Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Текст книги "Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў"
Автор книги: Андрэй Антонаў
Соавторы: Уладзімір Сіўчыкаў,Віктар Шніп,Міраслаў Шайбак,Уладзімір Сцяпан,Максим Климкович,Уладзімір Арлоў,Максим Танк,Адам Глёбус
Жанр:
Поэзия
сообщить о нарушении
Текущая страница: 2 (всего у книги 2 страниц)
Максім Клімковіч
* * *
За шклом вэранды,
у цемры шолах бэзу;
ліпеньская ноч.
* * *
Праз дожджык бачу
шэрую вільгаць муроў.
Восеньскі горад.
* * *
Спыніўся цягнік.
Насупраць твары людзей.
Ізноў дарога.
* * *
На дне фантана
голуб дзяўбе жоўты ліст.
Восеньскі ранак.
* * *
Паліць лістоту
сумны маўклівы дворнік.
Хлебны пах клёну.
* * *
Чакаю гасьцей.
Халодны гузік званка
хто першы кране?
* * *
Вышэй за дамы
павырасталі дрэвы,
што мы садзілі.
* * *
Сягоньня дзеці
не знайшлі яблыкаў
у старым садзе.
* * *
Над старой студняй
я адпусьціў каменьчык.
Чаканьне ўсплёску.
* * *
Прайшлі машыны,
шум сьцішыўся і зьнік.
Гарачы вецер.
* * *
Як доўга ехаў
праз гарады, празь вёскі
адной дарогай.
* * *
Сьвятло маланкі:
зьнік у вільготнай цемры
нерухомы лес.
* * *
Спяшаюся. Над
горадам нацягнуты
лук маладзіка.
* * *
Драўляны мост. Мір.
Ідзе стрыножаны конь —
рыпяць масьніцы.
* * *
Зімнае неба.
З трэскам падае на дол
празрысты яблык.
* * *
Вось і прыехаў
у бела-шэры горад;
мо хто сустрэне?
* * *
Адчыніў вакно:
гукі аўтамабіляў,
халодны вецер…
* * *
Адзін у хаце,
запаліў цыгарэту,
робіцца цёпла.
Міраслаў Шайбак
* * *
Куды ж ты вядзеш,
сьлед, пакінуты на сьнезе
вялікім зьверам?
* * *
Якія ж людзі
дробныя на бязьмежным
зімовым полі…
* * *
Месяц-павучок
тчэ павуту з галінак.
Зімовы сквэрык.
* * *
Запісаў словы
на сьнезе, няхай гінуць
пад промнямі цяпла.
* * *
З радыятарам
павітаўся ў пад'езьдзе.
Лютаўскі вечар.
* * *
Завеі, сьнегам
не засыпайце ўночы
нашыя брамы.
* * *
Прыемна глядзець,
як на чорнай паніве
смажыцца бульба.
* * *
Зімовая ноч.
Пад песьні прыёмніка
выпіў гарбаты.
* * *
Цыгарэтны дым:
у паветры паплылі
шэрыя кветкі.
* * *
Пэўна, учора
глядзеў на сьнег – ды раптам
каткі на вербах.
* * *
Бясконца б ехаў
у кодабе машыны
празь вясновы лес.
* * *
Перабіраю
каменьчыкі ружанца —
прыемны холад.
* * *
Кусты чаромхі.
Чырвань на белых кветках —
колер сьвітанку.
* * *
Стромкі завулак.
Жвір рыпіць пад нагамі.
Імжа… Дзень… Цяжка…
* * *
Правёў рукою
па сьвежай атынкоўцы,
прыемны холад.
* * *
Жучок-прусачок,
нашто так сьпяшаесься
схавацца хутчэй?
* * *
Кусты парэчкі.
Колькі ягад тут! Побач
восы вядуцца.
* * *
Над канюшынай
цяжка гудзе чорны чмель,
шмат працы яму.
* * *
Пад грушай старой
лёг жаўнер, скінуў боты,
вочы заплюшчыў.
* * *
Хто мне падкажа
гэтай кветачкі назву?
Слухаю вецер.
* * *
Гнілая дошка.
Колькі дзірачак у ёй
шашаль натачыў!
* * *
Ці ведае ён,
камень на дне рэчкі,
летнюю сьпёку?
* * *
Жнівеньскі вецер.
У анучы на плоце
вырасьлі крылы.
* * *
Чорны матылёк.
Што шукае ён? Можа,
чорную кветку?
* * *
Сьцяжынка ў полі.
Конікі суха зьвіняць
на цёплым пяску.
* * *
Куды ж, таполі,
вы пайшлі чарадою,
уздоўж дарогі?
* * *
Верабей ляціць,
не схаваецца ў траве
белы матылёк.
* * *
Летнім вечарам
кожны ліхтар над шашой
кліча матылькоў.
* * *
Вецер. Возера.
Ціха чоўн пусты плыве.
Сонца садзіцца.
* * *
Запаліў сьвятло:
напалоханая мыш
зьнікла ў шчыліне.
* * *
Жоўтае лісьце
вецер на ганак прынёс.
Як пераступіць?
* * *
Дрэвы ў тумане?
Не, гэта паляць лісьце
восеньскім ранкам.
* * *
Лапкі елачак
мне ворагамі сталі.
Зьбіраю грыбы.
* * *
Восень. Сухую
галінку не пазнаеш
на дрэве жывым.
* * *
Не вылучаюся,
я – звычайны праходжы.
Іду пад дажджом.
* * *
А дзе ж схавацца
павучку-вандроўніку?
Восеньскі дожджык.
* * *
Тапалёвы ліст
у восеньскай бязважкасьці
паплыў да зямлі.
* * *
Да маёй нагі
прытуліўся сабака.
Не спыняйся, дождж!
* * *
Шукаю ўначы
на хвалях эфіру
родную мову.
* * *
Ля кніжнай шафы
разьбіраю паперы,
раптам – верш Басё.
* * *
Ня маю ў жыцьці
нічога, хіба ў сшытку
некалькі вершаў.
* * *
Як цяжка знайсьці
словы, і гэта мая
родная мова.
* * *
Лапкамі елак
свой пакой упрыгожыў,
сьвяточны настрой.
* * *
Бяз сэнсу жыву,
учора і так штодня.
Холад раніцы.
* * *
Адчыніў дзьверы:
варушыцца на сходах
мой цень зламаны.
* * *
Замерзла ноччу
вірлівая крынічка,
белая нуда.
* * *
Доўгі, доўгі дзень.
Сёньня мне ліст ад маці
павінен прыйсьці.
* * *
Ад брата сёньня
паштоўку прынесьлі мне.
Чакаю вясну.
* * *
Узяў фуфайку,
успомніў нябожчыка,
дзеда Валодзю.
* * *
На першым сьнезе
сьмецьце – кінула восень
лісьце зь бярэзін.
* * *
Грукнулі дзьверы.
Дзіцячая калыска.
Халодны пад'езд.
* * *
Скокнуў верабей:
толькі сьнегу камякі
сыплюцца з галін.
* * *
Белая нуда.
Толькі недзе пад сьнегам
схавалася мыш.
* * *
Зімовы вечар.
З запісною кніжкаю
сяджу ў куточку.
* * *
Печку адчыніў:
пасівелі вугалькі,
попел варушу.
* * *
У качагарцы
прытуліўся да печкі —
прыемна, цёпла.
* * *
Сыпле дробны сьнег.
Побач даўно ўжо няма
блізкага сябра.
* * *
На сьнезе пісаў
хоку сёньня – не дарма
існую ў жыцьці.
* * *
Зімовы вечар.
Між небам і зямлёю
сьвятло мястэчка.
* * *
Зімовы вечар.
Цыгарка праходжага
і тая зьнікла.
* * *
Маці на кухні,
пах смажанага сала —
вайсковы ўспамін.
* * *
Трымаю ката,
ціха сэрца тахкае,
мяккае цяпло.
* * *
Прачнуўся ноччу.
Па калідоры хаджу.
Бясконцая ноч.
* * *
Казарма. Ліхтар.
Чакаю мінулага.
Цяжкі ўспамін.
* * *
Сьвяточная ноч,
грукае ў шыбу маю
толькі вятрыска.
* * *
Устаўшы рана,
выпіў з хлебам гарбаты,
палю цыгарку.
* * *
Між роснай травы
дзьмухавей захістаўся.
Халодны ранак.
* * *
У сонечны дзень
нерухомае неба
раньняй вясною.
* * *
Жорсткая трава.
Яшчэ трымае холад
зямля вясною.
* * *
Ледзь дакрануўся
да дзьмухавея – адчуў —
вецер над полем.
* * *
Зярністы пясок,
ён не трымае доўга,
нават лужыны.
* * *
На бярэзінах
дробнае лісьце дрыжыць.
Майскія сьвяты.
* * *
Доўга дзівіўся:
рэшткі сьнегу на полі
склалі малюнак…
* * *
Кавалкі неба
хмарай разарваныя.
Блакітны вецер.
* * *
Неба сьпявае?
Ці за сонцам схаваўся
маленькі жаўрук?
* * *
Змокшы пад дажджом,
хаваюся пад брамай.
Сумны сакавік.
* * *
У качагарку
спусьціўся, але печка
ўжо не гарыць.
* * *
Спаць так кладуся:
лёгкі вецер Радзімы
хай прысьніцца мне.
* * *
Спаць не кладуся,
доўга гартаю кнігі.
Прыемная ноч.
* * *
Сьвятло маланкі.
Месяц за хмарамі зьнік
так незаўважна.
* * *
Сёньня ноччу ў сьне
ізноў бачыў Радзіму.
Сумны прачнуўся.
* * *
Так хочацца спаць!
Раніцы прамень у твар,
прачынаюся.
* * *
Чарга ў лякарні
няўтульнае крэсла…
Прыемны скразьняк.
* * *
Галінка вярбы.
Дакрануўся, і зьніклі
кропелькі расы.
* * *
Апранаюся.
З хлебам выпіў гарбаты.
Ранак прачнуўся.
* * *
Дзень нараджэньня.
Апрануў вайсковы фрэнч.
Халодны жнівень.
* * *
Ядлаўцовы куст
на пясчаным узгорку.
Чэрвеньскі ранак.
* * *
Кавалак хлеба.
Муха над вухам зьвініць.
Кубак малака.
* * *
Выйшаў з кватэры,
толькі рэха вітае
мяне на сходах.
* * *
За будынкамі
стракатаю хмараю
зьніклі галубы.
* * *
Сінія груды
на поўначы Чэхіі
ў сонечны дзень.
* * *
Руды сабака
брэша за весьніцамі…
Няўжо я чужы?
* * *
Як моцна дрэва
за глебу трымаецца…
Зрываю кветку.
* * *
Ценем фіранкі
крэсьліць паперу вецер,
складае свой верш.
* * *
Руіны мура,
ізноў ты стаў валуном,
камень на груду.
* * *
Фарбую сьцяну.
Ці знойдзе шэры павук
сваю шчылінку?
* * *
Ядлаўцовы куст
выкінулі на пясок
хвалі верасу.
* * *
Засохла дрэва.
І жукі-дрывасекі
тут завяліся.
* * *
Сена варушу.
Нават у летніх травах
схавана восень.
* * *
Добрая душа,
падары цыгарэтку,
запалім разам.
* * *
Павуком пабег
чырвона-чорны камбайн
у жоўтым жыце.
* * *
Ляжу пад дрэвам,
а ў галаве ні думкі,
адпачываю.
* * *
Ядлаўцовы куст,
ці чалавек на грудзе
махнуў рукою?
* * *
Залаты жучок
раптам мільгануў і зьнік —
вецер у траве.
* * *
Ты не сумуеш
Па ветру над возерам,
жучок-плывунец?
* * *
Кветку не кранай,
бо загудзе на цябе
раззлаваны чмель.
* * *
Здароў, землякі!
На слупе пры дарозе
рэжу слова «Менск».
* * *
Гарбаты жучок,
на плячах сваіх схаваў
лёгкія крылы.
* * *
Прылёг на зямлю.
Адкінуўшы рыдлёўку,
адпачываю.
* * *
Заварушыўся
каля берага чарот,
выпаўзла жаба.
* * *
Да дому прынёс
на адзежы кастрыцу.
Хораша ў лесе.
* * *
Пакінуты дом,
ці будуецца новы?
Шарая гадзіна.
* * *
Стомлены працай.
Прыемны холад вады.
Доўга мыюся.
* * *
Чыркнуў запалкай.
Вастракрылы матылёк
сьвеціцца ў цемры.
* * *
Грукнулі дзьверы.
Пацягнула скразьняком…
Прачнуўся ноччу.
* * *
Жнівеньскі месяц
праглынулі аблокі.
Халодная ноч.
* * *
Старога сябра
галава пасівела.
Месяца сьвятло.
* * *
Ляжаў і слухаў,
вось крокі праходжага
далей і далей.
* * *
Чыркнуў запалкай.
Вецер, не тушы ўначы
крылы полымя.
* * *
Што мне трэба ўзяць?
Яблык у кішэнь паклаў.
Холад раніцы.
* * *
Пасьля хваробы
выйшаў на двор прайсьціся.
Халодны вецер.
* * *
Колькі кастрыцы!
На белым грыбе сьлімак
адпачывае.
* * *
Затрапятаўся
блакітны вітраж – вецер
крануў галіны.
* * *
Сябра-верабей,
ты прыляціш да мяне
сумнай раніцай.
* * *
Аловак схаваў.
Толькі вецер варушыць
лісты паперы.
* * *
Яблыня-дзічка,
ты ізноў нарадзіла
толькі ападкі.
* * *
Што за хмарамі?
Можа, і там, па небе
сыпле дробны дождж?
* * *
Жоўтае лісьце,
дробныя хвалі нясуць.
Холад лужыны.
* * *
Зробіць смачнымі
яблыкі з антонаўкі
халодны вецер.
* * *
Лясныя сьцежкі,
размыты доўгім дажджом,
верасень ідзе.
* * *
Хавайся хутчэй,
вадамер. Бачыш, лісьце
жоўтае плыве.
* * *
Сухое лісьце.
Вецер зжоўклай газэты
старонкі панёс.
* * *
Конік засьпяваў
у пажаўцелай траве.
Сёньня так сумна.
* * *
Кошык з грыбамі
панёс чалавек – сьціхлі
конікі ў траве.
* * *
Ад каго схаваў
жоўтае лісьце вецер
пад агароджай?
* * *
Праз мокрае шкло
паглядзі на праходжых,
што шпарка ідуць.
* * *
Ніхто ня ўбачыў,
я спыніўся ў натоўпе,
стаю пад дажджом.
* * *
Грак над ворывам,
паляцеў уздоўж груда,
крыкнуўшы ветру.
* * *
У белай місе,
нібы вока восені,
чырвоны яблык.
* * *
Камарык зьвініць?
Ці сухую галінку
гайдае вецер?
* * *
На хвалях ракі
алешыны ліст паплыў…
Дзе ён спыніцца?
* * *
Шэпча аб нечым
мне мурзатая грубка.
Восеньскі вечар.
* * *
Чарку гарэлкі
наліў і выпіў адзін.
Ня маю сябра.
* * *
Хто з нас больш сумны?
Гэты дождж параўнаю
са сваім жыцьцём.
* * *
Запалі ліхтар.
Кроплі дажджу прачнуцца
на маім вакне.
* * *
У цёмным кутку
пачапельнік драўляны.
Мокры капялюш.
* * *
Комін фабрыкі.
У лужыне мазута.
Мокрыя боты.
* * *
Шклянка ля крыжа
на вясковых могілках
зьбірае лісьце.
* * *
Хто гэтай ноччу
наведае ліхтары?
Холад верасьня.
* * *
Доўга пью каву,
аб жыцьці разважаю.
На вуліцы дождж.
* * *
Каля вогнішча,
змокшы наскрозь пад дажджом,
прысеў адпачыць.
* * *
У маім доме
лістападаўскі вецер
зачыніў дзьверы.
* * *
Зорнае неба.
Доўгімі зрабіў цені
высокі ліхтар.
* * *
Месяц не ўзыйшоў.
Ліхтары ўздоўж дарогі —
маё сузор'е.
* * *
Сёньня здалося —
не вярнуцца ніколі
мне да Радзімы.
* * *
П'е чарку адзін,
бо на Радзіме сваёй
ня мае сябра.
* * *
На мапу гляджу:
вось родныя мясьціны,
так недалёка.
* * *
Шкляначку кавы
купіў і сьпяшаюся
дадому, зварыць.
* * *
Час адпачынку,
і кожны нешта сваё
ўспамінае.
* * *
Брата б убачыць,
яго руку паціснуць,
хоць на імгненьне.
* * *
Цыгарка ў руцэ,
зьбіў попел, і агеньчык
быццам прачнуўся.
* * *
Шэра-чорны цень
у жыцьці пакідаю —
свой фотаздымак.
* * *
Змоўкла радыё,
тэлевізара сьвятло
гасьне на вачах.
Віктар Шніп
* * *
Сьвецяцца зоры.
Кароткая дарога
да роднай хаты.
* * *
Блішчыць сіні сьнег.
Трэснуў на бочцы абруч.
Едкі пах дыму.
* * *
Рыпяць арэлі.
Птушка сьпіць на галінцы.
Сьвеціцца шкельца.
* * *
Далёка дамоў.
З куста падае лісьце.
Халодны лівень.
* * *
Белая вішня.
Узьляцела сініца.
Сыплецца шэрань.
* * *
Высокая трава.
Плыве па зялёнай вадзе
пажоўклае лісьце.
* * *
Старая ня сьпіць.
На тумбачцы сьвеціцца
здымак старога.
* * *
Малады голуб
лётае за матылём.
Ціхія дрэвы.
* * *
Жанчыны рвуць лён.
Шэры жаўрук у небе
гаворыць з хмарай.
* * *
У хмаркі белай
просіць піць перапёлка.
Расьце збажына.
Андрэй Антонаў
* * *
Зялёныя рунь
і неба… Колер яе
вачэй ня ўспомню.
* * *
Старая хата,
у павуціне срабрыстай
матыль засохлы.
* * *
Дождж. Спаць іду
з надзеяю, што заўтра
горад патоне.
* * *
Над мёртвай коткай
дзяўчо ўкленчыўшы плача.
Вечаровы час.