Текст книги "Пераправа"

Автор книги: Юры Станкевіч

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Юры Станкевіч

Апавяданне

Пераправа

Каля невялікай вёскі на ўзбярэжжы ракі французскае войска рыхтавалася да пераправы на другі бераг. Да вады, па якой ужо там-сям плыў першы лядок, з лесу, з дарог ехалі абозы, з усіх бакоў сцягваліся конныя і пешыя салдаты.

У баку ад дарогі ўзвышаліся замшэлыя валуны. Бялелі паплавы за ракой, а далёка за імі дыміліся каміны. Рып асвераў адтуль ледзь чутным рэхам адбіваўся ў прыбярэжным лесе.

Ад самой вёскі засталося ўсяго некалькі хат. Астатнія разабралі сапёры генерала інжынерных войск Эбле. У ледзяной вадзе ракі на глыбіні, якая ў іншых месцах броду дасягала шасці футаў, салдаты пачалі забіваць першыя палі. Стаяў лістапад, і навокал ужо ўсё было прысыпана снегам. Пантанёры, глынуўшы віна (на беразе грувасцілася некалькі бочак з выбітым верхам), лезлі ў ваду, цягнулі бярвенне, валілі сосны, вылазілі на бераг, каб крыху пастаяць ля вогнішчаў, і зноў спускаліся да вады, уваходзілі ў сцюдзёную плынь.

Да адной з уцалелых хат пад’ехалі сані. Адкінуўшы падраны дзяружны полаг, з іх вылез афіцэр у зношанай футэрцы. У левай руцэ ён трымаў сакваяж, прышпілены да запясця ланцужком.

– Пачакай, Франсуа, – сказаў ён фурману, – зайду сюды, спытаю.

Кульгаючы, бо адседзеў нагу, пакрочыў да хаты. Раптам ён заўважыў некалькі трупаў, якія былі складзены непадалёку. Мёртвых накрылі радном, і пасінелыя іх ногі тырчалі з-пад яго. Снег быў чырвоны ад крыві, і ён падумаў, што людзі, напэўна, былі забіты нядаўна.

Шырокі і цяжкі, ён ледзь прасунуўся ў дзверы. Калі увайшоў, ажыўленая гутарка змоўкла. Некалькі п’янаватых афіцэраў сядзелі на лаўках. У печы гарэла галлё, пахла дымам. На забруджаным стале – рэшткі ежы, напаўпустыя бутэлькі. Ля самых дзвярэй корпаўся салдат-дзяншчык.

– Прывітанне ўсім! – сказаў афіцэр з сакваяжам. – Дазвольце крыху абагрэцца.

– Вядома, можна, калі ласка, – запрасіў круглагаловы і даўганосы з зарослым шчаціннем тварам капітан. Ён ускочыў і ў знак памяркоўнасці нават неяк дзіўна дрыгнуў тонкай нагой. – Мы прымаем усіх!

– Я інтэндант, шукаю маршала Дару, – не звяртаючы ўвагі на прытоены здзек, адказаў афіцэр. – Вязу, між іншым, сакрэтную пошту.

– I чым вы гэта дакажаце? – радасна спытаў капітан. Усе моўчкі разглядалі чужынца.

– Калі доказ патрэбны, то вось ён, – інтэндант дастаў паперу, разгарнуў і аддаў капітану.

Той моўчкі прачытаў і вярнуў яе. Твар яго з лагоднага стаў сумны.

– Сядайце. Ваш Дару з усімі сваімі тылавікамі дзесьці паблізу. Дакладна не ведаем. Чым можам служыць?

– Анічым. Паеду шукаць далей.

– Вы не з Грэнобля? – нечакана спытаў капітан. У вачах яго мільгануў агеньчык.

– Але. Як вы здагадаліся?

– Па дыялекце. Дый такая ў нас служба. Капітан разведкі Жэрар, – адрэкамендаваўся ён, – проста Жэрар, бо мы не называем свае прозвішчы.

– Проста Анры, – усміхнуўся ў адказ інтэндант. – А вы адкуль, капітан!

– З Брэтані.

– Будзем знаёмы, – інтэндант працягнуў па чарзе кожнаму руку.

Афіцэры назвалі сябе. Адзін з іх гаварыў па-французску з акцэнтам. «Найміт», – вызначыў інтэндант.

