Текст книги "Пампушка (на белорусском языке)"

Автор книги: Ги де Мопассан

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 3 страниц)

Де Мопассан Ги
Пампушка (на белорусском языке)

Гi дэ Мапасан

Пампушка

Навела

Пераклала Нiна Мацяш

Шмат дзён запар праз горад цягнулiся рэшткi разбiтай армii. Гэта было ўжо не войска, а бязладная арда.

Салдаты, зарослыя неахайнымi бародамi, у падраных мундзiрах, паныла плялiся, без сцягоў, уразброд. Змораныя, прыгнечаныя, гэтыя дзецюкi, здавалася, не маглi ўжо нi думаць, нi дзейнiчаць, брылi адно па звычцы, а як толькi спынялiся, падалi ад знямогi. Асаблiва шмат было рэзервiстаў – мiрных людзей, бяскрыўдных ранцье, прыгорбленых цяжарам вiнтоўкi, ды аднолькава падатных панiцы i ўздыму салдатаў нацыянальнай гвардыi, заўжды гатовых i да атакi, i да ўцёкаў; мiж iх сям-там мiльгалi "чырванаштаннiкi" – ашмоткi дывiзii, перамолатай у бiтве; у адным шэрагу з пехацiнцамi розных палкоў можна было сям-там заўважыць то цёмныя мундзiры артылерыстаў, то блiскучую каску нязграбнага драгуна, якi ледзьве ўлягаў за болей ходкай пяхотай.

Праходзiлi падобныя да шайкi разбойнiкаў атрады вольнанаёмных стралкоў з гераiчнымi найменнямi: "Мсцiўцы за паражэнне", "Грамадзяне магiлы", "Падзельнiкi смерцi".

Камандзiры гэтых атрадаў, былыя суконшчыкi цi лабазнiкi, гандляры салам цi мылам, выпадковыя воiны, узведзеныя ў чын афiцэра за машну цi за пышныя вусы, увешаныя зброяй, убраныя ў мундзiры з галунамi, размаўлялi гучна i самаўпэўнена, абмяркоўвалi планы кампанii i выхвалялiся, што толькi на iх плячах i трымаецца няшчасная Францыя; але часам яны проста баялiся сваiх смелых да безразважнасцi салдатаў – вiсельнiкаў, грабежнiкаў i гвалтаўнiкоў.

Хадзiлi пагалоскi, што прусакi вось-вось зоймуць Руан.

Нацыянальная Гвардыя, якая апошнiя два месяцы вельмi асцярожна вяла разведку ў навакольных лясах ды сяды-тады падстрэльвала сваiх вартавых i спешна займала баявыя пазiцыi пры шолаху якога-небудзь зайчыка ў кустоўi, разбрылася па сваiх сямейных кутках. Зброя, мундзiры – усё тое забойнае прыладдзе, якiм яна зусiм нядаўна палохала межавыя слупы бальшакоў на тры мiлi ў акружнасцi, раптоўна некуды знiкла.

Апошнiя французскiя салдаты пераправiлiся нарэшце цераз Сену з намерам дабрацца да Понт-Адэмэра праз Сэн-Сэвэр i Бург-Ашар; ззаду за ўсiмi iшоў з двума ад'ютантамi генерал, прыгнечаны, бяссiльны нешта зрабiць з гэтымi разрозненымi шматкамi, i сам разгублены ад той страшэннай катастрофы, якая спасцiгла вялiкi народ, прызвычаены да перамог, а цяпер нашчэнт разбiты, нягледзячы на сваю легендарную храбрасць.

Потым над горадам навiсла мёртвая цiшыня, маўклiвае чаканне немiнучай бяды. Шмат хто з атлусцелых буржуа, што страцiлi ўсялякую мужнасць за стойкамi ды прылаўкамi, са страхам чакалi пераможцаў, каб хоць тыя, крый Божа, не палiчылi зброяй iх пожагi цi вялiкiя кухонныя нажы.

Жыццё ў горадзе спынiлася: крамкi былi на замках, вулiцы абязлюдзелi. Рэдкiя прахожыя, напалоханыя злавеснай цiшынёй, баязлiва трымалiся блiжэй да сцен.

Чаканне было такое пакутнае, што, здавалася, хай бы ўжо лепш хутчэй прыйшоў ён, той вораг.

На другi дзень па адыходзе французскага войска па палуднi па горадзе прамчалiся ўланы, якiя невядома скуль узялiся. Трохi пазней па схiле Сэнт-Катрын скацiлася адна чорная лавiна, дзве другiя плынi захопнiкаў хлынулi з боку Дарнэтальскай i Буа-Гiёмскай дарог. Авангарды ўсiх трох карпусоў адначасна ўступiлi на плошчу перад ратушай, i па ўсiх суседнiх вулiцах разгарнулiся батальёны германскай армii – брукаванкi аж гулi пад чаканным страявым крокам.

