Текст книги "Першая справа Мэгрэ (на белорусском языке)"

Автор книги: Жорж Сименон

сообщить о нарушении

Текущая страница: 4 (всего у книги 8 страниц)

– Гэта праўда, што вы з палiцыi?

Ён палiчыў за лепшае паказаць ёй сваё пасведчанне, i з таго моманту яна ўжо не зводзiла з яго вачэй. Перад ёй стаяў кiлiшак: мадам Мэгрэ дастала-такi вiшнёвую налiўку, якую зберагала для большай урачыстацi.

– Ты яшчэ не вячэраў?

– Дзякуй, перакусiў ужо трошкi.

– У такiм разе, я пакiдаю вас. Трэба памыць пасуду.

Яна прыбрала са стала, выйшла на кухню, але дзверы за сабою ўсё ж не зачынiла.

– Ваш сябар таксама з палiцыi?

– Не. Не зусiм. Ён выпадкова...

– Ён жанаты?..

– Жанаты. Здаецца.

Яму было трошкi няёмка ў сямейнай абстаноўцы з гэтай цiкаўнай дзяўчынай, а яна трымалася, як у сябе дома, устала, паправiла перад люстэркам на камiне прычоску.

– Можна? – дзеля прылiку амаль давяральна запытала яна i ўселася ў крэсла мадам Мэгрэ.

– Вы даўно знаёмы з мадэмуазэль Жандро? – запытаўся Мэгрэ.

– Мы разам вучылiся ў школе.

– Мне здаецца, вы з ансеваля, калi не памыляюся? У Ансевалi вы i вучылiся разам?

Яго здзiвiла, што наследнiца Жандро-Бальтазараў атрымала адукацыю ў невялiчкай правiнцыяльнай школе.

– Я хачу сказаць, што мы аднагодкi, рознiца ўсяго некалькi месяцаў. У будучым месяцы ёй стукне дваццаць адзiн год, а мне гэтулькi ж споўнiлася два тыднi назад.

– I вы абедзве хадзiлi ў адну школуў Ансевалi? – перапытаў Мэгрэ.

– Яна – не. Яна жыла ў манастыры ў Ньеўры. Але мы вучылiся ў адзiн i той жа час.

Цяпер ён усё зразумеў. I з гэтага моманту зрабiўся недаверлiвы, стаў уважлiва размяжоўваць ману ад праўды, праўду ад амаль праўды цi ад праўдападобнасцi.

– Вы чакалi нейкiх непрыемных падзей на вулiцы Шапталь?

– Я заўсёды лiчыла, што гэта дабром не скончыцца.

– Чаму?

– Таму, што яны ненавiдзяць адно аднаго.

– Хто?

– Мадэмуазель i яе брат. Я ўжо чатыры гады служу ў iх. Прыйшла адразу пасля смерцi мадам. Вы ж ведаеце, што яна загiнула пры крушэннi на чыгунцы, калi ехала на воды ў Вiтэль? Якi жах!

Яна сказала гэта так, быццам сама прысутнiчала пры тым, калi з-пад друзу вагонаў выцягвалi ахвяр.

– Пакуль мадам была жывая, самi разумееце, завяшчанне не мела значэння.

– Вы добра дасведчаны ў сямейных справах.

– Я ўраджэнка Ансеваля. I бацька мой там нарадзiўся. А дзед быў фермерам у графа i гуляў у бiльярд з самiм дзедам.

– Якiм дзедам?

– Так яго звалi ў нас. Вы нiчога не ведаеце? Я думала, што палiцыя ведае ўсё на свеце.

– Вы, несумненна, маеце на ўвазе старога месье Бальтазара?

– Ну, так, месье Гектора. Яго бацька быў рымарам у нашай вёсцы. А яшчэ i званаром. У дванаццаць год месье Гектор стаў карабейнiкам. Хадзiў ад фермы да фермы з корабам за плячыма.

– Гэта ён заснаваў кававае аб'яднанне "Бальтазар"?

– Ён, але гэта не замiнала майму дзеду да самай смерцi гаварыць яму "ты". Ён доўга не паяўляўся ў Ансевалi, а калi зноў з'явiўся, то быў ужо багаты. I купiў замак.

– Каму належаў замак?

– Графу д'Ансеваль, чорт вазьмi!

– Хто-небудзь з гэтай сям'i яшчэ жывы?

– Сын жывы. Дружок нашай мадэмуазель. Вы не пачастуеце мяне кiлiшкам налiўкi? Цi не з дому прыслалi?

– Не, жонка зрабiла.

– Як падумаю, што гэта карга – я не пра вашу жонку – набралася нахабства выдаць сябе за мяне i спаць у маёй пасцелi!.. Вы сапраўды бачылi яе ў адной кашулi? Яна куды таўсцейшая за мяне. Калi б я толькi захацела – такое б расказала пра яе!..

– Такiм чынам, стары Бальтазар, гаспадар фiрмы "Кава Бальтазар", адкупiў замак у д'Ансеваля. Ён быў жанаты?

– Быў, але жонка да таго часу памерла ўжо. У яго была дачка, не столькi прыгожая, колькi ганарыстая, i яшчэ сынок, месье Юберт, якi за ўсё жыццё нiчога талковага не зрабiў. Сястра яго – сапраўдная ведзьма, а ён – дабрун, ласкавы як цялё. I ўсё падарожнiчаў па свеце.

– Вас тады яшчэ i на свеце не было?

– Канешне. Але там i цяпер нiчагуткi не змянiлася!

