamen bono, quod me scire hac. Me oportet obtinero loci haec panem, et me oportet habeo multibus pecuniam in bancam, sed non istud profanus; me, victima regiminis staliniensis, quae in carceram vertiti multum annorem, auctoris divinorum operam, in senium non habeo aliquam (etiam parve) sinecurae! Quat temporem, quat morales!

Post scriptum:

Tuum carminae graecae bonum est, et me laudarunt quando legenrunt illum, sed meis carminam bone, que tuasi, et cum haec epistolae me mitterui etiam translationis carminae revoluniam «Warsaviana» et auctoritatae metrici «Rusticum bellum».

Warsaviana.

Hostile turbinis flante sup nostis,

Tenebris potentias nobis tormentum,

Intravimus fas est proelium cum hostis,

Futura nostra fatum est nim vagum.

Sed superbe et confidenter signum

Certamen de opus servi vexillum,

Vexillum magnum certamen populum

Pro Sancta libertas et optimus mundum.

In pugna cruentum,

Pulchrum et sanctum

Perge et sumus,

Opus populus!

Hodie mori de fame serves,

Non erit amplius tacere honor!

Oculis nostris comrades iuvenes

Mundo de cruce est non horror!

Non evanescunt in proelium

Mortuus enim de magna ideas.

Nos victor carmen et nomina eorum

Erit multis populu as deus.

In pugna cruentum,

Pulchrum et sanctum

Perge et sumus,

Opus populus!

Nos oderunt tyranni coronas,

Catena servos nos magis amor.

Implevit sanguinis populi Trona

Effundam sanguinem hoste de cor!

Mortem sine veniam omnes hostes!

Omnes latifundistes et parasites

Ultionem et mortem ad omnes rex-fures!

Prope aeterna felicitas omnes!

In pugna cruentum,

Pulchrum et sanctum

Perge et sumus,

Opus populus!

Rusticum bellum.

Iterum tonitrua antiqua libertatis bell,

Circa terribilia, quod ipse de tell.

Contra cruenta tyrannidem, populus gravis,

Ire et resurget ad bellum simul nobis.

Sic stare et nos, stetit usque patres,

Pro gloria Patria, contra hostes.

Si tyrannus violat centenaria leges,

Petit de nobis mahemium strages.

Et in mensis, lanugo in populares in qua fugiens,

In populus evigilavi iterum pugna de mens.

Populus iterum irritum armas

Et vade in silva fieri partisans.

Insidiae sperare te in omnibus silvis, in omnibus viis,

Et sanguine policiis erit picta cum viam pulvis.

Noctibus erit clara as die ab ignibus,

Consectetuer tunc facem bellum rusticus.

Et flamme ignis, tinnitus gladiis et sanctae banneres,

Et fetor de charitas caro, et audiuntur ubique voces.

Valete!

Ex Calugiam.

Epistolae Alexium Cultellum ad Alexandro Barcasium.

Me vos salutant cum magna gratiam,

Scribunt ad vos unae carminam,

Et cum vos me colloquavit,

Et non vos in mentem damnavit!

Salvate, Dominus Doctor meus et magister vitae viam!

Me ad longum temporem non scribunt ad vos, et hac non bene est, quaeso vos est meus magister in nationalismorum artibus, et ergo me decet singularum scribere ad vos et colloquam cum vos de vitae vestrae et sanitas etiam. Rogaro, veniam me, vestrum studiosum malum et ineptum. Me scribere ad vos nunc non «simpliciteriam» vel «familiariam», sed cum grossum causam in quaestationes rossicorum nationalismum; auf haec quaesitum me cogitato ad III septimanae, sed nunquam scire, quo me oportet scire! Nunc me narrarum ad vos essentiae causae haec.

Unus noster amicus nuper vectitare in provinciam aliquid quod turista, sed non quod communis turista, sed totum quod turista-bellatoris, et in omnes locis, in quid illum erat, amicus noster facerunt alimodum iniquitatis et legum violatione. Illum circumirunt in vehiculum novum cum illum amicis et cum furto ablatum ex unam βάση στρατιωτική ferrum et armorum ad vicis longiquam; in omnes hic locis illae raptaro terribiliteri agricoles et paysanes, comburero domies et aedificiam oeconomiam, violaro mulieren etc. Vos, quod et omnes doctum et bonum viri, potenti expavi ex omnes hac horroribus: illum etiam puellam X annorem non commiserunt, et cecidi illum pateri, et posthuc puellae pudicitiam et cecidi etiam. Et quando haec vir regredi in civis nostrum cum magnam pecuniam et cum saccis aurum et garrirunt de omni, quo cum illae erat, – nos omnes partibus exsultarui, et partibus horrescerui, et etiam nos omnes perturbatum parve. Et nos omnes quaesivi eam: quod ipse non includerui pactum cum conscientiae sua? Et illum respondero, quo illum caedero (suam ipse dixit «victimam») totum male homines; ipse dicit, quo quaesivi paysanes: «Russische vos est sive non?». Et si illum responsi «non», – ipse caedero illum non longe. Et meam rogatio hoc est: «Admissibile, quo una nationalista rossiana, tam est bestia fulviae, caedere, raptare et comprimere paysanes in Mordoviae et provinciam aliam?».

