Текст книги "Замалёўкi (на белорусском языке)"

Автор книги: Сергей Давидович

сообщить о нарушении

Текущая страница: 4 (всего у книги 10 страниц)

Вывучыўся я б на сабак брахаць, каб не мая дасцiпная мама. Гэты "чэкiст" адчуў, што з сынам робiцца нешта недарэчнае, ды i маё сяброўства з Лёнькам яе насцярожвала.

Высачыла матуля наш тайнiк, забрала партфелi i чакае сына "са школы".

– Ну, чаму ты без партфеля? – пытаецца мякка.

– Забыўся ў школе! – адказваю бадзёра, а ў самога лыткi трасуцца ад страху.

Мама бярэ нейкую вяроўку, бо дзягi не было, – i рашуча да мяне:

– Дык дзе партфель? – i трасе вяроўкай перад маiм носам.

– Мамачка, укралi яго! – заскуголiў я, упэўнены, што нехта выпадкова рассакрэцiў наш тайнiк i забраў партфелi...

Тут мама дастае з-за лавы нашы мокрыя партфелi i... прапушчаныя веды з лiшкам кампенсуе вяроўка.

КАМПАНЬЁНЫ

Велiзарнай праблемай на пачатку пяцiдзесятых гадоў было для нашай сям'i набыццё сшыткаў перад пачаткам навучальнага года.

У сям'i – тры вучнi, паспрабуй iх забяспечыць усiм неабходным: вопраткай, абуткам, падручнiкамi, сшыткамi, дый нейкую капейчыну трэба ўкласцi ў кiшэню дзiцяцi, каб хоць нешта мог куснуць у школьным буфеце, каб ад голаду не хiстала.

Вырашыў я дапамагчы бацькам i сам сябе забяспечыць сшыткамi, тым больш такая магчымасць нечакана падкруцiлася.

У тыя гады часцяком можна было бачыць чалавека на падводзе, якi з ранку да вечара паволi, няспешна соўгаўся ад хаты да хаты, ад звалкi да звалкi, ад жалезiны да анучыны. Гэта – старызнiк, якi зарабляў сабе на хлеб такiм чынам.

Вось той чалавек i падбухторыў мяне з маiм сябрам дапамагаць яму летам, а перад пачаткам заняткаў у школе ён паабяцаў "завалiць" нас сшыткамi. Мы ўзрадавалiся такой дамоўленасцi, бацькi нашы былi таксама задаволены.

Усё лета, амаль кожны дзень трэслiся мы на падводзе, бегалi за ёй, зазiраючы ў кожны куток, адшукваючы розны хлам.

Старызнiк не мог нацешыцца – сядзiць сабе на падводзе, кiруе канём, а два "вынаходнiкi" утылю робяць справу спрытна i хутка.

Першыя днi i нам было цiкава, паддавалi адзiн аднаму iмпэту – справа ж новая. Але хутка азарт наш згас i мы засумавалi па адпачынку, па гульнях як-нiяк, а канiкулы...

I вось пачаў наблiжацца канец жнiўня – пара б з намi i разлiчыцца "наймальнiку". Але ён, на наша здзiўленне, пачаў ездзiць новымi шляхамi, абмiнаючы тыя мясцiны, дзе мы сустракалiся раней. Мы разгубiлiся – няўжо ён нас ашукае?

Нарэшце вылавiлi свайго былога "кампаньёна" i залямантавалi:

– Дзядзечка! А сшыткi?!

– Якiя сшыткi, хлопчыкi? З вамi i пажартаваць ужо нельга... Ну пакаталiся са мной на падводзе i будзьце давольныя.

Сцёбнуў ён пугай каня i паехаў...

Мы акамянелi, не верылi сваiм вушам, нашы вочы не плакалi – галасiлi нашы душы.

КАРОЛЬ БАЛЮ

Звярнiце ўвагу на такую акалiчнасць: вясковы чалавек заўжды апрануты аднолькава – ватоўка, боты, штаны, зацухмоленыя ад штодзённай чарнавой працы ды хлявоў. Летам ватоўка скiдваецца, а астатняе – нязменнае. Iнакш апрануцца i немагчыма, бо побач адвечныя спадарожнiкi – гной, гразь, пыл, а ў механiзатараў – яшчэ i салярка, нiгрол, салiдол.

Такое адзенне – звыклае для вока, зручнае для працы.

Прывыкаеш да чалавека ў такой вопратцы i раптам сустракаешся з iм на вяселлi цi за iншым святочным сталом i здзiўляешся ягонай прыбранасцi, выстраенасцi, хоць на iм i недарагi касцюм ды просценькая кашуля. Чалавек робiцца незвычайным, прыгожым, зусiм iншым – вачэй ад яго не адарваць...

Нешта падобнае адбылося са мной у чацвёртым класе. Рыхтавалася нейкая школьная ўрачыстасць, нейкая важная вечарына. Толькi пра яе i была гаворка. Ведаў пра гэтую вечарыну i я – нават дома пра яе пахвалiўся.

Трэба сказаць, што да таго часу мы жылi яшчэ вельмi бедна, таму ў школу я хадзiў у абносках, густа "аздобленых" лацiнамi. Але не маглi ж у школе адмянiць свята з-за маiх драных штаноў...

I вось надыходзiць той доўгачаканы дзень, калi нават ступнi пачынаюць свярбець ад нецярпення – гэтак хочацца бегчы ў школу.

