Текст книги "РускІя Дзяђчыны Ламаюць ТалІбам Носы"

Автор книги: Олег Рыбаченко

сообщить о нарушении

Текущая страница: 2 (всего у книги 2 страниц)

  Перад смерцю, маджахеды адціснулі падлетку і яйкі. І было гэта вельмі балюча.

  А тым часам Анастасія Ведзьмаком наносіла ѓдары па талібах са штурмавікоѓ. Яна пры гэтым выкарыстоѓвала рэактыѓныя ракеты. Націскала на кнопкі джойсціка пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак і напявала:

  Усё вышэй і вышэй і вышэй,

  Задраѓ фюрар свой качкі нос...

  Часам у нас зносіць дахі,

  Аднак таліб не дарос!

  Акуліна Арлова таксама наносіць удары па суперніку. Робіць гэта вельмі нават дакладна, і выкарыстоѓвае для націску на кнопку свой пунсовы сасок грудзей. А побач узрываецца расійскі штурмавік. А яму дагадзіѓ забойны падарунак талібаѓ. Магчыма нешта кітайскай вытворчасці. І так капітальна дзюбне.

  Акуліна праспявала:

  – Калі мужчына адразу ѓ труну,

  Захоѓваючы жыццё каб...

  Будзьце вы дзяѓчынкі босымі!

  І ваяѓніца як возьме і засмяецца. Ножкі ѓ дзяѓчыны зразумела нягледзячы на зіму абутку не ведаюць. І пяткі ѓ яе круглыя і літаральна блішчаць. Вось гэта дзяѓчына – проста супер.

  А соску грудзей у яе пунсовыя, і зіхацяць, нібы верхавіна цэркваѓ. Вось гэта баявая так скажам дзяѓчына.

  Ды мужчын яна не кахае. Хоць і з задавальненнем выкарыстоѓвае сваю мову для ѓцехі. На самай справе як прыемна датыкацца сваімі пунсовымі саскамі, з клубнічнымі саскамі іншай дзяѓчыны. Каб гэта было выдатна.

  Акуліна ѓзяла і праспявала:

  Аб гэтай дзяѓчыне босы,

  Я забыць ніяк не мог...

  Здавалася камяні маставой,

  Раздзіраюць скуру далікатных ног!

  І Акуліна як возьме і згорне свае сапфіравымі вочкамі.

  Вось яна дзяѓчынка вышэйшага ѓзроѓню і класа.

  А Маргарыта Магнітная таксама лётчыца. Абедзве дзяѓчыны вельмі любяць ляжаць адзін насупраць сябар і датыкацца саскамі зіготкімі як рубіны.

  Зрэшты, і мужчынамі яны не грэбуюць.

  Ну, а пакуль што Маргарыта возьме i дзюбне па маджахедах з вялiкай, забойнай сiлай.

  Пасля чаго заспявае:

  Ах якія ножкі,

  Якія добрыя...

  Ты не бойся дробка,

  Тэлефон запішы!

  І Маргарыта як возьме і пакажа сваю мову. Яна дзяѓчынка надзвычай баявая.

  І яе босыя пальчыкі ножак, дасылаюць забойныя прэзенты смерці.

  Акуліна Арлова праспявала са смяшком:

  – Маргарыта, акно адчынена,

  Маргарыта ты памятаеш, як усё гэта было!

  Анастасія Вядзьмакова кіѓнула:

  – Ды бабы! Мы ѓсе можам і ворагаѓ капітальна сатрэм!

  І дзяѓчынкі хорам заспявалі:

  Наша войска моцнае,

  Ахоѓвае свет яна...

  Няхай талібы наступаюць,

  Іх дзяѓчынка забіваюць!

  Вось напрыклад Фёдара таксама б'ецца. Яна з мінамёта па маджахедах садзіць. І калі ѓжо дзюбне, то мала не здасца нікому. Хай нават у таліба доѓгая барада, і голеная галава.

  Фёдара тупае босымі ножкамі па гразі і напявае:

  Бачыш у небе зацьменне,

  Грозны сімвал прыбой...

  Чорныя крылы над светам,

  Чарады касмічнай выццё!

  І іншая дзяѓчынка Сірафіма кінула босымі пальчыкамі ножак забойчую бамбёшку і разарвала масу талібаѓ выдала:

  Талібан – праклён устае,

  Талібан – татальная смерць...

