Текст книги "Жменя сонечных промняў"

Автор книги: Янка Брыль

сообщить о нарушении

Текущая страница: 6 (всего у книги 6 страниц)

Шафер разгубіўся. Ірвануў улева, зламаў плот і паехаў у бульбу. Ужо i спыніцца не мог,– сябар, што побач сядзеў у кабіне, націснуў на тормаз...

Бываюць цуды! – i дзяўчынка жывая, кудысьці ўцякла, і веласіпед цэлы, i машына – потым убачылі – цэлая. Плот паставілі – проста ў момант. І плакаць хацелася дзядзьку-шафёру, а ён усміхаўся...

Толькі 3іначку не адразу знайшлі. Дый не знайшлі б – сама яна прыйшла аж з трэцяга гарода. Калі ўжо i тая машына даўно паехала, калі ўжо i баба крычала, крычала ды сціхла. Баялася, распусніца, што баба будзе біцца. За тое самае, што «лётае на гэтым лісапедзе, як шалёнае».

Зіначка есць малако з хлебам і ўжо расказвае:

– А я, бабка, у Сымонавай бульбе ляжу i ножкі свае гладжу, а яны ўсё дрыжаць!.. А яны ўсё дрыжаць!..

Жнівеньская раніца.

У рэдкім лесе – заліты сонцам папаратнік.

Пад адным такім парасонам хітра схаваўся вялікі падасінавік.

Дзяўчынка хадзіла, хадзіла па лесе i надарэмна толькі стамілася. Прылегла адпачыць, пасля расплюшчыла вочы – ён!.. Прыгожы, любы, як казачны прынц!..

Гразь сцягнулі нарэшце першыя прымаразкі. Надвор'е сёння яснае, здаровае. Сад падасланы жоўтым лісцем. На клёне яго ўжо амаль што няма, а бяроза яшчэ усё калыша ад ветрыку доўгімі залацістымі косамі.

Я абкопваў яблыні, ціха мармычучы ў добрым настроі...

А потым да мяне – вядома ж, цераз плот – прыйшоў cyceд. Худзенькі, абадраны Сашка, з рэдкімі, светлымі валасамі, з-за якіх яго i празвалі Лысым.

У Сашкі нямоглы бацька i тоўстая сястра, гультайка Марта. Маці памерла – як на памяць шасцігадовага хлопчыка – вельмі даўно.

Сёння Лысы таксама ў добрым настроі. Можа таму, што ўвечары «дзяды» – поліўка з пеўнем, капуста, яечня, аладкі... Дванаццаць страў! I ўсё трэба есці – ад «кануны», накрышанай булкі ў салодкай вадзе, да густой пансаковай кашы, якая ставіцца на стол дванаццатай. Хоць лыжку адну, а вазьмі. Спрадвечны звычай памінак, «дзядоў», на ядзе ўжо толькі і трымаецца. Хіба што бабка якая ў каго i памоліцца за душачкі ўмарлыя, а так – садзяцца людзі і сапуць над місамі – за ўсё недаяданне – у дванаццаць столак!.. Ну дык як тут i Сашку не цешыцца?..

Лысы выняў з кішэні падвойную костку пеўневай нагі, адцягнуў кавалак сырамяткі, прывязанай за гузік, пакланіўся і пытаецца:

– Можа вам што сыграць, пане Сцяпане?

– Ну, ну...

– Січас, пачакайце, настрою гармошку.

Сеўшы на камені каля плота, ён заіграў. Шморгаў, як смыкам, косткай па сырамятцы i, пераймаючы не скрыпку, a гармонік, галёкаў:

– Тува, тува, тува-ва!.. Тува, тува, тува-ва!..

Так паўтаралася бясконца. I на кожным «тува-ва» бледны твар Лысага аж крывіўся ад смакаты, як ад болю, аж вочы плюшчыліся, аж закідалася назад i весела пагойдвалася галава!..