Мэгрэ машынальна дастаў з кiшэнi запiсную кнiжку i пачаў занатоўваць прозвiшчы па парадку, як бы малюючы генеалагiчнае дрэва Бальтазараў. Ён адчуваў, што з такой дзяўчынай, як Жэрмена, неабходна пастаяннае ўдакладненне.

– Такiм чынам, спачатку быў Гектор Бальтазар, якога вы называеце дзедам. Калi ён памёр?

– Пяць год назад. Роўна за год да смерцi дачкi.

Мэгрэ, прыгадаўшы Фелiсьена Жандро, якi сам быў ужо далёка не малады, здзiвiўся:

– Ён, вiдаць, быў тады вельмi стары?

– Дзiва што! Яму восемдзесят восем было. Жыў адзiн як сыч у агромнiстым асабняку на авеню дзю Буа. I яшчэ ўласнаручна вёў усе справы, памагала толькi дачка.

– А не сын?

– Божа баранi! Яго сын не меў права нават нагой ступiць у офiс. Ён выдзяляў яму грошы на пражытак. Цяпер сынок жыве на набярэжнай непадалёк ад Пон-Нёфа. Шалапут!

– Хвiлiнку... Авеню дзю Буа... Дачка замужам за Фелiсьенам Жандро?

– Была. Але месье Фелiсьен – той таксама не смеў i носа сунуць у справы.

– Чаму?

– Кажуць, аднойчы яму паспрабавалi даручыць сёе-тое... А ён закляты iгрок... Яшчэ i сёння штодня прападае на скачках... Ходзяць чуткi, што ён нешта нядобрае ўтварыў з чэкамi цi вэксалямi, я там знаю?.. Дык цесць перастаў нават размаўляць з iм.

Пазней Мэгрэ давялося адведаць асабняк на авеню дзю Буа, адзiн з самых пачварных у Парыжы будынкаў з сярэдневечнымi вежамi i вiтражамi. Пабачыў ён i партрэт старога – васковы твар з выразна акрэсленымi рысамi, доўгiя сiвыя бакенбарды, наглуха зашпiлены сурдут, з-пад якога па абодва бакi чорнага гальштука выглядвалi палоскi жылета.

Калi б ён быў болей дасведчаны ў жыццi парыжскага свету, ён ведаў бы, што стары Бальтазар завяшчаў свой асабняк з усiмi карцiнамi, якiя ён сабраў там, дзяржаве. Ён хацеў, каб дом яго быў ператвораны ў музей. У свой час гэта выклiкала шмат плётак. Болей года эксперты вялi заўзятыя спрэчкi... i справа скончылася тым, што ў рэшце рэшт урад адмовiўся ад завешчанай маёмасцi, таму што большасць палотнаў аказалiся падробленыя.

Настане час, Мэгрэ пабачыць i партрэт дачкi – сiвыя валасы, сабраныя ў вузел на патылiцы, профiль "а ля iмператрыца Яўгенiя", твар, гэткi ж ледзяны, як i ў заснавальнiка кававай дынастыi.

Што да Фелiсьена Жандро, то Мэгрэ ўжо меў магчымасць бачыць яго нафарбаваныя вусы, гетры i трысцiну з залатой булдавешкай.

– Кажуць, стары ненавiдзеў усю сваю сям'ю – i сына, i зяця, i месье Рышара, якога цудоўна раскусiў. Ён прызнаваў толькi дачку i ўнучку. Дзед убiў сабе ў галаву, што толькi гэтыя дзве асобы належаць да яго роду, i пакiнуў завяшчанне, у якiм сам чорт шыю зверне. Месье Бракеман не дасць схлусiць.

– Хто такi месье Бракеман?

– Яго натарыус. Яму таксама гадоў пад восемдзесят. Яго ўсе баяцца, бо аднаму яму ўсё вядома.

– Што iменна?

– А я скуль знаю? Усё павiнна высветлiцца, калi мадэмуазель Элiз споўнiцца дваццаць адзiн год. Таму яны i вар'яцеюць, жмiнды. Асабiста мне ўсё роўна, я нi за таго, нi за другога. Калi б я толькi захацела...

Яму раптам прыйшло ў галаву:

– Месье Рышар?.. – сказаў Мэгрэ, уступаючы ў гульню.

– Папавiўся ён каля маёй спаднiцы. А я секанула яму проста ў вочы, што не на тую натрапiў, i параiла лепш пайсцi да Мары. "Я не такая дурнiца, як яна, каб дазволiць пакарыстацца сабой", – так вось i заявiла яму.

– I ён паслухаўся вашай парады?

– Скуль я ведаю? Што ён – шкляны, цi што? Калi хочаце ведаць, што я пра iх думаю – а я iх наскрозь бачу! – то ва ўсiх гэтых Бальтазараў не ўсе дома.

Жэрмена была ўзбуджана. Вочы яе зусiм скруглелi, а позiрк зрабiўся такi дапытлiвы, што Мэгрэ стала не па сабе. А яна ажно падалася да Мэгрэ здавалася, яшчэ мiг – i яна ўхопiць яго за каленi.

– А Луi таксама родам з Ансеваля?

– Ён сын нашага былога настаўнiка. Сёй-той, праўда, лiчыць, што ў сапраўднасцi ён сын папа, а не настаўнiка.

– Ён падтрымлiвае месье Рышара?