Раптам мама дастае са сваiх тайнiкоў новенькiя картовыя штаны, паўбацiначкi, новенькую тэнiску бэзавага колеру i навюсенькую цёмна-сiнюю футболку з кiшэнькамi на грудзях, цi, як яшчэ яе звалi, – бархатку, хоць бархатам яна i не пахла. Я ледзь не самлеў ад захаплення!

Колькi ж маме трэба было эканомiць, каб зрабiць мне такое свята...

Не памятаю, як апрануўся, на якiх крылах ляцеў у школу, памятаю тое, калi я бурай уляцеў у залу, дзе было ўжо цесна ад вучняў i настаўнiкаў.

Усе расступалiся перада мной у здзiўленнi i захапленнi. У мяне гарэў твар ад шчасця, ад першай сапраўднай абноўкi, ад гэткай увагi да маёй персоны. Сэрца маё так моцна бiлася, што гатова было прабiць i грудзi, i тэнiсачку, i футболку.

Вечар, прысвечаны нейкай падзеi, ператварыўся ў маю зорную гадзiну.

САЛАДУХА

Ёсць словы, якiя выклiкаюць не проста ўспамiны, не толькi схалануць пачуццi, а вяртаюць нават пахi даўно мiнулага, аднаўляюць у роце, здавалася б, назаўсёды забытыя смакi. Успомнiш такое слова – i толькi паспявай глытаць слiнкi.

Сярод мноства гэткiх чароўных, паўзабытых слоў – слова "саладуха". Мала хто сёння ведае, што гэта за "звер". Нехта, пэўна, i чуў, што хтосьцi недзе некуды трапiў, як лiса ў саладуху. Але гэта – толькi чуткi. Я, шчыра кажучы, i сам не разумею, чаго тую лiсу чорт мог занесцi ў саладуху? Саладуха – зусiм не салодкая. Навошта яна лiсе? Магчыма, у саладухi шмат рэцэптаў прыгатавання тады я раскажу пра свой рэцэпт, падзялюся вопытам. Дакладней, гэта рэцэпт маёй мамы, нашай мясцовасцi, таму для мяне ён самы правiльны i смачны.

Рабiла мама саладуху даволi проста. Цёплай кiпячонай вадой залiвала жытнёвую муку (пажадана з прарошчанага жыта) у ражачцы, накрывала чысценькiм рушнiком i ставiла ля печы ў цёплае месца – давала магчымасць ёй падкiснуць.

Не, гэта вам не хлебны квас! Гэта было непаўторна духмянае пiтво, з незвычайна прыемным смакам, ад якога, асаблiва ў спякоту, за вушы не адцягнеш.

Адным словам – саладуха! Што тыя пэпсi-шмэпсi ды фанты ў параўнаннi з саладухай?! Пойла! Хiмiя! А тут – здароўе i натуральнасць!

Але мама рабiла саладуху не толькi для таго, каб гарачынёй адбiцца ад смагi. Не! Саладуха займала важнае "стратэгiчнае" месца ў нашым меню.

Варыла мама на вячэру саган бульбы з гарэлiкамi, якiя запякалiся ад агню ў печы, ставiла саган на сярэдзiну стала – i пачынаўся баль. Спачатку "наперагонкi" расхоплiвалiся гарэлiкi, якiя смакавалiся ўсухую, а потым елася астатняя гарачая бульба i запiвалася, як гарбата, упрыкуску, смачнай саладухай.

Дарэчы, з бульбай у вёсцы елася ўсё, што было ў хаце: i капуста, i буракi, i полiўка, i сала, i малако, i грыбы. А яшчэ мы вельмi любiлi зiмой паласавацца бруснiцамi з бульбай. Мама ставiла на зiму дваццацiлiтровую бутлю бруснiц, прытомленых варам, дадавала крыху цукру i давала iм "даспець". Бруснiцы вылучалi сок, былi з прыемнай кiслiнкай i елiся з бульбай за мiлую душу. Не верыце – паспрабуйце!

Дык што ж выклiкае сёння ўва мне слова "саладуха"?.. Перш за ўсё – галасы родных, цеплыню i ўтульнасць бацькоўскай хаты, шчымлiвы боль аб тым, што нiколi не вернецца, – цэлую гаму пачуццяў, перажыванняў, замiлаванасцi.

РАДОЎКА

Назва гэтай замалёўкi заблытала мяне – з якой радоўкi пачынаць? Ёсць грыбы, якiя называюць радоўкамi. Грыбы як грыбы, але растуць радамi, вось iх за такую дысцыплiнаванасць i назвалi гэтак.

З маленства любiў збiраць iх – прыгожых, рудавата падпечаных, у чорненькiя кропачкi. Удзячны гэтым познiм восеньскiм грыбкам за прыгажосць i смак.

Другая радоўка – больш празаiчная. У нашай мясцовасцi радоўка азначае надышоўшую чаргу пасвiць вясковых кароў. Падышла твая чарга (радоўка), бяры пугу ў рукi – вось ты i "палкоўнiк", бо перад табой iдзе хвастатае ды рагатае войска. Кожная сям'я падлiчвала i з непрыемнасцю чакала наблiжэнне радоўкi. Адказная гэта справа – дзень, ад цямна да цямна быць "выхавацелем" чужой жывёлы. А раптам прапорацца на якiм ражне... А возьме ды адна адну скалечыць рогi ж вунь якiя!.. А ёсць жа блудныя ды памаўзлiвыя каровы – глядзi на яе, хоць не мiргаючы, а яна ўцячэ туды, куды i не падумаеш.

