Текст книги "Аляксандр Трэці І Турцыя"

Автор книги: Олег Рыбаченко

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

  АЛЯКСАНДР Трэці І ТУРЦЫЯ

  АНАТАЦЫЯ

  Цяпер царскай Расіі даводзіцца ваяваць з вялізнай Асманскай імперыяй. Зрэшты, гэта не бянтэжыць Аляксандра Трэцяга. Тым больш падтрымліваюць прыгожыя дзяѓчыны – слугі Рускіх Багоѓ-дэміургаѓ.

  Так што можна біцца і перамагаць.

  Расія ты цудоѓная краіна,

  У якой цар вялікі сядзіць...

  Яна навекі Родам нам дадзена,

  Каб стаѓ свет сапраѓдным святла раем!

  Вялікі Аляксандр там манарх,

  З роду імператараѓ Айчыны...

  І дакладна ён магутны пры справах,

  За Русь б'ецца, не шкадуючы жыцця!

  Усё будзе людзі ведаю добра,

  Раманавы надзейныя хлопцы...

  Ты навастрыѓ паверце долата,

  І будзе хутка слаѓная адплата!

  Не вер таму, што топіць Русь цароѓ,

  Не засмактаць Бацькаѓшчыну багне...

  Арду са сталі ѓ лаянцы ты разбі,

  Каб было добра раней і дагэтуль!

  Ні ѓ чым мы не саступім вер ворагу,

  За Радзіму на крылах наступаем...

  Сагну я войска нібы качаргу,

  Хай перамагае Авель, а не Каін!

  Не ведаем мы сумневу людзі ѓ тым,

  Што святло ззяць такое яркае ...

  І зарадзім па пекле кулаком,

  Адказ няхай будзе людзі сапраѓдны!

  Вось Радзіма мая поѓная кахання,

  Яна здольная зрабіць свет прыгажэйшым...

  Нельга поспех пабудаваць на крыві,

  Служыце лепш віцязі Расіі!

  Калі быѓ просты сялянскі плуг,

  Потым пайшоѓ і трактар, культыватар...

  Хто за застой той відаць вельмі дурны,

  А за прагрэс ідзе мудрэц-аратар!

  Вось стане наша Радзіма мацней,

  Не прайграе ѓ лаянцы вы паверце ...

  Цар Аляксандр ты арду разбі,

  Мацней супостатаѓ дзеѓкі біце!

  Карацей будзе пад пятою Марс,

  І паляцім мы круцейшы да Венеры...

  Бо наша школа проста вышэйшы клас,

  Мы яркія, а злыя звяры серы!

  ПРАЛОГ

  Алег Рыбачэнка і Маргарыта Коршунава выконвалі чарговае заданне Рускіх Багоѓ-дэміургаѓ. На гэты раз яны змагаліся з "Дэѓлетам Гераем" , які ѓ 1571 ішоѓ з велізарным войскам на Маскву.

  У рэальнай гісторыі двухсот тысячнае войска Даѓлет Герая змагла спаліць Маскву і забіць дзясяткі тысяч рускіх людзей. Але зараз пара несмяротных дзяцей, і з імі яшчэ чатыры прыгожыя дзяѓчына – дачкі багоѓ, заступілі шлях крымскім татарам. І вырашылі даць вялікі і рашучы бой.

  Алег Рыбачэнка быѓ у адных толькі шорціках, з голым мускулістым торсам. Яму было на выгляд гадоѓ дванаццаць, але мышцы ѓ хлопчыка адрозніваліся вельмі рэзкім рэльефам, і глыбокай прамалёѓкай. Пацан быѓ вельмі прыгожы, скура шакаладная ад загару, ён нібы, юны Апалон, літы бронзай, а валасы светлыя, ледзь залацістыя.

  Хлопчык босымі пальчыкамі сваіх дзіцячых ножак шпурнуѓ забойнай сілы бумеранг, і праспяваѓ:

  – Няма выдатней Радзімы-Расіі,

  За яе змагайся і не трусь...

  Зробім сусьвет шчасьлівым,

  Сусвету паходня святло Русь!

  Пасля чаго Алег правёѓ мячамі прыём млына, і ѓпалі ссечаныя татары.

