Текст книги "Буры"

Автор книги: Кузьма Чорный

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Черный Кузьма
Буры (на белорусском языке)

Кузьма Чорны

Буры

У цiхiх скаргах непрыбранага жыта чуў я вялiкiя буры.

За многа вёрст адсюль узрывалiся камянiцы, на чыгунках рвалiся цэлыя паязды, а тут не было вялiкага стуку. Тут проста гарачымi днямi асыпалася пераспелае жыта, i начамi цiха гарэлi вёскi – смерць у цiшы страшней за раптоўную смерць у бурах.

Тады жах панаваў над зямлёй; з чорным дымам плыў ён над дарогамi. Быў ён у бляску сонца i ў трывожным шуме жыта. Яно, месцамi зжатае, валялася на зямлi ў расцярушаных мэндлiках, рэшта высыпалася на зямлю спелым i перасохлым зернем. Цяпер яго не жалi i не вазiлi, i дарогi былi пустыя i нудныя.

Гэтая нуда, перамешаная з жалем i нездароваю, нервоваю вастратою, была i ў яго шырокiх, змучаных бессанню вачах. Я спаткаўся з iм каля глiнiшчаў пры кустах i пры вузкай палявой дарозе – ён сядзеў на пыльнай каляiне, падабраўшы пад сябе ногi, i глядзеў на сухую пакутную галаву каня. Конь, худы, страшны сваёй худзiзнаю, ляжаў, выцягнуўшы мокрую шыю, на гарачай раллi, хроп i раз-поразу шараваў нагамi па зямлi.

Ён паглядзеў моўчкi на каня i на мяне, ад хваравiтасцi паморгаў вачыма.

– Палякаў не вiдаць?

– Не вiдаць.

– Нашых не вiдаць?

– Не вiдаць.

Цяжка было разабраць, дзе фронт. Учора была наша разведка, сягоння ж ранiцою, чуць дзень, у разбiўку, невялiкiмi кучкамi, спешна прайшоў польскi полк. Цяпер запытаў я:

– Здалёк?

– З-за Нясвiжа.

– Далёка былi загналi?

– За Бабруйск. Заставiлi везцi нешта, што – сам не ведаю. От налажылi повен воз, а воз стаяў у гумне, а бацька на рабоце ў Нясвiжы... Дык яны то рады былi б, каб я зусiм не ехаў, а я ўплёўся; каня шкадаваў, дык яны мне от...

Ён прыгнуўся, i я ўбачыў на яго шыi чырвоны рубец ад нагайкi.

– Адзiн калi свiсне... От, каня шкода – i мучыцца, i дома няма другога...

– Колькi табе год?

– Каля пакроў трынаццаць будзе...

Нудна махалi крыллем над кустом вароны, нудна крычалi. Толькi не было голай нуды ў чуць жывога каня. Тут была вялiкая вастрата – пакутная мяжа жыцця i смерцi. I раптам гэтая вастрата перадалася яму, ён усхвацiўся на ногi, пацерабiў зрэбную сарочку i сказаў:

– За Бабруйскам конь пачаў прыставаць, а яны гоняць – адно скiнеш, другое кладуць. Iх там нацiскалi... Дык уначы, пакiнуўшы драбiны, верхам на яго (ён паказаў вачыма на каня) ды ўцёк. А ў яго ад сiбернай дарогi над правым капытам нарыў пачаў рабiцца, дык ён з самага Бабруйска кульгаў-кульгаў, а тут звалiўся сягоння ўначы, есцi не ўзяў, а паiць яго – я паiў учора вечарам, як цераз рэчку пералазiлi...

Ён зноў сеў i заплакаў.

Я прысеў каля iх абодвух на пяску, i так былi тут яшчэ з гадзiну.

Конь пачаў кiдацца ў бакi, качацца па зямлi i стукаць нагамi. Шыя яго больш памакрэла.

Ён дакрануўся да гэтае мокрае шыi рукою i сказаў:

– Халодны пот.

Тады конь пачаў канчацца. Канчаўся ён доўга – цёрся галавою аб зямлю, зямля налазiла яму ў рот, залеплiвала жоўтыя зубы.

– Нутро ў яго здаровае, дык яму трудна канчацца.

Я памаўчаў.

– Ужо!!

Ён яшчэ трохi пастаяў над нежывым канём. Цяпер гэта была толькi куча худога мяса i даўгiх касцей – жывая iстота загiнула, i ўжо было лягчэй глядзець на гэта.

Мы з iм падалiся ў лес, праляжалi там да вечара, а як закрычалi ў куп'ях начныя птушкi, пайшлi мы ў бок вёсак шукаць на полi бульбы. За ўзгоркамi былi пажары – трапяталiся ў чырвоным бляску вярхi ўзгоркаў, i зорнае неба пакрывалася густым дымным променем. У тым баку раптам загаварылi кулямёты, i тут сцiхлi птушкi. Пэўна, што недзе тут быў фронт, i вакол шныралi палякi... Кулямёты загаварылi з другога боку. Есцi нам больш не хацелася. Ноч была трывожная.

Пад дзень тухлi пажары. I ранiцою прыйшлi першыя атрады нашых.

Я з iм у той дзень i развiтаўся.

Ён пайшоў услед за фронтам, думаючы пра свайго замучанага каня, пра не зжатае ўпору i, мусiць, знiшчанае дома жыта. I адчуваў боль на шыi, дзе быў чырвоны рубец.

Я чую яго апошнiя словы, i я ўвесь у агнi i бурах.

1926

Каментары

Друкуецца па кнiзе "Выбраныя творы" /Менск, ДВБ, 1934/. Упершыню апублiкавана ў часопiсе "Малады араты", 1926, № 12. Датуецца лiпенем 1926 года.