Текст книги "Дэпэш Мод"

Автор книги: Сергей Жадан

сообщить о нарушении

Текущая страница: 7 (всего у книги 11 страниц)

Так ці інакш, але да яе без званка прыходзіць проста ня варта, можна нарвацца на старога генэрала, хоць я яго, шчыра кажучы, у вочы ніколі ня бачыў, Маруся неяк усё гэта разводзіла, яна любіла сябе і сваё жыцьцё і, вядома ж, не хацела, каб у яе булёне плавалі лішнія мухі, акрамя таго, стары, мабыць, і сам падазраваў, што яго ўлюбёная дачка-Маруся не заўсёды прытрымліваецца ўнутранага гарнізоннага распарадку, таму, калі хацеў наведаць дзіцё, таксама заўжды папярэдне тэлефанаваў ёй, такі ўжо ў іх на Каўказе звычай, тады яна выкідала за акно ўсіх сваіх выпадковых гасьцей, прымушала іх забіраць з сабой пустую тару і недарэзаную вараную кілбасу, высыпала праз фортку бычкі, выкідала ў сьметніцу ўсе бульбулятары, ссыпала крошкі ва ўнітаз, адным словам – згортвала дэкарацыі і вярталася да нармальнага жыцьця, у якім быў тата-генэрал, узброеныя сілы рэспублікі, рэгулярнае харчаваньне, спартыўныя залі, тэнісныя корты, нармальныя знаёмыя, вышэйшая адукацыя, добрая музыка, маецца на ўвазе – жывая добрая музыка, ня ў запісах, хоць і добрыя запісы таксама – карацей, увесь той мінімальны набор пратэзаў і штучных сківіцаў для больш зручнага перасоўваньня па гэтым жыцьці, якімі цябе адорвае сістэма ў тым выпадку, калі ты пагодзішся перапісаць у сваім тэстамэнце на яе імя ўласныя ныркі, лёгкія, палавыя органы і душу. Яна ўсе гэтыя пратэзы мела, таму магла сабе дазволіць выпендрывацца і час ад часу досыць такі глыбока занурвацца ў каналізацыйныя люкі грамадства, залазіць на пару сутак на адваротны бок месяца, што да таго ж знаходзіўся ўвесь час ня так ужо і далёка адсюль – перабываць там нейкі час на траве і партвейне, далучыцца хоць часова да Вялікай Нэрвовай Сыстэмы, Рванага і Залатанага Сеціва Кровазвароту і Каханьня, занурыцца з галавой у плыні лімфы, лайна і спэрмы, на самым дне якіх, як некаторыя думаюць, і знаходзяцца найбольш масыўныя і цудоўныя кавалкі шчасьця, хоць напраўду там нічога няма, гэта ўжо я вам дакладна кажу.

6.00

Таму мы ёй абавязкова затэлефанавалі б, калі было б адкуль, але выходзіць так, што найбліжэйшы тэлефон знаходзіцца на кпп, дзе нас чакаюць ахоўнікі зь ятаганамі й агнямётамі, з ручнымі гранатамі і супрацьпяхотнымі мінамі, дбайна закапанымі на завадскіх клюмбах, адным словам – я б туды не пайшоў, асабліва маючы пры сабе вусатага Молатава, лепш ужо іншым разам, як-небузь калі ўсё ўсталюецца, мы лепш забярэм усё, што нам трэба – гаворым мы між сабой і забіраем усё бухло і рэшткі травы, Вася нават нейкія брашуры бярэ з падваконьня – і мы вылазім праз плот. Я яшчэ кажу, можа, – кажу, – запіску Карбюратару пакінем, каб ведаў, дзе нас шукаць, але Вася скептычна кажа, што гэта будзе запіска не для Карбюратара, а для пракурора, таму, сапраўды – навошта нам лішні клопат, раз ужо так здарылася, то трэба з годнасьцю выйсьці з гэтай сытуацыі, па-іншаму і быць ня можа. Чапай працягвае пераварочвацца ў ложку вакол уласнай восі, так, нібы хтосьці яго ў сьне раскручвае, бы нейкі махавік, жадаючы запусьцісь нешта вельмі важнае для гэтага сьвету, але яно ўсё ніяк не запускаецца, круці гэтым махавіком, не круці, усё адно нічога не атрымаецца, толькі спакутаванае і хворае цела будзе балець, як аскепак, усаджаны д’ябальскімі артылерыстамі ў задніцу марксызму-ленінізму і пакінуты там на ўспамін яшчэ адной загубленай душы.

6.15

Мы праходзім ранішнім прыватным сэктарам, выходзім на тую самую плошчу перад цыркам, я цягну вусатага Молатава, Сабака цягне бухло, брагу мы, вядома, ня сцэджвалі, але свае, сумленна вырваныя ў дзядзі Робэрта тры каньякі, мы пакінулі пры сабе, а Вася ідзе проста так, яму найгорш, ва ўсякім разе ён так кажа, і ў нас няма падставаў, каб яму ня верыць. Нам тут толькі перабегчы праз мост, павярнуць да царквы, прапаўзьці некалькі кварталаў і выйсьці на плошчу, там яшчэ раз перабегчы вуліцу і заскочыць у пад’езд будынку зь вежай, і калі нам пашчасьціць і нас ніхто ня спыніць, жыцьцё пасьпяхова працягнецца яшчэ на некалькі гадзін, да абеду дык дакладна.

