Текст книги "Мы стамiлiся (на белорусском языке)"

Автор книги: Владимир Орлов

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Орлов Владимир (2)
Мы стамiлiся (на белорусском языке)

Уладзiмiр Арлоў

Мы стамiлiся

Как наш ЦК писал в письме открытом,

Мы одобряем линию его.

Уладзiмiр Высоцкi.

Мы стамiлiся.

Мы стамiлiся ад дасягнутых пад кiраўнiцтвам партыi велiчных посьпехаў у ажыцьцяўленьнi велiчных iдэяў.

Мы стамiлiся ад нашых маштабных дасягненьняў у Харчовай праграме, пасьля якiх есьцi робiцца ўсё меней i меней.

Мы стамiлiся ад усенароднай барацьбы з п'янствам i алкагалiзмам, у вынiку якой на месцы вiнаграднiкаў пасадзiлi бульбу й iншыя культуры, што там не растуць, айчынная самагонная тэхнiка перасягнула ўзровень японскiх стандартаў, а алкаголiкi, выпiўшы ўсе ласьёны, ужо чакаюць нас у лепшым сьвеце.

Мы стамiлiся ад шырока разгорнутага сацыялiстычнага спаборнiцтва, калi ад несьвядомае каровы, якая не канспэктавала твораў клясыкаў, трэба атрымаць малака болей, чым яна можа даць, а iдэалягiчна непадкаваная кура-нясушка канае, ня справiўшыся з падвышанымi сустрэчнымi абавязацельствамi.

Мы стамiлiся бясконца перавыконваць народнагаспадарчы плян i думаць, што лепей было б, каб мы яго нiколi не перавыконвалi, а хоць адзiн раз проста выканалi.

Мы стамiлiся есьцi прадукты, у якiх няма радыенуклiдаў толькi датуль, пакуль у нас няма дазымэтраў.

Мы стамiлiся ад удзячнасьцi стваральнiкам сацыяльнае праграмы "Жульлё" (прабачце, "Жыльлё") – 2000.

Мы стамiлiся змагацца за правы гарлемскiх мурынаў, што маюць, як пiсала нашая прэса, у сярэднiм усяго па 5 квадратных мэтраў жылой плошчы на чалавека, у нас жа гэтых мэтраў у сярэднiм крыху болей толькi за кошт тых, хто рэгулярна езьдзiць глядзець на гарапашных мурынаў i мабiлiзоўвае нас на барацьбу за iхнiя правы.

Мы стамiлiся, едучы ў грамадзкiм транспарце, думаць пра тое, чым накармiць дзяцей, ведаючы, што нехта ўжо ўехаў у свой камунiзм ня толькi на пэрсанальнай машыне, але й на пэрсанальнай нумарной карове.

Мы стамiлiся перадаваць у лiстох i па тэлефоне прывiтаньнi людзям, якiя ўдзень i ўначы самааддана захоўваюць таямнiцу нашага лiставаньня й тэлефонных перамоваў.

Мы стамiлiся глядзець на аточаны чорнымi "Волгамi" й аздоблены гранiтам гмах, ведаючы, што цераз вулiцу ад яго гараць i гнiюць у сутарэньнях кнiгi нашае галоўнае бiблiятэкi.

Мы стамiлiся чытаць i слухаць прамовы чалавека, якi, рыхтуючыся да сустрэчы сваiх маскоўскiх гаспадароў на нейкiм сэмiнары, загадаў да лёзунгу "Человек – это звучит гордо" прымаляваць на пачатку слова "советский".

Мы стамiлiся ад таго, што нашай эканомiкай кiруюць фiзкультурнiкi, культураю – сантэхнiкi, а ўсiм разам – спэцыялiсты па сьвiнагадоўчых комплексах.

Мы стамiлiся ўскладаць кветкi да помнiкаў тым, хто павёў нас у сьветлае заўтра, дзе, на жаль, не давялося жыць iм самiм.

Мы стамiлiся чакаць, калi збудуюць помнiкi тым, хто баранiў нашую зямлю, а ня тым, хто аддаваў Беларусь немцам на перамовах у Берасьцi й па жывым рэзаў яе напалам на перамовах у Рызе.

Мы стамiлiся чытаць газэты, першыя словы якiх 70 гадоў палохаюць сьвет заклiкам зьяднаць пралетарыяў усiх краiн, як быццам невядома, што атрымалася ў адной асобна ўзятай.

Мы стамiлiся есьцi ўмоўна чыстую ежу.

Мы стамiлiся чытаць умоўна праўдзiвую "Праўду".

Мы стамiлiся жыць ва ўмоўна дэмакратычнай дзяржаве.

Мы стамiлiся быць умоўна роўнымi.

Мы стамiлiся быць умоўна вольнымi.

Мы стамiлiся быць умоўна жывымi.

Вы чуеце?

Мы стамiлiся...

Травень, 1990 г.