Текст книги "Пахвалі пражыты дзень"

Автор книги: Васіль Ткачоў

сообщить о нарушении

Текущая страница: 6 (всего у книги 8 страниц)

– I выцягну, Сцёпа! Выцягну! – адказала Таццяна.– Вось у бліжэйшыя выхадныя. Яму адпачыць трэба. Ты, можа, чаго прыходзіў? – ціха спытала яна, заглянула ў вочы госцю.

Астапчык разгубіўся.

– Я тут побач праходзіў... Дай, думаю, загляну... Усё ж не чужыя мы людзі...

– Вось і добра, што зайшоў. Добра. Свяглане нрывет.

– Абавязкова. Чакаем вас. Адрас жа ведаеш? – Астапчык устаў, абдзёр пінжак.– I тэлефон ёсць..

– Адкуль, Сцёпа!

– Давай запішу...

Таццяна падала блакнот, што ляжаў побач з тэлефонам, Астапчык адгарнуў першую старонку і, стрымліваючы хваляванне, напісаў назву вуліцы, нумар дома, кватэры і тэлефон. Потым падхапіў дыпламат, адчуў плюскат у бутэльцы, развітаўся.

Вечарэла. I хоць тралейбусы і аўтобусы былі амаль парожнія, Астапчык рашыў ісці пешшу. Калі ідзеш пешшу, па дарозе хораша думаецца. А яму якраз гэта і трэба: падумаць...

КРЫЎДА

Іван Сяргеевіч не дачакаўся канца ўрачыстага сходу, прысвечанага Дню Савецкай Арміі і Ваенна-Марскога Флоту; калі інспектар па кадрах скончыў чытаць святочны загад, у якім пералічваліся прозвішчы перадавікоў-мужчын, узнагароджаных грашовымі прэміямі, а яго ў тым даволі доўгім спісе не аказалася, ён моўчкі ўзняўся і пачаў прабівацца да выхаду. Людзі, вядома, адразу звярнулі на яго ўвагу і ўбачылі, што вочы франтавіка павільгатнелі. Многім зрабілася шкада Сяргеевіча. Іншыя назіралі за гэтай сцэнкай абыякава.

А Сяргеевіч дрыготкімі пальцамі выцягнуў цыгарку з пачка – курыў ён толькі «Прыму», запыхкаў сізым дымам і выйшаў на ганак.

Быў ціхі сонечны дзень, але халодны, марозны.

Іван Сяргеевіч ішоў з фабрыкі дадому, схаваўшы рукі ў глыбокія кішэні: рукавіцы недзе там, у сталярцы, і ён не стаў заходзіць на рабочае месца, лішні раз паказвацца перад вокнамі клуба, дзе ўсё яшчэ засядаюць. Каўнер паліто стаяў тарчком, згорблены, Сяргеевіч нагадваў чалавека глыбока пакрыўджанага, няшчаснага,

Чаму – нагадваў? Менавіта ён і быў такі. Але што цікава, Сяргеевіч не злаваў асабліва на дырэктара, хоць ведаў, што той уласнай рукой выкрасліў яго са спісаў – больш няма каму. Ні на каго не злаваў. Проста яму было крыўдна, што яго, адзінага франтавіка, абыйші. «Ды яшчэ ў такі дзень,– думаў ён і адчуваў, як сціпала сэрца.– Бог з ім, з тым чырвонцам, не ў ім справа. Сорамна людзям у вочы глянуць... Здорава ты, Сяргеевіч, відаць, у гарэлку ўюшыўся, калі дырэктар нават на такое свята прэміі пазбавіў, ківаць цяпер пачнуць...»

Сяргеевічу хацелася з кім-небудзь пагаварыць, адкрыць сваю душу, тады мо і лягчэй стала б. Ну, прыйдзеш дахаты, сядзеш насупраць жонкі і будзеш так сядзець сабе. Хіба ж яна зразумее! Ды і што разумець? Ат! Горш таго, адразу спытае: «Чаму ж так рана сёння вярнуўся? Збег?» Што ёй скажаш? Не-е... Дамоў – нельга, ранавата. Тады ён успомніў пра Міколу Шалабодава, аднапалчаніна. Вось з кім трэба стрэцца! Той зразумее...

Мікола ўжо каторы год на пенсіі, сядзіць сабе дома, унукаў песціць. Ён – не Сяргеевіч: гэта той усё без калектыву не можа, а калектыў, бачыце, як да яго сёння...

Сяргеевіч датэпаў урэшце да дома, у якім жыве-дбае аднапалчанін, адшукаў пад'езд, кватэру, утапіў кнопку. За дзвярыма пачуліся крокі. «Дома,– з радасцю адзначыў Сяргеевіч.– Яго, яго крокі, бы мядзведзь ступае ўсё яшчэ».

3 дзвярэй выглянуў Мікола.

– А, ты, Сяргеевіч,– быў рады госцю аднапалчанін, шырока працягнуў насустрач рукі.– Праходзь, праходзь, дружа.

Злёгку абняліся.

– Са святам цябе, Мікалай,– ціха, не зусім урачыста прамовіў госць.

– I цябе, і цябе, Іванка. Знімай паліто,– Мікола, шырока ўсміхнуўшыся, дапамог Сяргеевічу.– А туфлі – не трэба: з падлогі цягне ды і не прыбіраўся сёння. Усё няма калі.

