Текст книги "Стары чалавек i мора (на белорусском языке)"

Автор книги: Эрнест Миллер Хемингуэй

сообщить о нарушении

Текущая страница: 5 (всего у книги 5 страниц)

Стары чалавек пiльнаваў, калi акула выплыве, але нiводная не паказалася. Пасля ён угледзеў, як адна з iх кружыць ля паверхнi. Плаўнiка другой не было вiдаць.

"Я i не спадзяваўся забiць iх, – падумаў ён. – У свой час я здатны быў зрабiць гэта. Але моцна паранiў абедзвюх, цяпер i яны пачуваюцца досыць кепска. Калi б я мог узяцца за дубiнку аберуч, дык першую забiў бы напэўна. Нават цяпер", – падумаў ён.

Яму не хацелася пазiраць на рыбiну. Ён ведаў, што аж палова яе знiшчана. Сонца зайшло, пакуль ён змагаўся з акуламi.

– Хутка будзе цёмна, – сказаў ён. – I тады я павiнен убачыць сполыск Гаваны. Калi я заплыў надта далёка на ўсход, то ўгледжу агнi аднаго з новых пляжаў.

"Наўрад цi я зараз заплыў занадта далёка, – падумаў ён. – Спадзяюся, нiхто там асаблiва не хвалюецца. Вядома, апроч хлопчыка. Але ведаю, ён упэўнены, што я вярнуся. Шмат якiя дарослыя рыбакi будуць непакоiцца. I многiя iншыя таксама, – дадаў ён у думках. – Я жыву ў добрым горадзе".

Ён быў не ў стане больш гутарыць з рыбiнай, анi, занадта жудасна была тая абгрызена. Але ў галаву яму прыйшла думка, i ён сказаў:

– Напаловурыбiна! Або: рыбiна, як цябе звалi раней? Я шкадую, што забраўся гэтак далёка. Я не збярог цябе i зруйнаваны сам. Але за свой век мы забiлi багата акул – ты i я, i мноства знявечылi. Колькi табе давялося ўходаць, старэча-рыбiна? Нездарма ж ты маеш гэтую пiку на сваёй галаве.

Яму падабалася думаць пра марлiна, як той расправiўся б з акулай, калi б вольна плаваў у моры. "Мне варта было адсячы ад яго дзюбу, каб ёю бiцца з акуламi", – падумаў ён. Але ж не было нi сякеркi, нi нажа.

"Калi б я што-небудзь меў ды патрапiў прымацаваць дзюбу да рукаяткi вясла, якая гэта была б зброя! Тады б мы пазмагалiся разам. А што ты будзеш рабiць, калi яны прыплывуць уначы? Што ж ты можаш рабiць?"

Змагацца з iмi, – адказаў ён. – Пакуль не сканаю.

Але ў тым змроку, калi не было нi сполыску, нi агнёў, адно вецер, што напiнаў ветразь, безупынна i нязменна, яму раптам здалося, што ён памёр. Ён склаў рукi разам, прыцiснуў далонь да далонi. Яны не былi мёртвыя, i ён мог адчуць боль жыцця, папросту сцiскаючы i расцiскаючы свае далонi. Ён прыхiлiўся спiнай да кармы i ўпэўнiўся: ён не мёртвы. Ягоныя плечы сказалi яму пра гэта.

"Я маю прачытаць усе тыя малiтвы, што паабяцаў, калi злаўлю рыбiну, прыгадаў ён. – Але я занадта знясiлены чытаць iх цяпер. Лепей вазьму мяшок ды акрыю плечы".

Ён ляжаў на карме i стырнаваў, i ўсё глядзеў на неба: калi ж на iм з'явiцца водблiск агнёў? "У мяне засталася толькi яго палова, – падумаў ён. Быць мо, мне пашанцуе i я прывязу пярэднюю частку рыбiны. Павiнна ж мне хоць трохi пашанцаваць. Не, – сказаў ён. – Ты зглумiў свой шанц, заплыўшы занадта далёка".