6.45

Маруся зноў пафарбавалася. У арыгінале яе валасы маюць, здаецца, чорны колер, мабыць чорны, гэта было б натуральна, усё-ткі яна з Каўказу, зараз яна пафарбаваная ў нешта цёмна-чырвонае і вельмі коратка пастрыжанае, на ёй чорны халацік, пад якім ужо нічога, акрамя самой Марусі, няма, яна вывальвае ўсё гэта на нас, нам і бяз гэтага дрэнна, а тут яшчэ такое, вы хто? пытаецца яна спачатку, потым пазнае-ткі Васю, мяне яна ніколі не пазнае, і гэта мяне ўжо нават ня крыўдзіць, а Сабака наагул ні на што не прэтэндуе, ну, – кажа, – што – прынесьлі? яна яшчэ сьпіць, проста стоячы пасярод калідору, стаіць і сьпіць, але пра нешта размаўляе з намі, дрэнна, праўда, размаўляе, але хоць нешта, добра што наагул нас пусьціла. прынесьлі? пытаецца яна зноў. што прынесьлі? не разумее яе Вася. Ну вы ж абяцалі – кажа Маруся, я напружваюся, нешта тут ня тое, можа, лепш адразу зваліць і не чакаць чарговых непрыемнасьцяў з боку генэралітэту, вы ж толькі што тэлефанавалі, – напаўсонна кажа Маруся, – я ж прасіла. Гэта ня мы тэлефанавалі, – кажа Вася, – ня вы? зьдзіўляецца яна, ня мы. а што табе трэба? пытаецца Вася. у нас усё ёсьць, можна мы ў цябе перасядзім? Маруся расчаравана паціскае плячыма, маўляў, сядзіце, мне якая розьніца, паварочваецца і зьнікае ў пакоі, а мы застаемся ў калідоры з нашым сябрам Молатавым, членам цк.

– Нешта ня радая яна нам, – кажа Сабака і ідзе на кухню.

– Яна нікому ня радая, – кажу я, ідучы за ім. – Чаго ёй радвацца.

– Ну, а чаго і б не радвацца, – гаворыць Сабака, разьліваючы каньяк па гліняных кубачках. – Калі б мне хто з ранку прынес тры пляшкі каньяку – я б радаваўся.

– Калі б мне, – кажу я, выпіваючы, – зранку прынесьлі бюст Молатава, я б яшчэ падумаў, ці радавацца.

– Трэба яе разбудзіць, – кажа Сабака, наліваючы па новай. – А то неяк непрыгожа – прыйшлі, сядзім, бухаем.

– Сапраўды – непрыгожа, – кажу. – Але лепш не будзіць. Лепш самім паспаць. Я, – кажу, – ужо другую ноч паспаць нармальна не магу. Спачатку мусарня, потым гэты марксыст у кедах. Спаць хачу. Пайшлі спаць.

– Спаць? – пытаецца Сабака. – Ведаеш, я зараз у такім стане, што проста баюся спаць.

– Чаму баішся? – пытаюся.

– Я баюся, што засну і проста не дадумаюся прачнуцца, разумееш?

Сабака налівае па новай, але я ўжо адмаўляюся, усё, кажу, досыць, пайшлі спаць, Сабака незадаволена падымаецца, мы знаходзім у адным з пакояў на канапе Васю, які захутаўся ў нейкую коўдру і пасьпяхова сабе сьпіць, і нам не застаецца нічога іншага, як ісьці шукаць нейкі іншы ложак ці канапу, ну хоць што-небудзь, мы заходзім у іншы пакой і бачым там пасярод вялікага, добра знаёмага нам ложка, Марусю, ужо нават без халаціка, якая запхала галаву пад падушку і так сьпіць і на нас асаблівай увагі не зьвяртае, дзіўная бясконцая ноч, што перацякае ў такі самы ранак, нашы сябры распаўзаюцца па кутках і зь імі губляецца ўся сувязь, яны нібы паміраюць штодня а 7 раніцы, выглядае ўсё гэта ва ўсякім разе менавіта так, калі ня больш страшна, усё – я сплю, – кажу я Сабаку, ён падыходзіць да ложка, пасунься, – кажа Марусі, і адсоўвае яе на край ложка, можаш спаць, – кажа мне, не, кажу, давай ты да яе, чаму я? пытаецца Сабака, а чаму я? кажу, ты ж спаць хочаш, а я, – кажа, – яе баюся. Я пазяхаю і згаджаюся, але ўсё-ткі кладу паміж сабой і Марусяй Молатава, так – на ўсякі выпадак.

9.57

– О, чорт! – крычыць яна. – Гэта яшчэ што такое?!

Я прачынаюся і напалохана гляджу навокал. Побач са мной на ложку сядзіць Маруся, зусім безь нічога, прыкрываецца падушкай і напалохана глядзіць на мяне.

– Чорт! – крычыць яна. – О, чорт! Гэта што такое?

– Не крычы, – я спарабую супакоіць яе. – Чаго ты крычыш?

– Гэта яшчэ што такое? – паказвае яна на бюст адной рукой, другой прытрымліваючы падушку. Сабака таксама прачнуўся і адбег да дзьвярэй. Здаецца, Маруся яго напужала.

– Гэта бюст, – адказваю. – Не крычы.

– Чорт!

– Ну, што ты? – кажу я напалохана. – Бюст. Усяго толькі бюст. Гэта мы прынесьлі.

– Навошта? – зь недаверам пытаецца Маруся.

– Ну, проста так, – кажу. – Думалі, можа, табе патрэбны.

– Мне не патрэбны, – нэрвова кажа яна.

– Добра, зараз мы яго забярэм.

– А як вы сюды трапілі? – пытаецца Маруся.

– Ты ж нас сама пусьціла, – кажу я разгублена.

– Навошта?

– Ня ведаю, – кажу. – Мы прыйшлі, ты пусьціла.

– Вы прынесьлі? – пытаецца Маруся, пэўна, нешта прыгадваючы.

– Што? – не разумею я.

– Ну, што-небудзь.

– Вось, – кажу я, – Молатава прынесьлі.

– Якога Молатава? – не разумее яна.

– Члена цк.

– Дзе ён? – не разумее Маруся.

– Ну, вось, – паказваю я на Молатава.

