Текст книги "Het goud van Kamtsjatka"

Автор книги: Clive Cussler

Соавторы: Jack Du Brul
сообщить о нарушении

Текущая страница: 2 (всего у книги 5 страниц)

Tory had weer evenveel energie als in de eerste seconden toen ze de kreet gehoord had. Ze wist nu wel zeker dat dr. Halverson had geschreeuwd. Hij was een vriendelijke oceanograaf, en al bijna zeventig jaar. Tory kwam overeind van de vloer en rende terug. Ze passeerde de bemanningsverblijven en kwam bij een trap die naar de machinekamers leidde. Ze voelde een kille luchtstroom toen ze op het onderdek kwam. Het binnenstromende zeewater ruiste als een waterval.

Ze stond in een kleine ruimte, met een waterdichte deur naar de machinekamer. Ze legde haar hand op het metaal. Dat was nog warm van de grote dieselmotoren. Maar toen ze haar hand naar beneden bewoog voelde ze dat het metaal ijskoud was. Ze was nooit in de machinekamer geweest en ze kende de indeling niet. Toch moest ze het proberen.

'Kom op,' vermande ze zich met bevende stem. Ze bewoog de grendel. Water gutste over haar blote voeten en na enkele seconden stond ze tot haar knieën in het water dat duidelijk snel steeg. Een aantal treden leidde naar de vloer van de helder verlichte machinekamer. Achter een woud van pijpen, leidingen en kabels zag ze dat de reusachtige scheepsmotoren, elk zo groot als een bestelbus, al half onder water verdwenen waren. Het water klotste ook tegen de behuizing van een generator.

Ze stapte over de drempel en daalde de treden af. Ze hapte naar adem toen het water tot haar borst reikte. Het zeewater was 18 graden, maar toch rilde ze. Onder aan de treden moest ze op haar tenen lopen om het hoofd boven water te houden. Half wadend, half zwemmend bewoog ze door de grote machinekamer op zoek naar de plek waar het zeewater naar binnen drong.

De Avalonzonk langzaam recht naar beneden, maar het schip bewoog traag mee met de deining. Die bewegingen maakten het voor Tory onmogelijk te voelen waar het water vandaan stroomde en waar die stroming het sterkst was. Ze zocht naar geopende afsluiters in de scheepswand. Het water in de volgestroomde machinekamer leek wel te koken. Na enkele minuten vruchteloos zoeken verloren haar voeten het contact met de vloer. Tory zwom tevergeefs nog een minuut rond. Ze kon niets doen. Zelfs al zou ze de afsluiters vinden, dan wist ze niet hoe die te bedienen.

De lichten flikkerden weer, en bleven daarna veel zwakker branden. Dat was het sein voor Tory om hier weg te gaan. In het donker kon ze nooit de uitgang van dit labyrint vinden.

Met snelle slagen zwom ze terug naar de deur. Toen ze weer kon staan zag ze dat het waterpeil gestegen was tot haar middel. Ze had al haar kracht nodig om de deur naar de machinekamer weer dicht te krijgen. Ze hoopte maar dat het schip lang genoeg bleef drijven tot een ander schip passeerde.

Koud en rillend klom Tory weer naar het bovendek en ze liep naar haar hut. Ze droogde zich af in de badcel, bond haar schouderlange haar in een paardenstaart en trok haar warmste kleren aan. De lucht was merkbaar kouder geworden. Ze had het niet eens gemerkt, maar ergens in de machinekamer had ze een snijwondje bij haar mondhoek opgelopen. Ze veegde de waterige bloeddruppels van haar lip. Onder normale omstandigheden had Tory een knap en aantrekkelijk gezicht met stralend blauwe ogen. Maar het spiegelbeeld boven de wastafel leek eerder een ontredderd persoon die naar de galg wordt geleid.

Ze wendde zich snel af van de spiegel en liep naar de patrijspoort. Ze zag de maan niet meer, en de boot van de piraten en het grote schip dat ze eerder aan de horizon had gezien waren ook verdwenen. De nacht was aardedonker, maar toch wilde ze door het kleine ronde venster naar de buitenwereld blijven kijken.