Словы каманды, што выкрыквалiся нязвыклымi гартаннымi галасамi, узляталi каля дамоў, якiя здавалiся вымерлымi i апусцелымi, аднак паўсюль з-за прымкнёных аканiц за гэтымi мужчынамi-пераможцамi, якiя "па праву вайны" раптам сталi ўладарамi горада, маёмасцi i самога жыцця, спалохана цiкавалi чалавечыя вочы. Руанцы, пазатойваныя ў сваiх кутках, былi ў тым стане гранiчнай разгубленасцi, якi звычайна спавадоўваюць страшныя стыхiйныя бедствы, знiшчальныя землятрусы, процi якiх бездапаможная ўся мудрасць i ўся моц чалавека. Нас заўсёды апаноўвае жах, калi звыклы парадак скасаваны, калi раптам перастаеш пачуваць сябе ў бяспецы, калi ўсё, што ахоўвалася законамi людзей цi законамi прыроды, апынаецца ва ўладзе нейкай няўцямнай i лютай сiлы. Землетрасенне, якое цэламу паселiшчу нясе пагiбель пад руiнамi жылля, рачная паводка, якая нясе целы ўтопленых сялян разам з трупамi валоў i сарванымi кроквамi дахаў, цi пераможная армiя, якая забiвае ўсiх, хто абараняецца, бярэ астатнiх у палон, рабуе пад iмем Мяча i пад грукат гарматаў узносiць хвалу свайму богу, – усё гэта жахлiвыя бiчы чалавецтва, якiя касуюць нашу веру ў адвечную справядлiвасць, у нябесную ахову i розум чалавека.

Але ў кожныя дзверы ўжо стукалiся, а потым знiкалi ў дамах невялiчкiя атрады. Услед за нашэсцем усталёўвалася акупацыя. У пераможаных узнiк новы абавязак – выказваць гасцiннасць да пераможцаў.

Прамiнуў пэўны час, першы прыступ перапалоху суняўся, i зноў усталяваўся спакой. Шмат у якiх сем'ях прускi афiцэр сталаваўся разам з гаспадарамi. Часам гэта быў прыстойна выхаваны чалавек, i ён з ветлiвасцi шкадаваў Францыю, казаў, што яму моташна ўдзельнiчаць у гэтай вайне. Яму былi ўдзячныя за такiя пачуццi; дый у любы момант магло спатрэбiцца яго заступнiцтва. Дагаджаючы яму, можа, удасца зменшыць пастой на некалькi чалавек. Дый навошта крыўдзiць таго, ад каго цалкам залежыш? Гэта была б ужо нават не адвага, а безразважнасць. – А руанцы цяпер i не блюзнераць безразважнасцю, як у часы гераiчнага змагання, якою яны праславiлiся, абараняючы свой горад. – I, нарэшце, кожны даваў неабвержаны доказ, падказаны французскай абыходлiвасцю: у сябе дома цалкам дапушчальна быць ветлiвым з iншаземным салдатам, абы толькi на людзях не выяўляць свайго панiбрацтва з iм. На вулiцы яго пераставалi пазнаваць, але затое дома з iм ахвотна вялi размовы, i з кожным вечарам немец усё даўжэй грэўся каля сямейнага агнiшча.

Дый сам горад спакваля набываў звычайны выгляд. Французы яшчэ не рызыкавалi выходзiць з дому, затое прускiя салдаты кiшма кiшэлi на вулiцах. Зрэшты, афiцэры блакiтных гусараў, якiя з выклiкам цягалi па бруку свае доўгiя прылады смерцi, бадай, пагарджалi простымi гараджанамi не нашмат болей, чым афiцэры французскiх егераў, што пiлi ў тых самых кавярнях год таму назад.

I ўсё-такi ў горадзе адчувалася нешта няўлоўнае i непрывычнае, панавала нейкая чужая, задушлiвая атмасфера, цяжкi нязносны пах – пах нашэсця. Ён стаяў у жыллi i ў грамадскiх мясцiнах, надаваў своеасаблiвы прысмак ежы, выклiкаў такое ўражанне, быццам падарожнiчаеш па нейкай вельмi адлеглай краiне, сярод дзiкiх i небяспечных плямёнаў.

Пераможцы вымагалi грошай, процьму грошай. Жыхары плацiлi i плацiлi; зрэшты, яны былi багатыя. Але чым нармандскi гандляр заможнейшы, тым ён мацней пакутуе ад сама маленькай страты, ад пераходу найдробязнай крыхi свайго багацця ў чужыя рукi.

Мiж тым за дзве-тры мiлi ад горада ўнiз па цячэннi, паблiзу Круасэ, Дзьепдаля цi Б'есара, воднiкi i рыбакi неаднойчы выцягвалi з рачных глыбiняў разбухлыя трупы нямецкiх салдатаў, зарэзаных цi забiтых ударам башмака, з раструшчанай каменем галавой цi проста сапхнутых у ваду з моста. Рачны глей хаваў гэтыя ахвяры таемнай помсты, жорсткай i справядлiвай, гэтыя подзвiгi невядомых герояў, маўклiвыя начныя напады, куды небяспечнейшыя, чым бiтвы сярод белага дня, i без рэха славы.

Нянавiсць да Чужынца адвеку ўзбройвае жменьку Бясстрашных, гатовых памерцi за Iдэю.