– Ды глупства, – запярэчыў ён уголас. – Не драмi ды стырнуй сабе. Яшчэ, можа, уга як пашчасцiць.

– Хацеў бы я купiць трохi гэтага шчасця, калi б дзе-небудзь прадавалi, сказаў ён.

– Але за што я купiў бы яго? – спытаўся ён у сябе. – Цi змог бы я яго купiць за згублены гарпун i зламаны нож ды за пару недалужных паабдзiраных рук?

– Магло стацца, што ты купiў бы яго, – адказаў ён. – Ты намагаўся зрабiць гэта восемдзесят чатыры днi ў моры. I табе ледзь не прадалi яго.

"Не затлумлiвай галаву лухтой, – падумаў ён. – Шчасце завiтвае ў розных аблiччах, i хто пазнае яго? I ўсё ж я набыў бы трошкi шчасця ў любым ягоным кшталце, заплацiўшы колькi трэба. А жадаў бы я ўбачыць сполыск ад агнёў, падумаў ён. – Увогуле я жадаю надта многа чаго, але зараз менавiта гэтага". Ён пастараўся ўсесцiся так, каб было найзручней стырнаваць, i, адчуўшы боль, уведаў, што ён не мёртвы.

Стары чалавек убачыў адбiты ў акiяне водблiск агнёў горада тады, калi было, пэўна, гадзiн дзесяць вечара. Напачатку ледзьве прыкметны, як святло, што бывае на небе перад узыходам месяца, водблiск стаўся пасля выразна бачны на паверхнi акiяна, па якiм вятрыска гнаў хвалi. Ён стырнаваў на гэтае зарыва i меркаваў, што неўзабаве будзе край плынi.

"Усё скончана, – думаў стары чалавек. – Праўдападобна, яны зноў нападуць на мяне. Але што процi iх можа зрабiць чалавек у цемры i без зброi?"

Скалелы, ён адчуваў сябе хворым, а ягоныя раны i найбольш натруджаныя часткi цела нылi на холадзе. "Усё ж я спадзяюся, што не давядзецца змагацца зноў, – падумаў ён. – Як я хачу спадзявацца на гэта!"

Але апоўначы ён змагаўся, хоць на гэты раз ведаў: змаганне бескарыснае. Яны з'явiлiся гуртам, i ён мог угледзець толькi лiнii, што крэслiлi па вадзе плаўнiкi, ды фосфарыстае свячэнне, якое сыходзiла ад акул, калi яны накiнулiся на рыбiну. Ён лупасiў тых па галовах i чуў, як iхнiя скiвiцы адсякаюць кавалкi мяса i як скаланаецца човен, калi акулы спадыспаду шматуюць рыбiну. Стары чалавек адчайна лупасiў па тым, што ён толькi адчуваў i чуў, але не бачыў, i раптам тое штосьцi схапiла дубiнку, i больш яе не было.

Вырваўшы румпель са стырна, ён бiў i цяў iм, трымаючы той аберуч, перыў акул зноў i зноў. Але яны падабралiся ўжо да носа лодкi, налятаючы на рыбiну то паасобку, то гурмой, iрвучы кавалкi мяса, i стары чалавек бачыў, як тыя кавалкi блiшчалi ўнiзе ў вадзе, калi акулы заварочвалiся, каб рвануць сваю ахвяру яшчэ раз.

Нарэшце адна падплыла i ўсадзiла зубы ў галаву рыбiны, i стары чалавек падумаў: усё, па змаганнi. Ён гваздануў румпелем туды, дзе акулiны зубы завязлi ў цвёрдай галаве марлiна, не могучы тую пашкуматаць. Стары чалавек стукнуў раз, два i тры разы. Ён пачуў, як трэснуў румпель, i тады памкнуў наперад з расшчэпленым дзяржальнам. Адчуўшы, як той працяў мяса акулы, i ведаючы вастрыню ягоную, стары чалавек загнаў дзяржальна ў акулу iзноў. Тая, пакiнуўшы рэшткi свае ахвяры, павалюхала ад чоўна. Гэта была апошняя акула з гурта, якi прыходзiў. Больш iм не было чаго есцi.