– Ды што вы?! Ён усё жыццё ходзiць за паненкай. Ён не пакiдаў старога да самай смерцi, на руках насiў яго, калi той занядужаў, i ўжо хто-хто, а ён павiнен ведаць, бадай, больш за ўсiх, больш, можа, нават за самога Бракемена.

– А Луi нiколi не заляцаўся да вас?

– Луi?

Яна разрагаталася.

– Ды куды яму! З яго парахна ўжо сыплецца! Па-першае, ён шмат старэйшы, чым можна падумаць. Прынамсi, яму не меней пяцiдзесяцi пяцi. I ўвогуле, капейчына цана яму ў базарны дзень, разумееце? Вось чаму мадам Луi i Альбер...

– Выбачайце, хто такi Альбер?

– Лёкай. Таксама з Ансеваля. Да дваццацi аднаго года быў жакеем.

– Выбачайце... Мяне вадзiлi па ўсiм доме, але я не бачыў пакоя, у якiм...

– Таму што Альбер начуе над стайняй, разам з Жэромам.

– З Жэромам?

– Вазаком месье Фелiсьена. Адзiн толькi Арсен, шафёр – ён жанаты i мае дзiцёнка – начуе дома.

Мэгрэ ў рэшце рэшт старанна занатаваў усе iмёны ў сваю запiсную кнiжку.

– Калi хто i стрэлiў у паненку, – а мяне гэта не здзiвiць, – то хутчэй за ўсё сам месье Рышар. Калi яны ўсчынаюць сварку...

– Яны часта сварацца?

– Каб не зманiць – штодня. Аднойчы ён гэтак сцiснуў ёй рукi, што яна цэлы тыдзень хадзiла з сiнякамi. Але i яна не промах, i яму таксама дастаецца будзь здароў. Але я гатова бiцца аб заклад, што стралялi не ў паненку.

– У каго ж тады?

– У графа!

– Якога графа?

– Вы ўсё яшчэ нiчога не цямiце? У графа д'Ансеваля!

– Сапраўды! Ёсць жа яшчэ адзiн граф д'Ансеваль!

– Унук таго, што прадаў замак старому Бальтазару. Мадэмуазель сама няведама дзе адкапала яго.

– Ён багаты?

– Ён? Ды ў яго нi капейчыны за душой!

– I ён бывае ў доме?

– Ён... Я хачу сказаць...

– Вас цiкавiць, цi ён спiць з ёю? Не думаю, што ён прагне гэтага. Цяпер вы разумееце? У iх ва ўсiх шарыкаў не хапае. Грызуцца як сабакi. Адзiн месье Юберт у баку ад усяго, а гэтыя двое, брат i сястра, вылузваюцца са скуры, каб уцягнуць i яго ў сваю калатню, заручыцца яго падтрымкай.

– Вы гаворыце пра Юберта Бальтазара, сына старога? Колькi яму год?

– Ды гадоў з пяцьдзесят. А мо трошкi больш? Ён такi далiкатны, так добра выхаваны. Як толькi прыйдзе да нас, дык заўсёды трошкi пагаворыць i са мной. Паслухайце! Цяпер ужо позна, цягнiкоў на Канфлан няма, а дзе ж я пераначую! У вас знойдзецца для мяне ложак?

Яе позiрк быў настолькi красамоўна правакацыйны, што Мэгрэ аж папярхнуўся i мiжволi глянуў на кухонныя дзверы.

– На жаль, у нас няма пакоя для гасцей. Мы зусiм нядаўна ўладкавалiся тут.

– Вы нядаўна пажанiлiся?

I гэтыя словы ў яе вуснах мелi амаль непрыстойны сэнс.

– Я ўладкую вас у гатэль.

– Вы ўжо будзеце ўкладвацца спаць?

– У мяне яшчэ сустрэча ў горадзе.

– Гэта праўда, што шпегам не часта даводзiцца начаваць ва ўласнай пасцелi? Пацеха, вы зусiм непадобны на палiцэйскага. Я ведала аднаго такога – ён быў сержантам, такое боўдзiла, высачэзны, смуглы-смуглы, Леанардам звалi.

Але Мэгрэ не цiкавiў Леанард.

– Я вам яшчэ буду патрэбна? А можа, мне вярнуцца да iх, нiбыта нiчога не здарылася? Тады я змагу кожны вечар расказваць вам, што там адбылося за дзень.

З кухнi данёсся грукат каструль, але зусiм не пагэтаму Мэгрэ адхiлiў зробленую яму прапанову. Жэрмена прыводзiла яго лiтаральна ў жах.

– Мы ўбачымся з вамi заўтра, – сказаў ён. – Хадзем, калi ласка...

Перш чым надзець свой капялюшык i палiто, яна зноў паправiла валасы перад люстэркам i схапiла пляшку з налiўкай.

– Можна? Я столькi гаварыла, столькi перадумала! А вы не вып'еце?

Не мела сэнсу расказваць ёй пра тое, колькi чарак кальвадосу, па сваёй ахвоце цi пад прымусам, выпiў ён за гэты дзень.

– Я магу вам цэлую процьму ўсяго нарасказваць. Ёсць людзi, якiя пiшуць раманы, а не перажылi i чвэрцi таго, што перажыла я. Калi б я ўзялася пiсаць...

Мэгрэ зайшоў на кухню, пацалаваў жонку ў лоб. Яна весела глянула на яго, i ў яе вачах прамiльгнуў гарэзны агеньчык.

– Я, магчыма, вярнуся позна.

– Не спяшайся, Жуль! – з вясёлай падколiнкай адказала мадам Мэгрэ.

