Текст книги "Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)"

Автор книги: Влада Гуринович

сообщить о нарушении

Текущая страница: 17 (всего у книги 17 страниц)

– Я проста сутыкалася з гэтым, Та╕са. Не дай Бог н╕кому, канечне.

– Ага, так. Я помню, – прагаварыла я.

Мы зама╝чал╕. ╤ ╝сётк╕, як складзецца яго лёс? – разважала я. Вось цяпер, пасля ╝сяго, што тут адбывалася? Я чула, што Захаравы зб╕раюцца звальваць з Овельска. Наза╝сёды. Слушнае рашэнне. Я бы на ╕х месцы, напэ╝на, таксама бы звал╕ла. Да ╕х ужо сваяк прыеха╝. Ажно з Уладз╕вастока. Аркадзь Сярге╕ч. Быццам бы Лёне╝ дзядзька па матчынай л╕н╕╕. Я бачыла яго мелькам. Смешны так╕, не страшны зус╕м. Спакойны, дабрадушны, як мядзведзь. На геолага падобны. Так, мне ён нагадва╝ чамусьц╕ менав╕та геолага. Як╕ до╝га сядзе╝ у тайзе, вывуча╝ ландшафты, зарос барадою па самыя вочы, а ╝сё ро╝на ╝ акулярах, ╕нтэл╕гент. А як даведа╝ся, што з яго сваякам╕ здарылася бяда, к╕ну╝ усё ╕ прыскака╝ з-за краю свету. Вось ц╕кава, дзе ён бы╝ раней? Тады, кал╕ тут чын╕╝ся безмяжак, ╕ Овельск ператвары╝ся ╝ ф╕л╕ял пекла на зямл╕? Зрэшты, здагадваюся. Праклёны не пускал╕. Гэты чорта╝ морак, як╕ в╕се╝ над горадам так до╝га. ╤ як падумаеш, што гэта мы, Ляпцы, ва ╝с╕м в╕наватыя... Але цяпер па ╝с╕х рахунках сплачана, ╕ Овельск вольны ад граху. А Захаравы з'язджаюць. Лёню тольк╕ дачакаюць – кажуць, ужо хутка – ╕ з'едуць ус╕м кагалам. Спачатку на машыне да Масквы, а потым самалётам да ╬ладз╕вастока. На край свету. Назус╕м. Ну ╕ добра. Сумаваць не буду. Ц╕ ╝сётк╕ буду?..

– ╤ ╝сё ро╝на ён вернецца, – сказала я задуменна. – З-за краю свету нават. Вернецца. Овельск так проста не адпускае. Мы тут патрэбныя...

– Та╕са, – прамов╕ла Альжбета.

Я ╝зняла вочы. Яна глядзела на мяне з усмешкай.

– Ну, дык што ты вырашыла? Наконт Мро╕. Будзем разв╕ваць твае прыродныя таленты?

– Вучыцца на вядзьмарку? – я хмыкнула. – Ну, не ведаю. Падумаць трэба. Мне, шчыра кажучы, хочацца проста пажыць нармальна. Звычайным жыццём. Як усе людз╕.

Яна пак╕вала галавой.

– Што ж, настойваць не буду. Жыць нармальным жыццём – таксама свайго роду мастацтва. Але кал╕ раптам раздумаешся, то звяртайся. Мроя ╝сётк╕ найрэдк╕ дар, на дарозе не валяецца.

– Лады. Дамов╕л╕ся!

Потым я ехала з Кунца╝к╕ ╝ Овельск на бразгатл╕вым а╝тобус╕ку. Слухала плэер. У навушн╕ках гра╝ Ляп╕с Трубяцкой. Талян да╝ дыск паслухаць. Н╕кол╕ так╕м не захаплялася, думала, адстой, а тут раптам спадабалася.

"Хромой Вулкан разводит огонь –

Тору нужен кованый молот,

Единый Творец держит ладонь

Над картой жизни, где будет город.

Легенды делают нас мудрей,

Мы чувствуем пульс единой Вселенной..."

Халера, дык гэта ж ген╕яльна!

"Я верю в Иисуса Христа

Я верю в Гаутаму Будду

Я верю Джа

Я верю в любовь

Я верю в добро

И верить буду..."

╤ гэта таксама пра нас. Адкуль ён тольк╕ ведае? Можа, ён таксама мройца? Неза╝важна для сябе я пачала падпяваць: «╤ верыць буду...╤ верыць буду...»

– Так! – выгукнула я ╝голас ╕ засмяялася.

У стары горад Овельск вярталася вясна.