З вуліцы, цераз брамку, прыбеглі Сыты i Худы. Адразу ж далучыліся да музыкі. Худы, рухавы i спрытны малец, Сашкаў аднагодак, махнуўся пa садзе, падняў канчар нейкай дошкі i камень, прысеў i пачаў барабаніць. А меншы, тоўсценькі карантыш Сыты, з нястачы хоць якога струманту, паўсаджваў адубелыя ручкі ў кішэні i, прысеўшы ад стараннасці, верашчаў з усёй сілы Лысаму ў тон. Тoe самае «тува-ва» – то басам, аж гарлякі надзімаліся, то падрываючы угару, ды так высока, тоненька, нібыта хочучы, каб ix пачуў увесь свет!..

Я ледзь не лажу ад рогату. Маці Худога i Сытага, Каваліха, выйшла з вёдрамі ла ваду, спынілася на вуліцы, слухае i смяецца. Тоўстая Марта таксама пачула музыку, выйшла на двор,

– Пайшоў дахаты, здыхоцце ты! Я скажу, нябось, бацьку!

А малыя – яшчэ мацней.

Крычала, крычала Марта, ды – глядзіце! – ужо і яна рагоча. Усперлася локцямі на нізкі плот і аж заходзіцца, ажно тоўстыя плечы ды тарбаватыя грудзі трасуцца,

– Божа мой, божачка! – кажа ледзь не праз слёзы.– і калі ў цябе будзе які-небудзь розум!..

...Ціхі, марозлівы вечар. Яшчэ зара не пагасла зусім, а зоркі ўжо відаць – адна, другая, трэцяя... «Дзяды» яшчэ не давараны – агні гараць пакуль што толькі ў вокнах кухняў.

Стаю на вуліцы, каля брамкі, маўчу. Кавалішын Толя, старэйшы брат Худога i Сытага, выйшаў трохі пазней, не заўважыў мяне i таксама стаіць – цераз вуліцу, перад сваім гародчыкам.

Ды вось направа ад мяне, каля суседавых варот, адліпла, запішчала завесамі, стукнула брамка i на сярэдзіну вуліцы выйшаў Лысы.

Стаў і свішча, няўмела яшчэ, па-малечы.

– На, Цюлік, на! – падмацаваў ён крыкам свіст.– На цю, на!..

– Навошта ён табе? – спытаўся Толя.

Сашка ладышоў да яго i прыцішана, па-дзелавому пачаў:

– Цюлік недзе прапаў. Ты толькі не кажы нікому, Анатоль, бо Марта будзе біцца. Яна сёння два пеўні зарэзала, нашага i Якубавых. Трэба Цюліку кішкі аддаць, каб было шыта-крыта! Дзяды, панімаеш?.. На, Цюлік, на!..

Усламінаю крык i таўстаморды смех над шэрымі штакетамі:

«Божа мой, божачка!,.»

I сам смяюся ціха.

Толькі з іншага.

Расказвае вясковая суседачка; пяць з палавінай гадоў i хустачка завязана «пад бараду».

– Мама паліла ў печы, i каб трошачкі, дык загарэлася б у нашым коміне. I мы вельмі спалохаліся. А таты не было. Ён самагонку гнаў. Тады ён прыносіць яе ў мяшку і кажа: «Давай зробім па чарцы. Дзякуй богу, што так абышлося». І мама таксама піла. А я не ўзяла ні грама.

Сямігадовы Шура:

– Хто табе, дзядзька, куртку чарнілам абліў?

Расказваю, як наша цётка, госця з далёкай вёскі, таўханула незнарок этажэрку і адтуль на куртку звалілася чарніліца.

– І цётка ваша тады адразу дахаты пай шла?

Гаспадыня крышыць капусту, а кватарантка-настаўніца сядзіць побач з малой дзяўчынкай на руках. Малая цягнецца да капусты.

– Раечка, не чапай!

– Ты ж ведаеш, мама, што малыя дзеці наогул любяць усё чапаць.

У доме адпачынку.

Шчаслівая пара корміць на людзях сына, здаравеннага дванаццацігадовага пестуна.

– Што ж ты, Вова? Гэта ж не дома. Можа, хоць каву будзеш піць?

Вова – басам:

– А яна натуральная?

Няньцы чатыры гады, меншай сястрычцы два. Госці ў бабулi на хутары, яны ідуць па садзе. Большая па прывычцы дае «нашай малой» чарговае настаўленне:

– Днём свеціць сонца, а вечарам лямпа...

