Текст книги "Дом"

Автор книги: Адам Глебус

сообщить о нарушении

Текущая страница: 4 (всего у книги 7 страниц)

11 слоў

1979 год нiчым асаблiвым у знiшчэннi беларускай культуры не вылучаўся. Савецка-таталiтарная сiстэма, грунтуючыся на спадчыне Расейскай iмперыi, вынiшчала ўсё iншароднае. Беларусы, хоць i лiчылiся за сваякоў рускiх, падлягалi абязмоўлiванню, абезкультурванню, русiфiкаванню, што замянялася тэрмiнам «саветызацыя», як цяпер вайна завецца «барацьбой з тэрарызмам», а воiн варожай дзяржавы – «тэрарыстам». Безудзельна глядзець на знiкненне роднай культуры, цi яшчэ горш – апраўдваць такi гвалт брат, як i я з сябрамi, не мог. А што мы маглi? Маглi даць адзiн аднаму слова, што пакуль жывем, датуль i мова наша i культура будуць жыць... Мова жыве ў сказе. Сказ – завершаная думка. Шмат слоў не трэба, каб выказаць ясную думку. 11 слоў дастаткова, каб збудаваць выразны сказ. Кожны паабяцаў штодня пiсаць не меней за 11 беларускiх слоў. Каб замацаваць клятву, мы выбiлi на руках татуiроўкi з лiчбаю 11. Лiчбы пiсалiся па-стараславянску, гэта значыць, складалiся з лiтараў i цiтлаў над iмi. Хутка чвэрць стагоддзя мiне, як мы пiшам свае беларускiя словы: хто ў артыкулах, хто ў сцэнарах, хто ў вершах, хто ў дзённiках. За гэты час беларуская культура i мова перажылi i росквiт пасля абвяшчэння дзяржаўнай незалежнасцi, i заняпад пасля ганебнага рэферэндуму. Мярзотныя настроi выклiкае яшчэ i бясконцая чарада ўцёкаў на эмiграцыю беларускiх палiтыкаў, лiтаратараў, мастакоў, журналiстаў, студэнтаў... Іх почасту кволыя, адарваныя ад нашай рэчаiснасцi артыкульчыкi не могуць выклiкаць нат спачування. А цi патрэбны каму нашы 11 беларускiх слоў? Патрэбны. Мне дастаткова ведаць, што маё беларускае слова патрэбна брату.

Скацiна

Бiць скацiну – вялiкае майстэрства. Далёка не кожны зможа закалоць кабана цi хоць бы папрысутнiчаць пры гэтай падзеi. Брат б’е скацiну па-майстэрску. Навучыўся ён гэтаму мужчынскаму рамяству на бульбе. Студэнтаў ганялi выбiраць калгасную гароднiну. Гатаваць яны мусiлi сабе самi. На сотню дзевак на фiлалагiчным факультэце, дзе вучыўся брат, было менш за дзесяць хлопцаў, адпаведна на мужчынскую работу – упраўляцца з коньмi i бiць скацiну – выбар быў небагаты. Каб накармiць сто ратоў, штодня трэба было або цяля забiць, або падсвiнка зарэзаць. І не толькi забiць, а i скуру злупiць, i разабраць. Бiццё скацiны – работа цяжкая, жывое-маладое памiраць не хоча, супрацiўляецца, рвецца, трапечацца... Яшчэ Эзоп заўважыў вiнаватасць жывёлы ў тым, што нам хочацца есцi, асаблiва пасля цяжкай працы на полi, якая зноў жа мусiць кармiць iншых... Бясконцае харчаванне, бясконцы канвеер прыроды... За месяц брат так прапах жывёльнай смерцю, што вясковыя сабакi, толькi ўчуўшы яго, змаўкалi, падцiскалi хвасты i хавалiся ў будкi.

Размовы

Ёсць шмат рэчаў, пра якiя магу пагаварыць толькi з братам. Пра падарожжы... Мы разам ездзiлi ў Афрыку. Тата яшчэ папрасiў: раскажыце пра пустэльню... Я спрабаваў апiсаць словамi той жах, якi выклiкае бясконцая хвалiстасць пяска пад цалкам пустым небам. Аповеды не ўражвалi. А ў размове з братам мне дастаткова сказаць: «Памятаеш Сахару?», каб ён зразумеў. Мешанiну iклатых i кiпцюрастых рэптылiяў на кракадзiлавай ферме, дзе смурод гнiення ўвабраў у сябе ўсе найсмуродлiвейшыя водары планеты, таксама можа ўспомнiць толькi брат. Як толькi я магу зразумець, чаму ён вырашыў аб’ехаць Калiзей на канi. Падарожжы – гэта лiрыка, грошы – вось кроў эканомiкi нашай вялiкай сям’i. Сур’ёзна пра капiтал толькi з братам i гавару. Грошы – рэчыва цякучае, патрабуе штодзённага догляду i новых формаў. Таму адной размовы ў дзень пра фiнансы нам замала. А ёсць такiя днi, калi мы зачыняемся i дзень навылёт гаворым толькi пра грошы. Сям’я, як i грошы, таксама аб’ект зменлiвы i непрадказальны. Тут у нас погляды розняцца, але разуменне захоўваецца; у сям’i галоўнае – разуменне i дараванне недаравальных учынкаў. Таму нам лёгка, адносна лёгка, гаварыць пра нашыя недахопы i памылкi, ведаючы, што можна не толькi сказаць, а паверыць, што цябе пачуе хоць бы адзiн чалавек. А яшчэ з братам магу пагаварыць пра мару. Не саромеючыся, сказаць пра самае патаемнае, якiм бы прымiтыўным i плыткiм яно нi выглядала звонку, як тое скаканне на канi па Рыму, вакол вечнага Калiзею.