Гора з гэтай радоўкай ды з тымi каровамi. Але куды дзецца ад такой прынудзiлаўкi? А яна, прынудзiлаўка, прыходзiла даволi часта, бо Карпiлаўка вёска невялiчкая, тыдзень з хвосцiкам, i зноў ты – "палкоўнiк".

У нашай сям'i гэты высокi чын даставаўся мне, бо дарослыя займалiся больш адказнай калгаснай працай, а радоўка – не апраўданне для "прагулу".

Кароў выганялi ў поле раненька – на досвiтку. Холадна, росна, спаць хочацца. Вымакнеш па самыя вушы, нават ясным надвор'ем, а ўжо калi абкладны дождж сыпе – не можаш дачакацца вечара.

Аднаго разу, змакрэлы ад расы i ссiнелы ад холаду, узрадаваўся я вызiрнуўшаму з-за лесу сонейку, прыткнуўся на пляскаты камень i прыгрэўся. Па целе распаўзлася салодкая млявасць. Сам сабе цiхенька гавару пад нос:

– Толькi б не заснуць... Не-е, я спаць не буду... Толькi на хвiлiначку закрыю вочы... толькi на адну хвiлiначку... – Закрыў вочы, i ўсё некуды адплыло – i каровы, i поле, i лес, i сам.

Падхоплiваюся, а сонца – высока. Прыпякае, высушыла мяне. Кароў – анiдзе.

Даўно гэта было, амаль паўвека назад. Закруцiла жыццё, замiтусiлi падзеi i клопаты. Няма калi прыпынiцца, агледзецца, асэнсаваць зробленае i нязробленае. А каб i здолеў прыпынiцца – новыя клопаты i падзеi штурхануць i прымусяць прытрымлiвацца агульнага рытму жыцця i навакольнай неразбярыхi.

Сёння, прыпамiнаючы радоўку, разумееш, што шмат прыемнага i карыснага для ўласнага самаадукавання было ў ёй. Колькi рознага цiкавага i нечаканага перадумаеш за доўгi дзень сярод летняй прыгажосцi! Колькi песень пераспяваеш на ўвесь голас! Колькi чыстых i светлых мараў народзiцца ў трапяткой душы!

Цяпер з сумам адзначаеш, што разам з апошняй колiшняй радоўкай знiкла нешта роднае, далёкае, непаўторнае.

IКАЎКА

Рашыў я неяк пасля вечарынкi заначаваць у свайго сябра, каб не iсцi з апошнiх сiл у няблiзкi свет.

Дакладней, не начаваць я сабраўся, а дняваць, бо танцы скончылiся на досвiтку i хутка павiнна было ўзысцi сонца.

Цiхенька, каб не разбудзiць астатнiх, леглi мы з iм на адным ложку i толькi сабралiся задаць храпака, як на мяне ўссела iкаўка. Дае мне пад дых, ажно падкiдвае з ложка. Ды каб хоць iкалася цiха – няхай бы сабе iкалася. А то як iкнецца, аж рэха мiтусiцца па хаце. А ў гэтай жа хаце, на другiх ложках, адпачываюць i мацi, i бацька, i сястра майго сябра. Гэта ж не горад, што сям'я распаўзаецца па розных пакоях, – храпi сабе ды iкай на здароўе.

Што мне рабiць? Куды дзецца? Зацiскаю далонямi рот, а iкаўка выскаквае з-пад далоняў яшчэ званчэйшая – нiбы стрэл з ружжа. Хацеў апрануцца i цягнуцца дахаты, як чую голас сябравай мацi:

– Сяргей! Цi не ты ўкраў у нас шаршатку, як мiнулы раз заставаўся ў нас пасля вечарынкi? А то майму гаспадару няма чым валёнкi падшываць...

Кроў ударыла мне ў скронi. Я ўскочыў, як пружына, i сеў на ложку. Якi сорам! У вачах людзей, што прытулiлi мяне, я выглядаю злодзеем.

– Цётачка! Не браў я шаршатку! – як магчыма пераканаўча, дрыготкiм голасам выдыхнуў я. – Ды я магу паклясцiся, цётачка... У майго таты свая шаршатка ёсць... Цi ж я...

Тут на ўсю хату грымнуў рогат. Смяялiся ўсе, бо не спалi не толькi з-за маёй iкаўкi, а таму, што развiднела i трэба было ўставаць, даглядацца.

Я лыпаў вачыма, не разумеючы прычыны такога дружнага смеху. Сябрава мацi ласкава супакоiла мяне:

– Ды не браў ты шаршатку, супакойся! Я ж пажартавала, каб прагнаць тваю iкаўку...

Тут толькi я заўважыў, што не iкаю i не цягне болей iкаць. Як рукой зняло!

Аказваецца, каб адпугнуць iкаўку, трэба "iкаўшчыка" схамянуць, рэзка пераключыць на нешта iншае.

Што i казаць – моцнае лякарства, калi запомнiлася на ўсё жыццё.

