Текст книги "Сьцяна (на белорусском языке)"

Автор книги: Сократ Янович

сообщить о нарушении

Текущая страница: 7 (всего у книги 11 страниц)

Ат, хулiган ён, што дарабляе сабе iдэалёгiю.

Напэўна, ён i з глузду зьехаў!

Калi-б Сумленевiч быў сур'ёзным, дык ня важыўся-б на такое.

Малады, то й дурны.

21

У калiдоры чакаў Сьцяпана незнаёмец, якi назваў сябе сваяком i паведамiў, што памерла цётка. Гэта было ня тое, што нечаканым яму. Прыдуманым! I Сьцяпан, усьмiхнуўшыся, сказаў:

– Што-ж, памерла дык памерла... Усё чую я пра сьмерць.

– Пахаваюць яе ў пятнiцу каля дзесятай гадзiны. У Каралёўшчыне. Можна даехаць туды ранiшнiм аўтобусам.

– Памерла, значыць, сястра маёй нябожчыцы мацi?

– Ну.

"Ня ўсё, што банальнае, зьяўляецца непрыдатным", – успомнiлася Сьцяпану недзе пачутае iм. Ён слухаў незнаёмца, падтакваў яму – на яго шчацэ патрэскалася немалая бародаўка з воласам.

Гэты чалавек папрасiў Сьцяпана пазванiць па тэлефоне нейкаму сваяку ў ваяводзкай камэндантуры мiлiцыi.

– Добра, я пазваню, але гаварыць зь iм будзеце вы...

У сакратарыяце Сумленевiч пакiнуў пiсьмовую просьбу аб два вольныя ад працы днi.

Выезд на пахаваньне даў Сьцяпану супакаеньне.

Царква ў Каралёўшчыне, вельмi даўняя, стаiць ля гасьцiнца ў колiшнi двор. Пад высокiм лесам. За рэчкаю, калi йсьцi да яе далiнаю. Зьлева ад шашы, ад пахiлых вербаў.

Ужо стаяла пад ёю зграя легкавых машынаў – паняў, паноў i панятаў. Выпендрыўшыся, хадзiлi яны туды й назад – от, мужыкi каля фурманак на Сенным рынку. Каля свайго.

Цела нябожчыцы везьлi з хутара, цi то зь вёскi, i Сьцяпан, каб ня нудзiцца, не глядзець на гэтых нiбы жалобнiкаў, не паддавацца iх агляду, забрыў на ўзьлесьсе, сьцежкай каля сухога долу, дзе, мусiць, капалi пясок на дарогу. З засмужанага неба крапаў нясьмелы дожджык i падымалася духотная iмгла. За маладняком цямнелi ялiны й прасьвечвалася паляна. З-за павароту выйшла пажылая жанчына. Яна зьдзiвiла яго тым, што яму, чужому, сказала "Добры дзень". Спатыкнуўся ён аб мурашнiк; незвычайныя мурашкi залазiлi яму аж на кульшы. Недалёка стукаталi дзятлы й пужаў Сьцяпана шолах у малiньнiку, заваленым сухападам. Гадоў пяць назад, успомнiлася яму, у гэтай ваколiцы паляўнiчыя падпiльнавалi рыся. Тут, магчыма, ёсьць i зьмеi?!

Калi Сьцяпан вярнуўся пад царкву – ад машыны, памаляванай у сiнi колер, наблiзiўся да яго нi то хлопец, нi то мужчына.

– Добры дзень пану. Сьцяпан адказаў.

– Вы, пане, на пахаваньне?

– На пахаваньне, – адказаў Сьцяпан.

– Курыце? – той працягнуў яму пачак амэрыканскiх цыгарэтаў.

– З прыемнасьцю. Дзякую вам.

Араматызаваныя, даўкiя...

– Няма, пане, пагоды.

– Так, – Сьцяпан прыгледзеўся да пашчэрбленых зубоў размоўцы. – Старыя памiраюць або ўвосень, або ўвесну.

– Цётка магла-б, пане, пачакаць да восенi, – пажартаваў уласьнiк сiняй машыны. – Надта-ж мноства многае работы цяпер назьбiралася ў мяне.

– Не ўдалася вам цётка...

Юнацкi мужчына раскланяўся са Сьцяпанам:

– Прабачце мне, пане.

– Калi ласка.

На масток у нiзку сунуўся абоз: на пярэдняй фурманцы – труна. Вiдавошча быццам вяртаньне з паляваньня на некалi бачанай карцiне...

Жанчыны перад люстэркамi ля кузаваў легкавых машынаў папраўлялi сабе прычоскi; мацяркi клiкалi дзяцей. Шматлiкая радня!

– Вязуць, – нехта голасна сказаў. – Зюнiк, адвядзi далей нашу машыну, каб конь ня ўгрэў па ёй капытам...

Запрацавалi маторы. Узьняўся вэрхал, тратуарны.

– Мужчыны, – прасiў, па-беларуску, дзядок. – Мужчыны, трэба вынесьцi з царквы харугвы. Ну, адну – я. Хто яшчэ?

Адгукнуўся на гэта васпаваты дзядзька ў гумовых ботах. Сьвятар – зь пеўчымi бабулямi – ужо зыходзiў да вулiцы; малады, прыкметна зьнясьмелены старамоднай сваёй прафэсiяй, разгублена тузаў свой залётны вусiк (без барады). Так i гаварыў, здаецца, так i гаварыў ён: людкове, а нашто мне гэта? Расьпяўшы парасоны, жалобнiкi бязладна рушылi за iм, насустрач сярмяжнаму картэжу. Можна сказаць – са злосьцю, хутка, хутчэй адбыць чамусьцi не забытае, як бы забабоннае, але прадпiсанае... Зь бязьлiтаснымi яны каркамi. Наперадзе засьпявалi: "Са сьвятымi супакой..." – старэчыя галасы абрывалiся.