Стары чалавек з цяжкасцю дыхаў i адчуваў у роце дзiўную нейкую, з прысмакам медзi саладжавасць. На момант ён устрывожыўся, але саладжавасцi гэтай было небагата.

Ён сплюнуў у акiян i сказаў:

– Ешце гэта, gаlaпоs, i хай вам трызнiцца, што вы забiлi чалавека.

Ён разумеў, што разбiты канчаткова i непапраўна, i пайшоў назад на карму. Уставiўшы ў адтулiну стырна няроўны зламаны канец румпеля, ён пераканаўся, што зможа больш-менш няблага кiраваць стырном. Стары чалавек акрыў мяшком плечы i ўзяў ранейшы курс. Зараз ён плыў лёгка, а ў галаве ягонай не было анi пачуццяў, анi думак. Нiчога ўжо яго не абыходзiла, i ён вёў свой човен дадому, да прыстанi, пiльна i ўмела, як толькi мог. Уночы акулы накiдвалiся на шкiлет, усё адно як прыбiралi са стала крошкi. Стары чалавек не зважаў нi на iх, нi на што яшчэ апрача стырнавання. Ён адно заўважыў, як лёгка i плаўна кiруе зараз човен, калi побач з iм няма вялiзнага цяжару.

"Яна спраўная*, – падумаў ён. – Цэлая i зусiм не пашкоджаная, калi не лiчыць румпеля. Але той няцяжка змянiць".

* Для старога чалавека човен – разумная iстота жаночага роду.

Стары чалавек адчуваў, што зараз ён усярэдзiне плынi, адсюль яму былi вiдаць агнi паселiшчаў уздоўж берага. Стары чалавек ведаў, дзе ён, адгэтуль было рукой падаць дадому.

"Вецер – вось хто наш сябра, – падумаў ён. – Часамi, – дадаў ён. – I вялiкае мора з нашымi прыяцелямi i ворагамi, i пасцель. Пасцель будзе найвялiкшай асалодай. Як лёгка пераможанаму, – падумаў ён. – Я нiколi не ведаў гэтага. I што ж цябе перамагло?" – задаў ён сабе пытанне.

– Ды нiчога, – вымавiў ён уголас. – Проста я занадта далёка заплыў.

Калi ён заходзiў у маленькую бухту, агнi на "Тэрасе" ўжо не гарэлi, i ён ведаў: усе спяць. Вятрыска доўга набiраў сiлу i цяперака моцна дзьмуў. Аднак у гаванi было спакойна, i ён падплыў да малой лапiны галькi пад скаламi. Навокал не было нiкога, каб яму дапамагчы, дык ён i павеславаў, як мага далей. Пасля ён выйшаў з лодкi ды прывязаў яе да скалы.

Стары чалавек выцягнуў мачту, скруцiў ветразь i завязаў яго. Узвалiўшы мачту на плечы, пачаў караскацца ўгору. Толькi тады ён уведаў усю глыбiню свае стомы. Стары чалавек прыпынiўся на момант i зiрнуў назад, i ўбачыў у водблiску вулiчнага святла вялiзны хвост рыбiны, што ўздымаўся за кармой чоўна. Ён убачыў белую голую лiнiю ягонай хрыбетнiцы, цёмную масу галавы, з якой тырчала дзюба, усю галiзну рэшты.

Стары чалавек стаў караскацца зноў, але каля вяршынi ўзгорка ўпаў i колькi часу ляжаў, з мачтай на плячы. Ён намагаўся ўстаць, але гэта было яму не па сiле, i ён сядзеў тамака, трымаючы мачту на плячы, ды пазiраў на дарогу. Кот шмыгнуў на далёкiм схiле ўзгорка, спяшаючыся па нейкiх сваiх справах, стары чалавек паназiраў за iм. А потым вочы ягоныя глядзелi на дарогу.

