Текст книги "Вершы (на белорусском языке)"

Автор книги: Марина Цветаева

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Цветаева Марина
Вершы (на белорусском языке)

Марына Цвятаева

ВЕРШЫ

* * *

Любасць адкуль жа такая?

Не першы раз лашчу скронi,

Вуснамi вусны чакаю,

I ад вясны ў палоне.

Святлелi i гаслi ночы.

(Любасць адкуль жа такая?),

Святлелi i гаслi вочы:

З iмi сустрэч шукаю.

Песня слязу выракала.

Ноч па вуголлi хадзiла.

(Любасць адкуль жа такая?)

Голас твой разбудзiла.

Любасць адкуль жа такая?

I што з ёй рабiць, спявача,

Каб яна век не змаўкала

З вейкамi твайго плачу?!

18 лютага 1916

* * *

Жнiвень – астры,

Жнiвень – зоркi,

Жнiвень – гронкi

Вiнаграду i рабiн

Iржавых – жнiвень!

Паўнаважным, дабрадзейным

Яблыкам сваiм iмперскiм,

Як дзiця, гуляеш, жнiвень,

Як далонню, гладзiш сэрца

Iменем сваiм iмперскiм:

Жнiвень! – Сэрца!

Месяц познiх пацалункаў,

Лiўняў i маланак познiх!

Лiўняў зорных

Жнiвень! – Месяц

Лiўняў зорных!

7 лютага 1917

* * *

А ў лоб цалаваць – турботы ўсе зняць.

Я ў лоб цалую.

Вачэй не мiнаць – бяссоння не знаць.

Я ў вочы цалую.

Губы шукаць – калодзеж капаць.

Я ў губы цалую.

У лоб цалаваць – памяць суняць.

Я ў лоб цалую.

5 чэрвеня 1917

* * *

Палюбiў багаты – бедную,

А вучоны – ды без розуму,

Палюбiў румяны – бледную,

А харошы – сэрцам грозную:

Залатар – паўгроша меднага.

– Дзе ж, купец, сляды раскошы той?

"На дзiравым донцы кошыка!"

– Дзе ж, гардлiвец, плён навучанькi?

"У дзявочых ласках-ручаньках!"

– Дзе ж, хлапчына, шчок чырвоных жар?

"Растапiў за ноч вачэй пажар!"

– З ланцужком дзе ж крыжык срэбненькi?

"Пад абцасамi ды ў дзеванькi!"

__________

Не любi, багаты, – бедную,

А вучоны – ды без розуму,

Не любi, румяны, – бледную,

А харошы, – сэрцам грозную:

Залатар – паўгроша меднага!

21-26 траўня 1918

* * *

С.Э.

Пiсала я на грыфельных брусках,

На веерах, з лiстотай, ледзь жывою,

Каля ракi, ля мора – на пясках,

На лёдзе-шкле – пярсцёнкамi зiмою,

I на ствалiнах векавых рабiн...

Нарэшце – каб было для ўсiх вядома!

Што ты: мой любы, любенькi й адзiн!

Пiсала я вясёлкамi i громам.

Я так хацела, каб найкожны лёс

Квiтнеў, як ружы ў веснавых далонях!

I як пасля – твар баранiўся слёз,

Тваё iмя – пульсiравала ў скронях...

Яно ў руцэ – прадажненькiм пiсьмом

Так сцiснута, што болем сэрца джалiць!

Не ў куплi! Знай! Як дар – пярсцёнак мой

Сябе ўратуе й на скрыжалях.

18 траўня 1920

Пераклала Валянцiна Аколава