Дайшлi – да першай пары коней, угадаваных, вычасаных, запрэжаных неяк па-вясельнаму; над iмi ўзвышаўся румяны твар (без шапкi). Ля якогасьцi, пакiнутага, млына.

Вазьнiца, вяла разглядаючыся па натоўпе, прасiў дапамогi ўнесьцi труну ў царкву.

З наступнага воза зьлез брудны чалавечак i, быццам шукаючы ўпушчаных лейцаў, затрымаўся каля вазьнiцы; з пугаю.

Дзядзька ў гумовых ботах, паставiўшы харугву пад лiпаю, брыдка вылаяўся й крыкнуў:

– Бавантур! Хадзi! Паможаш! – ён пачакаў, пакуль той зварухнецца. – Гэта сваякi? – кiнуў ён праклён урачыстаму зборышчу. – Паны, я... iх маць! – i, як змардаваны дрывасек, што прымерваецца да таго, каб падняць таўшчэрную калоду, дзядзька скамандаваў: – Бавантур! Падчэпiш труну ад галавы, – на яго словы аблезлы дзяцюк ухапiўся за вугал скрынi. – А вы, двух, бярэцеся, во, там, яшчэ пакiраваў ён старым i вазьнiцай.

Нiхто не абурыўся на тое.

Малебен заняў больш, чым паўгадзiны. "Чаго я тут – нi шкадуючы, нi варагуючы – стаю сярод чужых? – Сьцяпан скiнуў пальчаткi. – Труп цёткi – гэта апошнi напамiнак таго, што за маiмi плячыма ёсьць папярэднiкi. Маць – о як-жа смуткую я па ёй! – маўчала пра радню, стойваючы панурую гiсторыю? Ня выраклася яна свайго сялянскага радаслоўя. Дык у чым-жа прычына яе заўзятага забываньня на сваякоў? А Люба – хто яна мне? Не прыехала... Жыве? Гаспадарскiя жонкi нягожа старэюць, чырванаскурыя..."

Нябожчыца спачывала з блаславёным спакоем – выцягнутая, чысьценькая, апранутая ахайна, але ў паношанае. Рукi яе, скрыжаваныя на грудзях, сухiя й вузлаватыя. Гаротнiцкiя! Дзесьцi блiзка жыла яна й працавала. Нiхто, таксама, не заплакаў па ёй, калi прыбiвалi цьвiкамi века...

"Зусiм не падобная яна да маёй мацi", – Сьцяпан, цалуючы настылую руку нябожчыцы, раптам адчуў, як пацяклi яму сьлёзы, неспадзяваныя; ня змог паўстрымацца i ад нежаданага iм стогну скаргi. Не адхiнаючыся, ён выхапiў з кiшэнi насоўку й выцерся ёю. Аглухлы ад жалю, здумеўшыся гэтым, ён адыйшоў за iкону нябеснай жанчыны, каб сабрацца там з духам. "Што са мною, – мармытаў да сябе Сьцяпан. – Што гэта такое робiцца са мною? У мяне расхiстаныя нэрвы! Трачу я розум з-за халернага старшынi! Ох, людзi, людзi... Цi я гэтак-жа галасiў i па мацi? Ну, не, ну, добра... Цiха, ша, ша-а".

– Вы! – за Сьцяпанам стаяў незнаёмец. – Патрэбны чацьвёрты... Могiлкi тут-жа, у канцы вулачкi. Во, там, – паказаў ён у паднебнае акно.

– Так, так... – усьмiхнуўся да яго Сьцяпан. – Я ўжо... Ну, iдзем.

Пахавальнае шэсьце валаклося цыганскай бандаю. Ехалi машыны, i пра iх найбольш у тлуме гаварылi.

– Чый ён будзе? – голасна запытаў ззаду бабскi голас.

I Сьцяпан ведаў, што гэта гавораць пра яго; мацней абхапiў ён плечы незнаёмца, якi соп пад цяжарам труны. Кант дошкi балюча муляў у ключыцу.

Над самюткай галавою сьпяваў жаваранак, расслабляючы сардэчнасьцю.

– Чый? Мо' гэта яе байструк...

– Мела яна другога?

– Хiба мала бандытаў хадзiла тады па вёсках? Прыйдзе такi ў хату, з карабiнам, i давай яму, чаго толькi захоча...

– Гэ-гэ-гэ... I саланiны ўпрыдатак, – азваўся сiплы мужчына.

– О, нарабавалi яны ў людзей, а цяпер мураванкi сабе ў Беластоку ставяць, – загаварыла тая-ж баба. Нiзкая! Кумпястая! З кучмастай прычоскай!

– Цiха! Яшчэ хто пачуе...

...Калi, урэшце, насыпаную магiлу выраўнялi рыдлёўкамi й нехта з раднi спрашаў усiх на пачастунак – Сьцяпан павярнуў у ельнiк, зь якога выбраўся ён у поле, дзе стаяла ў забыцьцi хацiнка пад таполяй.

Дадому трапiў ён пад абед.

22

Каля бiблiятэчкi iрдзела пячаткай павестка з камiсарыяту мiлiцыi.

– Мыйся й хадзi есьцi, – сказала Сьцяпану Кiра. "Зноў будзе пекла!" – ён старанлiва вымываў бруд памiж пальцамi; на яго нагавiцах бялела колькi плямак жывiцы.