Яны падаліся ў залу, вялікую і светлую, селі за круглы стол. Шалабодаў усміхнуўся Сяргеевічу, чакаў такой жа ўсмешкі ў адказ, але яна не пазначылася на твары госця. Сяргеевіч сядзеў сумны, у голаў падкралася думка: «Не буду расказваць пра сваю крыўду. Ён усё роўна не зразумее. Сам жа некалі ў дырэктарах хадзіў...» I не расказваў бы, сядзеў бы так моўчкі, абыякавы да ўсяго на свеце, але ж Шалабодаў – псіхолаг, з людзьмі працаваў, ад яго ні пад якой маскай не схаваешся.

– Настрою ў цябе, браце, бачу, няма. Хто пакрыўдзіў? Прызнавайся. Сёння такі дзень, а ты нос павесіў.

«Ат, раскажу,– рашыўся ўсё ж Сяргеевіч.– Яму – можна. 3 аднаго кацялка, як кажуць, сёрбалі».

– Пачакай! – Шалабодаў нырнуў на кухню, вярнуўся з графінчыкам, паставіў на стол два келіхі.– От. Зараз мы. Свята сёння ці не свята, га, Сяргеевіч? Ну-ну, ты мне кінь гэта – дзьмуцца,– жартаўліва пагразіў ён пальцам на таварыша-франтавіка і зноў малайцавата, лёгка намкнуўся на кухню.

«Правільна ён жыве,– сядзеў і думаў Сяргеевіч пра Мікалая.– У яго і гарэлка дома вунь ... А ў мяне ці ўстаіць? Дудкі. Ды і прыйдзі толькі з цляшкай – гвалту не абярэшся. А хто вінаваты? Сам. Вядома, сам...»

Вярнуўся Шалабодаў з закускай.

– Навошта, братка, столькі ўсяго? – падзівіўся Сяргеевіч.

– Не асілім – не прападзе,– Шалабодаў падсунуў бліжэй да баявога таварыша талерку з вілкай, узяўся напаўняць келіхі.

– Давай – за франтавую дружбу... За тых, хто не вярнуўся разам з намі, не дажыў да сённяшняга шчаслівага дня.

Узялі келіхі, дакрануліся імі, выпілі.

Ціха-мірна працякала паміж франтавымі сябрамі гамонка. Успаміналі яны свае паходныя вогпішчы, бы зноўку грэліся над полымем, сяброў, з якімі дзяліліся і апошнім сухаром, і апошняй цыгаркай. Сяргеевіч павесялеў, забыўся пра сход. Іншы раз, праўда, нагортваліся думкі: «А што было? Ды нічога і не было. Падумаеш, не далі канверт з чырвонцам... Хіба ў мяне грошай не хапае! Ёсць. I яшчэ, было б здароўе, заробім. Ды і калі пакласці руку на сэрца, па– шчыраму калі, дык і не павінен я мець той канверт. П'ю? П'ю. А каму сёння да таго – ваяваў ты ці курэй шчупаў? Што было, тое было. Тады мо і быў ты, Сяргеевіч, чалавекам, а сёння ж, круці не круці, – дурны прыклад маладым...»

Шалабодаў глядзеў на адпапалчаніна, успомніў, якім быў Іван у маладосці, у дні вайны: весяльчак, аматар на вострае слова – не толькі ў роце, у палку не знойдзеш больў такога. Знаходлівы быў, кемлівы, смелы. А вось потым... Шалабодаў асцярожна спытаўся:

– П'еш? Ці здароўе запрэт наклала?

Сяргеевіч зморшчыўся, прыплюснуў вока, крыху падумаў.

– Не-а... Ну, часам прыгублю, як сяброў франтавых стрэну... Або на свята,– схлусіў ён.

– Глядзі, Сяргеевіч, не налягай асабліва на гэтую халеру. Добрых людзей яна губіць. Ды і мы з табою не для таго ў абдымках са смерцю хадзілі, каб яна нас на той свет спяшалася ўладкаваць. А нам жыць трэба. Жыць. Жыццё сёння – казка. Не пі. Не трэба.

– Ды я, можна сказаць...– Сяргеевіч разгубіўся, заміргаў вачамі.

– Ты ж разумны чалавек, Сяргеевіч. Хочаш, я табе адну гісторыю раскажу?

– Потым як-небудзь, Мікола. Ведаю, пра што ты хочаш расказаць. Давай лепш я табе раскажу.

– Слухаю. Гавары, Сяргеевіч. Пра сябе, відаць? Разумею: цяжка... А ты набярыся мужнасці, набярыся, Сяргеевіч...

