Текст книги "Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне"

Автор книги: Рувим Фраерман

сообщить о нарушении

Текущая страница: 5 (всего у книги 7 страниц)

– Фралоў, дружок, – сказаў бацька, – пакажы-тка наш падарунак дзецям.

Дзецi самi зазiрнулi ў вядро, але ўбачылi там толькi снег.

– Што гэта? – спыталiся яны. – Тут снег i больш нiчога няма.

– А вось зараз, дзецi, – сказаў Фралоў.

I, запусцiўшы руку ў вядро, ён дастаў з-пад снегу вялiкi апельсiн, потым яшчэ два i яшчэ. Дзецi крыкамi сустрэлi гэтыя плады. Яны бралi iх у рукi i адразу ж клалi назад, таму што апельсiны былi халодныя i цвёрдыя. Трымаць iх было цяжка, як жалеза, якое доўга ляжала на марозе.

– Пачакайце, дзецi, – сказаў смеючыся бацька. – Iх трэба спачатку размарозiць. I тады – даю слова – яны спадабаюцца вам.

Ён апусцiў апельсiн у халодную ваду, i на паверхнi яго праз iмгненне выступiў лёд. Ён пакрываў яго тонкай скарынкай, i апельсiн блiшчаў, як шар на маленькай пiхце. Бацька ўдарыў па скарынцы нажом, яна раскалолася на часткi, i з асколкаў лёду, якiя раставалi хутка на далонi, выйшаў круглы i свежы плод. Незнаёмы i цудоўны на Поўначы быў ягоны пах i колер. I маленькi брат Фiлькi баяўся яго i не еў.

Сам жа Фiлька прынёс свой апельсiн бацьку.

– З'еш яго, – сказаў паляўнiчы, без усялякага здзiўлення гледзячы на гэты дзiўны плод. – Ён падараваны табе сябрамi i не можа быць шкодным. Калi б ён не быў такi вялiкi, я палiчыў бы яго за ягаду, што ўпала з рабiны на зямлю, i пачысцiў бы iм сваю люлечку, на якой медзь так хутка цямнее ад холаду ў нашым лесе. Аднак, – дадаў ён з гонарам, – рабiна ў нас таксама бывае буйная перад марозам.

Ён адхiлiў апельсiн рукой. Ён быў ужо стары i не хацеў аддаваць перавагу таму, што не расло ў яго родным лесе.

Тады Фiлька сунуў свой апельсiн за пазуху, каб падзялiцца iм з Таняй. Нiчога не мог ён з'есцi адзiн – нi салодкага кораня, якi знаходзiў у лесе, нi веснавой абалоны лiп, нi чмялiнага мёду, нi кiслага соку мурашак.

Але Танi не было ў натоўпе яе гасцей. Куды яна пайшла? Яна была сёння сумная.

Фiлька зазiрнуў у другi пакой, дзе было цёмна i на ложках ляжалi футры.

Яе i тут не было. Тады ён пайшоў на кухню i ў сенцах убачыў Таню. Яна непрыкметна прабiралася да дзвярэй. Яна была апранутая ў кажушок i, нагнуўшыся, зацягвала на шчыкалатках раменьчыкi сваiх новых тарбасаў.

Фiлька моўчкi адсунуўся, засланiў яе ад позiркаў гасцей.

Таня выйшла на ганак. Паветра слупамi падымалася ўгору. I на страшэннай вышынi ператваралася ў тонкiя аблокi, што валачылiся па асветленым небе. I скрозь iх, нiбы скрозь празрыстае шкло, затуманенае дыханнем, глядзеўся невялiкi халодны месяц.

Таня ступiла на снег, стараючыся не рыпець. Лёгкая зiхатлiвая iмгла пасыпалася ёй на плечы, на твар. Яна правяла рукой па сваёй непакрытай галаве i выйшла за вароты. Яна перабегла вулiцу i спынiлася ля дома, дзе жыла Жэня. Яна ўся патанула ў сумётах.

Таня прысела на снег i пасядзела трохi, саромеючыся зазiрнуць у акно. Потым стала на сумёт. Акно было якраз перад вачыма. I скрозь шкло было бачна святло, падобнае на месяц сваёй смутнай белiзной. Гэта гарэлi свечкi на ёлцы. А вакол яе рухалiся дзецi. Ценi iх праплывалi мiма нерухомага позiрку Танi, i ў кожнай яна пазнавала Колю.

Галава яе палала на марозе.

А яна ўсё глядзела. I ценi плылi i плылi, як у цьмяным царстве вады. I толькi адна заставалася нерухомай, больш глыбокай i нерухомай, чым iншыя, цень вялiзнай рыбы з апушчаным хвастом. Але i яна таксама паплыла. Яна рухалася то ўверх, то ўнiз, то станавiлася ўпоперак усяго шкла. I нават бурбалкi, што яна выпускала з рота, былi добра бачны.

"Што гэта? – з дзiкiм страхам падумала Таня. – Дык гэта ж акварыум Жэнi, якi стаiць на акне".

Але вось чыесьцi цёмныя рукi пацягнулiся да акна, i рыба знiкла. Знiкла i ўся чароўная карцiна, якая доўга займала Таню. Нехта спiной засланiў акно.