Праз дзірку ў плоце вылазяць з саду на выган. Воддаль пасецца кабыла з жарабём. Туды няможна, a вельмі хочацца. І нянька гукае:

– Коська-а, ідзі сюды! I з рыжыбяткам! Толькі не задаўляйце нас...

Вясковыя піянеры вітаюць пісьменнікаў, што прыехалі выступаць. «Слова для прывітання» падрыхтаваў ім сам дырэктар. Стаіць сабе збоку і, па выгляду, не хвалюецца за выдатніц. Ды вось першая з ix, самая надзейная, памылілася:

– Дазвольце пажадаць вам гэты букет...

Тры наступныя паўтарылі за ёю – дакладна.

Дырэктар аж пачырванеў.

Чаго?

Пажылы артыст выступаў у школе.

Пакуль ён грымеў сваім падношаным ужо, рыпучым басам, сямі i васьмікласніцы хіхікалі з яго грымасаў. Пасля цікавалі праз дзверы, як ён за кулісамі частаваў сваю акампаньятарку цукеркамі з партфеля – «нібы з конскай торбы»,– а потым пераабуваўся з туфляў у валёнкі. I шкарпэткі яго былі абедзве з працёртымі пятамі...

Бацька адной з дзяўчатак расказаў пра гэта на рабоце.

Таварыш яго аказаўся суседам артыста. Пасмяяўся з гэтага дома, толькі з жонкай, калі ўжо іхняя малая спала.

Назаўтра малая, што «спала», сустрэлася з басам на лесвічнай пляцоўцы:

– Дзядзя Бора, а чаму гэта ў вас, калі вы спяваеце, усе шкарпэткі без пят?..

У дзіцячым доме выступалі паэт i празаік. Пасля выступлення адзін з астрыжаных пад машынку аматараў сур'ёзнай літаратуры звярнуўся да паэта:

– Дзядзя, вы таксама пішаце кнігі ці толькі вершыкі?

Збянтэжаны паэт:

– Ну, разумееш... з вершаў таксама складаюцца кнігі...

Вучань:

– Кнігі – гэта кнігі...

Мама прыйшла!..

Хлопчык сядзіць побач з ёю на сваім бальнічным ложку, есць салодкую булку, махае ножкага ў гіпсе і радасна расказвае:

– Сястра казала, што я такі худы, што няма дзе банькі ставіць – адны косці. А паставіла, дык палавіну банькі мяса нацягнула!..

У піянерскай газеце надрукавана анкета КЦС– «клуба цікавых сустрэч».

Праглядаю дзіцячыя пісьмы, адказы на анкетныя пытанні.

Пытанне:

«З кім са слаўных людзей нашай рэспублікі ты хацеў бы сустрэцца ў новым навучальным годзе на пасяджэннях нашага клуба? Чым цябе зацікавіў гэты герой?»

Адказ вясковага сямікласніка:

«З таварышам I. А. Грыбовічам. Ён не адказаў на два мае пісьмы».

Таварыш Грыбовіч – салідны, заакуляраны супрацоўнік рэдакцыі, адзін з арганізатараў таго КЦС.

Малец з чацвёртага класа піша ў піянерскую газету пра непаладкі ў іхняй школе.

– Здольнасці ёсць, але ж залішне ён нейкi сур'ёзны, не па гадах,– кажа сваім супрацоўнікам цёця рэдактар, поўная строгая дама. I яна вырашае заняцца гэтым талентам сама.

«Напішы нам, Валодзя, як вы святкавалі ёлку».

У адказ апісана ёлка ў вясковай школе, а потым – прыпіска:

«Наш дырэктар, Мікалай Пятровіч Чыжык, купіў на сабраныя вучнямі грошы цукерак i большую палавіну забраў сабе...»

Цёця рэдактар піша яшчэ больш педагагічны ліст:

«Напішы нам, Валодзя, пра вясну – як яна прыйшла ў ваш калгас, колькі радасці яна прынесла рабятам вашай школы. Паспрабуй апісаць гэта вершам».

Вершык прысланы доўгі, грунтоўны i... з празаічнай прыпіскай:

«А наш дырэктар усё ж такі злодзей».

Цётка рэдактар пакуль што ў часовым адчаі.