  Маргарыта Коршунава таксама была ѓ мінулым жыцці дарослай, і нават пажылой пісьменніцай. А цяпер дзяѓчынка гадоѓ дванаццаці, басаногая ѓ туніцы. Яе валасы кучаравыя і колеры сусальнага золата. Яна рухаецца як і Алег хутчэй гепарда, і сячэ арды крымскіх стэпнякоѓ, нібы лопасцямі верталётных шруб.

  Дзяѓчынка босымі пальчыкамі ножак шпурляе сталёвы, востры дыск, ссякаючы галовы нукерам і праспявала:

  – Раз, два, тры, чатыры, пяць,

  Будзем злых усіх забіваць!

  Пасля чаго несмяротныя дзеці ѓзялі і як засвісталі. І аглушаныя вароны заваліліся ѓ прытомнасць падаючы ѓніз, і прабіваючы дзюбамі чэрапа надыходзячым войскам арды.

  Даѓлет Гірай сабраѓ вялізную раць. У паходзе практычна ѓсе мужчыны Крыскага ханства і яшчэ шмат нагаяѓ і турак. Так што бой мае быць вельмі сур'ёзны.

  Наташка дзяѓчына вельмі прыгожая і мускулістая. Яна ѓ адным толькі бікіні, і яе валасы блакітнага колеру.

  Яна сячэ ардынцаѓ мячамі, і яе босыя пальчыкі дзявочых ножак кідаюць дыскі якія зразаюць галовы.

  А вось голая, загарэлая каленка ѓрэзала хану ѓ падбародак. І сківіца паляцела.

  Наташка праспявала:

  – Будуць новыя перамогі,

  Устануць новыя паліцы!

  Зоя таксама ваюе, нібы самы баявы і агрэсіѓны тэрмінатар. І яе босыя пальчыкі дзявочых ножак кідаюць атрутныя іголкі. А таксама мячы сякуць без усялякіх праблем галавы.

  Зоя прачырыкала, скалячы зубкі:

  – У нашым войску ѓсё крута,

  Будзем злосных перамагаць...

  У цара слуга Малюта,

  Каб здраду раскрываць!

  Аѓгустына таксама змагаецца з вельмі вялікім размахам мячоѓ. І яе зброя проста смяротная і вельмі разбуральная. А босыя пальчыкі ножак кідаюць іголкі, якія забіваюць масу татарскіх ваяроѓ.

  Аѓгустына праспявала:

  – Малюта, Малюта, Малюта,

  Вялікі і слаѓны кат...

  Дзяѓчынку на дыбе павесілі крута -

  Пугай атрымлівай, але не плач!

  І медна-чырвоныя валасы ѓ дзяѓчыны веюць па ветры, нібы пралетарскі сцяг, з якім штурмуюць Зімовы палац.

  Святлана таксама мячамі ваюе, і ссякае галовы нукераѓ. І яе босыя пальчыкі ножак шпурляюць выбухны пакет з разбурэннем. І маса нукераѓ падае разадраных і забітых.

  Святлана прабуркавала:

  – За Рускіх Багоѓ-дэміургаѓ – слава!

  І зноѓ босымі пальчыкамі ножак як возьме і шпурне на гэты раз вострыя зорачкі.

  Шасцёрка ваяѓнікоѓ узялася за войска Даѓлет Гірая вельмі моцна. І зразумела босыя ножкі дзяцей і дзяѓчын, капітальна знішчаюць арду.

  І мячы ѓ руках таксама надзвычай эфектыѓныя.

  Але Алег Рыбачэнка разумее сваім розумам вечнага хлопчыка, што гэтага мала.

  І вось ён разам з Маргарытай свішча, і зноѓ атрымліваюць сардэчны прыступ тысячы крумкачоѓ. І яны падаюць аглушаныя і прабіваюць дзюбамі голеныя галовы татарам.

  А Наташка секанула мячамі. Босымі пальчыкамі ножак шпурнула гарошынкі з узрыѓчаткай.

  І разарвала масу нукераѓ.

  Затым скінула станік, і як з пунсовага соску лупанет маланкай. Так праляціць і масу нукераѓ спаліць.

  І так што застануцца толькі шкілеты на конях.

  Наташка праспявала:

  – Я наймацнейшая краля,

  Ворагаѓ да канца разарву!