Гатэль знаходзiўся ўсяго цераз некалькi дамоў, непадалёк ад бульвара Вальтэра. На вулiцы Жэрмена рашуча ўзяла свайго спадарожнiка пад руку.

– У мяне высокiя абцасы...

Чорт пабяры! Звычайна ж яна хадзiла ў драўляных башмаках!

– У вас вельмi мiлая жонка, скажу я вам. I гаспадыня яна цудоўная.

Мэгрэ не адважыўся даць ёй грошы, каб яна сама заплацiла за нумар. Ён сам зайшоў у адмiнiстратарскую i пачырванеў ад пытання адмiнiстратара:

– Пакой на ноч цi часова?

– На ноч. Толькi для мадэмуазель...

Пакуль адмiнiстратар выбiраў на стэндзе ключы, Жэрмена зусiм павiсла на руцэ Мэгрэ, цяпер ужо i не просячы прабачэння.

– Васемнаццаты нумар, трэцi паверх, налева. Хвiлiначку, зараз дам бялiзну.

Мэгрэ не любiў успамiнаць, як ён развiтаўся з ёю. Лесвiца была ўслана чырвонай дывановай дарожкай. Жэрмена ў адной руцэ трымала прасцiны, у другой ключ, прычэплены да меднай бляшкi. Адмiнiстратар зноў уткнуўся ў газету.

– У вас сапраўды няма да мяне больш пытанняў?

Яна стаяла на першай прыступцы. Круглыя вочы яе не адрывалiся ад Мэгрэ. Чаму яму прыгадаўся багамол, якi пасля спарвання пажырае свайго партнёра?...

– Не... На сёння ўсё... – прамармытаў ён.

– Ах, праўда ж, я i забылася, што ў вас спатканне. – Яе сакавiтыя вусны склалiся ў iранiчную ўсмешку. – Тады да заўтра?

– Да заўтра.

Што ж, гэтага i трэба было чакаць. Выйшаўшы з гатэля, Мэгрэ кiнуўся ў метро. Шчоўкнулi аўтаматычныя дзверы, i ён доўга ехаў у цьмяным святле падземкi, машынальна назiраючы за познiмi пасажырамi, па тварах якiх прабягалi мудрагелiстыя ценi.

Ён доўга блукаў па бязлюдных, ледзь асветленых вулiцах, пакуль не апынуўся ля парка Лявiйет i не адшукаў нарэшце вялiкую стадолу, забiтую парожнiмi, з узнятымi ўгору, аглоблямi. У глыбiнi двара патыхала цеплынёй стайняў.

– Карнi? Не, ён яшчэ не вярнуўся. Чакайце, калi хочаце.

Толькi а палове першай ночы з'явiўся п'янюткi рамiзнiк. Асавелым позiркам ён утаропiўся ў Мэгрэ:

– Дама з вулiцы Шапталь? Чакайце, чакайце! Яна дала мне цэлы франк гасцiнца. А высокi брунет...

– Якi высокi брунет?

– Той, што спынiў мяне на вулiцы Бланш, чорт пабяры, i загадаў мне пад'ехаць на вулiцу Шапталь i пачакаць ля дома нумар... нумар... Смехатура, я нiколi не запамiнаю лiчбы... Пры маёй рабоце гэта, прама скажам...

– Вы адвезлi яе на вакзал?

– На вакзал? На якi вакзал?

Рамiзнiк пахiстваўся. Доўгiм цырком ён сплюнуў проста перад сабой жвачку ад жавальнага тытуню, ледзь не пацэлiўшы на штаны Мэгрэ.

– Па-першае, загадана было не на вакзал... Па-другое... па-другое...

Мэгрэ ўсунуў яму ў руку франк.

– Яна ў гатэлi насупраць Цюiльры, на невялiчкай плошчы... Чакайце... Як жа называецца тая дамавiна?.. Я вечна блытаю гэтыя дамавiны... Во "Атэль дзю Луўр"! Но, малота! – таргануў рамiзнiк свайго каня.

Метро ўжо не працавала, трамваi i аўтобусы не хадзiлi, i Мэгрэ мусiў тупаць пешкi па бясконца доўгай вулiцы Фландр, перш чым дабраўся да ажыўленых плошчаў цэнтра.

Рэстарацыя "Клiшы" была, канешне, даўно зачыненая, i Жустэн Мiнар вярнуўся ў сваё жытло на вулiцы Ангiен, дзе яго напэўна чакаў чарговы сямейны скандал.

Раздзел V

ПЕРШЫЯ СЛАВАЛЮБНЫЯ ДУМКI МЭГРЭ

Мэгрэ галiўся перад люстэркам, прымацаваным у сталовай да зашчапкi аконнай рамы. У яго было прывычкай кожную ранiцу хадзiць услед за жонкай, завяршаючы свой туалет дзе прыйдзецца, – i для iх абаiх гэта былi самыя светлыя хвiлiны дня. Мадам Мэгрэ валодала каштоўнай якасцю – як на золку, так i ўвечары яна была аднолькава акуратная, аднолькава жыццярадасная. Яны расчынялi вокны, з асалодай дыхалi свежым паветрам. Да iх даносiўся грукат кувалды з размешчанай непадалёку кузнi, тарахценне вазоў, iржанне коней i нават ледзь улоўны пах свежага гною з суседняй стайнi.

– Ты думаеш, яна сапраўды ненармальная?