Блiзка стукнулi дзверы на ганку. Таня хутка прысела. Яна слiзганула з сумёта i, пераскокваючы цераз снег, цераз лёд, праз мёрзлыя дошкi палiсада, памчалася прэч.

Яна бегла немаведама куды, блукала без напрамку, пакуль хваляванне яе не сцiхла. Але якая глыбокая журба ўсё яшчэ цяснiла яе iстоту!

Таня не адважвалася зайсцi ў свой дом. Яна пастаяла яшчэ на двары пад плотам за ствалом бярозы, якая схавала яе ад усiх.

– Што гэта са мной? – гаварыла яна, невядома да каго звяртаючыся. – Што са мной? Адкуль усё гэта, скажыце мне хто-небудзь!

Бяроза маўчала, i шумела адна толькi ялiна, неахвотна прапускаючы скрозь хвою халоднае паветра.

Фiлька выйшаў без шапкi на ганак i цiха паклiкаў Таню. Яна не азвалася. Ён зазiрнуў нават за браму i пайшоў назад. I толькi калi ён схаваўся, Таня вярнулася ў дом. Яна ўвайшла ў свой пакой, дзе дзецi па-ранейшаму кружылiся вакол яе бацькi. А на крэсле стаяў Коля i мяняў згарэлыя на пiхце свечкi. Калi Таня ўбачыла яго, у яе перахапiла дыханне. Яна пахiснулася. Валасы яе былi вiльготныя ад iнею, уся вопратка ў снезе.

– Таня, дзе ты была? – спытаў з трывогай бацька.

– Я выходзiла на вулiцу падыхаць. У мяне закруцiлася галава.

– Тады iдзi лажыся на мой ложак, – сказала мацi.

Коля саскочыў з крэсла i падышоў да Танi зусiм блiзка.

– Пачакай, – сказаў ён, – я хачу паказаць табе свой падарунак. Я хадзiў па яго далёка да знаёмага кiтайца.

Ён прынёс ёй спачатку цэлую кучу матылёў – тонкiх чарвячкоў, чырванейшых за ягады шыпшыны ў лесе. Яна паклала iх на печ, дзе сушылiся дровы. Потым ён паказаў ёй маленькi акварыум, дзе плавала залатая рыба. Яна была вялiкая, з апушчаным хвастом, падобным на доўгую сукенку. Яна штурхалася ў шкло. Яна ледзьве змяшчалася ў сваiх празрыстых сценах. Лiсточкi зелянiны плавалi зверху па вадзе.

Таня сказала:

– Ты хадзiў па яе да кiтайца? I зусiм дарэмна. Я не трымаю, як Жэня, рыбак за шклом на акне. Прыйдзецца яе засмажыць.

Коля ссунуў бровы, вочы яго пацямнелi, зрабiлiся непранiкальныя. Ён як быццам не чуў слоў Танi. Толькi рукi яго аслабелi, акварыум захiстаўся, рыба, пляснуўшы хвастом, усплыла наверх, i некалькi кропель вады вылiлася цераз край на падлогу.

Коля падышоў да старой, якая ўвесь вечар стаяла ў дзвярах.

– Няня, – сказаў ён, – засмажце гэтую рыбу з бульбай. Таня просiць.

– Так, так, – сказала Таня, – засмажце яе, няня. Яна вельмi смачная. Яна з пароды карасёвых.

I падышоўшы да бацькi, яна ўзяла яго за рукi.

– Тата, мы будзем з табой сёння многа танцаваць. Ты добра танцуеш.

I вось ногi яе, што так многа выбегалi па сумётах i па снезе, зноў пачалi рухацца – цяпер па гладкай падлозе. Яна станавiлася на дыбачкi, каб пакласцi руку на плячо бацькi. I калi галава яе, злёгку закiнутая назад, стамлялася, Таня нахiлялася i лбом прыцiскалася да ягонага рукава. А рукi бацькi злёгку пагойдвалi яе. Яна хiлiлася туды i сюды, як рачная трава, што вырасла на цiхай плынi. I ён быў шчаслiвы, усмiхаўся. Нарэшце ён быў узнагароджаны за свае намаганнi, якiя здавалiся яму сёння дарэмнымi: за свае багатыя падарункi, за вясёлыя танцы, за апельсiны ў лёдзе, за некалькi кропель вiна, якiя дазволiў ён выпiць дзецям.

Мацi хадзiла сярод гасцей таксама шчаслiвая. Хаця кожны крок яе быў стрыманы, але твар жывы, i нават голас быў у яе iншы.

Таня танцавала i з мацi, i з Надзеяй Пятроўнай i, стамiўшыся, спынiлася ў кутку за сваiм прыбраным дрэўцам. Побач з ёй ля акна стаяў адзiнока Фiлька. Пра яго яна зусiм забыла: за ўвесь вечар не сказала яму нi слова.

Фiлька некалькi разоў паклiкаў яе. Яна ўзняла на яго свой няўважлiвы позiрк.

– А заўтра нехта з Колем пойдзе на каток, – сказаў Фiлька.

– Ты хiба? – спытала Таня.

Фiлька пакiваў галавой.

– Дык хто ж?

– Жэня.

– А-а...

Таня схапiлася за дрэўца. Яно захiсталася пад цяжарам яе рукi, i срэбны шарык звалiўся i пабiўся аб падлогу. Таня наступiла на асколкi нагой.