Me scire, quo vos Beatus Presbyter est, quam egalitum Apostoli omni et Patrorum Ecclesiae; ergo vos certo sciro, quo nos decet facerunt nunc. Etiam me volo percontari: «Facero vos in vitae suam simili vel non?».

Vivere in monasterium, quod in palatium vos vivo retro!

Valete!

Ex Rostovum.

Epistolae Eugenium Fedorum ad Constantini Semeni.

Salvate!

Nuper me colloquandi cum vos in novae vestrae programmae, qua nominatur «Ad vivo», et nunc me satis habero post hic! Vestra programma est verum aliqui meliorandi et multo bonum, me gratulare vos cum hac proventum! Nos possum essent inconcordiam in quaestationes asperes, sed in totum nos concordi et unitandi: omnes sic nominatur «progressives» et «modernes» nos decet caedere in necessariam, et punctum! Nos posse essent amicis, sed illum non; haec pedicules non nostrum amicis, sed illum omnes agentes americaniensis est.

Et quod nos potentum dicitur nunc, quando ipsios vitae sicut bona! Me vivere valde bonum, et quod caseus in oleum volveran! Nicht, nicht me clamaruis de sua vita... Sed quando vita vestra? Me audiatum, quo vos nunc in iponiam vivere: unus meus gnoristos, quae laborarum in «Canalis Primum» et in «Rossicae XXIV», et illum dico, quo director generalis «Rossicae...» non satur laborum vestrum. Hac veluti dictum, quo vos sunt ebriosus immortalis, et quo si vos longe ad loci laborarum erit veni in statum ebrium seu sup elementis interdictoram, – ipse vos mitterui sicut unae feli! Ah, quo in mundis facerendo nunc, si diurnarista (et non aliqui, sed ductoris programmae) non possum habeo bibunt vinum ad loci laborarum! In temporem soveticalis totum hic facero diurnarii ad locis suam, sed post veniori haec «novae tempore», – et nunc nos non possum bibit quando volontare nos! Lupa, lupa, lupa, – lupa americana, qua totum possunt merdare, – hac omnino illa facero! Non, non possum vivere populus nostrum sine vinum: «vinum non bibunt, – ad nos non vivunt», quad Vladimirus Sanctus dicit! In unum die me bibero lubens minorum una vel duam lagoenam conjacis; et me habeo bonam sanitas, et non me scire morborum et dolores! Etsi jecuri raro afflictum stare, sed haec omnes «parveles», quod in populum loquitam.

Nuper me congredi cum Marinae Le Pen in Hiltonum diversorium Moscoviensis; nos colloqui de multibus subtiles problemandi rossicorum nationalismum. Illa erat «sine mentem» ex me, et singulari loqui de me aliquam verborem bonum: et «Generalis braviensis», et «Mein tapferer Bursche von Sturmabteilung» etc. Posthuc illa insectare ad me et me absolutum compressum! Post illa peteri (sicut Peteni) me scriberam ad ea carminae de themae aliquam historicae Francogallicae; et me conquirero «Canticum Schuanes». Haec carminae vos possunt spectari ante.

Canticum Schuanes.

In aquilonem fortis ventus iterum,

Cum cruenta regimen incipit bellum,

Et populus circum cubitum ad cubitus,

Bellum per reditum veteris tempus.

Iterum ire in silva, capere arma.

Horror fabulas expandit fama.

Iterum seminat in area albus terror,

Bellum nostrum ducit sanctum et cor.

Rebellorum heroes gratias aeternae,

Omnes pugna eorum pro gerne.

Nos iterum ambulo congregata,

In qua omnes involvit a vocata.

Auxilium nos a vento, gelu et a nix –

Hostis potest contra nostrum vix.

Latent post rubi – de miles praecedit;

A offa insonuit, et sanguinem fundit.

Nostra skis erit ad remotum vicum

Et totum silva repleti clamor ferarum.

Sub signis Christo pro moralitas bonum

Nos ad beneficium belli in totum.

Nos receptum, abscondere paludes,

Et nos aequalitas paulatim overtakes.

Anulus nos circa compressa arctis,

Quod factum ad nostrum horrendum mortis.

Post scriptum:

Nuper me etiam scribunt metrice de vinum, sed hac parve maerori. Hac ante.