Сяргеевіч вяртаўся дадому познім вечарам. У халодным паветры лёталі спяжынкі-матылькі, садзіліся на шапку, паліто, на твар чалавека, які ішоў, не заўважаючы іх…

ДВА ЛІСТЫ ДА БРАТА

Ліст першы

Вось я і рашыўся нарэшце – як і абяцаў табе, дарагі Міхась,– адклаў усе свае справы, прыехаў у вёску, кінуў тут якар. Ведаю, ты з іроніяй усміхнешся: ці надоўга? Пакуль і сам не ведаю. Але жыву, як і дваццаць пяць год назад, у роднай Іскані, дыхаю паветрам свайго дзяцінства – і твайго ж, вядома, таксама! – на поўныя грудзі. Абжыў старую «бабіну» хатку, Аляксей Прылепаў зрабіў яшчэ ўлетку тут звычайную рускую печ, палю яе дровамі і торфам. Цёпла, утульна. I пішацца добра. Шкадую толькі, што не захапіў у горадзе лямпу-газоўку, яна б прыйшлася да месца. Тут, у вёсцы, яе і ў музеі не знойдзеш. Лямпа, дарэчы, пайшла з вёскі разам з намі, на пачатку шасцідзесятых. Хоць і марокі з ёю было – смуродзіла, а то і газа канчалася ў самы непатрэбны момант, з'ядала кнот, а нам жа ўрокі вучыць, нам жа чытаць! Цяпер нашы дзеці, відаць, і парадуюцца, калі патухне святло, а дзяжурны электрык загуляе. Хоць не... А як ім без тэлевізара? 3-пад зямлі дастануць электрыка – каб глядзець, каб «маг» слухаць. А кніжкі стаяць на паліцах... Шкада. У нас было мала іх, але ўсе зачытвалі ледзьве не да дзірак. Кніга перадавалася з хаты ў хату як вялікая каштоўнасць.

Дзяцінства, дзяцінства...

I хатка – дзяцінства. Яна хоць і маленькая, але ўтульная, мама прыбрала, заслала новы настольнік, іншы раз прыйдзе, сядзе побач, моўчкі глядзіць на мяне, уздыхае. Тады я адкладваю ўбок ручку, пагаворым. Бацька – бачу праз шыбку – топчацца на двары. Хапае клопату.

Вечарэе. Апранаю кажушок – трэба дапамагчы старым. Як і ў ранейшы час нясу бярэмя сена карове, вада таксама цяпер на мне, а яе многа трэба нанасіць: ад хатняй жыўнасці бацькоў не адарваць, трымаюць карову, двух парсюкоў, курэй, качак, трусоў, а цяпер завялі яшчэ індыкоў. Пытаю: «Куды вам столькі?» У мамы адзін адказ: «А што ж мы, сядзець павінны склаўшы рукі? Так жыць лягчэй, калі дзень за– няты». Іх не пераканаеш. I што цікава, малако самі не скарыстоўваюць, а карову трымаюць. Усё здаюць. Да кроплі. «Нам жа сена за малако...» Бачыш? Сена. Круг атрымліваецца: ты нам – малако, мы табе – сена. Ведаю, што выгоды ад каровы старым ніякай, але і пазбавіцца не могуць: прывыклі. Не толькі нашы бацькі – усе ісканцы такія. Нават бабкі старыя. Куды б ім ужо, здавалася? На карову і сена нарыхтуй, і пасвіць трэба. Бывае, што і па дваццаць пяць рублёў плацяць за чаргу, а яна падыходзіць кожны месяц. Вазьмі аловак, падлічы, колькі каштуе такое малако. Дарагаватае. Але зразумееш тую Дуню Ляпейка. Помніш яе? Канцавая хата, каля канюшні. Сама пасвіць не можа, упрошвае людзей, а рагулю не здае, бо для адзінокай жанчыны карова ўсё – і карміцелька, і жывая істота, якую можна пагладзіць, з якой можна пагаварыць, а то і шчакой прытуліцца...

У кожнага чалавека свая прычына, яна і не дае развітацца яму з рагуляй.

Сёлета сена ў цёткі Марусі пе бралі, так і засталося яно ў садку – на карані пажоўкла трава. Не знайшлося ахвотнікаў. Да каго ні звярталася, амаль бясплатна аддавала – усе адмовіліся. Праўду кажучы, дык яна, Маруся, сама вінавата – стаіць над душой, касцярыць: «Як косіце, шалапуты? Рукі б вам паадрываць! Вось мой Панас касіў – як лязом галіўся!» Васіль Старавойтаў памеўся быў купіць у яе соткі, а калі яна пачала яго, чалавека сталага, вучыць, як трэба касіць, плюнуў, касу на плячо – ды ходу. «Будзеш ты яшчэ мне тут нервы псаваць!»

I трава прападае каторы год. Старая скача на сваіх хадулях па гародчыку, бядуе, а сама за касу не возьмецца – інвалід. Смешна і грэшна, як гавораць, хоць і цётку Марусю зразумееш: чалавек стары, хапіла на яе вяку нястачы, гора, вось і цэніць кожную травінку, шкадуе. Маладзейшым, відаць, яе сёння цяжка зразумець, дзівачкай лічаць, скнарай.

Хоць у яе і гэтая рысачка ёсць, не адымеш. Помніш жа, як прасіла ў нас з табой парады, куды звярнуцца, каб радыё адрэзалі. «Навошта яно мне? Слухаць не слухаю, а толькі кожны месяц плаціць грошы трэба. Гэта яшчэ Панас падключыў... Хай адразаюць». А ў Кулазе ж, акрамя як па радыё, і голасу чалавека не пачуеш – усе хаты стаяць без людзей, рэдка ў якой жыццё цяпліцца. З'ехалі людзі. А каму было цяжка адважыцца на такі крок – дажываюць век там, як і цётка Маруся, Панасіха.