Але хоць заваёўнiкi i падначалiлi горад сваёй жалезнай дысцыплiне, усё ж не ўчынiлi нiводнай з тых жахлiвых жорсткасцей, якiя, калi верыць чуткам, суправаджалi iхняе пераможнае шэсце, людзi ўрэшце асмялелi, i цяга да гандлёвых спраў зноў ажыла ў сэрцах мясцовых камерсантаў. Сёй-той з iх быў звязаны вялiкiмi грашовымi iнтарэсамi з Гаўрам, якi знаходзiўся ў руках французскай армii, i яны надумалiся ехаць сушай да Дзьепа, там сесцi на параход i гэтак дабрацца да жаданага порта.

У ход пайшоў уплыў знаёмых нямецкiх афiцэраў, i камендант горада даў дазвол на выезд.

I вось, наняўшы на гэтае падарожжа вялiкi дылiжанс, у якi было запрэжана чацвёра коней, дзесяць пасажыраў пасля адзнакi ў фурмана дамовiлiся выехаць у аўторак ранiцай, да свiтання, каб пазбегнуць зборышча цiкаўных.

Яшчэ за некалькi дзён да гэтага мароз моцна скаваў зямлю, а ў панядзелак, гадзiне а трэцяй дня, з поўначы насунулiся вялiкiя цёмныя хмары i пайшоў снег, якi не сунiмаўся ўвесь вечар i ўсю ноч.

А палове пятай ранку падарожнiкi сабралiся ў двары "Нармандскага гатэля", дзе яны мелiся сесцi ў карэту.

Яны яшчэ не зусiм прачнулiся i, дрыжучы ад холаду, зябка хуталiся ў свае пледы i шалi. У цемры яны ледзьве бачылi адзiн аднаго, а цяжкая зiмняя вопратка рабiла ўсiх падобнымi на растаўсцелых кюрэ ў доўгiх сутанах. Але вось двое пасажыраў пазналi адзiн аднаго, да iх падышоў трэцi, i яны разгаварылiся.

– Я еду з жонкаю, – сказаў адзiн.

– Я таксама.

– I я.

Першы дадаў:

– Мы ўжо не вернемся ў Руан, а калi прусакi падыдуць да Гаўра, выедзем у Англiю.

Ва ўсiх мелiся аднолькавыя намеры, бо гэта былi людзi аднаго асяродку.

А карэты мiж тым усё не запрагалi. Невялiкi конюхаў лiхтар раз-пораз з'яўляўся ў адных цёмных дзвярах i адразу ж знiкаў у другiх. З глыбiнi стайнi далятаў прыглушаны саламяным падсцiлам стук капытоў i мужчынскi голас, якi панукваў i лаяў коней. Па лёгкiм пазвоньваннi шамкоў можна было здагадацца, што прыладжваюць збрую; пазвоньванне перайшло неўзабаве ў выразны, працяжны звон, суладны мерным рухам каня; часам ён замiраў, потым рэзва ўзнаўляўся адначасна з глухiм стукам падкоў.

Раптоўна дзверы зачынiлiся. Усё сцiхла. Азяблыя падарожнiкi замоўклi; яны нават не варушылiся, скаваныя холадам.

Мiгатлiвая пялёнка белых камякоў усё слалася i слалася долу; яна сцiрала абрысы, апушыла прадметы золкiм мохам; у бязмежным бязмоўi ацiхлага, пахаванага пад зiмнiм покрывам горада чуўся толькi няўлоўны, невыразны, невымоўны шолах снегу, лёгкае шапаценне белых пушынак, якiя, здавалася, поўнiлi ўсю прастору, ахiналi ўвесь свет.

З'явiўся чалавек з лiхтаром, цягнучы на вяроўцы панурага каняку, якi не дужа ахвотна пераступаў следам. Ён падвёў яго да дышля, прывязаў пастронкi i доўга хадзiў навокала, прымацоўваючы збрую адной рукой, бо другою трымаў лiхтар. Iдучы па другога каня, чалавек заўважыў нерухомыя фiгуры падарожных, зусiм белыя ўжо ад снегу, i сказаў:

– Чаму ж вы не сядаеце ў дылiжанс? Там хоць трохi зацiшней, прынамсi.

Пра гэта яны, безумоўна, i не падумалi, i цяпер гуртам памкнулiся да экiпажа. Трое мужчын уладкавалi сваiх жанок на задняе сядзенне i следам за iмi ўлезлi самi; потым i астатнiя захутаныя, расплывiстыя фiгуры моўчкi пазаймалi апошнiя месцы.

Падлога ў дылiжансе была ўслана саломаю, у ёй ажно патаналi ногi. Панi, якiя сядзелi ўглыбiнi, распалiлi прыхопленыя з сабой у дарогу невялiкiя медныя грэлкi з хiмiчным вугалем i доўга нягучна пералiчвалi iх вартасцi, паўтараючы ўсё тое, што кожнай даўно было вядомае.

Нарэшце, калi ў дылiжанс з-за цяжкай дарогi было запрэжана шасцёра коней замест звычайных чатырох, нечы голас знадворку запытаўся:

– Селi ўсе?

Голас з сярэдзiны адказаў:

– Усе.

Дылiжанс скрануўся з месца.

Ехалi павольна, вельмi павольна, амаль ступою. Колы захрасалi ў снезе; кузаў стагнаў i глуха парыпваў; конi пакоўзвалiся, задыхалiся, ад iх валiла пара; даўжэзная фурманава пуга безупынку ляскала, лётала ва ўсе бакi, звiваючыся i развiнаючыся, як тонкая гадзюка, i з размаху хвастала па крутым крыжы то аднаго, то другога каня, ад гэтага яны высiльвалiся яшчэ болей.

