Текст книги "Замалёўкi (на белорусском языке)"

Автор книги: Сергей Давидович

сообщить о нарушении

Текущая страница: 7 (всего у книги 10 страниц)

Многiя гэтак думаюць...

Хутка расхапiлiся танюсенькiя лустачкi сала, апаражнiўся ад бульбы саган, а бабуля нават не прысела – усё тапталася вакол стала i вiнавацiлася:

– Эх, шкада, што куркi не нясуцца пакуль... Выбачайце, мае залаценькiя... I хлеба...

– Так, матка! Хопiць малiцца! – перабiў бабулiн боль старэйшы сын. Даставай бульбу-насенку. Я тым часам падыду да брыгадзiра па каня, i пачнём сеяцца – няма часу слухаць твае байкi.

– Бульбачка ў варыўнi. Я яе i ў мяшэчкi набрала, i прыгатавала, мае залаценькiя, – запэўнiла бабуля i з радасцю дадала: – Яна ўжо i храсточкi пусцiла, будзем хутка маладзенькую есцi...

– Кiнь ты свае храсточкi-мяшочкi! – зноў перабiў яе сын. – Мы тут рашылi так: хопiць нам цягнуць з цябе апошнiя жылы – як-нiяк, ты ж наша матка. Возьмем мы па кавалку зямлi на тваiх сотках i – кожны сам сабе гаспадар. Мы да цябе не лезем, ты – да нас...

– А мае ж вы залаценькiя! – пляснула далонямi бабка. – А навошта ж нам дзялiцца?! Бярыце ўсе мае соткi i...

– Не-е! – ужо са злосцю сказаў сын. – Нам твайго не трэба! Мы пасадзiм СВАЮ бульбу на СВАIХ участках, а ты – на сваiм. Зразумела?

– Поле ж адно, – сумна адзначыла жанчына, – i мы адна сям'я. Што ж, мы барозны будзем лiчыць потым, цi як?

– Не хвалюйся, матачка! – рассмяяўся малодшы сын. – I пра гэта мы падумалi: кожны калкамi абазначыць сваю мяжу. У цябе будзе таксама свая мяжа!

– Ды мне мяжа не трэба, – амаль шэптам прагаварыла старая i ўслых дадала: – А ўрэшце, рабiце, што надумалi... мае залаценькiя...

I "залаценькiя" зрабiлi. Як тыя мурашкi, накiнулiся яны на "свае" надзелы зямлi i гуртам пад жарты i рогат пасадзiлi бульбу...

А бульбачка ж была з храсткамi – нядоўга чакаць маладой...

– Не вешай носа, матка! – супакоiў старэйшы сын. – У наступныя выхадныя, магчыма, i табе пасадзiм бульбу – сёння ж няма часу. Справы!.. Ды i сярэдзiну ломiць...

Цяжка было чуць састарэлай мацi, якая перанесла горы гора, прайшла праз мора пакутаў, выхавала дзяцей, як яны называюць яе "маткай". Слова "мама" – ад Бога, ад самых глыбiнь жыцця, i... чамусьцi гэта слова перасталi выгаварваць вусны яе родных дзяцей. Адцуралiся яны ад самага першага ў сваiм жыццi слова... А не так яшчэ даўно нават нявесткi, зазiраючы ёй у вочы i адначасова – у кубёлак, называлi яе "мамай". Няўжо, каб прагучала слова "мама", пад яго трэба класцi кавалак сала цi каўбасу?..

Пакуль гэтая гаркота апякала сэрца старой жанчыны, селi ў машыны дзецi з унукамi, i толькi пыл з-пад колаў шугануў у бабулiны памакрэлыя вочы.

Доўга i нерухома стаяла яна ля мяжы, якая аддзялiла ад яе дзяцей, якая балючай ранай пралягла па сэрцы...

У КОЖНАГА – СВАЁ

Споўнiлася часопiсу "Полымя" цi то семдзесят, цi то семдзесят пяць гадоў, не памятаю. Сяргей Законнiкаў, галоўны рэдактар часопiса, запрасiў i мяне:

– Будзе сцiпла, але пасядзiм, пагутарым, па чарцы кульнём...

Падвялi "палымянцы" свае вынiкi, пагаварылi аб справе, абмеркавалi планы, i перайшлi мы да "неафiцыйнай" часткi.

У невялiчкiм пакойчыку паставiлi адзiн да аднаго два сталы, "заабрусiлi" iх паперай i на гэтую ж паперу расклалi бутэрброды – тоненька парэзанае сала, пакладзенае на лустачкi хлеба, i нейкая каўбаса. Тут жа – распалавiненыя яблыкi i, канешне ж, гарэлка. Як той казаў, вяселле справiць можна.

Было нас прыкладна чалавек з пятнаццаць, i сярод iншых – Iван Шамякiн i Нiл Гiлевiч.

Налiлi па чарцы i, пасля кароткага тосту – глыкнулi. Паласкавела! Ядзiм сала з хлебам, грызём яблычкi.

Законнiкаў, будучы гаспадаром, i кажа:

– Выбачайце, што гэтак сцiпла, без талерак i вiдэльцаў...

– Нiчога! Нiчога! – загаманiлi ўсе. – Няхай сабе так, ды каб часцей было!

Тут адна са знакамiтасцяў гiстарычна-павучальна зазначае:

– Ведаеце, сябры! А пасля ж вайны вось гэтак i было – клалi сала на хлеб, бралi рукамi i елi. Якiя там талеркi ды вiдэльцы!..