Нядаўна я зноў пабываў у Кулазе. Заглянуў у акно адной хаты, другой – і жудасна зрабілася. Усё ў пакоях так, як і пры жыцці гаспадароў. Ложкі стаяць, падушкі на іх, на стале міскі, талеркі, шклянкі, гарлачы, у парозе – вілачнік, чапяла... Быццам чалавек вось-вось вернецца, прапа– нуе: «Ну, заходзь, чаму гэта ты стаў перад акном?» Усё гэта і падштурхнула мяне напісаць п'есу «Вокны». А потым яшчэ і цётка Насця, Лявонава. Прыбегла з Кашалёвак да маці, каб тая ёй нітку ў іголку прасунула, вузельчык на канцы завязала. «Ой, Вольгачка, ледзьве вечара дачакалася– зразу да цябе, бядовачка: у дзіравай спадніцы хаджу. Сорам які! I латку падабрала, і іголку знайшла, а ніткай у вушка не пацэлю, яй-богу. I папрасіць няма каго – адны старыя засталіся, нямоглыя, у іх вочы, як і ў мяне, на адзін капыл!»

Сапраўды так: у вёсачках, што абляпілі з усіх бакоў нашу Іскань, засталіся адны старыя. У Трысціўцы, Лосеўцы, Доўгім, Негліве, у той жа Кулазе. А як жа быць з публіцыстамі, якія ўголас заяўляюць: «Кожная вёска павінна жыць!» Бяру наўздагад кнігу – панавёз, на мясцовую бібліятэку не разлічваю, бо ці ўпалюю за яе загадчыцай – сказаць не бяруся, цяпер нават рэдка хто і ведае дзяўчыну, да якой перайшлі на гэты раз ключы, і знаходжу... ну вось хоць бы ў Юрыя Вігора такія радкі: «Прыйдзе час, і я зноў вярнуся туды, у гэтыя ціхія вёсачкі, якія прытуліліся на краі зямлі, вёсачкі, якія не павінны знікнуць ні праз дзесяць, ні праз пяцьдзесят, ні праз сто год». Спраўдзілася б! I пра– чытаць бы, злавіўшы на слове, у таго ж Вігора гадкоў хоць бы праз некалькі шчасліва-ўсхваляванае: «Жывуць!»

Усе хочам, каб жылі вёскі, а як іх выратаваць – не ведаем. Ці мо проста не хочам? А мо і ўвогуле гэта заканамерны ход падзей, мо гэта ўмысна гісторыя ламае старое, падсоўвае нам горад, а ў тых жа вёсках – дамы на гарадскі манер: бярыце, жывіце!

Зайздрошчу аптымістам. Аптымізм – цудоўная рэч, і мы на яго багатыя, але ж ці будуць жыць Кулагі і Лосеўкі, калі яны, можна ска– заць, ледзьве дыхаюць ужо сёння., Яны нагадваюць мне старога, які шкрабецца на самы высокі наверх па прыступках, выбіўся з сілы, а ліфт не працуе – зламаўся. Ці дойдзе? Ці адужыць прыступкі? Мы ўсе глядзім на гэтага бедалагу і задаём аднолькавыя пытанні. I толькі. Дапамагчы не дапамагаем. На руках не панясеш – цяжкі. А карысці з таго, што ты за руку прытрымліваеш крыху – мала... Ісці збоку не тое самае, што па цаліку...

Хапелася б, вельмі хацелася б, каб жылі Кулагі і Лосеўкі, але ж на свае вочы бачыш: паміраюць яны, маленькія вёсачкі, адыходзяць. Ты ж помніш Боркі, Рабандзюгу, Плоскае? На месцы іх поле. Жыта расце, бульба, буракі – па кулаку, а то і па два, гэта гледзячы які ў каго кулак. А мо і добра, Міхась, што расце жыта? Хаткі стаялі амаль усе з забітымі крыж-накрыж вокнамі, адно што займалі месца. Можа, і няхай расце колас... I людзі задаволены: не наводшыбе, а ў добраўпарадкаваных вёсках, не трэба ўзімку снег мясіць, каб з магазіна прынесці хлеба.

Няпроста развітвацца з маленькімі вёскамі – як і з усім, што прырасло да чалавека моцна, на доўгія гады. Няпроста. Разумею. I жылі б яны, каб тыя хаткі аднолькава моцна прырасталі да кожнага, а не да абраных лёсам. Ім адным не ўтрымаць лейцы...

Не бяруся заглядваць у заўтрашні дзень, хоць таксама аптыміст, але вось што ўспомнілася. Гадоў пятнаццаць назад я быў сведкам, як пераязджаў з Кулагі Мікалай Трафімавіч Семчанка, па-вясковаму – каравашнік. 3 Кулагі! На той час, калі яшчэ так не пачалася міграцыя людзей, было дзіўна. Дзе, здавалася, лепшае месца для жыцця, чым у Кулазе? 3 усіх бакоў лясы: і бярозавы гай, і Зімніцкі змешаны, і Па– лянінавіцкі. Вятроў не ведалі людзі, жылі як у бога за пазухай. А побач балотца, маленькае, але сваё. Маліна, дурніцы, чарніцы. А торфу колькі... I для скаціны раздолле. А сады? А пчолы? Толькі вось нешта карэнны жыхар Кулагі сабраў пажыткі на машьгау, памахаў рукой землякам і паехаў не куды-небудзь, а ў Абідавічы, абмінуўшы нават сваю цэнтральную сядзібу – Іскань.

