Текст книги "Новая зямля (на белорусском языке)"

Автор книги: Якуб Колас

сообщить о нарушении

Текущая страница: 2 (всего у книги 11 страниц)

I навакол глядзiць здзiўлёна,

Так гэта збожжайка зялёна

Да сонца цягнецца лiсткамi,

Бы к матцы дзiцятка рукамi.

Тым часам хлопцы падрасталi,

Старэйшым дома памагалi.

Прайшоў гадок, мiнуў другi,

Ў касьбу запахлi мурагi.

На полi ветла, самавiта

У рад стаялi копкi жыта,

Так аздабляючы загоны.

А ў агародзе мак чырвоны,

Раскрыўшы гожыя лiсточкi,

З iх ткаў прыўдалыя вяночкi

Вакол галоўкi маладзенькай,

Такой прыгожай, зеляненькай.

I часта ў добрую пагоду

Iдзе Мiхал дамоў з абходу,

I хоць чуваць, што ныюць ногi,

Але зварочвае з дарогi

I робiць крук, бо як стрымацца,

Каб не зайсцi палюбавацца

I ярыною i жытамi?

Iдзе, а ветрык з каласкамi

Вядзе прыемную размову

I цешыць душу леснiкову.

Мiхал падыдзе i прыстане

I лаву жыцейка агляне

Ды возьме ў пальцы асцярожна

Яшчэ няспелы i парожны

Ён колас жытнi i паглядзiць,

Рукою лёганька пагладзiць,

Нiбы сынка свайго малога,

I ў сэрцы дзякаваў ён Бога.

У тым кутку, глухiм i дзiкiм,

Стараннем дзядзькавым вялiкiм

I цяжкай працай хлебароба

Набыта розная надоба;

Ўсё зацвiло, загаманiла,

Бы жыватворчая тут сiла

Ад сну прыроду абудзiла.

Гумно паўнела з кожным годам,

I багацеў хлявец прыплодам,

I грош стаў лiшнi завадзiцца,

Было што есцi, чым акрыцца,

I быў парадак, лад у хаце.

Ўжо з тым кутком зжылася мацi,

Даўно прывыкшы к адзiноце;

А цэлы рад збаноў на плоце

Казаў аб тым, што гаспадыня

Была ўжо ў моцнай каляiне

I што яе таксама справа

Вялася добра i рухава,

Бо тут збаны не так стаялi:

Яны за тое ўжо казалi,

Што малака было даволi.

Ў пастаўнiку, пры самым полi,

Свiння, як хворая, стагнала,

Хоць гэтай хворасцi не знала,

Яе такая ўжо натура:

Стагнаць i лыч трымаць панура,

Як бы ёй цяжка жыць на свеце.

А парасяткi, яе дзецi,

Ўсяму дзiвiлiсь несканчона,

Бо надта рохкалi здзiўлёна.

Другi гурток другой жывёлы,

Дзесятак кур, пявун вясёлы

Каля платоў чарвей шукалi;

Квактуха голасна квактала,

А кураняткi чарадою

Паслушна ўсюды йшлi за ёю.

Тут кожна рэч аб тым казала,

Што маладая гаспадарка

Iшла ўпярод паспешна, шпарка

I большы круг яна займала.

Часамi хмурнаю вясною

Цяплом павее, цiшынёю,

I хмарак сiвыя фальбоны

Падуць, апусцяцца нанiз,

I неба яснага абрыс

Зiрне скрозь цяжкiя заслоны,

I дзень тужлiвы, засмучоны

Аздобiць сонцаў агняпiс,

I ўсё вакол павесялее,

На момант сцiшыцца, замлее,

На ўсё адбiтак ляжа згоды,

I нiкнуць подыхi нягоды.

Зямельцы неба усмiхнецца.

Глядзiш – тады табе здаецца,

Што холад згiнуў назаўсёды.

Але цi ж так? Эх, негадана

Вятруга ўсходзiцца паганы,

I даль палёў маркотна стане,

Жалобы цень яна апране,

I ўсё нейк смутна пазiрае,

Чагось нядобрага чакае.

Так i ў жыццi: бягуць часiны,

Лiхiя, добрыя хвiлiны,

Адна змяняецца другою.

Не ўспеў Мiхал з сваёй сям'ёю

I пяць гадкоў спазнаць спакою,

Як сталi чуткi пачувацца

Ляснiчы сам даваў намёкi

Праз час не вельмi так далёкi

Ў другi куток перабiрацца.

I гэта вестка ўсiх смуцiла,

Рабiць ахвоту ўсю адбiла:

Рабi, працуй, кладзi ты сiлы

У гэты дол чужы, пастылы

I горкiм потам аблiвайся;

Зрабiў парадак – выбiрайся

Ды йзноў iдзi адсюль у госцi...

Эх вы, паны! Эх, ягамосцi!..

V. ПЯРЭБАРЫ

Вясны чакаў Мiхал з сям'ёю,

Чакаў з трывогаю: вясною

Ў ляснiцтве йшла ператасоўка

Служачых нiзшых, пераходы

Тут так вялося з году ў годы,

I як нi думае галоўка,

Нiчога выдумаць не можа;

Нiяка просьба не паможа,

Калi на чым ляснiчы ўпрэцца.

– А можа, дасць Бог, ператрэцца.

I тут гадок цi два пабудзем,

Сабе не верачы i людзям,

Мiхал так думаў, сумняваўся

I тут астацца спадзяваўся.

Ды раз у сесiю Мiхася

К сабе ляснiчы заклiкае.

"Ну, гэта нешта азначае",

Ў Мiхала думка праняслася.

I ў канцылярыю ўваходзiць,

Вачэй з ляснiчага не зводзiць,

Чагось-та важнага чакае.

