Текст книги "Браслаўская стыгмата"

Автор книги: Адам Глебус

сообщить о нарушении

Текущая страница: 8 (всего у книги 10 страниц)

Браслаўская стыгмата

Празрыстыя краявiды... Як iх не любiць?! Ранiцаю зайсьцi ў блакiтны сасоньнiк, спусьцiцца да возера й плаваць, плаваць, плаваць...

А на мастакоў, што ўладкавалiся на пагорках Браслаўшчыны, я не люблю глядзець. Тоўстыя, брудныя, сьмярдзючыя, баязьлiвыя тупiкi. Баязьлiвыя? Так! Яны баялiся вар’ятнi, такой вялiзнай, такой галоўнай у Вiцебскай вобласьцi лякарнi для душэўнахворых. Вар’ятня стаяла ў мястэчку Слабодка, за кiлямэтраў дзесяць ад Браслава. Дзiвоснае месца, дзе неба ўтрая большае, чым у якiм iншым кутку Беларусi. Невытлумачальная зьява: крышталёвыя азёры, горы й велiзарнае неба. Тупiкi з пэндзлiкамi спрабавалi ўцiснуць тое неба ў рамкi сваiх крывых палотнаў. Якое глупства! Якая марная марнасьць – i ловы ветру, i ловы неба. Божа, не карай неразумных. Даруй мне й майму сябру Алесю за ўсё, што адбылося з намi на Браслаўшчыне. Твой знак назаўсёды застанецца на правай Алесевай далонi, наскрозь працятай цьвiком.

На Браслаўшчыне я апынуўся з-за слоўца «невыязны». У Саюзе нiкому ня трэба было тлумачыць, што такое метка «невыязны», бо амаль усе былi гэтымi самымi «невыязнымi» – не маглi выбрацца за жалезную заслону, апушчаную па пэрымэтры СССР (сраных савецкiх спаралiзаваных рэспублiк). Адна шостая Зямлi iснавала асобна, а мне хацелася езьдзiць па сьвеце на цягнiках, караблях i самалётах. Я верыў у сваю зорку, у лёс падарожнiка й трэнiраваўся – запiсваўся ў розныя экспэдыцыi ня важна кiм. На Браслаўшчыну я паехаў землякопам у складзе археалягiчнай групы. У мае абавязкi ўваходзiла закопваньне раскопаў. Не раскопваньне, а закопваньне, каб помнiкi мелi той выгляд, якi сустракаў археолягаў. Здавалася, што складанага? Раскапаў, папрацаваў са знаходкамi й закапаў. Не... Разрыюць i кiнуць, як сьвiньнi. То iм часу не стае, то грошай на землякопаў замала... А вось Люда Дучыц – археоляг акуратны, яна й наняла нас з Алесем закопваць. Выключная праца. Засыплеш раскоп, закладзеш пажаўцелым дзёрнам, адыдзешся й залюбуешся пяшчана-жоўтым квадратам на глыбока-зялёнай сьпiне старажытнага, як славянскi сьвет, гарадзiшча. Мастацтва! Я