– Кiра! У нас ёсць бэнзiн? Мне трэба пачысьцiць...

– А я думала, што – спалiць?

– Спалiць? – Сьцяпан не адразу сьцямiў. – Ага... Слухай, Кiра, ты мая жонка цi не мая?

– Твая. Таму ты павiнен схадзiць да старшынi й папрасiць у яго прабачэньня.

– Гэта ты дадумалася да таго цi твой татка?

– Я таксама.

– Значыць, цесьць першы падумаў пра гэтае. I, мабыць, дасьць ён грошай на рамонт той старшынёвай ламаччавiны?

– Такi зяць – каштуе! Ягонае папраўляньне сьвету...

– На сродкi цесьця?

– Налiвай сабе есьцi. Капуста – у сiнiм гаршку, а бульбу падагрэеш. Кампот – у рондлiку, – Кiра густоўна завязала шалiк на шыi, апранулася. – Я пайшла.

– Да Анi, цi як яе зваць...

– Так, да Анi.

– Тады – шчасьлiвай табе дарогi!

– Дзякую.

– А дзе мацi?

– Ня ведаю.

– Чао!

Допыт у камiсарыяце вызначылi Сьцяпану на пасьлязаўтра. У дзесяць.

"Маюць у мiлiцыi час, – ён, усё-ж, прыпалiў сабе бульбу. – Iм гэта што: яны-ж у фабрыцы злачынстваў. А я – iх заказчык, дарэчы, дробны. Але рытм работы й там, вiдаць, абавязвае. Сумленевiча ўжо занесьлi ў графiк, на адпрацоўкi. Гатовенькi выраб зь яго накiруюць у суд, у гэты склад пакараньняў... А што будзе, калi ў камiсарыяце возьмуць ды забракуюць мяне? Не, яны не адкiнуць майго! Мая, Сумленевiча, у гэтым галава: за ўдарам удар..." – гарачая капуста апякла яму вусны.

Прагледзеў Сьцяпан – каторы раз! – справаздачу камiсii. Вось дакумант, якi спатрэбiцца яму! На жаль, мала аднаго подпiсу пад iм, Сумленевiча. Што й казаць: яго здурыў той член камiсii. Сьцяпан змарнаваў аказiю – трэба было тады зьбегаць у кiёск i купiць яму даўгапiс, не адступiцца ад Вiцi, не адкладваць важную фармальнасьць. Памылка!

Ня ўсё страчанае?

Сьцяпан, паабедаўшы, наведаўся ў кватэру iншага члена камiсii; яго дачка, дзяўчынка, адказала яму, што мацi пайшла ў краму, а бацькi, ад учора, няма дома. Запрапанавала яна Сьцяпану пасядзець, выпiць гарбаты... Расьсьмешаны яе кемнасьцю, ён падзякаваў ёй i хацеў даць малой падарунак (нiчога, аднак, адпаведнага ня вышукаў у сваiх кiшэнях).

Адрасу трэцяга члена камiсii Сьцяпан ня ведаў.

"Пасьля суду я звольнюся з працы ў каапэратыве, – вырашыў Сьцяпан. Стануць, вядома, упрошваць мяне; пане Сумленевiч i пане Сумленевiч! Я, скажу iм, зноўку прыдатны вам? А дзе вы былi, калi мне было цяжка, га? Калi пахла турмою? Не спадзяваўся я па вас такой палахлiвасьцi; ня цiхiх спачуваньняў, але публiчнай падтрымкi... А вы што зрабiлi? Чакалi, хто – каго? Эт, нiчога з такiмi, як вы, нельга дабiцца, не жывеце вы, а ўсё рыхтуецеся жыць! На гэтым прамарнуеце свае гады, задумайцеся вы над тым, што я гавару вам, i пабойцеся кожны самога сябе! Усё больш людзей, усё менш людзкасьцi..."

Мучыла яго смага, пульсавала ў скронях кроў i балелi яму валасы, усё роўна што пасьля п'янкi. Сьцяпан убачыў кiёск зь пiвам, замкнёны. Каля яго, быццам спарахнелы вулей, трывала пустая бочка. Дзецi гулялi там у схованкi. Спынiўся перад пiўнушкай пажылы чыгуначнiк, на ровары, пастаяў, раскiрачыўшыся, пачухаўся пад шапкай i разьлезла паехаў далей, нясьпешна абмiнаючы каўдобiны.

У бары "Пад селядцом" прадавалi мiнэральную ваду "Крынка".

Сьцяпан папрасiў дзьве бутэлькi мiнэралкi. Бармэнка курыла й, адначасова, накладвала ў мiсачкi гатаваную па-брэтонску фасолю, якой закусвалi падпiтыя тыпы ў камбiнэзонах; пра штосьцi спрачалiся яны памiж сабою. Двух зь iх счапiлася бiцца; перакулiлi крэсла з жалезных прутоў, пакацiлiся на падлогу. Iх сябры, пасьмяяўшыся, узялiся разбараняць – ня ў жарты палiлася кроў. Убег з вулiцы мiлiцыянт i, вытузнуўшы, быццам сьмешную шаблю, гумовую палку, гакнуў ёю па выпучаным азадку якраз таго з буяноў, якi, аблiты юшкаю з носа, харкацеў, прыцiснуты да зямлi здаравейшым. – Халерны Пiндаль штодзень так, сказала бармэнка й зiрнула на Сумленевiча, як на таго навiчка, якому наiўна захацелася мець сабе жонку. Сьцяпан расплацiўся.