Хлопчык глядзіць на маладзік. Дадумаўся:

– Ён прабіў трохі неба i вылез!

Пра старэйшых сястрычак:

– Аню люблю да самага сонца, a Нінку толькі да правадоў.

Позна ўвечары, калі ён вяртаўся з завода, дома яго чакала амаль заўсёды тое самае.

Алеся ўжо спала. На радыятары пад акном сохлі ці проста грэліся да раніцы яе маленькія, нястомныя валёнкі. Чорны плюшавы мішка сядзеў побач з ложкам на тумбачцы. Цярплівы мядзведзік, з адной-адзінай лапай застаўся, і смешны сёння – абвязаны хусткай, з-пад якое відаць толькi вострая мызачка і чорныя гузікі бяссонных вачэй. Лялька Зося ляжыць побач з «мамай» Алесяй, клапатліва накрытая коўдрай. Сёння «мама» памыла яе сукенку, якая сохне на радыятары побач з валёнкамі.

Нібыта поўны парадак...

А гэта што?

Заяц у штоніках пакрыўджана ляжыць каля тумбачкі, уткнуўшыся носам у куток.

– Хадзі сюды,– усміхаецца малады гаспадар, Ён паднімае шарака і садзіць яго побач з мішкам. Зухаватае вуха вясёлага зайкі зноў апускаецца, як заўсёды, калі ён бывае ў добрым настроі, а на вусатай мордачцы ажывае усмешка. Так i здаецца, што вось ён возьме зараз і ўтрэ лапкай слязу са шчакі. Як у казцы.

– Сплю,– шэпча бацька, схіліўшыся над Алесяй.

– Не пабудзі,– ад стала кажа маці-настаўніца.– Ты ж з холаду. I яшчэ не памыўся.

Бацька, аднак, напінаецца і асцярожна цалуе сваю ненаглядную радасць, нібы здымаючы з цёпленькіх вуснаў салодкую ўсмешку. Дзе там пабудзіш! – малая нават не зварухнулася. I губкі таксама смяюцца праз сон.

– Сцяжок успомніла,– усміхаецца, падыходзячы, мама – ужо не настаўніца.

– Які сцяжок?

– Ты ведаеш, яна ўжо добра, добра ўсё памятае. Прыйшла сёння з двара i пытаецца: «А калі я пайду са сцяжком, як тады? Калі будзе сонейка, траўка?..» Я заходзіла сёння на Камсамольскую. Няма яшчэ першамайскіх сцяжкоў...

Бацька смяецца: – У лютым?

Алесіна мама здаецца яму... ну, куды маладзейшай за свае дваццаць тры. I сёння – яшчэ больш падобнай да Алееі.

– Толькі i радасці з дзяцей, калі ix водзіш за ручку,– кажа заўчасна пастарэлая і стомленая маці.

Дзеці пакідаюць бацькоў (часамі вельмі няўдзячна), а потым вяртаюцца да ix у выглядзе ўнукаў. I таму, кажуць, бабулі любяць унукаў больш, чым калісьці любілі дзяцей.

Трымаць за ручку жыццё, якое вось i прайшло, і ўцякае!..

Дарога Ратэрдам – Амстэрдам.

Раўніна. Багаты лес: дубы, вязы, платаны, клёны, ліпы... Парнікі і адкрытыя грады. Прыгожыя домікі, ветракі, касцёлы, зноў ветракі... На сакавіта зялёных паплавах чорна-пярэстыя каровы. Вада не ўмяшчаецца ў незлічоных канавax, блішчыць нават на раллі, Раскошная аўтастрада. Абапал – вузкія, простыя палявыя дарогі, таксама асфальт у прысадах. Сонечны дзень...

Сонечны дзень у дажджлівай, пахмурнай Галандыі!.. У сярэднім ён тут бывае адзін раз на тыдзень. Цяпер, у кастрычніку, гэта зусім незвычайна, як дарагі падарунак.

А дзень – адзін, праездам, дзень у краіне, пра якую ты столькі ведаў здалёк i як быццам не ведаў нічога?..

Вось і настрой таму таксама сонечны.

Успамінаю маленства, стары рускі часопіс «Маяк», апавяданне пра падарожжа блізнятак Кіта і Кэт. Першае падарожжа з дзедам да мора.