табе кажу. Уражвае. Плацiлi, праўда, мала. З рыдлёўкаю шмат не заробiш. А таму мы яшчэ малявалi знаходкi: косткi з надпiсамi – руны, прасьлiцы, пацеркi, пярсьцёнкi... Усялякае рознае малявалi акуратна пёркам, тушшу на добрай паперы. Можна сказаць – мы выкрэсьлiвалi пракаветныя цацкi. Вымалёўвалi й насьмiхалiся зь Люды. Яна прыплочвала школьнiкам за кожную дробную знаходку – за манэту, за руну, за пярсьцёначак – капейкамi або цукеркамi. Школьнiкi скемiлi й пачалi самi рабiць надпiсы на костках i падкiдаць у раскоп. Можна зразумець, кожнаму хочацца зарабiць цукерачку. Разам з фальшрунамi ў раскопе зьявiлiся гузiкi зь дзедавых фрэнчаў, пацеркi бабуляў i ўсё такое падобнае. Дучыц перастала даваць цукеркi. І тут удакладню: гузiкi зь дзедавых фрэнчаў не зразалiся ў родным доме, яны зьбiралiся на закiнутых хутарах. У сямiдзясятых гадох мiнулага (вось так, ужо мiнулага!) стагодзьдзя пакiнутых хутароў на поўначы Беларусi стаяла безьлiч. Хутаране перабiралiся ў вёскi, мястэчкi й гарады. Цяжкое вiдовiшча – пакiнутае чалавечае гняздо. Праваленыя стрэхi, пазабiваныя дошкамi вокны, зьдзiчэлыя каты, трава на падворку ў пояс, кнiгi, сточаныя мышамi... Рай для этнографаў з марадзёрскай душою. Нi я, нi Алесь ня мелi такой душы. Калi што й забiралi з хутароў, дык выключна дзеля мастакоўскай працы. Я любiў старыя фотакарткi. Яны зазвычай вiселi ў рамцы пад шклом, i мышы iх не згрызалi. У мяне дагэтуль ёсьць каробка са здымкамi браслаўчан. Але зьбiралiся тыя картачкi не дзеля калекцыi. Я шукаў сьвяты твар. Вось чалавек рабiў у хаце свой асабiсты алтар з унукаў, сыноў, дзядоў, сваякоў... Замаўлялася рамка, выразалася шкло, ляпiлiся здымачкi, фотаалтарык вешаўся побач з абразом. Божая Мацi ў чырвоным кутку, а дзецi (мы ж усе яе дзецi!) – побач на сьцяне. І, пэўна, гаспадару раскiданага гнязда твары сваякоў былi сьвятымi. І я ўглядаўся ў старыя здымкi, iмкнуўся ўбачыць тое сьвятое зьзяньне. З тым жа намерам я наведваўся ў вар’ятню. Маляваў стрыжаных налыса жанчын i мужчын. Яны страцiлi розум i сталi iншымi ад нас. Іншымi, гэта iстотна. Бо сьвяты чалавек – iншы, не такi, як ты й я. Вечарамi я вёў гутаркi зь лекарамi. Пытаўся, цi многа ў iх мастакоў, пiсьменьнiкаў, фiлёзафаў?