Круцiла яму ў калене. (Нядобра ступiў ён нагою, калi ўносiлi труну на могiлкi; у пухкую нару крата, i цэлы ўспацеў ад страху, каб не павалiцца...)

Сеў Сьцяпан на змуршэлы падмурак, парослы зельлем, i асьцярожна нацiраў балючае месца. Вывiх не адразу адлягае, трэба мачыць у гарачай вадзе й расьцягваць вузлы... "Шкада, што па хаце, у якой я нарадзiўся й рос, не засталося й сьледу. Заначаваў-бы я ў ёй, памыў-бы падлогу, дзьверы. Жылося-б мне па-свойму..."

Чым больш раздумваў Сьцяпан над тым, як паводзiць сябе ў мiлiцыi, тым выразьней адчуваў у сабе ўсю несур'ёзнасьць створанага iм становiшча. Справа ня ў веры ў справядлiвасьць задуманага, бо яна ў iм заставалася непахiснутай, але ў сродках ажыцьцяўленьня намеранага. Дакладней кажучы, у iх недастатковасьцi, каб не сказаць, у дробязнасьцi ўчыненага ў параўнаньнi з жаданым зьдзяйсьненьнем. Вымовы, якiх наслухаўся ён ад Кiры й ад цесьця, прыводзiлi яго да дапушчэньня, што сапраўды рызыкуе асьмяшэньнем сваёй асобы! Давёўшы сябе да крайняй раздражненасьцi, Сумленевiч зь неспакоем думаў ня столькi пра допыт, колькi пра ягоныя наступствы.

Быццам разумеючы думкi мужа, Кiра пакуль нiчым, зьвязаным са справай, не цiкавiлася. Мiж ёй i мацi дайшло, праўда, да сьцiшанай сваркi, значэньне якой усьвядомiў Сьцяпан пазьней. Пачаткова толькi здагадваўся ён, што дачка супыняе мацi ў яе сувязах з мужчынам, якiя абнеслаўляюць дом. Менавiта, заходзiў да цешчы нейкi прыяцель сям'i, не першай маладосьцi й несумненны ўдавец. Сьцяпана зьдзiўляла тое, як гэты чалавек можа не адчуваць уласнай няёмкасьцi. Ад госьця павейвала пахамi дарагiх адэкалёнаў, а яго сiвюткiя валасы, беззаганна падстрыжаныя, прыдавалi яму незаслужана шаноўнай павагi. Пiлi яны гарбату зь iм, як бы цярплiва чакаючы прыходу дадому гаспадара; Сьцяпан часамi адгаворваўся ад гэтага вечараваньня неадкладнымi заняткамi, тэрмiновымi заданьнямi на службе, незакончанай справаздачай або дакладам. Кiра сядзела зь iмi дзеля прыстойнасьцi. Расказвалi яны сабе анэкдоты, раскошна рагаталi, нават сьпявалi нешта расьцяглае, расейскае: "Оля любила реку..." Або, фальшыва iнтануючы адноўленую модай песьню "Очи чёрные..." (Аднойчы прынёс той пласьцiнку са сьпевамi Шаляпiна, даваенную, зьдзёртую.) Сталася ўжо хатнiм звычаем, што ў панядзелкi гэты прыяцель дому стукаўся ў дзверы пунктуальна а шостай. Яго вiтаньнi абрыдлi Сьцяпану. – Добры вечар панi. – Добры вечар пану. – Як прамiнуў вам дзень? – Дзякую, добра. – Сёньня нешта папсавалася пагода. Сапраўды, ад самай ранiцы дождж! – А якi пранiзьлiвы вецер! – Даўней вёсны былi цяплейшымi. – Зьмяняецца клiмат. – Распранайцеся, калi ласка. Будзем пiць гарбату з ромам. – Каханыя вы мае ўсе...

Цешча была хiтрай, але й спагадлiвай кабетай (дачка, усё-ж, удалася ў бацьку). Яна не пахваляла зяця. Аднак-жа, калi й спрабоўвала навязаць яму сваё, дык праводзiла гэта без сьвятой упэўненасьцi, якую наглядалася якраз у Кiры, яшчэ замаладой на тое, каб што-кольвек прадумаць дарэшты. З ваганьнем. Было-б, аднак, памылкай дапускаць, што старая ня мела сваiх меркаваньняў. Хутчэй за ўсё, яна не iмкнулася да iх, iснавала трохi па-расьлiннаму. Нiколi цешча – як памятае Сьцяпан – не папракаля цесьця ў яго вяртаньнях поначы, не дапытвала яго, дзе быў i што рабiў, не ачарняла бабскiмi падазрэньнамi, абвiнавачаньнямi: "Мела я лепшага ад цябе, але, дурная, не пайшла за яго й таму цяпер пакутую!" У начной кашулi, стоячы, старая тлумачыла яму, якое ежыва i ў чым яно (капуста – у сiнiм гаршку; бульба – у гаршчэчку, вынесеным для прахалоды ў сенцы; кампот – у рондлiку).