Маруся намагаецца хоць нешта зразумець. Потым дастае аднекуль цыгарэту з запальнічкай і пачынае паліць, нэрвова ўсё абдумваючы.

– Даўно вы тут? – пытаецца.

– Ня вельмі, – адказваю. – Гадзіны дзьве-тры.

– Ясна, – кажа яна.

Мы сядзім зь ёй на яе ложку і моўчкі глядзім адно на аднаго. Яна сымпатычная, п’е замнога, але ўсё адно сымпатычная. Асабліва з падушкай.

– Хочаш папаліць? – пытаюся.

Яна падымае цыгарэту і паказвае мне – маўляў, я ж палю.

– Мы прынесьлі, – кажу.

– Прынесьлі? – яна вокамгненна прачынаецца. Здаецца, гэта быў пароль, ва ўсякім разе – правільная камбінацыя словаў, якая ўсё прыводзіць у дзеяньне. Мне аж самому спадабалася, таму я паўтарыў:

– Так, – кажу, – мы прынесьлі.

– Чорт, – кажа Маруся, і, баязьліва азіраючыся на Молатава, кладзе падушку на месца.

10.15

Зранку на такія рэчы лепш наагул не глядзець, або, калі ўжо глядзіш, то хіба што скрозь пальцы. Мы так і робім, і, пакуль яна ходзіць па пакоі і зьбірае свае трусікі і шкарпэткі, нацягвае свае фірмовыя джынсы, апранае розныя мэдальёны і бранзалеткі, мы ідзем сабе на балкон і чакаем яе там. Яна выходзць на балкон зь вялікай чорнай люлькай, і далей мы ўжо проста стаім сабе на балконе і амаль ні пра што не размаўляем, так хіба што – глядзім на ранішнія залеўныя нябёсы ,на пусты суботні муніцыпалітэт, ва ўсім гэтым столькі паветра і вільгаці, нібыта мы раптам апынуліся ў чыіхсьці лёгкіх, напрыклад – у лёгкіх старой камбалы, што наглыталася ледзяных арктычных хваляў і цяпер ляжыць сабе на дне акіяну, моўчкі пакутваючы ад перадозу.

– Як у цябе справы? – пытаюся. Мы апошні раз бачыліся недзе зь месяц таму, было яшчэ зусім холадна, мы тэлефанавалі ёй з вакзала, а што мы рабілі, дарэчы, на вакзале? ня памятаю ўжо, але тэлефанавалі мы ёй дакладна з вакзала, яна сказала – ок, прыходзьце, вазьміце бухла толькі, мы ўзялі пляшку кайзэра, потым выходзілі яшчэ, яна тады была пасьля нейкага масажнага кабінэта і пахла нейкімі крэмамі, у яе тады былі трошкі даўжэйшыя валасы і нейкага іншага, здаецца, колеру, хоць якога менавіта – узгадаць не магу.

– Дрэнна справы, – кажа яна.

– Штосьці здарылася?

– Здарылася, – кажа яна, – здарылася. У школе праблемы. Іспыт заваліла.

– Прыкольна, – кажу. – Ты ў школу ходзіш.

– Нічога прыкольнага, – кажа яна. – Поўнае гаўно.

– Ясна, – кажу.

– Мы павінны былі напісаць навуковую працу, – кажа Маруся, грэючы люльку ў руках. – Тэма, ведаеш, якая была?

– Якая? – пытаюся.

– «Што я думаю пра работу муніцыпальных службаў».

– А што гэта?

– Муніцыпальныя службы?

– Ну.

– Ну, там, скажам, пажарныя. Або газавая служба. Камунальнікі, адным словам.

– Ясна, – кажу я. – І што ты напісала?

– Я напісала пра палівальныя машыны.

– Пра якія машыны?

– Пра палівальныя машыны. Тыя, што раніцай паліваюць вуліцы, бачыў?

– Бачыў, – кажу. – Ты што-небудзь ведаеш пра палівальныя машыны?

– У мяне перад гэтым была нейкая жахлівая ноч. Я амаль не спала. Прыйшла на ўрок – а мяне проста разрывае на шматкі, разумееш? Я ледзь не памерла.

– Ну, так пайшла б дахаты.

– Гэта ж іспыт.

– Папрасіла б тату, ён бы падагнаў пару бэтээраў, і ўсе праблемы.

– Табе лёгка казаць. У цябе тата не вайсковец.

– Да, – кажу, – дзякаваць богу.

– Яму, напраўду, вельмі падабаецца, калі я яго аб нечым такім прашу. Таму я яго ніколі і не прашу.

– Ага, – кажу.

– Гэта брат яго пастаянна доіць.

– У яго ёсьць брат? – пытаюся.

– У мяне ёсьць брат, – Маруся нарэшце распальвае люльку. – У мяне ёсьць старэйшы брат.

– Чаму я яго ніколі не бачыў?

– Я яго сюды не пускаю.

– Чаму?

– Я яго ненавіджу. Хоць раней вельмі любіла.

– І што здарылася?

– Ён чапляўся да мяне.

– Сур’ёзна?

– Сур’ёзна. Ён мяне некалі ледзь ня згвалціў, добра, што ўкураны быў – у яго проста нічога ня выйшла. А так, уяўляеш – мог бы стаць маім першым мужчынам.

– Да, – кажу, – бывае. А мой брат за мяне ў дзяцінстве заступаўся.

– А да мяне, – кажа яна, – у дзяцінстве ніхто не чапляўся. Баяліся...

11.00 – 12.00

– Ну, і што?

– Што?

– Ты пра палівальныя машыны нешта распавядала.

