Текст книги "Аз Iф (СИ)"

Автор книги: Влада Гуринович

сообщить о нарушении

Текущая страница: 3 (всего у книги 3 страниц)

Кал╕ мяне затрымал╕ на трасе, я бы╝ амаль у непрытомнасц╕. Не мог нават гаварыць. Спачатку мяне адвезл╕ ╝ пастарунак, але пратрымал╕ там нядо╝га. Бачна было, што я не ╕х кл╕ент. Кал╕ мяне адратавал╕ ╝ бальн╕чцы, першае, што я спыта╝, было: дзе Кн╕га? Ц╕ знайшл╕ яны Кн╕гу?

Кн╕га зн╕кла. Затое мел╕ся два трупы ╝ хац╕не – адз╕н з прастрэленай галавой, друг╕ таксама з кулявым╕ раненням╕, несумяшчальным╕ з жыццём. Экспертыза выяв╕ла, што яны памерл╕ ╝ розны час. Дан╕к – ад стрэлу ва ╝пор. Канечне, гэта было не самагубства. Яго рот бы╝ заб╕ты балотнай тванню, гэтая ж твань была ╝ яго лёгк╕х. Гэта значыць, што Дан╕к яшчэ дыха╝, кал╕ мы к╕нул╕ яго ╝ багну. А потым, насёрба╝шыся балотнай жыжк╕, ён нейк╕м чынам выбра╝ся з дрыгвы ╕ дайшо╝ да нашай хац╕ны. ╤ ствол не забы╝ся прыхап╕ць. Гэта было цалкам невытлумачальна. Чалавек з вадкасцю ╝ лёгк╕х ╕ дз╕ркай у галаве не пав╕нен нават жыць, не тое што цягацца па дарогах ╕ страляць, як ка╝бой... З Я╝генам усё было прасцей. Ён валя╝ся каля сцяны, увесь зрашэчаны кулям╕. У яго разрадз╕л╕ по╝ную абойму. Стралял╕ з таго ж п╕сталета, з якога бы╝ заб╕ты Дан╕к. Ствол аказа╝ся 'левым', не зарэг╕страваным. ╤ на ╕м был╕ адб╕тк╕ ма╕х пальца╝. Тольк╕ ма╕х.

***

Кал╕ ╝жо ён нарэшце сыдзе, гэты м╕л╕цыянт? Абрыд дашчэнту. Пра што яшчэ ён хоча даведацца? Я сказа╝ яму ╝сё, мне няма чаго дадаць... Падпалко╝н╕к ма╝чыць. Глядз╕ць на мяне ледзь не з жалем. Потым працягвае руку ╕ амаль па-сябро╝ску ляпае мяне па плячы.

– Ладна, Уладзь. Ты не хвалюйся, н╕чога табе не зробяць. З юродз╕вага што возьмеш?

– Я не заб╕ва╝, – кажу я. – Вы мне не верыце?

Ён усм╕хаецца.

– Веру, чаго ж не верыць. Гэты не ты. Гэта Мышыны Кароль, як╕ сядз╕ць у цябе на плячы ╕ нашэптвае ╝сяк╕я гадасц╕. Так, Уладзь?

Я не адказваю. Ён задуменна глядз╕ць на мяне, пац╕раючы падбароддзе кончыкам╕ пальца╝. Потым прысаджваецца на край майго ложка.

– Ведаеш, ёсць у мяне адна верс╕я... Уладзь, табе не прыходз╕ла ╝ галаву, што ╝ вашай хе╝ры бы╝ нехта пяты?

– Пяты? – тупа перапытваю я.

– Л╕чыць умееш? Ну давай разам. Трое адмарозка╝ у хаце – гэта раз. То бок, тры. Ваш Жалезны Дрывасек в гушчары – чатыры. ╤ пяты. Наз╕ральн╕к. Той, хто жада╝ завалодаць манускрыптам. Нейк╕ сектант, або экстрасэнс, аба фанатык, чорт ╕х там разбярэ. Гэты Пяты хава╝ся ╝ лесе ц╕ на балоце. Сачы╝ за вам╕, чака╝. А потым ён да╝ п╕сталет Веляско╝скаму ╕ загада╝ яму прыкончыць вашага л╕дара.

– Я╝гена? Як╕ ён к чорту л╕дар. Ён ╕ як п╕сьменн╕к бы╝ лайно , – гавару я.

Падпалко╝н╕к прапускае мае словы м╕ма вушэй.

– Потым пам╕ж Я╝генам ╕ Веляско╝ск╕м адбываецца сутычка. Я╝ген выхопл╕вае ствол у Веляско╝скага ╕ страляе яму ╝ твар. Гэта не тое, на што разл╕чва╝ Пяты. Ён вырашае ╝мяшацца. У тую ж ноч Пяты прыходз╕ць ╕ заб╕вае Я╝гена. Прычым роб╕ць гэта так, каб падстав╕ць цябе. Потым ён заб╕рае манускрыпт ╕ сыходз╕ць. Як табе такая верс╕я?

Я ма╝чу, разважаючы. Потым гавару павольна:

– Кал╕ там сапра╝ды бы╝ Пяты... Навошта яму падста╝ляць мяне ц╕ Дан╕ка? Х╕ба не мог ён проста прыйсц╕ ╕...

– Значыць, не мог, – перапыняе мяне падпалко╝н╕к. – Магчыма, гэта вельм╕ вядомы чалавек. Медыйная асоба. Магчыма, мы штодня бачым яго па тэлев╕зары. Ясная рэч, ён не хаце╝ 'свяц╕цца'.

Падпалко╝н╕к падн╕маецца на ног╕, зб╕раючыся сыходз╕ць.

– Уладзь, ты не хвалюйся. Кал╕ гэты Пяты ╕снуе, я яго знайду. Гэта ╝ ма╕х жа ╕нтарэсах. За так╕я справы зорачк╕ на пагоны сам╕ сыплюцца.

Усм╕хну╝шыся, ён роб╕ць крок да дзвярэй.

– Пачакайце... – гавару я.

– Ну, што яшчэ?

– Геля...яе знайшл╕?

Ён круц╕ць галавой.

– Не. ╤ мал╕ся, каб не знайшл╕.

Падпалко╝н╕к сыходз╕ць. Я зно╝ застаюся адз╕н, але гэта ненадо╝га. Не╝забаве прыйдзе медсястра ╕ прынясе таблетк╕. Яны л╕таральна выносяць мне мазг╕, але так нават лепш. Усё, чаго я хачу цяпер – гэта зак╕нуцца таблеткам╕ ╕ адруб╕цца. Але я ведаю, што ноччу я прачнуся, ╕ зно╝ будуць трашчаць цыкады. У ╕х спевах я пачую голас Дан╕ка. Я чую яго штоночы. Ён спрабуе мне штосьц╕ сказаць, але я не разумею. Потым Дан╕к зама╝кае, ╕ я пачынаю чуць яшчэ адз╕н голас. ╤ншы. ╤ран╕чны ╕ злосны. Яго я за╝сёды разумею. Ён па╝тарае тольк╕ два словы, зно╝ ╕ зно╝. За╝сёды адно ╕ тое ж: 'Аз ╕ф... аз ╕ф... аз ╕ф...'

–

* Адвольны пераклад верша Кларка Эштана См╕та 'After Armageddon'