  Зоя таксама ваюе з вялізным размахам. І яе мячы сякуць, нібы гэта лопасці культыватара. І вельмі рэзкія робяць узмахі.

  І босыя пальчыкі ножак кідаюць ляза бумеранга ѓ выглядзе свастык або зорак.

  А потым яе станік зляцеѓ з грудзей, агаліѓшы малінавыя соску.

  Пасля чаго дзяѓчына прапішчала:

  – Мая каласальная сіла,

  Сусвет я пакарыла!

  Аѓгусціна б'ецца з вялікім энтузіязмам. І яе кладцы паказваюць хуткія абарачэнні. І махае дзеѓка імі нібы лопасці млына падчас урагану.

  А медна-чырвоныя валасы лунаюць, нібы нешта ад Леніна. А калі голая пятка падкіне выбухны пакет і ѓсіх раздзірае.

  А дзяѓчынка яшчэ і станік скіне. І яе лалавы сасок як стрэліѓ агністым пульсарам, і вякне:

  – За баявыя парывы!

  Святлана ваюе з вельмі вялікім напорам. Вось яна мячамі правяла прыём, які ѓзяѓ і знёс галовы тузіну нумароѓ.

  Потым босымі пальчыкамі ножак дзяѓчынка ѓзяла і запусціла нешта падобнае на лятаючага змея. І столькі качэѓнікаѓ зараз пазабівала і несла.

  А затым яе станік лопнуѓ, і агаліліся клубнічныя соску. І вось маланкі возьмуць і так дзяѓбуць.

  І стала вельмі балюча.

  Святлана праспявала:

  Якраз за Божы дар,

  Атрымаѓ ксёндз ганарар...

  У Падмаскоѓі цэлы коксу гектар,

  Але вось хапіѓ яго ѓдар,

  І каб пазбегнуць суровых аѓтамабіляѓ,

  Ён дыктуе пра татараѓ мемуар!

  Алег Рыбачэнка гэты завадны хлапчук, секануѓ мячамі нібы гэта былі лопасці шрубавага знішчальніка і піскнуѓ:

  – Ой, суйміся нуда,

  Душу мне не дзяры...

  Мы ѓсяго толькі хлопчыкі,

  Багі наперадзе!

  І несмяротнае дзіця як кіне босымі пальчыкамі ножак бамбёшку.

  Тая, як ірване, і масу крымскіх татараѓ разнясе.

  Пасля чаго хлопчык як засвішча. У крумкач вочы ѓзялі і выкаціліся.

  І вароны страціѓшы прытомнасць узялі і паваліліся на стрыжаныя нагола галавы ардынцаѓ.

  І пратаранілі дзюбамі чэрапа.

  І гэта стала забойным уздзеяннем... Хлопчык праспяваѓ:

  – Чорны крумкач, у абліччы смерці,

  Ахвяру чакае ѓ поѓначную гадзіну!

  Дзяѓчынка Маргарыта то таксама дзюбанула з дапамогай голай, круглай, дзіцячай пяткі падкінула разбуральны пакет з вугалю.

  І той возьме і капітальна рване.

  Пасля чаго дзяѓчынка правяла мячамі прыём матылёк. Таксама зрэзала галовы, і зламала шыі.

  І заспявае:

  -Чорны ваяр, у абліччы смерці,

  Каля магілы сустрэне вас!

  Пасля чаго дзяѓчынка ѓзяла і таксама засвістала. І вароны апынуліся аглушанымі, і траплялі літаральна ѓ прытомнасць. І таксама чэрапы прабівалі наскрозь ардынцам.

  Вось гэта ѓвогуле трунны разгром. І вельмі забойна.

  Ды гэта дзеці – несмяротныя і вельмі класныя дзеці.

  Але вядома ж гэта яшчэ толькі пачатак у баявой лаянцы. Вось у бой уступілі яшчэ дзяѓчынкі.

  У дадзеным выпадку грозны танк ІС-17. У гэтай машыны восем кулямётаѓ, і аж тры гарматы.

  Алёнка тут са сваім экіпажам. Дзяѓчыны толькі ѓ адных толькі трусіках. Тым больш горача ѓ танку. І мускулістыя целы дзяѓчынак, літаральна блішчаць ад поту.

  Алёнка пальнула пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак, выбіваючы аскепкава-фугаснымі снарадамі маджахедаѓ і праспявала:

  – Слава рускім Багам!

  Анюта таксама стрэліла пры дапамозе голай, круглай пяткі, і ѓразіла суперніка забойны снарадам, і прачырыкала, скалячы зубкі:

  – Слава нашай Айчыне!

  Рудая, агнязарная Ала таксама як возьме і босымі пальчыкамі ножак па нукерах дзюбне. І зарадзіць па непрыяцелю забойнае.

  Пасля чаго прачырыкае:

  – Слава вышэйшай эпосе свету!

  А вось і Марыя ѓляпіла па суперніку босай, хупавай ножкай. І таксама як пасыплюць кулямёты на непрыяцеля цэлыя патокі бруй кулямётаѓ.

  Вось Марыя ѓзяла і прашыпела:

  – Рускія Багі – Багі вайны!

  Алімпіяда дзейнічала вельмі актыѓна і страляла па ардынцаѓ. Выбівала іх з вялікай інтэнсіѓнасцю і забівала труны.

  І яе босыя, точаныя ножкі, праѓда немалых памераѓ націскалі на кнопкі джойсціка і нішчылі войскі Дэѓлета. Вось гэта жорсткая пастаноѓка забойнай і разбуральнай сілы.

  Алімпіяда праспявала:

  – За Русь Кіеѓскую перамога!

  Алёнка паправіла:

  – Не Кіеѓская тут Русь, а Масковія!

  І дзяѓчынка ѓзяла і націснула пунсовым саском грудзей на кнопку джойсціка, і зноѓ ляціць забойны, аскепкава-фугасны снарад.

  Ён уключаецца ѓ шэрагі ардынцаѓ, раздзіраючы татараѓ дзясяткамі.

  Алёнка праспявала:

  – Камунізм і цар – гэта сіла!

  Анюта таксама ваюе вельмі арыгінальна. І яе малінавы сасок таксама выкідвае сілай ціск на кнопку джойсціка. І вось снарад зноѓ разбівае супернікаѓ да смерці.

  І Анюта прачырыкала:

  – Слава нашай Радзіме!

  А вось і Ала гэтая дзяѓчына з рудымі валасамі, як дзюбне па непрыяцелю пры дапамозе свайго лалавага соску. Разнясе нукераѓ і прараве:

  – За вышэйшы камунізм!

  І вось б'ецца Марыя, з вялікім энтузіязмам, і таксама вельмі цікава дзюбнула пры дапамозе клубнічнага соску. Грозна застрачылі кулямёты, і давай ворагаѓ разбураць.

  Марыя прачырыкала:

  – Смерць дракону дажджу!

  Вось і Алімпіяда таксама паказвае свой вышэйшы клас. А менавіта саском буйным як пераспелы памідор цісне на гашэтку.

  І паліваюць бруі з кулямётных стужак, нібы лінем з вогненных кропак.

  Алімпіяда праспявала:

  – На славу найноѓшай эпохі камунізму!

  Вось гэта дзяѓчаты на супертанцы!

  Вось гэта баі тут з ардынцамі і выдатная каманда.

  А вось яшчэ ѓ небе ваююць прыгожыя і агрэсіѓныя дзяѓчынкі.

  Анастасія Вядзьмакова таксама змагаецца ѓ знішчальніку-штурмавіку. І лупіць па ардынцаѓ з паветра.

  І б'е забойнымі ракетамі. Тыя ляцяць і выбухаюць.

  Дзяѓчына выкарыстоѓвае босыя, точаныя ножкі для стральбы, дзівіць суперніка вельмі трапна.

  Хоць конных мэт вельмі шмат. Зразумела, і страты каласальныя. І адрываюць цэлыя кавалкі ад конскіх ордаѓ.

  Анастасія Вядзьмакова засмяялася і адказала:

  – За вялікі, рускі дух!

  Мірабела Магнітная таксама ѓступіла ѓ бой. І давай знішчаць супернікаѓ.

  Вось гэтая Мірабела дзяѓчына з залацістымі валасамі. І босымі пальчыкамі ножак рэзае праціѓніка.

  Пасля чаго праваркавала:

  – За магутны падарунак!