Людзі, помню, падыходзілі тады да Семчанкі, каля калодзежа машына спынілася, шафёр булькаў у радыятар ваду, пыталі:

– I чаму ж ты, Мікола, так далёка?

– Хоць бы ў нас тут атабарваўся, калі далёка табе ў краму хадзіць.

А ён словам, бы рукой – наводмаш:

– Ехаць – дык зразу, каб дзесяць разоў не грузіцца!

Вось так. Ён не дэзерцір, не. Ён бачыў, можа, далей, як ніхто іншы, ды і чуткам верыў, а яны ўжо пачыналі тады гуляць. «Кажуць, нас будуць да абідаўцаў далучаць. Бытта Плотнікаў забірае». Плотнікаў – старшыня суседняга калгаса. Гаспадар быў, але трагічна абарвалася яго жыццё: аўтамабільная аварыя. I пайшлі мяняцца ў Абідавічах старшыні! Не да Іскані было, тут хоць бы самім разабрацца, што да чаго.

Мне ж хочацца паразважаць пра дзядзьку Міколу. Чаму ён з курортнага мястэчка пераехаў у гаманлівую, вялікую вёску? Пакрыўдзіў– ся на каго? 3 суседзямі пасварыўся? Не тое, думаецца, і не другое. Чалавека пацягнула да магазіна, да клуба, да школы (на той час у яго вучыліся ўнукі), да шашы. Так-так, і да шашы! Бо яму да яе восем кіламетраў было, зімой не кожны адважыцца штурмаваць сумёты, а трэба з'ездзіць, бывае, і ўрайцэнтр, у Быхаў, па самых розных справах. На аўтобус зімой, увесну і позняй восенню, калі замецена і гразна, надзеі ма– ла: забіта дарога, нават калі і трактар пачысціць, аўтобуснікі сваё гнуць: «Не паедзем у Іскань, ведаем, як туды ехаць!» Хоць ты яго іншы раз за руку цягні, паказвай, што можна і праехаць. Не знойдзеш управы.

Зразумееш дзядзьку Міколу. Я часта яго бачу, калі дабіраюся з шашы. Пастарэў, сядзіць на лаўцы перад хатай, ківае сваім землякам і думае, відаць, праводзячы іх позіркамі: «Вам яшчэ ісці трэба, а я – дома! I ўнукі ў школу не ходзяць у белы свет, яна побач. I сельскі Савет тут во...»

3 маленькіх вёсак пераязджаюць і сёння людзі. Сем'ямі. У Быхаў, Доўск.. Але больш – у Іскань. Паміраюць старыя, хаты застаюцца – выбірай любую, жыві. Ніхто, праўда, не выбірае, не жыве...

Калі нашы бацькі пераехалі настаўнічаць у Іскань, гэта было на пачатку пяцідзесятых, то намыкаліся па кватэрах. У Іскані было цесна. Хапіла з тым кватараваннем. I мы добрай купкай, і гаспадары пад адным дахам – не павярнуцца. Ты ж помніш, як цудам жыць застаўся, калі абварыўся кіпенем, у чыгун з гарачай вадой плюхнуўся. Нагі не было дзе паставіць. А помніш, як будаваліся? Каб дах над галавой займець, дзед Якаў прадаў апошняга парсюка, а маці з бацькам ашчаджалі ва ўсім – толькі б хата свая. А сёння – займай, жыві. Вунь іх колькі! У цэнтры Іскані нават цэлая вуліца з цагляных дамоў, але ўсе пустуюць. Няма каму саграваць іх цяплом. Разлічвалі, што моладзь кінецца ў катэджы, а моладзь, як і раней, кінулася ў горад. Жытлом адным не прывабіш. Ім, бач ты, патрэбна нешта больш значнае.. А што? Неонавыя агеньчыкі рэклам на кінатэатрах і магазінах? Лаўка ў скверы і будка з марожа– ным? Паспрабуй загляні ў душу хлопцам і дзяўчатам, падбяры ключ. А калі ўжо на тое пайшло, то хто іх упрошваў застацца? Едуць – няхай сабе едуць. А можна ж было сказаць: «Заставайцеся, родныя, у вёсцы. Залатыя горы не абяцаем ні сёння, ні заўтра, а магчымасць такую даём – зрабіце самі горы гэтыя! Вось вам поле, вось вам фермы, вось вам наш БАМ!»

