Текст книги "Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў"

Автор книги: Андрэй Антонаў

Соавторы: Уладзімір Сіўчыкаў,Віктар Шніп,Міраслаў Шайбак,Уладзімір Сцяпан,Максим Климкович,Уладзімір Арлоў,Максим Танк,Адам Глёбус
сообщить о нарушении

Текущая страница: 2 (всего у книги 2 страниц)

Максім Клімковіч

* * *

 
За шклом вэранды,
у цемры шолах бэзу;
ліпеньская ноч.
 

* * *

 
Праз дожджык бачу
шэрую вільгаць муроў.
Восеньскі горад.
 

* * *

 
Спыніўся цягнік.
Насупраць твары людзей.
Ізноў дарога.
 

* * *

 
На дне фантана
голуб дзяўбе жоўты ліст.
Восеньскі ранак.
 

* * *

 
Паліць лістоту
сумны маўклівы дворнік.
Хлебны пах клёну.
 

* * *

 
Чакаю гасьцей.
Халодны гузік званка
хто першы кране?
 

* * *

 
Вышэй за дамы
павырасталі дрэвы,
што мы садзілі.
 

* * *

 
Сягоньня дзеці
не знайшлі яблыкаў
у старым садзе.
 

* * *

 
Над старой студняй
я адпусьціў каменьчык.
Чаканьне ўсплёску.
 

* * *

 
Прайшлі машыны,
шум сьцішыўся і зьнік.
Гарачы вецер.
 

* * *

 
Як доўга ехаў
праз гарады, празь вёскі
адной дарогай.
 

* * *

 
Сьвятло маланкі:
зьнік у вільготнай цемры
нерухомы лес.
 

* * *

 
Спяшаюся. Над
горадам нацягнуты
лук маладзіка.
 

* * *

 
Драўляны мост. Мір.
Ідзе стрыножаны конь —
рыпяць масьніцы.
 

* * *

 
Зімнае неба.
З трэскам падае на дол
празрысты яблык.
 

* * *

 
Вось і прыехаў
у бела-шэры горад;
мо хто сустрэне?
 

* * *

 
Адчыніў вакно:
гукі аўтамабіляў,
халодны вецер…
 

* * *

 
Адзін у хаце,
запаліў цыгарэту,
робіцца цёпла.
 

Міраслаў Шайбак

* * *

 
Куды ж ты вядзеш,
сьлед, пакінуты на сьнезе
вялікім зьверам?
 

* * *

 
Якія ж людзі
дробныя на бязьмежным
зімовым полі…
 

* * *

 
Месяц-павучок
тчэ павуту з галінак.
Зімовы сквэрык.
 

* * *

 
Запісаў словы
на сьнезе, няхай гінуць
пад промнямі цяпла.
 

* * *

 
З радыятарам
павітаўся ў пад'езьдзе.
Лютаўскі вечар.
 

* * *

 
Завеі, сьнегам
не засыпайце ўночы
нашыя брамы.
 

* * *

 
Прыемна глядзець,
як на чорнай паніве
смажыцца бульба.
 

* * *

 
Зімовая ноч.
Пад песьні прыёмніка
выпіў гарбаты.
 

* * *

 
Цыгарэтны дым:
у паветры паплылі
шэрыя кветкі.
 

* * *

 
Пэўна, учора
глядзеў на сьнег – ды раптам
каткі на вербах.
 

* * *

 
Бясконца б ехаў
у кодабе машыны
празь вясновы лес.
 

* * *

 
Перабіраю
каменьчыкі ружанца —
прыемны холад.
 

* * *

 
Кусты чаромхі.
Чырвань на белых кветках —
колер сьвітанку.
 

* * *

 
Стромкі завулак.
Жвір рыпіць пад нагамі.
Імжа… Дзень… Цяжка…
 

* * *

 
Правёў рукою
па сьвежай атынкоўцы,
прыемны холад.
 

* * *

 
Жучок-прусачок,
нашто так сьпяшаесься
схавацца хутчэй?
 

* * *

 
Кусты парэчкі.
Колькі ягад тут! Побач
восы вядуцца.
 