– Калi б яна засталася ў сваiм сяле, выйшла замуж i нарадзiла дзесяцера дзяцей – нiхто гэтага, магчыма, i не заўважыў бы. Можа, проста дзецi былi б не ад аднаго бацькi, толькi i ўсяго.

– Зiрнi, зiрнi, Мэгрэ! Часам цi не твой гэта прыяцель топчацца ў нас пад вокнамi?

Мэгрэ з намыленай шчакой высунуўся ў акно i пазнаў Жустэна Мiнара, якi цярплiва чакаў яго на вулiцы.

– Ты не хочаш запрасiць яго да нас?

– Навошта? Я праз пяць хвiлiн буду гатовы. А ты не збiраешся пагуляць сёння?

Мэгрэ рэдка пытаўся ў жонкi, чым яна будзе займацца цэлы дзень, i яна адразу здагадалася, што ён мае на ўвазе.

– Ты хочаш, каб я папiльнавала паненку?

– Магчыма, мне сапраўды прыйдзецца прасiць цябе зрабiць гэта. Калi я прамаргаю яе ў Парыжы, а ёй, сама бачыш, проста няўцерп памалоць языком, дык адзiн бог ведае, што яна каму набалбоча.

– Ты зараз да яе?

– Неадкладна.

– Яна будзе яшчэ ў пасцелi.

– Магчыма.

– Магу прысягнуць, ты апынешся ў пiкантным становiшчы.

Як толькi Мэгрэ выйшаў з пад'езда, да яго падышоў Мiнар, пакрочыў побач i запытаў:

– Што робiм сёння, шэф?

Шмат гадоў пазней Мэгрэ прыпомнiць, што менавiта той нядэшлы флейтыст быў першы, хто назваў яго шэфам.

– Вы бачылi яе? Даведалiся што-небудзь? Я амаль не спаў. Толькi сабраўся легчы, як адно пытанне збiла ўвесь мой сон.

Iх крокi гулка раздавалiся ў ранiшняй цiшынi. Iдучы, яны назiралi, як воддаль паволi ажыўляецца бульвар Вальтэра.

– Раз стралялi, значыцца, стралялi ж у некага. I вось я задаюся пытаннем: а ў каго пацэлiлi?.. Я вам не дужа надакучыў?

Надакучыў? Якраз гэтае пытанне без канца задаваў сам сабе i Мэгрэ.

– Дапусцiм, куля нi ў каго не трапiла... Канешне, цяжка паставiць сябе на месца гэтых людзей... I ўсё ж, мне чамусьцi здаецца, што калi б не было нi параненага, нi забiтага, то навошта б iм вычвараць такую трагiкамедыю?.. Вы мяне разумееце? Як толькi мяне вышпурнулi за дзверы, яны кiнулiся прыводзiць у парадак пакой, каб пераканаць, што нiчыёй там i нагi не было... I яшчэ адна дэталь: помнiце, калi дварэцкi намагаўся выпхнуць мяне, нехта на другiм паверсе перасцярог Луi не марнаваць часу? А чаму яны замкнулi паненку ў пакоi служанкi? Безумоўна, таму, што яна была надта ўсхвалявана i, на iх думку, магла правалiць сваю ролю ў iгры...

– Я цэлы дзень вольны, – дадаў Мiнар без усялякай сувязi. – Можаце распараджацца мною, як вам трэба.

Каля гатэля, у якiм начавала Жэрмена, была кавярня з тэрасай i круглымi столiкамi з белага мармуру. Гарсон з бакенбардамi, здавалася, сышоў са старонкi рэкламнага календара. Узабраўшыся на драбiнкi, ён чысцiў крэйдай шыбы.

– Пачакайце мяне тут.

Мэгрэ вагаўся. А можа, паслаць наверх Мiнара? Калi б хто запытаўся ў Мэгрэ, чаму яму захацелася зноў пабачыць пакаёўку, ён наўрад цi адказаў бы. Гэтым ранкам ён адчуваў дзiўную патрэбу быць адначасова ўсюды. Ён амаль нудзiўся па "Старому Кальвадосу", яму не цярпелася хутчэй сесцi там ля акна i назiраць за ўсiм, што адбываецца на вулiцы Шапталь. Цяпер, калi ён ведаў трошкi больш пра насельнiкаў асабняка, яму здавалася, што ўсе гэтыя воблiкi Рышара Жандро, якi садзiцца ў машыну, яго бацькi, якi прастуе да карэты, Луi, якi выходзiць на тратуар падыхаць свежым паветрам, – набылi б цяпер у ягоных вачах зусiм iншы сэнс.

Яму хацелася быць i ў "Атэлi дзю Луўр", i на авеню дзю Буа, i нават у Ансевалi.

Але з усiх людзей, з якiмi звязаў яго выпадак за два днi перад гэтым, толькi адзiн чалавек быў даступны яму, i ён iнстынктыўна чапляўся за яго.

Цiкавая рэч! Пачуццё, якое валодае iм, каранiлася ў iм яшчэ з дзяцiнства. Праўда, смерць бацькi перапынiла яго заняткi медыцынай на трэцiм годзе навучання, але калi на тое пайшло, то ён нiколi не прагнуў стаць доктарам, лячыць хворых.

Па праўдзе кажучы, ён нiколi не ведаў, якiм рамяством хацеў бы заняцца. Яшчэ падлеткам, калi жыў у вёсцы, у яго склалася ўражанне, што большасць людзей знаходзяцца не на сваiм месцы, брыдуць чужой дарогай толькi таму, што не ведаюць, якая ж дарога iхняя.

