Текст книги "Пасля вакацый "

Автор книги: Андре Моруа

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Моруа Андрэ
Пасля вакацый (на белорусском языке)

Андрэ Маруа

ПАСЛЯ ВАКАЦЫЙ

Машына мчалася на вакзал, i малому Алену было весела. Ён нiколi не выязджаў з дому, i думка, што цяпер ён будзе жыць у гарах, паступiўшы ў школу-iнтэрнат, яму падабалася. Таварышы сказалi яму, што там працуюць менш, чым у лiцэi. Ален бачыў дырэктара, калi той прыязджаў у Парыж, i знайшоў, што ён добры, памяркоўны.

– Ведаеш, тата, ён мне сказаў, што зiмой пасля абеду заняткаў у iх няма i вучнi бегаюць на лыжах альбо катаюцца на каньках.

– Спадзяюся, ты возьмешся i за латынь, – уздыхнуў пан Шмiт, – нельга адставаць.

На пероне, убачыўшы паравоз i новыя блiскучыя вагоны, Ален ад радасцi заспяваў. Ён ганарыўся сваiм гарнiтурам бэжавага колеру, скураным чамаданчыкам, цёмнымi шарсцянымi пальчаткамi, а больш за ўсё тым, што адпраўляецца ў падарожжа адзiн разам з бацькам.

– А што мы, тата, рабiць будзем у цягнiку?

– Я з сабой узяў работу, малыш... Ну, а ты? Калi хочаш, я куплю табе iлюстраваны часопiс... Кнiгi пры табе няма?

– Няма, але гэта нiчога... Я пагуляю ў калiдоры...

Ён знiк i хутка вярнуўся, вельмi ўсхваляваны:

– Тата! Тут ёсць мне таварыш!.. Жан-Луi Дзюжарык... Цераз тры купэ... з мамай.

– Што? Едзе вучыцца?

– Ага, але не ў тую школу, куды я, а ў нейкую манастырскую.

– Шкада, што не да пана Бензо, вас было б там двое французаў. Ну, але зрэдку вы зможаце пабачыцца... А пакуль што iдзi да яго, гуляйце разам i не дурэйце.

Бертран Шмiт любiў дзяцей, але не цярпеў, каб яны адрывалi яго ад работы. Ален, заўважыўшы, што бацька паглыбiўся ў сваё, каб не замiнаць яму, паспешна выйшаў. Цягнiк набiраў хуткасць. Пан Шмiт час ад часу кiдаў безуважны позiрк на двух хлапчукоў, якiя хадзiлi паводдаль у калiдоры. Кожнаму з iх было гадоў па дванаццаць. За вокнамi праносiлiся ўзгоркi, рэчкi i безупынна мiльгалi тэлеграфныя слупы. Праз гадзiну Ален вярнуўся, маркотны i ўзрушаны:

– Тата, ты ведаеш, што мне сказаў Жан-Луi? Што яго вельмi крыўдзяць у школе. Што старэйшыя вучнi злыя... Адбiраюць у яго ўсё – кнiгi, цукеркi – i, калi ён не даецца, б'юць яго кулакамi, прыцiскаюць да сцяны i душаць.

– А чаму ён не абараняецца?

– Бо ён сярод iх адзiн француз, адзiн... Ён так прасiў, каб мама не пасылала яго ў манастырскую школу, а пакiнула дома, у Парыжы, але яна не хоча, бо выйшла замуж другi раз за палкоўнiка Кiрылiна, расейца, у якога страшэнна закахалася... i Жан-Луi ў доме лiшнi.

Шмiт са здзiўленнем зiрнуў на сына:

– Хто табе гэта расказаў?

– Жан-Луi.

– Жан-Луi не павiнен гаварыць пра сваiх бацькоў такiм тонам.

– Якiм тонам, тата? Ён мне сказаў, што вельмi любiць сваю маму, што яна таксама яго любiла i, калi яго тата памёр, даглядала яго вельмi добра... Але ж цяпер яна закахалася.

– Не ўжывай слоў, якiх не разумееш... Хто такая? Што за мадам Дзюжарык?

– Што ты, тата! Яна цяпер не мадам Дзюжарык, а мадам Кiрылiна. Яна вельмi прыгожая... Хочаш, я цябе праводжу ў яе купэ? Гэта блiзка.

– Ну добра, добра, малыш.

– Як ты думаеш, тата, калi ў пана Бензо ёсць старэйшыя вучнi, яны будуць мяне бiць?

– А ты дай iм здачы. Наколькi я ведаю, пан Бензо чалавек энергiчны i ўмее трымаць дысцыплiну ў сваёй школе... Iдзi да свайго сябра, гуляйце.

У Дзiжоне Шмiт выйшаў на перон i ўбачыў свайго сына з таварышам. Жан-Луi быў худзенькi зграбны хлопчык з вялiкiмi вачамi, сумнымi i глыбокiмi.

– Тата, пазнаёмся. Гэта Жан-Луi.

Бертран Шмiт паспрабаваў даць яму некалькi парад:

– Калi старэйшыя цябе не ўзлюбiлi, не ўцякай ад iх, а старайся пасябраваць... Не думаю, што яны такiя ўжо нягоднiкi.

– Хто? Гэтыя дзецюкi? – прамовiў Жан-Луi. – Яны нападаюць на мяне, як звяры... Калi што скажаш не па-iхняму, б'юць i гоняць прэч...

Паравоз даў гудка, i Ален прыбег у вагон да бацькi.

– Ты ведаеш, тата, што мне гаварыў Жан-Луi на пероне, калi ты падышоў да нас? Ён гаварыў: "Якi я няшчасны! Чым ехаць у гэту праклятую бурсу, лепш кiнуцца пад цягнiк. Але ў мяне не хапае смеласцi... Ален, зрабi мне паслугу, штурхнi мяне пад колы, а мая спадчына няхай застанецца табе". Ведаеш, у яго пасля смерцi бацькi ёсць спадчына, багатая... Але я не згадзiўся.

– Я думаю... Твой гэты прыяцель, вiдаць, крыху чокнуты...

– Няпраўда, ён зусiм не чокнуты. Ведаеш, тата, ён кажа, што, каб яго мама ўяўляла сабе, як яму там кепска жывецца, вечныя бойкi са старэйшымi, як ён плача ўночы, лежачы ў ложку, яна б не адважылася зноў пасылаць яго ў такую школу.

– Праводзь мяне да гэтай дамы.

Мадам Кiрылiна была жанчына красы надзвычайнай. Цiхiм, мiлагучным голасам яна выказала некалькi цiкавых, крыху журботных думак наконт дзяцiнства. Бертран як сеў, так i застаўся.

Увайшоў праваднiк, узяў чатыры бiлеты i запрасiў пасажыраў к сталу. Яны снедалi разам. Дзецi моўчкi слухалi, як бацькi ўспамiналi назвы розных кнiг, пералiчвалi iмёны кампазiтараў... Хлопчыкi адчувалi сябе забытымi. Часам Жан-Луi паглядаў на Алена, i яго вочы, здавалася, гаварылi: "Бачыш, вось яна якая..." Падняўшыся з-за стала, Бертран машынальна зайшоў у купэ мадам Кiрылiнай, а дзецi выскачылi гуляць у калiдор.

– У нашых сыноў шмат агульнага, – прамовiла яна. – Спадзяюся, што iм можна будзе там пабачыцца.

Ён хвiлiну вагаўся.

– Даруйце, – сказаў ён, – што ўмешваюся не ў сваю справу, але дзяцiная шчырасць не тоiць сакрэтаў... Я выпадкова даведаўся, i мой абавязак... Вы, мабыць, не ўсведамляеце, якi настрой у вашага сына... Ён прызнаўся майму... Даруйце, я не знаходжу слоў... Дзiця, вядома...

Мадам Кiрылiна была агаломшана. За акном вагона пачалi вырысоўвацца горы, замест камянiц пайшлi драўляныя хаткi, замест дубоў – кашлатыя елкi, у люстраныя рэчкi ўлiвалiся шумныя патокi.

– Божа мой! – прашаптала яна. – Гэта жахлiва... Беднае дзiця... Я адчувала, што ён не любiць гэтай школы, але думала, што ён лянуецца, не хоча вучыцца... А самае галоўнае, рэўнасць... Ён ненавiдзiць майго мужа, i без усякай прычыны, бо што я магу зрабiць адна ў доме? Нават i яму будзе потым моцная апора.

– Безумоўна, – сказаў Бертран. – Але ж ён яшчэ малы... Не разумее.

Яе вочы напоўнiлiся слязамi.

– Што ж мне рабiць? – забедавала яна. – Вы лiчыце, што я павiнна адвезцi яго назад у Парыж, не пакiдаць там? Мой муж разгневаецца... Ён кажа, што я надта пешчу Жана-Луi, а яго трэба загартоўваць... Па-мойму, думка слушная. Жан-Луi – хлопчык вельмi ўражлiвы, выдумляе абы-што... Пасля нашага шлюбу лiчыць, што ён – ахвяра... Гэта няпраўда, няпраўда, але калi дзiця ўваб'е сабе нешта ў галаву...

Мадам Кiрылiна з сынам выйшлi на дзве-тры станцыi раней. Ален глядзеў у акно i доўга маўчаў.

– Тата, – сказаў ён нарэшце, – калi старэйшыя вучнi будуць мяне бiць i я прышлю табе тэлеграму, ты прыедзеш, забярэш мяне, праўда?

Пераклад: Юрка Гаўрук