Текст книги "Хрышчэнне (на белорусском языке)"

Автор книги: Ги де Мопассан

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Де Мопассан Ги
Хрышчэнне (на белорусском языке)

Гi дэ Мапасан

Хрышчэнне

Пераклад: Сяргей Мурашка

– Трохi каньяку, доктар?

– Ахвотна вып'ю.

Стары марскi лекар падаў кiлiшак i сачыў, як той напаўняўся прыгожым, у залатых праменьчыках пiтвом.

Пасля ён падняў яго да вачэй, нахiлiў да святла, панюхаў, узяў на язык некалькi кропель i доўга смакаваў iх у сасмаглым роце, а потым сказаў:

– О! Чароўная атрута! Цi нават вабны забойца, хiтры i падступны душагуб!

Вы ж не ведаеце, што гэта такое. Хоць i чыталi выдатную кнiгу "Пастка", але ў адрозненне ад мяне не бачылi, як спiрт знiшчыў цэлае племя дзiкуноў маленькае негрыцянскае каралеўства; яно загiнула праз спiрт, прывезены ў круглабокiх бочках, якiя рыжабародыя ангельскiя маракi кацiлi па сходах на бераг з нявiннымi лагоднымi ўсмешкамi.

Пачакайце, я бачыў, на свае вочы бачыў, як спiрт стаў прычынай трагедыi, вельмi дзiўнай i дужа балючай, якая адбылася зусiм недалёка адсюль – у брэтонскай вёсачцы ў наваколлi Пон-ль'Абэ.

Адзiн год я не працаваў i адпачываў у сялянскай хаце, якая засталася мне ад бацькi. Вы ведаеце гэты плоскi бераг, дзе ўдзень i ўночы ў калючых нiзкiх уцёснiках шалёна вые вецер, а вялiзныя камянi, колiшнiя багi, трывожна i насцярожана прылеглi-паснулi на зямлi. Мне ўвесь час здаецца, што вось-вось гэтыя гранiтныя волаты ажывуць i павольнай хадою рушаць па палях i лугах або распрастаюць свае шырокiя крылы i паляцяць у рай да святароў-друiдаў.

Мора абдымае i сцiскае небакрай, б'ецца аб чорныя ў белых кудлах пены рыфы, падобныя на сабак, якiя чакаюць рыбакоў.

А людзi выходзяць у гэтае жудаснае мора, i яно перакульвае iх лодкi ўдарамi зялёнага хрыбта i праглынае, як таблеткi. Штодзень i штоночы адплываюць яны на сваiх трухлых чаўнах, смелыя, узбуджаныя i п'яныя. Але яны вельмi часта бываюць нападпiтку. "Як пляшка поўная, – кажуць яны, – бачыш рыф, а як пустая – дык не бачыш".

Завiтайце ў iхнiя халупы. Вы нiколi не застанеце там бацькi. Спытайце ў жанчыны, што сталася з мужам, – яна пакажа на змрочнае мора, якое раве i плюецца белай слiнай на ўсё ўзбярэжжа. Ён не вярнуўся ў той дзень, калi хапiў лiшку. Старэйшы сын таксама. Засталiся яшчэ чацвёра светлавалосых моцных дзецюкоў. Неўзабаве iх чарга.

Жыў я, значыць, у сваёй сялянскай хатцы каля Пон-ль'Абэ рэзам са слугой былым мараком i сям'ёй брэтонцаў – мужчына працаваў садоўнiкам, а жонка i швагерка прыглядалi ў хаце, калi мяне не было.

I ў той год пад каляды ў iх нарадзiўся хлопчык.

Бацька папрасiў мяне быць хросным. Я не змог адмовiцца, i ён пазычыў у мяне дзесяць франкаў на царкоўныя выдаткi – так ён сказаў.

Хрышчэнне назначылi на 2 студзеня. Ужо тыдзень, як зямля здранцвела пад сiняватым цвёрдым цалiком, што акрыў увесь гэты плоскi нiзкi абшар, за якiм чарнела мора i зводдаль было вiдаць, як яно дыхала, выгiнала спiну, кацiлася iмклiвымi хвалямi, быццам прагнула кiнуцца на свайго нерухомага суседа, якi здаваўся мёртвым, бо ляжаў спакойны, белы i настылы.

А дзевятай ранiцы да мяне прыйшлi бацька Керандэк са швагеркай – доўгай худой Кермаган – i нянькай, якая ў коўдры несла дзiця.

Мы рушылi да царквы. Мароз стаяў такi, што ад яго трашчалi камянi-дальмены, i цела ледзь не трэскалася ад яго калючых укусаў. А я думаў пра беднае немаўля, якое неслi наперадзе, i казаў сабе, што брэтонцаў выкавалi з жалеза, калi iх дзецi ад нараджэння могуць трываць гэтакiя прагулкi.

Мы падышлi да царквы, але дзверы былi зачыненыя.

Плябан пазнiўся.

Тады нянька прысела на тумбу каля ганка i ўзялася расхутваць дзiця. Спачатку я падумаў, што хлопчык абрабiўся, але яго, беднага, збiралiся выставiць зусiм голага на люты мароз. Абураны такой неасцярожнасцю, я не вытрываў:

– Вы што, з глузду з'ехалi? Вы ж заб'яце яго!

Жанчына цвёрда сказала: "Ды не, вашэцi, ён мусiць чакаць Божаньку зусiм голы".

Бацька з цёткай спакойна пазiралi на гэта. Такi звычай. Паруш яго, i дзiцяцi не будзе шчасця ў жыццi. Я абураўся, крычаў на мужа, пагражаў пайсцi дадому i нават спрабаваў сiлай адабраць немаўля. Усё было дарэмна. Нянька па снезе шпарка ўцякала ад мяне, а хлопчыкава цельца рабiлася фiялетавае.

Я сабраўся пайсцi прэч ад гэтага быдла, калi заўважыў на дарозе з вёскi плябана, рызнiка i вясковага хлопчыка-служку.

Я падбег да iх i пачаў абурацца. Плябан зусiм не здзiвiўся, не прыспешыў, ступаў нетаропка. Ён адказаў:

– Нiчога не зробiш, пане. Такi звычай. Усе так робяць, i я не магу нiчога змянiць.

– Ды iдзiце вы хоць бы хутчэй, – крыкнуў я.

Святар азваўся:

– А я не магу хутчэй.

Так ён зайшоў у рызнiцу, а мы засталiся на цвiнтары. Я вельмi пакутаваў ад дзiцячага ляманту – малое аж заходзiлася ад марозных апёкаў.

Дзверы нарэшце расчынiлiся. Мы ўвайшлi, але дзiця заставалася голае ўсю цырымонiю.

Яна цягнулася доўга. Плябан – святая чарапаха – бязладна вавулiў лацiнскiя словы, паважна i нетаропка ступаючы па халодных плiтах, а яго белы ўбор, якi ён надзеў, каб у iмя бязлiтаснага жорсткага Бога прымусiць пруцянець ад холаду кавалачак чалавечай плоцi, ледзянiў мне сэрца.

Нарэшце гэтае доўгае хрышчэнне скончылася, i нянька зноў укруцiла ў доўгую коўдру змерзлага хлопчыка, якi пранiзлiва вiшчаў ад болю.

Святар сказаў мне:

– Зайдзiце, калi ласка, распiсацца ў рэестры.

Я павярнуўся да садоўнiка:

– А цяпер ляцiце дамоў i адразу сагрэйце дзiця.

I я даў яшчэ некалькi парад, каб пазбегнуць, калi не позна, запалення лёгкiх.

Бацька паабяцаў зрабiць усё як трэба i пайшоў разам са швагеркай i нянькай. А мы з плябанам зайшлi ў рызнiцу.

Калi я распiсаўся, ён папрасiў пяць франкаў на выдаткi.

Я, канечне, адмовiўся, бо ўжо даваў дзесяць франкаў бацьку. Плябан гразiў парваць пасведчанне i скасаваць хрышчэнне. А я палохаў яго пракурорам рэспублiкi.

Мы доўга спрачалiся, я нарэшце заплацiў.

Дома я адразу пабег глядзець, цi ўсё было ў парадку. Кiнуўся да Керандэк, але бацька, швагерка i нянька яшчэ не вярнулiся.

Парадзiха самотна трэслася ад холаду ў сваiм ложку, была галодная, бо суткi як не ела.

– Дзе ж, халера, яны падзелiся? – спытаў я.

Жанчына без усякага подзвiгу i злосцi адказала:

– Мусiць, зайшлi недзе выпiць. Такi звычай.

Тут я прыгадаў свае дзесяць франкаў, пазычаныя на царкву i прапiтыя ў карчме.

Я загадаў прынесцi мацi булёну i добра напалiць у камiне. Занепакоены i злы, я паабяцаў сабе прагнаць гэтых нягоднiкаў i са страхам падумаў пра лёс беднага хлапчаняцi.

А шостай вечара яны яшчэ не вярнулiся. Загадаўшы слузе дачакацца iх, я лёг спаць. Заснуў адразу, бо сплю як сапраўдны марак. На золку мяне разбудзiў слуга, якi прынёс цёплай вады галiцца.

Я спытаўся ў яго, як толькi расплюшчыў вочы:

– Што з Керандэк?

Стары вагаўся, а потым прамармытаў:

– О! Пане, ён вярнуўся апоўначы п'яны як гразь. Кермаган з нянькай таксама. Веру, што яны начавалi ў канаве, а малое памерла, яны i не заўважылi.

Я з крыкам падскочыў:

– Дзiця памерла?

– Памерла, пане. Яны паказалi яго мацi Керандэк. Тая ў слёзы. I яе напаiлi, каб суцешыць.

– Як гэта, напаiлi?

– Так, пане. Але пра ўсё я даведаўся ранiцай, толькi цяпер. Як у мужа не засталося нi гарэлкi, нi грошай, ён налiў бензiну з лямпы, што дала iм вашэцi; яны выпiлi на чацвярых колькi там заставалася ад лiтра. Ды так насцябалiся, што парадзiха цяпер ляжыць хворая.

Я паспешлiва адзеўся, схапiў кiй, прагнучы забiць усю гэту нелюдзь, i кiнуўся да садоўнiка.

Атручаная бензiнам, Керандэк канала побач з сiнiм трупiкам свайго дзiцяцi.

Муж, нянька i швагерка храплi проста на зямлi.

Я быў пры жанчыне, пакуль яна апоўднi не памерла.

Стары доктар змоўк. Ён зноў узяў бутэльку, налiў сабе яшчэ, паглядзеў, як празрыстае пiтво ззяе ў святле i робiцца сокам з расплаўленых тапазаў, i адным глытком каўтнуў гарачую, атрутную вадкасць.