– Што яшчэ прасiў цябе сказаць мне Коля?

Але Фiльку ўжо стала шкада яе.

Яго твар, цёмны, як у бацькi i братоў, блiшчаў пры святле свечак.

Ён сказаў:

– А я магу свечку з'есцi.

Таня моўчкi глядзела на яго. А Фiлька сапраўды ўзяў з пiхты запаленую свечку, пагасiў яе i пачаў жаваць. Таня схамянулася.

– Што ты робiш, Фiлька? – закрычала яна. – Можа, гэта шкодна!

– Ты што, Таня, гэта зусiм не шкодна, – сказаў Фiлька. – Гэта не так смачна, але затое смешна. Праўда?

Сапраўды, Таня не магла ўтрымацца ад смеху.

А на вачах у Фiлькi загарэлiся слёзы. Яны, быццам агеньчыкi, свяцiлiся з-пад ягоных тоўстых павек. Ён усё жаваў i жаваў.

"Чаму ён быццам плача?"

Таня азiрнулася, але не знайшла нiкога, праз каго Фiлька мог бы плакаць.

"Можа, у гэтыя дзiцячыя свечкi падмешваюць якое-небудзь горкае рэчыва?"

Яна сiлай адабрала ў яго свечку.

– Ты захварэеш, Фiлька, – сказала Таня. – А ранiцай я хацела пайсцi з табой на спектакль у школу. I навошта ты, – дадала яна, – паказваеш дзецям дурныя прыклады? Паглядзi.

Побач з Фiлькам стаяў яго маленькi брат i таксама жаваў свечку. Але ён, напэўна, не адчуваў пры гэтым нiякай горычы. Яго твар з шырокiмi скiвiцамi быў толькi хiтраваты i выказваў поўнае задавальненне.

А ў руцэ ён трымаў апельсiн.

XV

Госцi разышлiся за поўнач, i Таня ўсiм пажадала шчасця: сваiм дружным i нядружным сяброўкам, i паляўнiчаму, i Фiльку, i бацьку, i мацi, i Надзеi Пятроўне.

I Колю сказала:

– З Новым годам, Коля! Будзь, сябра, шчаслiвы i забудзем пра гэтую дурную рыбу.

Яна вырашыла болей не думаць пра яго.

А сярод ночы Таня спалохана прачнулася. З лiчынак, што яна ўчора паклала на печ, вывеўся малады камар. Можа, гэта быў i стары камар, якi абагрэўся памiж матылёў на печы, але толькi ён раптам ажыў i зазвiнеў.

Гэта было так страшна! Ён звiнеў сярод ночы ўзiмку, калi яму зусiм не трэба звiнець.

Таня сядзела на ложку, гледзячы ў цемру, i слухала гэты звон, гэтае трапятанне камарыных крылаў, а сэрца яе стукала моцна, нiбы ляскотка начнога вартаўнiка.

Няўжо гэты слабенькi гук мог яе спалохаць?

"Трэба яго забiць", – падумала Таня.

Але камар папiшчаў яшчэ трохi i змоўк. Ён памёр сам.

Таня зноў заснула i ранiцай прачнулася з радасцю.

Мацi пайшла ўжо ў бальнiцу на дзяжурства, але гэта не засмуцiла Таню. Якое раздолле было ў яе на душы, якiм лёгкiм стала яе цела – яно нiбыта згубiла сваю вагу.

"Што гэта, – думала яна, – вакацыi? Цi, быць можа, на самай справе каханне, пра якое без усякага сумнення гаворыць тоўстая Жэня? Ну i няхай каханне... Няхай яно... Але я буду з iм сёння танцаваць на ёлцы. I я пайду на каток. Я iм не буду перашкаджаць. Я пастаю там з краю за сумётам i пагляджу, як яны будуць катацца. I, можа, у яго на каньку развяжацца якi-небудзь раменьчык. Тады я завяжу яго сваiмi рукамi. Так, я зраблю гэта абавязкова".

I пакуль Таня мылася i снедала, яна ўвесь час думала пра гэта. I вочы яе ззялi, i новым уражаннем здаваўся ёй кожны яе крок, кожны рух рукi.

Яна натачыла канькi, перавязала iх моцна раменьчыкамi i паклiкала старога сабаку, кiнуўшы яму на снег кавалачак цукру. Той пашукаў яго, тыцкаючы пысай у розныя месцы, але пры сваiм слабым нюху так i не змог знайсцi.

I ўсё-такi бедны Тыгр i гэтым разам пайшоў з ёю. Але, як потым разважыў ён сваiм старэчым розумам, гэта было абсалютна дарэмна. Яны дарма прастаялi цэлую гадзiну на рацэ ля катка, хаваючыся за кожны сумёт. Нiкога яны тут не напаткалi. Пуста было вакол. А тое, што яны ўбачылi ўнiзе на рацэ, было нават небяспечна. З-за далёкага мыса, пакрытага лесам, цiха краўся вецер, ён краем чапляў скалы i з сiпеннем здуваў снег з камення.

Так прастаялi яны з Таняй даволi доўга i пайшлi назад. Але толькi яны паднялiся наверх па сцежцы за рыбаковымi хатамi, як адразу ж убачылi Колю. Ён iшоў, падтрымлiваючы Жэню, а яна нахiлялася, коўзалася па ледзяных дарожках, раскатаных дзецьмi рыбакоў. У руках яны трымалi канькi.