Душу маю, пасля ягоных "скаргаў", запоўнiла цемра пасляваенных успамiнаў... О-о, каб нам тады, у першыя пасляваенныя гады, ды з'есцi кавалачак сальца! Цi хоць бы скарыначку хлеба!

Што ж, кожнаму дасталося сваё...

ЗАСЛУЖЫЎ – СПАЖЫВАЙ!

Чым можна ўзнагародзiць чалавека за сумленную працу?

Пералiчвайце ўзнагароды хоць да заканчэння вякоў, а адной узнагароды ўсё ж не назавеце. Не дадумаецеся!

Што тыя грошы! Што тыя рэчы! Што тыя паперы з партрэтам самага чалавечнага чалавека! Дробязi!

Ёсць такi падарунак, унiкальны, адзiны ў свеце, якi атрымаў мой тата i якi сёння захоўваецца ў мяне.

Перад тым як падысцi да таямнiчай узнагароды, зраблю невялiчкi ўступчык.

Вядома, што калгаснiкам за працу не плацiлi пенсiю. Не плацiлi, i ўсё тут. Не плацiлi пенсiю i маiм бацькам – такая была ў нас дзяржава.

I вось калi бацькоў, спрацаваных i хворых, забраў у Менск да сябе брат Косцiк i ягонай зарплаты не хапала нават на яду, тата пайшоў шукаць сабе работу. Ён яе i знайшоў – уладкаваўся вартаўнiком на заводзе "Прамбурвод".

Тата, як i ўсё сваё папярэдняе жыццё, аднёсся да новых абавязкаў сумленна, з адказнасцю. Ён нiколi не спазняўся на працу, не пiў, пiльна ахоўваў тэрыторыю завода, усе пабудовы i жалязякi.

Другiя вартаўнiкi маглi i напiцца, i спалi на прахадной да ранiцы, пакуль iх не будзiлi рабочыя, а тата старанна выконваў свае абавязкi.

I вось начальства заўважыла "перадавiка" i вырашыла ўзнагародзiць чалавека, каб той адчуў шчырасць i шчодрасць кiраўнiцтва. Прымай, чалавеча, падарунак, спажывай! Калi ўжо калгас цябе абрабаваў, дык тут сталiчная шарага ўсё кампенсуе i маральна, i матэрыяльна!

Паслалi тату ў фотастудыю, каб ён сфатаграфаваўся i прынёс у прафком фотакартку.

Тата зноў жа добрасумленна выканаў загад начальства, прынёс згаданую фотакартку ў прафком, спадзеючыся, што яе будуць чапляць на нейкую Дошку пашаны. Гэта ж быў тады сацыялiстычны гонар – ледзь не Нобелеўская прэмiя.

Якое ж было яго здзiўленне, калi праз некалькi дзён ягоную ж фотакартку яму ж урачыста ўручылi ў прафкоме. Папляскалi ў далонi i выпхнулi тату за дзверы.

Праўда, на адвароце фотакарткi з'явiўся надпiс з круглай пячаткай. Прыводжу яго даслоўна:

"За добросовестный труд и хорошую трудовую дисциплину наградить именной фотографией.

Директор завода Масловский

Председатель профкома Барташевич

4.XI.67".

Дзе яшчэ ў свеце дадумаюцца да такога?!

ПЕРШЫ ГРОМ

У маленстве амаль усе мы баялiся грымотаў ды перуноў. Думаю, што i ў дарослых асляпляльныя маланкi ды навальнiчныя выбухi не выклiкаюць у душы асалоду.

I вось, каб супакоiць малечу, дарослыя раiлi нам: "Як толькi пачуеце першы гром – хуценька куляйцеся праз галаву!"

Мы спраўна кулялiся, сумяшчалi карыснае з прыемным i адчувалi, што наступныя грымоты пужалi нас меней. Вось такi псiхалагiчны фактар дапамагаў нам, зусiм малым i даверлiвым, пераадольваць страх.

Маланкай прамiльгнула амаль усё жыццё, i год за годам сустракаеш першы гром спакойна i без страху. Шчыра кажучы, я i забыўся пра тыя дзiцячыя куляннi па траве. Забыўся, але нечакана быў вымушаны пра iх успомнiць.

Прыехаў я ў траўнi з Менска ў Карпiлаўку, згрузiў свае клункi ў хату, узяў хлеб i пайшоў да суседкi – праведаць. Адчыняю дзверы, вiтаюся, кладу хлеб на стол i распытваю пра здароўе, пра справы. Яна, у сваю чаргу, распытвае мяне пра мае справы, запрашае сесцi. Калi я глянуў на суседку, ажно ў яе пад вокам "лiхтар" гарыць. Такi сiнячышча, аж вока заплыло. Хто ж ёй засвяцiў гэтак? Муж яе памёр, а болей у хаце нiкога няма.

Раблю выгляд, што нiчога не заўважаю, бо пра такое не пытаюцца.

Тут яна сама ўсмiхаецца i паказвае пальцам на сваё вока:

– Гэта ж учора быў першы гром, каб яму заняло!

Я здзiўлена гляджу на "лiхтар" i нiяк не магу скумекаць, якое дачыненне мае першы гром да падбiтага вока.

Тады суседка, якой ужо пад семдзесят гадоў, тлумачыць:

– Гэта ж я, старая дурнота, пачуўшы першы гром, выскачыла на двор i кульнулася праз галаву. Ды так бразнулася, што каленам ледзь вока не высадзiла...