Цесьць аднойчы, даволi п'яны, учынiў ёй дзiкую авантуру; няголасна й настойлiва. Насiў ён тое ў сабе, вiдаць, здаўна. "Чаго ты плюскаеш на мяне вачыма, бы сына нарадзiўшы? Пакажы мне, дзе ён? Ня маеш яго, ага. А я гаварыў табе: трэба нам хлопца! Дачка добрая ўпрыдатак, як нiштаватае курвяня, але яна – што нам дасьць? Пабяжыць у сьвет, задраўшы хвост! Але ты – не й не, няхай падрасьце дачушка, зь пялёнак выйдзе, тады й разыкнем мы... Потым ты спрытна! – давай хварэць. О як-жа любiш ты нажываць сабе хваробы!.. Ну, згода, ты не магла: нi то высокi крывяны цiск паявiўся ў цябе, нi то ныркi пачалi рэзаць цябе, нi то сэрца табе паслабела... Усё перашкоды былi й перашкоды: як не дрыстачка, дык балячка! Жывот табе разросься, як торба, як гарбуз; хадзiла, бы блудная авечка: то ў плот, то ў вароты... А так, папраўдзе, дык не хацелася табе зноў паднатужыцца. Баялася ты болю, скажу, во, табе ў вочы! Вядомая справа: дзяцей радзiць – ня грошы лiчыць. Ды й гадочкi не аглядалiся на тое, калi гэта вяльможная панi мая надумаецца другое дзiця мець: пабеглi, паiмчалi яны, i столiькi па iх засталося, што пылу на дарозе. Ну, скажы, i як гэта з намi будзе далей? Цяпер ужо нiчога не павернеш назад... Ня верыла ты, што ў нас быў-бы сын. А быў-бы ён! У майго бацькi дочкi сыпалiся, але, дзякаваць Богу, i сыны таксама. I ў дзеда... Ты, аднак-жа, не была-б сабою, калi-б не зашанавалася, каб, крый Божа ад нячыстай сiлы, не ахвацiцца, не пабрыдчэць, ня выклiкаць радасьцi ў суседак сваёй распоўзлай фiгурай i ня страцiць чароўнага позiрку на сябе ў мужчынаў. А з сынам – не бяда, купiм... Гатовага, не? Абы толькi дочанька не знаравiлася на публiчную дзеўку..."

Ён не сьцiхаў.

Яна выслухала ягоныя жалi. Цесьць стамiўся гэтым, лёг i нечувана захроп.

Яе паводзiны дасьведчанай жанчыны Сьцяпан дацанiў нядаўна. З блiжэй не названымi заўвагамi. "Цi яе Кiра здольная кахаць мяне, наогул мужчыну? Страх мець зь ёю дзiця! – неспакоiўся Сьцяпан. – Выйшла яна за мяне, магчыма, зь дзяўчынскай патрэбы жыць пры кiмсьцi... Гэта не вельмi й рэдкi стымул быць замужняй; па грамадзкай iнэртнасьцi. Ёсьць у жанчыны этапы захапленьня мужчынам. Цалкам iншымi запатрабаваньнямi выклiканае яно ў маладосьцi, у пэрыяд непаўнацэннасьцi, жаданьня стацца самастойнай. Сьпелы-ж узрост высоўвае на першы план матэрыяльную значнасьць прэтэндэнта на мужа, iнiцыяваньне iм дабрабыту, што эмацыянальны бок жыцьця зводзiць да аздобы. Шлюбныя здрады маюць адпачынкавы характар. Жонка, якая перайшла жыць да каханка, не зьяўляецца курвай". Сьцяпан не лiчыў за лепшае забывацца на непазьбежны допыт у мiлiцыi. Прымушала яго да гэтага заганная асаблiвасьць ягонага характару, няўмельства перастраўляць iм, перамешваць, галоўнае з надзённым, дачасным. (Калi верыць пагалоскам, дык старшыня, як правiла, выпрацоўваў сабе варыянты рэагаваньня, не дапускаў ён да самацёку – жартавалi ў каапэратыве – нават у гутарцы з прыбiральнiцай; зласьлiўцы дадавалi да таго, што й крывiўся ён на нарадах таксама згодна з дакладным сцэнарыем.)

23

У камiсарыяце сяржант прывiтаў Сумленевiча з рухавай заклапочанасьцю.

– Сядайце, калi ласка. Я зараз, – i ён пазванiў кудысьцi. – Гэта я. Няхай зойдзе ён да мяне заўтра а адзiнаццатай. Так. – Тады зьвярнуўся да Сьцяпана: Пакажэце, калi ласка, свой пашпарт.

Сумленевiч падаў яму дакумант.

Мiлiцыянт дастаў з бакавой шуфляды пiсьмовага стала прасторны фармуляр i прыняўся запаўняць яго.

Папярэдзiў ён Сьцяпана аб судовай адказнасьцi за несапраўдныя паказаньнi падчас допыту.

– У тым, што я вам скажу, можаце не сумнявацца, – адказаў яму на тое Сьцяпан.

Сяржант штосьцi дапiсаў у фармуляры й загаварыў:

– Усё, што вы скажаце тут, можа быць скарыстанае супроць вас.

– Я не баюся таго.

Сяржант не зрэагаваў на гэта.

– Дзякую, – пашпарт аддаваў ён Сьцяпану двума пальцамi, па-курэцку. Супроць вас ёсць падазрэньне, грамадзянiн Сумленевiч, што вы падпалiлi легкавую машыну старшынi... – сяржант вымавiў поўную назву каапэратыву, марку машыны, яе рэгiстрацыйны нумар, дзень i гадзiну здарэньня. – Што вы, грамадзянiн, хочаце сказаць у сувязi з тым? Калi ласка, – даўгапiс трымаў ён напагатове.

– Я вас, пане сяржант, не разумею. Пра якое гэта падазрэньне ў дачыненьнi да мяне вы гаворыце? Я-ж сам, як памятаеце, прыйшоў да вас i ўсё расказаў вам, прасiў...

– Так, – перабiў яго мiлiцыянт. – Атрымана намi скарга на вас, вытлумачыў ён. – Калi ласка, адказвайце на пастаўленае вам пытаньне.