Таня завярнула налева ў завулак i стаiлася за хатай, схаваўшы свае канькi ў сумёт. Тыгр прысеў побач, гледзячы на яе. Ён не разумеў яе.

Вось Коля прайшоў мiма, нiчога не прыкмецiўшы, а яна ўсё стаяла. Тыгр паскуголiў трошкi, лапы яго задрыжалi. Ён успомнiў пах птушыных костак, якiя Коля часта прыносiў яму, i сумленне яго заныла. Ён з вiскам скочыў з-за хаты i кiнуўся следам за Колем. Той азiрнуўся.

– Тыгр, ты тут? – сказаў ён здзiўлена. – А дзе ж Таня?

А Таня – вось яна – выйшла з завулка i стаiць: хавацца больш няма чаго. Твар яе залiвае яркая фарба, гусцейшая, чым гэта магло быць ад халоднага ветру, якi яшчэ з ранiцы дзьмуў з усходу.

– Тыгр, – сказала яна, – хадзi зараз жа сюды.

Коля пакланiўся Танi i пайшоў ёй насустрач, як папала размахзаючы канькамi.

– Ты была ўжо на катку, так рана? – спытаў ён. – А я думаў, ты з Фiлькам пайшла на спектакль у школу.

Таня стаяла нерухома, павярнуўшы твар убок, i словы дрэнна слухалiся яе, хаця яна гаварыла ганарлiва:

– Я зусiм не была на катку, ты ж бачыш, што канькоў у мяне няма. Фiлька сказаў табе праўду. Мы iдзём з iм у школу на спектакль.

Коля зiрнуў на Танiны рукi. Так, канькоў яна не трымала ў руках, не было iх i на плячы.

– Дык гэта праўда? Выдатна! – сказаў ён. – У такiм разе, Тыгр, хадзi сюды.

Таня крыкнула:

– Тыгр, нi з месца!

I стары сабака застаўся на месцы, хаця пах смачных костак не iшоў у яго з галавы. Ён пасядзеў яшчэ крышку каля Танi, i, можа, падумаў, што яму рабiць у такiм цяжкiм выпадку, i, успомнiўшы, вiдаць, пра свае справы, кiнуўся назад у завулак, пакiнуўшы дзяцей адных.

Услед за iм шпаркiмi крокамi пайшла i Таня.

Яна iшла, стараючыся не азiрацца назад.

"Не, я не буду больш хавацца ад Колi за хатамi i сумётамi, – думала Таня, iдучы па вулiцы. – Я не завяжу яму раменьчык на каньках, i нiколi не трэба гэтага рабiць".

I як мала нi жыла Таня на зямлi i як доўга ёй яшчэ нi заставалася жыць, але яна рашыла ўсё астатняе жыццё нават не ўспамiнаць пра Колю, забыць думаць пра яго. Ёсць жа на свеце радасцi лепшыя, чым гэтая, i, напэўна, больш лёгкiя.

Яна iх ведала раней, яшчэ зусiм нядаўна ловячы фарэль у рацэ цi слухаючы гукi горна на лiнейцы ў адным радзе з iншымi.

I Фiлька зараз чакае яе ў школе на спектаклi, i ля адкрытых варот тоўпяцца яе сябры.

Нарэшце яна можа проста глядзець па баках, нi пра што не думаючы, можа разглядаць свой родны горад. Ён таксама прыносiць ёй радасць. Ён невялiкi, але, як i яна, сябруе з яе небам, з чорнымi ад хвой лясамi. I вясной рачныя арлы любуюцца iм з вышынi. Ён i цяпер, узiмку, прыгожы. I ён не ўвесь драўляны. Яго прыстань каменная, i школа каменная, i каменны новы дом, у якiм плавяць золата. А колькi новых дарог бяжыць да яго з лесу i зноў уцякае ў лес, дзе ў самай глыбiнi днём i ўначы чутно дыханне высокiх труб, плыве новы дым над вяршалiнамi кедраў! А колькi машын праходзiць праз горад, абкруцiўшы ланцугамi свае колы, каб яны не коўзалiся па снезе!

А вось i стары меднiк таксама праходзiць праз горад i крычыць на скрыжаваннях: "Лудзiць, паяць!" Вясной ён носiць сваю маленькую рэйку на плячах, а зiмой цягне яе на вяроўцы па снезе, i яна слiзгоча, палягчаючы яму працу, – бяжыць за меднiкам, як сабачка. Каму што трэба – слiзгацца цi не слiзгацца. Хiба гэта блага?

I, праводзiўшы вачыма меднiка, якi грукатаў жалезам, Таня пакрочыла шырэй, хутчэй пабегла наперад да адчыненых варот школы.

Каля школы тоўпiлiся дзецi. Але дзiўна, яны не заходзiлi, а выходзiлi з варот. Яны з крыкам беглi насустрач Танi, i яна доўга не магла зразумець iх словы.

– Буран, – крычалi яны, – буран! Нiякага спектакля не будзе!

Мацi, хутаючыся ў футра, хапалi малых за рукi i вялi дадому. Iншых забiралi бацькi.

З варот выйшла Аляксандра Iванаўна, ведучы за сабой тую самую дзяўчынку, хуткiя ногi якой так часта перабягалi Танi дарогу. А за другую руку настаўнiцы трымаўся маленькi хлопчык, каторы, як здавалася, нiкуды не хацеў iсцi.

