Текст книги "У гарах дажджы"
Автор книги: Іван Мележ
сообщить о нарушении
Текущая страница: 2 (всего у книги 2 страниц)
– Арол… Арлюха… Дурніца…
Ён асцярожна падступіўся, пагладзіў каню храпу, шыю, пяшчотна, як чалавека, запытаўся:
– Што, Арлюха, напалохаўся?! – Ласкава паляпаў па конскай шыі. – Напалохаўся, ясна. Дасталося табе, бедаку! Ну і мне, дружа, таксама дасталося зараз…
Слухаючы яго супакойлівы голас, паддаючыся яго пяшчотам, конь адпусціў нацягнуты ланцуг, спыніўся. Арол даверліва пацягнуўся храпай да хлопца.
– Ну вось, ну вось… разумны ты…
Макоўчык радасна засмяяўся, прыпаў да мокрай конскай шэрсці, стаў аддыхвацца. Шыя каня ад перажытага ўзрушэння дробна дрыжала.
Хлопец стаў развязваць абкручаны вакол дрэва ланцуг, пад якім вільготна бялеў свежы абадок.
– Ну, прыкруціў цябе Халюта!.. Тут бы табе і канец..
Конь згодна, весела заржаў.
Адвязаўшы Арла, Макоўчык узлез на яго. Перад тым як ехаць, ён прывыкла намерыўся паправіць пілотку, але яе не было. «Згубіў, мусіць, у віры… Яшчэ за гэта Запара прычэпіцца…»
– Ну вось, Арлюха, зараз будзем перапраўляцца! – сказаў ён каню, пад'ехаўшы да віра. – Тут я ледзь і не паплыў. Ну, а як жа мы разам?
Макоўчык зноў занепакоіўся, прыгадаўшы нядаўняе. Ён падумаў, што лепш перабірацца з канём не наўпрасткі, а наўскасяк цячэння, каб вада не збіла каня. Хлопец праехаў крыху берагам, праехаў непадалёк ад Запары, што быў на другім баку і сачыў за ім.
– Ну, вось тут!
Ён ужо намерыўся пусціць каня ў вірлівы паток, калі заўважыў, што з-за павароту вада вынесла дрэва, шапка якога ўзвышалася на вадзяной шэрасці, як стог. З гэтага стога, бязлітасна абшматанага, вытыркаліся белымі вострымі рабрынамі зломы галін, непадалёк ад яго выглядвала з вады пакручастае, таксама паабламанае карэнне.
Макоўчык пачакаў, пакуль дрэва – гэта быў вывернуты ці падмыты недзе ў гарах дуб, – булькаючы вадою, з сіпеннем прайшло паўз яго, і яшчэ не разумеючы як след, якую небяспеку яно несла з сабой, каб не ўдалося заўважыць у час, накіраваў каня ў ручаіну.
Вада, што хутка дайшла амаль да конскага хрыбта, збівала Арла, і конь увесь напружваўся, каб утрымацца. Ён то ўпіраўся ў грунт нагамі, то выцягваўся, прыпадымаўся, нібы збіраючыся плыць. Яго крыху зносіла, і Арол ішоў бокам, падпарадкоўваючыся Макоўчыку, які цягнуў улева чымбур.
Конь разбіваў вадзяную плынь, узняўшы галаву, фыркаючы, дзіка пабліскваючы вільготнымі з просінню круглымі вачыма. Макоўчык адчуваў, што Арла палохае гэта кіпенне вады, гэты напор, што конь не хоча слухаць яго.
Хутчэй бы перабрацца!.. Яшчэ крыху! Яшчэ! Бераг ужо так блізка! Пальцы Макоўчыка да болю ўрэзваліся ў жалеза ланцуга-повада…
– Ну, яшчэ крыху! Трымайся, трымайся, Арлюха мілы!..
Эх, як б'е, кіпіць вада вакол каня, каля Макоўчыкавых ног!..
Дапаўшы да берагу, Арол рыўком ускочыў на яго і прыпыніўся. Ён заматаў мокраю грываю і фыркнуў, – Макоўчыка гэта нібы абудзіла. Хлопец адпусціў чымбур, прыпаў да шыі каня тварам і засмяяўся.
– Што, выбраліся?! Выбраліся з чортавага пекла?!.
Тут ён убачыў паблізу Запару і спахмурнеў. Выпрастаўшыся, Макоўчык тузануў каня і абыякавы паехаў да шасэ.
1955 г.