– Ага, ты тут! Ну, чалавеча,

Збiрай манаткi i ў Парэчча

За добры час перабiрайся!

Перад Вялiкаднем старайся

Туды, на месца, перабрацца.

Жывi там, нечага баяцца.

– Панок, за што? – Мiхал пытае.

Што за прычына ёсць такая?

Цi я па службе правiнiўся?

Цi на мяне пан угнявiўся?

Я не прадаў, не ўкраў нiчога...

Скажы, панок, на лiтасць Бога,

За што нас пан перамяшчае?

Ляснiчы строга пазiрае.

– Мне чалавек там добры трэба,

А не гультай якi, нязгрэба;

Такi ляснiк, як ты, каторы

Не будзе спаць п'яны ў разоры...

Парэчча – месца неблагое,

I поле там не так пустое,

Хоць менш яго, затое ж – паша!

Дык будзе хлеб табе i каша.

Пакуль я жыў, i ты не згiнеш,

Свае сям'i нябось не кiнеш

Куды ты дзенешся? трымайся,

Жывi i з Богам разжывайся.

Пайшоў Мiхал наш у задуме,

А па дарозе к цётцы Хруме

Ён трапiў з гора выпiць чарку,

Каб галаве яго на карку

Было лягчэй крыху трымацца.

– I што за страх перабiрацца?

Мiхал дарогай разважае.

Мяне ляснiчы паважае!..

А месца, праўда, не лiхое...

"I г-э-э-эй ты, наша жыццё зло-оо-е!"

Мiхась у лесе песню цягне

I тахты стрэльбай выбiвае,

Назад, наперад выкiдае,

Зайсцi скарэй дадому прагне

Навiнай важнай падзялiцца.

Iдзе ён смела, не баiцца

Праборкi дома за гарэлку:

Вялiка важнасць, што кватэрку

Ён з гора тога перакiнуў!

I на Мiхася жаль нахлынуў

I нейкi смутак навязаўся,

А ўрэшце ён усердаваўся,

А на каго? за што? – не знае,

А можа, так злосць напускае,

Каб дома жонка не крычала,

Тым болей што ўжо выглядала

Яго пасада з-за узгорка

I трохi рупiла праборка.

Мiхал вайшоў не зразу ў хату:

Каля хлява перш затрымаўся

I на свiнню так углядаўся,

Як бы за гэта браў ён плату.

Ад хлевушка ў гумно заходзiць,

З Антосем гутарку заводзiць,

I ўжо адтуль, раўней, як можна,

Iдзе дахаты асцярожна.

Але як бацька нi стараўся,

А ўсё ж ён лёганька хiстаўся.

Антось даўно замецiў гэта:

"Плыве, як панская карэта!"

I чуць ад смеху не качаўся.

А каб прымусiць i паверыць,

Што ён гарэлкi i не нюхаў,

Ў садок зайшоў i пчол паслухаў,

А ў сенях стаў сабаку перыць,

Што ўночы кепска дом пiльнуе,

Што мала брэша, кепска чуе,

Зайцоў не гонiць i не ловiць,

А толькi знае i наровiць,

Каб як у хату зачасацца.

– А, лiха матары i батцы!

А, дурань, воўча тваё мяса!

На двор брахаць, стары дурнiца!

Гаршчэчнiк, чортава ты пыца!

I, на сабаку накрычаўшы,

Тады ўжо стрэльбу з плеч знiмае

I на сцяну яе чапляе,

У хату ўходзiць, торбу зняўшы,

Садзiцца там, гаворыць мала,

Каб жонка зразу не пазнала,

Бо толькi скажа адно слова

Прапала хiтрасць, i гатова!

– I дзе ты гэтак налупiўся,

Каб ты смалы ўжо быў напiўся!

Ото натура! – жонка лае,

А ён смяецца, не шманае.

– Няма табе граху, нi посту!

Хоць у палонку кiдай з мосту!

– А ў пост, скажы, сварыцца можна,

Калi ты гэтака набожна?

Мiхал у жонкi запытаўся.

Або я п'яны цi валяўся?..

От не крычы ты i не лайся!

Лепш у дарогу ты збiрайся!

– Куды ў дарогу? Што пляцеш ты?

Прапiў свой розум, цi што, ўрэшты?

З трывогай жонка ўжо пытае

I тон сярдзiты свой мяняе,

Бо ёй у голасе Мiхася

Адразу праўда пачулася;

I дзецi блiжай селi к тату,

Якраз вайшоў i дзядзька ў хату.

– Дык так, Антось, пераязджаем,

Апошнi час тут дажываем.

– Куды? – Ў Парэчча, у балота!..

– Бадай ты спрахла! от брыдота!

Цягнiся зноў, а глуш такая!

Антось Парэчча праклiнае.

Ўздыхнула цяжка-цяжка мацi,

I зразу стала смутна ў хаце,

Як бы з усiх куткоў i шчылiн,

З усiх чуць-чуць заметных звiлiн

Сюды бяда панапаўзала

I гэтак прыкра пазiрала

На ўсiх, ад мала да вялiка,

Бязжаласна i без'языка,

Зрабiўшы ўмомант замяшанне,

I змоўклi ў хаце ўсе дазвання.

Знячэўку мацi аж прысела

Так пераборка ўжо дадзела!

Апроч таго, тут абжылiся,

На ногi трохi паднялiся;

Яшчэ б гадочак пажыць цiха,

Але найгоршае тут лiха

Збiрай зноў цапстрыкi, трасiся

Па каранях з дабром, з сям'ёю,

У саму бездараж вясною.

– Дзе наша, брат, не прападае!

Мiхал гаворку зачынае.

Цi ж толькi свету, што ў аконцы?

Або так мiла тут бясконца?

I там мы будзем жыць таксама;

Няма ўжо горшай, як тут яма.

А сенакос тут дзе? за светам!

А там блiзютка, каля дома

Парэчча добра мне знаёма!

А колькi зеленi там летам!

Як у вяночку, стаiць хата.

Грыбоў i ягад – страх багата!..

Там выгад болей, чалавеча!..

– Паедзем, татачка, ў Парэчча!

Ось там грыбоў папазбiраю!

Ой, iх збiраць ахвоту маю!

Схапiўся Костуська i скача,

А мацi з гора чуць не плача.

– Згараць яны няхай з грыбамi!

Але цi будзе хлеб часамi?

Антось пытае ўжо сярдзiта.

А колькi там пасеем жыта?

Зямлi, як бабе старой сесцi.

Папробуй сядзь на гэтым месце...

– А дзе ты дзенешся? i сядзеш!

Нiчога, браце, не парадзiш.

– Яму, як выпiў, гора мала!

На бацьку мацi зноў напала.

– А мне, ты думаеш, салодка?

Ды справа проста i каротка:

Не будзеш ты з ляснiчым спорыць,

Рабi вось тое, што гаворыць.

А не – йдзi вон: варона з куста,

А пяць на куст, бо хлеба луста

Нялёгка ўсiм, брат, дастаецца.

Пустым той кут не астанецца:

Не будзе нас – другi там сядзе,

I не зважаючы, не глядзя,

Якое месца i выгода.

– Што так, то так, ды працы шкода,

Якую мы тут палажылi;

Зямлю так добра мы ўгнаiлi.

А на каго мы працавалi?

Каму пасаду гатавалi?

Так, чорту лысаму з балота.

Прыпрэцца нейкая галота

Тваёю працай карыстацца,

Тваiм мазолем нажывацца.

Не толькi "дзякую" не скажа,

А хвiгу ў нос табе пакажа.

– Ну, што паробiш, як такая

Ужо нам доля выпадае?

На трэцi дзень прыйшлi падводы.

Ўсе сваякi папрыязджалi

I двор вазамi паўстаўлялi,

Як бы прыехалi ў калоды

Цi на кiрмаш каля калядак.

Тут быў страшэнны непарадак

На тое час быў перабору.

Была адчынена камора

I сенi насцеж. Як папала

Надоба розная стаяла.

Было ўсё зрушана, сарвана:

Крыжы з дзяжой каля паркана

На час кароткi прыхiлiлiсь;

Збаны, гаршкi мiж iх тулiлiсь,

I тры цабэркi там стаялi

I чарады свае чакалi;

I тут жа збоку, як той п'яны,

Ляжаў навой стары, драўляны;

Варстат, на часткi разабраны,

На трэскi кiнуты, валяўся;

А на вяроўцы мех гайдаўся,

Стары, скараўлены ад гною,

Забыты ўсiмi пад страхою.

Пусцела хата, сцены, лавы

I мелi погляд нецiкавы:

Ўсё тут было параскiдана,

Ўсё не на месцы, не прыбрана,

Як бы зусiм не тая хата.

Качэргi, вiлы i лапата

Ў кутку адным цяпер стаялi.

Гвазды то тут, то там тырчалi

Па ўсiх сцянах, як бы шчацiна.

Снавалi дзецi i мужчыны,

З сяней, з каморы скарб сцягалi

I на вазы яго складалi.

А мацi скрыню пакавала

I дробязь розную збiрала.

Ўсе варушылiся, снавалi,

Як бы мурашнiк раскапалi

Такая тут была трывога.

Вуглы счышчалi да нiчога

I забiралi ўсё да нiткi.

Падводы пухлi ўвачавiдкi.

А як закончылi складацца,

Зайшлi ўсе ў хату сiлкавацца.

Мiж голых сцен, несамавiтых,

Такiх панурых, абабiтых,

Астаўся стол адзiн на месце,

Каб у апошнi раз накрыцца

I даць мужчынам прыпынiцца,

На час кароценькi прысесцi

I выпiць чарачку, другую

За жыцце, долю маладую.

Тут быў Базыль, Антось Тацянiн,

Карусь Дзiвак (ён мiж парканiн

Схаваў трайню, рагач, дзве восi,

Тайком узяўшы ад Антося),

Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты,

Сцяцок, Казюк Скарабагаты

Ды брат Мiхася i Антося,

Мужчын нямала набралося.

Пайшла ўкруг чарка i другая,

Гаворка ў хаце ажывае.

Адзiн Антось ужо смяецца

Сваiм закатным дробным смехам,

Аж галава з шырокiм плехам

I з сiвым воласам трасецца.

– Ды ты, брат Ганка, не смуцiся!

Вось выпi чарку, не журыся,

Няхай дае Бог спосаб новы.

– Ну, будзьце ж крэпенькi, здаровы!

– Э, выпi чыста! от кабета!

– Ды выпi, Ганна! Ну, што гэта?

Мужчыны ўсе тут загудзелi,

Ды дружна так яны населi,

Што Ганна тройчы прыгубiла

I чарку ўсю перакулiла.

– Ну, во гэтак, малайчына,

Хай будзе ж добрая часiна!

– Ой, буду п'яна – ашаломiць.

– Касцей гарэлка не паломiць!

Крычыць Базыль.

Здароў будзь, Павал!

I галаву ён закiдае

I спрытна чарку асушае,

Ды ломiць хлеба цэлы кавал,

Ды так жуе, што вушы ходзяць.

Мужчыны дарма час не зводзяць

I хутка чаркi асушаюць,

Гаспадарам дабра жадаюць

I добрай долi ўсiм дазвання

I цiснуць рукi на расстанне.

Карусь Дзiвак часiнай тою

Насiўся з восямi, з трайнёю,

У воз iх глыбей запакоўваў,

Ў сярэдзiну рагач засоўваў

I накрываў яго цабрамi,

Каб не знайшоў Мiхась часамi.