А мiж тым спакваля днела. Лёгкiя сняжынкi, якiя адзiн з пасажыраў, чыстакроўны руанец, параўнаў з дажджом бавоўны, перасталi сыпацца на зямлю. Цьмянае святло прасочвалася праз цёмныя, цяжкiя хмары, якiя яшчэ мацней падкрэслiвалi асляпляльную белiзну палёў, дзе вiднелiся то палоска высокiх заiнелых дрэў, то халупа пад каптуром снегу.

Пры панылым святле зары пасажыры сталi з цiкаўнасцю разглядваць адзiн аднаго.

Углыбiнi дылiжанса на лепшых месцах драмалi адно напроцi аднаго муж i жонка Люазо, оптавыя вiнагандляры з вулiцы Гран-Пон.

Люазо, былы прыказчык, прыдбаў прадпрыемства збанкрутаванага гаспадара i неўзабаве разбагацеў. Ён вельмi выгадна збываў паганенькае вiно дробным правiнцыяльным гандлярам i лiчыўся мiж сваiх сяброў i знаёмых неймаверным прайдзiсветам, сапраўдным нармандцам, хiтрым i жыццярадасным.

Рэпутацыя жулiка гэтак трывала замацавалася за iм, што неяк на вечарыне ў прэфектуры пан Турнэль, выдумшчык i байкар, чалавек вострага i дасцiпнага розуму, мясцовая славутасць, прапанаваў распазяханым ад нудоты паням пагуляць у гульню "птушачка лётае"; гэты яго жарт абляцеў гасцёўню прэфекта, пасля пратачыўся ва ўсе гасцёўнi горада, i цэлы месяц усё наваколле клалася ад смеху.

Апроч гэтага, Люазо яшчэ славiўся разнастайнымi забаўнымi выхадкамi, а таксама досцiпамi, то ўдалымi, то пошлымi, i кожны, хто загаворваў пра яго, заўсёды дадаваў: "Умора, дый годзе, гэты Люазо!"

Невысокага росту, ён, здавалася, складаўся з аднаго круглага, як бочачка, пуза, над якiм узвышалася чырвоная фiзiяномiя, аблямаваная падсiвелымi бакамi. Яго жонка, рослая, энергiчная, валявая жанчына з рэзкiм голасам i рашучым норавам, была ўвасабленнем парадку i разрахунку ў iх гандлёвым доме, тады як сам гаспадар ажыўляў яго сваёй весялосцю i кiпучай дзейнасцю.

Побач з iмi з падкрэсленай годнасцю, якую надавала прыналежнасць да вышэйшай касты, мясцiўся пан Карэ-Лямадон, фабрыкант, асоба шаноўная ў баваўнянай прамысловасцi, уласнiк трох прадзiльняў, афiцэр Ганаровага легiёна i сябра Генеральнага савета. У часы Iмперыi ён узначальваў добранамерную апазiцыю з адзiнай мэтай – атрымаць пры нагодзе як мага болей дабротаў за далучэнне да таго лагера, з якiм ён змагаўся, як ён казаў, высакароднай зброяй. Панi Карэ-Лямадон, намнога маладзейшая за свайго мужа, была сапраўднай уцехай багатым афiцэрам, якiя адбывалi службу ў руанскiм гарнiзоне.

Яна сядзела насупраць мужа, мiнiяцюрненькая, прыгожанькая, у пышным футрачку, i замаркочана разглядала нехлямяжае нутро дылiжанса.

Суседзi яе, граф i графiня Гюбэр дэ Брэвiль, насiлi адно з сама старадаўнiх i слынных нармандскiх iмёнаў. Граф, стары дваранiн з велiчнай паставай, сiлiўся хiтрыкамi ўбрання падкрэслiць сваё прыроднае падабенства з каралём Генрыхам IV, ад якога, паводле прыемнага сямейнага падання, зацяжарыла адна з яго прабабуль, а муж яе з гэтай нагоды атрымаў тытул графа i губернатарства.

Граф Гюбэр, калега пана Карэ-Лямадона па Генеральным савеце, быў прадстаўнiком арлеанiсцкай партыi дэпартамента. Яго шлюб з дачкою дробнага нанцкага судаўласнiка назаўжды застаўся загадкаю. Але так як графiня валодала арыстакратычнымi манерамi, наладжвала сама блiскучыя прыёмы i, па чутках, быццам нават была каханкаю аднаго з сыноў Луi-Фiлiпа, дык усё свецкае кола слала ёй лёстачкi, i яе салон лiчыўся першым у дэпартаменце – адзiным, дзе захавалася яшчэ старадаўняя абыходлiвасць i трапiць у якi было нялёгка.

Багацце Брэвiляў было цалкам укладзена ў нерухомую маёмасць, якая, сцвярджалi, прыносiла пяцьсот лiўраў прыбытку ў год.

Гэтыя шэсць асоб займалi глыбiню карэты i ўвасаблялi заможны, упэўнены ў сабе, у сваёй моцы слой грамадства, людзей уплывовых, рэлiгiйных i з цвёрдымi перакананнямi.