– А, так, – згадвае яна. Мы сядзім на балконе, Сабака сьпіць у кутку, а мы сядзім на нейкіх кілімчыках і глядзім у неба, Маруся зусім разгубленая, яна водзіць навокал пустымі вачыма, спрабуючы зачапіцца хоць за нешта, але ў яе гэта ня надта выходзіць, праўда, вось на мяне зьвярнула ўвагу, спрабуе нешта гаварыць. – У мяне відзежа была. Я ноч напярэдадні ня спала, разумееш, і тут гэтая работа. Адным словам, я напісала ім штосьці кшталту таго, я ўжо дакладна ня памятаю, але галоўная думка там такая была, што напраўду гэтыя палівальныя машыны, яны паліваюць зусім не вадой.

– А чым?

– Ты разумееш, – яе голас раптам робіцца сур’ёзны і напалоханы, – я калісьці раніцай прачнулася, вельмі рана, яшчэ шостай не было, і мяне нешта перамкнула, што трэба купіць малака, і я ўзяла нейкі тэрмас і ў тапках пайшла шукаць малако.

– А шостай ранку?

– Я ня ведала, – кажа яна, – што толькі шостая. Я проста выйшла на балкон, а было ўжо сьветла, гляджу – унізе праязжаюць гэтыя штукі, ну, – палівальныя машыны, я чамусьці падумала, што гэта малакавозы, яны ж падобныя, пагадзіся.

– Ну, не зусім.

– Чаму?

– Дзе ты бачыла, каб малакавозы палівалі вуліцы малаком?

– Малаком? – тут Маруся замаўкае, пэўна, у яе зараз зноў відзежа, але я пасьпяваю выцягнуць яе назад.

– Але, – кажу, – сапраўды падобныя. Прынцып такі самы. Нешта возяць сабе ў бочках. Пажарныя машыны таксама падобныя.

– І цыстэрны з нафтай, – кажа Маруся.

– Да, – кажу, – цыстэрны з нафтай таксама, у прынцыпе, падобныя да малакавозаў.

– Я тады падышла да палівальнай машыны са сваім тэрмасам, – працягвае Маруся, – і тут, ты разумееш што – у мяне трапіў струмень вады, ён ударыў акурат у мяне, у цела, у твар, на рукі, нават тэрмас з рук выбіў. І вось тут, ты разумееш, я паднесла рукі да твару, па іх сьцякала халодная вада, і панюхала іх. Ведаеш, чым яны пахлі?

– Чым? – пытаю.

– Газам.

– Якім газам?

– Ня ведаю, – кажа Маруся. – Але дакладна – газам. І я, ведаеш, што падумала – гэта ў прынцыпе магло быць зроблена наўмысна, разумееш – яны наўмысна падмешваюць у ваду для паліваньня танізуючы газ, скажам, для таго, каб, з аднаго боку, насельніцтва прастымуляваць перад пачаткам працоўнага дня, а зь іншага – скіраваць энэргію гэтага самага насельніцтва ў прадуктыўнае рэчышча, паколькі газ гэты павінен быў быць выраблены на аснове псыхатропных штук, народ бы па-свойму заводзіўся і весела валіў бы на вытворчасьць.

– І ты ўсё гэта напісала?

– Так, – кажа Маруся, – напісала. У мяне ж відзежа была. Я яшчэ пачала прыдумляць розныя варыяцыі на гэтую тэму, там, скажам, усе элементы, прысутныя ў газе, трапіўшы ў паветра, пачыналі дзейнічаць толькі праз 45 хвілін. І калі палівалкі выкідалі газ у паветра, напрыклад, а 6.15, да 7 ён дзейнічаў толькі часткова і быў якраз надзвычай шкодным для чалавечага арганізму.

– А гэта для чаго?

– Каб адрэгуляваць распарадак дня ў гарадох. Калі ты выпрэшся на вуліцу да 7 – ты хапаеш сваю пайку шкодных рэчываў і цябе цэлы дзень выкручвае, разумееш? Пры гэтым, калі ты выходзіш з дому, ну хаця б роўна а 7 – ты нармальна закачваешся правільнай сумесьсю і цэлы дзень кілбасішся ў імя дабрабыту бацькаўшчыны, выходзіць эканомна і рацыянальна.

– І ты ўсё гэта напісала?

– Ага.

– Ведаеш, – кажу я, – я б на тваім месцы ўсё-ткі пагаварыў бы з татам. Пара бэтээраў – і пра твой газ ніхто не даведаецца... Альбо адна вадародная бомба, – дадаю, падумаўшы.

12.00 – 13.00

– Не, – кажа яна, – я лепш проста перапішу. Напішу пра нешта іншае. Скажам, пра трамвайнае дэпо.

– Уяўляю сабе гэтую работу, – кажу. – Слухай, у нас тут насамрэч праблема. У нашага сябра бацькі памерлі.

– Усе? – перапытвае Маруся.

– Не, – кажу. – Часткова. Айчым.

– А што за сябар?

– Карбюратар. Памятаеш яго?

– А які ён?

– Ну, – кажу, – у яго такі сьмешны твар, далёкаўсходні. Скулы высокія, вочы вузкія, памятаеш?

– Гэта такі, – гаворыць яна, – падобны да кітайца?

– Хутчэй да мангола, – адказваю.

– А якая розьніца?

– У манголаў няма пісьмовасьці.

– А ў кітайцаў?

– А ў кітайцаў пісьмовасьць была, яшчэ калі не было манголаў.

– Так, – гаворыць Маруся, – я яго памятаю. Ты калісьці зь ім прыходзіў. І што цяпер?

– Ну, што, – кажу, – цяпер нам трэба яго знайсьці. Заўтра пахаваньне. А яго нідзе няма. Уяўляеш?

– Да, – гаворыць Маруся, – лажа. А як ты кажаш яго завуць?

– Карбюратар.

– Дзіўнае імя.

13.00 – 14.00

– Карбюратар?

– Ну.

– Слухай, – Маруся нарэшце падымае галаву і глядзіць на мяне больш-менш прытомна. – Дык гэта той чувак, у якога тата памёр?