– Зрэшты, мне ўсё роўна. Добра, – Сьцяпан выняў з кiшэнi пачак папяросаў. – Дазвольце закурыць...

– Курэце.

– Дзякую, – i запрапанаваў мiлiцыянту папяросу: – Курыце?

– Дзякую вам. Я прызвычаiўся да "спортаў", – ён пашукаў запалкаў.

Закурылi.

– Было гэта так... – Сумленевiч апавядаў сяржанту здарэньне з падрабязнасьцямi. – Я ведаў, што дапускаюся глупства, але мус было нешта счаўпсьцi звалаце, сукiнсыну!..

– Грамадзянiн Сумленевiч! Вы забываецеся! Нiкога нельга беспадстаўна абражаць. Разумееце?

– Вы баронiце старшыню?

– Калi хочаце ведаць – я шаную вас. У супрацiўным выпадку ў мяне была-б iншая гаворка з вамi.

Сяржант прагледзеў запiсанае ў пратаколе.

– Пагаворым мы пра матывы?

– Пагаворым. Калi ласка, грамадзянiн Сумленевiч.

– Дзякую вам, пане сяржант. Агульна кажучы, старшыня зьяўляецца прыкладным узорам гангстэрскага спосабу кiраваньня ўстановай. Падбiрае ён сабе супрацоўнiкаў бязвольных, але таленавiтых, сьлепа адданых яму. Наравiстых старшыня або запалохвае, або ўсяляк захаборвае, або, звычайна, пры нагодзе выкiдае iх з працы. Не ганьбуе ён i даносчыкамi, ясная справа, ды правакатарамi...

– Канкрэтней, грамадзянiн.

– Гавару я, хiба, няясна?

– Вы, дарагi пане, задумалi чытаць мне тут даклад? – зьнецярплiвiўся мiлiцыянт. – Я пытаю вас, здаецца, выразна: якiя ёсьць прычыны гэтага вашага ўчынку? Ну, чаму вы падпалiлi машыну?..

– Менавiта, таму!

– Дакладней?

– Цi вас, пане сяржант, задаволiць тое, калi я скажу вам, што гэты падпал зьявiўся маiм актам пратэсту супроць становiшча, створанага ў каапэратыве старшынёй?

– Вы, грамадзянiн, зноў сваё! – ён закурыў наступную папяросу. – Высокае слова – пратэст. Дзеля яго iснуюць прыстойныя магчымасьцi дзеяньня, напрыклад, пэрыядычныя нарады, сходы прафсаюзнай арганiзацыi, камiсii i гэтак далей. Нязгода з чымсьцi зусiм не абазначае, выбачайце мне за слова, хулiганства!

– Паўтараю: я не знайшоў iншага спосабу на тое, каб зьвярнуць увагу грамадзкай думкi – на пачынаньнi старшынi!

– Перастаньце вы дурыць мне галаву вялiкай палiтыкай у паспалiтым злачынстве! Пакiньце выкручвацца, захавайце вы годнасьць, пане Сумленевiч. Час, каб мы ўжо разумелi адзiн аднаго.

– Во-во, сьвятыя словы!

– Ну!

– Мы ўсё сабе сказалi.

Сяржант пабялеў ад гневу.

– Вы адмаўляецеся даць паказаньнi?

– Наадварот: я дамагаўся даць iх вам, – Сьцяпан выцер лоб. – Цi я пярэчу ў тым, што мой падпал легкавой машыны, прыватнай уласнасьцi, фактычна зьяўляецца лiхадзействам?

– Што вас, грамадзянiн, штурхнула на такi крок?

Сумленевiч расьсьмяяўся.

– Мая жонка здрадзiла мне зь iм, старшынёй. Мала таго – я пазайздросьцiў яму дарагога набытку ў выглядзе прыгожай легкавой машыны.

Сяржант ажыўлена запiсваў...

– Мне нельга ратаваць сябе, – дадаў Сьцяпан, усур'ёз.

– Любоўная зайздрасьць, як прычына злачынства, часткова абязьвiнiць вас, пане Сумленевiч, – заявiў яму сяржант i ўвесь палагаднеў. – Беспатрэбна абдурвалi вы мяне. Я ня ваш вораг. За столькi гадоў работы, ня хвалячыся, адчуваю я скураю, хто сядзiць перада мною. Ведаеце, гэта вопыт. У нашай прафэсii iнтуiцыя адыгрывае надзвычайную ролю. Я не хацеў з вамi бавiцца ў падыходы, пытаў адкрыта, як шчыры шчырага.

"Адыходжу я, як дзень. Будзь ты добры людзям. Усе яны – бедныя", паўголасам прамовiў Сьцяпан.

– Што?

– Дробязь, пане сяржант. Гэта словы мацi... жаночыя.

– Ага...

– Вы, пане сяржант, залiшне наракаеце на мяне. Давайце, падпiшу вам пратакол.

– Нельга нiкога прымушаць выявiць сваю вiну шляхам самаабвiнавачаньня. Яе трэба, звычайна, даказаць, – павучаў ён Сьцяпана. – Гэта прынцып, дзякуючы якому магчыма аб'ектыўна сьцьвярджаць факты.

– Не было маiм намерам затойваць вiну.

– А вы, скажэце, не падумалi аб тым, што, зьнiшчаючы сябе, зьнiшчаеце й справу, у iмя якой, калi верыць вам, iнсцэнiзавалi гэтае вiдовiшча? Акампраметоўваецеся, пане Сумленевiч, – ён давяраў Сьцяпану ў вадным: – Калi магу вам раiць, дык тое, каб вы паклапацiлiся прадставiць доказы жончынай здрады. Мы, як мiлiцыя, гэтым не займаемся – замнога было-б работы... Ну, падпiсвайце вы сваю аферу, – сяржант падсунуў Сьцяпану пратакол, складзены дбайным почыркам. – Ах, пане Сумленевiч, пане Сумленевiч...

