Текст книги "Novae epistolae obscurorum virorum. Epistolae honestae virorum Russorum, quas magister Constantinus Semenis hunc in librum collegit (СИ)"

Автор книги: Константин Семин

сообщить о нарушении

Текущая страница: 5 (всего у книги 5 страниц)

Est fun et ebrius festum eam dilexit magis.

Ipse maxime dilexit ad vinum bibendum,

Et dilexit, ut ipse ut sequitur vescendum.

Erat nomine discipulus Dennis, qui bene vivant erat.

Et est manifestum, cum eam pueritia vixit in voluptate.

Ipse bibit quod multa per vini calicem,

Et tunc dedit fera choro et in mensam.

Tunc ille arreptaque sedem, et sollicitudin eius in humanis.

Clamantes: «Te turpis, et doctores non erit auxilium vobis!».

Antonina, qui accepit cathedra on capite, iratus.

Dicit: «Erit tibi horribiliter punitur, sneaky asinus!».

Postero die venit Dennis ad Antonina pro tormentum.

«Facti sunt ut urinator, quod nomen meum glorificandum!».

Ad hoc tempus, erat nunc novembris, et quia erat frigus.

Tunc abiit cum Dennis et servi ad columpna flumen magnus.

Caelum color sicut plumbum, cum flumina flante Boreas potens,

Magnus fluctus turbida aqua navi, quae as novaculata, oscillationes.

Tribus sapiens abiit trans tempestas mare in pelvis,

Si pelvis erat magis solidum, eam diutius fabulam illis.

Dixit gubernaculo: «Vos, urinator, nolite timere!».

Tunc duo servi impulit Dennis in abyssum frigore.

In impenetrable tenebris Dennis descendit,

Manus a frigore paralyticus, sed lucet accendit.

Antonina Dennis dictum, imo debet invenire monstrum,

Latentes penitus in imo, sed sursum populus ad devorandum.

Diu in harenosum imo erraverunt Dennis;

Reliquias naves vidisset in magnis numeris.

Hic enim magna navis, aliquid terribilis apparuit,

Sic nigrum gutta, magnitudine walrus, as rana sicut.

Ad hoc, funem, qui coniuncta Dennis cum navis, fractum.

Caedibus aptae ventus pulsante navis, privati a subsidium.

Negligens servi in navi bibens vinum, in Dennis non vultus.

Navi in Borey ex subvertit; et demergatur stulti ebrius.

Dennis exsurrexerunt in turbinum superficie, pro supernatet adhaerere,

Usque ad hoc tempus imo monstrum piger et stultus servi manducare.

Tempestas sedatum paulatim, stetit omnino propius ad noctes,

Et mane Dennis sustulerunt tulit in navis piscandi piscatores.

In domo Antonina.

In divites domus Antonina vixit bonum,

Nulla tribulationis, non sciens dolorum.

Videbatur die omne festum Antonina mea,

Semper onusta dapibus a mensa marmorea.

Tota domus impleta est ex incensum odore.

Erat enim omnes populi fun et dulcis sopore.

Omni die Antonina hospitio chorum indecens,

Servis implacabile corporibus suis quatiens.

In genua carmina de Antonina legere poetarum,

In antiqua et sacra linguarum complicatum.

Multi servi amoribusque certaminibus Antonina habebat;

Inter eos sunt multa pulchra et adipem pueri effeminate.

Unum calidum et infectum vespere aestate,

Cum odore flos calcis arbores ubique penetrat,

Antonina a Parva theatrum in domum retro a luxuria currus.

Quae venisset in locum, ergo quod cito terebravisse factus.

Antonina tunc magna jurare servi dictum,

Dicit: «Veni huc, a putrida pars a cibum!».

Antonina ei ferre ingenti lucustarum et uvas multum,

Tam bene fed mulatto servus ludere amor et peccatum.

Mox servus, cum tormentum trahentes ad pedes, grub attulit,

Lectum servus George, exuding salutem, in cubiculum intravit.

«Tolle vestimenta tua, mea piger servus,

Etiam, voluptatem mihi tota nocte tempus!».

Georgius tunc spoliaverunt, in unum braccae mollis mansit,

Eius fragiles aqualiculus quatiens, cum ad lectum Antonina misit.

Antonina blandior Georgii crassus sinus adipem In ventre.

«Diu tua musculi opus non scire, exercitia fuisti non facere!».

Heroes comedere pingue cibis erat cum excessus,

Tunc totus ad vestes deponeret Antonina et Georgius.

Cum obscena voluptatibus indulgere placuit,

Ut pede lectus sub eis in vastitatem et fregit.

Lavantem Julia.

Factum est autem una die ad mare Scythian in litore tacit,

Ubi in Meridie Tauris Antonina cum suo servi requievit.

In gloriosum mensis iulii nox erat tamen quiete et calidum,

Et populus in litore egressus est in tenebris ad natandum.

Iulia, amicus Antonina, abiit in talis noctibus unum

In litore, quod erat ab saxa longe in absconditum.

«Nemo videre me in litore, non ego me molestum,

Tranquillitas in aqua frigida lavabit corpus tenera meum.».

Cum magna difficultate venit Iulia ad litus:

Iulia infelix infirma cor tritis et grave spiritus.

«Ego mendacium multum, multum dulce et pingue cibis manducare,

Et postquam movere paulo; ego sanus modus vivendi frangere.

Nimis longe me non confirma musculorum; fiunt flaccus.

Ego rotundatis et factus est mollis, et meus venter ablatus.».

A aqualiculus, quae musculus erat prius, Iulia delicata tetigit.

«Ego ante sicut a dea Diana, est nunc a Venus ad similis coepit!.».

In arena est alba Iulia vestimenta eius habitu vespere,

Sed paruum pedes crura strode versus fluctibus mare.

Quid agatur in omnibus Dennis observabant in petris et ex speluncis,

Quae corpus Iulia pulcherrima et delicata fueled infinita passionis.

Sed in eodem tempore, non dicam ut quisquam noluit,

Quia de ira a Antonina, eam domino et regina, timuit.

Cum omnes in reprehenderit in Iulia in mari aqua lavit,

Tunc rustled in montibus pinus, et risum Zephyr volavit.

In terra et lapides Zephyr Dennis suscitavit

Et eum versus fluctus maris cum Iulia portavit.

In fuga Dennis vestes omnes perdidit et nudus stetit,

Et tunc, sicut rana, ante Iulia in aquam cecidit.

Μια φθινοπωρινή μέρα.

Την ημέρα ένα κρύο, βροχερό και παγωμενός,

Με το γκρι του ουρανού οταν φύσηξε ο ανεμός

Σε ένα δροσερό βουνό ανέβηκε ειμαί,

Από θάμνους μικρά οδοντωτά καλυπτεταί.

Άνοιξε μου τη βαριά πόρτα ξύλο κέδρου από,

Μπήκε στο σπίτι λιτό και μικρό, αλλά ζεστό.

Άναψε φως στο σπίτι το μικρό μαι,

Και μετά πήγε στην κουζίνα, και

Στη φωτιά σου φτιάξω καφέ τον εαυτό σας,

Να ήταν παχιά και σε αυτό στάθηκε το σουπάς.

Αυτός στο τραπέζι κοντά στο παράθυρο για να καθεταί,

Δείτε στο βουνό, το δάσος με άγρια καλυπτονταί.

 «Γω τέλεια. Όλα καλά μου στη ζωή!» – σκέφτομαι τωρά.

 Το χιόνι έξω από το παράθυρο, σπάζοντας μικρά δεντρά.

De schola.

Nuper, totius societatis factus est notus

In Moscoviae, in una schola populus.

Doctores mired fornicatione et luxuria,

Quod etiam et non pudet eorum vitia.

Oblitus magistris omnibus bonis moribus,

Et alumni in eorum viliores fiunt prorsus.

Unus magister cum discipulis simul dormiens,

Alia cum eis cervisia et vino post opus bibens.

Similia unus magister fun cum pueri lenis,

Et aliis agitur vinum et tobacco cum eis.

Purus arcu bibendum post classes pueri noster,

Sed sunt valde laudat propter hoc magister.

Nulla magister, etiam Director domine,

Latine sacra non scire, non classica legere.

Dolor, medicinae et corruption florere –

Quid est quod adduxit doctores schola nostre.

Et hoc est quod theologia prorsus oblitum,

Et nunc ego legere damnati saecularis poetarum.

Omnes poetae et scriptores profani isti

Athei, ebriosi et terribilis fornicarii.

Pushkin erat ebrius cum uxor peccator,

Lermontov erat interfectorem, odio Imperator.

Tolstoy, dignus nisi de nostra scolded,

Sancta theologia blasphemaverunt et vilified.

Volo dicere profani scriptores:

«Ego volo te mortuus maxime omnes.».

Haec «artifices» meritas doloris intolerabilis,

Sit eos ardere in flammis inferni sunt terribilis.

Η σκοτεινή άνθρωπος.

Έζησε στη γη ένας δημοσιογραφός,

Ήταν ένα σκοτεινό ανθρωπός.

Όταν ήταν μικρός ακόμα παιδί μικρός,

Έκανε κοπάνα σχολείο συνηθώς.

Όταν έγινε μεγαλύτεροι εφηβός,

Άρχισε το κρασί πίνουν με τους φιλός.

Μετά έγινε ενήλικες, μεγάλωσε ανθρωπός,

Μπήκε στο πανεπιστήμιο για δωροδοκία αυτός.

Το επάγγελμα του δημοσιογράφου έχει σπουδασέ,

Αλλά μόνο ήταν πολύ τεμπέλης για αυτό κανετέ.

Κάθε βράδυ έπινε το κονιάκ με τους φίλους ιδιό,

Και το πρωί έχει πονοκέφαλο και το μυαλό.

Είναι, ωστόσο, αποφοίτησε πανεπιστημιό,

Πήγε να εργαστεί στην εφημερίδα κιτρινό.

Και επειδή σχεδόν τιποτα δεν ηξερές,

Άρχισε να συνθέτει τις ανοησίες διαφορές.

Έγραψε για τους εξωγήινους και τους βρικολακές,

Για ένα παγκόσμια κυβέρνησης μηχανορραφιές.

Έγραψε για ένα τσουπακάμπρα και γη επιπεδής,

Για ό άνθρωποι στο Φεγγάρι δεν πάμε καθόλου επισής.

Σύντομα πολύ γνωστός είναι εγινές,

Έγινε όλους τούς άλλους είναι γνωστής.

Έγινε ακόμα πιο χαζή, έγινε ματαία,

Πίστευε ό ίδιος, τι είναι ιδιοφία.

Όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο σημαντικός,

Αν τότε δεν εκλεγεί αυτό το άτομο προεδρός.

Vespere ratio de marxismus.

Iterum mirabile erat vespera illum,

Iterum ventus ferebat iucundum.

Cecidit iterum ad parcum coccinum solis,

Ab Oriente venerunt arcana quaedam tenebris.

Cum antemnis et domos effusus in crepusculum,

Ego mensam lucerna includitur, accepit librum.

 Inscriptio videre in occulto liber vetus:

«Marx et Engels, tres volume conventus».

Ego aperuit codex, legere librum,

Et spe gaudentes; verborum horum.

De his singulis divina libris, –

Hoc est realis carmen de mentis.

Magna Marx, ut Apollo, aut Hermes,

Verba tua sunt sanitatem proprietates.

Illic es multus de dogmata falsum,

Sed unum verum schola tantum.

Sunt iustus repetita dogma omnes magistri mendaces,

Sed creans potest tantum de Marx magna imitatores.

Omnes mendaces clamare ovis as,

Sed marxist semper maneat tranquillitas.

A marxist non scire lacrimae et dolore,

Ipse antem omnia probat sine clamore.

Marxism est salus humanum animum,

Alia exercitia trahere eos ad infernum.

Verbum Marx illuminat humanitatis semitam,

Per spinis ducit ad meliorem et beatior vitam.

Ύμνος Ασκητική.

Για την αγία και απλότητα θεία,

Είσαι κάθε δίνεις την αληθεία.

Τα παλάτια ποιος χρειαζεταί,

Οι θησαυροί τα ομόλογα και;

Δεν χρειάζονται ρούχα καταραμενό,

Από την οποία σάρκα ζεσταθεί μονό.

Ακόμη και ενώ, όταν είναι χιονί,

Το περπάτημα γυμνός πρεπεί.

Ποιος χρειάζεται το φαγητό συνθετή

Όταν ένα νερό και απλό ψωμί;

Πολλά τρόφιμα κάνουν αδυναμούς

Άνθρωπος και τους αρρωστούς.

Μόνο η μεγάλη ασκητικής

Μπορεί να είναι εντελώς υγιής.

Απραξία σιγά-σιγά τον άνθρωπο σκοτωνεί,

Αλλά πραγματική ευδαιμονία δεν παρεχεί.

Σε θάνατο ασθενοφόρο και την ασθενειά

Προκαλεί τη λαιμαργία και την τεμπελιά.

Τεμπελιά – η μητέρα όλων των ατελειών,

Και το έργο – ο εχθρός όλους γνωστών.

Αγαπούν άνθρωποι ηλίθιοι και αδαείς

Να φάνε καλά και να γλυκά κοιμηθείς.

Ο άνθρωπος με τα γουρούνια δεν τρωεί,

Ο άγιος δίπλα ασεβείς δεν θα καθισεί.

Μισώ αυτά τα ποταπό τους αμαρτωλούς:

Ας είναι ζωντανοί στην θα πάνε κολασής.

Μέθυσοι όλα καταδικασμένη να υποφερεί,

Αλλά μόνο ασκητική για πάντα αποθηκευτεί.

Φίλε μου, μην τρως λιπαρά, δεν κρασί πινείς,

Δεν σκέφτεσαι τα άσχημα, τον καπνό μην καπνιζείς.

Τον σωστό δρόμο αν ακολουθείς,

Ευτυχία και υγεία τότε θα αποκτησείς.

Σχετικά μεγάλη, ευτυχισμένος, φύση πανισχυρή,

Συνεργαστείτε μαζί σου είναι μια χαρα μεγαλή.

Ultimum primae parte.