– Айчым.

– Ды адзін хуй, – канчаткова прачынаецца Маруся. – мне ўчора тэлефанаваў ваш знаёмы, гэты, такі тоўсты, брудны.

– Какава, – кажу.

– Што?

– Завуць яго так – Какава.

– Кашмар, – кажа яна. – Вось, дык ён учора тэлефанаваў, вас шукаў.

– Табе тэлефанаваў?

– Ну, а каму? – Маруся спрабуе падняца на ногі. – Шукаў вас, казаў акурат пра гэтага вашага, як ты сказаў?...

– Карбюратара.

– О, – Карбюратара. Сказаў, здаецца, што ведае, дзе ён.

– А дзе ён?

– Карбюратар?

– Ды не Карбюратар, – я таксама падымаюся, – гэты – тоўсты ўблюдак?

– Ён у Гошы. Адтуль і тэлефанаваў.

– Хто такі Гоша?

– Ты што? – пытаецца яна. – Ты дзе жывеш? Гоша – гэта рэдактар нашай наймаднейшай газэты. Гэтая ж вось скаціна, здаецца, у яго працуе, – Маруся паказвае на соннага Сабаку.

– Гэта рэдактар, ці што? – да мяне нарэшце даходзіць.

– Ну, а я табе пра што кажу?

– А як да яго наш Какава трапіў?

– Адкуль я ведаю, – гаворыць Маруся і ідзе ў пакой.

– Пачакай! – крычу я ёй. – А ты яго тэлефон ведаеш?

– Ня ведаю, – крычыць Маруся аднекуль з кухні. – Адрас ведаю. Я зь ім спала некалькі разоў, у яго дома. У яго вялікая кватэра, тут недалёка, на Гогаля. Ён там адзін жыве.

– Усё адно, пачакай, – я знаходжу Марусю на кухні, яна корпаецца ў лядоўні, дастае адтуль слоічак зь мёдам, падае ў крэсла і пачынае есьці. – Пачакай, – паўтараю, – а што ён табе сказаў?

– Што яшчэ? – Маруся на хвіліну задумваецца. – Больш нічога. Сказаў, што ведае, дзе гэты ваш... ну карацей, у якога тата памёр... то бок – айчым. Сказаў, што калі захочаце – можаце знайсьці яго ў Гошы.

– А як ён там апынуўся?!

– Ды адкуль я ведаю! – не вытрымлівае Маруся і пачынае крычаць. – Адкуль я ведаю? Можа, Гоша яго недзе зьняў!

– Як зьняў? – не разумею я.

– Моўчкі! Узяў – і зьняў. Ты што – ня ведаеш Гошу?

– Ня ведаю.

– Гоша – підар нумар адзін у гэтым дзёўбаным горадзе. Ён па гэтым прынцыпе і рэдакцыю сабе падбірае. Я зь ім з прынцыпу пераспала, тыпу – прынцып у мяне такі. Таму, можа, ён недзе зьняў вашага сьмярдзючку, адтрахаў, а цяпер утрымлівае ў сябе на Гогаля, я ня ведаю, адным словам, – яна замаўкае і працягвае зьлізваць свой жоўта-гарачы халодны мёд.

14.15

– Слухай, мы пойдзем.

– Угу, – кажа яна.

– Дай адрас Гошы.

Маруся дастае нейкі нататнік, абцягнуты жоўтай скурай, штосьці ў ім піша, вырывае аркуш і працягвае мне. На, гаворыць, толькі там трэба званіць доўга, кватэра вялікая, ён можа спаць і проста не пачуць. Скажаце, што ад мяне, а то ён вас ня пусьціць, зразумеў? зразумеў, кажу, дзякуй табе, ну усё – валіце, кажа яна і адразу забываецца на нас. Мы ўжо выходзім, і тут – ужо ў дзьвярах – я паварочваюся і кажу ёй:

– Маруся, – кажу я. – Слухай, тут такая рэч.

– Ну?

– Можа, возьмеш нашага Молатава?

– Молатава? – перапытвае яна.

– Ну, да, Молатава. Нам яго ўсё адно напружна цягаць за сабой, а табе можа падыйдзе. Усё-ткі член цк.

Маруся падыходзіць да мяне, разглядае Молатава, праводзіць рукамі па ягоным твары і кажа:

– Добра. Я яго вазьму. Ён мне падабаецца – ён падобны да майго таты. У яго такая самая хуйня на кіцелі.

– Гэта не хуйня, – кажу я. – Гэта ордэн Леніна.

Добра, кажа Маруся, хрэн з вамі – вось вам бабкі – яна суе мне купюру, давайце я вас адвязу, а то вас заграбуць яшчэ ў пад’ездзе, пастаў – кажа яна мне – пастаў Молатава на балконе, ён цяпер мой, я паслухмяна адношу Молатава на балкон, і мы ідзем уніз, Маруся падводзіць нас да гаража, брама гаража абабітая жалезам і медзьдзю, сапраўдная табе брама ў пекла, за такой брамай трэба хаваць драконаў, або атамныя бамбавікі, нешта апакаліптычнае, адным словам. Сьмешна, але ў Марусі там усяго толькі расхуячаны жыгуль, у самай браме ёсьць ячшэ адна – меншая, таксама абабітая жалезам, Маруся адчыняе менавіта яе, заходзьце – кажа, можа, кажа Вася, адчынім усю браму, вы заходзьце, кажа Маруся, я сама адчыню, а то хто-небудзь убачыць, як вы круціцеся каля гаража – пачне распытваць, я сама, лезьце ў машыну, мы заходзім ў цёмны гараж, сапраўды бачым там расхуячаны, але цалкам баяздольны жыгуль і запіхваемся ўтрох на задняе сядзеньне – я, Вася Камуніст і Сабака Паўлаў, Сабака спачатку хоча лезьці на пярэдняе сядзеньне, але правае крыло наглуха разьбітае і ўмятае ўнутр, таму мы бярэм Сабаку да сябе, так бы мовіць – на калені. Маруся нейкі час стаіць каля брамы, дастае аднекуль з кішэні джынсаў недабітую папяросу, хутка яе дабівае і раптам згадвае, што яна на нешта забылася, на што я забылася, думае яна, на што? чаму я каля гаража, мабыць, я хацела некуды ехаць, але куды? засяроджваецца яна, задумліва заходзіць унутр і сядае за руль, ну, што, Маруся, нэрвова крычыць ёй Сабака, паехалі? паехалі, рэагуе на заклік Маруся, уключае рухавік і ўрубае задні ход. Адчыніць браму яна, канешне, забываецца.

– Вылезеш? – пытаюся.

– Вылезу-вылезу, – кажа Маруся. – Усё добра.

– Ідзі дахаты, – кажа ёй Вася. – Дойдзеш сама?

– Дайду, – кажа Маруся.

– Дакладна дойдзеш? – пытаецца Вася.

– Ага, – кажа яна і спрабуе зноў завесьці машыну.

Вася перахіляецца з задняга сядзеньня і забірае ў яе ключы. Разам мы выцягваем нашу сяброўку з крэсла пілота, зачыняем за сабой гараж, укладваем ёй у рукі яе ключы і ідзем сабе, думаючы яшчэ – дойдзе яна ці ня дойдзе, і калі дойдзе – то куды, але так выходзіць, што пакуль мы выбіраемся на плошчу і глядзім адтуль на будынак насупраць муніцыпалітэту, Маруся нейкім цудам апынаецца на сваім балконе і ўжо сядзіць там, прытуліўшыся да Молатава, два няшчасныя стварэньні – Маруся ў фірмовых драных джынсах і футболцы з ролінг стоўнз і Молатаў, член цк, стары геданіст, аматар кактэйляў – бліжэй да неба, няхай усяго толькі на некалькі мэтраў, але – бліжэй.

Частка другая.

Рака, што цячэ супраць уласнай плыні.

15.15

Я цісну доўга і настойліва, у мяне проста няма выбару, што тут скажаш – калі яго тут зараз ня будзе, нам давядзецца вяртацца дахаты, а там яшчэ невядома, што нас чакае, наагул – тады ўся гэтая задума страчвае сэнс, навошта мы тады другі дзень цягаемся па горадзе, спрабуем хоць нешта выправіць у гэтай, даволі-такі лажовай, сытуацыі, так што галоўнае – каб ён тут быў, але ніхто не адчыняе, і я ўжо думаю, ну, хопіць, ня выйшла, пахаваюць айчыма і, па ўсім, паедзе наш сябра потым на сорак дзён, калі ўжо ім так дужа трэба, яны могуць усё гэта для яго зафіксаваць, сфатаграфаваць ягоны попел, або зьняць на відэа, каб потым забіты горам Карбюратар пераглядаў жалобную цырымонію доўгімі зімовымі вечерамі, перад сном, Сабака зрэшты не вытрымлівае і пачынае біць у дзьверы нагой, я хачу яго супакоіць, але тут за дзьвярыма чуваць нейкае шамаценьне, нехта, здаецца, ідзе, дзьверы сапраўды адчыняюцца, і да нас выходзіць лысы тоўсты чувак у сінім шаўковым халаце.

– Што нада? – пытаецца ён.

– Нам Какаву нада, – адказвае яму Сабака.

Чувак моўчкі дастае з кішэні халату газавы пісталет і прыстаўляе яго да Сабачае пысы.

– Якую какаву? – пытаецца ён.

– Наш сябра, – перапужана говарыць яму Сабака. – Какава.

– Што ты грузіш? – нэрвуецца чувак, па ўсім відаць – Гоша.

Вася хаваецца за маёй сьпіной, а я думаю – як жа яго завуць, гэтага нашага Какаву – як жа ж яго завуць, як могуць назваць данбаскага інтэлігента? мабыць, Андрушай, сапраўды – Андрушай.

– Андруша, – кажу я. – Нам патрэбны Андруша. Мы яго сябры.

– Да? – недаверліва перапытвае Гоша. – Ну, ладна, заходзьце, – кажа ён. Але пісталет не хавае. Раптам ён бачыць у Сабакі заплечнік і кажа: што там?

– Бухло, – кажа Сабака.

– Давай, – гаворыць Гоша.

Сабака дастае пляшку каньяку, аддае Гошу, той моўчкі запіхвае яе ў кішэню халата, і мы заходзім за ім і апынаемся ў велічэзнай кватэры, калідор цягнецца некуды ўглыб, мы ідзем за Гошам і выходзім на бязьмежную кухню, нехуёва яму, відаць, плоцяць за аплёўваньне нашых сьвятыняў, думаю я з зайздрасьцю, на кухні сядзіць Какава, праўда, без касьцюму, таксама ў нейкім халаце, такое ўражаньне, што ў іх тут баня, сядзіць і п’е нешта зь вялікага кубка, магчыма, менавіта какаву і п’е, Андруша, гэта да цябе, кажа яму підар-рэдактар і, страціўшы да нас усякі інтарэс, зьнікае ў нетрах сваёй підарскай кватэры.

– Прывітаньне, – радасна ўсьміхаецца нам Какава, мудак тоўсты.

– Прывітаньне, Какава, – кажа Вася. – прыкольны халат. Ты ў ім цяпер заўжды будзеш хадзіць?

– Гэта мне Гоша даў, – тлумачыць Какава.

– Ну, хопіць, – перапыняю я. – Маруся казала, што ты тэлефанаваў, нешта пра Карбюратара казаў.

– Ага, – кажа Какава. – Я вам яшчэ ўчора хацеў сказаць, а вы і слухаць ня сталі.