Па дзiўнай выпадковасцi ўсе жанчыны размясцiлiся на адной лаўцы; суседкамi графiнi былi яшчэ дзве манашкi, якiя несупынна перабiралi доўгiя ружанцы, шэпчучы "Ойча наш" i "Багародзiцу". Адна была даволi пажылая, з пабiтым воспаю тварам, быццам у яе стрэлiлi карцеччу. У другой, вельмi худзенькай, быў прыгожы, змарнелы тварык i сухотныя грудзi, зняможаныя той усёпаглынальнай верай, што стварае пакутнiкаў i фанатыкаў.

Усеагульную ўвагу прыцягвалi мужчына i жанчына, якiя сядзелi насупраць манашак.

Мужчына быў славуты Карнюдэ, дэмакрат, пострах вяльможнага панства. Ужо добрыя дваццаць гадоў абмочваў ён сваю пышную рыжую бараду ў куфлi ўсiх дэмакратычных кавярань. Ён прамантачыў са сваiмi братамi i сябрамi вялiкае багацце, што дасталося яму ад бацькi, былога кандытара, i нецярплiва чакаў усталявання рэспублiкi, каб атрымаць, нарэшце, добрую пасаду, заслужаную такiмi руплiвымi рэвалюцыйнымi ўлiваннямi. Чацвёртага верасня, хутчэй за ўсё пасля нечага жарту, ён усур'ёз паверыў, што яго абралi прэфектам; але калi ён наважыўся прыступiць да выканання сваiх абавязкаў, пiсары, будучы адзiнымi гаспадарамi прэфектуры, адмовiлiся прызнаць яго, i яму давялося рэцiравацца. Даволi някепскi ўвогуле дзяцюк, бяскрыўдны i паслужлiвы, ён з непараўнаным шчыраваннем аддаўся арганiзацыi абароны. Паводле яго загаду на палях панавыкопвалi воўчых ямаў, па ўсiх вакольных лясах павысякалi падлескi, а дарогi ўсеялi пасткамi; пры наблiжэннi ж ворага ён, задаволены прынятымi мерамi, паспешлiва адступiў у горад.

Цяпер ён меркаваў, што намнога болей карысцi прынясе ў Гаўры, дзе таксама спатрэбiцца капаць траншэi i перакрываць дарогi.

Жанчына – з лiку так званых асоб лёгкiх паводзiн – славiлася сваёй ранняю паўнатою, што i замацавала за ёю мянушку – "Пампушка". Маленькая, кругленькая, гладзенькая, з пухлымi пальцамi, перацiснутымi ў суставах, быццам сасiскi, з блiскучай, напятай скурай, з магутнымi грудзьмi, што ажно распiралi сукенку, яна ўсё ж была вельмi вабная. Твар яе быў падобны на ружовы яблык, на гатовы распусцiцца бутон пiвонi; вочы – дзiвосныя, чорныя – былi заценены густымi доўгiмi вейкамi, ад гэтага яны здавалiся яшчэ цямнейшымi, а чароўны маленькi вiльготны раток з дробнымi блiскучымi зубкамi быццам чакаў пацалунка.

Дый апроч гэтага, калi верыць чуткам, яна валодала багата якiмi iншымi бясцэннымi якасцямi.

Як толькi яе пазналi, памiж паважаных жанчын усчалося шушуканне – словы "распуснiца", "сарамата" былi прамоўлены такiм выразным шэптам, што Пампушка ўзняла галаву. Яна абвяла сваiх суседзяў такiм дзёрзкiм i незалежным поглядам, што адразу ж запанавала глыбокая цiшыня i ўсе апусцiлi вочы, выключаючы Люазо, якi гуллiва паглядваў на яе.

Неўзабаве, аднак, размова памiж трыма панямi ўзнавiлася: прысутнасць такой жанчыны нечакана зблiзiла, амаль параднiла iх. Асобы паважаныя, замужнiя, яны адчулi патрэбу аб'яднацца перад гэтай прадажнай бессаромнiцай, бо любоў законная заўсёды глядзiць з пагардай на сваю вольную сястру.

Трое мужчын, таксама зблiжаныя – з-за прысутнасцi Карнюдэ, – разважалi пра свае справы, i ў тоне iх адчувалася пагарда да беднякоў. Граф Гюбэр расказваў пра шкоду, прычыненую яму прусакамi, пра страты, спавадаваныя пакражай статка i загубай ураджаю, але казаў ён пра ўсё гэта са спакойнай упэўненасцю вяльможы i мульцiмiльянера, якога такiя выдаткi могуць абцяжарыць не болей як на год. Пан Карэ-Лямадон, навучаны хiсткiм станам баваўнянай прамысловасцi, загадзя парупiўся перавесцi ў Англiю шэсцьсот тысяч франкаў – капiталец, прыхаваны iм на чорны дзень. Што да Люазо, дык ён ухiтрыўся прадаць французскаму iнтэнданцтву ўвесь запас таннага вiна, якi меўся на складзе, так што дзяржава была вiнная яму велiчэзную суму, якую ён i спадзяваўся атрымаць у Гаўры.