Быў такі момант у біяграфіі Іскані, калі людзі з трывогай пачалі думаць: хто ж заўтра тут будзе жыць, зямельку песціць? А потым пачала заставацца моладзь, сама па сабе, стыхійна, гледзячы адзін на аднаго. I гэта ўсяліла надзеі. Застаўся ў калгасе Анатоль Кавалёў, бацька цягнуў яго ў Мінск да сябе, але ён не паслухаўся, ажаніўся з Марыяй Панадысёвай. Ён – трактарыст, яна – медычка. Медычка! Для вёскі – знаходка. Усе браты Ляльковы засталіся – Васіль, Уладзімір, Міхаіл і Дзмітрый. Трактарысты. Дамы для сябе пабудавалі, з маці жыве толькі халасцяк Дзмітрый. Але і для яго наваселле зробяць, калі ў бацькоўскай хаце не ўжывецца. Як мурашы хлопцы, адзін каля аднаго. Праўду гавораць: брат моцны братам. Людміла Іванаўна, іх маці, не нарадуецца. I наша, гледзячы на Ляльковых, сказала неяк: «Зайздрошчу я Люсі». Я адразу лаўлю яе на слове:

– А ты ж хацела, каб твае дзеці ў гарадах жылі?

– Тады хацела, а цяпер і ў вёсцы добра,– адказвае маці.

Мікалай, сын Івана Радзівонавіча Глусцова, таксама застаўся. Працаваў на трактары, камсамольцы яго на свой з'езд у Маскву пасылалі, раённая газета змясціла партрэт хлопца. Газета гуляла па вёсцы. Не хавалі радасці землякі, ляпалі па плячы, хвалілі: малайчына, Коля! Ёсць і сярод нас героі, не лапцем боршч сёрбаем. Мікалай – чалавек замкнёны, ціхмяны, хоць і характар мае настойлівы. Прыемнай была, вядома ж, для яго ўвага землякоў, але выгляду не падаваў – стрымліваў пачуцці. А бацька, ты ж ведаеш Івана, свяціўся ўвесь тварам, за словам у кішэню ён не палезе, гаварыў: «Не для таго я пяцёра дзяцей на свет пусціў, каб на падхваце былі ў іншых! Не выйдзе! Толькі наперад! А калі хто пакрыўдзіць уздумае – я побач!» У гэтых словах – і гонар, і жыццёвая лінія Івана Радзівонавіча. Не за ручку вядзе па жыцці ён сваіх дзяцей, а словам, уласным прыкладам. Сам у калгасе, і дзеці пры ім. У горадзе толькі старэйшы, Міша, трамвай водзіць. Іван і Аня вучацца ў сельскагаспадарчым тэхнікуме, як некалі Мікалай. Васька пакуль школьнік.

Разрастаецца дрэва Глусцовых. Мікола ж, дарэчы, з суседкай ажаніўся – Надзяй Снытковай.

А Валік Клімаўцоў? А Люба Шурмялёва?

Застаюцца хлопцы і дзяўчаты. Ведаеш, пра што ўсё гэта мне напомніла? Быццам стаіць машына на мосце, збіла парэнчы, пагойдваецца, і лёс яе цяпер ад людзей залежыць – налягуць, то ўспаўзе на мост, не – пляснецца ў рэчку. Магла б і вёска наша так... Не сёння, дык заўтра. Але людзі наляглі. Можа, і не зусім удалае параўнанне, але чамусьці гэтае падвярнулася пад руку.

Цяпер пра хлопцаў, братоў нашых. 3 арміі вярнуліся вясной, заязджалі да мяне. Усё лета бадай што жылі ў вёсцы, бацькам з імі і лягчэй было, і весялей. Валодзя сказаў аднойчы мне:

– Я ў вёсцы застаюся.

– Хвалю,– адказаў яму.

– Сашка – як хоча, а я застаюся. Пакуль з бацькамі пажыву, потым аддзядюся – у калгасны дом, а? У Маскве калі служыў, то прапа– ноўвалі нам там застацца. У будаўнічым атрадзе. За мяжу таксама прапаноўвалі. Не, не люблю я горад. Вось так рашыў: ажанюся, завяду гаспадарку, парсюкоў, курэй, трусоў, а там мо і пчол. Чым не жыць? Рабіць, праўда, трэба, але ж... Сам падумай. Заманліва? Парсюкоў – двух: аднаго для сябе, другога на базар. Хату ж трэба абставіць. А потым, можа, і машыну куплю. У грыбы ці куды праехаць – зручна. А працаваць у калгасе буду. Са старшынёй размаўляў, то давай, кажа, у будаўнічую брыгаду, а там у тэхнікум паступай завочна, прарабам будзеш. Як?

Было б, вядома, добра, каб нашы малодшыя браты і сапраўды засталіся дома. Глядзіш, і нам было б куды прыехаць, бацькі ж не вечныя, а зямля, дзе нарадзіліся, выраслі,– заўсёды ў сэрцы.

– Малайчына, Валодзя! – гавару і бачу, як па-даросламу шчыра свецяцца ў яго вочы.– Толькі ж і нявесту трэба такую выбраць, каб працу любіла, добрай парай табе была. Ёсць на прыкмеце?

Маўчыць. Няма ў яго нікога. Ведаю. Сашка ў клуб, а ён дома знойдзе для сябе занятак. Корпаецца паціху, майструе нешта. То кармушку для трусоў, то самакат – ваду вазіць. Мусіць, і ёсць на прыкмеце ў яго нехта, але сёння і сапраўды цяжка знайсці дзяўчыну, каб завіхалася па гаспадарцы ад прыцемку да прыцемку. Сэнс жыцця бачаць вяскоўцы не толькі ў працы – і ў адпачынку. Правільна: сумяшчаць трэба. Але ж усё роўна давядзецца ў нечым недабраць...