Сьцяпан дакладна ўчытваўся ў кожны радок пратаколу.

– Дасьце мне копiю яго?

– Вы ня ведаеце, што ў нас не бывае копiй?

– Будзеце дапытваць сьведкаў?

– Адкажу вам: будзем. Што яшчэ вы хочаце ведаць ад мяне?

– Цi магу я сустрэцца з капiтанам?

– Дзеля чаго вам гэта патрэбна?

– Дзеля дадатковых паказаньняў...

– Можаце зрабiць гэта ў мяне. Слухаю вас.

– Я, таксама, i па iншай справе хачу пабачыцца з капiтанам.

– Па якой?

– Даўняй, пане сяржант. Вас я буду хвалiць...

– Самi зьвяжэцеся вы з капiтанам. Па тэлефоне, – ён прадыктаваў Сьцяпану нумар. – Дамовiцеся, пагаворыце... Да пабачэньня, пане Сумленевiч.

– Яшчэ выклiчаце мяне?

– Калi спатрэбiцца...

– Да пабачэньня.

Клямка вылазiла зь дзьвярэй,i Сьцяпан павярнуўся да сяржанта, каб сказаць яму пра гэта. Але ён, ужо грабучыся ў папках, не глядзеў на Сьцяпана й, вiдаць, думаў пра штосьцi чарговае (у яго пачыналася лысiна, ад патылiцы). Адтапыраныя вушы прасьвечвала яму сонца, быццам натлушчаную паперу. Камарынай хмурынкай вiраваў пыл, ад сярэдзiны пакоя ў куты, за жалезную шафу й недагледжаны фiкус, пакiрачаны, як змарожанае дрэва.

У няветраным калiдоры сьмярдзела мышамi.

У дзяжурнага камэндатуры даведаўся Сьцяпан, што капiтан зьявiцца каля першай гадзiны.

– Вас выклiкалi?

– Не.

Сьцяпан выйшаў на вулiцу (наблiжалася дванаццатая). "Пабуду на сьвежым паветры, – пастанавiў ён, кiруючыся ў сквэрык. – Падрыхтуюся да размовы. Абавязкова! Мне нельга давярацца яснасьцi думкi... Даволi iншага разуменьня яе, каб – заблудзiць, трапiць у блытанiну. Значыць, – Сьцяпану пацела над левым вухам, – перш за ўсё я давяду яму да ведама..."

Капiтан затрымаўся ў горадзе.

Сьцяпан, апынуўшыся ў сквэрыку, сам зьдзiвiўся тым, чаму гэта толькi цяпер скемiў ён, што яму няма з чым iсьцi да капiтана?! "Вызвалiўся я ад лёгiкi сну? Прачнуўся – са стану перавагi жаданьня над разважлiвасьцю?.."

