Текст книги "Czaty"
Автор книги: Adam Mickiewicz
Жанр:
Поэзия
сообщить о нарушении
Текущая страница: 2 (всего у книги 2 страниц)
pojrzał – dziś: spojrzał.
wylot (daw.) – rękaw kontusza (staropolskiego wierzchniego stroju męskiego) rozcięty po wewnętrznej stronie.
torba borsucza – torba myśliwska wykonana ze skóry np. borsuka.
jańczarka – strzelba o długiej lufie i krótkiej zakrzywionej kolbie używana przez janczarów (żołnierzy dawnej piechoty tureckiej).
hajduk – na dworach magnackich nazywano tak służących, lokai ubranych w strój węgierski.
strzelba gwintówka – strzelba z lufą gwintowaną wewnątrz, co nadaje pociskowi ruch wirowy, zapewniając mu stabilniejszy lot i lepszą celność.
szpaler – rząd drzew lub krzewów, odpowiednio ciętych, tworzących aleję ogrodową.
darń – gęsty splot roślin na powierzchni ziemi lub na wodzie.
bielizna (daw.) – biała suknia (zwykle zakładana na noc do snu lub pod wierzchnie, barwne i ozdobne szaty).
trzos – w dawnej Polsce pas z kieszeniami na pieniądze.
przedać – dziś: sprzedać.
biegę – bieżę, biegnę.
odcięli zębami i przybili stemplami – proch, kule lub śrut, materiały służące do nabijania dawnych strzelb, zakręcane były w papierowe patrony, których końce należało odciąć (a w pośpiechu odgryźć), by wsypać do lufy ich zawartość, którą następnie ubijano w lufie za pomocą długiego pręta, stempla (zw. także z niem. sztenflem).
grankulki – drobne kulki, większe od najgrubszego śrutu.
półkurcze – część kurka w strzelbach skałkowych, przytrzymująca krzesiwo, z którego iskra dobyta uderzeniem kurka zapalała proch na panewce i powodowała wystrzał.
panewka – w daw. broni palnej zagłębienie w górnej części lufy, na które sypano proch; przy wystrzale iskra padała na proch, który zapalał się i przenosił ogień dalej, przez zapał (otwór prowadzący do lufy) do ładunku umieszczonego w lufie, powodując jego odpalenie.
proch leszczyński – wyrabiany w Lesznie.
zapał – w daw. broni palnej otwór prowadzący do lufy.
wycelił – dziś: wycelował.