Таня ўважлiва агледзелася вакол. Яна ўзняла вочы i ўбачыла неба, падзеленае рэзка на два колеры – чорны i сiнi. Чорным яно было злева, на ўсходзе, i стаяла там прамой сцяной. I сцяг на гарадской каланчы ляцеў наперад, таксама прамы, як струна. На горад насоўваўся буран. Ён плыў высока, ён яшчэ не апускаўся на зямлю.

Таня паглядзела на паветра скрозь пальцы. Яно было цёмнае i густое.

"Буран, – з трывогай падумала Таня, – а яны на рацэ".

– Буран! – крыкнула Аляксандра Iванаўна. – Вяртайся, Таня, дадому. Скажы пра гэта ўсiм, каго сустрэнеш.

Але Таня не павярнула. Яна падбегла блiжэй.

– Я не баюся бурану, – сказала яна. – Я дапамагу вам. Дайце мне дзяўчынку, я завяду яе дадому.

– Яна жыве далёка, каля ракi, дзе баржы.

– Нiчога, я ведаю, дзе яна жыве.

– Ну, добра, адвядзi, а я павяду хлопчыка. Толькi глядзi, хутчэй вяртайся дадому, – неспакойна сказала настаўнiца.

– Я зраблю ўсё добра, – таропка сказала Таня, – не хвалюйцеся, Аляксандра Iванаўна.

Яна схапiла дзяўчынку за руку, i ўдваiх яны пабеглi па доўгай вулiцы, дзе, не гледзячы на поўдзень, гаспадынi зачынялi аканiцы на вокнах i запальвалi ў дамах агнi.

Яны беглi хутка, не спыняючыся, толькi вецер на скрыжаваннях затрымлiваў iх.

Ля ракi з вышынi Таня ўбачыла баржы, занесеныя снегам па самыя мачты. А направа – каток. Шырокi i роўны лёд быў чысты ад снегу. Па краях яго на ўбiтых колах вiселi гiрлянды з яловых лапак. Яны матлялiся, як снасцi на шхуне, якую застала бура. А далёка за катком, на рацэ, на вяршынях адкрытых гор, як кветкi, падымалiся на тонкiх сцяблiнах белыя вiхуры. На катку нiкога не было. Толькi дзве маленькiя постацi, трымаючыся за рукi, каталiся па краi.

Таня збегла ўнiз па сцежцы i памчалася ўздоўж берага, паглядаючы то на каток, то на дзяўчынку, якая задыхалася ад бегу.

Яна спынiлася на секунду.

– Гэта нашы, – сказала дзяўчынка. – Чаго ж ты iм не крычыш?

Але замест адказу Таня прыклала руку дзяўчынкi да свайго сэрца.

– Паслухай, як б'ецца.

– У мяне змерзлi вушы, – сказала дзяўчынка. – Я нiчога не чую. Iдзе буран, а яны катаюцца. Чаму ты iм не крычыш?

I Таня зноў не адказала ёй. Яна ўзяла яе на рукi i панесла ў дом, якi стаяў на самым беразе.

Праз iмгненне Таня зноў паказалася на парозе дома, цяпер адна. Яна скочыла ўнiз на лёд i пайшла памiж барж па сцежцы, дзе ногi патаналi ў снезе. Яна вырашыла зусiм не спяшацца. Яна пойдзе яшчэ марудней па гэтай цяжкай сцежцы. I хай буран засыпле ёй вочы, засыпле i каток, i гiрлянды з яловых галiн, да самых гор няхай ён пакрые ўсю раку снегам. Яна не будзе спяшацца. Яна прыйдзе на каток i скажа iм груба: "Пара вам адумацца i разысцiся па дамах. Толькi не думайце, што я прыйшла сказаць вам гэта. Я вадзiла дзяўчынку дамоў i выпадкова праходзiла мiма. Гэта ваша шчасце, таму што я бачу – вы абое забылiся на ўсё. А калi i не дзяўчынка, то мне проста падабаецца гуляць тут, на рацэ, перад буранам. Можаце не верыць мне, як хочаце. Толькi вы бачыце – вось я павольна прыйшла сюды i пайду зараз, зусiм не спяшаючыся".

Так мармытала Таня, паскорваючы крок, пакуль ногi не панеслi яе, як на крылах. Яна iмчалася мiма змёрзлых барж, i цёмнае паветра гудзела ў яе вушах. А дарожка аказалася самай кароткай з усiх. Яна хутка прывяла яе на каток. Але тут Таня нiкога не застала. Яна абвяла вачыма ўсю раку, бераг, што дымiўся на высокiх мясцiнах. I нечакана заўважыла Колю блiзка, амаль каля ног. Ён сядзеў на снезе побач з хвойнымi гiрляндамi, што ўпалi ад ветру, i Жэня сядзела побач з iм. Iмгла падбiралася ўжо да сонца.

Таня грудзьмi разадрала яловыя галiны.

– Вы што, сляпыя? – сказала яна Жэнi. – Хутка пачнецца буран. Аляксандра Iванаўна загадала, каб усе iшлi па дамах.

Але, сказаўшы гэта, яна ўбачыла, што Жэня i без таго напалохана: хаця шчокi яе былi чырвоныя, але яна ўся дрыжала.