I вось, уяўлялася яму, з'яўляецца разумны, кемлiвы чалавек, нехта падобны на доктара i на пастара адначасова, якi з першага погляду можа вызначыць прызначэнне другога чалавека.

Да таго празарлiўца прыходзiлi б за парадай, як да лекара. Ён быў бы накшталт нейкага ўпарадчыка лёсаў. I не толькi таму, што ён разумны. Мусiць, няма патрэбы валодаць выключным розумам. Проста ён павiнен умець глядзець на свет вачыма таго чалавека, з якiм яму прыйдзецца сутыкнуцца.

Мэгрэ нiколi не размаўляў пра гэта, ён не асмельваўся нават занадта глыбока раздумваць над падобным, каб нават самому сабе не здавацца смешным. Не маючы магчымасцi закончыць вучобу ў медыцынскiм, ён выпадкова пайшоў служыць у палiцыю. Але калi сказаць папраўдзе, дык цi абсалютна выпадкова атрымалася так? Хiба i палiцэйскiм, калi разабрацца, не прыходзiцца часам быць упарадчыкам лёсаў?

Усю папярэднюю ноч, то дрэмлючы, то выбiваючыся са сну, ён жыў жыццём людзей, якiх мала ведаў альбо амаль не ведаў – узяць хоць бы старога Бальтазара, што памёр пяць гадоў назад. Цяпер Мэгрэ iшоў да Жэрмены, каб пазнаёмiцца з iмi блiжэй. Ён пастукаўся ў дзверы.

– Заходзьце! – данёсся ў адказ млявы голас.

I адразу ж дадаў:

– Хвiлiначку! Я забылася, што дзверы замкнёныя.

Пачулася шлэпанне босых ног па ходнiку. Дзверы расчынiлiся. Жэрмена была ў кашулi, якая мякка ахiнала яе пышныя тугiя грудзi, распушчаныя валасы спадалi аж да пояса. Прачнулася ж яна, вiдаць, даўнавата, бо на начным столiку стаяла талерка з рэштай шакаладкi i крошкамi здобы.

– Вы па мяне? Мне трэба апранацца?

– Можаце сабе адпачываць, а можаце i апрануцца. Мне хацелася б трошкi пагаварыць з вамi.

– А вам не смешна быць пры поўным парадзе, калi я – у адной кашулi?

– Нiколькi.

– Ваша жонка не раўнiвая?

– Не. Я хацеў бы, каб вы расказалi мне пра графа д'Ансеваля. Цi лепей... Вы ж ведаеце дом i ўсiх, хто там жыве i хто ў iх бывае... Уявiце сабе на хвiлiнку, што зараз гадзiна ночы... Гадзiна ночы... У пакоi мадэмуазель Жандро ўсчынаецца сварка... Прашу вас слухаць мяне ўважлiва... Хто, па-вашаму, мог у гэты час знаходзiцца ў пакоi паненкi?

Жэрмена прынялася расчэсвацца перад люстэркам, блiскаючы русым лямцам пад пахамi i ружавiзнай цела, што прасвечвалася праз кашулю. Яна, як здалося, намагалася зразумець, чаго ён хоча.

– Луi? – падказаў Мэгрэ, жадаючы дапамагчы ёй.

– Не. Луi не зайшоў бы так позна.

– Хвiлiнку. Адна дэталь, пра якую я зусiм забыў. Луi быў парадна апрануты, у фраку, у белай манiшцы, пры чорным гальштуку. Скажыце, ён заўсёды так позна кладзецца спаць?

– Бывае. Але тады ён не застаецца пры парадзе. Толькi калi ў доме чужыя людзi.

– А вось Юберт Бальтазар, да прыкладу, дзядзька мадэмуазель Жандро, мог знаходзiцца ў пакоi сваёй пляменнiцы?

– Дзядзька! Ды што б ён рабiў у яе пакоi ў гадзiну ночы?!

– А калi б ён усё-такi прыйшоў, дзе яна прыняла б яго? У адным з салонаў на першым паверсе, так?

– Вядома, не. На вулiцы Шапталь свае парадкi. Хто што хоча, тое i робiць. Салоны толькi для прыёмаў. А звычайна кожны зашываецца ў свой куток.

– А Рышар Жандро мог зайсцi да сястры?

– Канешне. Ён гэта часта робiць. Асаблiва калi гневаецца.

– Ён носiць пры сабе рэвальвер? Вы калi-небудзь бачылi ў яго руках рэвальвер?

– Не.

– А мадэмуазель Жандро?

– Хвiлiначку! У месье Рышара ёсць рэвальверы, ажно два, вялiкi i маленькi, але яны ляжаць у ягоным стале. Мадэмуазель таксама мае адзiн, з перламутравай ручкай, ён у шуфлядцы ў яе начным столiку. Кожны вечар яна вымае яго наверх на столiк.

– Яна чаго-небудзь баiцца?

– Такую не напалохаеш. Проста на ўсякi выпадак. Ёй, як усiм ведзьмам, здаецца, што ўсе навокал толькi i думаюць, каб зрабiць ёй якое паскудства. Каб вы толькi ведалi, якая яна скупая, i гэта ў яе ўзросце! Знарок пакiне навiдавоку грошы, пералiчыўшы спачатку, а потым цiкуе, абкрадаюць яе цi не. Пакаёўка, якая была да Мары, спакусiлася, узяла, дык адразу ж была разлiчана.