І што зьдзiвiла: такiх амаль не трапляе ў лякарню. Большая частка вар’ятаў паходзiла з браслаўскiх сялян. Дактары сказалi, што й вар’ятню тут збудавалi, каб далёка не вазiць хворых. Чаму вар’яцеюць браслаўчане, дактары ня ведалi. А я мог толькi адчуваць непрапарцыйнасьць зямлi й неба.

Праз гадоў дванаццаць я сустрэну мастака-краявiднiка, якi спытаецца, цi захаваў я малюнкi вар’ятаў. Скажу: захаваў. Ён зьдзiвiцца й перапытае. Праўда, захаваў? І скажа, што трыццаць гадоў езьдзiць пiсаць дзiўныя краявiды й нi разу ня бачыў, каб хто iншы зацiкавiўся вар’ятамi. Ня стаў я тлумачыць пра неба, а табе скажу... Не вар’яты са сваiмi гiсторыямi хваробаў мяне цiкавiлi й цiкавяць, а сьвятло, што сыходзiла зь велiзарнага неба, сьвятло й сьвятасьць. Таму й апынулiся мы з Алесем у закiнутым касьцёле, у мястэчку Опса. Хутароў i касьцёлаў з цэрквамi мы абышлi безьлiч i ў Браславе, i ў Друi, i ў Краславе, i ў Мёрах, i ў Дзьвiнску. Сыбота й нядзеля былi ў нас вандроўнымi днямi. У Опсе стаяла жнiвеньскае пекла. Пот кацiўся ў вочы. У касьцёл мы ўлезьлi праз акно. Калi кiнуты хутар – трагедыя адной сям’i, дык кiнуты й разрабаваны сабор – трагедыя нацыi. Арганныя трубы валялiся на падлозе сярод папяровых мяхоў з-пад угнаеньняў. Нi абразоў, нi алтара не было. Толькi на адной арцы пад самай стольлю вiсела вялiкае ўкрыжаваньне. Трэба забраць! Не iстотна, хто з нас выказаў тую думку. Трэба было здымаць i зносiць укрыжаваньне. Але як? Хрыстос вiсеў мэтраў за пятнаццаць ад зямлi. Паразглядаўшы скляпеньнi, мы заўважылi ў iх круглыя дзiркi, празь якiя некалi апускалiся i ўздымалiся жырандолi. У такую дзiрку зь цяжкасьцю, але мог пралезьцi чалавек. І праз дваццаць пяць гадоў я не магу самому сабе патлумачыць, чаму мы рызыкнулi палезьцi ў тую дзiрку. Як i кожны нармальны чалавек, я пабойваюся вышынi. І забаўкi кшталту пастаяць на даху на самым краi, каб мыскi чаравiкаў вiселi над безданьню, не для мяне. А тут узьнялiся на гарышча, поўнае галубоў, прайшлi да адтулiны й па чарзе зазiрнулi ўнiз. Ад дзiркi да ўкрыжаваньня было мэтры з два, рукою не дацягнешся. А таму давялося спускацца, iсьцi ў гаспадарчую краму, набываць вяроўку, выразаць альховае вудзiльна й рабiць аркан. Падобным арканам паўночнаамэрыканскi каўбой лавiў каня. З арканам мы ўзьлезьлi на касьцельнае гарышча другi раз. Я пралез у дзiрку. Алесь трымаў мяне за ногi. Я вiсеў галавою ўнiз i спрабаваў заарканiць скульптуру. Крыж досыць плотна прылягаў да сьцяны, i ў мяне не атрымлiвалася накiнуць пятлю. Я зрабiў, можа, спробаў дваццаць, покуль не пацямнела ў вачах. Алесь зацягнуў мяне назад да галубоў. Мы перакурылi. Непрыстойны занятак – паленьне тытуню ў саборы. Каюся. Але каб супакоiцца, я мусiў выпалiць папяросу. Мы супакоiлiся, i ў дзiрку палез мой саўдзельнiк. Я ўпiнаўся нагамi ў драўляную бэльку i ўчэпiста трымаў Алесевы ногi. А ён целяпаўся над цэмэнтовай падлогаю галавою ўнiз. Ёсьць! Злавiў! Словы гучалi далёка, як зь iншага сьвету. І тут мяне наведала адна з самых мярзотных думак... А што калi адпусьцiць Алеся? Узяць i адпусьцiць. Ён заб’ецца! Мяне не асудзяць... Хто давядзе, што я знарок адпусьцiў яго? Выцягвай! Выцягвай! Крычаў мой мiлы таварыш. Я скамянеў, баючыся ўласных разваг. Дык што рабiць? А што рабiць зь нябожчыкам? Ён жа мяне выцягнуў! Я напружыўся й выцягнуў сябрука. Але гэта была толькi палова з заплянаванага. Цяпер мы мусiлi адарваць крыж ад сьцяны й спусьцiць на вяроўцы ўнiз. Пятля ўдала ахапiла ўкрыжаваньне ўпоперак. Вяроўка ляжала на Хрыстовых грудзях, iшла пад левую руку, за крыж, i выходзiла на правае плячо. Лепей i быць не магло. Тарганулi. Крыж трэснуў за Хрыстовай галавою. Вяроўка засталася ў нашых руках, а скульптура паляцела ўнiз. Я ўжо бачыў, як яна разьбiваецца на тысячы дробных кавалачкаў. Але... Я пабачыў дзiва на свае вочы. За мэтры два ад зямлi крыж зьмянiў траекторыю з вэртыкальнай на гарызантальную. Ён спланiраваў, як лёгкi папяровы самалёцiк, спланiраваў i лёг на пыльную гурбу ўгнаеньня. Каб хто iншы... А што мне да iншых? Я табе сьведчу: укрыжаваньне ўпала зь пятнаццацiмэтровай вышынi на каменную падлогу й не разьбiлася. Мы спусьцiлiся. Зацярушаны пылам Хрыстос чакаў унiзе. Пашкодзiлася толькi правая рука, што зачапiлася за стары папяровы мех. Раскрышылiся тры пальцы.

Пазьней мой брат-школьнiк выража тыя пальцы з дрэва й адрэстаўруе скульптуру. А тады ў нас дух заняло. Моўчкi мы разабралi крыж на дошкi. Аднялi рукi Ісуса, зьнялiся яны надзiва лёгка. Схавалi ўсё тое ў мяхi й панесьлi на аўтобусную станцыю. Адчуваньне, што за намi сочаць, не пакiнула нас i ў Слабодцы, куды мы вярнулiся позна ўвечары. Мы схавалi Хрыста за скрынi з археалягiчнымi знаходкамi й селi вячэраць. Там, у Слабодцы, працуючы землякопам, я палюбiў сала й навучыўся пiць сьпiрт. Сьвiное сала я проста ненавiдзеў, а тут раптам пачаў яго есьцi з апэтытам, са смакам, з асалодаю. Дый што на той Браслаўшчыне магло спатолiць пасьляпрацоўны голад, акрамя беларускага сала? Нiшто. Мы напiлiся вогненнай вадкасьцi, наелiся шкварак з хлебам ды цыбуляю й павалiлiся спаць. Была сыбота.

А ў нядзелю мы хадзiлi ў лазьню. Слабодка – зусiм маленькае мястэчка, i грамадзкая лазьня там адна, у вар’ятнi. Па нядзелях там мыюцца тыя, у каго няма прыватнага памывачнага комплексу. Мы з Алесем прыйшлi самыя першыя, папарылiся, паплавалi ў возеры й пачалi мыцца. Мыемся мы па-рознаму. Ён пачынае з ног, а я – з твару. Ён высокi, вышэйшы за мяне на галаву. Пэўна, таму я памыўся першы й сядзеў чакаў, а ён яшчэ толькi намыльваў свае доўгiя каштанавыя валасы. Ён абмываў галаву, а я зьбiраўся сыходзiць, калi выпадкова зiрнуў у ягоную шайку. У тазiку было поўна крывi. Паўнюткi таз крывi з мылам. Кроў! Стой! Зараз, я набяру чыстай вады! Алесь стаяў з заплюшчанымi вачыма над тазам. Я лiнуў на яго вядро вады. Ён i не зразумеў, што халоднай. Адкуль кроў? Гэта я ў цябе пытаюся? Паглядзi галаву. Ён схiлiўся. На галаве крывi не было. Яна цякла з правай прабiтай наскрозь Алесевай далонi. Чорт! Недзе тут цьвiк мусiць быў. Мы чамусьцi вырашылi знайсьцi той цьвiк. У паўзмроку лазьнi мы поўзалi пад лаўкамi й шукалi цьвiк, пакуль я не сказаў: хопiць. Уся лазьня была перапэцкана ў чалавечую кроў. Так-сяк Алесь апрануўся, i мы пабеглi ў псыхiятрычную лякарню, да доктара. Той апрацаваў рану ёдам i перавязаў. Верыць у гiсторыю зь мiстычным выратаваньнем крыжа ён адмовiўся, а мы й не настойвалi. У размовах з псыхiятрам нельга настойваць. Асаблiва на тэрыторыi яму падуладнай больнiцы. Зрэшты, я б яму й не распавёў пра крыж, каб ня сьпiрт. Доктару было сумна, а тут такое здарэньне: дзiрка ў руцэ, а пацыент ня чуе болю. Ён налiў нам i сабе па паўшклянкi мэдыцынскага. Языкi разьвязалiся. А ў кожным псыхiятру хаваецца духоўнiк. Вось i пачуў ён нашы споведзi. Добра, што псыхiятры, у адрозьненьне ад псыхапатаў, – матэрыялiсты. І мы, п’яныя спакойненька пакiнулi лякарню.

За брамаю нашы погляды на здарэньне зрабiлiся супрацьлеглымi. Алесь настойваў на вяртаньнi крыжа ў касьцёл, а я пярэчыў. Якi касьцёл? Дзе ты бачыў касьцёл? Склад угнаеньняў там, а не касьцёл! І калi я даведаюся, што ў Опсе аднавiлi касьцёл, вярну крыж ксяндзу. Чуеш, мы вернем укрыжаваньне ксяндзу!

Я вельмi сумняваўся, што касьцёл адновiцца. Дакладней, я быў упэўнены: ён не адновiцца нiколi. Невыязныя, жалезная заслона, ваяўнiчы атэiзм... Якi касьцёл? Аднавiўся.

Алесь прыйшоў да мяне й сказаў, што трэба вяртаць крыж. Памiж зьняцьцем i вяртаньнем мiнула пятнаццаць гадоў. Мы пагрузiлi ўкрыжаваньне на задняе сядзеньне Алесевага легкавiка й паехалi ў Опсу. Мы й зь Менску не пасьпелi выехаць, як легкавiк заглух. Ты можаш вяртацца, а я напраўлю машыну, сам завязу й аддам укрыжаваньне. Я вярнуўся. Алесь завёз драўлянага Ісуса на Браслаўшчыну, але я ня быў таму сьведкам, я проста веру яму.

Вiльня. Красавiк 2000 году

Мянты

Менск – горад мянтоў, адназначна. Яны ў сталiцы паўсюль. Плюнь угару й абавязкова патрапiш у мянта, i проста так з гэтай сытуацыi ня выкараскаешся, добра, калi прымуцца прабачэньнi, а можна й па галаве гумаю атрымаць.

Як iх толькi ў нас нi называюць: мiлiцыянэры, палiцыянты, праваахоўнiкi... Як iх толькi нi абзываюць: палiцаi, бобiкi, лягавыя, мянцяры паганыя, цэнтурыёны i, канечне, мянты. А сутнасьць iх была, ёсьць i будзе адна – не пушчаць нiкога нiкуды нiколi.

Я нарадзiўся ў год сабакi. І не выбiраў, у якi год зьявiцца. Каб далi магчымасьць выбраць, абраў бы год сьвiньнi, яна значна блiжэйшая да чалавека. А сабака, зь ягоным брэхам i ашчэрам – рыхтык мент. Ведаю, што кажу. Каб мянцяры хадзiлi на ланцугу, парадку стала б болей. А каб на iх мордах напысьнiкi драцяныя сядзелi, дык i спакой быў бы. Дарэчы, апошнiм часам яны завялi моду хаваць твары за маскамi. Можа й да ланцугоў справа дойдзе. Раней было яшчэ горай, бо не вялося на зямлi больш паскуднай iстоты, чым савецкi паганы мент.

Напрыканцы 80 х у Маскве каля помнiка Пушкiну праваабаронцы зладзiлi маленечкi акуратненькi мiтынг i патрабавалi свабоды слова. Такая дробязь – свабода выказаць уласныя думкi й меркаваньнi. А савецкiя мянты бiлi мiтынгоўцаў дубiнкамi па галовах i кiдалi ў фургоны. І ўсё на вачах у тысячы сьведак. Пераляканы, я прыбег у Саюз пiсьменьнiкаў, дзе ладзiўся фэстываль «Мастацтва моладзi сацыялiстычных краiнаў». Лётаў ад аднаго лiтначальнiка да другога й прасiў заступiцца за зьбiтых i арыштаваных. Начальнiкi глядзелi на мяне, як на iдыёта. А я не разумеў, чаму людзi адукаваныя й прыстойныя, людзi, якiя дапамагалi асудзiць дзеяньнi менскiх мянтоў, што бiлi дэманстрантаў на сьвята Дзяды каля Маскоўскiх могiлак, i пальцам не кiўнулi, каб асудзiць сваiх маскоўскiх мардаваротаў. І сапраўды я даўн, калi адразу не зразумеў: лёгка асудзiць чужога палiцыянта й небясьпечна – свайго.

І менавiта ў той вечар я канчаткова пераканаўся, што ў Маскве я чужы, што iмпэрыя валiцца, трашчыць i памiрае, што маскоўскiя мянты – гэта расейскiя лягавыя, а менскiя – беларускiя палiцаi.

У Барсэлёне, каля пляцу Каталюнii, у цянiстым дворыку я стаў сьведкам iншай расправы палiцыянтаў зь юнакамi. Трое наркаманаў, два юнакi й дзеўка зь зялёнымi валасамi, сядзелi на асфальце каля сьцяны й пыхкалi самакруткамi. Палiцыянты ўскочылi ў двор на матацыклах. Уварвалiся яны сынхронна з розных бакоў i адрэзалi шляхi адыходу. Наркаманы й не спрабавалi ўцякаць. Палiцаi заглушылi матацыклы, падышлi да маладых людзей i без усялякiх слоў пачалi бiць. Я выдатна бачыў, як важка-чорны чаравiк урэзаўся ў даўгавалосую галаву наркота. Зьбiўшы юнакоў, праваахоўнiкi павытрасалi зьмесьцiва iх валiзаў на зямлю й нешта там шукалi, мусiць, наркату – i пэўна, знайшлi. Праз паўхвiлiны ў двор зарулiла машына, куды й загналi аматараў кайфовага дыму. За падзеяю ад пачатку да канца назiраў толькi я. Астатнiя мiнакi, пабачыўшы iнцыдэнт, прысьпешвалi крок. На мяне нiхто не зьвяртаў анiякай увагi, я быў добра апрануты й выглядаў хутчэй на супрацоўнiка пракуратуры, чымсьцi на лiтаратара, якi ня любiць людзей у фуражках i пагонах.

Апрананьне й пераапрананьне – досыць важная рэч у дачыненьнях зь мянтамi, якiя ганарацца сваёй формаю. Вось i ў паўднёва-ўсходняй Азii з-за шмоткi былi ў мяне дробныя непрыемнасьцi. У Тайляндзе наведнiкам выдаюць паперку з правiламi паводзiнаў у краiне. Чорным па белым там напiсана, што нельга жартаваць з палiцыянтам, бо ён страляе на паражэньне без усялякага папярэджаньня. Зрэшты, жартаваць зь мянтом i ў Менску не выпадае. Застрэлiць не застрэлiць, а перацягнуць дручком па сьпiне можа. Дый як ты пажартуеш на тайскай мове? І я не жартаваў. Паводзiў сябе акуратна. Толькi аднойчы сутыкнуўся з праваахоўнiкам. Іду сабе з пляжу й думаю: трэба мокрыя плаўкi зьняць i сухiя шорты надзець. Зайшоў за куст i толькi... Адкуль ён узьнiк, ня ведаю, але ў гатэль я прыйшоў у плаўках. Ну яго к чорту. Бо ў той паперцы апiсвалiся тры асноўныя прысуды, што выносiць тайскi суд: пятнаццаць гадоў зьняволеньня, пажыцьцёвы тэрмiн i сьмяротнае пакараньне. Адмянiць прысуд можа толькi кароль, а зь iм я не знаёмы. Наагул, я нi разу не гаварыў нi з адным каралём i прэзыдэнтам. Ёсьць у iх нешта вайскова-мянтоўскае. Яны ж кiруюць мiнiстрамi. Такi iх лёс. А пачнеш кiраваць мянтамi – i сам станеш палiцаем. А быць галоўным палiцыянтам – справа няўдзячная й небясьпечная.

На менскiм пляцы Бангалор на дзень Незалежнасьцi я сутыкнуўся ў натоўпе з жонкаю былога мянцярскага мiнiстра Захаранкi. Таго, што выйшаў з дому й не вярнуўся. Чуткi ходзяць розныя... Экс-мiнiстра забiлi. Экс-мiнiстра скралi расейскiя спэцслужбы. Экс-мiнiстар схаваўся й чакае лепшых часоў. Але факт застаецца фактам: мiнiстра няма, а ягоная жонка стаiць на мiтынгу апазыцыi з фотапартрэтам мужа й просiць вярнуць ёй любiмага чалавека. Сэрца сьцiскаецца ад жалю да змучанай жанчыны, а вось за самога мянтоўскага галаву я нiколi не перажываў i перажываць не зьбiраюся. Не хвалююся я за мянтоў i табе ня раю. Марны гэта занятак.

Аматары апазыцыйных мiтынгаў i рок-н-ролу выпусьцiлi вiдэакасэту, дзе на музыку абы як намантавалi кадры палiтычных падзеяў найноўшай гiсторыi. Мянты б’юць бабулю. Дзецi шпурляюць камянi ў бобiкаў. Мiтынгi. Шэсьцi. Сутычкi. Звычайныя сучасныя клiпы. А вось адзiн сюжэт на касэце зусiм не рок-н-рольны. Малады мент расказвае, як калегi загадзя рыхтуюць камянi, якiмi потым падлеткi будуць у iх кiдаць. Маўляў, правакатар кiне першы, а падлеткi з натоўпу неабачлiва падтрымаюць дурную iнiцыятыву. І гэты касэтны мент болей ня хоча служыць у белмянтоўцы. Так я табе й паверыў, мой мiлы таварыш – мой мент. Калi ты гэта ведаў, дык чаму не распавёў загадзя й не папярэдзiў, чаму не перадухiлiў бойку? Га? А такая натура: не ратаваць iншых, а сабе выгоды шукаць, каб дабротаў паболей, а працы паменей. Часам мянты могуць i сьведак папраганяць, каб меней пратаколаў пiсаць.