* * *

 
Над канюшынай
цяжка гудзе чорны чмель,
шмат працы яму.
 

* * *

 
Пад грушай старой
лёг жаўнер, скінуў боты,
вочы заплюшчыў.
 

* * *

 
Хто мне падкажа
гэтай кветачкі назву?
Слухаю вецер.
 

* * *

 
Гнілая дошка.
Колькі дзірачак у ёй
шашаль натачыў!
 

* * *

 
Ці ведае ён,
камень на дне рэчкі,
летнюю сьпёку?
 

* * *

 
Жнівеньскі вецер.
У анучы на плоце
вырасьлі крылы.
 

* * *

 
Чорны матылёк.
Што шукае ён? Можа,
чорную кветку?
 

* * *

 
Сьцяжынка ў полі.
Конікі суха зьвіняць
на цёплым пяску.
 

* * *

 
Куды ж, таполі,
вы пайшлі чарадою,
уздоўж дарогі?
 

* * *

 
Верабей ляціць,
не схаваецца ў траве
белы матылёк.
 

* * *

 
Летнім вечарам
кожны ліхтар над шашой
кліча матылькоў.
 

* * *

 
Вецер. Возера.
Ціха чоўн пусты плыве.
Сонца садзіцца.
 

* * *

 
Запаліў сьвятло:
напалоханая мыш
зьнікла ў шчыліне.
 

* * *

 
Жоўтае лісьце
вецер на ганак прынёс.
Як пераступіць?
 

* * *

 
Дрэвы ў тумане?
Не, гэта паляць лісьце
восеньскім ранкам.
 

* * *

 
Лапкі елачак
мне ворагамі сталі.
Зьбіраю грыбы.
 

* * *

 
Восень. Сухую
галінку не пазнаеш
на дрэве жывым.
 

* * *

 
Не вылучаюся,
я – звычайны праходжы.
Іду пад дажджом.
 

* * *

 
А дзе ж схавацца
павучку-вандроўніку?
Восеньскі дожджык.
 

* * *

 
Тапалёвы ліст
у восеньскай бязважкасьці
паплыў да зямлі.
 

* * *

 
Да маёй нагі
прытуліўся сабака.
Не спыняйся, дождж!
 

* * *

 
Шукаю ўначы
на хвалях эфіру
родную мову.
 

* * *

 
Ля кніжнай шафы
разьбіраю паперы,
раптам – верш Басё.
 

* * *

 
Ня маю ў жыцьці
нічога, хіба ў сшытку
некалькі вершаў.
 

* * *

 
Як цяжка знайсьці
словы, і гэта мая
родная мова.
 

* * *

 
Лапкамі елак
свой пакой упрыгожыў,
сьвяточны настрой.
 

* * *

 
Бяз сэнсу жыву,
учора і так штодня.
Холад раніцы.
 

* * *

 
Адчыніў дзьверы:
варушыцца на сходах
мой цень зламаны.
 

* * *

 
Замерзла ноччу
вірлівая крынічка,
белая нуда.
 

* * *

 
Доўгі, доўгі дзень.
Сёньня мне ліст ад маці
павінен прыйсьці.
 

* * *

 
Ад брата сёньня
паштоўку прынесьлі мне.
Чакаю вясну.
 

* * *

 
Узяў фуфайку,
успомніў нябожчыка,
дзеда Валодзю.
 

* * *

 
На першым сьнезе
сьмецьце – кінула восень
лісьце зь бярэзін.
 

* * *

 
Грукнулі дзьверы.
Дзіцячая калыска.
Халодны пад'езд.
 

* * *

 
Скокнуў верабей:
толькі сьнегу камякі
сыплюцца з галін.
 

* * *

 
Белая нуда.
Толькі недзе пад сьнегам
схавалася мыш.
 

* * *

 
Зімовы вечар.
З запісною кніжкаю
сяджу ў куточку.
 

* * *

 
Печку адчыніў:
пасівелі вугалькі,
попел варушу.
 

* * *

 
У качагарцы
прытуліўся да печкі —
прыемна, цёпла.
 

* * *

 
Сыпле дробны сьнег.
Побач даўно ўжо няма
блізкага сябра.
 