Me vir, quo multo biberum.

Me vir, quo multo biberum,

Te non legerui morales.

Grave obesi palpebrum

Post medinoctis obliviones.

Me raro erat sobrium,

Tua cibum – ad me est gustus,

In caput mea – defectum,

Et cervix lagenae – angustus.

Me vir, quo multo biberum,

Vos non intellego meam aestum

Brumis periri nivis ad corpum,

Cubaro fatigarior ad cursum.

Cura ut valeas!

Datum ex Parrisiam.

Epistolae Michailium Clerum ad Demetrius Trabus.

Salvate!

Dignitatissimus professor-dialecticos salutant innumerabili suam amicus Demetrius Trabus!

Nunc, in die electionis, quando sicut non in dies alii «peuple manducare», me scriberam ad vos cum mentenibus malam, debitum noster candidatus demonstrarui sibi sicut asinum mortum sine etiam Ohren. Quando me cogitato de Paulum Mammillum, – in oram meam arefio et dentis meam satus stridere ex irae! Haec monstrosus ολιγάρχος, haec ventriosus vervex cuyrucis, ist Narren ohne Bildung und Ordnung! Nauseosa bestia burgensia!

Nunc omnes accipero risendae super nos, et humilitate nos, et scandalizare nos, et laedere nos etiam! Et quod nos facerunt postquam? Omnes nunc risi super nos et sine haec stultis Mammilis, et post illum capitularum seu calamitam illum omnes stare risi totum in magnum voce! Hac por nos problema magna est! In hoc temporem omninum destructum et degeneratiam nos, – philosophos Universitate Peterbergensis, – qui sicut apostoli dei est, – Volk non diligere totum, et omnes iuvenes spectare ad nos quod ad circulatores aliqui vel ad meretrixen!

Sed quod vestri negotiam vaderui? Nuper me audiren, quod vos iterum perveni in hospitalium cum delirium tramentis, sed me non scire, verum haec sive non. In vestrae programmae nuper cursum Boris Cagarlicius; ipse nullo tempore non erat bonam marxistam, – Stalinum ipse amore non valde, et etiam ille dici quandam, quod sodomitas et lesbianes – «etiam homini», sicut ille dixi. Vos decet cogitato ante sic, quod vos invitatum in studium vestram.

Nuper me scriberam aliqui carmenibus, et nunc mittero illum ad vos.

Urbs Moscoviae.

Cum venero in Moscoviae, egregie aurum,

Omnia trembles cum superbia cor meum.

Latius Rhenum et Danubium simul in tuis plateis;

In nocte non lucet etiam clarius quam iucundum dies.

In nubila caelum et morbi tristique candidae et alba nubes,

Sicut flumen, in undas Moscoviae ingressus luxuria naves.

Multa sunt tabernas, plena viands genera omnes,

Etiam prouincialium in tabulis et in amet pantries.

Ventum est frigus flante iocundum,

Portantes omnes sopor et lethargum.

En rutilans moenia Novae Urbis reflectitur lux Solis,

Lumen quod implet angulos civitatis, omnes plateis.

Hortis unica pulchritudo possumus ingens vide numerus:

In hieme sunt lac album in aestate – ranas viridius.

Pueri et puellae in Moscoviae pulchra, ut Veneti speculis:

Tan in cute lenis et delicata, musculi mollis et circa genis.

O Moscoviae, quod reduc mihi gaudium,

Dicere deinde ego iustus non possum.

Bataviae modus vivendi.

De pulchra et dulce cibum,

Venit in ore, te delectamentum.

Illic multus exquisita cibus,

Etiam urbanum circulus dapibus.

Ego manducare tribus diebus,

A mensa, non ambulare questus.

Ego manducare lucustarum ingentis

Et manducantibus agni adipem costis.

Ego bibit septemdecim vini amphoris

Et cados magnum cum cerevisia paucis.

Mea pauperibus iecoris reticulum,

Ipsa moritur, ut infelix stomachum.

Sed dum ego adhuc viveret manere

Phasellus adipem et vinum bibere.

De magistra socialis mortale.

O foeditas, aviditas, nequitia et humilitas,

Vos non evanescero, quat illa moriatum,

Et omnes firmatis et bonum virorum hilaritas,

Quat ille sexies vires defodero in solum.

Nos omnes vivere sup tuos vexationis,

Non scire vitae sine aliquando dolorem,

Nunc non flero, quat tu deinde defunctis,

Non sonarum cantatae in tua honorem.

Nos te tam memorem in somne sonitum

Nullus verbum optimalis de te nos dicit,

Tuos flagrum nos dorsi non misericordum,

Et sine te nostram esse liberum vivit!

Vivere in charitas et amoritas cum mulieren suam et aliam!