На вулiцы Энгельса ў гнюсным бары «Элiта» я выпiваў са школьным настаўнiкам бiялёгii Казiмiравiчам. Цiхенька так гаварылi пра запаветныя расейскiя мясьцiны. Ён быў у Яснай Паляне, а я – у Ноўгарадзе. Да нас падышоў капiтан кацера, што на Менскiм моры дзяцей катае. П’яны ён быў моцна. Мы вырашылi пазьбегнуць скандалу й выйшлi з «Элiты». Капiтан вывалакся за намi. А скандал насьпяваў сапраўдны. Бармэн, былы вучань Казiмiравiча, прапанаваў капiтану пайсьцi на тры кiрылiчныя лiтары. Капiтан пакрыўдзiўся i, выйшаўшы на вулiцу iмя бацькi навуковага камунiзму, пабiў вiтрыннае шкло. Разагнаўся й бухнуў у яго плячом. І ўсе гэтыя надпiсы «калi ласка, запрашаем», «бар ЭЛІТА прапануе сьняданкi, абеды, вячэры» пасыпалiся на яго. Капiтан моцна парэзаўся й яшчэ бiўся з бармэнам, пакуль не прыехалi мянты. У пастарунку мы апынулiся ўчатырох. У нас з Казiмiравiчам спыталi, хто мы такiя. А потым лейтэнант сказаў: «Настаўнiк i пiсьменьнiк iдуць на х!.. Мне такiя сьведкi не патрэбныя». Вiтрыну пастарунку мы бiць ня сталi. Ня той стан ап’яненьня. І, у адрозьненьне ад капiтанаў, настаўнiкi бiялёгii й беллiтаратары не крыўдуюць на тры лiтары.

На рагу той жа вулiцы Энгельса й праспэкта Скарыны аднойчы стаяла купка высокачыноўных мянтоў. Яны пазiралi на Палац Рэспублiкi, дзе сабралiся прэзыдэнты Беларусi, Расеi, Казахстану, Кыргызстану й Арменii. Непадалёк ад мянтоў тоўкся алiгафрэн. Ён сьмяяўся й пацiраў далонi. Бяскрыўдна дастаў з носу «казла» й паспрабаваў зьесьцi. Нясмачна. Выплюнуў сабе на далонi й зноў пачаў iх пацiраць. Мянты бачылi забаўкi алiгафрэна, але не рэагавалi, покi той не падышоў да iх i не загарлаў: «Прэзыдэнты! Прэзыдэнты!» Тады самы бурачковаморды мент аддаў загад, i шараговец з ачапленьня, што вышнуравалася ўздоўж праспэкту, падляцеў да дурня й пагнаў аматара смаркачоў у двор, за пiцэрыю. Прыбiраць маргiналаў з розных сьвяточных мерапрыемстваў – сьвяты абавязак палiцаяў.

9 траўня, на дзень Перамогi над фашыстоўскiмi захопнiкамi, я бачыў, як два вялiзных мянты вялi маленькую бамжыху. Тая румзала й размазвала сьлёзы кулачком па апухла-малiнавым твары. «Утаплюся! Утаплюся!» – крычала бамжыха-алькагалiца на ўсю вулiцу Маркса. «Ты лепей павесься, – прапанаваў старэйшы па званьнi мент, – нам меней работы».

Розных гiсторыяў пра мянтоў можна назьбiраць на раман. Толькi хай тое робяць самi мянцяры. Мне й гэтага хапiла, каб выказаць сваё да iх стаўленьне. А то сустрэў я маладзенькага пiсьменьнiка, пацякла гаворка. Ён i кажа: «А я мiлiцыю вельмi паважаю». «Паважай, любi... Твая справа. Проста ты не пацыфiст, не анархiст i не рок-н-рольшчык, як я».

Менск. Травень 2000 году