ГРЫБНЫЯ "СНЕЖКI"

Не ведаю, як цяпер, а калiсьцi леснiкi займалiся i такой працай, як прачыстка лесу. Каму яна патрэбна, тая прачыстка, – цяжка сказаць, бо лес тым, што трухнявее i згнiвае, – сам сябе ўгнойвае. Чаму, напрыклад, сасна ў гарадскiх умовах дрэнна расце? Таму, што ёй не хапае такога натуральнага ўгнаення...

Iшлi леснiкi ў лес, рэзалi паваленае гнiллё, забiвалi калкi i памiж iмi складвалi гэты хлам у "раўметры". Ссякалi дробны сушняк, падбiралi рознае ламачча. Ачышчалi лес невядома ад чаго i для чаго, быццам гэта парк, па якiм будуць шпацыраваць модныя паненкi – хаця б капронавыя панчохi не разадралi!

Дык вось, лесу многа, а леснiкоў менш, чым таго нячышчанага лесу. Што рабiць? Гукалi леснiкi дапаможцаў з усiх бакоў. Бывала, i калгас дапамагаў чалавекам-другiм. Знаходзiлiся i добраахвотнiкi, сярод якiх аказаўся i я з Пятром Слiжуком. Авось ды якую капейчыну летам заробiм!

Узялi мы з Пятром пiлу, сякеры, прыгатавалi з дому метровую палку-мерку, каб тыя раўметры падлiчваць, i пашыбавалi ў лес, якi нам даручыў ляснiк.

Рэжам усякую трухляцiну ды сушняцiну, забiваем калкi i выкладваем раўметры, як нас i вучылi. Азарт забiрае – грошы ж "закалачваем"! Стараемся памiж бярвенцамi сучкоў ды смецця пакласцi, каб вышэй было. Будзе вышэй будзе болей раўметраў, больш грошай...

А грыбоў у лесе – няма дзе нагу паставiць! Асаблiва многа перастарэлых, счарнелых чашчавiкоў, у якiх галовы i пахiлiлiся, i пазвальвалiся зусiм. Нахiлiўся я, каб пiлу ўзяць, чую – шлёп мне нешта па спiне, ажно прылiпла. Павярнуўся, гляджу на сябра, а ён ледзь стрымлiвае рогат i робiць выгляд, што нi пры чым.

Ах, ты так! Хапаю з-пад ног чашчавiк, i ён звонка хлюпаецца на Пятрову кашулю. Цяпер рогат не ў сiлах стрымаць мы абодва.

I панеслася гульня ў "снежкi"! Выбiралi самыя даспелыя грыбы, ад якiх праз кашулю дапiнаў грыбны сок аж да цела.

Весела! Забылiся пра раўметры i грошы!..

Такiмi гульнямi мы запаўнялi свае перакуры кожны дзень.

Мама пыталася:

– Што там у вас у лесе за работа такая? Усе кашулi ў нейкiх рудых плямах не магу адмыць!..

Аказваецца, грыбныя снежкi не адмываюцца.

Сёння, праз сорак пяць гадоў, сустракаюцца ў лесе парослыя мохам, струхнявелыя нечыя раўметры – нiкому не патрэбная, дурная работа.

Тады нам з Пятром не заплацiлi нi капейкi, хаця мы не толькi наклалi шмат раўметраў, але i перапсавалi свой гардэроб.

НА МЯДЗВЕДЗЯ!

У пяцiдзесятыя гады Карпiлаўка была адрэзана ад "вялiкай зямлi" страшэнным бездарожжам. З Менска цi Лагойска да Карпiлаўкi машыны не дабiралiся, бо нават у самыя спякотныя днi ў ямах i канавах на дарозе не перасыхала гразь i стаяла вада. З аднаго боку – гэта было някепска – ад грыбоў i ягад лясы гнiлi, зайцы ў лесе ледзь не збiвалi з ног, цецерукоў развялося столькi, што яны гатовы былi чалавеку на галаву сесцi. Навокал – першабытнасць!

Я тады да канца не разумеў гэтай прыгажосцi, наадварот, сумаваў па недахопу людзей i чалавечаму тлуму.

Праўда, немагчыма было не заўважаць i не зачароўвацца ад таго неверагоднага птушынага рознагалосся, якое запоўнiла сабой усё. Здавалася яно падпiрала i трымала на сабе неба. Асаблiва гэта адчувалася перад захадам сонца, калi можна было падумаць, што ў свеце не iснуе нiчога, акрамя птушыных высвiстванняў ды вышчабетванняў...

Сёння мы, "цары" прыроды, зрабiлi нашыя лясы маўклiвымi i сiроцкiмi.

Вось у тыя пяцiдзесятыя нерушы-гады i ў нашых лясах гаспадарнiчалi ваўкi. Каб неяк стрымаць iх распаўсюджванне, паляўнiчым выплочвалi грашовыя ўзнагароды за кожную здадзеную шкуру ваўка, акрамя таго, што каштавала сама шкура.

Але ваўкi хутка адышлi на другi план, бо вяскоўцам пачалi казытаць нервы мядзведзi, якiм спадабалiся нашы бязлюдныя лясы i глухiя мясцiны. Праўда, за ўсе гады мядзведзь нiкога не задзёр, але пастухi не раз давалi ад яго дзёру, кiнуўшы кароў. Толькi i было гаворкi пра сустрэчы з клышаногiм.

У жыццi мясцовых жыхароў з'явiлася тая, невядомая раней, разынка, якая i падсалiла i падпярчыла шэрую будзённасць. Гэта ж толькi ўдумацца – мядзведзь у лесе! Быццам ты жывеш у дрымучай тайзе! Iдзеш памiж дрэў, а за душу нешта пашчыпвае.

Асаблiва шчыпала гэта нашу паляўнiчую дасцiпнасць. Мы з братам Косцiкам, маючы на дваiх адно ружжо, вырашылi ўсё ж "дастаць" мядзведзя.

У красавiку, калi пачало прыграваць сонейка i зямля пачала выглядваць з-пад снегу, прымчаўся да нас Анiшчучок Мiша i, засягаўшыся, выдыхнуў:

– Сляды мядзведзя бачыў ля самай сядзiбы Лявiцкiх!..

Косцiк схапiўся за ружжо, мы з Мiшкам – за тапары i падалiся да тых слядоў.

I сапраўды ля Зялёнай Лучкi "спатыкнулiся" аб мядзведжыя сляды, якiя накiроўвалiся ў бок Акопаў. Я першы раз у жыццi бачыў натуральны адбiтак мядзведжай лапы. Пятка следу была вузенькая, клiнам, затое "пальцы", кiпцюры шырока растапырвалiся на падталым снезе.

Косцiк з ружжом напагатове iшоў першым, за iм – мы з тапарамi. Напружаныя, рашучыя, узрушаныя.

Паступова сляды павярнулi лявей, у бок Айчызны. Айчызна была адна з самых глухiх у той час, малавядомых нам мясцiн. Махнатыя елкi пераплялiся так шчыльна, што пад iмi дзень адразу ператварыўся ў вечар, а душа пачала шукаць пяткi. Нашы крокi зрабiлiся няўпэўненымi, больш асцярожнымi. Мы ўсё часцей i часцей пачалi пераглядвацца, перашэптвацца, нарэшце спынiлiся...

– Што будзем рабiць? – разгублена пытаецца Косцiк.

– Шкада мядзведзя! Няхай сабе жыве! – адказаў я шэптам, выцiраючы смаркачы. Назад мы крочылi жвава, подбегам. Толькi выйшлi з лесу, сустракаем Гаеўскага Пётру.

– Ад каго так дзёру даеце? – пытаецца.

– Мядзведзя выследжвалi, ды пашкадавалi яго! – адказваем бадзёра, змянiўшы свой подбег на павольную хаду.

– А-а! Зразумела! Забылiся ўзяць запасныя штаны! – зарагатаў Пётра, на што мы ў адказ дружна зачырванелiся.

ПРЫГАЖУН

Пра каго б вы думалi будзе iсцi гаворка ў гэтай замалёўцы? Хто ж гэта такi за прыгажун? Дзе б яго хоць адным вокам убачыць?

Не ламайце дарэмна галаву! Не трэба далёка хадзiць, бо прыгажун – гэта я!

Чую вашы ха-ха-ха ды хi-хi-хi... Цi не зарана смеяцеся?

...А ўсё адбылося проста i звычайна, як, напрыклад, наступае дзень пасля ночы...

Паехаў я, пятнаццацiгадовы, з Карпiлаўкi ў Менск – "праветрыцца" ды сваякоў праведаць. Зiма была напрыканцы, хоць ноччу яшчэ маразы паказвалi свой гонар.

Iду бадзёра каля вакзала па вулiцы Ленiнградскай, сонейка прыгравае, на душы светла i радасна, як бывае ў людзей майго ўзросту – жыццё ж толькi набiрае разгон!

Раптам майму казачнаму настрою пачало спрыяць нешта прыемнае, цудоўнае, хвалюючае. Тое "нешта" – дзве прыгожыя, нават чароўныя маладыя дзяўчыны, з яркiмi падфарбаванымi вуснамi, модна апранутыя. Гэтыя дзве моднiцы, сталейшыя за мяне, iшлi перада мной i ўвесь час азiралiся, пры гэтым весела смяялiся i не маглi адарваць ад мяне вачэй.

"Ого! – думаю. – Калi такiя прыгажунi заглядаюцца на мяне, вясковага падлетка, значыцца, я – хлопец хоць куды!"

I я пакрочыў больш бадзёра, упэўнены ў тым, што ў жыццi мяне чакаюць адныя радасцi i перамогi...

Дзiвак я, дзiвак!.. На мне была старэнькая, выцвiлая зiмовая шапка, "вушы" якой я не падвязаў зверху, а, падкруцiўшы, падаткнуў, каб не звiсалi, старыя i дзе-нiдзе залатаныя, татавы, навыраст, ватнiкi-штаны, гэткая ж ватоўка... Але самае галоўнае "ўпрыгожанне" майго ўбрання – вялiзныя, усе на латах, татавы валёнкi, на якiх былi надзетыя не галёшы, а чунi...

Сёння чунi нiдзе не прадаюцца, вiдаць, iх перасталi вырабляць, а тады яны моцна баранiлi валёнкi ад вiльгацi, ратавалi ад любой адлiгi, бо былi вельмi глыбокiя. Праўда, каб пасушыць валёнкi, няпроста было здзерцi тыя чунi, яшчэ складаней iх было надзець...

Вось у такiм звыклым для вёскi выглядзе, з вузельчыкам за плячыма, я крочыў па адталых чыстых вулiцах Менска, не заўважаючы на сабе такой недарэчнай вопраткi i абутку, бо юнацтва глядзiць на жыццё вачыма сваёй светлай душы...

Як жа было тым дзвюм расфуфыраным паненкам не выскаляцца, гледзячы на мяне, бо такога "заканадаўцу" моды не часта можна было сустрэць на вулiцах сталiцы...

А я ж думаў, што дзяўчат прываблiвала мая прыгажосць.

УСКРЫША

Лёгкай работы ў калгасе не было. I хоць давалася яна цяжка, хоць вочы страшылiся, рукi рабiлi.

Аднаго разу трапiла такая работа, якая мне не паддалася...

Вось як гэта адбылося. Ранняй вясной, калi толькi сышоў снег, а жывёлу нельга яшчэ было пасвiць, падышла чарга НЗ – вялiкага стога канюшыны.

Канюшына, калi яна не перастаiць на каранi, а скошваецца падчас яе цвiцення, – вельмi смачная i карысная для жывёлы прысмака.

Вось стог гэтай смакаты i вырашылi падаць жывёле да веснавога "стала".

Запрэглi мужчыны паркi коней i паехалi да таго стога. Мяне, жэўжыка, брыгадзiр паставiў скiдаць унiз на падводы са стога канюшыну.

– Ты – падлетак, – кажа брыгадзiр, – вось табе i лягчэйшая работа. Зробiш ускрышу стога i кiдай сабе зверху яе гуляючы.

Я паверыў i быў задаволены, бо такую "пасаду" яшчэ не займаў нi разу.

Узлезцi на стог – не простая справа. Трэба двое вiлаў, якiя па чарзе ўтыкаеш у стог, i, як па ўсходцах, карабкаешся наверх. Адтуль лiшнiя вiлы скiдаеш унiз, i лiчы, што вяршыня табе пакарылася...

Такiм вось чынам ускарабкаўся i я на стог, скiнуў другiя вiлы i пачаў...

Канюшына – не сена. Яна мае тоўстае, моцнае сцябло, ад якога ў розныя бакi адрастаюць яшчэ сцяблiнкi i лiсце. Пры кладцы стога гэтыя сцяблiнкi пераплятаюцца, за зiму спрасоўваюцца, робяцца маналiтам...

Колькi я нi ўтыкаў вiлы ў гэты маналiт – не здолеў адарваць нi ахапачка, нi пучка. Прыкладваю ўсе сiлы, аблiваюся потам – нiчога не атрымлiваецца.

Знiзу крычаць мужыкi:

– Што ты там, як верабей, капаешся?! Давай! Кiдай!

Мне сорамна прызнацца ў бяссiллi, хаця i не надта слабы я быў у свае чатырнаццаць гадоў. У працу ўцягнуўся i меў ужо нейкi вопыт i стаж. Тыя ж мужыкi, што на падводах, бораць мяне боралi, але прыходзiлася iм добра папыхкаць i павалтузiцца са мной...

Крычу мужчынам, задыхаючыся:

– Хвiлiнку! Пачакайце! Я тут расчышчаю, падрыхтоўваю...

Калi я зiрнуў на свае далонi – яны ўсе ў крывi. За гэты кароткi час ускочылi крывавыя мазалi, якiя адразу былi расцiснуты аб вiлачнiк. Цяпер я адчуў i пякучы боль.

Знiзу далятала лаянка мужчын. Там жа ля iх стаяў моўчкi i брыгадзiр.

Тады мне было не да здагадкаў, я рваў жылы, нервова мiтусiўся, а кiдаць унiз не было чаго.

На маё шчасце, аднекуль раптоўна з'явiлася мая мама-выратавальнiца. Яна iмгненна ацанiла сiтуацыю i наляцела на брыгадзiра, як каршун на курыцу.

– Ты што здзекуешся? Хiба ж можна дзiця ставiць на такую работу? Ану злазь! – загадала мне.

Я, як абмалочаны сноп, ссунуўся ўнiз. Далонi пякло агнём, вочы залiваў пот, жывот ад перанатугi ныў, спiну ламала... Не паддалася мне ўскрыша...

Пазней я ацанiў брыгадзiраву "ласку" i здагадаўся, за што яна...

Мы з Барысам адмочвалi розныя нумары, сярод якiх быў i наступны.

Брыгадзiраў бацька рабiў конюхам. Тры разы на дзень – пасля ранiшняга догляду коней, дзённага i вячэрняга, ён нёс дамоў поўнае, з коптурам, вядро конскага калу, якi спрадвек у вёсцы падмешваюць свiнням да асноўнай яды. Нiчога дзiўнага ў тым не было, што чалавек нясе дамоў конскi кал, каб не тое, што кожны дзень па тры вядры. Каб яго скiдаць у адну кучу, дык праз нейкi час i хаты не было б вiдаць...

Усе здагадвалiся, што ён нясе авёс, якi давалi коням, а кал толькi зверху быў для чужых вачэй. Здагадвалiся, а зрабiць нiчога не маглi – як-нiяк, а брыгадзiраў бацька. Тут дрэнныя жарты, бо брыгадзiр у глухой вёсцы – i цар, i ўсяго ўладар.

А нам з Барысам – мора па калена. Цi ж мы думалi пра тое, што бацькам не дадуць каня адсеяцца цi дадуць не надзел сенакосу, а балоцiну?.. Мы прагнулi праўды – мы яе i знайшлi...

Iдзе конюх з конскiм калам дамоў, а мы з Барысам чакаем яго ля Тодаравай хаты – на самым бойкiм месцы ў нашай вёсцы. Вiтаемся, Барыс i прапаноўвае:

– Адпачнiце, дзядзька! Раскажыце, як справы, як здароўе...

Мы з Барысам – блазнюкi, падшыванцы, конюх – чалавек стары, ды i недалюблiваў ён нас.

– Зараз я тут буду з вамi байкi разводзiць... Чакайце! – але вядро ставiць на зямлю, каб вальней уздыхнуць.

Нам гэта толькi i трэба! Я, быццам спатыкнуўшыся, стукаю нагой па вядры, яно – перакульваецца, i на дарогу, следам за конскiмi кругляшкамi, шугае жоўценькi авёс...

Крыку i гвалту было многа з боку брыгадзiравага бацькi. Брыгадзiравай крыўды – яшчэ больш.

Гэта крыўда перарасла ў дробязную помсту, якая, мiж iншым, загнала мяне на стог клеверу.

ПАРУШАНАЯ ТРАДЫЦЫЯ

На вечарынкi, а асаблiва на вяселлi моладзь дапiнала i за дзесяць, i за дваццаць кiламетраў. Iшлi, не думаючы пра адлегласць ды пра стому. Галоўнае танцы-абдыманцы! Iшлi на цэлы дзень, на цэлую ноч, таму была адна непрыемная закавыка – голад. Надыходзiў час, i хацелася хоць чагосьцi ўгрызцi. Не несцi ж у кiшэнi хлеб з салам. Але супраць гэтай закавыкi добра спрацоўвала адна традыцыя – мясцовая моладзь арганiзоўвала нейкi стол i запрашала немясцовых перакусiць. Сябры запрашалi сяброў, знаёмыя – знаёмых.

Аднойчы мы з хлопцамi зацягнулiся на вяселле ў такую далеч, што знаёмых там не аказалася, i голад паступова пачаў псаваць нам настрой.

Панiгаўшы туды-сюды, мы вырашылi, пакуль яшчэ засталiся нейкiя сiлы, клыпаць дамоў.

Раптоўна, як на тое шчасце, сустракаем крыху знаёмага хлапца, якi ў калгасе працаваў маладым спецыялiстам – ветэрынарам – i жыў у гэтай вёсцы.

– Дзiма! – у адзiн голас злiлiся нашы галодныя галасы. – Як жывеш? Рады бачыць!.. А мы тут з ранiцы... цэлы дзень... стамiлiся... духi падцягнула... Разумееш?

Бачым, што не разумее i робiць выгляд, што перад iм стаяць бараны.

Тады мы набралiся нахабства i адрэзалi яму шляхi для адступлення:

– Дзiмка, можа б, ты штосьцi паесцi даў...

Дзiмка ветлiва, як i падабае маладому спецыялiсту, плюнуў на наша галоднае самалюбства:

– Хлопцы, вы з якой вёскi? З Карпiлаўкi? У вашу глушэчу я нiколi не траплю... Ды i знаёмыя мы праз пень-калоду... З якой ласкi я буду вас кармiць, калi мы нiколi болей не ўбачымся?..

Моўчкi глынулi мы гэты пачастунак i пацягнулiся праз лясы дамоў.

Адно засталося суцяшэнне – болей нi разу з Дзiмкам мы не сустрэлiся.

ПАРУШЫНКI

Хто мы ў жыццi? Пытанне, на першы погляд, простае. А як толькi робiш спробу ўдумлiва адказаць на яго – натыкаешся на вялiкiя складанасцi. Можна, канечне, адказаць: мы – людзi, але адказ будзе далёка не вычарпальны, асаблiва калi за тваiмi плячыма – дарога даўжынёй у паўвека.

Дык хто ж мы, людзi, у жыццi?..

Давайце возьмем маю родную невялiчкую вёсачку Карпiлаўку канца пяцiдзесятых гадоў. Электрычнага святла няма, радыё няма, пра тэлебачанне вухам не чулi, дактароў анiякiх, цяжкая калгасная праца аплочваецца ўмоўна i... можна бясконца пералiчваць тое, чаго ў нас i не было.

Але – дзiва! – з'яўляецца раптоўна ў нашай вёсцы новая сям'я – Дуброўскiя. Шукаюць, бедалагi, прыстанiшча хоць якое ды кавалак хлеба. Мы, мясцовыя жыхары, жыўшыя даволi бедна, жахнулiся, убачыўшы гэтых жабракоў, сапрэлыя лахманы i гразь на iх – усё багацце. Сям'я – чатыры чалавекi: муж з жонкай i дзецi-падлеткi – Гэнусь i Клаўдзiя. Карпiлаўка для iх – не першы прыпынак. Шмат дзе спрабавалi яны знайсцi сваё шчасце, але ўсюды былi лiшнiмi, непатрэбнымi. А з такiм, як у iх, "стартавым капiталам" не разгонiшся.

Добра, што побач з нашай хатай стаяла, невядома кiм пабудаваная, даўно кiнутая, пахiленая хатка, без падлогi i вокнаў. У гэтую хатку i пасялiлiся бедныя людзi.

Карпiлаўцы неслi iм хто бульбы вядро, хто хлеба акраец, хто малако пакуль прыдбаюць нешта сваё.

Прайшоў нейкi час, а ў Карпiлаўку з'яўляецца новая гаротная сям'я, праз месяц – яшчэ адна. Але гэтым дзвюм сем'ям не пашанцавала – не было дзе жыць, i жыццёвая бура панесла iх далей...

Калгаснае кiраўнiцтва хутка скумекала, што дармавая працоўная сiла сама просiцца ў хамут, i на былой сядзiбе Антона Лявiцкага (Ядвiгiна Ш.) "зляпiлi" з нячэсаных бярвенняў нешта падобнае на хату з двума ўваходамi – на дзве паловы...

Толькi пабудавалi "пастку" для бяздомных, як у ёй ужо жывуць, а значыцца, i працуюць у калгасе дзве сям'i – Анiшчукi i Курт з жонкай. У Анiшчукоў аж чатыры чалавекi адразу пайшлi ў калгас – яшчэ крэпкiя бацькi i два сыны – Коля i Мiша. Здаецца, толькi зарабляй, абжывайся, радуйся жыццю. Ды не! Памыкалiся некалькi гадоў Дуброўскiя i павезлi некуды далей свае рызы i вошы. Папрацавалi Анiшчукi за "дзякуй" – i таксама панесла iх жыццё па сваiх непрадказальных, ухабiстых шляхах-дарогах. А на iх месца прыехалi Бялькевiчы i рассялiлiся паасобку, "шыкоўна". Сёстры – у пакiнутую Анiшчукамi палову, брат з жонкай – у Дуброўскiх хатку-развалюху.

Потым раптоўна, не развiтаўшыся, некуды знiк з жонкай Курт...

Пазней прыязджалi ўсё новыя i новыя гаротнiкi, але вымушаны былi ехаць некуды далей у пошуках неiснуючага на нашай зямлi шчасця. Быццам гэта былi не людзi, а парушынкi цi лiсце, адарванае злосным ветрам ад роднай галiнкi, да якой ужо век не прыжыцца...

Я не закранаў лёс сваiх бацькоў, нашай сям'i, бо карпiлаўскiя "перасяленцы" – кропля ў акiяне таго гора, якое ўвесь час было наперадзе маiх бацькоў – да самае iх магiлы...

Дык хто мы такiя ў жыццi?..

КУРТ I МУХА

З чатырнаццацi год я пачаў пасвiць калгасных жарабят, якiх выпасвалi i вырошчвалi ў Карпiлаўцы, а потым, пасталелых i падужэлых, адпраўлялi па калгасных брыгадах для цяжкой штодзённай працы.

Жарабят было многа, не ногi ў iх, а крылы – патрэбны спрытнасць i ўменне, каб кiраваць такiм лятучым эскадронам. З ранку да вечара насiўся я галопам на канi вакол сваiх гарэзаў, правёў з iмi не адно лета. За гэты час да кропелькi вывучыў характар i павадкi кожнага, ды i яны мяне ведалi як аблупленага.

Калi ранiчкай я падыходзiў да агароджы, каб адкiнуць жэрдкi i выпусцiць iх на чарговы выпас, яны выбягалi мне насустрач, абступалi, клалi галаву на грудзi, мяккiмi губамi церабiлi мае вушы – выказвалi сваю любоў i дружбу.

Прыемна было бачыць, як жывая, iмклiвая рака чулых i трапяткiх iстотаў цячэ перад табой, выстукваючы дзесяткамi капытоў вечны рытм жыцця.

Было цяжка да слёз з iмi расставацца.

Пазней мне, пасталеламу на два-тры гады, даверылi парку коней, якiя лiчылiся пастаянна "маiмi", за якiх я адказваў, на якiх я працаваў у калгасе. I зноў iшла "прыцiрка", без якой немагчымы нармальныя адносiны памiж чалавекам i жывёлай. Конi па маiх паводзiнах, па голасе распазнавалi мой настрой i адпаведна сябе паводзiлi – то паслухмяна, то наравiста...

Але была ў нас адна кабыла, якую звалi Мухай. Чорная, ажно блiшчэла, гладкая, стройная, прыгожая – не адарваць вачэй! А вось характар – нiбы вулкан, з якога ўвесь час вылятае агонь. Да яе баяўся падысцi нават конюх. А конюх – гэта ж бацька родны для коней, бо кормiць, стойла чысцiць – даглядае.

Былi выпадкi, калi конюх захворваў, тады брыгадзiр часова давяраў гэтую пасаду мне. Я з задавальненнем выконваў свае абавязкi. Бяру, бывала, ахапак сена цi канюшыны, падыходжу да стойла, а конь ужо сустракае, цягнецца губамi да сена, скубе з ахапка. Я, як сапраўдны конюх, несярдзiта чытаю натацыю: "Павярнiся, каб цябе..." Конь дае прайсцi да драбiнак, за якiя закiдваю сена, паварочваецца за мной i пачынае смачна хрумсцець, а я нясу гэткую ж порцыю ў наступнае стойла. Сена ж для Мухi нясу не ў ахапку, а на вiлах ды на выцягнутых руках, бо тая робiцца лютай пры маiм наблiжэннi – вочы гараць агнём, уся дрыжыць. Прыходзiлася кiдаць сена на праходзе ля стойла, бо Муха так давала капытамi па жэрдках, што ад iх ляцелi трэскi, як з-пад сякеры.