Misschien kon ze zich met vet insmeren en zich door de patrijspoort naar buiten wringen. Ze dacht dat de patrijspoorten in de mess wat groter waren. Het was de moeite van het proberen waard. Ze wilde zich juist omdraaien, toen buiten een donkere schim voorbijkwam. Ze tuurde ingespannen, tot haar ogen waterig werden.

Ze dacht dat ze weer iets zag, op drie meter afstand van het schip. Een vogel? De beweging leek er wel op, maar ze wist het niet zeker. Toen doemde de schim plotseling recht voor de patrijspoort op. Tory wankelde met een kreet naar achteren. Achter het glas staarde een grote grauwe vis haar met open bek aan, pompend met zijn kieuwen. De enorme snoekbaars keek haar met zijn gelige ogen nog even aan, gelokt door het licht in de scheepshut, en verdween toen weer in de diepte.

Wat Tory Ballinger niet kon zien vanuit haar hut in de scheepsromp, was dat het dek van de Avalonal onder water stond. Golven sloegen over het achterdek en de luiken op het voordek. Binnen enkele minuten zou het water tot de brug stijgen, zodat het schip onder de golven verdween en alleen de kraan op het achterdek nog boven water uitstak, als een arm die wenkt om hulp. En niet lang daarna zou de oceaan zich boven de enkele schoorsteen sluiten, als de Avalonlangzaam naar de zeebodem op bijna drie kilometer diepte zonk.

Hoofdstuk 3

Toen twee agenten van de geduchte Noord-Koreaanse veiligheidsdienst de Syrische bezoekers kwamen halen, zaten twee van hen zwijgend in hun Koran te lezen, terwijl de derde technische beschrijvingen van de Nodong-raket bestudeerde. Een bewaker gebaarde dat het drietal moest volgen en daarbij was te zien dat hij een pistool in een schouderholster droeg. Cabrillo en Hali Kasim stopten hun Korans weg en Hanley deed de schema's in zijn dikke aktetas voordat hij de sloten dichtklikte.

Ze liepen door de gangen van de Asia Star,een tot containerschip verbouwde bulkcarrier die in Panama geregistreerd stond. Hoewel wat sleets was het interieur goed onderhouden en alle wanden glansden van een nieuwe laag verf. Het schip leek verlaten, afgezien van de twee agenten die hier moesten escorteren.

Een van de bewakers maakte een luik op het hoofddek open. Daaronder was een donkere metalen ruimte, en het rook vaag naar bilgewater en roestend ijzer. De man deed de tl-verlichting aan, zodat de tien Nodong-raketten in speciale kratten zichtbaar werden. De vormen waren onscherp omdat er dik plastic folie om de raketten was gewikkeld. Elke raket was twintig meter lang en ruim een meter in doorsnee. Geladen met vloeibare brandstof woog elke raket vijftien ton, en een Nodong, afgeleid van de betrouwbare Russische Scud-D, kon een nuttige lading van een ton vervoeren over bijna duizend kilometer.

In het schemerige ruim van het vrachtschip hadden de raketten ondanks de verpakking nog steeds een uitstraling van dreiging en verderf. En de wetenschap wat de plannen met twee van deze raketten waren, maakte de mannen van de Corporatie nog meer vastberaden.

De drie mannen daalden een metalen trapje af naar de vloer van het scheepsruim. Max Hanley, vermomd als raketexpert, liep resoluut naar de eerste raket. Hij commandeerde naar de agenten bij het luik dat het plastic van de Nodong verwijderd moest worden.

Generaal Kim kwam aanlopen, juist toen Max een inspectiepaneel van de raket had geopend en zich met een meetinstrument over de opening boog. 'Ik zie dat u niet kon wachten met de inspectie van uw nieuwste wapens.'

'Ze zijn prachtig,' zei Cabrillo, die niets anders wist te zeggen.

'Ónze wetenschappers hebben het oude Sovjetontwerp aanmerkelijk verbeterd. En de explosieve lading is ook veel krachtiger.'

'Welke twee stuks worden in Somalië uitgeladen?'

De Noord-Koreaan herhaalde de vraag en een van de bewakers wees naar een paar raketten achter in het ruim. 'Die twee daar, onder dat rode plastic. Omdat de havenfaciliteiten in Monrovia zo primitief zijn, hebben we de lading al aangebracht. Brandstof voor die twee raketten kan overgepompt worden uit de tanks in het voorste ruim, in verband met het strakke tijdschema voor de lancering. Maar die brandstof mag niet te vroeg getankt worden. Drie dagen voor aankomst in Somalië is vroeg genoeg.'

'Eén dag voor aankomst lijkt mij veiliger,' wierp Juan tegen. Hij wist dat Kims voorstel bedoeld was om zijn kennis van raketten te testen. De brandstof drie dagen voor aankomst in de raketten laden zou de dunne aluminiumwanden van de tanks aanvreten, en de kans was groot dat de Asia Stardan explodeerde.

'Ach ja, wat dom van mij. Langer dan één dag kan catastrofaal zijn.' De verontschuldiging van Kim klonk niet erg welgemeend.

Cabrillo hoopte in stilte dat de generaal aan boord zou zijn als die raketten explodeerden. Max Hanley riep hem om naar iets in het elektronische brein van de raket te kijken. Hali Ka– sim stond aan de andere kant naast hem, en een kwartier lang staarden de drie mannen naar de wirwar van bedrading en elektronica. Zoals hun bedoeling was begon Kim ongeduldig te worden en in zichzelf te mompelen. 'Is er iets niet in orde?' vroeg de generaal uiteindelijk.

'Nee, alles ziet er prima uit,' antwoordde Cabrillo, zonder zich om te draaien.

Ze herhaalden het spelletje nog een kwartier lang. Af en toe keek Max op de technische tekeningen die hij bij zich had, maar verder bleven de mannen roerloos staan.

'Is dit echt noodzakelijk, kolonel Hourani?' vroeg Kim met nauwelijks verholen ergernis.

Cabrillo streek met een vinger over zijn aangeplakte snor, om te controleren of die wel goed zat, voor hij zich omdraaide. 'Neem me niet kwalijk, generaal, maar de heer Muhammad en professor Khalidi controleren alles zeer grondig. Maar als de eerste raket helemaal in orde blijkt, dan zal de inspectie van de andere sneller gebeuren.'

Kim keek op zijn horloge. 'Ik kan mijn tijd beter gebruiken, en wat administratie in de kapiteinshut afhandelen. Komt u maar naar boven als u klaar bent. Deze heren blijven bij u, ter assistentie.'

Juan moest een grijns onderdrukken. 'Dat is prima, generaal Kim.'

De drie mannen van de Corporatie liepen tien minuten later naar de tweede raket. De twee bewakers zaten op de trap en keken voor zich uit door het vrachtruim. Een van hen rookte aan een stuk door sigaretten, terwijl de ander de Arabieren scherp in de gaten hield. Allebei hadden ze hun jasje zo ver losgeknoopt dat ze snel hun wapens konden trekken. Kim verveelde zich al spoedig tijdens de langdurige inspectie, maar de twee agenten bleven uiterst waakzaam.

Er was geen tijd afgesproken voor de ontmoeting met Eddie Seng. Als alles volgens plan was verlopen, dan zou de mini– onderzeeboot nu dicht bij de achtersteven van de Starzijn. Zo dichtbij dat de gevoelige sonarapparatuur het geluid van drie mannen die in het water springen werd opgevangen. Juan voelde de tijdsdruk, want hij wilde de Oregonliefst voor het eerste daglicht weer in internationale wateren hebben.

Over drie uur zou het licht worden. Hij berekende hoeveel tijd het zou kosten aan boord van de mini-onderzeeboot te komen, te ontsnappen uit de Yonghing-Manbaai en contact te maken met de Oregon.Daarna hing alles af van de magnetohydrodynamische motoren van het schip, maar daar had Cabrillo alle vertrouwen in. De techniek om vrije elektronen te gebruiken uit zeewater om het schip voor te stuwen was nog in een experimenteel stadium, maar het ingewikkelde systeem met cryogekoelde magneten waarmee het vermogen voor de pompen werd opgewekt werd nu al twee jaar gebruikt en had nog nooit gehaperd.

Het was tijd. Cabrillo voelde zijn maag even ineenkrimpen, niet van angst, maar eerder van spanning omdat hij de Wet van Murphy kende. Dat was bijna een religie voor hem. Hij was een superieure tacticus en strateeg, en ook een behendige planner. Maar hij besefte tegelijk dat het toeval altijd een rol speelt en nooit helemaal uitgesloten kan worden. De operatie was tot nu toe soepel verlopen, en dat vergrootte juist de mogelijkheid dat er nu iets misging.

Hij twijfelde niet dat hun list niet doorzien werd voordat het schip Somalië bereikte, en daar konden ze gemakkelijk wegkomen. Maar als dat gebeurde, dan hadden ze gefaald, en falen was een van Cabrillo's oude tegenstanders, iets wat hij nog meer haatte dan de beroemde stelling van meneer Murphy. Hij wist dal er geen weg terug was. Als de dobbelsteen verkeerd rolde, dan zouden hij, Max en Hali sterven. Eddie Seng had een kans te ontsnappen, al was dat niet waarschijnlijk. Maar als Vrouwe Fortuna hen welgezind bleef, dan zouden over enkele uren tien miljoen dollar van Uncle Sams zwarte kas bijgeschreven worden op de bankrekening van de Corporatie, ergens op de Kaaiman Eilanden.

Cabrillo tikte op zijn horloge, het afgesproken teken, en meteen verdween de spanning. Juan vertrouwde op zijn deskundigheid, eerst geleerd bij de reservisten, later opgedaan in het CIA-trainingskamp in Virginia, en aangevuld met vijftien jaar ervaring in de praktijk.

Hali nam een andere positie in, zodat de bewakers Hanley niet konden zien. Max morrelde aan twee verborgen sloten in zijn koffertje. Juan keerde zich af van de raket en keek naar de bewaker die aan nicotine verslaafd was. Hij wenkte met het universele gebaar dat hij een sigaret wilde bietsen. Hij liep door het ruim en de Noord-Koreaan haalde een bijna leeg pakje sigaretten uit zijn jaszak.

Buiten het zicht van de afgeleide bewakers haalde Max de bom uit het geheime vak in zijn koffertje. Het explosief was kleiner dan een cd-hoesje, een wonder van miniaturisering, maar met de vernietigende kracht van een landmijn.

De roker bij de trap kwam overeind en daalde af naar het ruim. Juan had er op gerekend dat de man naast zijn collega zou blijven zitten. Altijd weer Murphy. Hij pakte de aangeboden sigaret aan en hield die bij het vlammetje van de Zippo van de bewaker. Juan inhaleerde diep, hield de rook even in en explodeerde toen in een vreselijke hoestbui, alsof de tabak veel scherper was dan hij verwacht had. De bewaker grinnikte om Cabrillo en hij keerde zich naar zijn collega om een opmerking te maken.

De bewaker zag niet dat Cabrillo de hoestaanval gebruikte om zijn lichaam te spannen als een veer, dus toen Juan met zijn vuist uithaalde naar de bewaker deed hij dat met alle kracht in zijn gespierde lijf. De bewaker werd geraakt op zijn kaak, zodat de man tollend op het dek viel, alsof hij neergeschoten was. Juan werd verrast door de reflexen van de andere bewaker. Hij had verwacht dat de man zich minstens twee seconden moest herstellen, voordat hij besefte wat er gebeurde.

Maar de man stond al boven aan de trap en tastte naar zijn schouderholster. Cabrillo dook naar hem, graaiend naar zijn enkels. De loop van het automatische pistool was al uit de holster toen Cabrillo's handen zich sloten om de schenen van de Noord-Koreaan. Cabrillo sloeg met zijn kin hard tegen de scherpe rand van de stalen trede, maar door de beweging verloor de Noord-Koreaan zijn evenwicht en hij tuimelde achterover. Het wapen viel kletterend op het bovendek.

Cabrillo krabbelde overeind, bloed droop langs zijn kin en de adrenaline kolkte door zijn aderen. Zelfs al kon de Koreaan niet richten, een enkel schot zou Kim alarmeren en een legertje beveiligers zou naar het ruim stormen. Achter de drie schermutselende mannen was Max Hanley naar de raket gerend die bestemd was om in de heilige stad Mekka te exploderen. Hij moest de bom dicht bij de explosieve lading aanbrengen, zodat die ook zou ontploffen. Hali Kasim haalde een stiletto tevoorschijn die verstopt was in de band van zijn Koran. Hij snelde uit voorzorg naar de trap, wetend dat de strijd al beslist zou zijn voordat hij zijn chef bereikte.

Juan probeerde met zijn elleboog in het kruis van de Koreaan te beuken, en tegelijk de trap op te klauteren. Maar de klap miste doel, omdat de tengere bewaker hem ontweek. Juan merkte dat zijn rechterarm vanaf de elleboog gevoelloos werd toen die hard tegen het dek sloeg. Hij vloekte en slaagde erin de rechterpols van de Koreaan te grijpen, juist voordat diens vingers zich om het wapen konden sluiten. Hoewel veel groter en sterker was Cabrillo in een ongunstige positie en hij voelde dat de Koreaan dichterbij het wapen kwam.

Hali was drie meter voor de trap, toen de bewaker een uitval deed naar het pistool. Juan liet zich meesleuren met de wanhopige poging, terwijl zijn verdoofde arm als een slinger tegen de zijkant van het hoofd van de Koreaan sloeg. Daardoor was de man even verdwaasd. De bewaker herstelde zich en trapte naar Juans been, zodat het tegen de leuning werd gebeukt. Een geluid als van krakend bot echode boven de hijgend worstelende mannen. De bewaker was ervan overtuigd dat de

Syriër uitgeschakeld was en probeerde zijn wapen weer te grijpen. Maar Cabrillo was niet verslagen. Toen de Koreaan de loop van zijn pistool pakte, greep Cabrillo zijn pols en sloeg die herhaaldelijk tegen de vloer. Bij de eerste klap vloog het wapen uit zijn hand en viel ratelend langs de treden naar beneden. Hali raapte het op, stormde met drie treden tegelijk de trap op, en sloeg met de kolf tegen het hoofd van de bewaker. De Koreaan knipperde even met zijn ogen en raakte bewusteloos.

'Alles oké, chef?' vroeg Kasim, en hij hielp Cabrillo overeind.

Max kwam de trap op, zo snel als iemand die half zo oud was als hij. 'Vraag dat later. De bom tikt, we hebben nog vijftien minuten.'

Bekend met de indeling van zeeschepen renden de drie mannen zonder te verdwalen naar het bovendek, waar ze even pauzeerden om zeker te weten dat er geen bewakers patrouilleerden. Ze zagen de slanke torpedojager in het midden van de baai, met de lopen van het lOOmm-geschut naar de buitenhaven gericht. Er was niemand aan dek, en de drie mannen renden naar de reling, om zonder aarzelen over boord te springen.

Het water was koud en smaakte naar petroleumsoep. Max spuwde een mondvol zeewater uit terwijl hij zijn lange gewaad uittrok. Hij droeg een zwembroek en een strak neopreen vest. Juan werkte zich uit zijn laarzen, maar hield zijn uniform aan. Hij was opgegroeid met de branding van Zuid-Californië en voelde zich in het water evenzeer op zijn gemak als op het land. Hali, de jongste van het team, trok zijn jasje uit en schopte zijn schoenen uit. Ze zwommen zwijgend naar de achtersteven van het schip, dicht langs de romp om niet gezien te worden vanaf het dek.

Ze moesten snelheid en onopgemerkt blijven tegen elkaar afwegen. Eddie kon de tien meter lange Discovery 1000 onder water houden, en de mannen konden dan via de luchtsluis aan boord komen, maar dat was zelfs onder gunstige omstandigheden een tijdrovende procedure. Juan had besloten dat Eddie juist aan de oppervlakte moest blijven, zodat de mannen door het dekluik aan boord konden komen. Ze zouden niet langer

dan dertig seconden zichtbaar zijn en dicht bij het gekabbel van de golven tegen het roer en de scheepsschroef van de Asia Stardat de geluiden zou maskeren voor de Koreaanse detectieapparatuur.

Ze hoefden niet langer dan een minuut te wachten voordat luchtbellen recht achter de Asia Staropborrelden. Ze waren al in beweging toen de platte bovenkant van de mini-onderzeeboot aan de oppervlakte kwam. Hali was als eerste bij het vaartuig en hij klom aan boord. Hij maakte het dekluik open, terwijl het water nog over het matzwarte dek spoelde. Met een sissend geluid ging het luik open en Hali verdween naar binnen, op de voet gevolgd door Max en Juan. Cabrillo en Max maakten het luik boven hen weer hermetisch dicht, op de tast werkend in het donker, want het enige licht in de Discovery 1000 was de zwakke gloed van het instrumentenpaneel in de voorste cockpit.

Juan haalde een schakelaar over, en twee rode lampjes lichtten op. De Discovery was niet ontworpen om veel dieper dan dertig meter te duiken, en het vaartuig kon niet langer dan vierentwintig uur onder water blijven: dan moesten de batterijen opgeladen en de C02-fïlters vervangen worden. Voor deze missie was een aantal stoelen verwijderd, om plaats te maken voor extra accu's en een wirwar van kabels. Kratten met filters waren in andere bergruimten gestouwd naast de proviand voor Eddie Seng. Een chemisch toilet stond tussen lege kartonnen verpakkingen van etenswaren. Het was binnen erg klam en de lucht was bedompt.

Eddie was alleen aan boord sinds het vaartuig vijftien dagen eerder vanaf de Oregonin zee was getakeld. Omdat de haven omringd was door afluisterapparatuur en met sonar bewaakt werd, had het zo lang geduurd voordat Seng tot diep in het havenbekken was doorgedrongen. Tijdens de eb liet hij de Discovery op de zeebodem rusten, om met de vloedstroom weer een stukje verder naar binnen te drijven. Hij liet de elektromotoren alleen draaien als er dekking was van een binnenvarend vrachtschip of een passerende patrouilleboot. Er was geen andere manier om onopgemerkt de marinebasis binnen te dringen.

De bemanning van de Oregontelde meer duikbootkapiteins, maar Eddie, als directeur van Kustoperaties, liet niemand anders het risico nemen. Seng was een veteraan van de CIA, hoewel Juan hem niet kende toen ze allebei voor die dienst werkten. Het grootste deel van zijn carrière had Juan gewerkt in het Midden-Oosten, terwijl Eddie actief was bij de Amerikaanse ambassade in Peking, waar hij leiding gaf aan een aantal spionagenetwerken. Door veranderingen in het beleid en budget na 11 september was Eddie overgeplaatst naar een bureaubaan in het vaderland, maar omdat hij 'liever het echte werk deed' was hij overgestapt naar de Corporatie, en hij had zich daar al spoedig onmisbaar gemaakt.

Cabrillo kroop over de accu's en lege kratten, naar de stoel van de copiloot naast Eddie. Het zwarte haar van Eddie was sluik omdat het zo lang niet gewassen was, en een stoppelbaard maakte zijn gelaatstrekken minder scherp. De spanning van de laatste twee weken maakte zijn ogen minder helder dan gewoonlijk.

'Hallo, chef,' grijnsde Eddie. Niets kon zijn laconieke aard verstoren. 'Welkom aan boord.'

'Dank je,' antwoordde Juan, en hij zag dat de onderzeeboot al naar tien meter diepte was gedaald. 'De klok tikt, dus zo snel mogelijk de haven uit. We hebben nog elf minuten.'

De motoren van de Discovery kwamen tot leven en de enkele scheepsschroef beet in het water. Ze konden niets doen om het geluid te dempen. Ze moesten ze ver mogelijk weg van de Asia Star,want water laat zich niet samendrukken en de schokgolf van de explosie zou daardoor nog verwoestender zijn.

Cabrillo keek strak naar de sonar en na amper een minuut sinds ze wegvoeren van de gedoemde vrachtboot was er contact.

'Meneer Murphy steekt zijn lelijke kop op.'

'Wat zie je?' Hanley stond vlak achter Juan en leunde over zijn schouder.

De computer analyseerde het akoestische signaal en Cabrillo begreep de grimmige feiten. 'Een patrouilleboot van de Sinpo-klasse. Twaalf man aan boord. Bewapend met een paar 37mm– automatische kanonnen en rekken met dieptebommen. Topsnelheid is veertig knopen. Ons contact heeft al een snelheid van twintig mijl en koerst recht in onze richting.'

Eddie keek naar Juan. 'Dat is routine. Ze doen niet anders sinds ik in deze haven ben. Om de paar uur scheurt een enkele patrouilleboot hier heen en weer. Ik denk dat ze zoeken naar zeelieden die van boord springen.'

'Met deze koers vaart die boot precies over ons heen.'

'Heeft dat type schip sonar aan boord?' vroeg Max.

Juan keek weer op het computerscherm. 'Onbekend.'

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg Eddie. Zijn stem bleef kalm en zakelijk. 'Doorvaren, of naar de bodem en wachten tot hij voorbij is?'

Cabrillo keek weer op zijn horloge. Ze hadden weinig meer dan een kwart mijl afgelegd. Te dichtbij. 'Doorvaren. Als hij ons hoort, of ons kielzog ziet, dan moet hij vaart minderen en omdraaien om ons spoor op te pikken. We hebben maar zes minuten nodig.'

Een ogenblik later hoorden de vier mannen in de kleine onderzeeboot het geraas van de schroeven van de patrouilleboot. Een boosaardig geluid dat hoger klonk naarmate het vaartuig naderde. Toen de patrouilleboot recht boven hen was resoneerde de hele romp van de Discovery. En de mannen luisterden afwachtend of de boot nog een keer terug zou komen. Het leek veel langer te duren, maar Max en Hali konden opgelucht ademhalen toen de patrouilleboot verder voer. Cabrillo bleef strak naar de monitor van de sonar turen.

'Ze keren om,' zei hij een seconde later. Hij komt terug om nog een kijkje te nemen. Hali, controleer met de marifoon of hij zendt.' Hali Kasim had de leiding over de telecommunicatie van de Oregonen hij bespeelde de knoppen van alle apparatuur als een concertpianist.

De radiotelegrafieapparatuur aan boord van de Oregonwas heel uitgebreid en kon wel duizend frequenties per seconde scannen. Er was vertaalsoftware aan gekoppeld die zo snel werkte dat een marconist gewoon een gesprek in allerlei talen kon voeren, zonder dat de luisteraar het merkte. Maar met de beperkte apparatuur aan boord van de Discovery 1000 zouden ze al blij moeten zijn als ze een gesprek konden opvangen, en aangezien niemand Koreaans sprak zouden ze niet weten of de bemanning van de patrouilleboot toestemming vroeg om een dieptebom af te werpen, of commentaar leverde op het weerbericht.

'Ik hoor niets,' zei Kasim na enkele ogenblikken.

De Noord-Koreaanse patrouilleboot passeerde weer boven de mini-onderzeeboot, en de mannen hoorden dat het toerental van de motoren lager werd.

'Ze volgen ons,' begreep Eddie.

De krachtige sonar pikte twee plonsgeluiden op, maar zo zwak dat het geen zware dieptebommen konden zijn. Juan begreep meteen wat er ging gebeuren. 'Zet je schrap!'

De granaten waren versies van de Russische RGD-5, en al was de springlading maar vier ons, in het water werd het effect van de explosie veel sterker. De twee granaten ontploften bijna tegelijk, enkele meters achter de Discovery. De achtersteven schoot omhoog, waardoor Hali Kasim tegen een rij batterijen werd gesmeten. Eddie vocht met de stuurhendels om de neus weer omhoog te krijgen toen de modderige zeebodem plotseling voor de grote acryl koepel opdoemde. Omdat hun oren nog gonsden hoorden ze niet dat een tweede stel granaten in het water werd gegooid. Die explodeerden recht boven de onderzeeboot, zodat de Discovery in de modder werd gedrukt, juist toen Eddie het vaartuig weer horizontaal had. Het zicht verdween door de wolken zand en slib die opwarrelden. Er waren vonken van een losgeraakte kabel en heldere flitsen waar kortsluiting ontstond, zodat de mannen even verblind waren.

Eddie schakelde meteen de stroom uit, zodat Max de losse kabel weer vast kon maken. Bij het schijnsel van een miniatuurzaklantaarn die hij tussen zijn tanden geklemd hield werkte Max aan een omleiding langs de getroffen rij batterijen, maar

de schade was al aangericht. De lichtflitsen waren aan de oppervlakte zichtbaar achter de patrijspoorten van de onderzeeboot, als een naargeestig blauw schijnsel in de diepte.

'Nu weten ze waar we zitten,' zei Hali. 'Ze zenden een bericht uit. Een korte melding, maar ik denk dat we de klos zijn.'

'Lukt het een beetje, Max?' vroeg Cabrillo, op een toon alsof hij informeerde of de koffie al gezet was.

'Bijna klaar.'

'Hoor je iets van de kust, Hali?'

'Nee. De militaire staf zal wel piekeren over de melding van die patrouilleboot.'

'Klaar,' zei Max. 'Eddie, je kunt weer varen.'

Eddie Seng drukte op een knop en de verlichting van het instrumenten gloeide weer op.

'Oké, Eddie. Ballasttanks blazen en zo snel mogelijk naar boven.'

'Die patrouilleboot is recht boven ons, chef.'

Cabrillo reageerde met een grimmige grijns.

'Daar gaat onze garantie,' bromde Eddie, en hij drukte op de knoppen om de Ballasttanks van de Discovery met perslucht leeg te blazen. De kleine onderzeeboot leek zichzelf te lanceren van de zeebodem. Eddie keek naar de dieptemeter en noemde de getallen hardop. Toen hij meldde dat ze nog anderhalve meter onder water waren, doken de vier mannen instinctief dieper in hun stoelen.

De stalen romp knalde tegen de onderkant van de Noord– Koreaanse patrouilleboot met een oorverdovend schurend geraas. De onderzeeboot was tonnen lichter dan het andere vaartuig, maar door de snelle beweging omhoog kapseisde dat tot de reling aan stuurboord het water raakte. De benen van een bemanningslid werden verbrijzeld door een wegrollend olievat. Juan reikte voor Eddie naar een knop om de duikboot extreem snel te laten dalen, voordat het bovendek aan de oppervlakte kwam.

Snelle pompen vulden de ballasttanks binnen vijftien seconden met water en de Discovery zonk als een baksteen.

'Daar zullen ze wel een paar minuten mee zoet zijn,' merkte Max op.

'Meer tijd hebben we ook niet nodig. Oké, iedereen hoofdtelefoons op en maak je riemen vast.'

De mannen zetten grote hoofdtelefoons op die aangesloten werden op elektronica die speciaal voor de missie aan boord geïnstalleerd was. Sound Answers had het experimentele apparaat gebouwd, waarmee geluidsgolven worden opgevangen, daarna werden frequentie en amplitude geanalyseerd, en omgekeerd weer afgespeeld, waardoor 99 procent van de decibels gedempt werd. Als deze apparaten verbeterd en geminiaturiseerd werden, dan kunnen stofzuigers geruisloos worden en hoeft niemand meer het akelige geluid van een tandartsboor te horen.

Aan boord van de Asia Starkwam een van de Noord-Koreaanse spionnen die de Syriërs moest bewaken weer bij bewustzijn. Hij verspilde kostbare seconden door bij zijn maat te kijken. Die had een enorme buil op de plek waar hij geraakt was met de kolf van het pistool. De man zou voorlopig niet wakker worden. De bewaker wist wat hij moest doen. Hij rende weg, schreeuwend zo hard hij kon. Even later was hij op het hoofddek en rende door de gang achter de brug tot hij bij de kapiteinshut was. Zonder kloppen gooide hij de deur open. Generaal Kim was aan de telefoon.

'En wat doe je dan, mijn lieve kleine lotus?' Kim sprong overeind toen de deur van de hut krakend tegen de wand sloeg. 'Wat heeft dit te betekenen?' bulderde hij.

'Generaal,' hijgde de bewaker. 'Die Syriërs… Ze hebben ons neergeslagen. Ik zag ze niet meer in het ruim. Ik denk dat ze proberen te ontsnappen…'

'Ontsnappen? Wat bedoel je?' Kim had de vraag amper gesteld, of hij wist het antwoord al. Hij verbrak de verbinding met zijn maitresse en trommelde op de haak om de operator in de telefooncentrale te waarschuwen. 'Kom op, verdomme!' vloekte hij en wendde zich naar de bewaker. 'Dus het waren geen Syriërs, maar Amerikaanse saboteurs. Zoek in het ruim naar een bom!'

Eindelijk klonk een stem in de telefoonhoorn. Kim wist dat de Amerikanen zouden boeten voor hun verraad, als hij een waarschuwing kon doorgeven. Ook al zou hij zelf sterven. 'Dit is generaal Kim, aan boord van de Asia Star…'