* * *

 
На сьнезе пісаў
хоку сёньня – не дарма
існую ў жыцьці.
 

* * *

 
Зімовы вечар.
Між небам і зямлёю
сьвятло мястэчка.
 

* * *

 
Зімовы вечар.
Цыгарка праходжага
і тая зьнікла.
 

* * *

 
Маці на кухні,
пах смажанага сала —
вайсковы ўспамін.
 

* * *

 
Трымаю ката,
ціха сэрца тахкае,
мяккае цяпло.
 

* * *

 
Прачнуўся ноччу.
Па калідоры хаджу.
Бясконцая ноч.
 

* * *

 
Казарма. Ліхтар.
Чакаю мінулага.
Цяжкі ўспамін.
 

* * *

 
Сьвяточная ноч,
грукае ў шыбу маю
толькі вятрыска.
 

* * *

 
Устаўшы рана,
выпіў з хлебам гарбаты,
палю цыгарку.
 

* * *

 
Між роснай травы
дзьмухавей захістаўся.
Халодны ранак.
 

* * *

 
У сонечны дзень
нерухомае неба
раньняй вясною.
 

* * *

 
Жорсткая трава.
Яшчэ трымае холад
зямля вясною.
 

* * *

 
Ледзь дакрануўся
да дзьмухавея – адчуў —
вецер над полем.
 

* * *

 
Зярністы пясок,
ён не трымае доўга,
нават лужыны.
 

* * *

 
На бярэзінах
дробнае лісьце дрыжыць.
Майскія сьвяты.
 

* * *

 
Доўга дзівіўся:
рэшткі сьнегу на полі
склалі малюнак…
 

* * *

 
Кавалкі неба
хмарай разарваныя.
Блакітны вецер.
 

* * *

 
Неба сьпявае?
Ці за сонцам схаваўся
маленькі жаўрук?
 

* * *

 
Змокшы пад дажджом,
хаваюся пад брамай.
Сумны сакавік.
 

* * *

 
У качагарку
спусьціўся, але печка
ўжо не гарыць.
 

* * *

 
Спаць так кладуся:
лёгкі вецер Радзімы
хай прысьніцца мне.
 

* * *

 
Спаць не кладуся,
доўга гартаю кнігі.
Прыемная ноч.
 

* * *

 
Сьвятло маланкі.
Месяц за хмарамі зьнік
так незаўважна.
 

* * *

 
Сёньня ноччу ў сьне
ізноў бачыў Радзіму.
Сумны прачнуўся.
 

* * *

 
Так хочацца спаць!
Раніцы прамень у твар,
прачынаюся.
 

* * *

 
Чарга ў лякарні
няўтульнае крэсла…
Прыемны скразьняк.
 

* * *

 
Галінка вярбы.
Дакрануўся, і зьніклі
кропелькі расы.
 

* * *

 
Апранаюся.
З хлебам выпіў гарбаты.
Ранак прачнуўся.
 

* * *

 
Дзень нараджэньня.
Апрануў вайсковы фрэнч.
Халодны жнівень.
 

* * *

 
Ядлаўцовы куст
на пясчаным узгорку.
Чэрвеньскі ранак.
 

* * *

 
Кавалак хлеба.
Муха над вухам зьвініць.
Кубак малака.
 

* * *

 
Выйшаў з кватэры,
толькі рэха вітае
мяне на сходах.
 

* * *

 
За будынкамі
стракатаю хмараю
зьніклі галубы.
 

* * *

 
Сінія груды
на поўначы Чэхіі
ў сонечны дзень.
 

* * *

 
Руды сабака
брэша за весьніцамі…
Няўжо я чужы?
 

* * *

 
Як моцна дрэва
за глебу трымаецца…
Зрываю кветку.
 

* * *

 
Ценем фіранкі
крэсьліць паперу вецер,
складае свой верш.
 

* * *

 
Руіны мура,
ізноў ты стаў валуном,
камень на груду.
 

* * *

 
Фарбую сьцяну.
Ці знойдзе шэры павук
сваю шчылінку?
 

* * *

 
Ядлаўцовы куст
выкінулі на пясок
хвалі верасу.
 

* * *

 
Засохла дрэва.
І жукі-дрывасекі
тут завяліся.
 

* * *

 
Сена варушу.
Нават у летніх травах
схавана восень.
 

* * *

 
Добрая душа,
падары цыгарэтку,
запалім разам.
 

* * *

 
Павуком пабег
чырвона-чорны камбайн
у жоўтым жыце.
 

* * *

 
Ляжу пад дрэвам,
а ў галаве ні думкі,
адпачываю.
 

* * *

 
Ядлаўцовы куст,
ці чалавек на грудзе
махнуў рукою?
 

* * *

 
Залаты жучок
раптам мільгануў і зьнік —
вецер у траве.
 

* * *

 
Ты не сумуеш
Па ветру над возерам,
жучок-плывунец?
 

* * *

 
Кветку не кранай,
бо загудзе на цябе
раззлаваны чмель.
 

* * *

 
Здароў, землякі!
На слупе пры дарозе
рэжу слова «Менск».
 

* * *

 
Гарбаты жучок,
на плячах сваіх схаваў
лёгкія крылы.
 

* * *

 
Прылёг на зямлю.
Адкінуўшы рыдлёўку,
адпачываю.
 

* * *

 
Заварушыўся
каля берага чарот,
выпаўзла жаба.
 

* * *

 
Да дому прынёс
на адзежы кастрыцу.
Хораша ў лесе.
 

* * *

 
Пакінуты дом,
ці будуецца новы?
Шарая гадзіна.
 

* * *

 
Стомлены працай.
Прыемны холад вады.
Доўга мыюся.
 

* * *

 
Чыркнуў запалкай.
Вастракрылы матылёк
сьвеціцца ў цемры.
 

* * *

 
Грукнулі дзьверы.
Пацягнула скразьняком…
Прачнуўся ноччу.
 

* * *

 
Жнівеньскі месяц
праглынулі аблокі.
Халодная ноч.
 

* * *

 
Старога сябра
галава пасівела.
Месяца сьвятло.
 

* * *

 
Ляжаў і слухаў,
вось крокі праходжага
далей і далей.
 

* * *

 
Чыркнуў запалкай.
Вецер, не тушы ўначы
крылы полымя.
 

* * *

 
Што мне трэба ўзяць?
Яблык у кішэнь паклаў.
Холад раніцы.
 

* * *

 
Пасьля хваробы
выйшаў на двор прайсьціся.
Халодны вецер.
 

* * *

 
Колькі кастрыцы!
На белым грыбе сьлімак
адпачывае.
 

* * *

 
Затрапятаўся
блакітны вітраж – вецер
крануў галіны.
 

* * *

 
Сябра-верабей,
ты прыляціш да мяне
сумнай раніцай.
 

* * *

 
Аловак схаваў.
Толькі вецер варушыць
лісты паперы.
 

* * *

 
Яблыня-дзічка,
ты ізноў нарадзіла
толькі ападкі.
 

* * *

 
Што за хмарамі?
Можа, і там, па небе
сыпле дробны дождж?
 

* * *

 
Жоўтае лісьце,
дробныя хвалі нясуць.
Холад лужыны.
 

* * *

 
Зробіць смачнымі
яблыкі з антонаўкі
халодны вецер.
 

* * *

 
Лясныя сьцежкі,
размыты доўгім дажджом,
верасень ідзе.
 

* * *

 
Хавайся хутчэй,
вадамер. Бачыш, лісьце
жоўтае плыве.
 

* * *

 
Сухое лісьце.
Вецер зжоўклай газэты
старонкі панёс.
 

* * *

 
Конік засьпяваў
у пажаўцелай траве.
Сёньня так сумна.
 

* * *

 
Кошык з грыбамі
панёс чалавек – сьціхлі
конікі ў траве.
 

* * *

 
Ад каго схаваў
жоўтае лісьце вецер
пад агароджай?
 

* * *

 
Праз мокрае шкло
паглядзі на праходжых,
што шпарка ідуць.
 

* * *

 
Ніхто ня ўбачыў,
я спыніўся ў натоўпе,
стаю пад дажджом.
 

* * *

 
Грак над ворывам,
паляцеў уздоўж груда,
крыкнуўшы ветру.
 

* * *

 
У белай місе,
нібы вока восені,
чырвоны яблык.
 

* * *

 
Камарык зьвініць?
Ці сухую галінку
гайдае вецер?
 

* * *

 
На хвалях ракі
алешыны ліст паплыў…
Дзе ён спыніцца?
 

* * *

 
Шэпча аб нечым
мне мурзатая грубка.
Восеньскі вечар.
 

* * *

 
Чарку гарэлкі
наліў і выпіў адзін.
Ня маю сябра.
 

* * *

 
Хто з нас больш сумны?
Гэты дождж параўнаю
са сваім жыцьцём.
 

* * *

 
Запалі ліхтар.
Кроплі дажджу прачнуцца
на маім вакне.
 

* * *

 
У цёмным кутку
пачапельнік драўляны.
Мокры капялюш.
 

* * *

 
Комін фабрыкі.
У лужыне мазута.
Мокрыя боты.
 

* * *

 
Шклянка ля крыжа
на вясковых могілках
зьбірае лісьце.
 

* * *

 
Хто гэтай ноччу
наведае ліхтары?
Холад верасьня.
 

* * *

 
Доўга пью каву,
аб жыцьці разважаю.
На вуліцы дождж.
 

* * *

 
Каля вогнішча,
змокшы наскрозь пад дажджом,
прысеў адпачыць.
 

* * *

 
У маім доме
лістападаўскі вецер
зачыніў дзьверы.
 

* * *

 
Зорнае неба.
Доўгімі зрабіў цені
высокі ліхтар.
 

* * *

 
Месяц не ўзыйшоў.
Ліхтары ўздоўж дарогі —
маё сузор'е.
 

* * *

 
Сёньня здалося —
не вярнуцца ніколі
мне да Радзімы.
 

* * *

 
П'е чарку адзін,
бо на Радзіме сваёй
ня мае сябра.
 

* * *

 
На мапу гляджу:
вось родныя мясьціны,
так недалёка.
 

* * *

 
Шкляначку кавы
купіў і сьпяшаюся
дадому, зварыць.
 

* * *

 
Час адпачынку,
і кожны нешта сваё
ўспамінае.
 

* * *

 
Брата б убачыць,
яго руку паціснуць,
хоць на імгненьне.
 

* * *

 
Цыгарка ў руцэ,
зьбіў попел, і агеньчык
быццам прачнуўся.
 

* * *

 
Шэра-чорны цень
у жыцьці пакідаю —
свой фотаздымак.
 

* * *

 
Змоўкла радыё,
тэлевізара сьвятло
гасьне на вачах.
 

Віктар Шніп

* * *

 
Сьвецяцца зоры.
Кароткая дарога
да роднай хаты.
 

* * *

 
Блішчыць сіні сьнег.
Трэснуў на бочцы абруч.
Едкі пах дыму.
 

* * *

 
Рыпяць арэлі.
Птушка сьпіць на галінцы.
Сьвеціцца шкельца.
 

* * *

 
Далёка дамоў.
З куста падае лісьце.
Халодны лівень.
 

* * *

 
Белая вішня.
Узьляцела сініца.
Сыплецца шэрань.
 

* * *

 
Высокая трава.
Плыве па зялёнай вадзе
пажоўклае лісьце.
 

* * *

 
Старая ня сьпіць.
На тумбачцы сьвеціцца
здымак старога.
 

* * *

 
Малады голуб
лётае за матылём.
Ціхія дрэвы.
 

* * *

 
Жанчыны рвуць лён.
Шэры жаўрук у небе
гаворыць з хмарай.
 

* * *

 
У хмаркі белай
просіць піць перапёлка.
Расьце збажына.
 

Андрэй Антонаў

* * *

 
Зялёныя рунь
і неба… Колер яе
вачэй ня ўспомню.
 

* * *

 
Старая хата,
у павуціне срабрыстай
матыль засохлы.
 

* * *

 
Дождж. Спаць іду
з надзеяю, што заўтра
горад патоне.
 

* * *

 
Над мёртвай коткай
дзяўчо ўкленчыўшы плача.
Вечаровы час.