I воз ён свой у кут стаўляе,

Астацца ззаду патрапляе.

Мужчыны выйшлi на двор з хаты.

– Ну, варушы, Скарабагаты!

Сказаў Базыль свайму суседу.

Я за табою, брат, паеду.

I рад нагружаных хурманак

Паволi зрушыў, мiнуў ганак

I ў лес чуць значнаю трапою

Пацягся мернаю ступою.

I цяжка, цяжка Ганне стала,

Як бы ў грудзях там што апала,

I сэрца жаласцю заныла;

I ўсё тут стала так нямiла,

Што ўжо тут больш ёй не цярпелась

I бегчы ў свет адтуль хацелась,

Абы не бачыць сцен тых голых,

Куткоў пустых i невясёлых.

Ўжо конь запрэжан i чакае,

Капытам дол б'е нецярплiва.

Тым часам мацi тараплiва

Закон дзядоў сваiх спаўняе:

Кладзе кусочак хлеба з соллю

Пад красны кут у завуголле,

Апошнi раз глядзiць на хату,

Дзе многа дробязi на страту

Пайшло ў час гэты перабору.

– Ану, ты, мацi, iдзеш скора?

Мiхась з двара яе пытае;

I мацi хату пакiдае,

Бо ёй самой тут не цярпiцца,

I з плачам хрысцiцца, садзiцца,

Дзе дзецi дробныя сядзелi

I скарб быў зложан даражэйшы.

Алесь i Ўладзя, сын старэйшы,

Пайсцi пяхотам захацелi

I з дзядзькам лесам гналi статка.

Апошнi раз пустая хатка

З-за груш высокiх паказалась

Ды за узгорачкам схавалась;

I толькi комiнак гаротна

Над дахам высiўся маркотна

Ды студнi вочап адзiнока

Тырчаў над хатаю высока;

Гуменца смутна пазiрала

I быццам поглядам пытала:

"Куды яны ад нас з'язджаюць?

Чаму адных нас пакiдаюць?"

VI. КАЛЯ ЗЯМЛЯНКI

Я буду рады, калi ўдасца

Маiм людцам у вашай ласцы

Хоць на кароценькi часочак

Заняць хоць цесненькi куточак.

Жыццё iх, праўда, нецiкава,

Пра iх нiдзе не ходзiць слава,

Аб iх гiсторый не складаюць,

Пра iх i песень не спяваюць,

Апроч вятроў, што нудна ў плоце

Зiмой у горкай адзiноце

Халодны снег нясуць-здзiраюць

I бедным людзям байкi баюць

Аб жыццi, долi iх пахiлай

I плачуць-стогнуць над магiлай,

Дзе косцi iх у праху тлеюць

Адны вятры iх пажалеюць.

Але не кожны сцямiць мовы

I жальбы ветру мiж будовы:

Чаго ён жаласна спявае,

Каму ён песенькi складае?

I бацьку скора сын забудзе

Каротка памятка аб людзе,

Аб простым людзе. I такая

Ўсiм бедным доля выпадае:

Прайсцi свой круг, прамарнавацца

I невядомымi астацца

Ды быць забытымi тут ўсiмi

I сваякамi i чужымi.

I мне заўсёды горка стане,

Калi я ўбачу на кургане

Пад шэрым прыкладам драўляным

Прыпынак вечны селянiна.

Стаiць там крыжык-сiрацiна,

Сiвенькiм мохам ўвесь убраны,

З павязкай белай, даматканай.

Пытаю: хто тут пачывае?

Дзяўчына, можа, маладая

У поўным цвеце красы-сiлы

Сышла без часу да магiлы?

Цi здатны хлопец-малайчына?

Маўчыць магiла селянiна.

А хто пахован, я не знаю

I смутак моцны ў сэрцы маю.

А тут закопаны навекi

Надзеi, радасць чалавека

I гора схована лiхое

Жыццё бядачае людское.

Мае знаёмыя няўзрачны,

Нiчым не слаўны i не значны,

Ўсё людзi простыя, малыя,

Хоць па-сваему i ўдалыя,

Але ўдалымi iх не лiчуць.

Жывуць, цярплiва долю смычуць

I крыж нясуць мужычы цiха,

Дабра не бачачы з-за лiха.

Ды што зрабiць? Я б сам быў рады

Не ведаць крыўды той i здрады,

Што просты люд нясе вякамi

Сваiмi ўласнымi гарбамi.

Ды горкай праўды не схаваеш,

Яе нiяк не ашукаеш.

Ды i навошта? Крый нас, Божа!

А праўда мне ўсяго дарожай,

I бацька праўдзе вучыў змаля,

Дык з гэтай праўдай ступiм далей.

Дзень добры, новая мясцiна!

Спаткай ты нас, як мацi сына

Па часе доўгае разлукi,

I разгарнi прыветна рукi

Для тых, хто змушаны ў няволi

Жывiцца хлебам твайго поля;

Зiрнi ты светлым вокам ласкi,

Авей крылом прыгожай казкi,

Каб гэта жыцце-пуцявiна

Была нам светлая часiна;

Узброй надзеямi нам грудзi,

Бо мы твае, зямелька, людзi!

На першы погляд нецiкава

Парэчча тое выглядала,

I смуткам сэрца калыхала

Старых бярэзiн гэтых лава,

Што на балоце мiж лясамi

Шумела голымi вярхамi.

Было ўсё тут параскiдана:

I праслы нiзкiя паркана

З трухлявых шул павыязджалi,

I трэскi кучамi ляжалi

Па ўсiм двары i на дрывотнi;

Стары хлявец без падваротнi,

Гумно са стрэшкай пасiвелай,

Абросшай мохам, абапрэлай,

Прыгрэбнiк, хата – ўсё дачыста

Казала ясна, галасiста

Аб непарадку, запусценнi,

Аб гаспадарскiм нерадзеннi.