Аказваецца, не ўсё тое, што можна рабiць малым, дазваляецца старым.

КУДЫ МЫ IДЗЁМ?

У Менску, у Нацыянальным мастацкiм музеi, некалькi гадоў назад адбылася выстаўка твораў нямецкай мастачкi-авангардысткi. "Сюжэты" ўсiх работ аднолькавыя – сiнiя, жоўтыя, зялёныя ды чырвоныя плямы i палосы перамешвалiся, перакрэслiвалiся. Магчыма, гэта трэба разумець – я не спецыялiст, не зразумеў. Думаў, што назвы карцiн прыадкрываюць завесу таямнiчасцi. Чытаю: "Куды мы iдзём?.." Падыходжу да другой, трэцяй, iншых карцiн – назва тая ж... Зусiм заблытаўся я i пайшоў з залы...

У пяцiдзесятыя – шасцiдзесятыя гады ў калгасах за працу амаль нiчога не плацiлi. Але ўсё ж людзi пачалi пакрысе абжывацца – мелi кароўку, гадавалi аднаго-двух парсюкоў, трымалi курэй, садзiлi бульбу, гароднiну.

Моладзь хоць i гвалтоўна, але затрымлiвалi на зямлi. Здавалася, што жыццё iдзе ўгару, што з кожным крокам, з кожным годам будуць набiрацца моцы i калгасная, i сялянская гаспадаркi. Я быў i сведкам, i ўдзельнiкам тых падзей.

Потым, застаючыся жыхаром сваёй вёскi i няхай блудным, але сынам сваёй зямлi, з горыччу бачыў, як адмiрае вёска, як дзiчэе i гiне зямля.

Як толькi спынiлi гвалтоўнае трыманне моладзi ў вёсцы – моладзь пацягнулася да лёгкага жыцця – у горад. У вёсцы яе нiчога не трымала. Рубель быў i тады не на апошнiм месцы ў жыццi, але дзяржава афiцыйна настойвала на тым, што грошы – зло.

Так. У горадзе былi хоць якiя забавы, быў хоць якi заробак, у вёсцы не было нi забаў, нi рубля. I гэта – адна з галоўных трагiчных памылак, якая паскорыла падзенне будынка, пад якi не паклалi падмурак.

Прайшло сорак год горкiх маiх назiранняў, а ўперад – нi кроку.

Тыя нямногiя мае аднагодкi i людзi больш сталыя з апошнiх сiл трымаюць вёску, не даюць канчаткова рухнуць абяссiленаму i абяскроўленаму сялянскаму побыту. Цi надоўга хопiць сiл?..

А якое дачыненне маюць тыя абстрактныя работы нямецкай мастачкi да нашай змардаванай вёскi? Думаю – прамое.

Калi ў мастацтве маюць права на жыццё i рэалiзм, i авангардызм, i ўсялякi "iзм", то зямля не церпiць "абстракцыянiстаў". Ёй патрэбен толькi прафесiйны рэалiзм.

Гледзячы на абстрактныя адносiны да зямлi i людзей на ёй, мiжволi думаеш: "Куды мы iдзём?"

ТАВАР – ГРОШЫ – ТАВАР

Мiшка (царства яму нябеснае) наведаў пры жыццi суседа Адама (дзякуй Богу, яшчэ жывы).

– Здарова, Адаме!

– Адкуль яно, Мiхаська, тое здароўе?!

– А што будзем рабiць? – пытаецца Мiшка i ведае, што Адам, як заўсёды, дасць добрую параду.

Адам раiць:

– Здароўе патрабуе дагляду! Яго неабходна пастаянна падтрымлiваць! – i, падумаўшы, дадае: – Калi ёсць чым падтрымлiваць...

– Ёсць! – ускочыў Мiшка i дастаў з кiшэнi роўна столькi, колькi каштуе пляшка з "лякарствам". Але грошы са сваёй рукi не выпускае, а папярэджвае суседа: – Ахвярую з адной умовай: пляшку купiш толькi ў маёй Бронi! (Броня яго жонка.)

– Чаму ў яе? – пытаецца Адам.

– Таму, – тлумачыць Мiшка, – што гэтыя грошы я толькi што "пазычыў" у яе з панчохi i лiчу за абавязак, каб яны вярнулiся роўненька дамоў. Зразумеў?

– Не дурань, дзякуй Богу! – i Адам падаўся да суседкi.

Броня радасна прыняла ў Адама "навар" i выдала яму запаветную пляшку.

Адам вярнуўся да сябра, i той не ўтрымаўся ад тоста:

– А я ў школе нiяк не мог зразумець Маркса, што гэта за формулу ён прыдумаў: "тавар – грошы – тавар". Сёння бачу, што не зусiм дурны ён быў чалавек!

Цi то дзякуючы Марксу, цi то Мiшкавай кемлiвасцi, але грошы з Бронiнай панчохi кожны дзень спраўна траплялi да Адама, i ён спраўна адносiў iх гаспадынi, абменьваючы на "тавар".

Аднойчы стрэльнула здагадка Бронi ў мазгi, i яна не толькi пералiчыла грошы, але i запiсала iх нумары. Запiсала i жахнулася – яе родненькiя грошы гуляюць туды-сюды, а гарэлка задарма вандруе ў суседнюю хату.