Малыя сядзелі на нейкім мастку, потым у Кэт зваліўся ў ваду драўляны выступак. А за выступкам – абое блізнят. Дзядуля дастаў ix, засыпаў па шыю ў пясок, каб не змерзлі, пакуль высахне вопратка...

Прайшло брльш трыццаці гадоў. А мне – з акна турысцкага аўтобуса – толькі і хочацца глядзець на далягляд, шукаць вачыма паласу, мусіць, недалёкага мора, а на беразе яго – мілыя мордачкі Kiтa i Кэт. Яшчэ ўсё над пірамідкамі пяшчотна цёплага пяску...

У паляшуцкай хаце. З вышытымі ручнікамі на сцяне, з прыёмнікам на століку.

Шасцігадовая дзяўчынка любіць мачаху, як маму.

Мачаха – маладзіца i праўда вельмі прыемная, але ж... Малая памятае сваю матулю ў труне i лічыць, колькі год ужо лічыць, што мачаха – мама яе, якая вярнулася...

Як яно будзе далей?

Бірабіджан.

Пасля купання ў маляўнічай, раскошнай Біры, за якою, пад самымі спякотна-зялёнымі сопкамі, здорава адгукаецца рэха, мы паехалі ў піянерскі лагер.

Акунуліся ў цудоўны свет усюды любых – куды там кветкі! – дзяцей. Выступалі перад імі. І зноў шкадаваў, што не пішу, што так мала пісаў для малых. Хадзілі лугам да возера, дзе мноства абшарпаных хлопчыкаў i акуратных дзяўчатак наперабой даставалі нам з вады, на ўспамін, калючыя вадзяныя арэхі i ракушкі.

Пацешная наіўнасць!.. Хлапчук, які сядзеў побач са мной, пакуль мы выступалі, усё абмацваў мяне сваёй увагай, як чужаземца, і, нарэшце, не вытрываў, спытаўся шэптам:

– Дядя, а цифры на ваших часах – белорусские?..

Далёка ўсё-такі з нашага Ўсходу на Захад!

Потым абедалі ў лагернай сталоўцы, елі гарачы флоцкі боршч, рысавую кашу з качкай, пілі кампот. Гарачыня, гасцінна вялізныя порцыі. Я прасіўся ў дзяжурнага, што не з'ем, і ён – «любімец усяго лагера», маленькі, рабенькі Фімка ў белым фартушку – паблажліва, сур'ёзна паляпваў мяне па плячы i падбадзёрваў:

– Ешьте, ешьте, дядя, ничего!..

Здымаліся з дзецьмі.

І Фімка Месамед, пры ўсёй сваёй сур'ёзнасці, не пярэчыў, калі я, пад агульны смех адабрэння, узяў яго, гаспадара,– «Я перешел в четвертый класс» – на рукі.

Напярэдадні быў дождж. Чатырохгадовы Міхась налазіўся па макрэчы, а цяпер чаравічкі не лезуць на ногі. Ён падумаў i вырашыў:

– Пахудзелі.

Напрадвесні яшчэ ўсё то лядок, то брудны снег, то лужыны, то голая зямля. Снег пад нагамі трымаецца, а ступіш на зямлю – так i зачэрпаеш лапцем гразі...

Але неба ўжо вясёлае. З прасветлінамі ў хмарах, хаця i халоднае.

Два хлопчыкі ідуць за мамай з вёскі ў вёску, па палявой дарозе.

Маці нясе пад пахай скрутак шарачку, загорнуты ў хустку. Высокая і дужая, яна маўчыць, ідзе шырока і цягавіта, нібы ў ярме сваёй удовінай долі. Тая ж маці, што толькі паўгода таму назад, калі мёртвы бацька ляжаў яшчэ на ложку, a ў хаце былі сама ды малыя – кідалася ад стала да парога i, нема галосячы, ірвала жменямі валасы. Адна, твар у твар са сваім неабдымным горам... Ды вось жыве, гаспадарыць. Толькі i радасці – дзеці. Андрэй і Мішка. Не скажаш, што горшыя, чым у добрых людзей. І вучацца ўжо абодва, i дружаць. Троxi, вядома, распусныя, трэба глядзець...