I ўсе трое па-прыяцельску паглядвалi адзiн на аднаго. Нягледзячы на няроўнасць грамадскага становiшча, яны адчувалi сябе роўнымi паводле дастатку, сябрамi вялiкага франкмасонскага ордэна, якi аб'ядноўвае багацеяў, усiх тых, у каго ў кiшэнях звiнiць золата.

Дылiжанс рухаўся так марудна, што да дзесяцi гадзiн ранку не было адолена i чатырох мiль. Тройчы мужчынам давялося на пад'ёмах выходзiць ды iсцi ўгару пеша. Пасажыры пачалi непакоiцца, бо намервалiся павячэраць у Тоце, а цяпер ужо не было надзеi дабрацца туды да ночы. Усе ўзiралiся ў вокны, спадзеючыся заўважыць хоць якую прыдарожную карчомку, як раптам карэта захрасла ў сумёце; спатрэбiлiся добрыя дзве гадзiны, каб выцягнуць яе адтуль.

Голад мацнеў, затуманьваў розум; а на шляху не траплялася нiводнай карчмы, нiводнага шынка, бо наблiжэнне прусакоў i адыход згаладалага французскага войска паперапалохвалi ўласнiкаў усiх гандлёвых прадпрыемстваў.

Нарэшце, гадзiне а трэцяй, калi яны ехалi па бясконцай раўнiне без нiводнага селiшча на даляглядзе, Пампушка жвава нагнулася i выцягнула з-пад лаўкi вялiкую карзiну, накрытую белай сурвэткай.

Спачатку яна дастала адтуль фаянсавую талерачку i далiкатны сярэбраны кiлiшак, потым вялiкую мiску, у якой застылi ў жэле два парэзаныя на кавалкi кураняцi; з карзiны вiдны былi яшчэ i другiя харчы, загорнутыя ў паперу: пiрагi, садавiна, ласункi, нарыхтаваныя з разлiкам на трохдзённае падарожжа, каб не датыкацца да карчомнай яды. Памiж пакункаў з ежай выглядвалi чатыры рыльцы бутэлек. Пампушка ўзяла крыльца кураняцi i стала асцярожна есцi яго з хлебцам, якi ў Нармандыi называецца "рэгенцкiм".

Вочы ўсiх пасажыраў скiравалiся на Пампушку. Спакваля па ўсiм дылiжансе пайшоў спакуслiвы водар, ад якога раздзiмалiся ноздры, у роце набягала слiна i да болю зводзiла скiвiцы. Пагарда паняў да прастытуткi змянiлася нянавiсцю, яны гатовыя былi забiць яе, вышпурнуць вон з дылiжанса, проста ў снег, разам з яе кiлiшкам, карзiнай i харчамi.

Але Люазо пажыраў вачамi мiску з куранятамi. I ўрэшце сказаў:

– Вось як трэба! Мадам сама прадбачлiвая з усiх нас. Ёсць-такi людзi, якiя ўмеюць заўсёды пра ўсё паклапацiцца!

Пампушка павярнулася да яго:

– Цi не жадаеце, пане? Цяжкавата пасцiцца з самага ранку.

Люазо пакланiўся:

– Калi быць шчырым, далiбог, не адмоўлюся, болей трываць не магу. На вайне як на вайне, цi ж няпраўда, мадам? – I, абводзячы позiркам сваiх спадарожнiкаў, дадаў: – Добра ў скрутную хвiлiну сустрэць чалавека, гатовага прыйсцi на выручку.

Ён разгарнуў на каленях газету, каб не запэцкаць штаны, i кончыкам нажа, якi заўсёды меўся ў яго ў кiшэнi, падчапiў курыную ножку, аблiтую жэле, i, угрызаючыся ў яе зубамi, узяўся жаваць з такiм вiдавочным задавальненнем, што па ўсёй карэце пранёсся глыбокi маркотны ўздых.

Пампушка пакорлiвым ласкавым голасам прапанавала манашкам раздзялiць з ёю падмацунак. Тыя адразу ж згадзiлiся i, не падымаючы вачэй, толькi прамармытаўшы словы ўдзячнасцi, сталi спешна есцi. Карнюдэ таксама не адмовiўся ад суседчынага частавання, i яны разам з манашкамi наладзiлi нешта накшталт стала з газет, разгорнутых на каленях.

Раты нястомна раскрывалiся i закрывалiся, заўзята жавалi, умiналi, паглыналi. Люазо ў сваiм кутку ўлягаў напоўнiцу i шэптам угаворваў жонку далучыцца да кампанii. Тая напачатку ўпарта аднеквалася, але потым, калi сутарга звяла страўнiк, здалася. Тады муж з падкрэсленай галантнасцю запытаўся ў сваёй "чароўнай спадарожнiцы", цi не дазволiла б яна i мадам Люазо ўзяць кавалачак. Пампушка адказала:

– Чаму ж не? Калi ласка, пане, – i з прыветлiвай усмешкай падала мiску.

Калi адкаркавалi першую бутэльку бардоскага, адбылася замiнка: меўся толькi адзiн кiлiшак. Яго сталi перадаваць адно аднаму, папярэдне выцiраючы краёк. Адзiн Карнюдэ, безумоўна, з галантнасцi, даткнуўся вуснамi да той мясцiнкi, дзе вiднеўся вiльготны след ад суседчыных вуснаў.