Але ж ты ведаеш, дзе сёння браты. У горадзе. Размова з Валодзем была самая што ні ёсць сур'ёзная, шчырая, а ўсё атрымалася наадварот. З'ехалі хлопцы. Але ж чаму?

У лютым прыйшло пісьмо ад Галіны Сцяпанаўны Шульгі. Узяўшы яго ў скрынцы, адразу ж пазнаў яе почырк, акуратны, роўны, літары высокія, што калкі ў плоце добрага гаспадара стаяць. У школе яшчэ, калі яна вучыла нас, падладжваліся пад настаўніцу – хацелі пісаць так прыгожа, але толькі хацелі... Пакуль нёс пісьмо, успомнілася лета 1959 года. Быў жнівень, спякотны, сонечны. Я збіраўся ў пяты клас, набіў ужо нават дэрмацінавую сумку – пазней у такіх насілі, бачыў не раз, ежу пуцявыя рабочыя, вартаўнікі, але ж яна прадназначалася для нас, вучняў,– набіў, што не зашпіліць, падручнікамі і сшыткамі, з сумам паглядаў на школу. Пара б і званок даваць. Толькі на школьным двары было ціха, адно сноўдаліся па ім, нікога не баючыся, дырэктаравы куры, нешта клявалі ў траве. Вось у адзін з такіх дзён і прыехала Галіна Сцяпанаўна, выпускніца Магілёўскага педагагічнага інстытута. А сустрэў яе першы я. Так-так. Якраз наведаўся дзядзька Аркадзь з Канавы, паставіў на горцы свайго «ЗІСа», а сам у хаце сядзіць з бацькамі, балакаюць, а я тым часам у кабінку, за руль. Круціў-націскаў там усё без разбору, пакуль машына не скранулася з месца і не пабегла ўніз, на мост. Разгубіўся не на жарт, учапіўся за руль, пачаў круціць яго туды-сюды, але як ні стараўся, не змог уступіць дарогу легкавушцы. I неўзабаве новая настаўніца выбіралася з кювета.

Тая не вельмі радасная сустрэча ўсё ж нас зблізіла, нечым нават і парадніла. Як-ніяк, а першы я чалавек, што сустрэў у Іскані Галіну Сцяпанаўну. Настаўніца кватаравала ў цёткі Ганны, і мы, хлапчукі, нярэдка бегалі, асабліва ў завіруху, за шэсць кіламетраў на шашу суст– ракаць Галіну Сцяпанаўну, тапталі сцяжыну, неслі няхітрыя рэчы. Сама яна з Быхава, сям'і не было, таму часта ездзіла да маці. Пра аўтобусы на той час і не ведалі.

Пара табе і пра пісьмо расказаць. Я прывяду з яго наступныя радкі, і ты амаль усё зразумееш: «Настрой нікчэмны. Наш калгас 27 лютага будуць далучаць да Абідавіч. Не адкрылі мы музей – і не адкрыем. Будзе, як у тваіх «Вокнах». Калі людзі перакрэсліваюць гісторыю няхай нават такой невялікай вёскі, як Іскань,– вялікі ім мінус, гэта нявыхаванасць. Балюча мне, хачу не толькі плакаць, але па-бабску галасіць. Палкі ўжо далучылі да Сяльца. Гаварылі, што жыхары Палак усе да адзінага пакінулі залу, калі ім аб'явілі рашэнне, але ніхто на гэта не звярнуў увагі. Зрабілі так, як нехта недзе рашыў загадзя...»

Шчымлівае пісьмо.... Галіна Сцяпанаўна прасіла дапамогі, прасіла, каб заступіўся. Здавалася б, усё залежыць ад саміх калгаснікаў: узнімуць рукі – аб'яднаюцца з суседзямі, не – будуць жыць і дбаць так, як і дагэтуль. Ёсць жа сялянская дэмакратыя! А, бачыш, людзі просяць дапамогі, бо яна, дэмакратыя, была і ў Палках... Задумваюся над праблемай гаспада– рання, разважаю і так і гэтак. Што, не існуе яе хіба, дэмакратыі? На паперы, выходзіць, толькі? Націснуць зверху – і не піснеш? Атрымлі– ваецца, што так. Бо што ж можа яшчэ перашкодзіць нашай «Іскры» самастойна жыць – так, як таго жадаюць самі людзі, нястомныя нашы землякі? Гэта ж вельмі проста – самім вырашаць свой лёс! Самім! Вы стварылі калгас, хоць і не вы, а ўжо дакладней сказаць будзе – бацькі вашы, дзяды, маці і бабкі, перадалі яго вам у спацчыну – нясіце далей эстафету!