– Вы ўжо хоць там, у хроснага, не выскаляйцеся лішне,– кажа яна, не азіраючыся.– Трэба харошымі быць, каб усе хвалілі.

– Што ж мы, сабакі – выскаляцца?– адказвае большы, Андрэй.

– Ну, ты глядзі ў мяне! З цябе, нябось, усе свечкі i загараюцца!..

Андрэеў хросны, дзядзька Maкар, кравец. Малы, гарбаценькі, з вялікай галавой, Порткі суконныя, шырозныя – ажно ў зборкі пайшлі. У высокіх валенках, аж ногi не гнуцца.

Толькі хлопчыкі з мамай увайшлі ў яго хату, устаў з-за машыны, пачаў:

– Лізавета Іванаўна, кума! Андрэйка, хроснічак мой ненаглядны! Мішка!.. Сіроткі мае, чым жа вас ласаваць, чым сустракаць?..

I – эх! – заківаўся, замітусіўся па хаце. Кошык з бульбай кашкануў валенкам пад палок, лап'ё, што ляжала на лаве, шпурнуў у запечак... А хата, хата ў яго!.. Цёмная, нізкая, ток пабіла на ямы...

– Не прастарэкуй ты лішне, Макар. Садзіся вось ды шый.

– А як жа ты, Лізаветка,– ты ж нешта прынесла?

– Паспею. Дай хоць адсапціся.

– Сядзь, дарагая, сядзь. Сагрэй бяседай сэрцайка. Яно ж і спяваецца: «Ах, божа ж мой, адзінога мая, прападае ўся работа мая!..»

Хросны сеў за машыну, заварушыў вялізнымі валенкамі на рашотцы, i першы цуд яго беднай хаціны – магутны «Зінгер» – загаманіў.

Мішка спачатку, цікаўна застыўшы, сачыў, як скача-гуляе блішчасты шпянёк, як круціцца белая шпулька. А потым – усё адно i тое ж, адно i тое ж... I ён пачаў патроху ныць:

– Мама, хадзем дадому... Мама...

– Паспееш. І дыхнуць з-за вас няма калі.

– Яны сумуюць, Лізаветка. Вось я вам, хлопцы, нештачка дам.

Хросны ўзяў зэдлік, паставіў пад бэлькай i цяжка ўзлез на яго: спачатку каленьмі, а потым ужо... Хата ў яго даўнейшая: упоперак бэлек яшчэ адна бэлька паложана – трам. Хросны сігануў рукой за гэты трам і дастаў адтуль другі цуд свае хаты – кнігу!.. Абабіў з яе пыл аб шырачэзныя порткі, абабраў рукой павуцінне, падаў бліжэйшаму, Андрэю.

– Яшчэ ў горадзе мне падарылі. Хадзяін, у якога я вучыўся шыць. Дзяцей мне госпад не дае, дык вось яна тут і ляжыць.

У кнізе той цацкі – ну, як жывыя!..

На перша й старонцы – зямлянка, градкі капусты, а на парозе стаіць сабе вожык.

На задніх лапках, у сіняй камзэлі, у чырвоных портках сa шлейкамі, у выступках. Пакурвае люльку, глядзіць на грады, i вось-вось скажа: «П-пых!»

– Цікні,– шапнуў Мішку Андрэй.– Мой хросны!

І абодва яны аж зайшліся ад ціхага смеху.

– Ты, Андрэйка, чытай. Ты ж старэйшы. Бо гэта харошая кніжка. «Жыў сабе, быў сабе дзядзя Ёж...»

А яны рагаталі, як дурні.

Пасля пачалася прымерка.

Хросны раскаціў на стале шарачак i аберуч пагладзіў яго.

– Роўненькі, гладзенькі... Шоўк! Залатыя ручкі ў цябе, кумачка...

– От, мерай ты, Макар. Каторая пара.

– І паабедаеце, госцікі дарагія, у мяне. Пасоля з картопляй – чым багат, тым і рад. Прынцэсы мае няма: пайшла ўчора да цёшчы. Сам наварыў.

Ён узяў пакамечаны сшытак, разгарнуў яго і, жмурачыся, пачаў выводзіць тупым алоўкам:

лізавецін. мішка. пятровіч. Штаны.

Тады прыгнуўся ca сваім «сантыметрам» да Мішкавых портак.

– Ага,– схамянуўся ён, адагнуўшыся.– А як жа будзем шыць: бручкі абыкнавенныя ці з засланкай?

– Ат, бручкі-шмучкі! Жартачкі – кавалеры! З засланкай Ды з нагруднікам. Абодвум.

– Даўжыня: семдзесят два,– сказаў i запісаў хросны.– Подшаг,– шапнуў ён і, адной рукой прыціснуўшы канец «сантыметра» ў Мішкавым куточку, другой рукой павёў «сантыметр» да лапцей.

Сам ён, хросны, маленькі i так, а сагнецца – дык і зусім. А за ім стаіць Андрэй, Разгарнуў тую кнігу на першай старонцы, дзе вожык у портках, i – зараза! – падморгвае. Мішка надзьмуўся як сіла мага i маўчыць. Ды тут падвёў сам хросны. Ён цяжка адагнуўся i, з натугі:

– П-пых!

Хлопчыкі пырхнулі смехам.

I мама здагадалася, нарэшце, што тут да чаго. Забрала кнігу, крутанула Андрэя за вуха, а кнігу, нават не стаўшы на зэдлік, палажыла на трам.

Хросны маўчаў, зачырванеўшыся.

Ды хлопцам брыдка было нядоўга.

Трэцім цудам старэнькай хаціны – з падпечка раптам выйшаў чорна-пярэсты голуб. Чубаты. А на шыі i валляку Miгцела, пералівалася ад хады сінявата-чырвона-зялёнае хараство. Знайшоў саломінку і горда павалок пад печ.

Хлопцы заціхлі заварожана: ці выйдзе зноў?..

– Яечкі панеслі,– з усмешкай, ціха сказаў, зусім ужо добры, хросны.– Чуеце, як ён брукуе? А гэта – яна. Так душэўна... А я вам, хлопчыкі, парачку дам. I прывучыць скажу як. О, чуеце?..

Потым елі «пасолю з картопляй». I харошым, разумным хацелася быць, але дзе ж тут набудзеш?.. У хроснага лыжкі драўляныя i круглыя, як жалудовыя місачкі. А на канцах чаранкоў– яшчэ i бульбачкі нейкія. Смешна! Ну, ды гэта яшчэ нішто... Бо вось ён, стары ўжо дзядзька Макар, трымае лыжку так, што тая бульбачка тырчыць у яго паміж пальцаў... Аж мама не вытрывала:

– Што ты мне гэтай хвігай тыцкаеш пад нос?

Хросны зірнуў на руку, здагадаўся i, чырвоны ад смеху, які спачатку хацеў стрымаць, прашаптаў:

– Сорак другi год так свянчуся... Ніяк не адвыкну...

І ад душы зарагатаў,

А з ім разам, вядома, i хлопцы.

Нават i мама, што так даўно не смяялася. Чацвёрты цуд!..

Мароз i сонца. У клетках гараць вясёлай чырванню снегіры, таўкуцца шэрыя чачоткі, як сонечныя зайчыкі скачуць па пруціках шчыглы. Шмат галубоў. Непаэтычна неяк, груба гавораць пра ix галубятнікі,– нібы гэта ў ix сапраўды толькі гандаль, а не паэзія.

Самае незвычайнае, што я ўбачыў там, на птушыным рынку, за ўсе гады:

Хлопчык доўга стаяў, любаваўся, прыцэньваўся, пасля купіў чачотку,– па грашах,– адышоўся трохі з натоўпу i выпусціў яе з рукі. Глядзеў услед. Нават пасля таго, як знікла...

У міжгароднім аўтобусе. За маёю спіной малы гаворыць з бабуляй:

– А чаму ў цябе такі ногаць вялікі?.. Бабка, пагладзь маю ручку, пагладзь!..

Якая ж бездань паміж гэтай чыстай душой i нячыстай рукой яго бабы, нядаўна скінутай з пасады старшыні калгаса! «За злоўжыванне службовым становішчам...»

Стаім у мястэчку. Піжоністы рыжы сабака сядзіць на асфальце, на самай сярэдзіне шашы. А хлопчык непакоіцца, ледзь не да слёз:

– Цюцьку машына зарэжа!.. Бабка!..

Не адчуеш так поўна i непасрэдна.

А шчэбет ягоны – амаль непаўторны, бо ён не паддаецца перадачы словамі дарослага.

Думаў пра абнаўленне душы самай высокай паэзіяй – паэзіяй маленства. Безліч граняў гэтай паэзіі, як безліч сонечных промняў i пырскаў расы ў гэтых промнях.

Адпяваюць старога Навума. У хаце, дзе ўжо спявалі – па радыё – і Робсан, і Казлоўскі, i Ларэці, гудзе старэнькі поп, а дзве пеўчыя цягнуць, калісьці прыгожымі галасамі, пра «житейское море» i «тихое пристанище».

I ўсё гэта гучыць як не з гэтага, не з нашага свету.

А потым – ціхая паўза, і з сяней, таксама забітых людзьмі, чуецца голас малога, з бацькавых рук:

– А дзе мой дзед Аюм?

І па людзях-суседзях, што ведаюць малога Коліка, які вельмі сябраваў з нябожчыкам, пайшоў ціхенькі, толькі ў думках, смяшок.

А то, можа, мне проста здалося?

Бабуля расказвае:

– Адзін брат, бяздзетны багацей, хваліўся другому, бедняку, як ён гуляе па сваіх пакоях з «залатымі калясцамі».

А бядняк той пазычыў яшчэ раз міску мукі, зварыў сваім дзецям зацірку – эх, разгулялася тая малеча ад радасці...

«Вось табе,– думае ён,– залатыя калясцы!..»

Васемнаццацігадовая, дробненькая дзяўчына, хатняя работніца:

– У каго я, цётачка, малых ні няньчыла – усюды яны на мяне ўсе падобныя! Люблю я ix, хоць яны мне з самага малку рукі, цётачка, паўрывалі...

Цудоўны дзень,– з глыбокім снегам, што лёг учора, з марозікам, сонцам, з прыволлем, якім я толькі што любаваўся з гары, з цішынёй, што так добра лажыцца на душу,– цудоўны!..

Зайшоў на котлішча былога прыдарожнага хутара. Стаяў у зарасніку дзядоўніку, Ён – ну, італьянскія пініі: разгалісты і высокі, у рост чалавека.

Думалася пра шчасце пазнавання свету, пра майго хлопчыка з яго бясконцымі, нястомнымі «чаму?».

Як ён глядзеў бы на шматфарбны цуд – шчыгла цi снегіpa на гэтых шчодрых шышках!..

Добра, што i мне яшчэ хочацца так пазіраць – яго вачыма, з яго усмешкай. Не баючыся, што «брыдка» – калі б хто ўбачыў,– «не салідна» мне лезці сюды цераз глыбокі, завалены снегам меліярацыйны роў.

У Находцы, аглядаючы порт, суднарамонтны завод i горад, я адчуваў яшчэ раз – да захаплення выразна, маштабна – магутнасць нашай краіны.

Была пасля багатая прыгажосць нашых двухсот кіламетраў – паміж зелянінаю сопак, на арліных перавалах, у далінах, прастрэленых вячэрнім сонцам.

Быў шум у паўцемры – шумела Японскае мора.

Была цішыня – у тайзе, калі мы спыняліся і ўражана глядзелі на бясконцыя побліскі ў цемры казачных светлячкоў...

А я вось, прачнуўшыся ў нумары ўладзівастоцкай гасцініцы, успомніў – як найлепшае з усяго, перажытага ўчора,– смяшлівага, замурзанага, босага хлопчыка-карэйца, што ў вёсцы, дзе мы спыняліся, разам з рускімі сябрукамі гуляў у «хавачкі». I рагатаў сардэчна, і сарамліва маўчаў, i вельмі ж смешна яму было, ну проста не стрываць, калі адказваў на мае пытанні...

Чаму – падумалася цяпер – за сімвал міру ўзяты голуб, а не дзіця? Замурзанае, рассмяянае дзіця!..

notes

1

Піпл – людзі (англ.); тут – у значэнні – усю нашу турысцкую кампанію.