  Талібан і мёртвых паліцы!

  Талібан – шалёны вядзе!

  Талібан!

  І Сірафіка возьме ѓ рот свісток, і як падзьме, што вароны трапляюць у прытомнасць і сваімі дзюбамі прабіваюць галовы маджахедам.

  Дзяѓчыны трэба сказаць такія выдатныя і прыгожыя.

  І вось бачна як талібы падпалілі расійскі склад з боепрыпасамі. Той пачаѓ гарэць і снарады рвацца, з забойнай сілай. Талібы равуць і радуюцца.

  А вось дзяѓчынкі з небе па маджахедах дзяѓбаюць. І відаць як з'явіліся ѓ небе Альбіна і Альвіна.

  Абедзве дзяѓчыны проста цудоѓныя бландынкі. І дзівосна прыгожыя. І зразумела басанож і ѓ адных толькі тоненькіх трусіках.

  Вось гэта бабы – вышэйшага скажам так парадку. І што яны здольныя вытвараць, далёка не кожны здольны паѓтарыць.

  А ваяѓніцы і сапраѓды, калі пачнуць забіваць, то іх не спыніш.

  Альбіна выпусціла з самалёта, каласальнай разбуральнай сілы ракету. І разбіла дзот войска Талібан, пасля чаго праспявала:

  – Я наймацнейшая ѓ свеце,

  Хоць ножкі босыя голыя соску ...

  Замочым талібаѓ у сарціры,

  Нам слабымі быць не з рукі!

  Альвіна працягваючы пасылаць пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак прэзенты смерці. І забіваць маджахедаѓ, узяла і праспявала:

  – Ёсць у нас прыгожыя дзяѓчынкі,

  Яны проста скажам прыгажосць....

  Галасочак камсамолак званкі,

  Надыходзіць бурная вясна!

  І абедзве дзяѓчыны як возьмуць і заспяваюць ва ѓсю глотку:

  Адпусціце мяне ѓ Гімалаі,

  Адпусціце мяне назусім,

  А не то я заваю, а не то я залаю,

  А то я каго-небудзь з'ем!

  І дзяѓчынка як возьме і стане кукарэкаць. І ёй гэта здаецца вельмі нават крута і цудоѓна. А калі крычыш – Кукарэку – гэта сапраѓды жудасць.

  Дзеѓкі тым часам узялі і сталі страляць з цяжкіх гармат, што робіць уражанне. І паліць пры гэтым так трапна.

  Дзяѓчына Вівалу заспявала, скалы зубкі і трапна страляючы па ворагах:

  – Я наймацнейшая дзяѓчына свету,

  Кахаю ѓ мужчын дасканаласць лізаць...

  Не ведаюць салдаты крутога эфіру,

  Дзе дзеѓка забылася злёгку адсмактаць!

  І ваяѓніца засмяецца. Ды душманаѓ душыць прыгажуні ѓмеюць.

  І калі сапраѓды казаць, здольныя абламаць рогі і рысу лысаму.

  Так што супраць такіх прыгажунь паспрабуй палезці.

  Нікалета таксама дзяѓбае па талібах. Яна дзяѓчына вельмі баявая і агрэсіѓная. І калі смяецца, то здаецца што гэта рогат буйнапамяшанай.

  Нікалета скаліць зубы і раве:

  Мы раз, ого, разбойнікі,

  Разбойнікі, разбойнікі!

  Піф, паф і вы нябожчыкі,

  Нябожчыкі, нябожчыкі!

  І дзяѓчынка лізне паветра мовай. А як прыемна ѓ іншай дзяѓчынкі палізаць пунсовы сасок грудзей. І ён у яе такі бліскучы і зіготкі рубінамі.

  Нікалета засмяялася і прачырыкала:

  – Слава касмічным піратам!

  Дзяѓчаты ѓ іншых месцах таксама лютавалі. І вось на пазіцыі талібаѓ абрынуліся ракеты. З выпусціла Аѓрора пры дапамозе пунсовых саскоѓ грудзей, якімі націскалі на кнопкі.

  І паляцелі ракеты. А маджахеды равуць.

  Вось яшчэ адну камсамолку катуюць. Не доѓга думаючы ёй паміж босымі пальчыкамі ножак уставілі вату змазаную бензінам. І ѓзялі без лішніх цырымоній падпалілі.

  Вата загарэлася. І дзяѓчына як возьме і зараве. А тут узяѓ і яе грудзей прама ѓ пунсовы сасок распалены дубец засунулі. І дзяѓчына літаральна выйшлася ад болю.

  А талібы смяюцца. Зразумела, і пальчыкі ножак ламаць яны любяць. Адзін з маджахедаѓ, нават узяѓ і дзяѓчыне голую, круглую пятку прыпал, белым ад спякота жалезам. І гэта падзейнічала. Дзяѓчынка як возьме і залямантаваѓ ад дзікага жаху.

  Аліса гэта бачыла, праз снайпэрскі прыцэл. Паглядзела больш уважліва. Узяла наладзіла, і як лупанет. І забойная куля як трапіць кату прама ѓ жывот. І той залямантаваѓ ад дзікага болю, і як стане курчыцца. А дзяѓчына ѓзяла і заспявала:

  Анёлы дабра,

  Два белыя крылы над светам,

  Недзе ёсць краіна,

  Дзе стаѓ сам Сварог кумірам!

  Анжаліка таксама пальнула, і вельмі трапна, трапіѓшы кату ѓ машонку. Той таксама як закрычыць, ад трапнага траплення. Вось так атрымалі каты.

  А дзяѓчаты заспявалі:

  Вас благіх катаѓ,

  Пакаранне жорсткае чакае...

  У нас шмат свечак,

  Атакуе вялікі народ!

  І дзяѓчынкі пачалі шалёна і трапна страляць. І выбіваць талібаѓ. Супраць падобных дзяѓчынак і чорт бы не здолеѓ бы выстаяць.

  Аліса напявае, ведучы агонь па суперніку:

  На валаску лёс твой,

  Ворагі поѓныя адвагі...

  Але дзякуй Богу ёсць сябры,

  Але дзякуй Богу ёсць сябры!

  І дзякуй Богу сяброѓ, ёсць шпагі!

  І Анжэліка працягвала весьці, агонь па талібах, і забіваючы іх, прачырыкала:

  – Калі твой сябар у крыві,

  Затаптаны, да канца...

  Ты сябрам не кліч,

  Ні баязліѓца, ні хлуса!

  Пасля дзяѓчына ѓзяла і шпурнула босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы гранату. І тая разнесла ѓ трэскі талібаѓ. Пакаціліся адарваныя галовы маджахедаѓ.

  Анжаліка ѓзяла і праспявала:

  Дзень і ноч бамбуюць няспынна,

  Жаль не ведаючы сораму ...

  Ад таго, што Пуцін вядзе дзіѓна,

  Гіне цэлая краіна!

  Аліса, ведучы агонь па талібах, і прабіваючы іх наскрозь, узяла і адзначыла, сплёѓваючы пыл:

  – У гэтай Расіі такі цудоѓны момант,

  Што адгадаць няпроста – хто блазан, хто прэзідэнт!

  Рудая ваяѓніца хіхікнула і адзначыла:

  – Вось так яно і бывае – вельмі дурное мець прэзідэнтам шпіка!

  І абедзве дзяѓчынкі зноѓ абрынулі патокі агню на талібаѓ. І рабілі гэта надзвычай трапна. І іх стрэлы дзівілі маджахедаѓ.

  А ѓ іншым месцы біліся іншыя дзяѓчынкі. І таксама зразумела босыя, і амаль аголеныя.

  Алёнка, напрыклад, пальнула пры дапамозе пунсовага саска грудзей з базукі. Прабіла байца руху Талібан, і яшчэ некалькіх яго напарнікаѓ.

  Пасля чаго прачырыкала:

  – Цяпер мы зноѓ на парадзе,

  З бандытам нам не па дарозе

  У дзяѓчынак босых мы брыгадзе,

  З намі святло Лады наперадзе!

  І ваяѓніца як возьме і голай пяткай падкіне прэзент анігіляцыі. І разарве масу маджахедаѓ.

  Тут бабы крутыя. Вось Вольга таксама вядзе агонь па талібах. Гэта маджахеды наступаюць. Яны ходзяць у атаку густымі ланцугамі. А дзяѓчынкі іх без цырымоній выкошваюць.

  Вольга пальнула з ракетніцы, ужыѓшы свой клубнічны сасок. Выбіла масу талібаѓ, і праспявала:

  – Душу, сэрца, аддамо,

  Мы сваёй святой Айчыне...

  Выстаім і пераможам -

  І не пашкадуем жыццё!

  І дзяѓчынка шпурне ѓ маджахедаѓ босымі пальчыкамі ножак забойнай сілы падарунак анігіляцыі.

  І як гэта выдатна для дзяѓчынак. Як яны б'юць талібаѓ.

  Вераніка таксама б'ецца. Дзяѓчына пры стральбе выкарыстоѓвае рубінаѓ соску грудзей.

  І маса душманаѓ з прычыны, гэтага знішчана. А ваяѓніца крычыць ва ѓсю глотку:

  – Я наймацнейшая ѓ свеце,

  Талібаѓ магу задушыць...

  Мачыце душманаѓ у сарціры,

  Мы зробім іх нібы дзічыну!

  І Вераніка як возьме і дзюбне...

  Ваяѓніца Ганна разам з ёй. І маджахедаѓ нішчыць. Зразумела дзяѓчынка ѓ адных толькі трусіках. Гэта практычна. А трусікі такія тонкія і нічога практычна не хаваюць.

  Ваяѓніца Ганна вядзе агонь, выкошваючы супастаѓ. Яе валасы рыжыя, а сама дзяѓчынкі проста вышэйшае святло космасу.

  І Ганна босымі пальчыкамі ножак шпурляе гасцінцы смерці, якія паражаюць напавал талібаѓ.

  Ваяѓніцы вішча на ѓсё горла:

  – Буяюць, пруць маджахеды,

  Рухаѓ наперад вораг паліцы...

  Дзеѓкі нясуць ведай перамогі,

  Сустрэняць талібаѓ у штыкі!

  Скуру свіную ѓп'юцца,

  Будзе зрынуты вораг у крах...

  Дзяѓчыны босыя б'юцца,

  Моц прыгажунь кулак!

  І ваяѓніца як возьме і лупне, ужыѓшы ѓ баі пунсовы сасок грудзей.

  І гэта скажам так – вельмі нават выдатна!

  Прыгожая дзяѓчынка – рудай масці. А яна кахае мужчын. Асабліва мовай працаваць, з тым пульсавалымі, нефрытавымі стрыжнямі.

  Гэта вялікі смак і задавальненне!

  Вось Ганна ѓзяла і зароѓ ва ѓсю глотку:

  – Дадзены загад зраѓняць з зямлёй аул,

  Залпы "Града" разбураюць горы...

  Фюрэр з бізуном на Афган падзьмуѓ,

  І пакінем да чорта размовы!

  І дзяѓчынка як возьме і засмяецца. І яе смех нібы перазвон званочкаѓ.

  Дзяѓчаты поѓныя рызыкі. Вось Мальвіна таксама б'ецца. Зразумела дзяѓчынка не супраць прымяніць і пунсовы сасок грудзей. І пры гэтым прыгажуня яшчэ і спявае

  А здарылася ж такое -

  Што салдацік не прасіѓ!

  Накацілася племя злое,

  Шмат пякельных, цёмных сіл!

  Чэрці чорныя – нахабнікі,

  Вырваліся з дрыгвы гэтай!

  Вось у руках у іх кінжалы-

  Песні выццё – не салавей!

  Кулямёт разбураѓ пяхоту-

  Дым разламаных марцір!

  Паклалі зараз роту,

  Не дапамог бронь кірасір!

  Гінуць зграі няма палявання,

  Пекла паверце не курорт!

  А снарады разбураюць дзоты,

  Іх арханёл зверху б'е!

  Нячысцікі разам з піскам у норы,

  Мы іх напалмам з шэрай пячэм!

  Нават плавяцца і горы,

  Вынішчаны ѓсё вакол!

  Але не трэба думаць проста,

  Што супернік як вада!

  Велікан вяршыня росту,

  Цар Сусвету Сатана!

  Вось дыханне яго полымя,

  У раз згарае херувім!

  І ѓпаѓ Бог сцяг,

  Але мы верым, пераможам!

  Адышлі на груд трошкі-

  І давай хрысціцца мы!

  Пакрэкталі на дарожку,

  Бога мудрага сыны!

  І бяжым зараз у атаку,

  Крыку ѓра, грымот гром!

  Колькі чуваць, праѓда, мату,

  Але чарцям кают – разгром!