Пакуль я так разважаў, думаў, за сто кіламетраў ад мяне ў адзін і той жа час вырашаўся лёс калгаса. На сцэне занялі месца члены прэзідыума, у зале – калгаснікі. Слова трымаў прадстаўнік з райцэнтра – так ужо вядзецца, бо людзі могуць толькі працаваць, рабіць у дождж і ў снег, з ранку да вечара песціць зямлю, тут ім давяраюць, а калі што адбываецца ў зале, пад дахам, дзе не капае за каўнер і не дзьме, абавязкова на сцэну ўзбіраецца чалавек з раёна, пачынае вучыць, як трэба жыць. Мастакі! Яны, людзі, першы раз таго агітатара бачаць, прозвішча яго і нават пасада ні аб чым не гавораць, затое гладка гаворыць ён сам. Абяцае за– латыя горы. Яны блізка – у суседзяў. Вунь яны. Выйдзіце за вёску, гляньце – вочы разбягуцца. Што, не бачыце? Ну-у, зусім вы, так ска– заць, адсталі ад жыцця, заседзеліся. А перспектывы ж якія перад вамі, таварышы! Хапайце! Хапайце, братцы, а то мы перадумаем – і ўсё прапала! Ну, дык рукі, рукі!.. Не згодны, бачым? Эх, людзі! Не б'ецца ў вашых сэрцах рытм жыцця! А вось калі за рукі возьмецеся з суседзямі – адразу, як з крана, і малако пальецца, і мяса прыбудзе, горад завалім. Пляскайце ў далоні – і разбягайцеся!

Не, недарэмна хвалявалася Галіна Сцяпанаўна: калгас далучылі. Амаль так, як і ў Палках. Праўда, у Іскані прагаласавалі ўсе камуністы «за». Яны, бач ты, інакш не маглі, таму што на кожнага глядзеў прадстаўнік з раёна, боязна, яшчэ на паперку возьме, а той правёў перад сходам кароткую лятучку, напомніў пра месца камуністаў у вялікіх справах, даў зразумець, што чалавек, які носіць партыйны білет, павінен заўсёды падтрымліваць раён. Згодзен ты ці не згодзен, а руку – угору. I вышэй, каб людзі бачылі і таксама паднялі. А людзі-то ім верылі, сваім камуністам, думалі і спадзяваліся, што яны хоць якое слова вымавяць у абарону калгаса. Не вымавілі. Нічога не хачу сказаць кепскага ў адрас камуністаў «Іскры», бо іх адразу не пераломіш – прывыклі жыць па ўказцы зверху, іх так навучылі. I калі б нават што іншае вырашалася, ну, уявім, прапанавалі б зноў жа адтуль, зверху, пакінуць пад снегам бульбу, не збіраць – вясной, маўляў, бліны з яе смачныя будуць, не трэба і цукру дабаўляць, баюся, яны б таксама пагадзіліся...

I калі ў нас кожны навучыцца думаць?!

У Іскань я прыехаў на наступны дзень. I першае, што пачуў ад людзей, было цяжкае, з уздыхам-выдыхам:

– Няма болып нашай «Іскры». Патушылі... Эх-ма!

Далей – болып:

– Не далі і слова сказаць...

– Абрабавалі сярод белага дня...

– А я і зусім не паспеў на той сход: пакуль каня прывязаў да слупа, гляджу, і людзі разыходзяцца.

Як бы там ні было, а «Іскру» ўзяў на буксір «18 партз'езд». Але чаму – на буксір? Раённая газета пастаянна друкавала самыя розныя зводкі, і людзі бачылі, што амаль па ўсіх паказчыках «Іскра» займала прыстойныя месцы, было нават, што і першыя, другія, трэція – у хвасце, адным словам, не плялася. Людзі зараблялі добра. Тэхнікай увесь двор застаўлены. А потым, як пярун,– доўг дзяржаве, ды не маленькі... Вось табе, бабулька, і Юр'еў дзень! Хто ж улез у дзяржаўную кішэшо? Іван Семчанка? Якаў Шчарбакоў? Не, гавораць, не бралі, нічога не ведаем, нават першы раз чуем.

Запазычанасць і стала быццам галоўнай прычынай у вырашэнні лёсу гаспадаркі. Самі калгаснікі нічога змяніць не маглі. Узняў ты руку ці не, а ў залу было кінута: «Будзем лічыць, большасцю галасоў...» Нехта запратэставаў, выгукнуў:

– Дык тут жа і палавіны людзей няма!

Не было пачута.

На наступны дзень па Іскані ездзілі аўтамашыны з абідавіцкімі нумарамі, вазілі цялят на цэнтральную сядзібу – цяпер ужо, падумаць толькі, на цэнтральную за шэсць кіламетраў, міма Іскані! – а людзі глядзелі ўслед, уздыхалі:

– Наша забіраюць!

Яны не маглі звыкнуцца, што цяпер «наша» – і ў Абідавічах. Успомнілі нядобрым словам былога старшыню, усю віну і за мільён, які быццам бы ўзяты быў на нейкае будаўніцтва, а куды падзеўся, ніхто і не ведае, і за ўсе іншыя грахі перакладалі цяпер на яго. Пачакайце, а дзе ж самі былі? Чаму члены праўлення вады ў рот набралі? Ці старшыня ўсё адзін вырашаў? Не, чую, не адзін... таксама рукі падымалі.. Рукі! Рукамі-то іншы раз і галаву варта памацаць – ці на месцы? Не дадумаліся. Не здагадаліся. А цяпер стаяць усе пакрыўджаныя, як сіроты...

Я доўга размаўляў у той дзень з землякамі. Больш слухаў. Гаварылі яны – спяшаліся выказацца, бо па сходзе ім проста-напраста не далі.