Акружаныя людзьмi, якiя прагна паглыналi ежу, удыхаючы пахi страў, граф i графiня дэ Брэвiль, як i пан ды панi Карэ-Лямадон, пакутавалi ад той страшнай пакуты, якая атрымала назву "танталавы мукi". Неспадзеўна маладая фабрыкантава жонка выпусцiла такi глыбокi ўздых, што ўсе павярнулiся; яна збялела, як снег за вокнамi дылiжанса, вочы яе заплюшчылiся, галава абвяла: яна самлела. Перапалоханы муж прасiў дапамогi. Усе разгубiлiся; старэйшая манашка, падтрымлiваючы галаву хворай, паднесла да яе вуснаў Пампушчын кiлiшак i сiлком улiла ў рот некалькi кропель вiна. Панечка варухнулася, расплюшчыла вочы, усмiхнулася i смяротным голасам запэўнiла, што ёй ужо зусiм добра. Але каб не самлела другi раз, манашка змусiла яе выпiць поўны кiлiшак бардоскага i сказала:

– Гэта ад голаду, няйначай, – бо ад чаго б яшчэ?

Тады Пампушка, чырванеючы яшчэ мацней, збянтэжана залепятала, азiраючы чатырох падарожнiкаў, якiя ўсё яшчэ трымалiся нашча:

– Божа мiлы, ды калi б я пасмела прапанаваць гэтым панам i паням...

Яна асеклася ў боязi абразлiвай адмовы. Слова ўзяў Люазо:

– Э, чорт вазьмi, у падобных абставiнах усе людзi – браты i павiнны памагаць адзiн аднаму. Ну, панове, досыць цырымонiй, згаджайцеся, якога д'ябла?! Хто ведае, цi мы ўвогуле яшчэ напаткаем прыстанак нанач! Пры такiм руху дай Бог дабрацца да Тота хоць да заўтрашняга абеду.

Але тыя чацвёра вагалiся, нiхто з iх не адважваўся ўзяць на сябе адказнасць за згоду.

Нарэшце граф вырашыў пытанне. Ён павярнуўся да збянтэжанай таўстушкi i з сама велiчным выглядам, на якi быў здольны, прамовiў:

– Мы з удзячнасцю прымаем вашу прапанову, мадам.

Цяжкi быў толькi першы крок. Як толькi Рубiкон аказаўся пяройдзеным, усе перасталi саромецца. Карзiна ўмомант была апарожнена. У ёй знайшоўся яшчэ паштэт з гусiнай пячонкi, паштэт з жаваранкаў, кавалак вэнджанага языка, красанскiя грушы, пон-левэкскi сыр, пячэнне i цэлы слоiк марынаваных карнiшонаў i цыбулi – Пампушка, як большасць жанчын, любiла ўсё вострае.

Нельга было пустошыць прыпасы гэтай жанчыны i не размаўляць з ёю. I гаворка ўрэшце завязалася, напачатку трохi асцярожная, аднак з цягам часу ўсё болей нязмушаная, бо Пампушка трымалася проста слаўна. Панi дэ Брэвiль i Карэ-Лямадон, якiя валодалi вялiкай свецкай абыходлiвасцю, выявiлi вытанчаную прыязнасць. Асаблiва на вышынi аказалася графiня са сваёй ветлiвай паблажлiвасцю велiкасвецкай панi, што не трацiць сваёй годнасцi, да каго б яна нi звярталася. Але энергiчная мадам Люазо, якая мела душу жандара, заставалася непрыступная i гаварыла мала, затое шмат ела.

Гамонка, вядома, вялася пра вайну. Гаварылi пра жорсткасць прусакоў, пра адвагу французаў; i ўсе гэтыя людзi, якiя ратавалiся ўцёкамi, ухвалялi мужнасць iншых. Спакваля пачалiся расказы пра сябе, i Пампушка са шчырым хваляваннем, з палкасцю, якую часам выяўляюць публiчныя жанчыны, калi гавораць пра натуральныя пачуццi, расказала, чаму яна пакiнула Руан.

– Спачатку я намервалася застацца, – сказала яна. – Прыпасаў дома было поўна, i па мне лепей было б кармiць некалькi салдатаў, чым перцiся немаведама куды ў свет. Але калi я пабачыла iх, гэтых прусакоў, то ўжо не магла саўладаць з сабою! Усё ўва мне так i пераварочвалася ад злосцi, я цэлы дзень праплакала ад сораму. Ох, была б я мужчынам, я iм паказала б! Я глядзела ў акно на гэтых свiнтухоў у вастраверхiх касках, а пакаёўка трымала мяне за рукi, каб я не пашпурляла iм на галовы ўсю маю мэблю! Потым яны з'явiлiся да мяне на пастой, i я першага ж ухапiла за горла. Задушыць немца не цяжэй, чым каго другога! I я б яго прыкончыла, калi б мяне не адцягнулi за валасы. Пасля гэтага давялося хавацца. А як толькi надарылася магчымасць, я выехала – i вось я тут.