"Ах, так! – узвiнцiлася яна. – Ну, я вам пакажу!" – i замест гарэлкi налiла ў пляшку вады. Налiла i ветлiва – Адаму:

– На здароўечка, Адамка! Прыходзь яшчэ!..

Вярнуўся яе Мiшка дамоў збянтэжаны i цвярозы, цыгарку смалiць ды моўчкi пасапвае.

– Што гэта ты сёння, як нашкодзiўшы кот? – смяецца Броня. – Няўжо ў Адама зачынiлася крама?

Мiшка збянтэжыўся яшчэ больш i ляпнуў:

– Што я?! Шкада Маркса – не спрацавала яго формула!

ДУРНОТА

Адчыняюцца сенцы, i на ганак выходзiць узрушаная жанчына, адпiхвае нагой худога сабаку i крычыць суседцы:

– Ты чула? Хулiа з Жулiяй пасварылiся i сёння не размаўлялi!

Суседка бразнула аб зямлю вядро з конскiм калам i схапiлася мурзатымi рукамi за галаву:

– Ды што яны, здурнелi?! Учора Рыкарда з Алiвiяй за дзве гадзiны нi разачку не пацалавалiся, а сёння Хулiа i Жулiя пайшлi наперакасяк! Як гэта я прапусцiла такое?..

На вулiцу пачалi выходзiць жанчыны з другiх хатаў.

– Ды што там Хулiа?! – кiпяцiцца "падмога". – Вунь Паула наставiла рогi Радрыгасу! Вось гэта дык да!

– А з кiм? З кiм наставiла рогi? – закрычалi адразу некалькi састарэлых жанчын, якiя ў сваёй маладосцi не ведалi, што гэта такое – "наставiць рогi".

– З Мэйсанам! З кiм жа яшчэ?! Не з Хуанам жа!

– А што Хуан зрабiў табе дрэннага? Ён што, гарод табе стаптаў?

– Ды твой Хуан у параўнаннi з Карласам як чарвiвы казляк побач з баравiком!..

Я стаю, здаецца, у роднай вёсцы i не магу крануцца з месца, каб iсцi ў сваю хату. Куды я трапiў? Цi мая гэта вёска? Дзе я – у Аргенцiне, Бразiлii цi Амерыцы?

Не! Дзякуй Богу, не! Ды i жанчыны гэта нашы, беларускiя, вясковыя. Вунь на iх – драныя ватоўкi, скрыўленыя, стаптаныя, крыху маладзейшыя за iх, боты, кожная мае ў роце два-тры зубы...

Бедныя бабы!.. Затуманiлi iм мазгi розныя бяздарныя тэлесерыялы.

КАЛЮЧАЕ МАСЛА

– I якога ражна трэба майму малаку?! – скардзiцца гаспадыня суседцы. Здыму смятанку – смятанка густая, палец не лезе, перакулю яе ў бойку, збiваю-збiваю, каб масельца зрабiць...

– I што? – цiкавiцца суседка.

– А нiчога! – адказвае гаспадыня. – Адна сыроватка ў бойцы. А куды што дзяваецца – дзiва нейкае!

– Нячыстая сiла! – коратка i рашуча заключае суседка.

– Што, нячыстая сiла? – уздрыгвае гаспадыня.

– Нячыстая сiла з'ядае тваё масла! Вось што!

– А як гэта яна? – падалася ўсiм целам уперад гаспадыня.

– А вельмi проста!.. Цi заходзiла да цябе тая чарнакнiжнiца?

– А-а... Заходзiла, сядзела, сморгала носам...

– А пра масла была гаворка?

– Пра масла?.. Стаяў у талерцы на стале камячок даўнейшага масла... Яна i паднесла да яго свае падслепаватыя вочкi, i залопала языком: "Маё ж масла жаўцейшае! Маё ж масла жаўцейшае!.."

– Вось табе i адказ, куды дзяваецца тваё масла з бойкi!

– А куды?!

– А туды, што наслала чарнакнiжнiца нячыстую сiлу ў бойку, яна i есць тваё масла.

– А што рабiць? Я ж ужо трэцi раз пераводжу смятану на сыроватку...

Суседка пераходзiць на шэпт:

– Па-першае, пахадзi з пустой даёнкай памiж яе пракосаў i адразу iдзi даiць сваю карову. Пярэйдзе да цябе малако i ад яе каровы...

– А што далей? – не церпiцца гаспадынi.

– А па-другое, укiнь у бойку тры iголкi, а потым выкульвай смятану i збiвай масла, – шэпча суседка.

– А iголкi для чаго? – здзiвiлася гаспадыня.

– А для таго, што нячыстая сiла, калi пачне жэрцi тваё масла, паколiць язык i ўцячэ з бойкi.

– Дзякуй, суседачка, за добрую параду! – з памакрэлымi вачыма выдыхае гаспадыня...

На гэты раз масла i сапраўды згрудзiлася ў вялiкi жоўты ком, якi пагойдваўся не ў сiвой сыроватцы, а ў беленькай маслянцы.

Шчаслiвая гаспадыня ўрачыста паклала масла на талерку, лыжкай абгладзiла, абкруглiла яго, аблiзала лыжку i паставiла талерку на сярэдзiну стала. Хацела накрыць ручнiком ад мух, але адчынiлiся дзверы i праз парог ступiў брыгадзiр.

– О-го-го! Якое масла! – усклiкнуў брыгадзiр. – А каб да гэтага масла (i брыгадзiр пачухаў пад носам), дык i смага б згасла!..

"Прыйдзецца ставiць пляшку, – падумала гаспадыня, – i каб яна табе ўпоперак стала!.."

– Дзякуй, што зайшлi! – замiтусiлася яна. – Зараз прагонiм смагу! Хвiлiначку!

Нарэзаўшы сала i хлеба, паставiла яна на стол пляшку самагонкi i налiла брыгадзiру поўную шклянку.

– А сабе! Кульнi, пакуль пiшу працаднi! – пажартаваў ён.

– I сабе, i сабе, куды ж я дзенуся! – i гаспадыня налiла сабе ў кiлiшак.

– Ну, будзем! – i брыгадзiр, праганяючы смагу, некалькiмi глыткамi апаражнiў шклянку.

– Сальца бярыце! Сальца! – частуе гаспадыня.

– Не! Я пачну з масельца! Такое жоўценькае i апетытнае, што само ў рот просiцца! – i брыгадзiр паклаў на хлеб вялiкi кавалак масла. Хлеб з маслам, нiбы сом у вiр, нырнулi ў брыгадзiраў рот, i яго скiвiцы пачалi перамалваць гаспадынiны прысмакi.

Раптоўна брыгадзiр ускочыў з лавы i зароў:

– Ой, нячыстая сiла! Ой, халера!

– Што? Што здарылася, брыгадзiрка?! – да паўсмерцi перапужалася гаспадыня.

Брыгадзiр стаяў з шырока разяўленым ротам, з якога дастаў iголку. Начальнiцкi язык быў у крывi.

Гаспадыня падумала: "Калi ўжо сам брыгадзiр зароў "нячыстая сiла", значыцца, з бойкi яна пераскочыла ў брыгадзiраў рот... I дзякуй Богу – самае месца для яе!" – з палёгкай уздыхнула яна.

ВЫШЫВАНКА

Ёсць сярод майго прыдбанага за жыццё "багацця" адна сапраўды бясцэнная для мяне рэч. Гэта – вышываная кашуля.

Бяру яе калi-нiкалi ў рукi, з хваляваннем апранаю i адаграваюся душой, вяртаюся ў юнацтва, адчуваю сябе маладым, прыгожым, шчаслiвым!

Здавалася б, што тут надзвычайнага i незвычайнага? Кашуля як кашуля, праўда, аздобленая нацыянальным вышываннем. Але ў гэтай нацыянальнай асаблiвасцi яе i незвычайнасць.

Не ведаю, чым кiравалася мая матуля тады, сорак гадоў назад, нацыянальнымi пачуццямi цi адчуваннем прыгажосцi, але яна купiла нам, тром сынам, па вышыванцы. Купiла самым першым у вёсцы! I купiла, нягледзячы на тое, што кожная капейчына была на ўлiку, а вышываныя кашулi каштавалi значна даражэй за звычайныя.

Затое як мама свяцiлася гонарам i радасцю, калi мы апраналi кашулi на свята цi iдучы на вечарынку. Ды i самi мы, гледзячы адзiн на другога, свяцiлiся незвычайным святлом.

Што нi кажыце, а падсвядома, у глыбiнi душы, мы, апранаючы нацыянальныя кашулi, больш адчувалi сваю еднасць з зямлёй, на якой нарадзiлiся. Гэтае адчуванне абвастралася i таму, што ты меў гонар насiць нацыянальную вопратку, i таму, што тады ў вёсцы гучала толькi беларуская мова.

Сёння хтосьцi мог бы назваць гэта нацыяналiзмам. Але ж сэрца нам цешыла сваё, беларускае. Мы ж не прынiжалi iншыя нацыянальнасцi, носячы вышыванкi. Якi ж гэта нацыяналiзм?..

А цяпер уявiце вясковыя танцы. Хлапец у вышыванай кашулi запрашае на танец дзяўчыну, на якой – модная тады белая, ды яшчэ з узорцамi, кофтачка. I плывуць у танцы такiя прыгожыя, урачыстыя пары – вачэй не адарваць!

Не ва ўсiх хлопцаў былi вышыванкi, але ж i нямала было ўладальнiкаў нацыянальнай прыгажосцi i годнасцi.

Як не хапае сёння гэтага!

У кнiзе паэм "Люстэрка лёсу" я сфатаграфаваны ў вышыванай кашулi. Хтосьцi мог i падумаць: "Вось апрануў нечую вышыванку, каб выпендрыцца". Не! Гэта мая, родная, тая кашулька, якая сорак гадоў назад, з мамiнай ласкi, сагравала мне душу, рабiла сапраўдным сынам сваёй зямлi.

МОЙ ЯДВIГIН Ш.

Чаму мой, а не наш, як, напрыклад, Янка Купала, Максiм Багдановiч, Якуб Колас?..

Цi не таму, што толькi я – яго аднавясковец, што я сын бацькоў, якiя добра ведалi сям'ю Лявiцкiх i шмат распавядалi мне пра яе? Мой i таму, што я больш за паўстагоддзя цесна звязаны з сядзiбай Ядвiгiна Ш. i кожны год – шмат разоў за год – чышчу знакамiтую крынiчку i ратую ад канчатковага знiшчэння не менш знакамiты дуб-дзядулю. Мой Ядвiгiн Ш. i таму, што я катэгарычна не дазволiў археалагiчным руплiўцам пералапачваць падмурак колiшняга дома Лявiцкiх у пошуках невядома чаго. Мне не хацелася, каб святое месца зноў парушылi, разрылi, зруйнавалi – нiбы адкапалi нябожчыка i вытраслi яго кiшэнi, тым больш што ўжо аднойчы калгасныя трактарысты, у пошуках золата, перавярнулi падмурак шмат разоў.

Яшчэ i таму мой Ядвiгiн Ш., што я паставiў памятны знак ля закiнутай сядзiбы, якi праз год пачалi ламаць i знiшчаць сучасныя вар'яты, я, хто скандэнсаваў у паэме "Пан Лявiцкi" не лiтаратурную вычурнасць, а бiяграфiчнасць яго лёсу...

Можна было б працягваць пералiк таго, што звязвае мяне з Ядвiгiным Ш., але вам i так намулiлi вочы аўтарскiя "я". У

даным выпадку я не саромлюся такой нясцiпласцi, бо ўсе мае "я" аддадзены Антону Iванавiчу Лявiцкаму.

Хто сёння стане на абарону знакамiтага нашага суайчыннiка? Адзiнкi! I галасы тых адзiнак паглыне мёртвая абездухоўленасць нацыi. Вось чаму сярод гэтага глухога маўчання я i заяўляю:

– Мой Ядвiгiн Ш.!

Пра Ядвiгiна Ш. распавядаць i проста, i складана.

Проста i прыемна таму, што ён – таленавiтая, творчая асоба, вядомая ў лiтаратурным асяроддзi як пiсьменнiк, паэт, публiцыст.

Адно толькi тое, што Ядвiгiн Ш. з'яўляецца першапачынальнiкам беларускай прозы, надае яго лiтаратурнай постацi гiстарычную вагу. Раман "Золата" (на жаль, не гэта золата шукалi сквапнiкi ў падмурку) пiсьменнiк не паспеў закончыць, але i тое, што дайшло да нас, яскрава гаворыць пра талент аўтара.

Многабаковасць i сiла яго таленту такiя, што калi б адкласцi ўбок усе яго празаiчныя i паэтычныя здабыткi, а пакiнуць толькi публiцыстычныя нататкi знакамiтыя "Лiсты з дарогi", гэтага хапiла б, каб узнесцi iмя Ядвiгiна Ш. да вышынь лепшых твораў беларускай лiтаратуры. Трапнасць назiранняў у "Лiстах з дарогi", сакавiтасць i вобразнасць мовы пераносяць нас у той час, робяць сведкамi падзей далёкай даўнiны.

Не меншую лiтаратурную каштоўнасць маюць i яго кароткiя навелы. Праз гэтыя глыбока псiхалагiчныя, з тонкiм гумарам i лёгкай сатырай творы Ядвiгiна Ш. можна ставiць побач з А. П. Чэхавым.

Параўноўваць-то можна, але такое параўнанне выклiкае i сум, бо iмя Чэхава высока ўзнесена ягонымi суайчыннiкамi, а iмя Ядвiгiна Ш. для большасцi беларусаў дагэтуль незнаёмае. Упэўнены, што гэтая ж несвядомая большасць, прачытаўшы творы Ядвiгiна Ш. i азнаёмiўшыся з яго складаным i трагiчным лёсам, усклiкне: "Мой Ядвiгiн Ш.!"

Але, пералiчваючы лiтаратурныя вартасцi Ядвiгiна Ш., я наўрад цi скажу штосьцi новае, хаця кожны па-свойму ўспрымае i асобны твор, i кожную творчую асобу.

Лепей вярнуся да таго, з чаго пачынаў, – да зямлi, беражлiва песцiўшай талент Ядвiгiна Ш., – да Карпiлаўкi.

Вiдаць, угодна было Богу зрабiць так, каб я нарадзiўся ў Карпiлаўцы i адчуў сэрцам тое, што адчуваў Ядвiгiн Ш. I няма нiякай маёй заслугi ў тым, што ўсё сваё жыццё "карыстаюся" сцежкамi Антона Iванавiча, прагульваюся па прыгожай лiпавай алеi, пасаджанай знакамiтым аднавяскоўцам, п'ю смачную вадзiцу з той крынiцы, якая наталяла i Ядвiгiна Ш., з тужлiвай удзячнасцю зрываю здзiчэлы яблык з яблынькi-калекi славутага колiсь саду Лявiцкага...

Можаце верыць, можаце не, але я заўсёды адчуваю сябе тут напружана – усё здаецца, што вось-вось выйдзе насустрач Антон Iванавiч. Хвалююся, быццам сапраўды адбудзецца такая сустрэча. Напэўна, душа Ядвiгiна Ш. так i не пакiнула родных мясцiнаў...

Адчуваю вострую вiну за многае... За тое, што знакамiты дуб-дзядуля, якому б яшчэ жыць ды жыць, хутка перастане зелянець сваёй неабсяжнай кронай, бо нядобрыя людзi, у маю адсутнасць, выпалiлi яго, скалечылi. I каб не маё штогадовае i шматразовае яго ратаванне, даўно б ён ужо падпiраў неба мёртвымi галiнамi...

Балюча i ад таго, што не ўдалося мне ўскалыхнуць лагойскiя ўлады i разам стаць на абарону сядзiбы, якая ператварылася ў звалку дачнiцкага смецця i бруду, дзе раскапалi кар'ер, дзе размясiлi трактарамi глыбокiя каляiны.