– Што здарылася? – у трывозе спытала Таня.

– Гэта ўсё Коля падстроiў, – сказала Жэня, дрыжучы. – Яму хацелася пакатацца са мной на каньках. Але мне страшна, тут вецер.

– Нашто ты манiш? – сказаў Коля. – Хiба ты не хацела пакатацца ранiцай?

– А хiба ты не прасiў Фiльку, каб той сказаў Танi, што мы ранiцай пойдзем сюды? – злосна адказала Жэня.

Але Таня не слухала iх. Яна занепакоена схiлiлася над Колем.

Твар яго быў бледны, ён трымаўся за нагу, не маючы сiлы ўстаць з сумёта.

– Iдзi ты, дурнiца, – сказаў ён Жэнi. – Iдзiце вы абедзве, я застануся адзiн.

Жэня ўсё не пераставала калацiцца.

– Я пайду дамоў, – сказала яна.

Таня ўзяла Жэню за плечы, цiха павярнула тварам да горада.

– Iдзi, – сказала яна. – Толькi зайдзi да Фiлькi i скажы, што мы тут. Мамы няма дома.

– Не, не, я пайду дадому. Я баюся – хутка пачнецца буран.

Жэня пабегла ўверх на гару, рукавом закрываючы ад ветру твар.

Таня села на лёд перад Колем, пачала рукамi развязваць рамянi.

– Ты ўдарыўся? Табе балiць? – спытала яна.

Ён прамаўчаў.

Навокал цямнела ўсё: рака, i лёд, i неба.

Пальцы яе змерзлi. Яна сагравала iх, зрэдку моцна зацiскаючы памiж каленяў. Коля сiлiўся не стагнаць. Яна падала яму руку. Ён устаў i зноў апусцiўся на снег.

– Ты зламаў нагу? – сказала Таня з жахам.

– Не, – адказаў Коля, – я толькi трохi расцягнуў сабе жылу. Гэтая дурная Жэня зусiм не ўмее катацца.

Потым яна пачула яго смех, мiж тым як смяяцца яму было б не варта.

Можа, ён смяецца з яе, з яе страху за жыццё? Можа, гэта толькi прытворства i жарт – нага ў яго зусiм не балiць?

– Паглядзi на дарогу, – сказаў ён са смехам, – гэта ж Тыгр нясе твае канькi ў зубах. Я так i думаў, што ты iх схавала.

Яна паглядзела на дарогу.

Так, гэта Тыгр бег па лёдзе, цягнучы за раменьчыкi канькi. Ён паклаў iх ля яе ног i прысеў побач, чакаючы падзякi. Яна правяла змерзлай рукой па яго халоднай поўсцi. Але навошта ёй цяпер канькi i дзе ён iх узяў? Ён, вiдаць, выкапаў iх з сумёта за домам. Ён валок iх па вулiцы, палохаючыся сустрэчных. I вецер кiдаў у яго снегам. Яму, вiдаць, цяжка было цягнуць. А ўсё дарэмна: ёй цяпер не патрэбны канькi.

– Што ж мне рабiць? – сказала яна. – Мамы няма дома. Няма нiкога, апроч Тыгра. Але калi ты не можаш iсцi, я на руках занясу цябе да рыбаковых хат. А тут заставацца нельга. Ты не ведаеш нашых буранаў.

– Я не баюся вашых буранаў, – упарта адказаў Коля. – А калi ты думаеш, што я спалохаўся глыбокай вашай ракi i не пайшоў тады ў ваду па тое няшчаснае кацяня, – твая справа. Думай, як хочаш. Iдзi, калi ты баiшся.

– Не, – сказала Таня, – я не бурану баюся, я баюся за цябе. Гэта небяспечна, i я застануся тут з табой.

Яна села на снег каля Колi. Яна глядзела на яго з пяшчотай i не хавала яе больш. I твар яе выказваў трывогу.

Ён апусцiў галаву.

– Я павiнен быць дома, – сказаў ён. – Я даў слова бацьку. Ён жа не ведае, дзе я.

– Што ж мне рабiць? – паўтарыла Таня.

Яна адвяла вочы ад Колi i задумлiва паглядзела на Тыгра, што дрыжаў на лятучым снезе, потым ускочыла на ногi, ужо вясёлая.

Неба спаўзала з гор, сцелючыся, як дым, па цяснiнах. I чорная далячынь была блiзкая, стаяла за скаламi побач. Але самы страшны вецер яшчэ не выйшаў з-за пясчанай касы, дзе былi раскiданы камянi. I снег яшчэ не падаў зверху. Буран насоўваўся павольна.

– У нас ёсць час, – сказала Таня. – У Фiлькi сабакi, а я праўлю нартай выдатна. Я прыганю iх сюды. Мы можам паспець. Пачакай мяне тут, i я завязу цябе да бацькi. Толькi не палохайся. З табой застанецца сабака. Ён нiкуды не пойдзе.

Таня пасадзiла Тыгра ў сумёт i дала яму лiзнуць сваю руку. Ён застаўся на месцы, гледзячы са страхам на поўнач, дзе бура ўжо рухала снег i калыхала лясы на гарах.

Таня ўзбегла на бераг.