– Ёй даводзiлася прымаць графа ў сваёй спальнi?

– Можа, у самой спальнi i не, а вось у будуары, што побач са спальняй, прымала.

– А гадзiне ночы?

– А што? Я чытала кнiгу пра Лiзавету, каралеву Ангельскую... Не чыталi? Раман, а вiдаць, усё праўда... Дык яна, аказваецца, была халодная жанчына, разумееце?.. Па-мойму, i мадэмуазель Жандро гэткая ж ягадка.

Жэрмена ўсё расчэсвалася, раз-пораз аглядваючы Мэгрэ ў люстра. Грэбень цiха патрэскваў у валасах.

– На шчасце, я зусiм не такая!

– Пачуўшы на трэцiм паверсе шум, месье Рышар мог прыбегчы туды з рэвальверам?

Яна пацiснула плячыма.

– Чаго яму там?

– Каб застаць знянацку палюбоўнiка сястры...

– От ужо на што яму сапраўды напляваць! Для гэткiх людзей значэнне маюць адны грошы!

Яна не пераставала круцiцца вакол Мэгрэ, не сумняваючыся, што ён быў далёка, што ён быў там, у пакоi, на вулiцы Шапталь, спрабуючы расставiць людзей на адпаведныя месцы, як на сцэне.

– Граф д'Ансеваль прыходзiў калi-небудзь са сваiм прыяцелем?

– Магчыма. Але ў такiм выпадку яго прымалi ўнiзе, а я спускаюся ўнiз рэдка.

– Мадэмуазэль Элiз тэлефанавала графу калi-небудзь?

– Не думаю, каб у яго быў тэлефон. Яна яму не званiла; сам ён дык тэлефанаваў гады ў рады, хутчэй за ўсё з якой-небудзь забягалаўкi.

– Як яна яго называла?

– Жакам, як жа яшчэ.

– Колькi яму год?

– Ды гадоў дваццаць пяць. Красун, але даволi нахабны з выгляду. Так i гатовы, здаецца, пакпiць з каго-небудзь.

– Гэткi чалавек можа насiць зброю ў кiшэнi, як вы думаеце?

– Безумоўна.

– Чаму вы так упэўнены?

– Таму, што гэта якраз такi суб'ект! Вы чыталi "Фантамаса"?

– Месье Фелiсьен, бацька, на баку дачкi цi на баку сына?

– Нi на чыiм ён баку. А калi хочаце ведаць, дык на маiм. Ён часам заходзць да мяне ў пакой. Гузiк, кажа, прышыць трэба. У доме не дужа рупяцца пра яго. Слугi абзываюць яго старым хрычом альбо вусачом. Што да Альбера, ягонага лакея, дык той больш языком меле, чым робiць. Бо ўсе ведаюць, што стары пустое месца! Аднойчы я заявiла яму проста ў вочы: "Калi вы будзеце гэтак распальвацца, паралюш вам забяспечаны. Зусiм мала засталося!" Ды на яго няма ўпыну. Цяпер на чарзе Мары, i от ужо не ведаю, цi выкруцiлася яна... Скажыце, вас не бянтэжыць назiраць, як жанчына наводзiць свой марафет?

Мэгрэ ўстаў, пацягнуўся за кацялком.

– Куды гэта вы? Няўжо так i пакiнеце мяне адну?

– У мяне важныя сустрэчы. Праз хвiлiну да вас прыйдзе мой сябар, той, якi прывёз вас, ён пабудзе з вамi.

– А дзе ён?

– Унiзе.

– Чаму ж вы адразу не прывялi яго? Прызнайцеся, вы ўсё-такi нешта мелi наўме! Каго вы баiцеся? Жонкi?

Яна ўжо налiла ў тазiк вады, каб памыцца, i Мэгрэ ажно ўявiў, як яна зараз скiне кашулю, шлеечкi якой пры кожным яе руху ўсё болей апаўзалi з плячэй.

– Я яшчэ сустрэнуся з вамi днём, спадзяюся, – адчыняючы дзверы, сказаў ён.

Жустэн Мiнар сядзеў на залiтай сонцам тэрасе i пiў каву са смятанкай.

– Толькi што тут была ваша жонка, – сказаў ён.

– Чаго?

– Адразу па вашым адыходзе з дому прынеслi вось гэта тэрмiновае пiсьмо. Яна пабегла ўслед за вамi, хацела дагнаць.

Мэгрэ сеў i, не падумаўшы, што яшчэ зусiм рана для гэтага, заказаў куфаль пiва. Потым разарваў канверт. Запiска была падпiсана Максiмам Лё Брэ.

"Прашу вас зайсцi ранiцай у камiсарыят. Сардэчна ваш".

Вiдаць, пiсьмо пiсалася дома, на бульвары Курсэль, бо ў камiсарыяце Лё Брэ скарыстаў бы службовы бланк. Ён быў вельмi педантычны адносна формы. У яго былi ў запасе гатункi чатырох вiзiтных картак на ўсе выпадкi жыцця: месье i мадам Лё Брэ дэ Плуiнак, Максiм Лё Брэ дэ Плуiнак, Максiм Лё Брэ, камiсар палiцыi...

Запiсачка, напiсаная яго рукой, сведчыла пра пэўную блiзкасць памiж iм i яго сакратаром. Ён, вiдаць, доўга ламаў галаву, як пачаць яе: "Мой дарагi Мэгрэ"? "Дарагi месье"? "Месье"? У рэшце рэшт, знайшоў выйсце: абышоўся ўвогуле без звароту.