Крыўдна i адтаго, што не ўдаецца мне ажыццявiць галоўную мэту свайго свядомага жыцця – пабудаваць i стварыць хоць невялiчкi музей Ядвiгiна Ш. Ёсць i экспанаты, i шмат цiкавых дакументаў, але няма разумення тых, ад каго залежыць пабудова такога музея.

Адзiн высокапастаўлены чыноўнiк з урада спытаўся ў мяне, калi я прывёз яго на сядзiбу пiсьменнiка:

– Ядвiгiн Ш.? Хто такi? Дакажы, што ён знакамiтасць!..

Паўтаруся: пра Ядвiгiна Ш. i проста, i складана распавядаць. Вось чаму балюча i складана распавядаць пра яго – iмя гэта доўгiя гады замоўчвалася афiцыйнымi коламi, не падабалася яго беларускасць, яго адданасць сваёй зямлi, iдэi адраджэння Беларусi.

А што сёння? I сёння Ядвiгiна Ш. ведаюць у Беларусi нямногiя.

Хацелася б сказаць колькi слоў i пра тую, якая дзялiла з Антонам Iванавiчам усе складанасцi жыцця, – пра яго жонку, Луцыю Гнатоўскую.

Ядвiгiн Ш. у час першай сусветнай вайны зрабiў высакародны ўчынак – прывёз у свой карпiлаўскi дом пяцьдзесят дзяцей сiротаў.

Дом быў звычайны, драўляны i не надта ўжо вялiкi, але ўсiм хапiла месца.

Менавiта Луцыя як гаспадыня атулiла дзяцей цеплынёй i пяшчотай, менавiта яна гатавала iм есцi, укладвала спаць, бо прыслугi ў доме не было. А ў Лявiцкiх – i сваiх чацвёра дзетак!

Сучасным "панам" такое высакародства i не снiлася...

А як свяцiлiся цеплынёй мамiны вочы, калi яна расказвала пра "панi Лявiцкую"!

– Што была за душа! Якая дабрыня! Папросiць, бывала, карпiлаўскiх жанчын памагчы зжаць сярпамi жыта, а сама вакол нас збiваецца з ног – i памагае, i нясе з дому розныя вясковыя прысмакi, i частуе нас i кожную жанчыну называе душачкай...

Кажучы "мой Ядвiгiн Ш.", я, у першую чаргу, як яго аднавясковец, бяру большую частку нашай агульнай вiны за недастатковае ўшанаванне памяцi знакамiтага пiсьменнiка.

Толькi патрыёт сваёй зямлi, чалавек з высокiм грамадзянскiм пачуццём мог сказаць: "Мова – гэта кроў народа..."

Ад сябе магу дадаць, што належнасць да нацыi, да сваёй зямлi, да гiсторыi сваёй Радзiмы немагчыма, калi ў сэрцы перастала гучаць родная мова.

Духоўная абяскроўленасць, абыякавасць да мiнулага i будучынi – вось дыягназ нашага сучаснага захворвання.

Лёгка пачысцiць крынiчку Ядвiгiна Ш. – цяжэй нашу застойлiвую несвядомасць i непавагу да сябе.

ДВА БАКI МЕДАЛЯ

Перакруцiўся мой лёс настолькi, што я, вясковец да апошняй крывiнкi, зрабiўся гарадскiм жыхаром. I, як па той прымаўцы – гадка есцi, ды не кiнеш, мушу жыць сярод чужога сэрцу, непатрэбнага душы асяроддзя.

З узростам гарадское жыццё робiцца невыносным, даядае i апошняiя нервы, i астатняе здароўе.

Што б я рабiў, каб мяне не чакаў i не сустракаў карпiлаўскi старэнькi дамок? Як толькi выпадае магчымасць, я iмчу туды напiцца вачыма родных мясцiн, наталiць сэрца водарам шчымлiвых успамiнаў i галасамi мiнулага.

З маладосцi прылятаю сюды хоць на гадзiну – i ў маразы-завеi, i ў дажджавую макрэчу, i ў спякоту.

Асаблiва люблю прыязджаць у вёску зiмой. Аўтобус давозiць да Жукаўкi, ад якой да Карпiлаўкi ўсяго два кiламетры.

Што гэта за кiламетры! Цуд! Дарога праз лес! У лесе цiха, бялютка, чыста. Сляды вавёрак, зайцоў, лiсаў, ласёў. Кожнае дрэва знаёмае – джгаеш бадзёра i ўсхвалявана. Сустрэча з роднымi мясцiнамi – заўсёды свята!

I вось аднойчы зiмой саджуся я ў аўтобус i еду ў Карпiлаўку. Апрануты па-паходнаму: старэнькая шапка, паношаная куртка, боты. У вёсцы трэба i снег расчысцiць, i дроў прынесцi, i печ распалiць – у чыстай вопратцы рабiць гэта нязручна.

Еду я ў аўтобусе, разглядаю пасажыраў, адшукваю сярод дачнiкаў мясцовых жыхароў, знаёмых. Аўтобус быў паўпусты, знаёмых я не ўбачыў i перавёў погляд на праплываючыя краявiды.

Потым звярнуў увагу на мужчыну майго ўзросту, якi сядзеў перада мной, важна адкiнуўшыся на сядзеннi, ганарлiва задраўшы галаву.