Усе хвалiлi яе. Яна адразу вырасла ў вачах у сваiх спадарожнiкаў, якiя не выявiлi такой адвагi; Карнюдэ, слухаючы яе, усмiхаўся адабральнай i зычлiвай усмешкай апостала: гэтак святар слухае набожнага чалавека, якi славiць Бога, бо пышнабародыя дэмакраты зрабiлiся такiмi самымi манапалiстамi ў дачыненнi да патрыятызму, як свяшчэннаслужыцелi – у пытаннях набожнасцi. Потым ён загаварыў павучальным тонам, узнёсла, засвоеным з пракламацый, якiя штодня расклейвалiся на сценах, i завяршыў красамоўнай тырадай, якою бязлiтасна расправiўся з "гэтай падлай Бадэнге"!

Але Пампушка зазлавалася: яна была банапартыстка. Яна запунсавела, як вiшня, i, заiкаючыся ад абурэння, вымавiла:

– Хацела б я пабачыць вас на яго месцы! Вы лепшыя былi б, то дзiва! Ды гэта ж вы i прадалi яго! Калi б Францыяй кiравалi штукары накшталт вас, толькi б i заставалася – уцякаць без аглядкi!

Непарушны Карнюдэ, як i раней, усмiхаўся пагардлiва, але адчувалася, што вось-вось выбухне сварка; тут умяшаўся граф i не без цяжкасцi супакоiў разгневаную жанчыну, уладна заявiўшы, што любое шчырае перакананне заслугоўвае павагi. Мiж тым графiня i фабрыкантава жонка, якiя ў душы, як i ўсе пачцiвыя людзi, падсвядома насiлi нянавiсць да Рэспублiкi i дужа ўласцiвую ўсiм жанчынам цягу да прыдворнай мiшуры i дэспатычных манархаў, адчулi мiжвольную сiмпатыю да гэтай прастытуткi, якая трымалася з зайздроснаю годнасцю i выказвала пачуццi, якiя апаноўвалi i iх.

Карзiна была спарожнена. Удзесяцёх яе лёгка спустошылi i толькi пашкадавалi, што яна малаватая. Размова доўжылася яшчэ пэўны час, хоць i стала меней ажыўленая, як толькi кончылася яда.

Вечарэла, змрок спакваля гусцеў; пры страваваннi холад заўжды робiцца асаблiва адчувальны, i Пампушка дрыжала, нягледзячы на сваё сальца. Панi дэ Брэвiль прапанавала ёй сваю грэлку, у якую ўжо адзiн раз падкладвала вугаль; Пампушка адразу згадзiлася, бо ногi ў яе ўжо зусiм заледзянелi. Панi Карэ-Лямадон i панi Люазо аддалi свае грэлкi манашкам.

Фурман запалiў лiхтары. Яны ярка асвяцiлi воблачка пары над потнымi крыжамi караннiкоў i снег абапал дарогi, якi бясконцым сувоем слаўся ў рухомым водблiску iх агнёў.

У дылiжансе ўжо нiчога нельга было разгледзець; неспадзявана ў кутку, дзе сядзелi Пампушка i Карнюдэ, узнiк нейкi рух; Люазо, якi пiльна ўзiраўся ў цемру, падалося, што барадач рэзка адхiснуўся, быццам атрымаў моцны тумак.

Уперадзе на даляглядзе паказалiся дробныя агеньчыкi. Гэта быў Тот. Ехалi ўжо адзiнаццаць гадзiн, а калi дадаць дзве гадзiны, патрачаныя на чатыры супынкi, каб пакармiць коней i даць iм перадыхнуць, дык выходзiла ўсе трынаццаць. Дылiжанс уехаў у мястэчка i спынiўся каля "Гандлёвага гатэля".

Дзверцы расчынiлiся. I раптам пасажыры здрыганулiся, пачуўшы добра знаёмы гук: бразгат аб дол шаблi. I ў той жа момант рэзкi голас нешта крыкнуў па-нямецку.

Нягледзячы на тое, што дылiжанс спынiўся, нiхто з пасажыраў не крануўся з месца; усе быццам баялiся, што варта iм выйсцi, як iх адразу пазабiваюць. З'явiўся фурман з лiхтаром у руцэ i знянацку асвяцiў у карэце два шэрагi перапалоханых твараў з раскрытымi ратамi i шырока расплюшчанымi ад здзiўлення i жаху вачамi.

Побач з фурманам у яркай паласе святла стаяў нямецкi афiцэр – высокi, бялявы малады чалавек, надзвычай тонкi, упяты ў мундзiр, як панна ў гарсэт; пляскатая лакавая фуражка, надзетая набакiр, надавала яму аблiчча пасыльнага з ангельскага гатэля. Даўжэзныя i шорсткiя вусы, якiя паступова ўтанчалiся i пераходзiлi ў адзiную валасiну, такую тонкую, што канца яе нельга было ўбачыць, быццам гнялi на рот, адцягвалi ўнiз шчокi i куточкi вуснаў.

Звяртаючыся да падарожнiкаў на французскай мове з эльзаскiм вымаўленнем, ён рэзкiм тонам прапанаваў iм выйсцi:

– Прашу фыхацiць, панове!

Першыя падпарадкавалiся манашкi – з паслушэнствам набожнiц, прызвычаеных да пакоры. Потым выйшлi граф з графiняй, за iмi фабрыкант з жонкай, потым Люазо, якi наперад прапусцiў сваю мажную палову. Выходзячы з дылiжанса, Люазо – хутчэй з асцярогi, чым з ветлiвасцi – сказаў афiцэру: