Текст книги "Մենք ստախոսներ էինք"

Միգուցե ընդհանուր պատկերը հայտնվի պիկսելներով:

Վհուկը կանգնել է իմ ետևում և որոշ ժամանակ սպասում է իմ թուլության պահին: Նա ձեռքում պահում է սագի փղոսկրից արձան՝ բարդ փորագրություններով: Ես պտտվում եմ և մի պահ հիանում եմ դրանով, մինչ նա չի սկսում թափահարել այն սարսափելի ուժով: Այն հարվածում է, մի մեծ անցք բացում ճակատիս: Ես կարողանում եմ զգալ՝ ինչպես են ոսկրերս փխլվում: Վհուկը կրկին թափահարում է արձանը ու հարվածում աջ ականջիցս վերև, կոտրելով գանգս: Նա հասցնում է հարվածը հարվածի ետևից, մինչև ոսկրերիս մանր փշուրները կեղտոտում են անկողինս և խառնվում նրա մի ժամանակ գեղեցիկ եղած սագի արձանի կտորների հետ:

Ես գտնում եմ իմ հաբերը և անջատում լույսը:

– Կադե՞նս, – կանչում է մայրիկը միջանցքից, – ընթրիքը Նոր Քլերմոնտում:

Ես չեմ կարող գնալ:

Ես չեմ կարող: Չեմ գնա:

Մայրիկը խոստանում է, որ սուրճը կօգնի ինձ առույգ մնալ, մինչև դեղերը կսկսեն ազդել: Նա ասում է, թե ինչքան երկար ժամանակ է ինչ մորաքույրերը չեն տեսել ինձ, և որ երեխաները նույնպես իմ հարազատներն են, վերջ ի վերջո: Ես ունեմ ընտանեկան պարտականություններ:

Ես միայն կարող եմ զգալ իմ գանգի կոտրվածքը, և թե ինչպես է ցավը դուրս թափվում գլխիցս: Յուրաքանչյուր ուրիշ բան խամրած է նրա ֆոնին:

Ի վերջո մայրիկը գնում է առանց ինձ:

29

Ուշ գիշերը է, տունը ճռճռում է, այն, ինչից Թաֆտը վախեցած էր Քադդլդաունում: Այստեղի բոլոր տներն էլ աղմկում են: Դրանք հին են, և կղզի են հասնում ծովային քամիները:

Ես փորձում եմ նորից քնել:

Չի ստացվում:

Իջնում եմ աստիճաններով, դուրս եմ գալիս պատշգամբ: Հիմա գլուխս չի ցավում:

Մորաքույր Քերրին է դրսում, ինձ մեջքով, հագին՝ գիշերանոց և մեծ կոշիկներ: Նա շատ նիհար է երևում իր կրծքավանդակի մերկ ոսկրերով և արտահայտիչ այտոսկրերով:

Նա շրջաններ է անում փայտե ճանապարհի վրա, որ տանում է դեպի Րեդ Գեյթ:

Ես նստում և նայում եմ նրան՝ շնչելով գիշերային օդը և լսելով ծովի ալիքներին: Մի քանի րոպե հետո նա քայլում է Քադդլդաունից եկող ճանապարհի վրայով, ու նորից:

– Կադի, – ասում է նա՝ կանգ առնելով և ձեռքերը կրծքին խաչելով, – հիմա քեզ ավելի լա՞վ ես զգում:

– Կներես, ես բաց թողեցի ընթրիքը, – ասում եմ ես, – գլուխս էր ցավում:

– Այնտեղ ընթրիք կլինի ամեն երեկո, ամբողջ ամռանը:

– Չե՞ս կարողանում քնել:

– Օհ, դու գիտես, – Քերրին քորում է պարանոցը, – ես չեմ կարողանում քնել առանց Էդի: Հիմարություն, այնպես չէ՞:

– Ոչ:

– Ես սկսում եմ զբոսնել: Դա լավ մարզանք է: Դու տեսե՞լ ես Ջոննիին:

– Գիշերվա կեսի՞ն: Ոչ:

– Նա արթնանում է, երբ ես արթուն եմ, երբեմն: Դու տեսնու՞մ ես նրան:

– Դու կարող ես տեսնել նրա լույսը միացած է թե ոչ:

– Ուիլլը ահավոր մղձավանջներ է ունենում, – ասում է Քերրին, – նա ճչոցով արթնանում է ու հետո ես այլևս չեմ կարողանում քնել:

Ես դողում եմ իմ հաստ սվիտերում:

– Ուզու՞մ ես լապտեր, – հարցնում եմ ես, – կա մեկը ներսում, դռան մոտ:

– Օհ, ոչ: Ինձ դուր է գալիս մթությունը:

Նա նորից դանդաղ քայլում է բլրով վերև:

30

Մայրիկը Նոր Քլերմոնտի խոհանոցում է պապիկի հետ: Ես տեսնում եմ նրանց սահող դռների ապակուց:

– Դու վաղ արթնացար, – ասում է մայրիկը, երբ ես ներս եմ մտնում, – քեզ ավելի լա՞վ ես զգում:

Պապիկը հագել է վանդականախշ խալաթ: Մայրիկը փոքր վարդագույն օմարներով զարդարված սարաֆանով է: Նա էսպրեսսո է պատրաստում:

– Բլիթներ ուզու՞մ ես: Խոհարարը նաև բեկոն է պատրաստել: Դրանք երկուսն էլ տաքացվող դարակում են:

Նա քայլում է խոհանոցով և շներին ներս է թողնում տուն: Բոշը, Գրենդելը և Փոպպին թափահարում են իրենց պոչերը ու դուրս հանում լեզուները: Մայրիկը կռանում է և մաքրում է նրանց թաթերը թաց կտորով, հետո մտացիր սրբում է հատակը, որտեղ նրանց թաթերի հետքերն էին: Նրանք նստած դիրք են ընդունում՝ ծիծաղելի ու հաճելի:

– Որտե՞ղ է Ֆաթիման, – հարցնում եմ ես, – որտե՞ղ է Պրինց Ֆիլիպը:

– Սատկել են. – ասում է մայրիկը:

– Ի՞նչ:

– Մի կոպտիր նրան, – ասում է պապիկը: Նա շրջվում է իմ կողմ, – նրանք արդեն երկար ժամանակ է մահացել են:

– Երկու՞սն էլ:

Պապիկը գլխով է անում:

– Ցավում եմ, – ես նստում եմ նրա կողքին, սեղանի առաջ, – նրանք տանջվե՞լ են:

– Ոչ երկար:

Մայրիկը բերում է ազնվամորիով բլիթներով ափսեն և մի կտոր բեկոն, դնում սեղանին: Ես բլիթ եմ վերցնում ու վրան քսում կարագ և մեղր:

– Նա առաջ փոքրիկ խարտյաշ աղջնակ էր: Ամբողջովին Սինքլեր. – դժգոհում է պապիկը մայրիկին:

– Մենք զրուցել ենք իմ մազերի մասին, երբ դու մեզ հյուր էիր եկել, – հիշեցնում եմ ես, – ես չեմ ակնկալում, որ դրանք քեզ դուր կգան: Պապիկներին երբեք դուր չեն գալիս ներկած մազերը:

– Դու նրա ծնողն ես: Դու պիտի այնպես անես, որ Միրրենը փոխի մազերը, դառնա այնպիսին ինչպիսին առաջ էր, – ասում է պապիկը մայրիկիս, – ի՞նչ է եղել այն փոքրիկ խարտյաշ աղջնակներին, որ առաջ վազվզում էին այստեղով:

Մայրիկը հոգոց է հանում:

– Մենք մեծացել ենք, հայրիկ, – ասում է նա, – մենք մեծացել ենք:

31

ՆՎԻՐՈՒՄ ԵՄ. մանկական նկարներ, գծանկարներ:

Ես վերցնում եմ արկղը ու քայլում Քադդլդաուն: Միրրենը դիմավորում է ինձ պատշգամբում՝ շուրջս թռչկոտելով:

– Այնքան հիանալի է, որ կղզում ենք, – ասում է նա, – հավատս չի գալիս, որ ես նորից այստեղ եմ:

– Դու այստեղ էիր անցած ամառ:

– Դա նույնը չէր: Չկար մեր սովորական ամառային իդիլիան: Նրանք զբաղված էին Նոր Քլերմոնտը կառուցելու աշխատանքներով: Բոլորը դժբախտ տեսք ունեին, և ես շարունակում էի քեզ սպասել, բայց դու այդպես էլ չեկար:

– Ես ասել էի քեզ, որ գնում եմ Եվրոպա:

– Օհ, գիտեմ:

– Ես քեզ շատ անգամ եմ գրել. – ասում եմ ես: Ստացվում է մեղադրական:

– Ատում եմ հաղորդագրությունները, – ասում է Միրրենը, – ես դրանք բոլորը կարդացել եմ, բայց դու չես կարող զայրանալ ինձ վրա, որ չեմ պատասխանել: Դա ասես տնային առաջադրանք լինի՝ գրել ու նայել հիմար հեռախոսին կամ համակարգչին:

– Դու ստացե՞լ ես տիկնիկը, որ ես քեզ էի ուղարկել:

Միրրենը գրկում է ինձ:

– Ես քեզ շատ էի կարոտել: Դու չես կարող պատկերացնել ինչքան:

– Ես քեզ այն Բարբին էի ուղարկել: Այն երկար մազերովը, որի համար մենք այդքան շատ էինք վիճում:

– Արքայադուստր Բաթերսքո՞չը: //( Butterscotch – իրիս )

– Հա:

– Ես խենթանում էի արքայադուստր Բաթերսքոչի համար:

– Դու մի անգամ նրանով ինձ հարվածեցիր:

– Դու արժանի էիր, – Միրրենը ուրախ թռվռում է, – նա Ուինդեմիրու՞մ է:

– Ի՞նչ: Ոչ: Ես նրան քեզ փոստով էի ուղարկել, – ասում եմ ես, – ձմռանը:

Միրրենը նայում է ինձ, կիտում է հոնքերը:

– Ես չեմ ստացել այն, Կադենս:

– Ինչ-որ մեկը ստորագրել և վերցրել է այն: Ի՞նչ է մայրդ արել, խցկել է այն պահարանում՝ առանց արկղը բացելու՞:

Ես կատակում եմ, բայց Միրրենը գլխով է անում:

– Միգուցե: Նա խստապահանջ է: Ինչպես օրինակ երբ նա անընդհատ լվանում է ձեռքերը: Ստիպում է դա անել նաև Թաֆտին ու երկվորյակներին: Սրբում է ամեն ինչ, ասես այնտեղ դրախտում կա հատուկ տեղ, այն մարդկանց համար ում խոհանոցների հատակները մաքուր են: Բացի այդ նա չափազանց շատ է խմում:

– Մայրիկը նույնպես:

Միրրենը գլխով է անում:

– Ես չեմ կարողանում ուղղակի կանգնել ու նայել:

– Ես ինչ-որ բա՞ն եմ բաց թողել երեկվա ընթրիքից:

– Ես չեմ գնացել, – Միրրենը գլուխը թեքում է դեպի փայտե ճանապարհը, որը տանում է Քադդլդաունով փոքր ափ: Ես հետևում եմ նրան, – ես քեզ ասացի, որ այս ամառ չեմ գնալու այնտեղ: Դու՞ ինչու չես գնացել:

– Ես հիվանդ էի:

– Մենք բոլորս գիտենք քո միգրենների մասին, – ասում է Միրրենը, – մորաքույրերն էին պատմում:

Ես դողում եմ:

– Ինձ պետք չէ խղճալ, լա՞վ: Երբեք: Դրանից սիրտս խառնում է:

– Երեկ գիշերը դու չէի՞ր ընդունել դեղերդ:

– Դրանք ինձ անջատեցին:

Մենք քայլում ենք փոքր ափ: Երկուսս բոբիկ քայլում ենք խոնավ ավազի վրայով: Միրրենը դիպչում է արդեն վաղուց սատկած կռաբի պատյանին:

Ես ուզում եմ ասել նրան, որ հիշողությանս հետ խնդիրներ ունեմ, որ ստացել եմ ուղեղի տրավմա: Ուզում եմ հարցնել նրան ամեն ինչի մասին, ինչ տեղի է ունեցել տասնհինգերորդ ամռանը, ստիպել նրան, որ պատմի ինձ այն ամենը, ինչի մասին մայրիկը չի խոսում կամ չգիտի: Բայց Միրրենը այնքան ուրախ է: Ես չեմ ուզում, որ նա սկսի ինձ ավելի շատ խղճալ, քան հիմա է:

Բացի այդ, ես դեռ զայրանում եմ նամակների համար, որ նա չի պատասխանել և այդ հիմար Բարբին կորցնելու համար, չնայած գիտեմ, դա նրա մեղքով չի:

– Ջոննին ու Գատը Րեդ Գեյթու՞մ են քնել, թե՞ Քադդլդաունում. – հարցնում եմ ես:

– Քադդլդաունում: Աստված իմ, նրանք այնքան փնթի են: Թվում է թե ապրում ես գոբլինների հետ:

– Ուրեմն ստիպիր նրանց վերադառնալ Րեդ Գեյթ:

– Ոչ մի դեպքում, – ծիծաղում է Միրրենը, – իսկ դու ոչ մի Ուինդեմիր լա՞վ: Դու կտեղափոխվե՞ս մեզ մոտ:

Ես թափահարում եմ գլուխս:

– Մայրիկը ասաց ոչ: Ես հարցրի նրան այս առավոտ:

– Դե ոչ, նա պիտի քեզ թույլ տա:

– Նա ամեն ինչ իմ փոխարեն է որոշում, ինչ հիվանդացել եմ:

– Բայց դա եղել է համարյա երկու տարի առաջ:

– Հա: Նա նայում է, թե ես ինչպես եմ քնում: Գումարած դրան, նա ինձ լեկցիա է կարդում պապիկի ու փոքրերի հետ մտերմանալու համար: Ես պետք է կապնվեմ ընտանիքի հետ: Պահեմ ժպիտս:

– Դա հիմարություն է, – Միրրենը ցույց է տալիս բռի մեջի մանուշակագույն քարերը, որ հավաքել է, – ահա:

– Ոչ, շնորհակալություն. – ես ոչինչ չեմ ուզում, ինչ չեմ օգտագործելու:

– Խնդրում եմ, վերցրու դրանք, – ասում է Միրրենը, – ես հիշում եմ, որ դու առաջ միշտ փնտրում էիր մանուշակագույն քարեր, երբ մենք փոքր էինք:

Նա մոտեցնում է ձեռքը ինձ:

– Ես ուզում եմ, որ դու ինձ ներես արքայադուստր Բաթերսքոչի համար, – նրա աչքերը արցունքոտվում են, – ու նամակների համար, – ավելացնում է նա, – ես ցանկանում եմ քեզ ինչ-որ բան նվիրել, Կադի:

– Լավ, ուրեմն. – ասում եմ ես: Ես պարզում եմ ձեռքերս և թողնում եմ, որ Միրրենը քարերը լցնի ափերիս մեջ: Ես դրանք լցնում եմ բլուզիս առջևի գրպաններում:

– Ես քեզ սիրում եմ, – գոռում է նա: Հետո շրջվում է և գոռում է դեպի ծովը, – ես սիրում եմ իմ քույր Կադենս Սինքլեր Իսթմանին:

– Շատ չե՞ս չափազանցնում. – Ջոննին է՝ աստիճաններով իջնելով, բոբիկ ոտքերով, հագին հին, վանդականախշ գիշերանոց: Նա դրել է մեծ շրջանակներով ակնոց, քթին քսել է արևապաշտպան քսուկ:

Միրրենը հիասթափված դեմք է ընդունում, բայց միայն մի պահ:

– Ես իմ զգացմունքներն եմ արտահայտում, Ջոննի: Դա նշանակում է լինել կենդանի, շնչող մարդկային էակ: Ծանո՞թ ես այդպիսի բանի:

– Լավ, կենդանի, շնչող մարդկային էակ, – ասում է նա, թեթև հարվածելով Միրրենի ուսին, – բայց կարիք չկա դա անել այդքան բարձրաձայն, երբ առավոտ է: Մենք առջևում ունենք մի ամբողջ ամառ:

Միրրենը կախում է ստորին շրթունքը:

– Կադին այստեղ է ընդամենը չորս շաբաթով:

– Ես չեմ կարող ինձ վատ պահել քեզ հետ այսքան վաղ, – ասում է Ջոննին, – ես իմ ցուցադրական թեյը դեռ չեմ խմել:

Նա կռանում է և նայում է սպիտակեղենի արկղին՝ դրված ոտքերիս մոտ:

– Ի՞նչ կա այստեղ:

– Գծանկարներ: Ու մի քանի իմ հին աշխատանքներից:

– Ու ի՞նչ. – Ջոննին նստում է քարին, և ես նստում եմ նրա կողքին:

– Ես բաժանում եմ իմ իրերը, – ասում եմ ես, – սեպտեմբերից սկսած: Հիշու՞մ ես, ես քեզ գծավոր շարֆ ուղարկեցի:

– Օհ, այո:

Ես պատմում եմ բաժանած իրերիս մասին, որ նվիրել եմ մարդկանց, ովքեր կարող են օգտագործել դրանք: Ես խոսում եմ բարեգործության մասին ու մայրիկի մատերիալիզմի մասին:

Ես ուզում եմ, որ Ջոննին ու Միրրենը ինձ հասկանան: Ես խղճուկ մեկը չեմ, ով ունի անկայուն տրամադրություն ու տարօրինակ ցավի սինդրոմներ: Ես եմ պատասխանատու իմ կյանքի համար: Ես ապրում եմ իմ սկզբունքներով: Ես ինքս եմ որոշում ինչ-որ բան զոհաբերել:

– Դու չե՞ս ցանկանում, չգիտեմ, ունենալ ինչ-որ բան քոնը. – հարցնում է Ջոննին ինձ:

– Օրինա՞կ:

– Օ, ես տարբեր իրեր եմ ցանկանում ունենալ միշտ, – ասում է Ջոննին, ձեռքերը լայն բացելով, – մեքենա, վիդեո խաղեր, թանկարժեք բրդյա վերարկու: Ինձ դուր են գալիս ժամացույցները, այդ օլդ-սքուլ ասվածը: Ես ուզում եմ իրական արվեստ իմ պատերին, հայտնի նկարիչների գեղանկարներ, որոնք ես չէի կարողանա ունենալ միլիոն տարում: Ֆանտաստիկ քաղցրավենիք, որ տեսնում եմ միայն փուռերի պատուհաններից: Սվիտերներ, շարֆեր՝ բրդյա կտորից ու գծավոր, մեծ մասամբ:

– Կամ դու կարող էիր ցանկանալ գեղեցիկ նկարները, որ նկարել էիր երբ դեռ երեխա էիր, – ասում է Միրրենը, ծնկի է իջնում արկղի մոտ, – նման սենտիմենտալ բաներ:

Նա հանում է տատիկի ու ռետրիվերների նկարը:

– Տես, այս մեկը Ֆաթիման է, իսկ սա Պրինց Ֆիլիպը:

– Դու տարբերու՞մ ես:

– Իհարկե: Ֆաթիման ուներ կլորավուն քիթ ու լայն դեմք:

– Աստված իմ, Միրրեն: Դու այնքան նրբանկատ ես. – ասում է Ջոննին:

32

Գատը կանչում է անունս, երբ ես բարձրանում եմ Նոր Քլերմոնտ: Ես շրջվում եմ, և նա վազում է ինձ մոտ, հագին գիշերանոցի տաբատ, առանց վերնաշապիկի:

Գատը, իմ Գատը:

Նա կլինի՞ իմ Գատը:

Նա կանգնում է իմ առաջ՝ ծանր շնչելով: Նրա մազերը խառնված են քնից հետո: Որովայնի մկանները ձգվում են, և նա թվում է ավելի մերկ, քան եթե կրեր լողազգեստ:

– Ջոննին ասաց, որ դու իջել էիր փոքր ափ, – խորը շնչելով ասում է նա, – ես սկզբում քեզ այնտեղ փնտրեցի:

– Դու ինչ է, նո՞ր ես արթնացել:

Նա տրորում է ծոծրակը: Նայում է ներքև իր հագածին:

– Նման մի բան: Ես ուզում էի քեզ բռնացնել:

– Ինչի՞ համար:

– Արի քայլենք մեր հին ճանապարհով:

Մենք գնում ենք այնտեղ, քայլում ենք ինչպես երեխա ժամանակ՝ Գատը առջևից իսկ ես ետևում: Հասնում ենք ցածր ժայռին, հետո թեքվում աշխատողների տան մոտով, որտեղից երևում են Վինեարդ տանող նավամատույցը և նավակների պահոցը:

Գատը պտտվում է այնքան հանկարծակի, որ ես քիչ է մնում բախվեմ նրան, և մինչ ես ետ կքայլեմ, նա գրկում է ինձ: Նա սեղմում է ինձ կրծքին, երեսը թաքցնում պարանոցիս: Ես գրկում եմ նրան՝ ձեռքերս նրա մեջքին: Նա տաք է:

– Երեկ ես քեզ չգրկեցի, – շշնջում է Գատը, – բոլորը քեզ գրկեցին, բայց ես ոչ:

Նրան դիպչելը ծանոթ է, բայց նաև անծանոթ:

Մենք առաջ եղել էինք այստեղ:

Բայց նաև մենք երբեք այստեղ չէինք եղել:

Մի պահ,

կամ մի րոպե,

հնարավոր է մի ժամ

ես ինձ ուղղակի երջանիկ եմ զգում, այստեղ Գատին գրկած: Ալիքների ձայնը և նրա շնչառությունը ականջիս մոտ: Ուրախանում եմ, որ նա ցանկանում է լինել կողքիս:

– Դու հիշու՞մ ես, երբ մենք միասին այստեղ եկանք, – հարցնում է նա պարանոցիս մոտ, – այն ժամանակ, երբ քայլում էինք ցածր ժայռով:

Ես ետ եմ քայլում: Որովհետև չեմ հիշում:

Ես ատում եմ իմ գրողի տարած չաշխատող հիշողությունը, թե ամբողջ ժամանակ որքան հիվանդ եմ ես, որքան վնասված եմ դարձել: Ես ատում եմ, որ կորցրել եմ իմ տեսքը, որ թողել եմ դպրոցը, որ թողել եմ սպորտը և, որ այդքան կոպիտ եմ մորս հետ: Ես ատում եմ, որ երկու տարի է անցել, բայց ես դեռ ուզում եմ Գատին:

Գուցե Գատը ցանկանում է լինել ինձ հետ: Գուցե: Բայց ամենայն հավանականությամբ նա ուղղակի ուզում էր տեսնել ինձ, որ ես նրան հավատացնեմ, որ նա ոչ մի վատ բան չարեց, երբ լքեց ինձ երկու տարի առաջ: Նա ցանկանում էր, որ ես նրան ասեմ, որ բարկացած չեմ նրա վրա: Որ նա հիանալի տղա է:

Բայց ինչպե՞ս կարող եմ նրան ներել, երբ նույնիսկ հաստատ չգիտեմ ինչ է նա արել ինձ հետ:

– Ոչ, – պատասխանում եմ ես, – երևի թռել է գլխիցս:

– Մենք եկանք… ես ու դու… մենք… դա նշանակալից պահ էր:

– Ինչևէ, – ասում եմ ես, – ես դա չեմ հիշում: Ու երևի այդքան էլ կարևոր բան չի եղել, որ չեմ հիշում, այնպես չէ՞:

Նա նայում է իր ձեռքերին:

– Լավ: Կներես: Հիմա սա ասելու ոչ օպտիմալ պահ էր: Դու զայրանու՞մ ես:

– Իհարկե ես զայրանում եմ, – ասում եմ ես, – երկու տարի կորում ես: Չես զանգում, չես պատասխանում հաղորդագրությունների՝ դարձնելով ամեն ինչ ավելի անհասկանալի: Հիմա դու լրիվ «օհ… ես մտածում էի քեզ էլ երբեք չեմ տեսնի», բռնում ես ձեռքս և «բոլորը քեզ գրկեցին, բայց ոչ ես» և կիսամերկ քայլում ես դրսում: Սա ընդհանրապես «օպտիմալ չէ», Գատ: Եթե դու այդ ձևակերպումն ես ուզում օգտագործել:

Նա կախում է գլուխը:

– Դա ահավոր է հնչում, երբ դու այդ տեսանկյունից ես նայում:

– Հա, դե ես եղածը հենց այդպիսին եմ տեսնում:

Նա ձեռքով խառնում է մազերը:

– Ես ամեն ինչ փչացնում եմ, – ասում է նա, – ի՞նչ կասեիր, եթե ես առաջարկեի, որ ամեն ինչ սկսենք նորից:

– Աստված իմ, Գատ:

– Ի՞նչ:

– Ուղղակի առաջարկիր: Մի՛ հարցրու՝ ես ինչ կասեի, երբ դու առաջարկեիր:

– Լավ, ես առաջարկում եմ: Կարո՞ղ ենք ամեն ինչ սկսել սկզբից: Խնդրում եմ, Կադի՞: Արի սկսենք ճաշից հետո: Դա հիանալի կլինի: Ես հետաքրքիր նկատողություններ կանեմ, ու դու կծիծաղես: Մենք կգնանք տրոլների որսի: Մենք ուրախ կլինենք միմյանց տեսնելու համար: Դու կմտածես, որ ես ընտիր տղա եմ, խոստանում եմ:

– Դա լուրջ խոստում է:

– Լավ, գուցե ոչ ընտիր, բայց գոնե ոչ օպտիմալ չեմ լինի:

– Ինչու՞ ես ասում «օպտիմալ»: Ինչու՞ չես ասում, թե դու իրականում ինչպիսին ես: Անմի՞տ, անհասկանալի՞, ստո՞ր:

– Աստված իմ, – Գատը հուզմունքից տեղում թռվռում է, – Կա՛դենս: Ես իրոք նորից սկսելու կարիք ունեմ: Սա ոչ օպտիմալից դառնում է արդեն գրողի տարած չգիտեմ ինչ:

Նա ցատկում է և ոտքերը հարվածում է ինչպես փոքր զայրացած տղա:

Դրանից ես ժպտում եմ:

– Լավ, – ասում եմ նրան, – սկսենք նորից: Ճաշից հետո:

– Հիանալի է, – ասում է նա և դադարում է ցատկել, – ճաշից հետո:

Մենք մի պահ իրար ենք նայում:

– Ես հիմա պատրաստվում եմ հեռու վազել, – ասում է Գատը, – ոչ մի անձնական բան:

– Լավ:

– Սկզբից սկսելը ավելի լավ կլինի, եթե ես հիմա վազեմ: Որովհետև անհարմար բան կլինի, եթե ես ուղղակի շրջվեմ ու քայլեմ:

– Ասացի լավ:

– Լավ ուրեմն:

Ու նա վազում է:

33

Մեկ ժամ հետո ես գնում եմ Նոր Քլերմոնտ ճաշի: Գիտեմ, մայրիկը չի համակերպվի իմ բացակայության հետ, նրանից հետո երբ ես բաց թողեցի ընթրիքը անցած երեկո: Պապիկը ինձ տունն է ցույց տալիս, մինչ խոհարարը բաժանում է ուտեստները, իսկ մորաքույրերը տեղավորում են փոքրերին:

Տարածքը հարթ է: Փայլուն, փայտե հատակ, հսկա պատուհաններ՝ ցածր, հատակին մոտ: Առաջ Քլերմոնտի սենյակները դեկորատիվ էին՝ հատակից առաստաղ զարդարված սև-սպիտակ ընտանեկան լուսանկարներով, շների նկարներով, գրադարակներով և պապիկի «New Yorker» կոմիկսների հավաքածույով: Նոր Քլերմոնտի սենյակների մի կողմի պատերը ապակուց են, մնացածը՝ դատարկ:

Պապիկը բացում է վերևի չորս ննջասենյակների դռները: Բոլորը կահավորված են միայն պահճակալներով և ցածր, լայն զարդասեղաններով: Պատուհանները ունեն սպիտակ ժալյուզներ, որոնք որոշակի լույս են ներս թողնում: Անկողինների ծածկոցներին չկան ոչ մի նախշեր, դրանք պարզ են, ճաշակով, կապույտ կամ շագանակագույն երանգներով:

Փոքրերի սենյակում գոնե մի քիչ կյանք կա: Թաֆտը հատակին ունի Բակուգանի հատված, ֆուտբոլի գնդակ, գրքեր կախարդների ու որբերի մասին: Լիբերտին ու Բոննին բերել են ամսագրեր և MP3 փլեյեր: Այստեղ են նաև Բոննիի գրքերը՝ ուրվականների որսորդների, մեդիումների և վտանգավոր հրեշտակների մասին: Նրանց զարդասեղանը խառնաշփոթի մեջ է դիմահարդարման պարագաներով ու օծանելիքներով: Թենիսի ռակետները դրված են անկյունում:

Պապիկի սենյակը ամենամեծն է և ունի ամենագեղեցիկ տեսարանը: Նա ինձ ներս է տանում ու ցույց է տալիս լոգասենյակը, որն ունի պատերին բռնակներ: Բռնակներ տարիքով մարդկանց համար, որ նրանք չընկնեն:

– Որտե՞ղ են քո կոմիկսները. – հարցնում եմ ես:

– Դեկորատորն է ամեն ինչ որոշել:

– Իսկ բարձերը՞:

– Ինչը՞:

– Դու բարձեր ունեիր: Շների նկարներով:

Նա թափահարում է գլուխը:

– Իսկ պահե՞լ ես այն ձկանը:

– Ի՞նչ, թրաձուկը ու այն մնացածը՞, – մենք աստիճաններով իջնում ենք առաջին հարկ: Պապիկը դանդաղ է շարժվում, և ես հետևում եմ նրան, – ես այս տան հետ նոր սկիզբ եմ դնում, – ասում է նա անտարբեր, – այն հին կյանքը մնաց ետևում:

Նա բացում է իր աշխատասենյակի դուռը: Սա նույնպես ամբողջ տան նման սառն է: Լափթոփը դրված է մեծ գրասեղանի կենտրոնում: Մեծ պատուհանները նայում են ճապոնական ոճով այգին: Աթոռ: Դարակներով պատ՝ ամբողջովին դատարկ:

Ամենը մաքուր է ու պարզ, բայց ոչ հասարակ, քանի որ ամեն ինչ թանկարժեք է:

Պապիկը ավելի շատ նման է մայրիկին, քան ինձ: Նա մաքրել է իր հին կյանքը՝ ծախսելով գումար, ինչ-որ բանի փոխարինման վրա:

– Որտե՞ղ է այն երիտասարդը. – հարցնում է պապիկը անսպասելի: Նա դատարկ հայացք է ընդունում:

– Ջոննի՞ն:

Նա թափահարում է գլուխը.

– Ոչ, ոչ:

– Գատը՞:

– Այո, երիտասարդը. – նա բռնվում է սեղանից, ասես հիմա կուշաթափվի:

– Պապիկ, դու լա՞վ ես:

– Օհ, ամեն ինչ կարգին է:

– Գատը Քադդլդաունում է, Միրրենի ու Ջոննիի հետ. – ասում եմ նրան:

– Մի գիրք կար, նրան էի խոստացել:

– Քո գրքերի մեծ մասը այստեղ չէ:

– Հերի՛ք է ինձ ասես ինչը այստեղ չէ. – հանկարծակի գոռում է պապիկը:

– Դու լա՞վ ես. – մորաքույր Քերրին է՝ աշխատասենյակի դռան մոտ:

– Ես լավ եմ. – ասում է պապիկը:

Քերրին նայում է ինձ և բռնում է պապիկի ձեռքից.

– Արի: Ճաշը պատրաստ է:

– Դու կարողացա՞ր քնել, – հարցնում եմ մորաքրոջս, երբ մենք քայլում ենք խոհանոց, – անցած գիշեր Ջոննին արթու՞ն էր:

– Չգիտեմ ինչի մասին ես խոսում, – ասում է նա:

34

Պապիկի խոհարարն էր գնումները արել և կերակուրները պատրաստել, բայց ճաշացանկը որոշել էին մորաքույրերը: Այսօր մենք ճաշասենյակում ունենք տապակած հավ սառը վիճակում, լոլիկով, ռեհանով աղցան, կամամբեր պանիր, բագետ հաց և ելակով լիմոնադ: Լիբերտին ամսագրից հմայիչ տղաների նկարներ է ինձ ցույց տալիս: Հետո մեկ այլ ամսագրից ցույց է տալիս հագուստների նկարներ: Բոննին գիրք է կարդում «Կոլեկտիվ տեսիլքներ. փաստեր և միֆեր» անունով: Թաֆտը և Ուիլլը ուզում են, որ նրանց տանեմ մոտորանավակով շրջելու՝ նրանք բռնվեն ետևում կապված ջրային օղակներից իսկ ես վարեմ:

Մայրիկը ասում է, որ ես չեմ կարող նավակ վարել, երբ դեղեր եմ ընդունել:

Մորաքույր Քերրին ասում է, որ դա կարևոր էլ չէ, քանի որ Ուիլլը այսպես թե այնպես չի գնալու:

Մորաքույր Բեսսը ասում է, որ համաձայն է նրանց հետ, այդպիսով Թաֆտը կարող է անգամ չհարցնել:

Լիբերտին ու Բոննին հարցնում են՝ իսկ նրանք կարո՞ղ են գնալ:

– Դու Միրրենին միշտ թույլ ես տվել, որ գնա, – ասում է Լիբերտին, – դու գիտես, որ ես ճիշտ եմ:

Ուիլլը թափում է իր լիմոնադը հացի վրա:

Պապիկի ծնկները թրջվում են:

Թաֆտը վերցնում է թրջված հացը և դրանով հարվածում է Ուիլլին:

Մայրիկը մաքրում է թափվածը, մինչ Բեսսը վազում է աստիճաններով, որ պապիկին մաքուր տաբատ բերի: Քերրին զայրանում է տղաների վրա:

Երբ ուտելը ավարտում ենք, Թաֆտը և Ուիլլը վազում են հյուրասենյակ, որ չօգնեն հավաքելու հարցում: Նրանք խելագարների նման ցատկոտում են պապիկի նոր կաշվե բազմոցների վրա: Ես գնում եմ այնտեղ:

Ուիլլը կարճահասակ է ու կարմրաթուշ, ինչպես Ջոննին: Մազերը համարյա սպիտակ: Թաֆտը ավելի բարձրահասակ է ու շատ նիհար, խարտյաշ ու պեպենոտ, երկար, մուգ թարթիչներով և բրեկետներով:

– Ե՞վ: Դուք երկուսդ, – ասում եմ ես, – ինչպե՞ս էր անցած ամառը:

– Դու գիտե՞ս ինչպես ստանալ մոխիրից վիշապ «DragonVale»-ում. – հարցնում է Ուիլլը:

– Ես գիտեմ ինչպես ստանալ կրակից վիշապ. – ասում է Թաֆտը:

– Դու կարող ես օգտագործել կրակից վիշապը ու ստանալ մոխիրից վիշապ. – ասում է Ուիլլը:

Ֆու: Տասը տարեկան:

– Դե՞: Անցած ամառը, – ասում եմ ես, – պատմեք ինձ: Դուք թենիս խաղացե՞լ եք:

– Իհարկե. – ասում է Ուիլլը:

– Գնացե՞լ եք լողալու:

– Հա. – ասում է Թաֆտը:

– Գնացե՞լ եք նավակով շրջելու Գատի ու Ջոննիի հետ:

Նրանք երկուսով դադարում է ցատկելը:

– Ոչ:

– Գատը իմ մասին ինչ-որ բան ասե՞լ է:

– Ես չեմ կարող խոսել քեզ հետ ջրում պատահածի ու մնացածի մասին, – ասում է Ուիլլը, – ես խոստացել եմ մորաքույր Փեննիին:

– Ինչու՞ ոչ:

– Դա քո գլխացավերը ավելի կվատացնի, մենք պետք է այդ թեման հանգիստ թողնենք:

Թաֆտը գլխով է անում.

– Նա ասաց, եթե մենք քո գլխացավերը ավելի վատացնենք, նա մեզ կկախի մեր ոտքերի եղունգների վրա ու կվերցնի մեր այփադները: Մենք պիտի լինենք բարեհամբույր և մեզ հիմարների նման չպահենք:

– Խոսքը իմ պատահարի մասին չէ, – ասում եմ ես, – խոսքը այն ամռան մասին է, երբ ես գնացել էի Եվրոպա:

– Կադի՞, – Թաֆտը դիպչում է ուսիս, – Բոննին քո սենյակում դեղեր է տեսել:

Ուիլլը ետ է գնում ու նստում է բազմոցի արմնկակալին:

– Բոննին մտել է իրերիս մե՞ջ:

– Եվ Լիբերտին:

– Աստված իմ:

– Դու ինձ ասացիր, թե թմրամոլ չես, բայց դու դեղեր ունես քո սեղանի վրա. – դժգոհում է Թաֆտը:

– Նրանց կասես, որ իմ սենյակից հեռու մնան, – ասում եմ ես:

– Եթե դու թմրամոլ ես, – ասում է Թաֆտը, – մի բան կա, որ դու պիտի իմանաս:

– Ի՞նչ:

– Թմրադեղերը քեզ ընկեր չեն, – Թաֆտը լուրջ տեսք է ընդունում, – թմրադեղերը քեզ ընկեր չեն, բացի այդ, մարդիկ են, որ պիտի լինեն ընկեր:

– Օհ Աստված իմ: Դու չէի՞ր կարող ուղղակի ինձ ասել, ի՞նչ եք արել անցած ամառ, մանրապճեղ:

Ուիլլը ասում է.

– Ես ու Թաֆտը ուզում ենք «Angry Birds» խաղալ: Մենք այլևս չենք ուզում քեզ հետ խոսել:

– Ինչ որ է, – ասում եմ ես, – գնացեք, դուք ազատ եք:

Ես քայլում եմ պատշգամբ ու նայում եմ ինչպես են տղաները վազում Րեդ Գեյթ:

35

Քադդլդաունի բոլոր պատուհանները բաց են լինում, երբ ես ճաշից ետ եմ գալիս: Գատը հին CD փլեյերով երաժշտություն է միացնում: Իմ հին, մատիտներով աշխատանքը մագնիսներով կպցրած է սառնարանին՝ հայրիկը վերևում, տատիկն ու շները ներքևում: Մի ուրիշ նկար փակցրած է պահարանին: Մեծ սենյակի մեջտեղում դրված է աստիճան ու մեծ արկղ՝ նվերների փաթեթավորման իրերով: