Текст книги "Het goud van Kamtsjatka"

Автор книги: Clive Cussler

Соавторы: Jack Du Brul
сообщить о нарушении

Текущая страница: 4 (всего у книги 5 страниц)

En het klonk behoorlijk indrukwekkend.' Hij werd weer ernstig. 'Hoor eens, Juan, wat wij doen is belangrijk. En ik wil me niet schuldig voelen omdat we er rijk van worden. Winst maken is geen schande, een mislukking is dat wel.

En wat Dick Truitt betreft, aan hem hoef je niet te twijfelen. Dick heeft heel veel voor de Corporatie gedaan, met bloed en zweet. Hij was er vanaf het begin bij, en hij geloofde er even sterk in als jij en ik. Maar hij had de grens bereikt. Hij had er genoeg van. Dick verdween niet vanwege het geld, maar hij luisterde naar dat stemmetje in zijn hoofd, zoals we allemaal hebben. Dat stemmetje zei dat het voorbij was. Maar het zou mij niet verbazen als Dick de strijd nog niet opgegeven heeft en zijn geld in een beveiligingsbedrijf steekt of in een spionageteam. Ik wil wedden dat…'

Max maakte zijn zin niet af. Hij zag de twinkeling in Cabrillo's ogen en de scheve glimlach om zijn lippen. Zoals altijd was Juan Cabrillo hem een stap voor. Juan had Max op de proef gesteld, om te peilen hoe die over het vertrek van Truitt dacht. Cabrillo had geen moment aan zichzelf of aan zijn missie getwijfeld, maar dit was een cruciale periode voor de Corporatie en Juan moest zeker weten dat Hanley nog voor honderd procent achter hun doelen stond. Juan had de val perfect opgesteld met zijn onzekere houding, en Max was er blindelings in gelopen.

'Jij bent een sluwe vos,' zei Max met een schor lachje.

Op dat moment klonk een sissend geluid bij de waterlijn van de Oregon.Ze bogen zich over de reling. Speciale tanks aan de romp vulden zich met zeewater om de aftandse vrachtvaarder dieper te laten zakken zodat het leek of het schip geladen was. Juan keek naar het kielzog en zag een kleine koerswijziging. Het lange witte schuimspoor op de verlaten zee week iets af naar het oosten.

'Murphy en Stone hebben kennelijk de plek gevonden waar wij als lokaas moeten zijn,' zei Max nonchalant en hij keek op zijn oude zakhorloge dat met een ketting aan zijn overall was bevestigd.

Cabrillo dacht aan de indrukwekkende hoeveelheid wapens die aan boord van de Oregonverstopt was en aan de mannen en vrouwen die getraind waren om die te gebruiken. 'De jacht is geopend, vriend. We zoeken de prooi.'

Een dag later bereikte de Oregonde plek die Mark Murphy en Eric Stone hadden berekend om de piraten te lokken. Hiro Katsui ging akkoord met de voorwaarden die Cabrillo had gesteld: 'Boeven moet je met boeven vangen. Goede jacht,' antwoordde hij. En hij had alle informatie die over de recente aanvallen bekend was doorgegeven. Murphy en Stone hadden die feiten bestudeerd en ze vonden overeenkomsten in de aanvallen die eerst niet opgemerkt waren. Ze gebruikten weersomstandigheden, maanstanden, de omvang van de schepen, lading– brieven, aantallen opvarenden en tientallen andere factoren om een plek in de Japanse Zee te vinden waar de kans het grootst was dat de Oregondoor de piraten werd aangevallen.

Er werden valse gegevens over het schip en de lading opgesteld en in computerbestanden ingevoerd, voor het geval de piraten daar naar een nieuwe buit zochten. Zogenaamd vervoerde de Oregoneen gemengde lading van hout en elektronica van Pusan naar Nigata, in Japan. Maar het echte lokaas was de aanwezigheid van een passagier, een excentrieke Amerikaanse auteur, schrijvend aan boord van de vrachtschepen waarmee hij over de wereldzeeën reisde.

Richard Hildebrand was een werkelijk bestaand persoon, en zijn voorliefde voor schrijven op zee was vaak gemeld in de media. Hij werkte aan een nieuwe bestseller, aan boord van een supertanker, onderweg van Rotterdam naar de Perzische Golf. Maar dat was een detail dat de piraten vermoedelijk niet zouden controleren. Dankzij de royalty's voor zijn boeken en de filmrechten was Hildebrand een van de rijkste auteurs ter wereld en rijp om gekidnapt te worden. Hoewel de zeerovers dat nog niet eerder hadden gedaan, geloofden Murphy, Stone en Juan dat het een logische volgende stap was in hun criminele activiteiten.

Voor het geval de piraten het niet aandurfden losgeld te vragen voor een gijzelaar, hadden Murphy en Stone ook opgegeven dat er 57 bemanningsleden op de monsterrol stonden, een groot aantal in de moderne scheepvaart. Daarmee werd de Oregoneen aantrekkelijk doel voor de piraten, omdat er dus een flink bedrag aan contanten in de kluis aan boord moest liggen.

Het palet met rode, paarse en roze schakeringen bij zonsondergang werd nog indrukwekkender door de vulkanische as die in de atmosfeer werd geblazen door een vuurspuwende berg verder naar het noorden op het schiereiland Kamtsjatka. Een bloedrode maan weerspiegelde op de kalme zee, en de sterren leken niet meer dan speldenprikken van licht. De bemanning was op zijn post. Julia Huxley en haar mensen zaten in de ziekenboeg, klaar om verwondingen variërend van een splinter tot meervoudige schotwonden te behandelen. De kanonnen waren gereed in de verborgen posten. Zoals de Duitse K-boten tijdens de Eerste Wereldoorlog konden platen in de zijwanden van de Oregonneergelaten worden, zodat de loop van het 120mm-ge– schut zichtbaar werd. De vuurleiding en het bereik werden bestuurd met dezelfde instrumenten als in de M-1A1-tanks. Er waren ook drie 20mm-radargestuurde meerloops Gatling-snelvuurkanonnen aan boord. Elk wapen kon drieduizend patronen per minuut afvuren. Hoewel de Gatling vooral ontworpen is als een wapensysteem tegen geleide wapens, kunnen er ook vliegtuigen mee neergehaald worden, en een salvo op de waterlijn van een niet gepantserd schip zou de romp zodanig doorzeven dat het getroffen vaartuig meteen zonk.

De Oregonwas ook bewapend met verborgen machinegeweren, voorzien van infraroodvizier. Schutters bedienden die via beeldschermen in de commandoruimte. Een van de voorste dek– luiken kon weggeblazen worden om vier Exocet-raketten te lanceren. Onder een ander dekluik stonden twee Russische raketten gereed. Langston Overholt had de weg vrijgemaakt bij de CIA om Amerikaans wapentuig te leveren aan de Corporatie, maar raketten waren toch te veel gevraagd. Daarom was

Juan gedwongen die elders te bemachtigen. Overholt had ook zijn veto uitgesproken over het gebruik van Mark-48 ADCAP-torpedo's. Geen enkel ander land gebruikte dat type, dus zou het spoor al spoedig naar de Verenigde Staten leiden. De torpedo's in de voorste lanceerbuizen waren aangeschaft met harde valuta via dezelfde corrupte Russische generaal die ook de kruisraketten had geleverd en de gebruikscertificaten voor de Franse Exocets.

Het was bijna middernacht toen Juan het commandocentrum binnenstapte. Hij zag zijn mensen in de gloed van de gedempte rode verlichting en de computerschermen.

Mark Murphy en Eric Stone zaten achter de computers aan de voorkant van de ruimte. Stone was van de marine naar de Corporatie overgestapt, maar Murphy had nooit actief bij defensie gediend. De jeugdige bolleboos had al een academische titel behaald toen hij twintig was en hij had gewerkt bij een bedrijf dat wapensystemen ontwikkelde, voordat hij bij de Corporatie kwam. Juan had eerst zijn twijfels, want hij vreesde dat Murphy niet de juiste houding had om als huursoldaat te werken. Of beter gezegd, Juan was bang dat Murphy een psychopaat was die kon genieten van moorden. Maar na een reeks tests en onderzoeken bleek dat Murphy een uitstekende militair kon zijn, als de mensen in zijn omgeving maar op hetzelfde niveau opereerden. Omdat Juan alleen de besten en slimsten rekruteerde paste Murphy perfect in het team, hoewel niemand zijn passie voor punkrock en skateboarden deelde.

Achter de monitors zaten Hali Kasim, die de communicatieapparatuur controleerde, en Linda Ross, die naar het radarscherm en de sonar keek. Langs de achterwand van het commandocentrum stonden de computers die het geschut aan dek bestuurden. Daar waren ook de coördinatoren voor brandbestrijding en schadebeheersing. De rest van de bemanning had zijn positie ingenomen, sommigen waren als brandweerman gekleed, anderen hadden een taak bij de aanvoer van voldoende munitie. Eddie Seng had de tactische leiding over de troepen aan dek, en hij moest verhinderen dat iemand aan boord probeerde te komen. Juan hoorde Max via de intercom praten met Eric in de machinekamer. Eric meldde dat het hele voortstuwingssysteem gereed was.

Iedereen was naar zijn gevechtspositie gegaan, nadat Linda had aangekondigd dat een ander schip op dertig mijl afstand van de Oregonplotseling van koers was veranderd en recht op hen afvoer. In de wereld van maritieme operaties is precisie het sleutelwoord. Een afwijking van twee graden kon een zeereis honderden mijlen langer, en daardoor veel duurder maken. De marifoon bleef zwijgen, dus er was geen noodgeval, en dat maakte duidelijk dat het andere schip iets van plan was. En omdat de bemanning van de Oregongewaarschuwd was, wisten allen wat hun te wachten stond.

Cabrillo was op zijn commandopost in het midden van de ruimte en hij overzag de hypermoderne apparatuur rond hem. Hij geloofde zelf dat hij bij het ontwerp van dit commandocentrum onbewust geïnspireerd was door het decor van Star Trek, compleet met de grote platte monitor boven de hoofden van Stone en Murphy. Maar het waren niet de wapens, de sensors of de computers die van de Oregoneen geduchte tegenstander maakten. Het waren de mensen in deze ruimte en elders op het schip. Dat was de grootste verdienste van Juan: niet het staal en de apparaten, maar het bijeenbrengen van de beste bemanning die hij zich kon wensen.

'Situatierapport!' riep hij, zich naar de monitors dichtbij zijn in het midden geplaatste stoel wendend. Murphy noemde die stoel de Kirk Seat.

'Contact op 07 graden, naderend met twintig knopen. Afstand 21 mijl.' Linda Ross antwoordde zonder op te kijken van het scherm. Evenals de anderen droeg ze een zwarte gevechtsoverall, met een SIG Sauer-pistool aan de gordel om haar middel.

'Weet je meer van die boot?'

'Ongeveer vijfentwintig meter lang, en een enkele schroef. Snelheid was vier knopen, alsof ze een sleepnet trok, voordat de koers naar ons werd verlegd. Zo te horen is het een vissersboot zoals die piraten gebruiken.''Heb je al iets op de radio, Hali?''Nee, geen signaal, chef. Ik hoor alleen het gewone geklets van een paar vrachtboten, maar die zijn een eind verder weg.'

Juan telefoneerde naar de hangar van de Oregon.'Cabrillo hier. Ik wil dat de piloot zich gereedmaakt, en dat de Robinson binnen vijf minuten klaarstaat om op te stijgen.' Daarna sprak Cabrillo via de algemene scheepsintercom. 'Hier spreekt de chef. We hebben een doelwit, en dat komt dichterbij. Het lijkt serieus. Het is niet waarschijnlijk dat de mannen aan boord hoog in de voedselketen staan, dus hebben we gevangenen nodig, geen lijken, als we de kop van die organisatie willen afhakken. Neem geen, ik herhaal, neem geen onnodige risico's. Maar als je moet kiezen tussen gevangennemen of uitschakelen, probeer de tegenstanders dan levend te grijpen. Veel succes allemaal.'

Zijn blik dwaalde weer door de commandoruimte. Op de gezichten was geen grimmige berusting en evenmin gespannen verwachting te lezen. De volgende zet moesten de piraten doen, en de bemanning wachtte daar koel en beheerst op.

'Vaart minderen tot acht knopen. We moeten een lokaas zijn dat ze niet kunnen negeren. Maar hou de ballastpompen gereed, voor het geval we snel lichter moeten worden om te vluchten.'

'Begrepen.'

'Afstand?'

'Tien mijl,' antwoordde Linda kortaf. Opeens kreeg haar stem een vreemde klank. 'Wat krijgen we nou…?'

'Wat is er?'

'Verdomme! Sonarcontact, recht onder onze kiel. Diepte vijfentwintig meter.' Ze keek op van haar monitor. 'Ze hebben een onderzeeboot.'

Hoofdstuk 5

De mensen in het commandocentrum kregen geen tijd Linda's woorden te laten bezinken. Mark Murphy riep achter zijn monitor: 'Raket gelanceerd vanaf die trawler. Nog zevenenveertig seconden voor inslag! Gatlings zijn paraat!'

De tactische situatie was in enkele seconden totaal veranderd. Cabrillo had maar weinig tijd om daar op te reageren. Hij vertrouwde meer op zijn intuïtie dan op de moderne apparatuur om zich een beeld te vormen en de tegenaanval in te zetten. 'Wacht met vuren, tot ik een teken geef. Conn, pomp de tanks leeg en maak je gereed voor topsnelheid. Wepps, maak alles klaar om terug te schieten en dieptebommen af te werpen. Sonar, wat doet die duikboot?'

'Die ligt stil. Geen voortstuwing, en ook geen aanwijzing dat er gevuurd wordt.'

'Hoelang voor de inslag?'

'Nog eenendertig seconden.'

Cabrillo wachtte. Hij voelde dat de Oregonanders deinde, omdat de ballasttanks leeggepompt werden. Op vol vermogen konden de magnetohydrodynamische motoren het schip elke seconde een paar scheepslengtes voortstuwen. Zelfs als zijn plan niet werkte zou het vrachtschip toch op een andere plek zijn dan de aanstormende raket verwachtte.

'Sonar?'

'Ontsnappende lucht… maar die sub zinkt niet dieper.'

Cabrillo begreep meteen dat de onderzeeboot geen directe bedreiging vormde. Hij wilde de naderende raket zo dicht mogelijk bij de Oregonopblazen, zodat de piraten zouden denken dat ze een voltreffer hadden geplaatst. 'Oké, Wepps, als die raket op tien seconden afstand is, haal je hem uit de lucht met de Gatling. Conn, vul de ballasttanks weer, maar hou je hand aan de gashendels.'

Mark Murphy, ook gekleed in een donkere gevechtsoverall, met daaronder een zwart T-shirt met de tekst 'Never Mind the Bollocks We Are the Sex Pistols' schakelde over naar externe camerabeelden op zijn monitor. In de duisternis was een lichtende stralenkrans te zien, die heel laag boven de golven naar de Oregonraasde. De snelheid was enorm: minstens duizend mijl per uur. De raket was iets schuin gelanceerd, zodat het projectiel de achtersteven van de Oregonzou raken. De piraten wilden de stuurinrichting en voortstuwing van de Oregononklaar maken, zodat het schip op dezelfde plek bleef liggen. Geen slecht plan, als ze het schip wilden plunderen en een opvarende kidnappen.

Nog elf seconden, en Mark verschoof de veiligheidspal van het Gatling-kanon. Het was alsof het wapen uit eigen beweging al in actie wilde komen, als een politiehond die aan de lijn rukt. Het elektronische brein, gekoppeld aan een radarsysteem, lokaliseerde de naderende raket in een microseconde, berekende de juiste baan, de windrichting, luchtvochtigheid en nog wel honderd andere factoren.

De pantserplaat die het kanon beschermde was automatisch neergeklapt zodra de hoofdradar de lancering van de raket had opgemerkt. Het automatische geschut verstelde de schiethoek iets, terwijl elektromotoren de zes roterende kanonslopen ronddraaiden. Zodra de computer en de radar het eens waren dat ze het doelwit in het vizier hadden, werden de dertig centimeter lange 20mm-patronen met een tempo van drieduizend stuks per minuut afgevuurd.

De Gatling maakte een geluid als van een cirkelzaag, toen het eerste salvo gedurende vijf seconden werd gelost. Veertig meter voor de Oregonknalde de raket tegen een muur van afgevuurde patronen. De explosie veroorzaakte een regen van vuur boven de zee, zodat de zijkant van de Oregonwerd verlicht alsof daar een miniatuurzonsopgang was. Brokstukken van de raket vlogen in het rond en verdwenen in de golven, en kleinere fragmenten regenden tegen de scheepsromp.

'Conn, alles stoppen! Koers 97. Hali, wacht een paar seconden, en zend dan een SOS-bericht uit op de noodfrequenties, maar gebruik weinig zendvermogen, zodat alleen onze vrienden die oproep horen.' Cabrillo telefoneerde naar de machinekamer. 'Max, maak een klein rookgordijn, zodat ze denken dat we geraakt zijn.'

'Ze zullen geloven dat ze ons geraakt hebben en dat het schip onbestuurbaar is,' zei Eric Stone vol bewondering. 'Jij lokt die boeven mooi in de val.'

'Dat is inderdaad de bedoeling,' beaamde Juan. 'Sonar, nog nieuws van die onderzeeboot?'

'Nee. Die sub is een mijl achter ons. Ik hoor geen machine of andere geluiden. Alleen ontsnappende lucht.'

'Weet je de afmetingen?'

'Ja, die zijn vreemd. Het ding is meer dan veertig meter lang en tien meter breed. Dat is nogal plomp, vergeleken bij normale onderzeeboten.'

Juan dacht even na. 'Zou het een Noord-Koreaanse onderzeeboot zijn die ons hierheen gevolgd is?'

'De computer kon geen signalement vinden, maar het is niet waarschijnlijk. Wij zijn vierhonderd mijl verwijderd van Korea, en ik krijg de indruk dat deze onderzeeboot hier al een tijdje is. Ze hadden ons nooit kunnen bijhouden.'

Cabrillo twijfelde niet aan Linda's veronderstelling. 'Oké, hou dat ding in de gaten. Eerst aandacht voor die piratentrawler. We zullen dit later wel onderzoeken.' Aan de andere kant van de commandoruimte riep Hali Kasim heel overtuigend een SOS-bericht in de microfoon.

'Motorschip Oregon, dit is trawler Kra IV.Wat is er aan de hand?' De stem uit de marifoon klonk blikkerig en zwak, alsof de piraat zijn zender met weinig vermogen gebruikte. Niemand kon het accent van de stem plaatsen.

'Kra IV,hier de Oregon.Er was een explosie bij onze achtersteven. We zijn stuurloos.'

'Oregon, hier Kra.Wij varen op zes mijl afstand met volle snelheid naar jullie.'

'Dat zal best,' mompelde Hali binnensmonds, voordat hij de zendknop weer indrukte. 'Allah zij geprezen dat jullie hier zijn. We laten een gangway neer aan stuurboord. Neem alsjeblieft zoveel mogelijk brandblussers mee.'

'Begrepen. Uit.'

Juan veranderde de frequentie naar de walkietalkies die Seng en zijn team bij zich droegen. 'Eddie, hoor je mij?'

'Ja, we horen je allemaal.' Eddie wachtte met vijf mannen in een gang van het verlaten dekhuis. De strijders droegen een kevlar kogelwerend vest over hun zwarte overalls, en allemaal waren ze uitgerust met de modernste nachtkijkers. Elke man was bewapend met een MP-5 machinegeweer voorzien van een geluiddemper en een SIG Sauer automatisch pistool. De patronen waren in de wapenkamer gevuld met een kleine hoeveelheid kruit: krachtig genoeg om een tegenstander uit te schakelen, maar met minder doordringend vermogen, om de kans op slachtoffers door eigen vuur te verkleinen. Dat gevaar was groot in de verwarring aan boord. Aan de vesten bungelden granaten en voldoende reservemagazijnen voor een tien minuten durend vuurgevecht.

Alleen Eddie Seng was in burgerkleding, maar onder een groot windjack droeg hij over elkaar ook twee kogelwerende vesten. Hij zou vooraan staan, en het eerst geconfronteerd worden met de piraten als die de ladder langs de scheepsromp beklommen. Eddies taak was heel gevaarlijk. Hij moest zoveel mogelijk piraten aan boord lokken, die dan door zijn mannen, de meesten waren ex-mariniers, uitgeschakeld moesten worden. Zelf droeg Eddie een pistool in een holster onder zijn jas. De kogelwerende vesten moesten hem een paar seconden respijt geven als de aanvallers al schietend aan boord klauterden.

'Wat weten we?' vroeg Seng.

'Die trawler noemt zich Kra IVen komt langszij aan stuurboord, om te helpen blussen,' antwoordde Cabrillo. 'Als ik hen was zou ik met minstens negen man aan boord komen. Twee man voor de brug, twee naar de machinekamer, en nog vier anderen die overal ingezet kunnen worden en een leider.'

'Wij hebben gemeld dat de Oregonvijftig opvarenden heeft,' wierp Eddie tegen. 'Dus ze komen met minstens twaalf kerels.'

'Dat is waar. Heb jij genoeg manschappen?'

'Ja, als een machinegeweer aan dek het kanonnenvoer uitschakelt, dan kunnen wij ons concentreren op het gevangennemen van de officieren.'

'Klinkt goed,' vond Cabrillo. 'Meld je als je ze ziet.' Het team zag op camerabeelden hoe de trawler naderde. De nachtzichtcamera was boven in een dekkraan gemonteerd. De Kra IVvoldeed aan het signalement dat enkele overlevenden van eerdere piratenaanvallen hadden gegeven. Het schip was vijfentwintig meter lang en tamelijk breed, met een stompe boeg en een open achterdek. Daarboven was een grote portaalkraan, en achter het dekhuis was een enkele zeecontainer vastgesjord. De beelden van de nachtzichtcamera waren niet scherp, maar het was duidelijk dat de trawler er haveloos uitzag. De werktuigen aan dek waren even versleten als op de Oregonen Juan begreep dat de piraten dezelfde list gebruikten als de Corporatie om tegenstanders niet te alarmeren.

'Het doelwit is op acht meter afstand aan stuurboord,' meldde Eddie via de radio. 'Ik zie een stuk of tien kerels aan dek. De meesten gekleed in korte broeken of jeans. Enkelen dragen oliegoed. Zo te zien dragen ze gereedschap, maar ik wil wedden dat het wapens zijn.'

'Begrepen.' Cabrillo gaf opdracht aan Max in de machinekamer om het rookgordijn te stoppen. Nu de Oregonamper vooruit voer dreven er dikke rookwolken over het dek en dat maakte het moeilijk voor Seng en de mannen die op afstand het geschut bedienden de vijand te onderscheiden.

Eddie zag dat een van de 'vissers' een megafoon naar zijn mond bracht om de Oregonte praaien. Hij deed een stap naar voren uit de schaduw en ging boven aan de scheepstrap staan. Een zweetdruppel rolde langs zijn ribbenkast. 'Wat zijn we blij jullie te zien!' riep hij met de juiste ondertoon van opluchting en angst. 'We hebben de brand wel onder controle, maar we weten niet hoe groot de schade is.'

'We willen jullie graag helpen,' antwoordde de piraat. Eddie kon de spottende ondertoon horen, ondanks het zware accent.

Toen de twee schepen langszij kwamen maakten dekmatrozen de Kra IVvast bij de trap en twee piraten klauterden omhoog. Als er geschoten werd, dan zou dat nu gebeuren. Eddie verstrakte, hij trok zijn pistool uit de holster maar hield het wapen uit het zicht.

In de volgende seconden gebeurden verschillende dingen. Zoeklichten op de trawler flitsten aan, zodat de zijkant van de Oregonin schel wit licht baadde. Daardoor werden de nachtkijkers overbelicht. De voorste piraat was bijna op het dek en hij richtte zijn automatische pistool op Eddies borst, om twee patronen kort na elkaar af te vuren. De man wenkte de anderen, die meteen de ladder bestormden. Er werd dreigend geschreeuwd en uit het dekhuis van de Krakwamen nog een tiental mannen naar buiten. Eddie leek wel door een voorhamer op zijn borst geraakt. Hij wankelde achteruit, zijn lichaam als verdoofd. Hij hoorde meer dan dat hij voelde hoe zijn wapen uit zijn verlamde vingers viel.

Vier piraten waren aan dek, toen Eddie en zijn mannen reageerden. Twee tegenstanders werden neergemaaid met het eerste salvo geweervuur uit de onzichtbare posities, maar vijf andere aanvallers namen hun plaats al in. Omdat de piraten tegenstand ondervonden raakte de enterende groep door het dolle heen. Ze klauterden aan boord, als plunderaars die maar al te graag willen vechten. Een paar tellen later waren er wel vijf aanvallers voor elke man van de Corporatie. Rode stralen van de laservizieren sneden door de rook, terwijl het vuurgevecht steeds heviger werd.

Zodra de monitors in de commandoruimte wit verbleekten door het felle licht van de zoeklichten begreep Cabrillo wat de tactiek van de piraten was. Dat werd shock and awegenoemd tijdens de tweede Golfoorlog: probeer de vijand zoveel mogelijk in verwarring te brengen tijdens de eerste minuten van een gevecht. De ongetrainde bemanning van een vrachtschip zou zo verlamd worden door de felle lichten, het geschreeuw en het aantal aanvallers dat hun schip bestormde, dat ze niet eens in staat waren een SOS-bericht uit te zenden.

En hoewel deze tactiek bedoeld was om een ongewapende bemanning te overweldigen, het effect deed de voorsprong van de Corporatie ook teniet. De nachtzichtkijkers waren nutteloos, en er was nog te veel rook boven het dek om gewone kijkers te gebruiken. Het infraroodsysteem kon geen onderscheid maken tussen vriend en vijand, en dus konden de kanonniers op afstand hun geschut voorlopig niet gebruiken.

Cabrillo kwam snel overeind uit zijn stoel, hij griste een nachtkijker en een machinepistool uit het rek aan de wand. Hij was al in de lift voordat iemand had opgemerkt dat hij in beweging kwam.

'Hou die lift beneden vast, als ik op de brug ben,' riep hij terwijl de cabine snel vijf verdiepingen naar boven steeg.

Zelfs hoog boven het dek was het geluid van het vuurgevecht oorverdovend. De ex-mariniers verzetten zich nog hevig, maar dat was een kwestie van tijd. Cabrillo draafde naar de zijbrug, en keek naar beneden. Minstens twintig piraten hadden defensieve posities ingenomen op het voordek. Ze vuurden onophoudelijk met hun wapens. Juan zag een schim langzaam wegkruipen van de ladder. Juan richtte zijn wapen en zijn vinger spande al om de trekker, toen hij opeens het zeiljack van Eddie herkende. Snel keek hij weer naar de piraten en zag een man opduiken achter een lier, om zijn AK-47 op Seng te richten.

Cabrillo zwaaide met zijn wapen en vuurde een kogel af op het gezicht van de zeerover. Een tweede raakte hij met twee kogels in de borst. Meteen dook hij achter de borstwering, omdat patronen zoemend als boze horzels langs hem vlogen. Vonken spatten rond toen de patronen tegen het staal sloegen. Cabrillo verschoof de pal van zijn MP-5 naar automatisch, hield het wapen over de reling en sproeide met vijftien patronen een lang salvo over het dek. Omdat er secondenlang niet gevuurd werd door de tegenstanders kwam hij snel overeind, verschoof de pal van het wapen weer en richtte op de zoeklichten aan boord van de trawler.

Zijn hart bonsde als bezeten, en daardoor misten de eerste twee schoten doel. Hij haalde diep adem, blies kalm uit en vuurde nog twee keer. De twee lampen explodeerden in een regen van scherven, en het werd weer donker. Bijna onmiddellijk daarna hoorde hij het staccato blaffen van de verborgen 30mm-kanonnen en de patroonhulzen vielen rinkelend op het dek. De kanonniers op afstand waren weer actief.

Cabrillo had een reservemagazijn patronen en hij verwisselde dat snel. Daarna zette hij de bril van de nachtkijker op en ging aan het werk. In het naargeestig groene beeld van de nachtkijker leken de lichtflitsen uit de loop op vuurvliegjes en de mannen aan dek op lichtgevende geesten. Cabrillo wilde de beschermengel van Eddie Seng zijn.

Eddie had nog geen dekking gevonden, en aan zijn trage bewegingen zag Cabrillo dat hij geraakt was. Maar hij zag geen bloedspoor, dus Eddies leven was waarschijnlijk gered door de kogelwerende vesten. Juan was ook wel eens getroffen door een patroon op zijn kogelvrije vest en hij wist uit ervaring dat het uren kon duren voordat Eddie weer gewoon kon ademen. Na enkele spannende momenten bereikte Eddie een luik in de bovenbouw, en hij werd door een paar handen in veiligheid getrokken.

Door de slierten kruitdamp, dicht als Engelse mist, ontwaarde Cabrillo zijn tegenstanders en telkens vuurde hij efficiënt en beheerst. Zolang de bemanning nog niet aan de winnende hand was kon hij geen moeite doen om tegenstanders gevangen te nemen.

Bloed liep in trage stroompjes over het dek, en er lagen steeds meer lijken. Het vuren van de mariniers was afgenomen tot af en toe een kort salvo. Cabrillo zag twee piraten hun dekking verlaten en naar voren stormen, in de richting van de dekkraan. Een man haalde iets uit de rugzak die zijn maat droeg. Juan zag het gevaarlijke explosief en hij maaide de twee mannen neer, voordat die de granaat op scherp hadden. Een andere kerel rende naar het dekhuis. Cabrillo legde aan, maar op dat moment werd de rennende gestalte al met een salvo uit de machinegeweren bijna doormidden gekliefd.

Dat scheen de weerstand van de horde piraten te breken. Een tiental overlevenden vluchtte naar de gangway, en op dat moment begon de zware dieselmotor van de Krate brullen. De piraten werden beschoten met een kogelregen van uit het dekhuis. Omdat Eddies mannen zich even rustig hielden dachten de piraten kennelijk dat ze vrije aftocht hadden. Twee kerels vielen op het dek, en de lijken gleden weg in hun eigen bloed.

De Krabegon weg te varen. Cabrillo vuurde salvo's af naar het dek van de trawler, maar daar was geen doelwit. De trossen waarmee de vissersboot aan de gangway was afgemeerd waren niet losgegooid, en daarom werd het ding langzaam losgetrokken van de bevestigingspunten. Twee piraten waren juist halverwege toen de Krain beweging kwam. De gangway strekte zich, als een brug tussen de twee schepen, tot de touwen bezweken onder de trekkracht van de Kra.De 900 kilo zware scheepstrap tordeerde en brak los van de Oregon,zodat de twee piraten in zee tuimelden en ze werden vermorzeld door het neerstortende gevaarte toen ze weer aan de oppervlakte kwamen.

De Kraveranderde iets van koers, zodat de kloof tussen beide schepen kleiner werd en de piraten aan boord van de Oregoneen kans hadden over te springen. Eric Stone was bij de stuurstand in de commandoruimte en hij begreep wat de bedoeling was. Meteen stuurde hij de Oregonverder naar bakboord en hij gaf ook even gas, juist op het moment dat de piraten sprongen. Een van hen stortte op de grote lier van de Kra.Cabrillo hoorde krakende botten en de gevallen man rolde naar het achterdek. Een tweede piraat sloeg tegen de romp van de Kra, om even later onder de golven de verdwijnen. De overige zes belandden in de smalle opening tussen beide schepen.

Juan wist niet of de roerganger van de vissersboot niet zag wat er gebeurde, of dat het hem niets kon schelen. De boot bleef naar de Oregonvaren. Eric Stone liet de boegschroef draaien, in een poging de Kraopzij te duwen, maar de straalbuis was een eind voor de boeg van de trawler, dus de krachtige stuwstroom had geen effect.

De beide scheepsrompen raakten elkaar met een schrapend en knarsend metalig geluid, zodat de mannen die daartussen in het water spartelden werden vermalen tot een roze brei van vlees en botten, die wegspoelde toen de schepen weer weg van elkaar bewogen.

Juan pakte een walkietalkie uit een la in het stuurhuis. 'Wepps? Hier Cabrillo. Zodra je ze in het vizier heb knal je een gat op de waterlijn. Dat weten die schurken dat ze niet wegkomen.'

'Begrepen,' antwoordde Mark Murphy.

De afstand tussen beide schepen werd groter en Cabrillo zag dat een dekknecht aan boord van de Kraeen kabel bevestigde van de portaalkraan aan de lijnen waarmee de zeecontainer achter het dekhuis was vastgesjord. Cabrillo vuurde enkele patronen uit zijn H K, maar een bewegend doelwit raken vanaf een onstabiel platform is bijna onmogelijk. De man keek niet op van zijn werk, terwijl de kogels vlak naast hem afketsten. Een onzichtbare machinist bediende de dekkraan. Omdat het A-vormige portaal over de achtersteven van de trawler hing werd de zeecontainer over de Kragesleept, zodat diepe krassen in de houten dekplanken werden getrokken. De onderkant stuikte tegen een bolder, maar de lier van de kraan bleef draaien. De zeecontainer kantelde opzij met een hol galmende dreun. Toen het gevaarte eindelijk onder de kraan was, werd het opgehesen en zwenkte heen en weer boven de achtersteven. De kraanmachinist liet de rem los en de container plonsde in zee. Even dobberde het metalen gevaarte op de golven, maar toen begon het te zinken.