– У месцы размяшчэння арміі могуць знаходзіцца рускія лазутчыкі, – растлумачыў капітан. – Магчыма, заўтра тут пачнецца пераправа. А магчыма, і не. Рускія пакуль што не павінны нічога ведаць. Геній імператара вызваліць нас з гэтых балот, але ж і мы мусім выканаць свой абавязак.

– Усё так складана? – спытаў інтэндант. Ён адхіліў прапанаванае яму віно.

– Самі бачыце. Рускія заціснулі нас з трох бакоў, але ж маршал Удзіно прыдумаў хітрасць, – капітан прыжмурыў вочы. – За гэтым, як яго – Барысавам, – ён старанна выгаварыў назву незнаёмага горада, – унізе па рэчцы будуецца яшчэ адна пераправа. Якая з іх сапраўдная – ведаюць нямногія, ну і я ў тым ліку. Маскавіты павінны заглынуць прынаду. Мы ж тым часам палюем тут розных падазроных. На ўсялякі выпадак. Бо вопытны разведчык адразу зразумее, якая будуецца пераправа – сапраўдная ці не.

– I многа напалявалі? – спытаў інтэндант.

– Пэўна ж, убачылі там, за хатай. Не гаварыце пра іх нікому, Анры! – капітан жартоўна пагразіў пальцам. – Але вас нічым не зацікавіш, месье інтэндант?

– Не вельмі, – згадзіўся той. – Там, за хатай, што – усе шпіёны?

– А хто дакажа мне, што вось ён не шпіён? – пытаннем адказаў капітан і кіўнуў на салдата-дзеншчыка. – Ці, напрыклад, вы? – ён хіхікнуў ад свайго жарту. – Але ж вашу асобу пацвярджае маршал, а яго я ведаю даўно (ён зноў кіўнуў на дзеншчыка, які слухаў яго ненатуральна ўважліва, аж вырачыў вочы). Ну, а тых, за хатай, ніхто не ведае. Лазутчыкі, вядома, не бяруць з сабой ніякіх дакументаў.

– Вось як? – нібы сумняваючыся, здзівіўся інтэндант. – А мне здалося, што тут усё ціха.

– Памылка тылавікоў – лічыць, што ў іх ціха, – улез у гутарку лейтэнант з вуграватым, у невялікіх скулах тварам. – А тут можна застацца і назаўсёды. Казакі насядаюць на плечы.

– Маўчы, Шарль, – сказаў капітан. – Не трэба пужаць госця.

Інтэндант абыякава праглынуў кепік. Ён стомлена прыслухоўваўся да гаворкі, да крыкаў, шуму звонку. На выгляд яму можна было даць і пад сорак, хаця на самай справе не было і трыццаці. Ладная галава, шырока расстаўленыя вочы. Пачырванелыя на марозе шчокі ўсе ў драпінах, але паголеныя. Амаль не прыслухоўваючыся да гаворкі, ён задумаўся аб нечым сваім.

Рускі паход, які маляваўся спачатку прывабным праменадам, вылазіў бокам. Ззаду засталася спаленая Масква, наперадзе – невядомае. Hi хвіліны спакою: падавай звесткі аб пудах мукі, сена, аўса, хлеба, солі… Тыл стаў небяспечны – трывожаць казакі, мясцовыя ліцвіны паляць сена, забіраюць фуражыраў і маркітантаў. Няма дзе памыцца, адпачыць… Вайна. Салдаты пачалі ператварацца ў марадзёраў, забойцаў. I бруд, паўсюдна бруд, нечыстоты. Тое, што хавалася ў людзях глыбока на дне душы, цяпер кіруе іх учынкамі.

Пасля Барадзіно ён лічыў, што бачыў у жыцці ўсё. Досыць. Вайна не для яго. Адзінае, што цікавіць яго далей, – ён сам. Інакшы ён ці такі, як усе?

– Я інакшы, – прамармытаў ён.

– Крыху гучней, – нагнуўся да яго хтосьці з афіцэраў.

– Так, нічога, – ён расплюшчыў вочы і зразумеў, што апошнія словы сказаў уголас. Яго шырокі твар перасмыкнуўся. «Толькі не хапала адкрыць усім гэтым спрытнюгам свае думкі».

Раптам пачуліся невыразныя крыкі, бразнулі дзверы, падзьмула холадам. У хату нязграбна ўваліўся капрал у падраным мундзіры пад такім жа заношаным шынялём, але ў новых ботах.

– Спаймалі яшчэ аднаго, – далажыў ён.

– Хто такі? Дзе? – прыўзняўся капітан.

– Хаваўся ў лесе, – глытаючы словы, пачаў капрал. – Салдаты хацелі забіць, але ж ваш загад – спачатку ўсіх весці сюды. Я не даў.

– Дарэмна не даў, – раптам пазяхнуў капітан. – Бадай, цяпер можна і не весці.

Ён выцягнуў з кішэні гадзіннік, зірнуў на яго і ўталопіўся ў дзверы.

У хату ўцягвалі высокага дужага селяніна з сухім, гожым тварам, у кашулі, портках, лапцях.

– А дзе яго вопратка? – здзівіўся капітан. – Так і хаваўся голы? Дзе яго футра?

Капрал і салдаты сумеліся, глядзелі адзін на аднаго, нібы не разумелі, пра што ў іх пытае капітан. Кажух і ўсё цёплае яны даўно падзялілі.

– Падлаеды! – вылаяўся капітан. – Прэч адсюль, а яго пакіньце!

Селянін сутаргава пацёр далоні і агледзеў усіх у хаце. З-пад светлых пасмаў насцярожана бліснулі вочы.

– Як ты мяркуеш, гэты ліцвін лазутчык ці не? – звярнуўся капітан да найміта. – А можа, ён не ліцвін? Спытай у яго. Папрактыкуйся, бо ў цябе апошні выпадак. Я чакаю важную вестку, – капітан пачынаў відавочна пасміхацца. Востранькі тварык найміта-перакладчыка, які, пэўна, не разумеў жартаў, наадварот, быў сур’ёзны і паважны.

– Тутэйшы? – спытаў найміт па-мясцоваму.

– Адсюль, – расцяў вусны селянін. – З гэтай вёскі, пан афіцэр.

– Як назва вёскі?

– Студзёнка, пан афіцэр.

– Чаму ты адзін, дзе астатнія жыхары?

– Паўцякалі, мяркую.

– Ты яшчэ мяркуеш, быдла! – незалюбіў перакладчык. – Скажы праўду: цябе сюды нехта прыслаў? Што ты павінен тут выведаць?

– Я сам прыйшоў.

– А навошта, калі ўсе ўцяклі? Чаму адзін ты вярнуўся?

– Хату разбурылі. Хацеў паглядзець.

Усе, у тым ліку і інтэндант, прыслухоўваліся да незнаёмай гаворкі. Капітан наліў сабе віна, спытаў:

– Ну, што ён?

– Як тая каза, – сказаў перакладчык.

– Чаму – каза? – спытаў лейтэнант, якога звалі Шарлем.

– Калі казу нешта напужае, – засмяяўся перакладчык, – яна заўсёды вяртаецца, каб паглядзець, што гэта было. Так і ён.

– Лухта, – сказаў капітан, – жаночая ж звычка. А вось вопратку яго не пашкодзіла б праверыць дасканала. Мо які знак зашыты. Але ж дзе яе зараз шукаць, тую вопратку? Мусіць, капрал прадаў яе.

– Дык нічога не ведаеш? – спытаў перакладчык.

– Не ведаю, пан афіцэр.

– Не ведаючы шкодзіць – на гэта ўся ваша хеўра здатная.

– Што такое хеўра? – схамянуўся капітан.

Перакладчык тузануў галавой, але потым зноў уталопіўся вачамі ў твар палоннага.

– Адпусціце! – з пачуццём уласнай годнасці сказаў селянін.

– Спачатку ўсё раскажаш. А калі запамятаваў што-небудзь, мы табе пяткі галавешкай падагрэем.

– Пан афіцэр не зробіць такое.

– Салодка спяваеш, ды морда злая! – зазначыў перакладчык. Ён яўна пераймаў капітана. Апошнія словы былі для ўсіх і прагучалі па-французску.

– Так, – пацвердзіў капітан. – Там, дзе я нарадзіўся, гаварылі: дробнай рыбіне не варта гуляць з вялікімі – гэта небяспечна. Хап – і няма яе! А калі і была, дык хто дакажа?

За дзвярыма зазвінеў бляшаны посуд, на падлогу зваліўся квасны карэц – дзверы расчыніліся, і на парозе заззяў радасны твар хударлявага ад’ютанта па спецыяльных даручэннях.