Слязьмi Мiхашча залiлася

Такою ямаю здалася

Старая хата ў тры аконцы!

Парог яна пераступiла

О, Божа добры, як нямiла!

Цi свецiць тут калi хоць сонца?

Было так цёмна, непрытульна,

Ў гразi-балоце ўсё агульна:

Як печ, як столь, i сцены, лавы,

I дух пракiслы, дух трухлявы

З усiх куткоў дыхнуў сярдзiта.

Зямля на ямы ўся пабiта.

Было вiдаць, што тут лiпелi

Да часу людзi i не дбалi,

Гразi нiколi не знiмалi,

Рабiць парадку не хацелi,

Жылi па-свiнску, кацьмакамi

I ў добрай згодзе з прусакамi.

Вясна была яшчэ ўпачатку,

Але снягi ўжо раставалi,

I дружна ў полi балбаталi

Раўкi, рачулкi, i ў грамадку

Яны ваду сваю злiвалi,

Ад сну гаi, лясы будзiлi

I людзям душу весялiлi.

I ўсё патрошку ажывала:

На дрэве покаўка таўшчала,

Ў сабе лiсточак далiкатны,

Пахучы, свежанькi, прыўдатны

На добрым сонцы гадавала.

Старыя хвоi i ялiны,

Далёка кiнуўшы галiны,

Глядзелi хораша, любоўна,

Як iх патомкi згодна, роўна

Стаялi гожай чарадою,

Схiлiўшысь к сонцу галавою.

Ў лясах, гаях дразды спявалi,

Ў балотах кнiгаўкi крычалi;

А ў небе ўдзень i вечарамi

Высока роўнымi шнурамi

Злятаўся вырай жураўлiны,

I амярцвелыя далiны

Будзiлi звонкiм сваiм крыкам,

Як бы прыветным гэтым зыкам

Вiталi родныя балоты,

Густыя лозы i чароты.

I на душы нейк весялела,

I сэрца радасцi хацела,

А думкi цiхiя i мары

На душу клалi свае чары.

Хацелась жыць, ушыр разняцца,

За долю лепшую змагацца;

Ўзнiмалiсь грудзi: чулiсь сiлы,

I божы свет здаваўся мiлы.

Памалу, звольна i ў Парэччы

(Такая ўрода чалавеча)

Зжывалiсь з месцам, прывыкалi,

Гняздо старое забывалi,

I праз якiх дзве-тры нядзелi

Ўжо весялей на свет глядзелi

Будынкi гэтыя старыя

Яны зрабiлiсь як не тыя.

Агледзеў iх Антось, падправiў

I шулы новыя паставiў

Ў гнiлы паркан, i лом сабралi,

Ды шыбы ў вокны паўстаўлялi,

Бо не любiлi непарадку,

I пачалi жыць зноў спачатку.

Ды йзноў бяда: праз год вясною

Згарэла хата з варыўнёю

I ўвесь набытак, што быў ў дому.

Пажар той выбухнуў, як з грому,

Хоць ён i меў свае прычыны.

Як на бяду, пайшлi мужчыны

I Ўладзiк з iмi ўрассыпную:

Адзiн у лес, той да адбору,

З сахою трэцi ў гэту пору

Араў дзесь пасеку старую;

Дык што магла з дзяцьмi малымi

Зрабiць жанчына адзiнютка?

I ўсё згарэла дачысцютка,

Прапала марна ў чорным дыме.

Зазнала жалю гаспадыня:

Ў агнi згарэла яе скрыня

З усiм пасагам i набыткам;

Прапалi хусты яе, свiтка,

Згарэлi кросны, рад багоў

I грошай сорак сем рублёў.

Хоць, праўда, Костусь не збаяўся

I смела з пожарам змагаўся:

Звалок гарошыны з пасцелi,

Тады, як вопраткi гарэлi,

I з iмi доўга ён насiўся,

Аж покi зруб не павалiўся.

Бяда, хоць плач, i дзе дзявацца?

Куды ад холаду схавацца?

I мацi з дзеткамi малымi

Нядзелi дзве жыла з сваiмi.

А на пажарышчы часова

З'явiлась новая будова

Зямлянка-будачка малая,

Ў адно акенечка, крывая,

Але да часу добра й гэта.

Тым часам сонца йшло на лета,

Дык так-сяк кiдалiсь, качалiсь,

Хоць дужа з горам спазнавалiсь.

Каля зямлянкi тут прыветна

Гарэў агоньчык чуць прыметна,

Абы не звёўся. Вечарамi

Тут мацi ўходжвалась з гаршкамi,

Сям'i вячэру гатавала,

Тады зямлянка ажывала:

Смяялiсь дзецi, мiтусiлiсь,

Як рыба ў букце, варушылiсь,

Бярвенцы, трэсачкi сцягалi

Ды на агоньчык падкiдалi.

Шугала полымя праворна,

Як бы чагось каму смяялась

I то свавольна ўгору рвалась,

То рассцiлалася пакорна.

А ветрык, злодзей, не стрывае,

З-за хаткi хiтра налятае,

Ў агоньчык раптам уварвецца;

Агонь туды-сюды матнецца

I дымам ветра адбiвае,

Як бы тых жартаў не прымае.

А на дварэ ўжо вечарэе,

I ночка блiзка, змрок гусцее,

Агоньчык колер свой мяняе

I счырван-жоўты блеск прымае;

I моўкнуць птушкi ў цёмным лесе;

Баранчык божы ў паднябессi

Бляе маркотна над балотам,

Як бы шукае ён каго там,

I гэта смутнае бляянне

Ў цiшы балот у час змяркання

На сэрцы жалем аддаецца,

I ў душу журбаю лiецца,

I мары розныя наводзiць.

I думка вынiкне – праходзiць,

Як тыя хмаркi на заходзе,

Што без слядочка, быццам ценi,

У смутным нiкнуць задуменнi.

Маўклiва-сцiшна ўсё ў прыродзе!

Напрацаваўшысь, спачываюць

Усе старэйшыя – хто ў хатцы,

А хто ў гумне ва ўсёй апратцы

I гэтак ночкi прасыпаюць.

I вось, бывала, вечарамi

Каля агоньчыку часамi

Алесь i Костусь засядзяцца.

А як ужо пачне змяркацца

I зоркi ў небе замiгаюць,

Пужаць iх страхi пачынаюць.

Тады браты радком садзяцца,

Плячо ў плячо, але прызнацца,

Што страшна iм, нiхто не хоча.

– Алесь! ты чуеш, як рагоча

Ў беразняку баранчык божы?

Але цi ведаеш, з чым схожы

Той дробны рогат? Мне здаецца,

Антось Тацянiн так смяецца!

I хлопцы ўраз зарагаталi,

Ды ўраз жа смех той абарвалi:

Вакол было ўсё так спакойна,

Дык гэты смех нейк непрыстойна

Сюды, ў пакой начны, ўрываўся

Самiм iм дзiкiм ён здаваўся.

Маўчаць яны. Касцёр палае,

Вакол усюды цьма густая

Пiльнуе плямку агнявую

I гэту норку залатую,

Што ў нетрах цьмы агонь свiдруе,

Каб знiшчыць блеск. Агонь сярдуе

I цьме нiяк не паддаецца;

Часамi полымя прарвецца,

I цьма сярдзiта схiсянецца,

Адскочыць далей напаўкрока.

Агонь блiшчыць, як воўча вока.

Паволi дрэўцы дагараюць,

I цiха iскрачкi ўзлятаюць

I гаснуць борзда без слядочка.

Ўжо позны час, глыбока ночка,

А хлапчукi сядзяць маўклiва

I навакол глядзяць пужлiва.

У iх фантазii дзяцiнай,

Затканай страху павуцiнай,

Ўстаюць начныя страхi, зданi,

I зыкi чуюцца паганi,

Чараўнiка i чараўнiцы,

I лопат крыллямi начнiцы.

А кожны куст iм дзеда родзiць

Таго, што ўсюды лазiць, ходзiць

З мяшком i мылiцай-кульбою

I з доўгай сiвай барадою,

Iдзе i дзетак забiрае,

След барадою замятае.

На полi неба лес страхлiвы

Стаiць зацяты, нерухлiвы.

Што ён ў сабе цяпер хавае?

Снуецца нечысць там лiхая,

Мярцвяк пад елкай прытулiўся,

На iх цяпер утарапiўся

I зараз мёртваю рукою

Пачне хрысцiць перад сабою,

Каб рух адняць, скаваць iх сiлу,

Каб зацягнуць iх у магiлу.

Там ходзiць страшны воўк-бадзяга,

Разбойнiк крадзецца, туляга,

З акрываўлёнаю рукою

I з страшнай цяжкай булавою.

Шалёны бегае, пужае,

Каго нi стрэне – ўсiх кусае...

– Ну, што, брат Костусь, цi баiшся?

Куды так пiльна ты глядзiш ўсё?!

Алесь пацiхеньку пытае

I руку брата не пускае.

– Цi бачыш што? – Не, так, нiчога!

Гаворыць Костусь, а ў самога

На лоб кучомка напаўзае...

– Мо пойдзем, братка? – ён гаворыць.

Алесь ахвоцен i не спорыць,

Браты за рукi пабяруцца,

Ў зямлянку вобцас панясуцца.

VII. ДЗЯДЗЬКА-КУХАР

Наш дзядзька, мiлы наш Антонi,

Ў дзiцячым часта быў палоне:

Вось так гуртом яго абсядуць

I час работы яго крадуць;

Насi "катла", кажы iм казкi,

Iдзi на поплаў з iмi ў краскi,

Давай адказы на пытаннi,

Тлумач ты iм усё дазвання:

Адкуль, з чаго дзе што бярэцца,

Вось гэта, тое як завецца

I чаму так, чаму не гэтак?

Прыхiлен дзядзька быў да дзетак.

Ён быў настаўнiкам, суддзёю,

Калi, бывала, мiж сабою

Паспораць дзеткi цi паб'юцца,

Дык да каго тады звярнуцца,

Як не да дзядзькi, да Антося?

Ох, слаўна з дзядзькам iм жылося!

Яшчэ замецьце, што з малымi

Ён размаўляў, як са старымi,

I з iмi радзiўся, спрачаўся

Як роўны з роўнымi трымаўся!

Калi ж хто часам з iм не зладзiць,

То дзядзька толькi вус пагладзiць,

Але не скажа ён нiчога,

Бо ведаў, чым даняць малога,

Гаворыць з тым, з кiм дзядзька ў згодзе:

– Калi такi ён, ну, то годзе!

I дзядзька змоўкне, пачакае,

Кiсет дастане i закурыць

I вочы чутачку прыжмурыць,

Як бы i ў памяцi не мае

Таго, што з хлопцам пасварыўся.

– А як авёс наш урадзiўся?

Схадзiць бы ў Лiпава пабачыць!

Ўжо знаюць дзецi, што то значыць

Гаворка дзядзькава такая,

Куды ён вуды закiдае:

У Лiпава пайсцi з iм! Божа!

I хто ўстаяць прад гэтым зможа?

Ды гэта ж – свята, ягамосцi!

Набок тут норавы i злосцi!

I мяккiм робiцца паганы

Хоць ты яго кладзi да раны.

Адно вазьмi яго з сабою,

Усюды пойдзе за табою

I ўсё забудзе, ўсё даруе,

На дзядзьку больш не засярдуе.

А чым жа Лiпава так мiла?

Чым так дзяцей яно манiла?

I што за Лiпава такое?

А гэта – поле маладое

Сярод лясоў, як скiнуць вокам;

На тым абшары, на шырокiм,

Раскошна нiвы красавалi,

А ў iх мiльёны красак ззялi,

Як бы на небе тыя зоркi;

Лужкi, дарожкi, i пагоркi,

I купкi хвоек маладыя,

Дзе матылёчкi залатыя

На сонцы крыльцамi блiшчалi,

Жучкi i конiкi трашчалi

I ў стройны звон свой зык злiвалi.

Былi там пасекi. Штогоду

Тут сотнi блiзшага народу

Дзялянкi лесу карчавалi

I на трацяк iх засявалi

Капу да скарбу, дзве дадому...

Ну, як тут вытрываць малому,

Таму, хто з дзядзькам пасварыўся?

Як бачыш, з дзядзькам ён гадзiўся.

А пойдзеш ў Лiпава лясамi,

Напэўна стрэнешся з ласямi

I зайца ўгледзiш, i вавёрку,

I норы воўчыя на ўзгорку

Сярод трушчоб мiж ельнякамi,

I "чортаў камень", што вякамi

Над Азярком ляжыць, як хата...

Ну, ўсякiх дзiў там ёсць багата!

А дзядзька ўсё табе пакажа,

Цiкавасць тваю ўсю развяжа.

А найважнейшая тут мэта

Звярнуць з дарогi i да цёткi

Зайсцi на час якi кароткi

Тарэсяй звалась цётка гэта.

Яна так ветла сустракала

I надта ж добра частавала:

Спячэ "цалкоў" на скавародцы,

I так, бывала, наясiся,

Што хоць на пупiку круцiся;

Усiх цягнула ў госцi к цётцы:

Так узмацуе на дарогу

Было што есцi, дзякуй Богу!

О, дзядзька спосабаў меў многа

Даняць працiўнiка малога!

Пайсцi ў грыбы цi ў тую ж рыбу,

Або паехаць у сялiбу

Цi ў млын малоць на хлеб збажынку

Ўсё гэта квапiла хлапчынку,

Цягнула крэпенька, бывала,

I, як рукою, злосць знiмала.

I дзядзька майстар быў на штукi

I быў механiк на ўсе рукi:

I дудку скруцiць вам, i стрэлку,

I нарысуе нават елку,

Такую выштукуе цацку,

А ў Свержань пойдзе – купiць пляцку...

Дык i не дзiва, што любiлi,

Што на руках яго насiлi.

А жывучы каля зямлянкi,

Памiж лясоў, сярод палянкi,

Яшчэ крапчэй яны здружылiсь,

Адзiн к другiм цясней хiлiлiсь.

– Ану, давай, брат, запрабуем,

Хоць на цiкавасць пакаштуем,

Якi тут сок на новым месце?

Мо з хлебам можна яго есцi?

– А дзядзечка! мой залаценькi!

Пастаў нам соку, дарагенькi!

– Вазьмi, вазьмi мяне з сабою!

Тут каля дзядзькi чарадою,

Як чэрвi, дзецi мiтусяцца.

А дзядзька моўчкi стаў збiрацца:

Дастаў сякерку i свярдзёлак,

Пад паху сунуў ён аполак

На латакi i на падстаўкi

Ды вынуў два гаршкi з-пад лаўкi.

– Ну, хто са мною йдзе? – пытае.

– Я!

– Я!

– I я! – крычыць малая

Ў канцы дзяўчынка Мiхалiна.

– Куды табе? ото скачыха!

На печ залезь i сядзi цiха!

Напалi хлопцы на дзяўчынку;

А тая ў слёзы, ў плач, як бачыш.

– Ну, сцiхнi, ша! Чаго ты плачаш?

Антось пляменнiцу ўцяшае

I нос крысом ёй абцiрае.

– Няхай iдзе! А хлопцам брыдка

Так нападаць на дзеўку швыдка,

Гаворыць дзядзька, бровы хмурыць,

I бальшуноў ён злёгку журыць.

Тады i хлопцы тон мяняюць;

Iдуць у лес, крычаць, гукаюць,

Як вучнi, вырваўшыся з школы,

I ўсе давольны i вясёлы,

А дзядзька ўперадзе тралюе

I галаву ўгару ўскiдае,

Бярозу добрую шукае

З салодкiм сокам, баравую,

Дзе б бобам кропелькi сачылiсь.

Знайшлi бярэзiну, спынiлiсь.

Залысiў дзядзька дрэва злёгку

(Сякерка востра, кара крохка),

Зрабiў заруб, латак прыправiў,

А пад латак гаршчок паставiў.

I соку кропелькi, як слёзы,

Як град, пасыпалiсь з бярозы,

Аж шкода нейк было дзярвякi:

Здавалiсь ранай тыя знакi,

Адкуль палiўся сок халодны

I пакiдаў свой комель родны.

Я помню дзень той. Вечарэла,

Зайшло ўжо сонейка, цямнела,

Агоньчык дзецi раскладалi,

Паленцы, трэсачкi збiралi,

I дзядзька тут жа, распрануўшысь,

Сядзеў на кукiшках, сагнуўшысь.

Прад iм стаяў гаршчок i мiска

I кошык з бульбай; тут жа блiзка

Вiдзён i збан быў палiваны,

Да палавiны ў дол ўкапаны,

Кружочкам шчыльненька накрыты.

– Алеська! скокнi, брат, вазьмi ты

У хатцы тарачку на печы!

Ну, варушыся ж ты, старэчы!

Наўкол пляменнiкi сядзелi,

На дзядзьку пiльна ўсе глядзелi,

Як ён, рукавы закасаўшы,

Па тарцы шоргаў, шапку зняўшы.

I кожны лёгка б дагадаўся,

Што тут сакрэт якiсь хаваўся,

Памеркаваўшы, як цiкава

Была для хлопцаў гэта справа

I як iх дзядзька завiхаўся.

А хто б яшчэ мог болей цямiць,

Таму б адразу прыйшло ў памяць,

Што дзядзька бульбу драў на клёцкi,

Каб згатаваць не па-жаноцку.

Бо што жанкi? раз што панята,

Ноль – слова нашага iм брата;

Як iх на розум тут нi ставяць,

Яны ж сваё ўсё права правяць

I робяць так, як i рабiлi,

Калi пяшком пад стол хадзiлi.

Але вось ён пакажа носа,

Стварэнне вы доўгавалоса,

Калi ён тут пагаспадарыць

I сам ды з сокам клёцкi зварыць!

Вось будзе штука вам, дык штука!

На тое ж спроба i навука.

А сок быў свежы, такi хвацкi,

Такi салодкi, забiяцкi!

Ён быў галоўнаю вiною

Таго, што познаю парою

Сядзелi дзецi чарадою

I з дзядзькi вочак не спушчалi

I стравы важнае чакалi.

– Эх, – цмокаў дзядзька, – наямося!

Зiрнулi хлопцы на Антося,

I слiну ўсе яны глынулi,

Паветра носам зацягнулi.

– Ну, што ж вы рукi паскладалi?

Ў агонь бы трэскi падкiдалi,

А то патухне зараз! Жыва!

Глядзелi хлопцы, як на дзiва,

Як дзядзька, цеста замяшаўшы,

Качаў галушкi, мiску ўзяўшы.

А чыгунок, бы пан пузаты,

Кiпiць, пыхцiць, шумiць заўзята,

Бо не з вадою ён, а з сокам.

Iдзе тут справа ненарокам;

Дзяржыся, браце! I чуць толькi

Ўзнялося булбатачак колькi,

Дык дзядзька зараз стаў пакрышку

Ў чыгунчык клёцкi кiдаць з лыжкi;

Укiне лыжку, памяшае

Ды зноў другую набiрае.

А хлопцы нават паўставалi,

Ў чыгунчык вочы паўстаўлялi,

Глядзяць, не моргнуць яны вокам:

Эх, мусiць, смачны клёцкi з сокам!

– Ну, дзядзька, можа, i гатовы?

Не сцерпеў Костусь, мовiў слова.

– Якi ты, хлопча, нецярпячка,

Няхай цябе затопча качка!

Гаворыць дзядзька на хлапчынку.

Няхай паварацца часiнку,

Каб сокам добра пранялiся,

Тады, брат, – эх! адно дзяржыся!

I дзядзька цмокнуў выразлiва,

I хлопцы зноў ждуць церпялiва,

А дзядзька, стоячы, паволi

Памешваў клёцкi. – Ну, даволi!

Сказаў Антось, i ўсе ўздыхнулi,

Як бы гару з плячэй сапхнулi,

I блiжэй к дзядзьку падступiлiсь.

– Глядзi, мо ўжо пераварылiсь,

Алесь зазначыў палахлiва.

– Ну, – Костусь кажа, – ото дзiва!

Не бойся: дзядзька лепей знае...

Глядзi, брат, клёцка унь якая!

А брат ты мой, як булавешка,

Як скула тая, што ў Дзямешкi!

I – ха-ха-ха! – зарагаталi.

– А каб вы, падлы, не даждалi!

Гаворыць дзядзька, сам смяецца,

Аж лыжка з клёцкамi трасецца.

– Ну, языкi параспускалi!

Не дам вам клёцак i панюхаць!

I стаў на клёцку дзядзька дзьмухаць,

Пакаштаваць каб было можна,

I ў рот падносiць асцярожна.

Замерлi хлопцы, а нi зыку:

Мiнута важна i вялiка;

Глядзяць на дзядзьку i чакаюць

I дзядзьку поглядам пытаюць:

"Ну як? цi смачны? цi салодкi?"

У зубы клёцку, бы ў ляшчоткi,

Зацiснуў дзядзька i губамi

Варушыць борзда, як часамi

Трусок цi зайчык над капустай,

Каб лепш дазнацца смаку-густу.

Пацмакаў дзядзька i ўсмiхнуўся,

Зiрнуў на хлопцаў, адвярнуўся

I тут, нiчога не сказаўшы,

Як плюне дзядзька, пажаваўшы!

Трах у чыгунчык ён нагою!

I так абцёрся ён рукою,

Што губы й нос чырвоны сталi

I нават вусы затрашчалi.

А хлопцы проста збiлiсь з тропу

I ў нейкiм страсе i ў захопу

На дзядзьку-кухара глядзелi,

Як бы яны аслупянелi.

Быў смешны дзядзька той часiнай

З пустою лыжкаю, з тычынай,

Якою трэскi ён варочаў.

А тут Алесь як зарагоча!

За iм адзiн, другi паехаў.

Такiх было тут жартаў, смехаў,

Што ўсiх трасло i калацiла

I дзядзьку смехам захвацiла.

– Ну, дзядзька, як на смак, прызнайся?

– Пакудства, брат, i не пытайся!

VIII. СМЕРЦЬ ЛЯСНIЧАГА

– Мiхал! Мiхале! О, Мiхале!

Пачуўся голас як бы здаля

Каля зямлянкi ранiчкою

I часты стук у шкло рукою.

– Ўставай, Мiхале, адзявайся!

– А хто там? – Я! хутчэй збiрайся:

Памёр ляснiчы наш! – Да можа?!