– Скажыце, Мiнар, у вас сапраўды ёсць час?

– Канешне. I ён належыць вам.

– Паненка наверсе. Я не ведаю, калi вызвалюся. Адну ж яе пакiдаць боязна, каб часам не пайшла на вулiцу Шапталь ды не растрапала iм пра ўсё.

– Ясна.

– Калi вы пойдзеце з ёю куды-небудзь, пакiньце мне запiску, дзе вас шукаць. Калi захочаце пазбавiцца ад яе, адвядзiце да маёй жонкi.

Праз чвэрць гадзiны ён быў ужо ў камiсарыяце, i саслужыўцы глядзелi на яго з зайздрослiвым захапленнем, як глядзяць звычайна на тых, хто адпраўляецца ў водпуск альбо ў спецыяльную камандзiроўку, цi на тых, хто нейкiм цудам аказаўся збаўлены ад паўсядзённай службовай сумоты.

– Камiсар тут?

– Даўно.

У iнтанацыi, з якой Лё Брэ прывiтаў Мэгрэ, свяцiлася тое ж адценне, што i ў запiсцы. Ён нават падаў яму руку, чаго звычайна нiколi не рабiў.

– Не пытаюся, на якой ступенi знаходзiцца следства, бо лiчу, што яшчэ ранавата пытацца пра гэта. А папрасiў я вас прыйсцi... Мне хацелася б, каб вы правiльна зразумелi мяне, бо склалася даволi далiкатная сiтуацыя. Само сабой зразумела, тое, што я даведаўся на бульвары Курсель, абсалютна не тычыцца службовых спраў камiсара палiцыi. З другога ж боку...

Твар яго быў свежы, вiдно было, што чалавек выспаўся. Лё Брэ хадзiў па кабiнеце. Бадзёры i энергiчны, ён з яўным задавальненнем пацягваў цыгарэту з залатым муштуком.

– Я не магу дапусцiць, каб вы тапталiся на месцы з-за адсутнасцi неабходных звестак. Учора вечарам мадэмуазель Жандро званiла маёй жонцы.

– Яна званiла з "Атэль дзю Луўр"?

– Вы ўжо ведаеце пра гэта?

– Яна паехала туды на рамiзнiку ў другой палове дня.

– У такiм выпадку... У мяне ўсё... Я разумею, як цяжка выведаць, што адбываецца ў пэўных дамах...

Здавалася, ён нават устрывожаны, i цяпер мучыцца пытаннем: а што яшчэ вядома Мэгрэ па гэтай справе?

– Яна не збiраецца вяртацца на вулiцу Шапталь, а мяркуе прывесцi ў парадак асабняк свайго дзеда.

– На авеню дзю Буа?

– Там. Я бачу, вы ўжо шмат у чым дасведчаны.

– Дазвольце задаць вам пытанне, – асмялеў Мэгрэ. – Вы знаёмы з графам д'Ансевалем?

Лё Брэ, уражаны, нахмурыў бровы, як чалавек, якi спрабуе зразумець, што тут да чаго. Маўчаў ён даволi доўга.

– Ага! Ну, ясна. Бальтазары купiлi замак д'Ансеваль. Вы гэта мелi на ўвазе? Але я не бачу нiякай сувязi.

– Мадэмуазель Жандро i граф д'Ансеваль часта сустракаюцца.

– Вы ўпэўнены? Цiкава, цiкава.

– Вы знаёмы з графам?

– Асабiста не, i не шкадую. Але шмат чуў пра яго. Што мяне здзiўляе. Хiба, магчыма, яны зналiся яшчэ дзецьмi... Альбо яна не ведае... Цi бачыце, Боб Д'Ансеваль пайшоў па дурной дарожцы. Яго нiдзе не прымаюць, ён не бывае ў свеце, i, калi я не памыляюся, Аддзел правапарушэнняў свецкiмi асобамi неаднойчы ўдастойваў яго сваёй увагай.

– Вы не ведаеце яго адраса?

– Кажуць, ён бывае ў пэўных сумнiцельных барах на авеню дэ Ваграм i ў квартале Тэрн. Магчыма, у гэтым аддзеле ведаюць пра яго падрабязней.

– Вы не будзеце супраць, калi я звярнуся туды за даведкамi?

– Пры ўмове, што вы не будзеце ўпамiнаць Жандро-Бальтазараў.

Ён быў яўна азадачаны. Некалькi разоў, быццам разважаючы сам з сабой, буркнуў сабе пад нос:

– Цiкава! Цiкава!

А Мэгрэ распытваў з усё большай адвагай:

– Скажыце, мадэмуазель Жандро, па-вашаму, нармальная асоба?

На гэты раз Лё Брэ падскочыў, i ў першае iмгненне ягоны позiрк, кiнуты на сакратара, быў мiжволi суровы.

– Выбачайце! Я не разумею вас.

– Прашу прабачэння, я, магчыма, не так паставiў пытанне. Цяпер я абсалютна ўпэўнены, што ў тую, вядомую вам ноч у пакоi служанкi я бачыў менавiта Элiз Жандро. Значыць, у яе ўласным пакоi нешта адбылося, i нешта даволi сур'ёзнае, раз узнiкла неабходнасць у такiх выкрутасах. Што да паказанняў музыканта, якi ў той час праходзiў па вулiцы i чуў стрэл, то ў мяне няма нiякiх падстаў сумнявацца ў iх праўдзiвасцi.