– Чаго нам цябе слухаць, – пачынае Сабака, але Вася яго спыняе, маўляў, няхай гаворыць.

– Вось, – працягвае радасна Какава. – вы пайшлі, а я потым думаю, трэба ж вас неяк папярэдзіць.

– Пра што папярэдзіць? – пытаецца Вася.

– Пра Карбюратара.

– Ты ведаеш дзе ён?

– Ведаю.

– Ён у горадзе?

– Вы, што – лохі? – храбрыцца Какава, адчувае, мудак, што ён на сваёй тэрыторыі. – Ладна гэтыя прыдуркі, але ты, Жадан, павінен быў ведаць, вы ж, здаецца, разам вучыцеся.

– Я хварэў, – кажу.

– Ага, – пагаджаецца ён, – у цябе гэта надоўга. Карбюратар даўно ў лягеры.

– У якім лягеры? – пужаюся я.

– Ён што – сеў? – пужаецца ў сваю чаргу Сабака.

– Ды не, куды ён сядзе, – сьмяецца Какава. – Ён у гэтым, у піянерскім лягеры, ці як гэта цяпер называецца, працоўным, о. Там зараз акурат гэты, як яго, першы тэрмін, не, ня тэрмін, завоз. Не, не завоз, зьмена. Прыедзе процьма малалетніх уёбкаў, і Карбюратар будзе іх вучыць, як ставіць намёт.

– Ні фіга сабе, – зьдзіўляюся.

– Да, – кажа Какава, – у лягеры прыкольна. Цёлак шмат. Я некалі, яшчэ ў школе, езьдзіў раз, дык там да мяне адзін важаты чапляўся. Уяўляеце – підарам выявіўся.

– Вось і Карбюратар, мабыць, да кагосьці чапляецца, – кажа Вася.

– Ён што – таксама підар? – не разумее Сабака.

– Не, Карбюратар ня підар, – кажу я, – я яго добра ведаю. Хоць па-свойму – підар, канешне.

– Ну, і што рабіць? – пытаецца Вася ў Какавы.

– Яжджайце да яго, – кажа Какава. – Там класна. Цёлкі.

– Важатыя-підары, – дадае Сабака.

– А дзе гэта? – пытаецца Вася.

– За Вузлавой, – адказвае Какава. – Лягер «Хімік».

– Гэта што – для нейкіх мутантаў лягер? – пытаюся.

– Не, гэта для хімікаў. Значыць, сядаеце на электрычку і едзеце праз Чугуеў да Канцавой. Там чакаеце пару гадзін наступнай электрычкі і едзеце да Вузлавой. Там чакаеце яшчэ пару гадзін і едзеце проста ў «Хімік». З Вузлавой можна і пешкі. Але выяжджаць трэба сярод ночы, інакш не пасьпееце. Там першая электрычка а чацьвёртай ранку. Акурат да абеду даедзеце. У Чугуеве можна бухнуць, – дадае ён чамусьці.

– Гэта як – на перакладных? – пытаецца Вася Камуніст.

– Ну, як хочаце, – незадаволена адказвае Какава. Відаць, у яго свая нейкая фішка па Чугуеве, часам такое трапляецца.

16.00

– А калі зараз выехаць? – пытаюся на ўсякі выпадак.

– Там, здаецца, апошняя электрычка а палове на пятую адыходзіць, – тлумачыць Какава. – Не пасьпееце. Яжджайце начной, – усьміхаецца ён.

– Ты што, сьмяешся? – незадаволена пытаюся ў яго. – Чаго гэта ты ўсьміхаешся, а?

– Нічога, – разгубленаа кажа Какава. – Проста так.

– Проста так, – кажу я незадаволена.

– Ладна, – гаворыць Вася, – а ў вас тут пераседзець да вечара можна? Ці вы зараз трахацца пачнеце?

– Я запытаю ў Гошы, – сарамліва кажа Какава.

– Пра што? – не разумее Вася, але Какава ўжо выбягае з кухні.

– Вось мудак, – незадаволена кажа яму ўсьлед Сабака.

16.15

– Гоша сказаў, можаце сядзець, – радасна забягае на кухню Какава. – Толькі ў туалеце акуратней.

– Ты чуў, Сабака? – гаворыць Вася. – У туалеце акуратней. Усё тое самае, толькі акуратней.

– Сядайце, – кажа Какава, узмахваючы крысамі свайго халату. – Гарбату будзеце?

– А водка ёсьць?

– Не, водкі няма. Гоша ня п’е.

– Ага, ня п’е, – кажа Сабака. – А каньяк забраў.

– У нас жа, – кажу, – яшчэ пляшка заставалася.

– Я не хачу каньяку, – кажа Вася. – У мяне пякотка ад яго. Давай, – прапаноўвае ён Сабаку, – ты зматаеш, водкі купіш. У мяне яшчэ, здаецца, бабкі засталіся.

Вася дастае з кішэні рэшткі сваёй выручкі і аддае іх Сабаку. Какава зачыняе за ім дзьверы, назад трапіш? пытаецца на парозе, без пантоў, кажа яму Сабака і зьнікае. А мы застаемся яго чакаць.

16.30 – 18.00

– Можа, ён памёр?

– Можа, і памёр, – кажа Вася. – А можа, проста зьліняў з маімі бабкамі.

– Перастань, – кажу я. – Ты што – Сабаку ня ведаеш? Ён не зьліняе.

– Значыць – памёр, – кажа Вася.

– Я пайду, – нясьмела кажа Какава, ён тут з намі таксама сядзіць паўтары гадзіны, сумуе, але ісьці не ідзе, усё ж не вытрымлівае і гаворыць – я пайду.

– Куды ты пойдзеш? – пытаюся.

– Ну, – паказвае Какава рукой у калідор. – Туды. А вы тут сядзіце сабе. Можаце гарбаты запарыць. Калі што – паклічаце мяне.