Урэшце стары чалавек паклаў мачту на дол i ўстаў. Падняў мачту, узвалiў на плячо i папхнуўся па дарозе ўгору. Ён мусiў пяць разоў сядаць аддыхвацца, пакуль дабраўся да свайго жытла.

У халупе ён прыставiў мачту да сцяны, у цемры адшукаў бутэльку з вадой i трохi глынуў з яе. Пасля ўлёгся на ложак. Стары чалавек нацягнуў коўдру на сябе i заснуў, лежачы тварам на газетах, выпрастаўшы рукi далонямi ўгору.

Ён спаў, калi хлопчык зазiрнуў ранiцою ў дзверы. Дзьмула гэтак моцна, што на дрэйфуючых лодках* нельга было выходзiць у мора, i хлопчык позна спаў, а пасля прыйшоў, як i кожнае ранiцы, у хацiну старога чалавека.

* Лодкi з адмысловымi сеткамi, у якiя падчас прылiву заплывае рыба.

Увачавiдкi пераканаўшыся, што стары чалавек дыхае, хлопчык убачыў ягоныя рукi i заплакаў. Ён асцярожна выйшаў з халупы, каб прынесцi старому чалавеку трохi кавы, i ўсю дарогу, iдучы, плакаў.

Багата рыбакоў стоўпiлася вакол чоўна, разглядаючы тое, што было да яго прывязана. Адзiн, закасаўшы порткi, залез у ваду i мераў шкiлет кавалкам шнура.

Хлопчык не спусцiўся ўнiз. Ён пабываў там раней, i адзiн з рыбакоў па ягонай просьбе глядзеў за лодкай.

– Як ён маецца? – нехта з гурту гукнуў хлопчыку.

– Спiць, – абазваўся той. Хлопчык не саромеўся, што людзi бачаць, як ён плача. – Хай нiхто яго не турбуе.

– Ейная даўжыня ад носа да хваста была васемнаццаць футаў, – апавясцiў рыбак, якi мераў шкiлет.

– Пэўна ж, – адказаў хлопчык. Ён прыйшоў да "Тэрасы" i папрасiў бляшанку кавы.

– Гарачай, i каб у ёй было многа малака i цукру.

– Што-небудзь яшчэ?

– Не. Потым пабачым, што ён мог бы з'есцi.

– Якая была рыбiна! – сказаў карчмар. – Свет гэткае не бачыў. Тыя дзве, што ты злавiў учора, таксама нiчога.

– Да д'ябла мае рыбы! – сказаў хлопчык i зноў пачаў плакаць.

– Можа, вып'еш якога трунку?

– Не, – адмовiўся хлопчык. – Скажы, каб не турбавалi Сант'яга. Я яшчэ прыйду.

– Перадай, я вельмi яму спачуваю.

– Дзякуй, – адказаў хлопчык.

Ён занёс гарачую бляшанку кавы ў халупу старога чалавека i сядзеў там, каля яго, пакуль той не прачнуўся. Аднаго разу хлопчыку здалося, што стары чалавек прачынаецца. Але ён зноў упаў у цяжкi сон, i хлопчык хадзiў цераз дарогу пазычыць трохi дроў, каб падагрэць каву.

Нарэшце стары чалавек прачнуўся.

– Не, не сядай, – сказаў хлопчык. – Выпi гэта. – Ён налiў крыху кавы ў шклянку.

Стары чалавек узяў шклянку i выпiў.

– Яны пабiлi мяне, Маналiн, – сказаў ён. – Ушчэнт пабiлi мяне.

– Не ён пабiў цябе. Не марлiн.

– Не. Сапраўды не. Гэта здарылася потым.

– Педрыка глядзiць за лодкай i начыннем. Што ты мяркуеш зрабiць з галавою?

– Хай Педрыка пасячэ яе ды скарыстае ў пастках на рыбу.

– А кап'ё?

– Вазьмi сабе, калi хочаш.

– Хачу, – сказаў хлопчык. – А зараз нам трэба яшчэ сёе-тое вырашыць.

– Цi шукалi мяне?

– Шукалi. Берагавая варта i самалёты.

– Акiян – ён надта вялiкi, а човен – малы, яго цяжка ўгледзець, – сказаў стары чалавек. Ён заўважыў, як гэта прыемна мець суразмоўцу, а не проста гаварыць сам з сабою ды з морам. – Мне бракавала цябе, – сказаў ён. – А што ты ўлавiў?

– Адну першага дня. Яшчэ адну другога i дзве трэцяга.

– Вельмi добра.

– Цяпер мы зноў будзем разам рыбачыць.

– Не. Я няўдачнiк. Шанцаванне пакiнула мяне.

– Д'ябал з iм, з шанцаваннем, – сказаў хлопчык. – Я прынясу шанцаванне з сабою.

– А што твае скажуць?

– Мяне гэта не абыходзiць. Учора я злавiў аж дзве. Мы будзем рыбачыць разам, бо мне яшчэ шмат чаго трэба ўведаць.

– Мы павiнны займець добрыя восцi, каб выняць дух з любой рыбiны, i хай яны заўсёды будуць пад рукой на борце. Ты можаш зрабiць лязо з рэсорнай планкi старога форда. Набрусуем яе ў Гуанабакоа. Яно мусiць быць вострае, аднак загартоўваць не трэба, бо зломiцца. Мой нож зламаўся.

– Я дастану другi нож i набрусую рэсору. Колькi дзён яшчэ будзе ўладарыць brisа?

– Можа, тры. Можа, болей.

– Я ўсё зраблю найлепшым чынам, – сказаў хлопчык. – А ты, старэча, дагледзь свае рукi.

– Я ведаю, як iх падгаiць. Уночы я выплюнуў штось нязвыклае i адчуў: нешта ў маiх грудзях зламалася.

– Падлячы i гэта, – сказаў хлопчык. – Кладзiся, старэча, а я табе прынясу чыстую кашулю i што-небудзь паесцi.

– Прынясi якую газету за тыя днi, калi мяне тут не было, – папрасiў стары чалавек.

– Ты мусiш акрыяць хутка, бо мне багата чаго трэба ўведаць, а ты можаш навучыць мяне ўсяму. Табе было вельмi цяжка?

– Страшэнна, – адказаў стары чалавек.

– Я прынясу ежу i газеты, – сказаў хлопчык. – Адпачнi як след, старэча. I яшчэ я зайду ў аптэку па лекi для тваiх рук.

– Не забудзься сказаць Педрыку, што галава рыбiны – ягоная.

– Не забудуся.

Хлопчык выйшаў з дзвярэй i стаў спускацца па каралавай разбiтай дарозе: зноў ён плакаў.

Папаўднi гэтага дня гурт турыстаў сядзеў на "Тэрасе" i адна кабета, пазiраючы ў ваду, захламленую пустымi бляшанкамi з-пад пiва i дохлымi баракудамi, убачыла агромнiсты доўгi белы хрыбетны слуп з вялiзным хвастом на канцы.

Хвост узнiмаўся i калыхаўся з прылiвам, калi там, за ўваходам у гавань нястомна i мерна разгойдваў мора ўсходнi вятрыска.

– Што там такое? – спыталася яна ў афiцыянта i паказала на доўгую хрыбетнiцу велiзарнай рыбiны, што была зараз проста смеццем, якое чакала, калi прылiў змые яго.

– Цiбурон*, – сказаў афiцыянт, – эшарка**. – Яму здавалася, ён тлумачыць, што адбылося.

* Мясцовая назва акулы.

** Ангельскае слова "шарк" (акула) з гiшпанскай прыстаўкай.

– Я не ведала, што ў акул гэткiя гожыя зграбныя хвасты.

– I я не ведаў, – сказаў ейны спадарожнiк.

У халупе, што стаяла на ўзвышшы ў канцы дарогi, сон зноў агарнуў старога чалавека. Ён спаў, як заўсёды, тварам уткнуўшыся ў пасцель, а побач на варце сядзеў хлопчык. Старому чалавеку снiлiся львы.