– Ха-ха-ха! Рускія клюнулі! – рагатаў ён. – Усё-такі клюнулі, мой капітан! Яны адыходзяць: іх вогнішчы тухнуць… Берцье пра ўсё далажыў імператару.

– Ага! Я так і ведаў! – падхапіўся з лаўкі капітан. – Вось цяпер мы ім пакажам, дзе сапраўдная пераправа, возьмем рэванш за адступленне. Мая місія скончана, – кіўнуў ён ад’ютанту, звярнуўся да перакладчыка: – Што там?

– Нічога цікавага, – па-французску адказаў той. – Пэўна, селянін з мясцовых. – Ён пераказаў змест допыту.

– Бандыт, – раўнадушна падагульніў капітан. – Расстраляць! Эй! – гукнуў салдатам. – Выконвайце!

Інтэндант уважліва разглядаў затрыманага. Ён успомніў, што рэкруты-ліцвіны з мясцовай губерні паказалі сябе мужнымі салдатамі пад Барадзіно. «Гэтым варварам усё роўна – што жыццё, што смерць», – сказаў тады нехта ў штабе Дару. «Такімі і павінны быць сапраўдныя салдаты, – буркнуў на тое маршал. – Армія існуе, каб загінуць».

– Пачакайце, Жэрар, – звярнуўся ён да капітана. – Не забівайце яго, адмяніце загад. Гонару ні вам, ні імператару – забіць чалавека без зброі. Эй вы, хвіліну!

– Дарагі Анры, я выконваю загад.

– Лухта, капітан.

– Гэта лазутчык! – капітан п’яна тыцнуў пальцам у палоннага. – У мяне нюх, як у сабакі. Спудлаваць у апошні момант – не!

– Адмяніце загад! – раптам устаў з лаўкі інтэндант.

– Цьфу, – плюнуў той. – Я магу расстраляць і вас, нягледзячы на вашы паперы! Не суньцеся не ў сваю справу!

Падрапаны твар інтэнданта пайшоў плямамі.

– Маўчаць! – зароў ён. Рука ўжо цягнула нечы палаш. – Маўчаць, альбо я вас выклікаю!

Капітан ускочыў з лаўкі, п’яна пахіснуўся, пацягнуўся да зброі.

– Казакі! – закрычалі за дзвярыма.

Пачуліся стрэлы, дзынкнула, рассыпалася шыба. Усе, адпіхваючы адзін аднаго, пачалі выскокваць з хаты.

З лесу лавай выскачылі коннікі, з віскам рынулі на салдат, на вогнішчы. Лаянка, крыкі, стрэлы – усё злілося ў гвалт і лямант.

«Калмыкі», – вызначыў інтэндант. Ён ведаў, што яны не асноўныя сілы конніцы рускіх, а невялікія атрады, якія сноўдалі па тылах, наводзячы паніку. «Але ж, калі прарвуцца, пасякуць шаблямі», – падумаў ён, выцягнуў з сакваяжа пісталеты, узвёў куркі.

Апошні час вопытныя ў такіх справах салдаты хутка, як заўсёды ў хвіліны небяспекі, занялі абарону. Пярэднія ўкленчылі, выставілі штыкі. Заднія пачалі бязладна страляць з ружжаў. Конныя рассыпаліся па баках, некалькі звалілася. Інтэндант чакаў з пісталетам напагатове. Раптам трохвуголка зляцела з галавы. Стралялі па ім. «Што такое? – мільганула думка. – Чаму ззаду?» Усё навокал мітусілася, мільгацела, нібы ў патрывожаным асіным гняздзе. Калмыкі зніклі раптоўна, як і з’явіліся. Ён падняў трохвуголку, разгледзеў дзірку. Нападалі з лесу, чаму ж стралялі ззаду?

«Дзе мае сані і куды знік Франсуа?»

Азіраючыся, паволі пайшоў назад, да хаты. Ён ішоў і разважаў, чаму вяртаецца туды, дзе яму, здавалася, няма чаго больш рабіць. I ўрэшце знайшоў адказ. Ён вяртаўся, каб капітан не палічыў яго баязліўцам.

Дзверы ў хату былі расчынены. «Пэўна, няма нікога», – падумаў ён і ступіў за парог.

У печы дагарала галлё. Яшчэ было досыць светла, і ён адразу ўбачыў ля акна капітана, які назваў сябе Жэрарам. Той ляжаў тварам уніз. Побач валяўся пісталет.

Інтэндант укленчыў і асцярожна дакрануўся да яго. Капітан быў мёртвы.

«Д’ябальскія жарты», – падумаў ён. Але што такое? За спінай ён адчуў шолах, азірнуўся і ўздрыгнуў.

У закутку за печчу, наставіўшы на яго пісталет, сядзеў на падлозе ліцвін.

– Не варта крычаць ці хапацца за зброю, – па-французску сказаў былы вязень. – Я страляю хутчэй!

Ашаломлены інтэндант адразу зразумеў усё. Ліцвін быў сапраўдным лазутчыкам.

– Хто вы?

– Я афіцэр рускай арміі, – загаварыў той, – я паранены. У яго, – ён кіўнуў на труп капітана, – было два пісталеты. Ён страляў праз акно. Калі ўсе выбеглі адсюль, я стаў за дзвярыма.

«Страляў у мяне», – падумаў інтэндант пра капітана.

Ліцвін апусціў пісталет і скрыгатнуў зубамі.

– Яны мелі рацыю, затрымаўшы мяне, і яны зараз вернуцца, – прамармытаў ён. – Няўдала ўсё.

– Пакажыце рану, – падхапіўся інтэндант.

– Не падыходзьце, – узняў зброю лазутчык.

Інтэндант спыніўся.

– Я сапраўды ліцвін, таму і адпаведны маскарад, – сказаў лазутчык. – Калі трапіце ў палон, раскажыце пра мяне, у вас будзе прывілея.

– Дарэмна, – запярэчыў інтэндант. – Імператар перахітрыў усіх вас, і спадманная пераправа…

– Не дапаможа, – перапыніў яго лазутчык. – Хаця мы і не прагледзелі. Ратуйце жыццё.

– Што ж рабіць? – спытаў інтэндант.

– Ідзіце адсюль і хутчэй, – сказаў лазутчык, – бо я магу страціць прытомнасць, а жывым трапіць у іх рукі мне нельга.

– Вы мужны чалавек, – сказаў інтэндант. Ён зразумеў, што заставацца тут яму сапраўды небяспечна. Ён выбег з хаты і раптам праз некалькі крокаў і секунд, якія цягнуліся, як вечнасць, пачуў тое, што міжволі чакаў, – глухі гук стрэлу ў хаце. Ён здрыгануўся.

Спакваля сутонела. Наваколле нагадвала вялізны мурашнік. Паўсюдна завіхаліся салдаты. Зырка палалі вогнішчы, вушы праціналі крыкі каманд.

Раптам нехта крануў яго за руку. Побач стаяў перапалоханы дзяншчык.

– Я ўсё выведаў, – зачасціў ён. – Тут побач штаб і абозы – усё разам. Паехалі, месье!

Паступова супакойваючыся, інтэндант пакрочыў да саней. Яшчэ раз азірнуўся напаследак.

Стаяла на сваім месцы хата, па-ранейшаму накрытыя радном, ляжалі трупы, як ён цяпер ведаў – ахвяры людзей капітана Жэрара. Такой жа ахвярай мог стаць і ён сам. Толькі зараз ён уявіў велічыню небяспекі.

Лагер Дару быў непадалёку. На паляне размясціліся рэшткі раскіданага інтэнданцкага ведамства – усё, што дакацілася да Бярэзіны. Усе былі заняты падрыхтоўкай да пераправы.

– Анры! – закрычаў нехта. – Дзе ты бадзяешся? Мо пабываў у палоне?

Да яго, смеючыся, падыходзіў Андрэ Дам’е, высокі, бялявы, востры на язык. Следам – Жан Вірэ – афіцэр прыкладна яго ўзросту.

Ён паціснуў рукі знаёмым са штаба Дару. Адчуў, што стомлены страшэнна. Хацелася спаць.

Дару было не да яго. Мімаходзь прагледзеў пошту, прабурчаў нешта, махнуў рукой, адсылаючы.

Ноччу ўдарыў мароз. Каля вогнішчаў спалі ўпокат, варушыліся, стагналі, трызнілі салдаты. На небе ліхаманкава зіхацелі зоркі. Інтэндант неўзабаве прачнуўся ад холаду, грэўся побач з салдатамі. Да раніцы ён сабраў у сакваяж рукапісы, дзённікі, кінуў у агонь непатрэбнае.

Пасля поўдня два масты былі ўрэшце гатовыя. Імператар асабіста назіраў за работай. Тут жа былі спалены прапары і штандары палкоў. Арміі больш не існавала. Як і заўсёды ў прысутнасці імператара, сапёры з апантанасцю самазабойцаў у ледзяной вадзе завяршалі сваю справу. Кожны з іх адчуваў, што загіне. Генерал Эбле, які кіраваў работамі, вылез з вады, але на беразе страціў прытомнасць і зваліўся на рукі афіцэраў. Яго пацягнулі да вогнішча.

На другі бераг у ліку першых пераправіўся імператар са старой гвардыяй. За імі пацягнулася артылерыя, пяхота.

…Уведзеныя ў зман асноўныя сілы рускіх спяшаліся на месца сапраўднай пераправы, уступалі ў бой.

Казакі напалі, як заўсёды, нечакана.

– Божа, злітуйся над намі! – маліўся побач Жан Вірэ. Ён і Андрэ Дам’е схаваліся за возам, адстрэльваючыся з пісталетаў.

– Сцеражыся, Анры!

Асунуўся з прабітай галавой Дам’е. Кроў пырснула на снег. Заенчыў працяты пікай салдат.

Адзін з казакаў імчаў проста на яго. Інтэндант разгледзеў барадаты твар, занесеную шаблю. Кінуў непатрэбны пісталет. «Зараз заб’е», – мільганула думка. Раптоўна схапіў сакваяж, падставіў рыўком пад удар. Ляснула зверху, пранёсся побач, храпучы, конь. Пасыпаліся на снег кнігі, дзённікі.

– Дзе ты, Вірэ? – ён заўважыў, што з-пад воза тырчаць ногі ў падраных ботах, пацягнуў да сябе. – Жывы?

Плюючыся, той выціраў далонямі твар, нібы рыба, хапаў разяўленым ротам паветра. Заўважыў кроў, мёртвага Дам’е.

– Глядзі, Вірэ, сёння я атрымаў самы вялікі ганарар за ўвесь час. Кошт яго – жыццё. – Інтэндант паказаў рассечаны сакваяж. – Хто пасля гэтага скажа, што заняткі літаратурай не прыносяць карысці?

Казакаў адбілі. Зарыпелі абозы, папаўзлі на масты. Кінуўшы ўсё, нават цёплую футэрку, інтэндант бег да ракі. З натоўпам салдат праціснуўся на мост. Той пачынаў ужо асядаць у ваду. Хісталіся пад нагамі бёрны, лагі.

Як і заўсёды, нібы збоку, назіраў ён за сабой у хвіліны небяспекі. «Ці не баязлівец я?»

Другі мост пад цяжарам абозу абрынуўся якраз пасярэдзіне. Плынь паглынала людзей, рыштунак.

Трэба было шукаць каня.

– Зірні, у такіх сакваяжах возяць сакрэтную пошту, – сказаў есаул маладому смугляваму харунжаму.

Сотня спынілася на адпачынак. Казакі, у задачу якіх уваходзіла канваіраванне палонных, напаілі коней і чакалі загаду рухацца далей.

– А ну падымі, – загадаў харунжы ардынарцу. Той пацягнуў за ланцужок, расчыніў.

– Кніга, – сказаў ён, – і сшытак, і на зямлі некалькі.

– Дай сшытак, – сказаў харунжы, – кнігу не трэба.

Ён разгарнуў сшытак.

– Пачытай, што там, – сказаў есаул. – Ты ж адукаваны! I не ведаю, што б я без цябе з гэтай французнёй рабіў!

Маладзенькі харунжы зачырванеўся ад пахвалы.

«…Як шаўкапрад з шаўкоўніцы, я ўволю наеўся з дрэва жыцця. Наеўшыся, ён адчувае патрэбу поўзаць і ткаць сабе шаўковую турму. Так і пісьменнік».

Ён пераклаў.

Есаул засычэў расчаравана.

– Пэўна, нейкі пісака, – сказаў харунжы.

– А прозвішча?

Харунжы пагартаў сшытак.

– Анры Бейль, – сказаў ён.