Чорная рука

Больш гавораць пра расейскае п’янства i меней – пра зладзейства, хоць варта гэтыя заганы суседняга народу памяняць месцамi i паверыць Салтыкову-Шчадрыну, якi на просьбу iмператара ахарактарызаваць адным словам ягоны народ сказаў: «крадуць», а не сказаў: «п’юць». У брата ўкралi п’есы. Прыехаў у Менск вiхлясты круцель з часопiса «Пiянер», выпрасiў п’есы, ажно чатыры – «Чорная рука», «Белая прасцiна», «Чырвоная пляма» i «Пацук-людажэр», i з’ехаў... Не, ён не прапаў, ён даслаў лiст, у якiм прапаноўваў перарабiць п’есы ў аповесць. У круцяля было вельмi лiтаратурнае прозвiшча – Шаўчэнка. Не менш лiтаратурнае прозвiшча было i ў таго аўтара, якi ўсё ж зрабiў з п’есаў аповесць, – Успенскi. Толькi гэта не бацька расейскай педагогiкi Успенскi, а той Успенскi, якi прыдумаў Чабурашку i розную падобную дрэнь. Не скажу, што Мiрык прыдумаў Чорную руку, нават пiсаць лiтаратурныя творы на матыў дзiцячых фолк-гiсторый пра гарадскiя жахi ён пачаў з Клiмковiчам – зразумела, не з аўтарам ажно двух гiмнаў Беларусi, а Максiмам Клiмковiчам, якi стварыў першы новабеларускi дэтэктыў «Сцэнарый смерцi». Карацей, п’есы скралi i перарабiлi ў аповесць. Што-небудзь давесцi ў судзе немагчыма, ды што гэта за пiсьменнiк, калi ён у судзе адстойвае аўтарскiя правы... Лiтаратар даводзiць сваю праўду творамi. Напiсаныя ў нашым выдавецтве аповесцi пра чарапашак-нiндзя проста замачылi чабурашак на рынку. І калi пакрыўджаны Успенскi абураўся на тэлеэкране i заклiкаў рускiх дзяцей не чытаць кнiгi пра амерыканскiх чарапашак-нiндзя, брат толькi пасмiхаўся, бо якiя яны амерыканскiя, калi яны – нiндзя, калi клiчуць iх Леанарда, Мiкеланджэла, Данатэла i Рафаэль, а напiсалi пра iх у нашым менскiм выдавецтве «Лiтаратура».

Выбар

Выбiраючы памiж сябрам i братам, заўсёды выбiраю брата.

Кот

Калi нарадзiўся брат, да нас зайшоў мой найлепшы з тагачасных сяброў першакласнiк Юра. Ён вельмi сур’ёзна агледзеў тады яшчэ безыменнага чалавека i сказаў: «Што такое брат? Вось у мяне ёсць кот Мурза, ён лепшы за твайго брата...» Юравы словы зняважылi мяне страшэнна. Якi кот? Якi Мурза? Я ледзь стрымаўся, каб не ўдарыць Юрку, але пашкадаваў брата будзiць. Братаў сон у тыя днi быў найкаштоўнейшым скарбам у нашай сям’i. Тую знявагу я не забыў i таму не спачуваў Юру, калi ягоны Мурза здох. Кот заблыхасцiў. Юраў бацька памыў яго дустам, знакамiтым DDT. Кот аблiзаў сябе i атруцiўся. А я, грэшны, радаваўся сябравай бядзе. Толькi тая брыдкая радасць не змыла крыўды. Дагэтуль я не дараваў з’едлiвага «што такое брат?», недзе там, у самых глыбiнях душы, не дараваў. Ёсць рэчы, якiя проста не даруюцца нiколi.

Падарункi

Брат любiць рабiць падарункi. Больш скажу, ён робiць падарункi заўсёды завышанага кошту. Што б нi казалi, а выбiраючы падарунак мы так цi iнакш ацэньваем чалавека, якому збiраемся зрабiць прэзент. Чым большая рознiца памiж коштам падарунка i ўласнымi магчымасцямi чалавека нешта сабе набыць, тым больш шанцаў яго прынiзiць i зняважыць. Адна рэч – падарыць свайму супрацоўнiку на юбiлей трацiну ягонага месячнага заробку. І зусiм iншая – таму самаму супрацоўнiку набыць кватэру ў крэдыт, калi памер крэдыту перавышае трохгадовы заробак. У першым выпадку супрацоўнiк будзе вельмi ўдзячны i набудзе сабе спiнiнг i блёсны на шчупака. У другiм варыянце ён абразiцца i паспрабуе ўсiмi праўдамi i няпраўдамi ўцячы ад цябе. Нi на якую ўдзячнасць у выпадку з кватэраю спадзявацца не даводзiцца. Брат падарыў людзям пяць кватэраў. Не без майго ўдзелу тое рабiлася, але iнiцыятыва сыходзiла ад яго. На ўлазiнах ён быў толькi ў адной кватэры з пяцi. «Нiчога страшнага, што твой учынак, твой падарунак не ацанiлi цяпер, галоўнае – твой жэст запомнiлi, запомнiлi назаўсёды. Нават i добра, што людзi не разумеюць значнасцi твайго ўчынку i каштоўнасцi падарунка. Чым надалей адкладаецца iх удзячнасць, тым лепей».

Каронка

Бываюць рэчы, якiя мяне ў Мiрыку страшэнна раздражняюць. Да прыкладу, жалезная каронка на зубе. Служба ў войску прывучала абыякава ставiцца да ўласнага аблiчча. З’явiлася самурайская суiцыднасць у паводзiнах. Ад кепскага харчавання на палiгоне ў брата пачалi развальвацца зубы. Ягоных роўных вялiкiх зубоў яму было не шкада. І ў кароткiм адпачынку яго ледзь угаварылi паставiць на зубы металiчныя часовыя каронкi. Маўляў, прыйдзеш з войска, памяняеш... Прыйшоў – i яшчэ гадоў пяць блiскаў жалезнай усмешкаю. Паступова вярнулася стыльнасць аблiчча: чаравiкi, гарнiтур, гальштук, роўная акантоўка валасоў, механiчны гадзiннiк, скураны пас... Нарэшце знiкла i жалеза з усмешкi. Вядома, я мог пераканаць яго i раней зняць каронкi, але нашто раздражняць адзiн аднаго па дробязных справах?

Скандал

Брат не любiць скандалаў. Хто iх любiць? Толькi бiзнэс ёсць бiзнэс, i надыходзiць момант, калi хочацца набыць пiсталет i зняць праблему. Каб не набываць зброi, каб не выкарыстоўваць кулак, даводзiцца павышаць голас. Аднойчы брат так крычаў на людзей, вiнных нам грошы, што свядомасць пакiдала яго, а калi вярталася, даўжнiкi, што iмгненне таму стаялi зусiм побач, былi ўжо за метры тры ад брата. Калi свядомасць вярнулася другi раз, даўжнiкi былi далёка-далёка, у самым канцы даўжэзнага калiдора. Дзiўна, але ўзброеная ахова тых людзей зусiм не рэагавала на крык, пэўна, яна была абучаная прыпыняць фiзiчную, а не вербальную агрэсiю. Брат крычаў пра куплёныя ордэны i званнi акадэмiкаў, пра гандаль мiнiстэрскiмi партфелямi i разбазарванне агульных сродкаў на непатрэбныя камандзiроўкi i ўтрыманне раздзьмутага штату супрацоўнiкаў, пра абяцанкi-цацанкi i нетрыманне слова. Ён усё казаў слушна i лагiчна, ён не лаяўся, не абражаў, не параўноўваў людзей з жывёламi... Ён браў крыкам, i ўзяў, бо пасля тэлефонных прабачэнняў усе зрабiлi выгляд, што нiхто нi на каго не крычаў. Важна, што брат умее крычаць да страты свядомасцi.

Драматургiчнасць

Гадоў дзесяць у менскiм тэатры «Вольная сцэна» iдзе братава п’еса «Чорны квадрат», кабарэ-дэтэктыў пра Казiка Малевiча i Вiцебск 20 х гадоў рэвалюцыйнага ХХ стагоддзя. Каб у Менску былi вартыя павагi тэатры, брат пiсаў бы п’есы. Павагi да беларускiх тэатраў у брата няма. Яму сорамна глядзець на свае спектаклi. Але жаданне ствараць драматургiю ў кiшэню не схаваеш. Адно тое гатэльнае перасяленне чаго вартае. Пачалося ўсё з таго, што наш аўтобус заглух у джунглях. З аднаго боку дарогi была вада, якая называлася Сiямскiм морам i плаўна пераходзiла ў Індыйскi акiян, з другога боку – джунглi, варухлiвая пыльна-зеленаватая мешанiна з флоры i фаўны. Над аўтобусам вiсела тайландскае сонца, якое стварала на дарозе саракаградусную гарачыню. Пакуль кiроўцы поркалiся ў маторы, мужчыны спраўлялi патрэбы перад аўтобусам, а жанчыны – за iм, брат прыдумаў п’есу. Трэба ўдакладнiць, што людзi, здатныя дабрацца з Менска да тайландскiх джунгляў, дзе ў той час дажываў свае апошнiя днi крыважэрны сацыялiст Пол Пот, мелi ўсе характарыстыкi байцоў. Сутнасць п’есы – помста за пакуты ў джунглях. Ідэя – мы павiнны пасялiцца ў гатэль, лепшы за той, што нам прапануюць. Калi аўтобус завёўся i прывёз нас у патайскi чатырохзоркавы гатэль, брат нiбыта незнарок гучна кiнуў падпальны сказ: «Я ж казаў, гатэль будзе найхеровейшы!» І пачалося... «Ды не будзем мы тут жыць!» – «Сметнiца, а не гатэль!» – «Шукай нам нармальнае жытло...» Адказныя за рассяленне сварылiся i рассялялi людзей шэсць гадзiнаў... Я паспеў паплаваць у моры, паспаць i павячэраць, пакуль дайшла наша чарга перасяляцца. Нас прывезлi ў цудоўны шматпавярховы шкляны будынак з вялiкiм басейнам i фантанам у фае. Вакол басейна стаялi светлыя лакiраваныя сталы, на адным была засцелена газета, на якой стаяла бутэлька «Сталiчнай» i ляжаў накроены хлеб з салам. Тры бандзюганы пiлi гарэлку проста з рыльца. Ну няма ў Тайландзе чарак, няма, а пiць гарэлку з рыльца цi з кубка – якая рознiца! Убачыўшы нашага гiда-паляка, адзiн з бандзюганаў узрадаваўся i сказаў: «Што, пшэк, усё дурыш рускага брата!» Тут i пачалася мая маленькая роля... «Паехалi назад!» – «Як назад, гэты гатэль лепшы...» – паспрабаваў спынiць мяне паляк. «Рускiя тут. Рускiя. Тут жыць нельга!» – «Разумею, рускiя...» Па дарозе ў стары гатэль брат расказваў, як напiша п’есу пра скандал у гатэлi. Не напiсаў... Зрэшты, напiсаў, проста не запiсаў яшчэ.

Казкi

Яшчэ з дзяцiнства я не любiў казкi з харошым канцом. Звычайна там нейкi ўмоўна станоўчы герой забiвае так званага адмоўнага. Каб сканчаць не забойствам, а вяселлем, станоўчы яшчэ забiраў у адмоўнага жонку-палоннiцу, ну а розных там вядзьмарак-пляткарак раздзiралi на баране. Такiя фiналы лiчацца добрымi, а дрэнным можна назваць такi: «Бяжыць брат-забойца па лесе, а Поўня за iм бяжыць; бяжыць брат-забойца па полi, а Поўня за iм ляцiць. І бачыць брат-забойца на Поўнi ясны твар свайго забiтага брата». Так канчаецца беларускi казачны пераказ бiблiйнага сюжэта пра Каiна i Авеля. Менавiта яго я хацеў праiлюстраваць у мастацкiм iнстытуце. Тэму мне не зацвердзiлi. Можа, i правiльна зрабiлi, бо грамадству больш падабаюцца вяселлi, перамогi герояў над цмокамi i дабра над злом. Разважаць пра грэх братазабойства хто захоча? Я, бо лiчу, што першародны грэх Бога перад чалавекам – гэта якраз правакаванне Каiна забiць Авеля. Чым Каiнаў хлеб быў горшы за Авелева ягня? Бог паставiў Авеля над Каiнам, Каiн загневаўся i забiў брата. Брат забiў брата... Што можа быць горш? Нiчога. Чаму ў словах пра брата Мiраслава я закрануў Поўню, з якой Авель глядзеў на Каiна? А таму, што я не хачу, каб нехта, ведаючы простую бiблiйную схему правакацыi, пасварыў нас, не хачу, нават каб гэта быў сам Бог.

Частка чацьвёртая. Баба зь дзедам

БАБА

Камень

Улюбёным сынам у дзедавай сям’i быў малодшы з трох братоў – Ян. Дзеля Яна дзед з бабай пасадзiлi сад, дзеля яго пачалi будаваць дом у яблыневай засенi. Калi зрабiлi падмурак, суседзi напiсалi скаргу, нiбыта наш новы дом загародзiць iм сонца. Дзяржава ўзяла бок суседзяў, бо наша вёска апынулася ў спiсе неперспектыўных. У такiх вёсках забаранялася будавацца. Каб скаргi не было, дык не прыехаў бы бульдозер i не пакрышыў бы падмурак. Прыпёрся, насмуродзiў сiнiм дымам i, зламаўшы плот, патрушчыў цэментовыя брусы. Бульдозер з’ехаў, а ўзрадаваная суседка на ўсю вулiцу ўсхваляла Бога i кляла нашых сваякоў да пятага калена. Баба Броня падняла з зямлi камень i патрапiла суседцы ў голаў. Тая змоўкла, павалiлася на дарожны пыл i ляжала, пакуль не прыехалi мiлiцыянты. Баба Броня сказала, што суседка сама сабе разбiла галаву, каб нас абгаварыць, бо разбуранага падмурка ёй замала. Мiлiцыянты вырашылi правесцi следчы эксперымент, бо сведкi мелiся з абодвух бакоў. Асноўнае пытанне, на якое мусiў адказаць эксперымент: цi магла баба Броня дакiнуць такi вялiкi камень з таго месца, дзе стаяла, да таго месца, дзе павалiлася суседка? Колькi разоў мянты нi спрабавалi дакi-нуць камень, нi разу не дакiнулi. Пра тое, каб пацэлiць у лоб, i гаворкi не вялося. Гэтым разам улада стала на бок бабы Бронi. Толькi радасцi не было. Дзе ж ты парадуешся, калi твой плот, твой сад, твой падмурак пабурылi, а твой любы сын змушаны з’ехаць ад цябе назаўсёды!..

Казка пра дзедаву дачку

Дзедава хата. Цёмна. Не сплю, варочаюся на льняной прасцiнцы. «Валодзя, чаму не спiш?» – баба Броня гладзiць мяне па галаве. «Не спiцца...» – «Давай я табе казку раскажу. Слухай... Была ў дзеда дачка i ў бабы дачка. Купiў дзед бычка Трацячка. Выправiла баба дзедаву дачку пасвiць бычка i дала ёй пук верацён i пук кудзялёў, каб у полi дзедава дачка нiтку ссукала, палатно саткала, выбелiла i дадому гатовае прынесла. Навязала дзедава дачка бычка Трацячка ў полi, а сама села побач i плача. «Чаго ты плачаш?» – пытаецца бычок у дзедавай дачкi. «Дала мне мачыха пук верацён i пук кудзялёў i загадала прынесцi з поля гатовае палатно». – «Не плач. Я ўсё зраблю». З’еў бычок Трацячок пук верацён i пук кудзялёў, а высраў скрутак белага палатна. На другi дзень баба дала дзедавай дачцы дзесяць пукоў верацён i дзесяць пукоў кудзялёў, а сваёй дачцы наказала пiльнаваць. Высачыла тая, што не дзедава дачка палатно прадзе i белiць, а бычок высiрае. На трэцi дзень баба паслала ў поле сваю дачку пасвiць бычка Трацячка i дала ёй сто пукоў верацён i сто пукоў кудзялёў. Загадала бабiна дачка бычку Трацячку з’есцi сто пукоў верацён i сто пукоў кудзялёў. З’еў бычок Трацячок сто пукоў верацён i сто пукоў кудзялёў i стаiць. Зазiрнула бабiна дачка бычку Трацячку пад хвост, думала, выйдзе з-пад хваста палатно. А бычок Трацячок абасраў бабiну дачку з галавы да ног. Прапала сто пукоў кудзялёў i сто пукоў верацён. Загадала баба дзеду зарэзаць бычка Трацячка. Пайшоў дзед нож вастрыць, каб зарэзаць бычка. А дзедава дачка пабегла да Трацячка, абняла яго за шыю i плача. «Не плач, дзедава дачка, а мяне паслухай... Калi зарэжуць мяне i скажуць табе пайсцi на рэчку памыць мае вантробы, ты знойдзеш у iх залатое зярнятка. Пасадзiш яго каля хаты. З залатога зярнятка вырасце залатая яблыня з залатымi яблыкамi, яны дапамогуць табе...» «Спi, заўтра дакажу, як залатое зярнятка дапамагло дзедавай дачцэ i звяло са свету бабiну дачку...» – «Не хачу спаць, хачу даслухаць, як залатое зярнятка звяло са свету бабiну дачку». – «Зарэзаў дзед бычка Трацячка. Панесла дзедава дачка на рэчку вантробы, памыла iх i знайшла залатое зярнятка. Пасадзiла дзедава дачка залатое зярнятка каля хаты. Вырасла з таго зярнятка залатая яблыня з залатымi яблыкамi. Ехаў царэвiч на белым канi. Убачыў залатыя яблыкi i захацеў пакаштаваць. Яблыня ўзняла свае галiны высока-высока. Не змог царэвiч дастаць нiводнага яблычка. Папрасiла дзедава дачка яблыню, каб тая нахiлiла галiнку. Пакаштаваў царэвiч залатое яблыка i закахаўся ў дзедаву дачку. Пасадзiў яе на каня i паскакалi яны ў палац жыць. Праз дзевяць месяцаў нарадзiўся ў iх сын Салiвон. Запрасiў царэвiч на хрэсьбiны Салiвона ўсiх сваякоў. Баба з дзедам прыйшлi i бабiну дачку прывялi. Пакуль госцi гулялi, баба i бабiна дачка схапiлi дзедаву дачку, прывязалi на шыю камень i ў рэчку ўкiнулi. Расплакаўся Салiвон, цыцкi захацеў. Пабеглi госцi Салiвонаву мамку шукаць, пачалi гукаць... Салiвон плача, цыцку просiць! Салiвон плача, цыцкi хоча! Пачула дзедава дачка, як плача яе сын Салiвон, i адгукнулася:«Я бягу-бягу падбягаю, камень грудзi мае прыцiскае, раса вочы мае выядае...» – «Баба! Як гэта раса вочы выядае?» – «Гэта не тая раса, што зранку на траве, а тая трава, што на дне рэчкi расце , нiбыта змеi зялёныя па пяску сцелецца...» – «Далей...» – «Пачулi госцi голас дзедавай дачкi. Выцягнулi яе з рэчкi. Накармiла яна цыцкаю сына Салiвона. А злую бабу i бабiну дачку царэвiч разадраў на баране@! Спi!» І я спаў на белай iльняной прасцiнцы.

Казка пра лiсiчку

На стале талерка з забеленай фасоляю. «Валодзя, бяры лыжку i еш», – баба Броня сядае побач i заглядае мне ў вочы. Набычваюся: «Не хачу». – «Фасоля мякенькая, у печы пастаяла. Паглядзi на яе, нiбыта цукеркi... Ты будзеш есцi, а я казку раскажу. Еш i слухай... Жылi дзед i баба. Скончылася ў iх яда. Выправiла баба дзеда рыбу лавiць i наказала нiкога на воз не садзiць. Запрог дзед каня i паехаў на рэчку. Налавiў рыбы цэлы мех i дахаты вяртаецца. Даганяе дзеда лiсiчка i просiць: «Дзед, падвязi мяне да леса». «Не падвязу, мне баба наказала нiкога на воз не садзiць», – кажа дзед. – «Усё, больш не буду, жывот забалiць». – «Пабалiць i перастане. Еш i слухай... «Ты, дзед, нiкога i не пасадзiш, калi адну маю лапку падвязеш. Можна, я адну лапку на воз пакладу, замерзла ў мяне лапка». – «Ну, кладзi сваю лапку». Паклала лiсiчка лапку на воз, крышку прабегла i далей просiцца: «Дзед, ты такi добры i паслухмяны, можна, я другую лапку на воз пакладу?» – «Ат, кладзi i другую». Ну, дзе дзве лапкi лiсiчкiны леглi, там i чатыры апынулiся. Толькi хвост дзед не дазволiў класцi на воз. І дарма не дазволiў, бо лiсiчка хвастом замятала ў снег рыбу, якую пацiху выкiдала з прадранага меха. Як выпатрашыла лiсiчка мех, дык падзякавала дзеду i шуснула ў лес, каб вярнуцца i паесцi смачнай рыбы. Прыехаў дзед пад хату, а баба на падворку чакае: «Налавiў?» – «Ого, шмат налавiў!» – глянуў дзед на воз, а там пусты дзiравы мех ляжыць. «Ты каго, дзед, падвозiў?» – «Нiкога. Адну лапку лiсiчкi, надта ўжо прасiлася». – «Ну i сядзi галодны, калi бабу сваю не паслухаў. Хай тваю рыбу лiсiчкi ядуць». Вось i ўсё. Бабу трэба слухаць, i фасолю трэба есцi. Пад’еў i бяжы гуляй, каб жывот не балеў». І я бег на рэчку да хлопцаў гуляць у вайну.

Казка пра Васiлька

Дождж. «Баба Броня, я пагуляць пайду». – «Куды ты такiм дажджом пойдзеш? У хаце пасядзi, а я казку раскажу... Быў у мацi сынок, звалi Васiлёк. Любiў Васiлёк рыбу лавiць. Прывядзе яго мацi на возера, пасадзiць у чаўнок i накажа: «Сынку Васiльку, плывi i рыбу лавi, толькi да берагоў не падплывай, бо вядзьмарка схопiць цябе, панясе i з’есць. Толькi калi я цябе паклiчу, ты да берага плывi». Так i павялося. Прыходзiла мацi i клiкала: «Сынку Васiльку, плывi на беражок, дам табе пiражок». Прыплываў чаўнок на беражок, i мацi частавала сынка пiражком ды вяла дахаты. Прачула вядзьмарка, што Васiлёк рыбу на возеры ловiць. Прыйшла, схавалася за вярбу i гукае: «Сынку Васiльку, плывi на беражок, дам табе пiражок». А Васiлёк адказвае: «Не паплыве мой чаўнок на беражок, бо ў маёй мацi голас тоненькi, а ў цябе, вядзьмарка, тоўсты». Пабегла вядзьмарка да каваля i папрасiла распляскаць ёй язык, каб голас патанчэў. Распляскаў каваль вядзьмарчын язык, i голас патанчэў. Прысунулася старая вядзьмарка на возера, схавалася за дрэва i клiча тоненькiм голасам: «Сынку Васiльку, плывi на беражок, дам табе пiражок». Прыплыў чаўнок на беражок. Схапiла вядзьмарка Васiлька, закiнула на плечы i панесла, каб у лесе засмажыць i з’есцi. Несла, несла, стамiлася i сраць захацела...» – «Баба Броня, я таксама ў прыбiральню хачу». – «Схадзi, толькi дзедаў пiнжак накiнь, каб не змокнуць». Злётаў я ў прыбiральню i лёгкi вярнуўся. «Пасадзiла вядзьмарка Васiлька на пень, а сама побач сраць села. Пачаў Васiлёк прасiць пень: «Расцi, расцi, пень. А каб ты, ведьма, не высралася!» – «Што ты там гаворыш?» – «Прашу Бога, каб табе лёгка сралася». – «Ну, прасi». Прасiў Васiлёк пень, i той вырас пад самае неба. Высралася вядзьмарка i бачыць, што Васiлёк сядзiць не на пнi, а на высокiм дрэве. Пачала вядзьмарка скакаць, каб Васiлька дастаць. Не змагла даскочыць. Пачала дрэва грызцi. Зубы пакрышыла, а дрэва не перагрызла. Пабегла да каваля, прынесла сякеру i кажа: «Сячы, сякера, па палену!» А Васiлёк папраўляе: «Не па палену, а па калену!» Секанула вядзьмарка сабе па калену, раззлавалася i пакульгала да каваля па пiлу. Прынесла пiлу i пiлуе. А Васiлёк паглядзеў на неба, каб у неба папрасiць паратунку. Ляцелi па небу качкi. Пачаў Васiлёк качак прасiць: «Качкi, качкi, скiньце мне па пёрку, каб я крылы зрабiў i да мацi паляцеў». Кiнулi качкi па пяру, зрабiў Васiлёк крылы i да мацi паляцеў. А вядзьмарка не бачыла, што няма Васiлька, i пiлавала дрэва, i перапiлавала. Павалiлася дрэва на вядзьмарку i забiла яе». – «Баба Броня, дождж скончыўся». – «Абувай боты i iдзi». І я iшоў на вымыты дажджом двор.