***

Дадатак

Паданне пра рыбака Авяльяна ды Цмока-Пачвару

Да╝ным-да╝но, у пячоры на стромк╕м беразе Овельк╕ жыла Пачвара-Агнядышны Цмок. Пачвара гэта нора╝ мела паскудны ╕ тутэйшым шмат кры╝ды чын╕ла – то вёску спал╕ць, то мястэчка разбурыць, а людзей ус╕х пазаб╕вае ╕ з'есць. Ненав╕дзел╕ тутэйшыся цмока ╕ баял╕ся, а рады даць не магл╕, бо волаты ды ваяры ╝ ╕х звял╕ся да╝но – хто ╝ б╕твах заг╕ну╝, хто ад старасц╕ памёр, а хто з'еха╝ у вараг╕ з грэкам╕ ╝ пошуках лепшай дол╕.

У адной маленькай вёсачцы непадалёк ад пячоры цмока жы╝ просты тутэйшы хлопец, Авяльян-Рыбак. Бы╝ ён чалавек незаможны, жы╝ у худой хац╕не са старэнькай мац╕-╝давой, а з багацця ме╝ тольк╕ чо╝н╕к ды трызуб. Хадз╕╝ ён са сва╕м трызубам на шчупако╝ ╕ рагатых само╝, ды ╝сё мары╝ упаляваць чаро╝ную рыб╕ну-Левафана, але лёсам яму было наканавана ╕ншае. ╤ вось аднойчы надарылася бяда – прыляце╝ ╝ ╕хнюю вёску цмок, усе хаты папал╕╝, н╕вы здратава╝, а ╝ Авяльянавай мац╕ ╝пёр адз╕ную каро╝ку-кармл╕цу. Узлава╝ся тады Авяльян не на жарт, ╕ хоць не бы╝ ён н╕ волатам, н╕ ваяром, вырашы╝ цмоку адпомсц╕ць.

Узя╝ Авяльян-Рыбак свой трызуб, се╝ у чо╝н╕к ды паплы╝ да пячоры цмока. Пашанцавала хлопцу, бо ╝ той час цмок спа╝ мёртвым сном, пераварваючы з'едзеную надоечы карову, ╕ да па╝навартаснай б╕твы бы╝ няздольны. ╤ ╝вашо╝ Авяльян-Рыбак у пячору, набл╕з╕╝ся да цмока, як╕ спа╝, узня╝ свой трызуб ды ╝садз╕╝ яго цмоку ╝ пуза. ╤ здохла пачвара! А Авяльян, агледзе╝шы пячору, знайшо╝ там гару золата, якую цмок у тутэйшых нарабава╝, а таксама сотню юнако╝ ╕ дзя╝чат, як╕х цмок захап╕╝ у палон ╕ ператвары╝ у слупы каменныя. Цяпер, кал╕ пачвара здохла, чары развеял╕ся, ╕ ╝се нявольн╕к╕ зно╝ зраб╕л╕ся людзьм╕.

Вызвал╕╝ Авяльян ус╕х палонных, узя╝ золата, кольк╕ ╝ човен улезла, ды павеслава╝ дадому. А ╝ чо╝не поруч з Авяльянам сядзела прыгажуня-князё╝на, дачка Вял╕кага Князя, якую цмок кал╕сьц╕ выкра╝ ╕ ╝ сваю пячору завалок. Ледзь з╕рну╝шы на Авяльяна, князё╝на закахалася ╝ яго без памяц╕ ╕ пажадала стаць яму законнай жонкай. Так Авяльян, просты тутэйшы хлопец, зраб╕╝ся героем. Вял╕к╕ Князь бы╝ шчасл╕вы, што дачка яго знайшлася, ╕ гнюсны цмок, як╕ нанос╕╝ княству вел╕чэзны ╝рон, нарэшце скана╝. Дазвол╕╝ князь сваёй дачцэ пайсц╕ за простага рыбака, ╕ падарава╝ ён маладым на вяселле палову княства. Зажыл╕ Авяльян з князё╝най у згодзе ды ладзе, а для Авяльянавай мац╕-╝давы пабудавал╕ палац ╕ каровак ёй прывял╕ цэлы статак. А кал╕ Вял╕к╕ Князь адышо╝ у лепшы свет, Авяльян сам пача╝ княжыць, ╕ ╝ княстве надышла эпоха стаб╕льнасц╕ ╕ працв╕тання, якая до╝жылася ажно сто гадо╝.

А на беразе Овельк╕, дзе была пячора цмока, збудавал╕ горад, ╕ назву яму дал╕ ╝ гонар пераможца – Авяльянск.