Нахiлiўшы твар i рассякаючы вецер целам, яна прабегла па вулiцы, заваленай высокiмi сумётамi. Усе вароты былi ўжо зачынены. Толькi адны Фiлькавы вароты стаялi адкрытыя насцеж. Толькi што ён прыехаў з бацькам на сабаках. Ён стаяў на ганку, i чысцiў свае лыжы, i, убачыўшы побач Таню, якая дыхала моцна, здзiўлена адступiў перад ёй. А сабакi ляжалi ля варот на двары, запрэжаныя ў нарту, – iх яшчэ не паспелi распрэгчы. I каюр – доўгая палка з ясеню – быў уторкнуты побач з iмi ў снег.

Таня схапiла каюр i ўпала ў нарту.

– Што ты робiш, Таня! – крыкнуў спалохана Фiлька. – Асцярожна, яны злыя.

– Маўчы, – сказала Таня, – маўчы, любы Фiлька! Мне трэба хутчэй адвезцi да бацькi Колю. Ён звiхнуў сабе нагу на катку. Я зараз прыганю тваю нарту. Па рацэ гэта блiзка.

Яна ўзмахнула каюрам, крыкнула на сабак па-нанайску, i сабакi вынеслi яе з варот.

Пакуль Фiлька паспеў саскочыць з ганка i надзець на ногi лыжы, нарта ўжо была далёка. Але ўсё ж ён бег за Таняй i крычаў з усёй моцы:

– Буран, буран! Куды ты? Пачакай мяне!

Але Таня ўжо не пачула яго крыкаў.

Яна сядзела на нарце вярхом, як сапраўдны паляўнiчы. Яна правiла выдатна, трымаючы напагатове каюр. I дзiўна, сабакi слухалiся яе, хаця голас яе быў iм незнаёмы.

Фiлька спынiўся. Вецер ударыў яго ў плечы i прымусiў прысесцi на лыжы. Але ён не павярнуў назад.

Ён пасядзеў крышку на лыжах, раздумваючы пра тое, што ўбачыў, пра вецер, пра Таню i пра сябе самога. I, рашыўшы, што ўсё добрае павiнна мець добры напрамак, павярнуў раптоўна ад дому i, рушыўшы на дарогу, што вяла ў крэпасць цераз лес, пабег па ёй насустрач буры.

А пакуль ён бег, сабакi яго дружна вывезлi Таню на лёд. Яна прытармазiла нарту побач з Колем, з сiлай уткнуўшы памiж палазоў доўгi каюр. I адразу сабакi палеглi, зусiм не сварачыся адзiн з адным.

Коля, хiстаючыся ад болю, цяжка ўстаў. Але ён усмiхаўся. Нават задавальненне свяцiлася на яго змёрзлым твары. Ён упершыню бачыў у запрэжцы сабак, упершыню яму даводзiлася ездзiць на iх.

– Сапраўды, гэта нядрэнна прыдумана, – сказаў ён, паглядзеўшы на лёгкую нарту, падбiтую кiтавым вусам, i на сабак, што грызлi снег па баках. – Гэтыя сабакi не такiя злосныя, як пра гэта бесперапынку гаварыў мне Фiлька, i не такiя дужыя на выгляд. Яны не намнога большыя за нашых шпiцаў.

Але Таня, якая лепей ведала iх злосць, нястрыманы нораў i непатольную прагу свабоды, нi на крок не адыходзiла ад нарты. Толькi на момант адлучылася яна, каб асцярожна падхапiць на рукi Колю i пасадзiць яго ў санi. Потым падняла дрыжачага ад страху Тыгра, прыцiснула яго да грудзей, скокнула ў нарту i пусцiла сабак наперад.

Але якiя няўлоўныя былi пры гэтым яе рухi, i якiя дакладныя, якi пiльны быў позiрк на снег, што пачынаў сiпець i варушыцца па дарозе, i якiм нясмелым рабiўся ён, калi яна скiроўвала яго назад – на Колю.

– Табе не вельмi балiць? – пыталася яна. – Пацярпi, хутка прыедзем. Толькi б паспець да бурану!

Ён здзiўляўся. У яе вачах, якiя трывожна гарэлi пад абмерзлымi ад ветру вейкамi, i ва ўсёй яе iстоце бачыўся яму другi, зусiм незнаёмы сэнс. Нiбыта на гэтых дзiкiх сабаках, запрэжаных у лёгкiя санi, скрозь калючы снег, што сек скуру на твары, неслiся яны абое ў нязведаную, новую краiну, пра якую ён яшчэ нiчога не чуў.

I ён трымаўся за яе вопратку, каб не вывалiцца.

А завея ўжо займала дарогу. Яна iшла сцяной, як лiвень, паглынаючы святло i звонячы, як гром памiж скал.

I Таня, аглушаная гэтым ветрам, убачыла смутна, як ад гэтай белай сцяны, нiбы стараючыся адарвацца ад яе, ускач iмчыцца па дарозе конь. Каго ён выносiў з бурану, Таня не магла ўгледзець. Яна адчула толькi, як сабакi з лютасцю рванулiся насустрач, i закрычала на iх дзiкiм голасам. Коля не зразумеў яе крыку. Але сама яна ведала, чаму крычыць страшна: сабакi больш не слухалiся.

Нiбыта цяжкiм кап'ём, Таня пакiвала каюрам i, натужыўшы руку, з сiлай уторкнула яго ў снег. Ён увайшоў глыбока i зламаўся. Тады Таня павярнулася, i Коля на адно толькi iмгненне ўбачыў на твары яе жах. Яна крыкнула:

– Трымайся мацней за нарту!

Яна падняла Тыгра над галавой i кiнула яго на дарогу. Ён з вiскам упаў у снег.

Потым, нiбы зразумеўшы, што яму трэба рабiць, iмгненна ўскочыў i з гучным выццём панёсся побач з вупражкай. Ён апярэдзiў яе, быццам сам асуджаючы сябе на пагiбель. Сабакi заўважылi яго. Ён кiнуўся прэч з дарогi, i яны панеслiся ўслед за iм.

Конь праскакаў мiма.

"Дарагi мой, бедны Тыгр!" – падумала Таня.

Ён скакаў па цалiне высока, ён патанаў, ён задыхаўся ў снезе. Ён, можа, нават праклiнаў людзей, якiя знявечылi ягонае цела, зрабiлi кароткiмi ногi, шыю доўгай i слабай. Але ён любiў гэтую дзяўчынку, з якой разам гуляў шчанюком i вырас разам, i толькi ён адзiн састарэў. Цi ж справядлiва гэта?

А Таня прыпала да нарты, пачуўшы доўгi вiск, i хрыпенне, i стук сабачых iклаў, якi заглушаў шум ветру.

Нарта, якую не стрымлiваў больш тормаз, наляцела на сабак, паднялася, перакулiлася набок.

I сабакi памчалi ў глухую завею.

Нiхто не варушыўся: нi Таня, што ляжала побач з нартай, нi Коля, якi ўпаў нiцма, нi мёртвы Тыгр з разарваным горлам, якi глядзеў у непагоднае неба, усё было нерухомае. Рухаўся толькi снег i паветра, якое туга хадзiла туды-сюды па рацэ.

Таня першая ўскочыла на ногi. Яна нахiлiлася, падняла нарту i зноў нахiлiлася, дапамагаючы ўстаць Колю. Падзенне не ашаламiла яе. Як i раней, усе яе рухi былi няўлоўныя, моцныя, гнуткiя. Яна страсянула снег з твару спакойна, нiбыта нiчога не здарылася.

Коля ж не стаяў на нагах.

– Мы загiнем. Што я нарабiў, Таня! – сказаў ён са страхам, i нават слёзы выступiлi ў яго на вачах, але яны змерзлiся, не паспеўшы нават скацiцца па вейках.

Коля пачаў зноў хiлiцца на бок, апускацца на зямлю. I Таня зноў падхапiла яго, стараючыся ўтрымаць.

Яна закрычала яму:

– Коля, ты чуеш, мы нiколi не загiнем! Толькi нельга стаяць на месцы занясе. Ты чуеш мяне, Коля, мiлы! Рухацца трэба!

Яна напружвала ўсе сiлы. I так стаялi яны, нiбыта абняўшыся. I завея прытулiла iх на хвiлiну ў сваiх воблаках, а потым аглушыла сваiм моцным голасам.

Таня нагой падсунула нарту блiжэй.

– Не, не, – крыкнуў Коля, – я гэтага не хачу! Я не дазволю табе мяне везцi!

Ён пачаў вырывацца, Таня абхапiла яго за шыю. Халодныя твары iх краналiся адзiн аднаго. Яна прасiла, паўтараючы адно i тое ж, хаця цяжка было вымавiць слова – кожны гук на губах памiраў ад жорсткага ветру.

– Мы выратуемся, – гаварыла яна. – Тут блiзка. Хутчэй! Нельга чакаць.

Ён апусцiўся на нарту. Яна шалiкам сцерла з яго твару снег, агледзела рукi – яны былi яшчэ сухiя – i моцна завязала ля кiсцi шнуркi яго рукавiц.

Учапiўшыся за абрывак вяроўкi, Таня пацягнула нарту за сабой. Высокiя хвалi снегу кацiлiся ёй насустрач – заступалi дарогу. Яна падымалася на iх i зноў апускалася i ўсё iшла i iшла наперад, плячыма рассоўваючы густое, увесь час рухлiвае павегра, якое пры кожным кроку адчайна чаплялася за вопратку, як калючкi паўзучых траў. Яно было цёмнае, поўнае снегу, i нiчога скрозь яго не было бачна.

Часам Таня спынялася, вярталася да нарты, штурхала Колю i, нягледзячы нi на якiя яго пакуты i скаргi, прымушала зрабiць дзесяць крокаў наперад. Дыхала яна цяжка. Увесь твар яе быў мокры, i вопратка цвярдзела – пакрывалася тонкiм лёдам.

Так iшла яна доўга, не ведаючы, дзе горад, дзе бераг, дзе неба, – усё знiкла, схавалася ў гэтым белым мораку. Але Таня iшла, нахiлiўшы твар, намацваючы дарогу нагамi, i, як у самую страшную спёку, пот струменiўся па яе спiне.

Раптам яна пачула стрэл з гарматы. Яна зняла шапку, паслухала, падбегла да Колi i зноў прымусiла яго ўстаць з санак.

Яна закрычала, i гукi з цяжкасцю выляталi з яе горла. Але крык яе здаўся не мацнейшым за шоргат сухiх сняжынак.