  І дзяѓчына зноѓ паказала язык.

  Акуліна Арлова ѓзяла і зноѓ дзюбнула па непрыяцелю. І вельмі моцна дзюбнула па нукерах рэактыѓнымі ракетамі.

  Дзяѓчына таксама страляла пры дапамозе босых, точаных ножак і напявала:

  – Раз, два, тры, чатыры, пяць,

  Усіх ардынцаѓ – забіваць!

  Вось гэты трыумвірат ладзіць велічэзнае знішчэнне супернікаѓ.

  Акуліна Арлова праспявала:

  – Будуць новыя перамогі,

  Стануць новыя паліцы...

  Вось уваскрэснуць нашы дзяды,

  Нам баяцца не з рукі!

  Анастасія Вядзьмакова таксама лупіць і пры гэтым выкарыстоѓваючы пунсовыя саскі грудзей, націскаючы імі на кнопкі.

  Дзяѓчына-ведзьма праспявала:

  – Я не анёл, але для краіны,

  Але для краіны, я стала святой!

  І блісне сваімі смарагдавымі вачамі.

  Затым дзюбнула Акуліна Арлова. І таксама дзяѓчынкі ѓжыла пры націску на кнопку клубнічныя соску грудзей. І паднялася цэлая хмара пылу, раздзіраючы цэлых эскадрон нукераѓ на часткі.

  Акуліна прагарлапаніла:

  – За цара Гароху!

  Анастасія са здзіѓленнем спытала:

  – А навошта нам цар Гарох?

  Пасля чаго дзяѓчына пальнула пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак, наводзячы забойную ракету. Якая падняла масу пылу і сталі і агню.

  Мірабела Магнітная таксама вырашыла не адставаць ад сябровак. І ѓжыла лалавы сасок свайго пышнага бюста.

  І абрынула каласальнай сілы моц на ардынцаѓ. І столькі ѓ раз труну, і ці разарваць на асобныя запчасткі.

  А затым дзяѓчына голай пяткай націсне. І падыме шквал агню.

  І столькі крыві распырскалася па полі.

  Мірабела ѓ захапленні праспявала:

  – Я анёлу служу, я анёлу служу,

  І войска вялікае ѓдала парашу!

  Анастасія Вядзьмакова таксама выпусціла забойнае, сваімі ножкамі якія такія голыя, загарэлыя і панадлівыя. Ад іх не адарвацца, ну ніяк!

  Анастасія піскнула:

  – Анёлы, анёлы, анёлы,

  Будзе перамога за намі!

  Вось так ужо дзяѓчынка засмяялася ва ѓсе жамчужныя зубкі. Не выстаяць супраць такой бліскучай кралі.

  А ведзьма Анастасія мае медна-чырвоныя валасы. І кахае мужчын. Вельмі кахае, і нават перад кожным вылетам дорыць адразу некалькім самцам адначасова сваё цела. Таму Настасся якой даѓно ѓжо пераваліла за сто гадоѓ выглядае як дзяѓчына. І ніхто з ёй не справіцца.

  Анастасія ваявала ѓ і першую сусветную вайну, і грамадзянскую, і Іспанскую і Вялікую Айчынную. І ѓ многіх іншых войнах.

  Гэта жанчына, якую нельга не пакахаць.

  Анастасія ѓзяла і праспявала:

  – У космасе я лётала як анёл,

  А атрымаѓся як...

  І тут рудая перапынілася – у галаву не прыйшла падыходная рыфма.

  Анастасія зноѓ голай, круглай, ружовай, дзявочай пяткай на педаль націсне і такую моц пашле.

  Акуліна Арлова адзначыла, дзяѓбаючы баевікоѓ з крымскага ханства. І колькі іх ужо перабіта.

  Алег Рыбачэнка і Маргарыта Коршунава ѓзялі і зноѓ кінулі атрутныя іголкі босымі пальчыкамі дзіцячых ножак, дзівячы нукераѓ.

  А затым Маргарыта возьме і засвішча правай ноздрай, а Алег Рыбачэнка левай. І аглушаныя вароны ѓзялі і паваліліся нібы кавалкі перхаці на голеныя галовы.