Казка пра ваўка

Зiмовы вечар. У хаце залатое святло лямпачкi, а за шыбамi глыбокая сiнеча снежаньскiх халадоў. «Баба Броня, раскажы мне казку». – «Пра каго?» – «Пра зiму». – «Добра, слухай казку пра ваўка... Жылi дзед i баба. Жылi – не бедавалi. Мелi скварку i да скваркi. На Куццю нагатавала баба розных прысмакаў, i селi яны з дзедам за святочны стол. Толькi яны сабралiся павячэраць, як у шыбу нехта грукае. Калядоўшчыкi, кажа баба. «Хто там?» – пытаецца дзед. «Гэта я, воўк! Аддай, дзед, каляду, бо я бабу павяду!» Цэлы мех гасцiнцаў напакаваў дзед ваўку, i пабег той у лес. Селi дзед з бабай за стол, зноў нехта пад вокнамi ходзiць... «Аддай, дзед, каляду, бо я бабу павяду!» Сабраў дзед усё, што ў хаце было, i аддаў ваўку. Ледзь пацягнуў воўк дзедавы падарункi. Залезлi дзед з бабай на печ. Сядзяць, маўчаць, доўга маўчалi, а потым баба кажа: «Воўк усё забраў, але ж мы з табою засталiся жывыя i здаровыя, гэта ж добра...» – «Аддай, дзед, каляду, бо я бабу павяду!» – «Што ты да нас прычапiўся, воўк? Ідзi калядуй у другую хату! Няма ў мяне больш нiчога!..» – узбунтаваўся дзед. А воўк схапiў бабу, закiнуў на спiну – i бягом у лес. Застаўся адзiн дзед у пустой хаце. Нi скваркi, нi да скваркi, нi бабы... «Хай бы ўжо i мяне воўк забраў!..» Толькi дзед так падумаў, як з’явiўся воўк, схапiў дзеда i ў лес павалок. Вось i ўся казка». – «Баба, а каму iх пустая хата дасталася?» – «Нiкому не дасталася, бо не было ў тых дзеда з бабай унука. Каб у iх гадаваўся ўнук, дык не даў бы ён ваўку хату рабаваць. І хата перайшла б да яго. Наша хата дастанецца табе. Ты ж ваўка прагонiш?» – «Праганю...»

Печкуры

Баба запальвала керагаз i ставiла на яго патэльню. Па чорным сподзе патэльнi з патрэскваннем разбягаўся скрылiк масла. Печкуры выкочвалiся ў муцэ, клалiся ў шапатлiвыя алейныя карункi i залацелi проста на вачах. Печкуроў усяго тры. «Галоўнае – ты iх сам злавiў», – казала баба. Праз бабiна «сам» пачынала праступаць мая самасць, маё сапраўднае «я». Галоўнае – не смажаныя печкуры, чорная патэльня, блакiтны агонь i сiнi керагаз... Галоўнае – «сам». У большасцi людзей сваё «я» з’яўляецца праз люстэрка. Вось ён – адбiтак мяне, вось i я сам. Да мяне самасць прыйшла праз рыбалку, смажанне i паяданне залатых печкуроў з чорным хлебам.

Ведзьмакi

Баба Броня казала, каб не даваў рукi старым людзям, як яны маюць памiраць. Тлумачыла тым, што чортава сiла не дае лёгкай смерцi, а праз руку можна гэтую сiлу перадаць iншаму чалавеку. Жанчыне лягчэй перадаваць хлопцу, а мужчыну лягчэй, калi руку падасць дзяўчына. Баба Броня, калi тое расказвала, сядзела на ложку, а я тым часам, седзячы за сталом, маляваў чырвоныя дзверы дзедавай хаты. Праходзiць, можа, хвiлiнаў пяць, i я забываю пра бабiны словы. А яна раптам на ўсю хату: «Прасiць будуць – а ты не давай рукi!» Так i запомнiлася папярэджанне.

Палiтыка

У вёску да бабы Бронi я прывёз паказаць свае вершы з фотаздымкам, надрукаваныя ў часопiсе «Маладосць». «Вось i ты, як i твой бацька Чэсь, пачаў займацца вершыкамi. А я й яму казала, i табе скажу... Кепскi занятак – палiтыка. Палiтыкаваць не трэба. Не палiтыкуй, Валодзя. Уся палiтыка канчаецца аднолькава – давядзецца ўцякаць у Польшчу цi куды далей. Мой брат, Ян Шайбак, таксама палiтыкаваў, а цяпер каля мора ў Польшчы жыве i сюды прыехаць не можа...»

ДЗЕД

Аддаленасць

Углядаюся ў мiнулае. Яно расплываецца, як акварэль на вiльготнай паперы. Вобраз дзеда зусiм далёкi, як сон; нiбыта ён, мой дзед Валодзя, i не меў той вызначальнай ролi ў маiм станаўленнi, якую насамрэч меў. Заўсёды, калi жыццё пераломлiвалася, страчвала каштоўнасць, а жах i паняверка авалодвалi маёй душой, згадваўся дзед, ягонае простае сялянскае жыццё. Я казаў сабе: калi твае творчыя i палiтычныя iлюзii рассыплюцца, калi грошы скончацца, калi сябры знiкнуць, ты вернешся ў вёску Варакомшчына, будзеш пасвiць каровы i ў полi пад высокiм небам пiсаць вершы. Менавiта вобраз дзеда Валодзi доўгi час даваў мне апiрышча. Зямля, поле, дарога, хата, карова, студня, рэчка, лес. Усё гэта – аснова, усё непарыўна было звязана з дзедам. Цяпер не так. Ён – успамiн. Мне цяжка пачуць ягоны голас. Даводзiцца доўга i напружана настройвацца, каб усё ж пачуць яго слова – слова, сказанае голасам дзеда Валодзi. Я яшчэ чую яго. Яшчэ чую...

Акварэль

На Неўскiм праспекце мама купiла мне акварэльныя фарбы. Яны называлiся «Ленiнградскiя». Набылi ладную скрыначку i яшчэ з дзесятак колераў, што прадавалiся ў маленькiх ванначках уроссып. Усю дарогу дадому, у Менск, я думаў пра акварэльныя малюнкi. Колькi розных сюжэтаў i кампазiцый з’яўлялася ў маiх марах!.. Безлiч! Эрмiтаж мяне ўразiў. А найбольш здзiвiў Шардэн. «На дзюбцы пэндзля ў яго не фарба, а само жыццё», – перад нацюрмортам Шардэна сказала мамiна сяброўка Кiра, мастацтвазнаўца з Эрмiтажу. «Само жыццё...» Найлепшымi фарбамi я мусiў намаляваць «жыццё». Пасля Зiмняга палаца, Ісакiеўскага сабора, вулiцы Растрэлi, сфiнксаў каля Акадэмii мастацтваў, бронзавых коннiкаў я намаляваў свайго дзеда Валодзю на ровары. Намаляваў вялiкае, крытае саломаю гумно i высачэзныя серабрыста-крохкiя таполi пад рэдзенька-шарым небам. Дзед быў у кепцы i клятчастай сiне-белай кашулi. Акварэль рабiлася доўга i старанна, але раcчаравала мяне так, што была падраная на дробныя шматкi i выкiнутая ў смеццеправод.

На «Вы»

Тата з братамi звярталiся да майго дзеда толькi на «Вы». Баба казала пра яго «наш бацька». Слова «бацька» нейкiм чынам засталося ў нашай сям’i за дзедам Уладзiмiрам. Бо да свайго бацькi мы казалi «тата», мама гаварыла «Чэсь», «мой Чэсь», мае дзецi звярталiся па-сталiчнаму: «Вячаслаў Уладзiмiравiч...» Мне вельмi падабалася да дзеда з бабай звяртацца на «Вы». Наогул, «ты» недалюблiваю, нейкае яно не зусiм нашае. Нiбыта ўсе свае, нiбыта блiзкiя, сяброўскiя, таварыскiя, а насамрэч «Вы» да свайго дзеда – правiльна, а калi так, то «Вы» i вернецца.

Хада

Адметнасць хады дзеда Уладзiмiра я заўважыў на фотаздымку, якi зрабiў тата ў Маскве. Па Чырвонай плошчы iшоў мой брат Мiрык. Вастраносыя чаравiкi, джынсы, усмешка, сабор Васiля Бажаволка. І раптам я згадаў здымак дзеда. Боты, клятчастая кашуля, кепка, крытае саломай гумно... Агульнае, падобнае? Хада. Унук i дзед аднолькава рухаюцца, аднолькава выкiдаюць нагу наперад, насок iдзе крышку ўбок, але не ў сярэдзiну, а вонкi. Такое ўражанне, што па Чырвонай плошчы iдзе малады дзед Валодзя, а па вясковым падворку крочыць стары Мiраслаў. І тата i я мелi такi самы крок, тую самую хаду. У мяне кепскi зрок, таму, каб пазнаць чалавека, я запамiнаю паставу, хаду, рух паставы. Для мяне вельмi важна, як чалавек iдзе, таму я лёгка пазнаю знаёмага ў натоўпе. Зрэшты, што ёсць жыццё? Чалавек выйшаў з дому i вярнуўся дамоў. Дзiўна iншае – дзед i ўнук iдуць з дому дамоў аднолькавай хадою.

10 сантыметраў

Тата быў вышэйшы за свайго бацьку на 10 сантыметраў. Для таты чамусьцi было важна, што ён вышэйшы. У дзяцiнстве тата казаў мне: «Я вышэйшы за твайго дзеда, ты павiнен вырасцi вышэйшым за мяне; калi дзед мае 163, я – 173, дык ты мусiш мець 183 сантыметры росту...» З развагаў пра рост толькi пачынаўся пералiк маiх будучых абавязкаў. Бо я мушу быць багацейшы за тату ў столькi разоў, у колькi ён багацейшы за дзеда. Мушу займець большую папулярнасць i стаць на больш высокую прыступку ў сацыяльнай iерархii грамадства... У вынiку я зразумеў, што задачы невыканальныя, што занятак майго дзеда – праца на зямлi – не менш значны за высокiя пасады i ўладныя рэгалii. Можа, з-за гэтага разумення мой рост толькi 180, а жаданне ўпiсвацца ў жорсткiя структуры дзяржаўнага кiраўнiцтва – мiзэрнае. Часам мне падаецца, што дзедавы каштоўнасцi – зямля, дождж, бараны, дом, сад, гарод, малако – больш вартасныя за каштоўнасцi бацькi: мова, Радзiма, кнiгi, лiтаратура... Пераўзысцi дзеда i бацьку я не збiраўся i не збiраюся. Для мяне ўсё ж найбольш каштоўным з’яўляецца iншае: не сама карова, а пасвенне каровы; не напiсаны раман, верш, твор, а магчымасць пiсаць. І яшчэ пра рост... Калi я цэлы дзень прабадзяюся па Барселоне, дык рост мой робiцца 176 сантыметраў. Правяраў, i не адзiн раз.