На клюмбах цьвiлi кветкi. Iх матыльковыя колеры казачна адрозьнiвалiся на фоне густой зеленi аздобнага тут кустоўя. Гэтую выспу жывой прыгажосьцi прыкра расьцiнала асфальтаваная сьцежка, на якой сохлi растаптаныя чарвякi, быццам дробненькае сухападзьдзе. Сьцяпан сеў на кульгавую лаву паркавага фасону, у цяньку. Адсюль убачыў ён, як да ўваходу ў будынак камэндатуры сьпяшаўся капiтан, з сумкай, бы забiты работай бухгальтар. "I я хацеў да яго йсьцi, займаць яму час гутаркай пра старшыню, якi, з сыфiлiсам, увосень ляжаў у шпiталi? – думаў Сьцяпан. – Тлумачыць: дапусьцiўся я крымiнальнага ўчынку знарочна, дзеля магчымасьцi аскандалiць праныру, якому ўсялякае ўдаецца, бадай, таму, што ягоная дзейнасьць адпавядае калектыву, бо ўсяго жменька, толькi жменька, працаўнiкоў каапэратыву заўважае ў паводзiнах старшынi цванага госьця. Ды, хiба, кiраўнiк установы павiнен быць даверлiвай разяваю? Якiм правам наважваюся я павучаць iншых? Таму, што яны паддаюцца ашуканскаму аўтарытэту? Леваму! – уявiўся яму самаздаволены старшыня. – Капiтан папрасiў-бы ў мяне прабачэньня за тое, што няма ў яго свабаднейшай хвiлiны, каб выслухаць... Гэта было-б далiкатнай адмовай, просьбай ня ўцягваць яго ў блазноту – Сьцяпан вышукоўваў вострае ў свой адрас, каб вывесьцi рацыi ў сваю абарону; схiляўся ён да таго, што суд адбудзецца, усё-такi, над iм. – Я не лiчу важным тое, што будуць гаварыць пра мяне. Людзi, так цi iнакш, стануць задумоўвацца, смакаваць мае матывацыi, браць на зуб аргуманты, сумнявацца. Сутнасьць роздумаў – у сумненьнях? – Ён устаў i прайшоўся. – У маiм характары адсутнiчаюць правадырскiя рысы. Вiдавочнае тое ад дзяцiнства. Я не спрабоўваю кiмсьцi кiраваць, у мяне няма iнстынкту панаваньня, гвалтоўнай барацьбы з асяродзьдзем за свой пункт гледжаньня. Гэта ў мяне ад бацькоў, ад мацi, ад яе сялянскай звычкi падпарадкоўвацца камусьцi, пагаджацца. Ах, зь якой асалодай перажываў-бы я, няхай сабе й грубiянскую, задаволенасьць мною шэфа! Знаходзiўся-б я ў пастаяннай гатоўлiвасьцi для кажнюткага яго загаду, калi-б мог мець тую ўпэўненасьць, што зьвязаўся з сумленным чалавекам. З гэткiм, якi не пасаромеўся-б сьлёзаў, каб аплакаць iмi свае памылкi. Не была-б мне страшнай з такiм чалавекам нават подласьць; хапала-б высакароднасьцi яго мэты. Хто ведае, цi не пакiнуў-бы я Кiру дзеля вышэйшай рацыi, хоць i не маёй... Я страшэнны! Я – народжаны янычар, казённая адзiнка. Мой бунт супроць кiраўнiцтва зьяўляецца вынiкам таго, што яно адкiнула, жаданыя мною яму, паслугi? Нясьпелы я? Не дарос да сытуацыi? Эт, прыстасоўваюся да вымогаў суду... – Сьцяпан сеў на кукiшкi перад кустом зь бела-ружовым квецьцем i зь дзiцячай сур'ёзнасьцю вывучаў формы пялёстак. – Высокi суд! Я ведаю й разумею тое, што дапусьцiўся дрэннага ўчынку, прычынiў шкоду прыватнай уласнасьцi грамадзянiна старшынi. Сам я прызнаўся ў тым перш, чымсьцi пакрыўджаны пасьпеў скласьцi скаргу супроць мяне. Чаму я так зрабiў? У чым сутнасьць таго, што зусiм сьвядома вырашыў я стаць перад судом? – Сьцяпан дайшоў да канца сьцежкi, да берагу вулiцы, па якой iмчалi машыны. – Адкажу я на тое коратка: мой абвiнаваўца мае на сваiм сумленьнi столькi благога, што маё пачуцьцё справядлiвасьцi патрабавала ад мяне хоць невялiкай адпомсты яму. Не, не па асабiстых меркаваньнях; iх у мяне не было. Дзейнiчаў я як абражаны член грамадзкасьцi, якую ганебна ўводзяць у зман i ад iмя якой праводзiцца глум над ёю-ж! Старшыня – давераны яму – каапэратыў пераўтварае ў спадчынны фальварак! Грамадзкую маёмасьць мае ён за нiшто. Купленыя каапэратывам – за мяжой машыны бескарысна iржавеюць у Бацiкаўскай базе або, у лепшым выпадку, бяруць iх сабе розныя безадказныя асобы, бы армейскае дабро, пакiнутае адступаючым бокам у нечуванай вайне; зладзеi раскрадаюць наш цымант, цэглу, абагравальнiкi, электрычную iнсталяцыю. Вывозяць яны тое масава, грузавiкамi i ўдзень! Камбiнатарства сталася ў нас маральнай нормай. Душыць мяне неспакой. Магчыма, галаслоўны я й забаўны маньяк? Сяржант пазяхаў, слухаючы маё паказаньне... Дзесьцi, мабыць, знаходзiцца цалкам вiдавочная памылка ў маёй задуме, можа, ня столькi памылка, колькi, звычайна, iдыятызм, варты ўсяго пашаны, бясьпечны асяродзьдзю сваёй просталiнейнасьцю. Гм, трэба мне мець на ўвазе тактыку, абарону. Кiру ўмешваць у гэтую справу нiяк нельга. Да чаго дайшло!.. Падпал мною легкавой машыны як дзеяньне ў стане афэкту, несумненна, паменшыла-б маю кару й, адначасова, не перакрэсьлiла-б значэньня сказанага наконт старшынi – падчас судовага разбору. Не перакрэсьлiла-б? Гэта-ж, усё-такi, былi-б апраўданьнi абвiнавачанага! Суд успрыняў-бы iх як праяву круцельства? Не пашкодзiць памятаць мне пра гэта. Самым надзейным варыянтам маiх судовых паказанняў застанецца, гм, аспэкт афэктацыi? Ну, але якiя падставы для таго? Старшыня намаўляў мяне шпiёнiць! Не, гэта ня тое... Што ты нi даказвай, усё акажацца ня тым. Забiўся я, халера, у сабачы кут! – Сьцяпан ступiў на тратуар. – Хоць бяры ты й прасi паратунку ў цесьця. – Ён, незнарок, сутыкнуўся з хлопцам, доўгавалосым; узаемна пакланiлiся яны сабе ў знак прабачэньня. – Студэнт, якi краў на навуку... Чуў я пра такога. Схапiў ён тры з паловай тысячы. Шчасьлiвы, ён забыўся запрасiць у рэстаран на чарку кагосьцi, каму павiнен быў быць удзячным за грошы. Выпала яму з памяцi? Потым угаворваў ён сябе, што лiшне клапацiўся: той, можа, ня пiў гарэлкi або не пажадаў-бы зьявiцца зь iм у публiчным месцы? Няпраўда! Студэнт пашкадаваў выдаткаў, мiжвольна пашкадаваў, безнамерана. Так, усё-ж апамятаўся й паслаў таму дабрадзею лiст зь перапросiнамi, якi й загубiў iх абодвух. Хтосьцi прачытаў яго, данёс куды трэба, нашумеў. Студэнт пракраўся. Чаму якраз студэнт? Чаму, скажам, ня лекар або ўраднiк? Паверыў я ў апавяданьне пра студэнта, як прадчуваньню памылкi? Як намёку на яе. У чым?.." – на выгляд несур'ёзная дылема хвалявала Сьцяпана.