  І прабіваючы з вялікай капітальнасцю, пасля чаго праспявалі, несмяротныя дзеці хорам:

  – Далікатны колеру пялёстак,

  Калі ён сарваны даѓно...

  Хоць свет вакол і жорсткі -

  Жадаецца рабіць дабро!

  Думкі дзіцяці сумленныя -

  Святло давесці да розуму ...

  Хоць нашы дзеці чыстыя,

  У зло іх уцягнуѓ Сатана!

  І зноѓ сякуць мячы, нібы яны лопасці шруб. І нішчаць шматлікіх нукераѓ нібы камароѓ пякельны апантаны пажар.

  Наташа зараѓла, кінуѓшы босымі ножкамі ѓ скачку, нешта надзвычай забойнае і разбуральнае. І цэлы полк з нукерамі падняѓся ѓ паветра са знішчэннем.

  Аѓгустына адзначыла, паслаѓшы маланку са свайго яркага, рубінавага соску грудзей і віску:

  – Няма нікога мяне мацней!

  І паказала сваю мову. А яе мова надзвычай едкая.

  Танк ІС-17 са сваіх кулямётаѓ і гармат усаджвае. І робіць гэта вельмі эфэктыѓна. Снарады мноства аскепкаѓ раскідваюць, вялікімі масамі ардынцаѓ нішчачы.

  І вось гусеніцы яшчэ коней, і вершнікаѓ ціснуць.

  Анастасія Вядзьмакова дзяѓбае з паветра. Дзяѓчына-ведзьма прамаѓляе загавор, і пстрыкае босымі пальчыкамі ножак. І вось зноѓ ракеты абнаѓляюцца і з'яѓляецца дадатковая, і вельмі каласальная і амаль бясконцая сіла.

  Анастасія, націснуѓшы клубнічным саском на кнопку, і ракеты паляцелі з разбуральнай клаакай.

  І пайшло такое не перадаецца разбурэнне і знішчэнне.

  Акуліна Арлова таксама вымавіла загавор, абнаѓляючы ракеты, і таксама ужыѓшы лалавы сасок грудзей.

  І як паляцяць гэтыя неверагодныя прэзенты гібелі.

  Акуліна адзначыла са смехам:

  – Ракета, ракета, ракета,

  Дзяѓбае бязбожна!

  Ракета, ракета, ракета,

  Зразумець цябе складана!

  Мірабела Магнітная таксама ѓ баі дэманструе абнаѓленне, і потым яшчэ і лалавым саском як націсне на кнопкі. І столькі ракет возьме і паваліцца.

  Мірабела ѓзяла і праспявала:

  – Будзе бітва кенгуру,

  Мне спакой не даспадобы!

  Мірабела зноѓ бліснула сваімі жамчужнымі зубкамі.

  Вось гэта дзяѓчынка – самы вялікі сок і яркія паказчыкі інтэлекту.

  А вось яшчэ і іншыя ваяѓніцы.

  Альбіна і Альвіна ѓступілі ѓ бой. Дзяѓчыны зразумела прыляцелі на лятаючай талерцы.

  Такі вялікі дыскападобны апарат. І вось Альвіна босымі пальчыкамі ножак націснула на кнопкі джойсціка, і выпусціла паток лазера.

  І столькі зрэзала нукераѓ.

  Пасля чаго праваркавала:

  – За перамогі над ворагам!

  Альбіна таксама дзюбанула па агрэсары з віртуознай сілай. І зноѓ-такі выкарыстоѓваючы босыя пальчыкі ножак.

  І прачырыкала:

  – Песня пра зайцоѓ!

  Альвіна запярэчыла з вельмі вялікай ідэяй і сваёй сілай:

  – Не зайцоѓ, а ваѓкоѓ!

  І на гэты раз дзяѓчынка паслала падарунак анігіляцыі пры дапамозе пунсовых саскоѓ грудзей.

  Ваяѓніцы проста чэмпіёнка па сваім пышным бюсце. А як прыемна, калі твае раскошныя грудзі цалуюць мужчыны? Мусіць, гэта вельмі крута!

  Альбіна таксама давай рэзаць непрыяцеля з вялікай доляй агрэсіі і нястрымнай сілы.

  І яе, клубнічныя соску націскалі на кнопкі, і вывяргалі нешта надзвычай, да калацця ѓ баку забойнае.

  Альбіна ѓзяла і засмяялася выдала:

  – Я ѓсіх мацней!

  І голай пяткай націснула тое, што прыносіць надзвычайнае і непараѓнальнае і дыстрафічнае разбурэнне.

  Дзяѓчыны і мовы паказваюць і весела напяваюць:

  – Будзем усіх мачыць у сарціры,

  А дракону-харакіры!

  Такія вось ваяѓніцы кралі баявыя і непараѓнальныя. А і ѓ іх грудзей такія раскошныя, і загарэлыя. І дзяѓчаты смачныя. Яны любяць, калі ѓсе іх цела абсыпаюць пацалункамі.

  Альвіна праспявала, пасылаючы падарункі нукерам, і забіваючы іх нібы б'е вялікая мухабойка.

  І ваяѓніца прашыпела:

  – І цалуй мяне ѓсюды,

  Васемнаццаць мне ѓсюды!

  Альбіна з гэтым пагадзілася, скалячы зубкі прачырыкала:

  – Бедны Луі, Луі! Бедны Луі, Луі ...

  Не патрэбны мне твае пацалункі!

  І ваяѓніца як вакуумную бомбу з самалёта скіне, і вось цэлы полк нукераѓ парваѓся.

  І ногі, і рукі знайшлі па кутах!

  Анастасія Арлова падбадзёрыла, і падміргнуѓшы напарніцам, скаля зубкі ѓзяла і прапішчала:

  – Разбурэнне гэта запал,

  Усё роѓна якая ѓлада!

  І дзяѓчынка як пакажа свой доѓгі язык.

  І прадставіла гэтая ведзьма як салодкія рэчы можна лізаць мовай, лядзяшы, якія пахнуць мёдам.

  І ваяѓніца праспявала:

  – Д'ябал, д'ябал, д'ябал – выратуй,

  Лепш дзяѓчына з макам сосі!

  І вось зноѓ новы разварот і разгромам, і смерцю.

  І вось ужо вельмі прыгожыя дзяѓчыны атакуюць нукераѓ, нібы арліцы палююць на гусей.

  А вось і яшчэ з'явіліся дзяѓчынкі. Аліса і Анжаліка. Яны лупілі па нукерах са снайперскіх вінтовак.

  Аліса стрэліла, прычым прабіѓшы галовы адразу траім ардынскім воінам і праверашчала:

  – За Айчыну вялікую!

  Анжаліка таксама пальнула са сваёй вінтоѓкі. А затым кінула босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы гранату і прачырыкала:

  – За Рускіх Багоѓ-дэміургаѓ!

  Аліса адзначыла са смяшком, адзначыла:

  – Вайна вельмі бывае кусачоѓ.

  І зноѓ ваяѓніца шпурнула босымі пальчыкамі ножак анігіляцыйнай сілы падарунак смерці.

  Вось гэта дзяѓчыны – ваяѓніцы проста супер.

  Вось гэта сапраѓды крутая пара.

  Ды Даѓлет Гірай атрымаѓ тут разборку. Мала таго Аліса гэтага хана абклала дакладным як стрэлы Робін Гуда стрэлам са снайперскай вінтоѓкі.

  Дзяѓчынка праспявала, падміргнуѓшы сваёй рудай напарніцы якая і прыгожая і, мускулістая адзначыѓшы:

  – Вось гэта наша пазіцыя! Будзе кааліцыя!

  Шмат, абклалі дзяѓчынкі татарскіх воінаѓ, зрываючы паход і будучыню знішчэнне Масквы.

  Алег Рыбачэнка, секчы мячамі, якія то станавіліся даѓжэй, то наадварот карацей, вельмі дасціпна заѓважыѓ:

  – Я пасланы да вас зусім не дарма,

  Несці ѓ Русь ласку!

  Дзяѓчынка Маргарыта правяла мячамі прыём "каракаціца", і босымі пальчыкамі ножак шпурнула гарошынку знішчэння і прапішчала, падміргваючы напарніку.

  – Карацей кажучы, карацей кажучы, карацей кажучы -

  Маѓчаць!

  Несмяротныя дзеці пасля гэтага ѓзялі і засвісталі ва ѓсе глоткі. І так гэта зрэагавала, што вароны ѓзялі і пападалі ѓ ступар мозгу. І панесліся аглушаныя ѓніз, таран чэрапа сваімі вострымі дзюбамі.

  І столькі завалілася зараз непрыяцеляѓ, з забойнай сілай. І пратараніла масу чэрапаѓ.

  Загінула і два сыны Крымскага хана і тры ѓнукі. Так моцна вароны забівалі нукераѓ. Супраць такіх дзяцей, якія адрозніваюцца шаленствам нікому не выстаяць.

  Хаця ѓ іх шаленства патрыятычнае. Гэта дзеці-тэрмінатары.

  Алег Рыбачэнка адзначыѓ, голай пяткай падкінуѓшы гарошынку з часціцай анігіляцыі:

  – Вайна – гэта школа жыцця ѓ якой на занятках пазяхаючы, атрымаеш кол толькі не сшытак, а драѓляную скрыню!

  Маргарыта Каршунова з гэтым згадзілася, і таксама пальчыкі босых ножак дзяѓчынкі кінулі круглую, тонкую кружэлку. І дзяѓчынка прачырыкала:

  – Як мы хацелі перамогі!

  І вось ужо ѓ баі Тамара і Аѓрора. Таксама дзяѓчынкі ѓ дэсанце Рускіх Багоѓ апынуліся.

  Дзяѓчынкі паднялі агнямёт, і ѓзялі зубамі ѓчапіліся ѓ кнопкі. І з шасці ствалоѓ палілася полымя апантанага агню. І яно прымусіла гарэць арду.

  Тамара босымі пальчыкамі ножак шпурнула запалкавую скрынку з атрутай. І той патравіѓ момант пару сотняѓ нукераѓ.

  Тамара праспявала:

  – Дзве тысячы гадоѓ вайна,

  Вайна без разумных прычын!

  Аѓрора таксама кінула, але ѓ дадзеным выпадку каробачак з соллю і той ірвануѓ так, што абвалілася палова палка ардынцаѓ.

  Аѓрора хіхікнула і прачырыкала:

  Вайна дзевак маладых,

  Лекі супраць маршчын!

  І ваяѓніцы як возьмуць і зарагачуць нібы шалёныя і вельмі нават слізкія свінкі.

  Хаця няма ѓ прыгажунь вельмі нават рэльефная мускулатура. Супраць іх ніяк не папрэш.

  Анастасія Вядзьмакова ѓзяла і таксама запусціла з самалёта забойчую тарпеду з каласальным разбурэннем і паразай.

  Тая, як ірване, і падніме хмару забойнага пылу.

  Ведзьма рускіх Багоѓ-дэміургаѓ адзначыла:

  – Ёсць у нас ракеты самалёты,

  Наймацнейшы дзевак у свеце духу...

  Яны сонцазарныя пілоты,

  Будуць вораг разгромлены, у пыл і пух!

  Акуліна Арлова пацвердзіла, падміргнуѓшы сваёй напарніцы і выпусціѓшы з сапфіравых вачэй маланку:

  – Будзе разгромлены і ѓ пыл і, у пух!

  Мірабела Магнітная дасціпна адзначыла, дзяѓбаючы суперніка сваімі каласальнай разбуральнай і смяротнай сілы:

  – Хто не схаваѓся, я не вінаватая!

  Алег Рыбачэнка і Маргарыта Коршунава як засвішчаць. І тысячы крумкачаѓ сталі падаць нібы градзінкі з неба.

  Апошнія нукеры былі перабітыя і прадзіраѓленыя. І двухсоттысячнае крымскае войска перастала існаваць.

  Была здабыта гучная перамога. І без страт з боку царскай арміі.

  Наташа праспявала:

  Здолеем Русь святую абараніць,

  І як бы не быѓ вораг жорсткі, каварны...

  Праціѓніка мы моцна станем біць,

  І будзе рускі меч у бою ѓслаѓлены!

  Алег Рыбачэнка падскочыѓ, хлопчык-тэрмінатар перакруціѓся ѓ паветры і выдаѓ:

  – Смяялася Русь і плакала, і спявала,

  Ва ѓсе стагоддзі на тое яна і Русь!

  . РАЗДЗЕЛ Љ1