Калi ён павярнуў яе крыху да акна, я пазнаў у iм Толiка з Лекараўкi. Калiсьцi, у маладосцi, я дапiнаў на вечарынкi ў тую Лекараўку, хоць знаходзiцца яна ад Карпiлаўкi няблiзка. Толiк граў на гармонiку, i я нядрэнна заломваў мяхi – мы нават падсяброўвалi.

Увогуле, моладзь адной вёскi тады ведала моладзь з усiх навакольных вёсак.

– Толiк! Здароў! – пляснуў я яму па плячы. – Ледзь пазнаў цябе!.. (А не бачылiся мы гадоў дваццаць.)

На Толiкавай задранай угару галаве была андатравая шапка, на плячах рацiнавае палiто. Нiчога ў гэтым дзiўнага не было, ён ехаў у сваю вёску да бацькоў – не ў ватоўцы ж ехаць.

У адказ на мае словы Толiк, не паварочваючыся, кiнуў нядбайна ўбок:

– Прывiтанне!.. – i яшчэ вышэй "заламаў" галаву.

Я пачаў распытваць пра жыццё, пра справы, пра лёс. Толiк адказваў, але скупа:

– Жыву, як бачыш, добра... Працую таксiстам... (Тут быў зроблены асаблiва ганарлiвы нацiск.)

Магчыма, таму, што бачыў на мне сцiплую вопратку, ён адказваў на ўсе пытаннi, як кажуць, праз губу. Адказваў на пытаннi – i не больш. Нiякiх сустрэчных пытанняў, нiякай зацiкаўленасцi да мяне.

Бачу, што размова не атрымлiваецца, адварочваюся да акна i працягваю любавацца краявiдамi.

Праз некалькi хвiлiн маўчання ён задаў "дзяжурнае" пытанне:

– А ты як?

Я i сам, ужо без цiкавасцi, гэтак жа дзяжурна адказаў:

– Ды так... Жыву...

Зноў памiж намi насцярожылася цiшыня.

Вось як бывае: непрыемная гаворка, непрыемнае маўчанне, гады падзяляюць людзей, аддаляюць iх, робяць непатрэбнымi адзiн аднаму. (Ёсць, на шчасце, i прыемныя выключэннi.)

Зноў праз Толiкаву губу вывальваецца пытанне:

– Ну а працуеш ты дзе?..

Пытанне было зададзена, i я мусiў адказаць:

– Я – маёр мiлiцыi...

Божа мiлы! Што зрабiлася з Толiкам! Чалавек iмгненна перамянiўся крутнуўся да мяне, ледзь сядзенне не выкруцiў. Куды дзелася ганарыстасць i фанабэрыстасць?! Вочы яго заззялi, прыемная ўсмешка ўпрыгожыла твар, вусны не спынялiся нi на хвiлiну.

– Слухай, Сярога! Давай сустракацца! Вось мой адрас, мой тэлефон! Трэба па сто грам зрабiць! Якая сустрэча! Мы ж былi сябрамi!..

Усё гэта паходзiла на анекдот, на сатырычнае кiно, не верылася, што ўсё гэта я раптоўна ўбачыў у жыццi, побач з сабой. Здзiўляюся, навошта насiць у сабе такi хлам, такi непатрэбны цяжар – другога, штучна створанага, адмоўнага чалавека?

Гэта ж так проста i лёгка – заставацца самiм сабой.

ШЧАСЦЕ

Складанае гэта паняцце – шчасце.

Да яго ставяцца даволi легкадумна i карыстаюцца iм налева i направа.

Часта можна пачуць:

– Я шчаслiвы чалавек!

Безадказная i бяздумная заява.

Такое можа сказаць толькi дзiця, акружанае дабрабытам i бацькоўскай ласкай.

Толькi дзецi, пры наяўнасцi неабходных умоў, могуць адчуваць тое, што завецца поўным шчасцем.

Ды i iх крохкае шчасце засмучаецца дзiцячымi перажываннямi i шчырымi слязьмi, нават ад страты любiмай цацкi.

Дарослы чалавек, з нармальным светаўспрыманнем, хаця i не перажыўшы асабiстай нейкай трагедыi i гора, не назаве сябе шчаслiвым, бо iнфармацыйны цiск з усiх бакоў такi моцны i жорсткi, што шчаслiвым, у поўным сэнсе гэтага слова, можа лiчыць сябе толькi сляпы, глухi i з каменным сэрцам чалавек.

Хiба ж можа чалавек, пахаваўшы сваiх бацькоў, некага з родных цi блiзкiх сяброў, а калi i не пахаваўшы, то назiраючы кожны дзень па тэлевiзары, як лiецца кроў, сказаць:

– Я шчаслiвы!

Чалавек з узростам апускаецца ўсё глыбей i глыбей у перажытае i словам "шчасце" можа карыстацца толькi па нейкаму выпадку:

– Я шчаслiвы тым, што выйшла ў свет мая кнiга...

– Я шчаслiвы тым, што магу быць з вамi...

– Якое шчасце, што бяда абмiнула ваш дом...

Гэтымi шчаслiвымi выпадкамi-iмгненнямi трэба вельмi даражыць, як i словам "шчасце".

ЛЮБОЎ

Iдзе дыскусiя. Спрачаюцца сацыёлагi, сексапатолагi, псiхолагi i iншыя шматлiкiя "олагi" i "ёлагi". Адны даказваюць, што неабходна расказваць дзецям з малога ўзросту, адкуль бяруцца такiя ж, як яны, дзецi i як яны "робяцца", iнакш гэта растлумачыць "вулiца".