– Давай, валі, – кажа яму ўсьлед Вася. – Слухай, – кажа ён мне, – як ён сюды трапіў?

– Ня ведаю, – кажу. – А мы як сюды трапілі? Бачыш, што ў сьвеце дзеецца?

– Дзе ж Сабака? – толькі і перапытвае Вася.

18.00 – 18.15

18.15 – 18.45

18.45 – 19.10

– Можа, яго задавіла чым-небудзь?

– Можа. Трамваем. Альбо токам.

– Якім токам?

– Электрычным.

– Лепш няхай ужо трамваем.

19.30

– У мяне яшчэ, здаецца, трава засталася.

– Што ж ты маўчыш?

– Забыўся, – кажа Вася і сапраўды знаходзіць у джынсах рэшткі травы. Усё, бабкі скончыліся, трава сканчаецца, колазварот вады ў прыродзе, інакш ня скажаш. – Колазварот вады ў прыродзе, – кажа мне Вася і забівае папяросу.

19.30 – 21.30

Нават узгадаць няма чаго. Сядзім, маўчым, на нечым засяроджваемся і раптам заўважаем усе гэтыя рэчы навокал сябе, разумееце, старую кухню, скажам, нехта тут, мабыць, жыў і да гэтага, мне такія рэчы заўжды ўстаўлялі – проста тыя месцы, дзе я жыў, як правіла, былі не на шмат старэйшыя за мяне, іх маглі будаваць на маіх вачах, а тут нейкая мэбля, гара бруднага посуду, ён жыве, як скаціна, зусім не прыбірае за сабой, калі б ён быў маніякам, яго б вылічылі па рэштках трупаў у ягоных рондалях на кухні, я вось думаю – чаму такое памяшканьне не далі мне, я б трымаў яго ў чысьціні і цішыні, не пускаў бы сюды ніякіх дэбілаў, і сам бы сюды не прыходзіў для чысьціні экспэрыменту, зачыніў бы дзьверы, запламбаваў бы замок, і пайшлі ўсе ў задніцу – асобна ўзятая кватэра ўзорнага побыту, калі я стану паўналетнім прадстаўніком гэтага дзёўбанага грамадства, я пачну скупаць нерухомасьць, рамантаваць яе, прыводзіць у людскі выгляд і запламбоўваць, парадак павінен быць унутраным, не наўмысным, кватэры, як ныркі – іх трэба ачышчаць ад рознага гаўна, інакш ня будзеш пасьпяваць прыбіраць трупы, у яго пахне кавай і кетчупам, салодкі пах кетчупу, пах нармальнага жыцьця і рэгулярнага харчаваньня, цярпець не магу, кетчуп зацякае мне пад скуру, я нюхаю свае пазногці – яны пахнуць кетчупам – кетчупам і распушчальнай кавай, мёдам і кетчупам, усе гэтыя слоікі і кухлікі, вялікія талеркі, перамазаныя яечняй і відэльцы з засохлым чакалядам – усё гэта пахне кетчупам, мяне пачынае нудзіць, і я кажу Васю пайшлі адсюль, куды? гаворыць ён, куды мы пойдзем? вечар на дварэ, нам яшчэ рана, нам трэба перачакаць тут, а потым паедзем ужо, давай перачакаем у гэтага підара, кетчуп, –кажу я, што? ня чуе Вася, кетчуп – крычу яму я, і ён ківае галавой, нібы хоча сказаць ага, кетчуп-кетчуп, а як жа – кетчуп, пайшлі ў іншы пакой, кажу я, тут шмат посуду, ён ня ўпіраецца і мы выходзім у калідор і трапляем у вітальню, вітальня ў яго таксама заваленая розным антыкварым гаўном, чорт, мяне гэта заўжды раздражняе, у сэнсе, калі я бачу, што да мяне, выяўляецца, таксама нехта жыў, і, у адрозьненьні ад мяне, жыў сапраўдным жыцьцём, еў сьняданкі, займаўся сэксам, можа нават любіў кагосьці, хадзіў на рынкі і ў крамы, купляў ня тое, што мог, а тое, што хацеў, кетчуп, у яго была праца, былі стасункі з рознымі людзьмі, ён апранаў тое, што яму падабалася, езьдзіў адпачываць, у яго быў сапраўдны адпачынак, езьдзіў на пікнікі, умеў гатаваць, смачна гатаваў розныя штукі і нават ня еў іх, кетчуп, кетчуп, калі хварэў, лячыўся ня толькі гарэлкай, а меў нейкія лекі, дамашнюю аптэчку, знаёмых дактароў, у абедзены перапынак мог зайсьці ў рэстаран, прычым не за тым, каб выпіць, а каб перакусіць, меў улюбёныя стравы, улюбёныя, бля, спэцыі, кетчуп, кетчуп, кетчуп, а дзе ў гэты час быў я? чаму тут не было мяне, сярод усіх іхных шафаў і канапаў, палітых кетчупам і цытрынавым сокам, чаму мяне ніхто не ўсынавіў, скажам тады, калі я па некалькі сутак жыў на аўтавакзале і спаў на драўляных крэслах, або калі я некалькі дзён харчаваўся кіпенем, зрэшты, чаму мяне цяпер ніхто не ўсынаўляе, чаму мяне гэты підар усынавіць ня можа? я быў бы сынам підарскага палка, мне ўжо 19, я ўжо дастаткова самастойны, я не патрабую пастаяннай увагі, мне ня трэба мяняць пялюшкі і мяне ня трэба карміць кашай – так, нейкі мінімальны харч, цёплая вада, туалетная папера, парнафільмы на відэа, цёлкі на кухні, канапля на балконе, але нават гэта не галоўнае, галоўнае, каб бацькоўская ўвага была, нармальная і пастаянная бацькоўская ўвага, сапраўдная бацькоўская ўвага, як па тэлевізары.